brak pewnosic siebie,bycie pomijanym

[danielle00]

qqq

[lanalee]

Nie mam pojecia jak ci pomoc ,mam podobny problem. Nie pcham sie tam gdzie mnie nie chcą

[Spalinka]

A ja myślę, ze to zmieni się z czasem. Miałam kiedyś podobną sytuację, nowa szkoła - nowi ludzie. Na początku też otoczyłam się ludźmi którzy nieustannie działali mi na nerwy, po jakimś czasie uświadomiłam sobie, że nie chcę dłużej przebywać na siłę w ich towarzystwie. Że znajdę sobie towarzystwo lepsze. Wtedy tak jak u Ciebie były porobione już "grupki" każdy z kimś trzymał, każdy miał z kim siedzieć w ławce. Tylko ja zostałam z boku. Nie wiem czy orientowali się jak właściwie mam na imię
Bo dłuższym zastanowieniu dałam sobie spokój. Doszłam do wniosku, że wygodniej będzie samej niż na siłę szukać przyjaciół Przez pierwszy rok szkoły średniej trzymałam się od wszystkich z dala, denerwowały mnie przekrzykujące się panienki, a mimo to któregoś dnia dziewczyna, na którą w ogóle nie zwracałam uwagi zaprosiła mnie na imprezę, którą organizowała u siebie w domu
Tam nawiązałam kontakt z nią i 2 innymi dziewczynami, z którymi przyjaźnię się do dziś. Myślę, że jak nie będziesz próbować wpychać się na siłę to znajomi sami się znajdą

[Taka_tam_jedna]

Tyle, że czasami zdarza się towarzystwo, z którym ciężko mi się dogadać,a ja po prostu się między nimi męczę, nie wiem jak to określić.

Wiesz, w moim życiu też trafiają się tacy ludzie z którymi ciężko mi się dogadać albo którzy mnie męczą. Ale ja staram się żyć według zasady: "Gdy nie pasujesz do towarzystwa, nie zmieniaj siebie, zmień towarzystwo", dlatego czas spędzam i otaczam się ludźmi, z którymi dobrze mi się gada. Myślę, że nic na siłę - skoro czujesz, że nie odbierasz z jakimiś ludźmi na tych samych falach, to poszukaj innych, z którymi się dogadasz, przecież tak to już jest na świecie, że jedni z jednymi się lepiej dogadują niż z innymi , nie każdy z każdym musi się lubić i nie ma człowieka, którego kochałby cały świat. A jeśli już jesteś skazana na towarzystwo nieciekawych dla Ciebie ludzi np. w grupie na uczelni, to według mnie nie ma co tego przeżywać, że nie możesz się z nimi dogadać -
nie zawsze wszędzie trafiamy na bratnie dusze, warto pozostać sobą i na siłę nie wkupywać się w niczyje łaski, tylko po prostu poszukać innych ludzi, którzy zaakceptują nas takimi jacy jesteśmy i w których towarzystwie poczujemy się dobrze.

Jak juz wspomniałam, nie mam problemów z relacjami międzyludzkimi, jak 'ktoś mi leży' to mogę gadac z tą osoba jak najęta, zresztą, gdy jestem między bliższymi znajomymi to buzia mi się nie zamyka.

No widzisz, czyli potrafisz się otworzyć w towarzystwie niektórych ludzi, masz jakichś bliższych znajomych, więc nie wiem czego właściwie chcesz więcej? Skup się na tych ludziach, a tymi, z którymi się nie dogadujesz, się nie przejmuj. Bo tak jak pisałam - trzeba pogodzić się z tym, że nie zawsze się ze wszystkimi dogadamy i nie wszyscy będą nas lubić.

Ale drugiej strony nie jestem jakaś przebojowa, nie jest mnie wszędzie pełno jak niektórych, nie jestem w centrum uwagi itd.

Jesteś jaka jesteś i taką Ciebie lubią Twoi najbliżsi. A porównywanie się z innymi jest głupie. Zresztą co jest w życiu najważniejsze - "bycie w centrum uwagi" i posiadanie miliona "powierzchownych znajomych" czy posiadanie niewielkiej grupki prawdziwych przyjaciół, którzy staną za Tobą murem? Poza tym każdy jest inny i wyjątkowy, wiele osób drażnią też takie przebojowe osoby, których wszędzie pełno, tak więc nawet jeśli się taka staniesz to i tak wszystkim nie dogodzisz. Ale tak pisząc na marginesie to mi się wydaje, że sukces tych ludzi przebojowych nie polega na tym, że ich wszyscy lubią i kochają, tylko na tym, że oni nie przejmują się ludźmi, którzy ich nie trawią i dalej są sobą i robią swoje i tym przyciągają innych.

