Praca czy partner?

[201701191353]

Pytanie czysto teoretyczne:
Co byście zrobiły w sytuacji, kiedy do wyboru byłaby praca albo związek.

Już mówię na czym to polega:

Macie partnera, pracującego z mieście X, przy czym wy w tym mieście nie możecie znaleźć pracy. Pojawia się oferta pracy w mieście Y, oddalonym od miasta X o jakieś setki kilometrów (200-300km, powiedzmy). Przy czym partner ma dobrą posadę i dobitnie oświadcza, że nie zamierza zmieniać miejsca zamieszkania. I co robicie?

a) Zostajecie z partnerem, siedząc na bezrobociu, w mieście X, dorabiając grosze z ulotek/korepetycji
b) Jedziecie do miasta Y, z większymi perspektywami na rozwój, wiedząc, że oboje zostaniecie w owych miastach i Wasz związek nie przetrwa próby (nie wyobrażacie sobie małżeństwa "z doskoku, co weekend")



Jestem z lubelszczyzny, i mam podobny dylemat. Jeszcze nie dostałam żadnej oferty, ale mam kuzynkę w większym mieście, z perspektywami, i mogłabym u niej mieszkać, do czasu, aż bym coś znalazła. Ogarnęłam rynek - o ile mogę tak się wyrazić - i jest więcej ofert zw. z moimi studiami/zawodem. Problem z tym, że wiem, że mój partner nie wyjedzie - rozmawialiśmy o tym kilkanaście razy - kończyło się kłótnią, on jest charakterny i nie wyjedzie dalej, w dodatku ma dobrą posadę, a ja? Ja chcę się odciąć od "biednego wschodu". Boję się, że związek nie przetrwa...

Chętnie poczytam podobne historie osób - co zrobiłyście w takiej sytuacji?

[Laura2112]

Wybrałam partnera, zrobiłam błąd. Jeśli chodzi o niego. Bo w końcu wszystko się poukładało, ale już z kimś innym. Miałam dużo szczęścia i niezłą lekcję życia.

[Vivienne]

Ja miałam taką sytuację i wybrałam partnera.

Jeszcze w LO planowałam wyjazd na stale do większego miasta. Poznałam TŻa, on ma dobrze płatną pracę tutaj i cóż, dostosowałam się. Niby teraz też pracuję i nie zarabiam aż tak tragicznie, ale jednak nie w branży w jakiej bym chciała. Ale mogło być gorzej, więc nie narzekam.

[firaen]

A moim zdaniem taki wybór nie jest dobry - wybór sam w sobie, żeby była jasność. Bo jaki sens w pracy, jeśli tylko to jest w życiu? A jaki sens z posiadania partnera jeśli hamuje nasz rozwój/robi z nas kurę domową (ja tego nie lubię na przykład) / czy ogranicza w jakikolwiek sposób? (niepotrzebne skreślić...)

Moim, i tylko moim, zdaniem, jeśli nie ma szans by związek przetrwał rozłąkę to znaczy tylko tyle, że ten konkretny związek jest stratą czasu. I nie, nie przeżyłam czegoś takiego jak wyjazd za pracą - jeszcze, ale planuję tzn. chcę wyjechać na określoną ilość czasu, zarobić więcej pieniędzy, zdobyć doświadczenie po czym wrócić i znaleźć lepszą pracę na miejscu. I ani ja, ani mój partner nie widzimy w tym większego problemu, zwłaszcza że po drodze są święta etc. i można się spotkać. Nie mówiąc już o istnieniu skype'ów i innych takich.

