Jak zmienić sie na bardziej rozmowna osobe?

[purefit255]

Cześć wszystkim.
Jeśli, zadałam pytanie gdzie nie trzeba, prosze mnie przenieść. Opisze mój problem:
Jestem spokojnym typem człowieka, bardziej introwertykiem jeśli ma to cos do rzeczy. Jestem przy tym troche nieśmiała i wstydliwa. Nie moge sie też pochwalic dużo ilościa znajomych co byc może wynika z tego, że podczas rozmawy z kimś(staram się, przezwyciężam małomówność, co też mnie krępuje) szybko kończą mi się tematy, gdy ktoś już cos powie nigdy nie wiem co odpowiedzieć, skomentować. Nie nawidze tegojakby mózg mi wypłynął na chwile. Ogolnie wydaje mi sie, że jestem nudnym człowiekiem i kiedy patrze na różne osoby zżera mnie zazdrość, że inni są lepsi, mają więcej znajomych, są wygadani i bardziej towarzyscy. Ja najchetniej siedziałabym w domowym zaciszu, choć wiem, że to nie pomaga w kontaktach międzyludzkich. Po mimo tego lubie towarzystwo, wspólne wypady gdzieś i śmiech
Jednak przeszkadzają mi moje wady, które są codziennością i ciągle o nich myśle. Sparzyłam się na paru osobach i żywie niekiedy uraze. Musze przebywac często z kimś żeby sie przystosowac, ale nie zawsze jest możliwość. Jestem na etapie trzeciej lo i mam niedługo studniówkę, idę sama, bo po pierwsze nie za bardzo potrafię tańczyć z partnerem, tylko solo, i poza tym raczej nie miałabym kogo wziąć, bo z nowymi ludzmi czuje się nieswojo i jeszcze bardziej się zamykam w sobie. Troche mi przykro, ale idzie pare koleżanek same co mnie pociesza. Ostatnio moją obawą jest zakończenie tej szkoły i nadmiar wolnego, boje się że znów zamknę się w czterech scianach i wyjde czasem do sklepu czy na rower. Nie umiem utrzymywać jakiejś większej więzi z ludzmi. Żyje w rodzinie z alkoholikami i czuje się inna na tle innych osób. Oni mogą więcej, są inteligentni,mają ambicje, hobby a ja nie.
Nawet nie wiem czy dałam odpowiednie pytanie

Dziękuje za najdrobniejszą radę

ps. przepraszam za chaotyczną wypowiedz, często juz w realu plącze mi się język

[maacieek]

Z jednej strony piszesz że jesteś introwertyczką czyli osobą nie lubiącą przebywać z ludzmi z drugiej strony widać to po tym że jednak tak do końca nie jest bo brakuje ci śmiechów i głupot więc może sobie tylko wmawiasz że taka jesteś?
Jak i gdzie poznać ludzi? Możesz zapisać się na jakiś kurs w domu kultury, na wolontariat do koła gdziekolwiek. Wiem że łatwo pisać gorzej zrobić ale jak tak bedziesz siedziała w domu i się użalała to będzie tylko gorzej.
Aaa i taka jeszcze jedna mała uwaga nie patrz na to jacy inni są bo gdyby każdy byłby taki sam to świat byłby nudny

[ulicznica]

