Mój debiut literacki - Królewna z drewna

[Greta Sen]

Jak wam się podoba moja bajka? Nie jest jakaś specjalnie dopracowana. Ot, tak, pytam się o opinie. Pozdrawiam.

Bajka o królewnie z drewna

Daleko, daleko, za ptakiem za rzeką mieszkała przepiękna królewna z drewna. Mieszkała, łez słonych nie lała, za to usta miała tak beznadziejnie białe jak mleko zero procentowe z Biedronki. Królewna nie miała nic specjalnego do roboty poza nie posiadaniem niczego specjalnego do roboty, co uchodziło za bardzo oldschoolowe w tej bajce. Nic dziwnego zatem, że królewicze na białych koniach krążyli wokół pałacu. Każdy królewicz miał jednego konia, dodającego mu seksapilu. Fajnie się królewiczom jeździło – bo wiatr stały, ciepły Testosteron popychał ich energicznie do przodu. Natomiast w plecy królewny z drewna nie wiały żadne wiatry, ponieważ była z drewna. Królewicze coś tam słyszeli, że królewska córka to zimna suka, ale nie brali sobie takich głupot do serca, ponieważ mieszkali w bajce.
Królewicze krążyli wokół pałacu, a gdy ujrzeli Królewnę w oknie, kłaniali jej się w pas. Ona jednak wywracała swoje niebieskie soczewki kontaktowe do nieba, zadzierając nos wysoko, wysoko do góry – co dodawało jej jeszcze bardziej królewskiego wdzięku. W zasadzie nie wyróżniała się niczym szczególnym, oprócz tego, że była tą zimną suką. Chociaż może właśnie w związku z tą przypadłością posiadała pewną niezwykłą zdolność – wewnętrzne oko do prześwietlania zawartości kieszeni Królewiczów. Jakoś bokiem głowy czuła, że tak musi, bo pałac był na raty a król ojciec nie miał specjalnej głowy do interesów. Królewna głupia nie była, swój rozum miała i dobrze rozumiała, że już samo to, że istnieje, jest wartością samą w sobie. Po prostu była sobie w bajce i klękajcie królewicze. A królewicze także swój rozumiem mieli i bokiem głowy czuli, że taka piękna królewna to jest coś ważnego na ich drodze. Przykładowo, jej uroda może dodać im splendoru – bo... czasem nawet wśród książąt zdarzał się łysy, czy z wąsami w miejscu urzędowo malowniczych ust.
Taka to była Królewna. I nic więcej nie warto o niej pisać. A jeśli kogoś jednak to interesowało, to owszem, Królewna oddała w końcu rękętakiemu, który miał najbardziej wypchane kieszenie. No i potem mogła sobie być już tą Królewną pełną parą. I już nie musiała robić zakupów w Biedronie, tylko co najmniej w Intermarche. Jak już.

[c640cdfa886255292692728c9c3f51a456c1754b_657ce90228a24]

Napisane przez Greta Sen

Jak wam się podoba moja bajka? Nie jest jakaś specjalnie dopracowana. Ot, tak, pytam się o opinie. Pozdrawiam.

Bajka o królewnie z drewna

Daleko, daleko, za ptakiem za rzeką mieszkała przepiękna królewna z drewna. Mieszkała, łez słonych nie lała, za to usta miała tak beznadziejnie białe jak mleko zero procentowe z biedronki. Królewna nie miała nic specjalnego do roboty poza nie posiadaniem niczego specjalnego do roboty, co uchodziło za bardzo oldschoolowe w tej bajce. Nic dziwnego zatem, że królewicze na białych koniach krążyli wokół pałacu. Każdy królewicz miał jednego konia, dodającego mu seksapilu. Fajnie się królewiczom jeździło – bo wiatr stały, ciepły Testosteron popychał ich energicznie do przodu. Natomiast w plecy królewny z drewna nie wiały żadne wiatry, ponieważ była z drewna. Królewicze coś tam słyszeli, że królewska córka to zimna suka, ale nie brali sobie takich głupot do serca, ponieważ mieszkali w bajce.
Królewicze krążyli wokół pałacu, a gdy ujrzeli Królewnę w oknie, kłaniali jej się w pas. Ona jednak wywracała swoje niebieskie soczewki kontaktowe do nieba, zadzierając nos wysoko, wysoko do góry – co dodawało jej jeszcze bardziej królewskiego wdzięku. W zasadzie nie wyróżniała się niczym szczególnym, oprócz tego, że była tą zimną suką. Chociaż może właśnie w związku z tą przypadłością posiadała pewną niezwykłą zdolność – wewnętrzne oko do prześwietlania zawartości kieszeni Królewiczów. Jakoś bokiem głowy czuła, że tak musi, bo pałac był na raty a król ojciec nie miał specjalnej głowy do interesów. Królewna głupia nie była, swój rozum miała i dobrze rozumiała, że już samo to, że istnieje, jest wartością samą w sobie. Po prostu była sobie w bajce i klękajcie królewicze. A królewicze także swój rozumiem mieli i bokiem głowy czuli, że taka piękna królewna to jest coś ważnego na ich drodze. Przykładowo, jej uroda może dodać im splendoru – bo... czasem nawet wśród książąt zdarzał się łysy, czy z wąsami w miejscu urzędowo malowniczych ust.
Taka to była Królewna. I nic więcej nie warto o niej pisać. A jeśli kogoś jednak to interesowało, to owszem, Królewna oddała w końcu rękę, nie trudno domyślić się komu, czyli takiemu, który miał najbardziej wypchane kieszenie. No i potem mogła sobie być już tą Królewną pełną parą. I już nie musiała robić zakupów w Biedronie, tylko co najmniej w Intermarche. Jak już.

Straszna kicha

[kawa_zmlekiem]

Czekamy na ciąg dalszy!

[Lisciolaz Straszliwy]

No nie.

Debiut...na pewno ?

[Lexie]

A jaki jest morał?

No kiepskie to raczej, niestety

[Greta Sen]

Szczerze, to zależy mi bardziej na ocenie stylu, bo że treść słaba, to chyba wiem, nie chciało mi się za bardzo fabuły rozkręcać, a może też nie miałam pomysłu.

[_ema_]

Szczerze?
Dla mnie styl koszmarny.

[ajah]

Napisane przez Greta Sen

Szczerze, to zależy mi bardziej na ocenie stylu, bo że treść słaba, to chyba wiem, nie chciało mi się za bardzo fabuły rozkręcać, a może też nie miałam pomysłu.

Pod względem jezykowym bardzo kiepsko.
Błedów i zgrzytów stylistycznych i nie tylko od groma.

[grubella]

Napisane przez Greta Sen

Szczerze, to zależy mi bardziej na ocenie stylu, bo że treść słaba, to chyba wiem, nie chciało mi się za bardzo fabuły rozkręcać, a może też nie miałam pomysłu.

Treść lepsza od formy.
A, że jak sama piszesz treść słaba...
Ale pracuj dalej, nie załamuj się krytyką.Pisz choćby do szuflady.
Debiut nie zawsze jest udany .
Wielu wielkich pisarzy i twórców zostało docenionych dopiero pośmiertnie.
Zanoszone do wydawnictw egzemplarze były wyśmiewane przez wydawców.
A to były często wielkie dzieła.

[mpt]

Jeśli pisanie sprawia Ci przyjemność, to nie przestawaj, ale technicznie nie jest dobrze.

[wikajaga]

Takich drewnianych panienek jest teraz na pęczki, to nie bajka, to samo życie...