[Laura2112]

Ups, zrobilam blad, ja tez wybralam partnera, juz poprawilam.
No niby istnieją Skype i inne tam ale i tak bywa ciezko. Ja mojego widze tylko poltora dnia w tygodniu, generalnie mi to nie przeskadza, co prawda mam epilepsje i troche boje sie byc sama ale z drugiej strony mowie sobie ze jestem twarda babka i dam sobbie rade. I daje, chociaz czasami bywa naprawde ciezko. Z drugiej strony moge robić co mi się żywnie podoba i jeżdzić w trasy, uwielbiam to, wole naprawde życie w samochodzie niż w domu

[firaen]

Ale cieżko bywa zawsze, nawet z partnerem u boku, tak już działa życie. Jeśli można sie widywać w weekendy to i tak nie jest źle. Mój wyjazd zakłada widywanie się parę razy w roku więc tak chyba gorzej... Ale z drugiej strony trzeba się samodoskonalić, realizować, gonić te marzenia czy starać się osiągnąć jakieś sukcesy... Jeśli to nie na stałe (bo na stałe to wyjeżdża się razem) to partner powinien to zrozumieć.

[Laura2112]

Napisane przez firaen

Ale cieżko bywa zawsze, nawet z partnerem u boku, tak już działa życie. Jeśli można sie widywać w weekendy to i tak nie jest źle. Mój wyjazd zakłada widywanie się parę razy w roku więc tak chyba gorzej... Ale z drugiej strony trzeba się samodoskonalić, realizować, gonić te marzenia czy starać się osiągnąć jakieś sukcesy... Jeśli to nie na stałe (bo na stałe to wyjeżdża się razem) to partner powinien to zrozumieć.

Podziwiam. Nie wiem, czy wystarczyłoby mi parę razy w roku. Musiałabym kochać do obłędu

[201701191353]

Napisane przez firaen

Ale cieżko bywa zawsze, nawet z partnerem u boku, tak już działa życie. Jeśli można sie widywać w weekendy to i tak nie jest źle. Mój wyjazd zakłada widywanie się parę razy w roku więc tak chyba gorzej... Ale z drugiej strony trzeba się samodoskonalić, realizować, gonić te marzenia czy starać się osiągnąć jakieś sukcesy... Jeśli to nie na stałe (bo na stałe to wyjeżdża się razem) to partner powinien to zrozumieć.

Tutaj bardziej podchodzę pod małżeństwo, bo czas spotkań a'la nastolatki mamy za sobą. Bardziej myślę o tym, jak być małżeństwem - kiedy jedno pracuje tu, a inne tam... nawet nie da się w takim układzie np. wychowywać dzieci.

[Laura2112]

Nie da się, ja nie chcę mieć dzieci, nie chcę męczyć się sama z wielkim brzuchem, żeby mi nawet nie miał kto butów zawiązać, nie chcę do szpitala jechać sama ani sama chodzić na USG. Nie chcę potem załatwiać wszystkiego sama, przykładowo małe zachoruje w środku nocy 40 stopni goraczki, kto mi pojdzie do apteki? Albo będzie co poniedziałek beczało że chce z ojcem jechać. A ja jak ta samotna matka. Nie, nie.
Wszyscy tylko: a Wy kiedy, bo czas leci, mój za rok 40, i tak żyć nie dają, jak jakiś przeklęty zarząd mojej macicy.

[firaen]

Napisane przez fdhgfhjhkghgfdh

Tutaj bardziej podchodzę pod małżeństwo, bo czas spotkań a'la nastolatki mamy za sobą. Bardziej myślę o tym, jak być małżeństwem - kiedy jedno pracuje tu, a inne tam... nawet nie da się w takim układzie np. wychowywać dzieci.

Rozumiem Jestem żoną. I dalej nie widzę problemu, nawet z tak rzadkim widywaniem się. Miłość to jedno, zaufanie to drugie a chęć by partner też się spełniał w życiu trzecie. Możliwe, że w praniu okaże się, że te ambicje nie są tak naprawdę ważne i potrzebne - nie wykluczam i tego, ale jeśli nie spróbujesz nigdy się nie dowiesz... Wsparcie to ważna rzecz. Dlatego jeśli nie ma tej kombinacji miłość+cała reszta to związek tak.. wydaje mi się mało dojrzały, wybaczcie.