Napisane przez purefit255

Cześć wszystkim.
Jeśli, zadałam pytanie gdzie nie trzeba, prosze mnie przenieść. Opisze mój problem:
Jestem spokojnym typem człowieka, bardziej introwertykiem jeśli ma to cos do rzeczy. Jestem przy tym troche nieśmiała i wstydliwa. Nie moge sie też pochwalic dużo ilościa znajomych co byc może wynika z tego, że podczas rozmawy z kimś(staram się, przezwyciężam małomówność, co też mnie krępuje) szybko kończą mi się tematy, gdy ktoś już cos powie nigdy nie wiem co odpowiedzieć, skomentować. Nie nawidze tegojakby mózg mi wypłynął na chwile. Ogolnie wydaje mi sie, że jestem nudnym człowiekiem i kiedy patrze na różne osoby zżera mnie zazdrość, że inni są lepsi, mają więcej znajomych, są wygadani i bardziej towarzyscy. Ja najchetniej siedziałabym w domowym zaciszu, choć wiem, że to nie pomaga w kontaktach międzyludzkich. Po mimo tego lubie towarzystwo, wspólne wypady gdzieś i śmiech
Jednak przeszkadzają mi moje wady, które są codziennością i ciągle o nich myśle. Sparzyłam się na paru osobach i żywie niekiedy uraze. Musze przebywac często z kimś żeby sie przystosowac, ale nie zawsze jest możliwość. Jestem na etapie trzeciej lo i mam niedługo studniówkę, idę sama, bo po pierwsze nie za bardzo potrafię tańczyć z partnerem, tylko solo, i poza tym raczej nie miałabym kogo wziąć, bo z nowymi ludzmi czuje się nieswojo i jeszcze bardziej się zamykam w sobie. Troche mi przykro, ale idzie pare koleżanek same co mnie pociesza. Ostatnio moją obawą jest zakończenie tej szkoły i nadmiar wolnego, boje się że znów zamknę się w czterech scianach i wyjde czasem do sklepu czy na rower. Nie umiem utrzymywać jakiejś większej więzi z ludzmi. Żyje w rodzinie z alkoholikami i czuje się inna na tle innych osób. Oni mogą więcej, są inteligentni,mają ambicje, hobby a ja nie.
Nawet nie wiem czy dałam odpowiednie pytanie

Dziękuje za najdrobniejszą radę

ps. przepraszam za chaotyczną wypowiedz, często juz w realu plącze mi się język

Wszystko o czym piszesz - Twoja samotność i "zdziczenie" - może wynikać z faktu, że jesteś dzieckiem alkoholików. Masz możliwość pójść na terapię (najlepiej grupową!) lub meeting dla DDA? Dobrze by Ci zrobiło, gdybyś nie patrzyła wtedy na siebie jako na odmieńca - kiedy oswoisz się z myślą, że nie tylko Ty masz taki problem, będzie Ci lżej, a może poznasz kogoś, kto będzie Cię rozumiał?

[purefit255]

Z jednym z rodziców nie mieszkam prawie od dzieciństwa, a z drugim prawie nie rozmawiam, poniewaz nie potrafie. Żyjemy z nią w domu,( mam rodzeństwo, które nie uważa się za kogos dziwnego, wręcz tryska pewnościa siebie) bo po prostu razem mieszkamy i tyle. Mama musialaby chcieć się zmienić, a ona ciągle codzienie to samo.. Nie wiem kto by jej przemówił, wspominaliśmy jej o leczeniu, aa i innych terapiach, ale gdy się do mamy mówi, patrzy w ściane jakbym do tej sciany mowiła ;/
Na terapie DDA chyba powinni zgodzić sie wszyscy w domu o ile sie nie myle, a tu ciężko o to.
Każdy wie, że do nałogu ciężko się przyznać i codziennie wmawia sobie, że skończy z piciem.
Z pozoru wydaje mi się, że wyglądam na normalną osobą, jednak czuje się jakbym była wyjęta ze swojego życiorysu.

---------- Dopisano o 22:12 ---------- Poprzedni post napisano o 21:58 ----------

<Maacieek> Z jednej strony piszesz że jesteś introwertyczką czyli osobą nie lubiącą przebywać z ludzmi z drugiej strony widać to po tym że jednak tak do końca nie jest bo brakuje ci śmiechów i głupot więc może sobie tylko wmawiasz że taka jesteś?