Kolejna ważną sprawą, jest to że brak mi pewności siebie. Dopiero niedawno zdałam sobie sprawę, a raczej ktoś mi to uświadomił (nie jedna i nie dwoei osoby), że to widać.
To w sumie jest szeroki temat, ale wiąże się chyba z tym.
Uwierzcie, że od jakiegoś roku próbuje z tym walczyć, na chwilę jest ok, a później wraca to samo myslenie.

Może na początek przestań porównywać się z innymi ludźmi i przestań się przejmować, że Ciebie tacy a tacy nie lubią? Ja ogólnie uważam, że pewność siebie to nie jest bycie super-duper przebojowym i towarzyskim, tylko czucie się dobrze w swojej skórze, samemu ze sobą, polubienie siebie samego. Zmieniać niektóre rzeczy w sobie się oczywiście da i pracować nad niektórymi rzeczami - ale ja np. nie wyobrażam sobie stania się nagle spontanicznym - dla mnie to cecha wrodzona.

Najgorsze jest to, że myślę o sobie w taki sposób, że do niczego się nie nadaje, mimo że coś mi się uda. Sama nie wiem, kiedy to się zaczęło, chyba wtedy jak rodzina, przyjaciele na każdym kroku wmawiali mi, że nie osiągne tego, co chciałam. Za każdym razem o dziwo się udawało. Najgorsze jest to, że powinnam widzieć, iż udało się (za każdym razem praktycznie, gdy inni twierdzili, że nie dam rady) ,a ja wmawiam sobie że był to np. przypadek, albo trafem mi się udało.

Przyjaciele i rodzina nie fajnie się zachowują, bo powinni Ciebie wspierać. Ja jestem na tyle przekorna, że czułabym satysfakcję gdybym komuś udowodniła, że coś jednak jestem w stanie osiągnąć. W sumie nie wiem co tutaj napisać - chyba za bardzo się przejmujesz ludzkim gadaniem.

I teraz to co się wiąże z głownym wątkiem tematu-,gdy jestem wśród ludzi,z którymi jeszcze nie znamy się tak dobrze to za każdym razem w trakcie dluższego wypowiadania się jestem niepewna siebie. Niby mówie, ale w głowie mam myśli, ze wyjdę na idiotkę, co ja w ogóle mówie, to nie ma sensu, jak oni dziwnie na mnie patrzą...

Tutaj mogę powtórzyć właściwie wszystko, co wyżej napisałam. Myślę, że przesadzasz, ale nawet jeśli byś wyszła na idiotkę - no to co?

I teraz sedno- czuje się niewidzialna dla ludzi, czuje się odpychana na bok i nie ukrywam, że jest to przykre. Na początku oczwyiście sama starałm sie być wśród nich, zawsze coś wtrącałam od siebie, normalnie rozmwwialiśmy, ale zaczeły tworzyć się grupki, byłam w jednej, ale po czasie zaczęło męczyć mnie ich towarzystwo i po prostu źle się czułam, a jako że jestem osobą która nie robi nic na siłe to dałam temu spokój.

Bywa.

Staram sie rozmawiać ze wszystkimi, ale mimo to czuje sie pomijana. Ludzie rozmawiaja o jakiejs imprezie, umawiają sie, mimo że ja uczestnicze niby w tej rozmowie to nikt nawet mnie nie zapyta, czy idę! Do czasu sama probowałam wszczynac rozmowy, ' wkręcałam sie między nich', staralam się duzo mówić, ale nadeszły dni kiedy miałam to po prostu gdzieś, siedziałam sama i nie chciało mi się nawet z nimi rozmawiać skoro i tak jestem pomijana. nikt oczywiście się mną nawet nie zainteresował.

Szczerze to ja nie lubię takich osób, co smęcą, że nigdzie nie pójdą i się fochają, bo nikt ich indywidualnie nie zaprosił, a jeszcze najlepiej jakby to było zaproszenie na piśmie. Po prostu - jest impreza grupowa, przychodzi kto ma chęć. Skoro przy Tobie się mówi, że jest grupowa impreza tego i tego tam i tam, to według mnie możesz czuć się zaproszona. A tak w ogóle to dlaczego wymagasz, że to wszyscy będą obok Ciebie skakać i Ciebie wszędzie zapraszać - jeśli chcesz się zintegrować i wyjść gdzieś z tymi ludźmi, to może Ty zaproponuj jakieś grupowe wyjście do pubu lub na pizze?

Jakby mnie nie było. Najlepiej maja osoby przebojowe, 'glośne', zauwazylam, że ludzie lgną do dziewczyn niekoniecznie ładne, ale otwarte, pewnych siebie...