Dzieci faktycznie komplikują sprawę, jeśli chce się je mieć. Ja mówiłam bardziej o sytuacji gdy w miarę swobodnie możemy decydować o swoim życiu i wybrać prawie każdą ścieżkę.

[JossStone]

Praca. Raz wybrałam partnera i tej decyzji żałuję do dzisiaj... Nie ma co się bawić w związki na odległość, zawsze kogoś znajdziesz innego. Teraz jest ok, ale za 5, 10 lat może on cię zostawi, może się między Wami popsuje - chcesz do końca życia żałować, że nic nie masz? Że wszystko co macie to on na to zarobił? Że jesteś na jego łasce lub niełasce? Że poszłaś na studia dla tego, aby być bezrobotna i tylko, żebyś miała papierek?

[Lexie]

Tak jak partner może zostawić za 10 lat, tak i pracę można stracić za rok czy za 5 lat. A może gdyby się zostało i szukało dalej, znalazłoby się lepszą. Nie wiadomo.

Dla mnie wybór byłby prosty, wybrałabym partnera.

[chwast]

Partnera.
Pracę też można stracić tak jak i partnera. Z resztą dla mnie pewne rzeczy są ważniejsze od cv czy pieniędzy i choćbym miała postawić wszystko na jedną kartę to właśnie to bym zrobiła. Dodatkowo ja wiem z kim jestem bo wybrałam świadomie i no nie zawiodłabym się w takiej sytuacji na swoim tż.

[lilka_vanilka]

To zależy jak łatwo przyjdzie Ci zostawić partnera. Jeżeli już czujesz się choć odrobine podekscytowana wyjazdem, to wyjedź. Jednak najpierw upewnij się, że zrobiłas wszystko co mogłaś, by znaleźć pracę w Twoim mieście.

Też jestem z tych rejonów. TŻ ma dobrą pracę zgodną z wykształceniem. Rozwija się, awansuje i jest zadowolony. Ja dwa lata szukałam stałej pracy. Wreszcie znalazłam, i nawet mi się podoba, ale wiem, że nie da mi możliwości awansu czy choćby podwyżki. I paradoksalnie właśnie teraz pojawiła się możliwość wyjazdu tam, gdzie zawsze marzyłam. Też nie wiem co zrobić... zostać i się kisić, czy zaryzykować szansę na spełnienie? Dodam jeszcze, że z tej miłości wiele nie zostało... Często też skrycie obwinialam TŻta, że się dla niego poswięciłam.. Autorko, jeżeli Ty też miałabyś potem żyć z przeświadczeniem, że się zmarnowałas i poświęciłaś, to j]wyjedź

[Kfiatuszek1987]

Moim zdaniem powinnaś wyjechać, chociaż spróbować. Jeśli będziesz bardzo tęskniła zawsze możesz wrócić. Jak nie sprobujesz to zawsze gdzieś w sobie w środeczku będziesz miała żal do TŻ-ta że Cie ograniczył, że dla niego z czegoś zrezygnowałaś. To Twoje życie i to Ty masz je przezywać a nie masz żyć życiem swojego TŻ-ta. Zdobywać doświadczenia, łap chwilę a jeśli jesteście sobie pisani to i tak będziecie razem.
Z resztą dlaczego Ty masz z czegoś rezygnować? Twój Tż nie chce zrezygnować z pracy dla Ciebie (on już podjął tę decyzję że nie wyjedzie) więc dlaczego Ty miałabyś z czegoś rezygnować dla niego?
Z jednej strony to go rozumiem, ma dobrą pracę więc po co ma coś zmieniać tylko czy on pomyślał o Tobie? On będzie robił karierę a z Tobą co? Będziesz sobie cichutko siedziała u pana na łasce a on za jakiś czas może znaleźć sobie inną Tobie powie pa pa i zostaniesz bez pracy, bez doświadczenia, bez TŻ i ze straconym czasem