Az tak nie przepadam za ludzmi, lubie siedziec w domu i cisze chociaz, gdy mam już okazje przebywac z kimś to korzystam z tego. Niestety zwykle zdarza mi sie porównywac do innych i rozmyslam co inni mają w sobie a czego mi brakuje. Nie chce się nad sobą użalać, ale nie jestem chyba w stanie nic zaoferowac ludziom :c

[ameriel]

Aż się zalogowałam, żeby Ci odpisać.
Kiedy byłam w LO, miałam identyczny problem. Nie rozmawiałam z wieloma ludźmi, wychowywałam się z bratem, który był bardzo podobny do mnie i wystarczało mi jego towarzystwo do spełnienia społecznych potrzeb. Chodzenie na imprezy było dla mnie straszną męką, na każde zaproszenie (które w końcu przestały się pojawiać) wymyślałam wymówkę (zazwyczaj okres). Byłam szczęśliwa sama ze sobą.
Aż do momentu, w którym wyjechałam do innego miasta na studia - w takiej sytuacji brak znajomych jest czymś strasznym, dodatkowo mieszkałam przez I rok sama. Doszło do tego, że wychodziłam kilka razy dziennie do sklepu, żeby móc z kimkolwiek zamienić słowo!
Wszystko się zmieniło, kiedy poznałam pewną dziewczynę, z którą będąc na III roku zamieszkałam. I to był zwrot o milion stopni - ona widząc moje społeczne upośledzenie, wyciągała mnie wszędzie ze sobą na siłę (sama również jest upośledzona, ale w dokładnie odwrotny sposób - ona nawet po bułki nie znosi wychodzić sama - ładnie się dobrałyśmy). Ten rok, podczas którego z nią mieszkałam, zmienił mnie nie do poznania. Wyciągała mnie ze sobą wszędzie z wykorzystaniem mało subtelnej techniki szantażu emocjonalnego ("jeśli ty nie idziesz, to ja też nie", a wiedziałam, że jej na tym wyjściu zależy, bo gadała o nim od kilku dni). Musiałam rozmawiać z jej znajomymi, nie było wyjścia (terapia szokowa, świetne efekty, polecam).
Co prawda nadal lubię spędzać czas sama, ale na dłuższą metę mnie to męczy. Teraz mieszkam z dwójką znajomych i nawet zwykłe gadki szmatki w kuchni sprawiają mi małą codzienną radość.

Pamiętaj, że świat nie jest taki prosty, jak zwykli nam wszystkim wmawiać ludzie teoretycznie mądrzejsi od nas. Nie jest tak, że ludzie superspołeczni są ciekawsi od introwertyków - obawiam się, że generalne tendencje są przeciwne. Zresztą, co to za kategoria wartościowania: ilość znajomych? Po co Ci do szczęścia 10 głupich kretynów, skoro możesz mieć jednego bliskiego człowieka? Egzystencja uhahanych, towarzyskich i imprezujących w klubach koleżanek z moich studiów naprawdę nie jest bogatsza od mojej (wiem coś o tym, bo przez jakiś czas mieszkałam najpierw z jedną, potem z inną - tak, przeprowadzam się w mieście, w którym studiuję, bardzo często!).

I nie wymyślaj tematów do rozmów (też tak robiłam) - one same przyjdą. Rzuć jakąś ogólną uwagę na jakiś temat i, jeśli dana osoba sama ma coś do powiedzenia, to pójdzie. Mówienie niewiele, ale po przemyśleniu wypowiedzi jest bardziej wartościowe (z tym zdaniem jest coś nie tak) - mnie zamiast aspołecznego odludka znajomi (tak, mam znajomych!) postrzegają jako kogoś, kto właśnie mało mówi, ale jeśli już coś mówi, to może warto posłuchać. Zresztą ludzie mniej rozgadani często budzą zainteresowanie. Z tym, że do ludzi też trzeba mieć trochę szczęścia i spotkać takich, którzy to docenią zamiast się szybko znudzić i sobie pójść.
No i nie bój się, że się zamkniesz w czterech ścianach - to zależy tylko od Ciebie. Piszesz, że czasami wychodzisz gdzieś z ludźmi, wyjdź kiedyś z inicjatywą spotkania - ucieszą się (przecież Ty się cieszysz, kiedy gdzieś Cię ktoś wyciąga).
Może Twoim problemem jest to, że przy Twoich niezbyt wielkich potrzebach społecznych wystarcza Ci rodzina (tak, wiem, skomplikowana sytuacja, ale czasem wystarcza, że masz kogoś obok, kto wie o Twojej egzystencji :P ). Gdybyś miała możliwość zamieszkania sama, zobaczysz, okaże się, że potrzebujesz mieć komu coś powiedzieć albo po prostu umówić się na kawę. A wiesz, co ja zrobiłam, żeby poznać kogoś w nowym mieście? Chciałam iść na duży koncert, ale nie miałam z kim, wiec napisałam na ś.p. gronie. Okazało się, że jest co najmniej 5 innych osób w takiej samej sytuacji. Spotkałyśmy się raz, jedną z nich była właśnie moja współlokatorka z III roku studiów. Cuda się zdarzają, trzeba tylko im pomóc troszkę!