I przede wszystkim lgną do takich, którzy nie oglądają się na innych i nie porównują z innymi.

Kurcze, aż chce mi się płakać, myślałam, że poznam jakichs ludzi, z któymi będę mogła spędzac czas również poza uczelnią itd, a wyszło na to, że jestem sama jak palec.
Nie wiem czy to przez brak pewności siebie, nie mam pojęcia jak to zmienić. Nie da się ot tak wmówić sobie, że wszystko jest super i nagle wsyztskie bariery znikną... Czytanie sztucznych poradników tez niewiele da. Nie wiem, po prostu nie wiem... Jest mi przykro, kiedy siedzę z boku sama, ale znowu starać się nieustannie o uwage innych też nie jest za ciekawe...

Piszesz, że masz przyjaciół, więc chyba sama nie jesteś. A to że cały świat Ciebie nie kocha - nie można mieć wszystkiego. A ludzi można poznawać też poza uczelnią - znajomi znajomych, internet, szkoła policealna, kursy, kółka zainteresowań - możliwości jest dużo.

[alexandraa13]

Mogłabym się podpisać pod każdym słowem, oprócz tego fragmentu że rodzina i znajomi w Ciebie nie wierzyli (we mnie wierzyli). Jakbyś pisała o mnie

Ja m.in z podobnych powodów chodzę na terapię, oczywiście nie żeby zmienić siebie jako osobę, ale raczej myślenie, podejście itd.

generalnie zgadzam się z tym co napisała Taka_tam_jedna, z tym że z drugiej części wypowiedzi wnioskuję, że ona raczej taka nie jest i nie do końca rozumie. Tzn. rady są dobre, ale niewiele zmienią chyba, bo to tak jak mówienie w kółko nieśmiałemu odludkowi "otwórz się na ludzi"

A na pocieszenie powiem Ci, że ja np. uwielbiam takie osoby jak Ty, bo zazwyczaj w parze z cechami jakie opisałaś idzie skromność, inteligencja, refleksyjność, lojalność, delikatność, dobre serduszko... takie osoby potrafią słuchać i często są bardzo dobrymi przyjaciółmi. Co oczywiście w żaden sposób nie zmienia faktu, że trzeba pracować nad samooceną, pewnością siebie i pozytywnym podejściem do świata. No i myślę, że trzeba zaakceptować siebie taką, jaką jesteś. Także fakt, że nigdy nie będziesz rozchwytywaną "gwiazdką"

[rudowlosa1988]

Hmmm... z tego opisu wydaje mi sie,ze jestes typem introwertyka. Moze poczytaj na ten temat,a byc moze Ci to pomoze w postrzeganiu siebie samej.

[kora777]

Napisane przez alexandraa13

A na pocieszenie powiem Ci, że ja np. uwielbiam takie osoby jak Ty, bo zazwyczaj w parze z cechami jakie opisałaś idzie skromność, inteligencja, refleksyjność, lojalność, delikatność, dobre serduszko... takie osoby potrafią słuchać i często są bardzo dobrymi przyjaciółmi. Co oczywiście w żaden sposób nie zmienia faktu, że trzeba pracować nad samooceną, pewnością siebie i pozytywnym podejściem do świata. No i myślę, że trzeba zaakceptować siebie taką, jaką jesteś. Także fakt, że nigdy nie będziesz rozchwytywaną "gwiazdką"

To prawda, lepiej bym tego nie ujęła! Nie daj sie porwać przez stado, tylko dlatego że to większość. Pielęgnuj w sobie wrażliwośc, odwagę bycia "pod prąd",kreatywność i taktowność. Niestety czasy są takie, że poważanie ma ten, kto ma pusto w głowie, ale nagłośniej krzyczy/vel włazi w dupę bez wazeliny... to w dorosłym życiu do niczego ich nie doprowadzi. Nie musiszbyć taka i ,błagam, nigdy nie bądź!
Nie bądż też uległa, interweniuj głośno gdy naruszane są twoje granice, ale prowadź zycie konsekwentnie i spokojnie, dbaj o przyszłość, miej dla każdego uśmiech - a wartościowi ludzie zaczną się przyłączać do twojej "wycieczki". jeśli nie w liceum to na studiach... GWARATUJE CI jesli chcesz imprez, przyjaciółek od ploteczek to zapisz się do klubu dyskusyjnego/hobbystycznego, forum tematycznego, koła naukowego, zacznij uprawiać sport, zostań wolontariuszem w schronisku, bywaj na imprezach, w kinie (ja na studiach na wszystkie koncerty chodziłam sama i jakoś żyję, nie zostałam wyklętym odludkiem). wydajesz sie fajna laską i dasz sobie w zyciu radę, liceum to dopiero początek zyciowych niespodzianek