[roux666]

ja mialam do wyboru:
praca w moim ( wymarzonym )zawodzie- moze nie ma kokosow z tego, ale robilabym to, co lubie....w Polsce.
albo ...zycie z moim TZ za granica w kraju, w ktorym jako jednym z niewielu nie moge pracowac w zawodzie. musze aby byc w stanie oplacic czynsz i podstawowe rachunki podejmowac sie pracy ponizej moich kwalfikacji.

ale wole to niz bycie w Polsce z fajna praca, ale sama. bez mojego TZ.

oczywiscie, przyszedl moment, kiedy bylam ekstremalnie nieszczesliwa z moim zyciem tutaj, tym co robie, a co moglabym.
tz sie zorientowal i kazal mi do Polski wracac robic kariere,a nie poswiecac sie dla niego.
nie wrocilam. zmienilam plany: zaczne ponownie studia tutaj, bede studiowac to, co w Polsce studiowalam i...bede w koncu za jakis czas mogla robic tutaj to, co moglam w polsce.
jest to frustrujace, ciezkie...ale znalazlo sie wyjscie z sytuacji.

[lilka_vanilka]

Napisane przez Kfiatuszek1987

Z resztą dlaczego Ty masz z czegoś rezygnować? Twój Tż nie chce zrezygnować z pracy dla Ciebie (on już podjął tę decyzję że nie wyjedzie) więc dlaczego Ty miałabyś z czegoś rezygnować dla niego?

Już raz zrezygnowałam z miłości i z rozsądku. Teraz jednak męczy mnie myśl, że za 10 znowu będę w tym samym miejscu i nawet jesli uda mi się znaleźć lepszą pracę, to i tak nie będzie wielkiej poprawy pod względem finansowym. A jeśli teraz zostanę, to pewnie trzeba będzie wziąć kredyt na mieszkanie i wówczas będę się bała pracę zmienić, bo wiadomo jak tu o nią ciężko. To prowadzi do frustracji, która tylko szkodzi związkowi.

Praca nie jest ważna, jeśli służy nam tylko jako źródło pieniędzy. Zresztą każda praca, to nasze życie i jeśli mamy okazję podjąć tę wymarzoną, to warto zaryzykować, niż potem się męczyć i żałować.

Ja chyba jednak wyjadę. Decyzja nie jest łatwa... Ciężko jest zostawić partnera ot tak, tym bardziej jeśli w związku jest generalnie dobrze. Na pewno pojawia się wyrzuty sumienia i strach, że już nikogo lepszego nie znajdę Z drugiej strony będę żałować, jeśli nie spróbuję.

Obejrzałam niedawno film "Droga do szczęścia" z Kate Winslet. To dokładnie taka sama sytuacja. Bohaterka tkwi przy realizującym się mężu i popada w co raz większą rozpacz, bo poświęciła się dla niego. Nie chcę takiego zycia

[6610e975c85461a73511d7b83bf3e01cd5d91d24_6487a38504e0b]

Uważam, że partner, który myśli tylko o sobie i nie dostrzega, jak dekonstrukcyjny jest brak pracy, to żaden partner. Jeszcze rozumiem opór, gdy wyjazd miałby być do miejsca, gdzie on z kolei będzie miał problem z zatrudnieniem, ale jeśli nie, to nie jest to fair z jego strony.

[iceflower]

Moim zdaniem to, że w ogóle staje się przed takim dylematem i rozważa się wyjazd wiedząc, że związek rozłąki nie przetrwa, świadczy o tym że nie jest to związek warty tego, żeby w nim trwać. Moim zdaniem kochająca się para znajdzie zawsze wyjście, żeby byc razem i realizować marzenia i podejmie decyzję, z której będzie zadowolona. Ja pojechałabym za moim TŻem na koniec świata za pracą i marzeniami, on za mną też. Ale za konkretami, a nie za oczekiwaniem "nigdy nie znajdę tu pracy a tam poszukam i się uda". Najpierw znajdź tę pracę a potem wyjeżdżaj, a nie zmieniaj miejsca zamieszkania tylko po to, żeby być bezrobotną gdzie indziej.