Pozdrawiam!

[_Mia]

Dobrze, że jesteś w klasie maturalnej- u mnie się wiele zmieniło od pierwszego roku studiów, i sama jakaś naturalnie stałam się bardziej otwarta.
Byłam pełna sprzeczności, jak Ty- niby, że introwertyczka, ale do ludzi ciągnęło, tylko nie wiedziałam co i jak robić
Przełam się i poszukaj np. pracy- będziesz narażona na 'stresy' związane z kontaktem z ludźmi, i jakoś się zahartujesz.

[purefit255]

Hmm.. gdzieś pisałam w tym wątku, że nie potrafie nawiązywać trwalszych więzi z innymi. Jeśli tak to zabrzmiało, że potrzebuje na siłe dużo znajomych to mój błąd ;p
Wcale nie potrzeba mi ich dużo. Mam jedną osobe z którą pisze czasem gadam, widzimy sie raz na jakiś czas, ale to za mało. Ona mieszka w innym miescie i przyjeżdżamy do siebie jeśli nadarzy się okazja i zaledwie pare koleżanek z klasy z którymi czasem zamienie słówko. Wręcz przeciwnie chodziło mi o to, że jesli już ktoś ma wiecej znajomych to może oznaczać , że za cos sie go lubi i to mnie gubi. Nie uważam się za kogoś specjalnie ciekawą i inteligentną. Taka szara osoba w sumie.Słyszałam wiele pogłosek na temat, że ludzie spokojni, introwertyczni są ciekawsi, mogą zaintrygować inne osoby jednak nie w moim przypadku. Nie potrafie zbytnio rozmawiać o sobie o tym co mnie ciekawi. Wydaje mi się, że wtedy ludzie przestają słuchać, bo po prostu ich nudze Według mnie nie jest to do wyobrażenia jak ludzie mogą gadać godzinami sam na sam, albo w większej grupie.

To jest dosyc ciekawe, że najwięcej ludzi poznaje się na studiach.
Tak Ameriel tez sobie to wyobraziłam niby człowiek chce spokoju a gdy juz go ma zbyt dużo zaczyna wręcz głupieć.
Ja chyba jestem cała do naprawy jak stary zegar ;p

Beznadziejnie troche tak być nudnym introwertykiem :/

MIA ja się wręcz boje ukończenia tej szkoły i matury. Czuje, że nic mne nie czeka, bo nic nie potrafie-Przepraszam, że znów się użalam, ale musialam to napisac

[_Mia]

Napisane przez purefit255

MIA ja się wręcz boje ukończenia tej szkoły i matury. Czuje, że nic mne nie czeka, bo nic nie potrafie-Przepraszam, że znów się użalam, ale musialam to napisac

Ja też się bałam, i faktycznie na początku nie było za fajnie, bo nie jestem z tych, co potrafią zjednać sobie ludzi pierwszym zdaniem. Ale jakoś poszło

[ameriel]

Masz do zaoferowania wszystko, patrz, jak każdy z nas jest złożony!
Może piszę to pod wpływem filozoficznych dyrdymałów, które właśnie czytam do sesji, ale naprawdę - świat jest przebogaty, ludzie też. Introwertycy są przebogaci, bo najwięcej przeżywają w sobie. Przekazanie tego innym ludziom nie jest proste, ale da się. Wierz nam.

Pomyśl, ile masz możliwości, ile opcji, szczególnie teraz - na końcu liceum. Poznasz mnóstwo świetnych ludzi, tylko się na nich otwórz, reszta sobie się potoczy. Trust me, I know.

[Apelly]

Napisane przez purefit255

MIA ja się wręcz boje ukończenia tej szkoły i matury. Czuje, że nic mne nie czeka, bo nic nie potrafie-Przepraszam, że znów się użalam, ale musialam to napisac

No ale nie masz jakiegoś planu na przyszłość? Nie chcesz studiować?

Powiem Ci tak. Ukończysz teraz etap szkoły średniej i będziesz mogła zacząć wszystko od nowa. Będzie łatwiej. Tylko musisz się psychicznie przygotować. Uwierzyć w siebie i rozpocząć nową kartę swojego życia. Będziesz miała teraz szansę i postaraj się ją wykorzystać. Powodzenia.

[ulicznica]

Napisane przez purefit255

Z jednym z rodziców nie mieszkam prawie od dzieciństwa, a z drugim prawie nie rozmawiam, poniewaz nie potrafie. Żyjemy z nią w domu,( mam rodzeństwo, które nie uważa się za kogos dziwnego, wręcz tryska pewnościa siebie) bo po prostu razem mieszkamy i tyle. Mama musialaby chcieć się zmienić, a ona ciągle codzienie to samo.. Nie wiem kto by jej przemówił, wspominaliśmy jej o leczeniu, aa i innych terapiach, ale gdy się do mamy mówi, patrzy w ściane jakbym do tej sciany mowiła ;/
Na terapie DDA chyba powinni zgodzić sie wszyscy w domu o ile sie nie myle, a tu ciężko o to.
Każdy wie, że do nałogu ciężko się przyznać i codziennie wmawia sobie, że skończy z piciem.
Z pozoru wydaje mi się, że wyglądam na normalną osobą, jednak czuje się jakbym była wyjęta ze swojego życiorysu.

---------- Dopisano o 22:12 ---------- Poprzedni post napisano o 21:58 ----------

<Maacieek> Z jednej strony piszesz że jesteś introwertyczką czyli osobą nie lubiącą przebywać z ludzmi z drugiej strony widać to po tym że jednak tak do końca nie jest bo brakuje ci śmiechów i głupot więc może sobie tylko wmawiasz że taka jesteś?


Az tak nie przepadam za ludzmi, lubie siedziec w domu i cisze chociaz, gdy mam już okazje przebywac z kimś to korzystam z tego. Niestety zwykle zdarza mi sie porównywac do innych i rozmyslam co inni mają w sobie a czego mi brakuje. Nie chce się nad sobą użalać, ale nie jestem chyba w stanie nic zaoferowac ludziom :c

Nie, na terapię DDA możesz iść sama bez konieczności zgody rodziców, jeśli masz +18 lat, terapia DDA czy DDD jest dla dorosłych dzieci alkoholików / z rodzin dysfunkcyjnych, ich rodzice nie mogą na nią uczęszczać i nie mają obowiązku o niej wiedzieć.
I przestań się skupiać na mamie - jeśli TY zmienisz swoje nastawienie i coś w swoim myśleniu, to Tobie będzie lżej przyjąć sytuację taką jaką jest i zrobić coś z własnym życiem - zamiast skupiać się na życiu Twojej mamy, która jest dorosłą, odpowiedzialną za siebie kobietą, której nie ułożysz na nowo życia, jeśli ona sama nie pójdzie po rozum do głowy.

Często bywa tak, że DDA zawija się we własny kokon i ze względu na wstyd i zmowę milczenia w domu nie otwiera się przed ludźmi.
Kompleks bycia gorszym niż inni, łatwość urazy, żywienie urazy, nieumiejętność podtrzymywania więzi z ludźmi - to wszystko o czym piszesz jest do przepracowania na Twojej terapii DDA, to typowe problemy tego syndromu.

[purefit255]

"Nie, na terapię DDA możesz iść sama bez konieczności zgody rodziców, jeśli masz +18 lat, terapia DDA czy DDD jest dla dorosłych dzieci alkoholików / z rodzin dysfunkcyjnych, ich rodzice nie mogą na nią uczęszczać i nie mają obowiązku o niej wiedzieć. "

No racja, cos mi się pomylilo albo źle gdzies przeczytałam, że najlepiej jeśli leczy sie cała rodzina-ta dysfunkcyjna.