[skazana_na_bluesa]

ja bym wybrała pracę. w międzyczasie możesz szukać jakiejś fajnej pracy bliżej. jeśli facet nie jest skory do kompromisów to trzeba trochę powalczyć o swoje szczęście, żeby później nie żałować, że się nie spróbowało.

[b82ed09e83d6cc96f3cec4b39c6008ed9e8c5acd_5dd330825eb9e]

Dziwne, co za zacietrzewiony typ, w takiej sytuacji da się wypracować kompromis jak się chce. Wybrałabym pracę na Twoim miejscu.

[lilka_vanilka]

Napisane przez iceflower

Moim zdaniem to, że w ogóle staje się przed takim dylematem i rozważa się wyjazd wiedząc, że związek rozłąki nie przetrwa, świadczy o tym że nie jest to związek warty tego, żeby w nim trwać. Moim zdaniem kochająca się para znajdzie zawsze wyjście, żeby byc razem i realizować marzenia i podejmie decyzję, z której będzie zadowolona. Ja pojechałabym za moim TŻem na koniec świata za pracą i marzeniami, on za mną też. Ale za konkretami, a nie za oczekiwaniem "nigdy nie znajdę tu pracy a tam poszukam i się uda". Najpierw znajdź tę pracę a potem wyjeżdżaj, a nie zmieniaj miejsca zamieszkania tylko po to, żeby być bezrobotną gdzie indziej.

Otóż to. Ja kilka lat temu tak zrezygnowałam ze swoich planów, bo związek był dla mnie najważniejszy. Dziś to się zmieniło. Za jakiś czas to się w ogóle może okazać, że nie ma ani związku, ani fajnej pracy.

I zgadzam się z podkreślonym. Zanim podejmiesz, autorko, ostateczną decyzję umów się na rozmowę, na którą możesz przecież dojechać.

Jest jeszcze kwestia utrzymania się. Zakładam, że teraz pomaga Ci TŻ. A czy masz jakieś oszczędności na start w nowym mieście?

[201701191353]

[1=b82ed09e83d6cc96f3cec4b 39c6008ed9e8c5acd_5dd3308 25eb9e;43676824]Dziwne, co za zacietrzewiony typ, w takiej sytuacji da się wypracować kompromis jak się chce. Wybrałabym pracę na Twoim miejscu.[/QUOTE]

Różnica jest taka, że pojechałabym za nim, gdziekolwiek by chciał. Tylko, że on jest jak stary dąb - nie da się go przesadzić. On zostaje TU i już.

---------- Dopisano o 11:47 ---------- Poprzedni post napisano o 11:45 ----------

Napisane przez lilka_vanilka

Otóż to. Ja kilka lat temu tak zrezygnowałam ze swoich planów, bo związek był dla mnie najważniejszy. Dziś to się zmieniło. Za jakiś czas to się w ogóle może okazać, że nie ma ani związku, ani fajnej pracy.

I zgadzam się z podkreślonym. Zanim podejmiesz, autorko, ostateczną decyzję umów się na rozmowę, na którą możesz przecież dojechać.

Jest jeszcze kwestia utrzymania się. Zakładam, że teraz pomaga Ci TŻ. A czy masz jakieś oszczędności na start w nowym mieście?

Nie,nie, to nie tak. Ja mieszkam z rodzicami i szukam pracy. Zauważyłam, że na wschodzie ciężko cokolwiek znaleźć, dlatego wpadłam na pomysł wraz z rodzicami odnośnie większego miasta i kuzynki tam mieszkającej. Rodzice by pomogli (na start), jeśli by się okazało, że coś tam znajdę.

[cranberry juice]

moim zdaniem - to wszystko zależy.