[ulicznica]

Napisane przez purefit255

"Nie, na terapię DDA możesz iść sama bez konieczności zgody rodziców, jeśli masz +18 lat, terapia DDA czy DDD jest dla dorosłych dzieci alkoholików / z rodzin dysfunkcyjnych, ich rodzice nie mogą na nią uczęszczać i nie mają obowiązku o niej wiedzieć. "

No racja, cos mi się pomylilo albo źle gdzies przeczytałam, że najlepiej jeśli leczy sie cała rodzina-ta dysfunkcyjna.

Tak, ale na pewno nie na jednej wspólnej terapii.

[purefit255]

Napisane przez Apelly

No ale nie masz jakiegoś planu na przyszłość? Nie chcesz studiować?

Powiem Ci tak. Ukończysz teraz etap szkoły średniej i będziesz mogła zacząć wszystko od nowa. Będzie łatwiej. Tylko musisz się psychicznie przygotować. Uwierzyć w siebie i rozpocząć nową kartę swojego życia. Będziesz miała teraz szansę i postaraj się ją wykorzystać. Powodzenia.

Chodzi o to, ze chciałabym kiedys studiować, obecnie czuje, że nie dam rady
na jakichkolwiek studiach i nie mam sprecyzowanego kierunku( planuje jak wyjdzie sz. policealną w kierunku kosmetki, paznokci)
W ogóle wszystko wydaje mi się trudne a inni sobie radzą i nie przejmują się co wynika z różnych moich obserwacji. Ja taki niedorobek ;p

---------- Dopisano o 23:14 ---------- Poprzedni post napisano o 23:09 ----------

Dziękuje za wszystkie rady

[zannn]

cześć trafiłam tu przypadkiem szukałam miejsca w którym mogłabym się komuś wygadać , napisać co mnie dręczy boli , z czym sobie nie radzę dostać jakieś wskazówki jak sobie poradzić zdobyć cenne rady . Nie lubię pisać , ciężko mi dobierać odpowiednie słowa , może przedstawię krótko swoją osobę , mam 22 lata jestem nie śmiałą , zamkniętą w sobie dziewczyną która jest strasznie zakompleksiona , nie potrafię się otworzyć na świat , czuje się jak takie małe opuszczone dziecko , wszystkim się przejmuje nawet najdrobniejszymi rzeczami , wszystko analizuje , nie mam swojego zdania , jestem sama nie mam chłopaka od jakiś 7 miesiecy zerwałam z nim ja bo potrzebowałam wolności , a teraz gdy jestem sama rozwala mnie od środka potrzebuje bliskości , chcę czuć się ważna , potrzebna a przede wszystkim bezpieczna , wszystkie te moje przypadłości to przez sytuacje jaką mam w domu jaką miałam od najmłodszych lat , ALKOHOL to zniszczyło całą moją psychike zawsze w moim domu był problem z alkoholem i jest do dziś pił tata ojczym , teraz pije tylko mama i to ona jest moim NAJWIĘKSZYM PROBLEMEM .. nie wiem co ze sobą zrobić .... mieszkam sama z mamą ona nie pracuje wszystkie obowiązki domowe spadły na mnie od śmierci mojego ojczyma miałam wtedy 15 lat od tamtej pory utrzymywałyśmy się za 500 zł miesiecznie gdzie to ja chodzilam do szkoly , bylo tyle wydatkow bilet miesieczny oplaty za mieszkanie prad , pieniadze straczaly tylko na oplaty male zakupy a za kilka dni nie mialam juz nawet na bilet .. dawałam z tym sobie jakoś rade .. pryszsedł czas na wybór szkoly wybralam sie do technikum fryzjerskiego a sytuacja w domu nie uległa zmianie było jeszcze gorzej , w 3 roku poddałam się miałam dość problemy w szkole w domu mnie tak przerosły nadmiar obowiązków , postanowiłam nie kończyć szkoły , spkowałam walizke i wyjechałam na okres wakacji do pracy .. zarobić na siebie na swoje potrzeby a przede wszystkim oderwać się od niej od tego całego syfu każdy dzień w domu mnie przytłaczał chciałam jak najszybciej stamtąd uciec .. .. , wróciłam matka dalej nic z sobą nie zrobiła myślałam że moja nieobecnośc da jej troche do myślenia że tak nie można żyć .. ale nic jej to nie dało .. zaczęłam nową szkole , zeby zdobyc chociaz jakis zawod nie chcialam tak jak ona skonczyc bez szkoly ,.. w czerwcu tamtego roku skonczylam zawodowke 2 lata nauki szybko minely .. a mama nadal to samo przez to 7 lat tylko obiecuje poprawe ... teraz ja nie pracuje .. ucze sie w weekendy ... nie wiem co mam dalej począć ze swoim życiem .. mogłabym pisać i pisać i pisać jest we mnie tyle sprzecznych emocji . tyle mam do powiedzenia tyle bym chciała w życiu jeszcze zrobić , przeeżyć , Przepraszam za chaos w pisaniu jaki w pisaniu taki mam w życiu .. PROSZĘ o jakąś wypowiedź COKOLWIEK !!!!!! Pozdrawiam

[Joline]

Napisane przez ameriel

Chodzenie na imprezy było dla mnie straszną męką, na każde zaproszenie (które w końcu przestały się pojawiać) wymyślałam wymówkę (zazwyczaj okres).

Ameriel fajny pomysł i dużo mądrych rzeczy napisałaś, ale powyższe zdanie jest cudne.
Ja też często odmawiałam / odmawiam ale nigdy nawet przez myśl by mi nie przeszło żeby na zaproszenie na imprezę odpowiedzieć 'mam okres!'

Może powinnam spróbować, jak teraz jakiś facet mnie gdzie będzie chciał gdzieś zaprosić to odpowiem jednym zdaniem 'mam okres'.

---------- Dopisano o 13:36 ---------- Poprzedni post napisano o 13:30 ----------

Napisane przez ameriel

Masz do zaoferowania wszystko, patrz, jak każdy z nas jest złożony!
Może piszę to pod wpływem filozoficznych dyrdymałów, które właśnie czytam do sesji, ale naprawdę - świat jest przebogaty, ludzie też. Introwertycy są przebogaci, bo najwięcej przeżywają w sobie. Przekazanie tego innym ludziom nie jest proste, ale da się. Wierz nam.

Pomyśl, ile masz możliwości, ile opcji, szczególnie teraz - na końcu liceum. Poznasz mnóstwo świetnych ludzi, tylko się na nich otwórz, reszta sobie się potoczy. Trust me, I know.

Zgadzam się. Na ludzi trzeba się otworzyć. Ale też z tą otwartością trzeba uważać, w sensie żeby nie ufać zbyt bardzo ale i też nie wątpić z zbyt bardzo. Po prostu podchodzić do ludzi jak do wielkiej czarnej dziury.

I zgadzam się z tym że każdy człowiek ma coś do zaoferowania.
Problem jest w tym że jak człowiek dużo czyta, zaczyna mieć jakieś zainteresowania np. ekonomią, historią, literaturą etc.. to zaczynają go interesować ludzie o podobnych zainteresowaniach, a znaleźć takich może i nie trudno, ale już trudniej o takich jeśli chodzi o przypadkowe znajomosci, typu dzielenie z kimś mieszkania.

Ja niestety często mam wrażenie że ludzie mówią w ten sposób:
- Cześć. PIERD
- Co tam u Cibie. PIERD.
- A wiesz ... pierd. .. pierd
- pierd pierd..
- peeeeeeeeeerd

W skrócie non-stop PIERDZĄ. I mnie takie pierdzenie, pieprzenie o niczym nie tyle że nie przeszkadza, co śmiertelnie nudzi.
Czasem też sobie tak z nimi popierdzę, najczęściej na początku znajomości, ale jak mam już np. z nimi iść do baru i jeszcze tam z nimi pierdzić to już wysiadam bo tego smrodu mam dość na co dzień, żeby jeszcze pierdzić po godzinach.