Zależy od tego jaki partner Czy to nasz książę z bajki, ten jedyny itp., czy po prostu "związek z rozsądku", bo "przecież książeta z bajki nie istnieją i trzeba zainteresować się prawdziwym facetem"

Zależy też od tego, jaka praca i jaka kariera Bo wiadomo, co innego kariera w finansach, co innego kariera na recepcji

No i wreszcie zależy, jaką pracę ma facet - bo co innego, jeżeli tak kurczowo trzyma się rodzinnej kancelarii notarialnej, co innego, jeżeli wykłada chemię w sklepie, no ale przecież ma cały etat i umowę o pracę, wow wow wow.

[b82ed09e83d6cc96f3cec4b39c6008ed9e8c5acd_5dd330825eb9e]

Napisane przez fdhgfhjhkghgfdh

Różnica jest taka, że pojechałabym za nim, gdziekolwiek by chciał. Tylko, że on jest jak stary dąb - nie da się go przesadzić. On zostaje TU i już.

I tak to uargumentował?

[lilka_vanilka]

Napisane przez cranberry juice

moim zdaniem - to wszystko zależy.

Owszem, ale wyjazd za pracą, jakiekolwiek działanie w celu usamodzielnienia się jest lepsze, niż bycie na utrzymaniu rodziców i okazjonalne rozdawanie ulotek.

[201701191353]

[1=b82ed09e83d6cc96f3cec4b 39c6008ed9e8c5acd_5dd3308 25eb9e;43677275]I tak to uargumentował? [/QUOTE]

że tutaj ma pracę, znajomych i rodzinę, a w większym mieście by się dusił

[lilka_vanilka]

Napisane przez fdhgfhjhkghgfdh

że tutaj ma pracę, znajomych i rodzinę, a w większym mieście by się dusił

A gdybyś teraz znalazła tu pracę za najniższa krajową, choćby w sklepie, to byś została? Czy trzymają Cię tu znajomi? Miasto?

Ja np. miasta nie cierpię, znajomych mam, ale rozłąkę bym przeżyła. Wynajmuję też brzydkie mieszkanie. Jeśli zostanę, to trzeba wziąć kredyt i kupić własne. A jak wezmę kredyt to już nie będę mogła marudzić i wymyślać jakieś fanaberie o spełnianiu marzeń

[201701191353]

lilka - zbyt długo biegam za pracą, tutaj gdzie mieszkam, że straciłam nadzieję nawet na pracę na kasie.

Jeśli chodzi o mnie - mnie nic nie trzyma. Oprócz faceta. Nie mam znajomych, rodzeństwo jest dla mnie okropne.

Nie chcę być wieczne na utrzymaniu mamy/chłopaka, nie o to mi chodzi. No i bardziej idę w finanse, rachunkowość, niż w administrację. Myślę, że w większym mieście jest więcej takich ofert.

[b82ed09e83d6cc96f3cec4b39c6008ed9e8c5acd_5dd330825eb9e]

Napisane przez fdhgfhjhkghgfdh

lilka - zbyt długo biegam za pracą, tutaj gdzie mieszkam, że straciłam nadzieję nawet na pracę na kasie.

Jeśli chodzi o mnie - mnie nic nie trzyma. Oprócz faceta. Nie mam znajomych, rodzeństwo jest dla mnie okropne.

Nie chcę być wieczne na utrzymaniu mamy/chłopaka, nie o to mi chodzi. No i bardziej idę w finanse, rachunkowość, niż w administrację. Myślę, że w większym mieście jest więcej takich ofert.

Oczywiście, że jest więcej. Czyli rozumiem, że Ty wg niego możesz żyć bez znajomych, pracując w spożywczaku na kasie, tylko po to by zaspokoić potrzeby panicza? Kurcze, jak jesteśmy razem, to szanujemy swoje potrzeby, bierzemy pod uwagę odczucia drugiej osoby. Straszny egoista z niego.