Wyjazd do UK.

[powolnypospiech]

Witam serdecznie,
Zdecydowałem się na rozpoczęcie wątku na niniejszej stronie celem zasięgnięcia opinii innych użytkowników, co (mam nadzieję) pozwoli mi na rozwiązanie mojego dylematu.
Mam możliwość stałego wyjazdu i tym samym osiedlenia się w UK.
Początkowo sądziłem, że to nie jest najlepsza koncepcja na dalszą realizację mojego życia, aczkolwiek w ostatnim czasie nastąpiło w nim sporo komplikacji wobec czego postanowiłem ponownie przemyśleć ten koncept.
Jak dotychczas (jak wszędzie) widnieją zarówno atuty, jak i wady.
Przede wszystkim mam obawy co do przyjęcia mnie w nowym otoczeniu.
Następnym dość ważnym tego powodem, jest moja nieznajomość angielskiego w stopniu pozwalającym mi na swobodną komunikacje w środowisku anglojęzycznym.
Ostatnią, lecz według mnie sztandarową kwestią, która mnie powstrzymuje przed wyjazdem, jest fakt iż w listopadzie kończę siedemnaście lat i mimo iż wiem, że to stosunkowo niewielki wiek, mam świadomość, iż ludzie (mam tu na myśli osoby uczące się, bądź mające to w perspektywie) przeważnie dokonują emigracji dużo, dużo wcześniej ode mnie.
Krótko mówiąc boję się, że jest to już zbyt późno na wejście w nowe środowisko, naukę języka itd.


Proszę o rady i dziękuję.

[himym]

Napisane przez powolnypospiech

Witam serdecznie,
Zdecydowałem się na rozpoczęcie wątku na niniejszej stronie celem zasięgnięcia opinii innych użytkowników, co (mam nadzieję) pozwoli mi na rozwiązanie mojego dylematu.
Mam możliwość stałego wyjazdu i tym samym osiedlenia się w UK.
Początkowo sądziłem, że to nie jest najlepsza koncepcja na dalszą realizację mojego życia, aczkolwiek w ostatnim czasie nastąpiło w nim sporo komplikacji wobec czego postanowiłem ponownie przemyśleć ten koncept.
Jak dotychczas (jak wszędzie) widnieją zarówno atuty, jak i wady.
Przede wszystkim mam obawy co do przyjęcia mnie w nowym otoczeniu.
Następnym dość ważnym tego powodem, jest moja nieznajomość angielskiego w stopniu pozwalającym mi na swobodną komunikacje w środowisku anglojęzycznym.
Ostatnią, lecz według mnie sztandarową kwestią, która mnie powstrzymuje przed wyjazdem, jest fakt iż w listopadzie kończę siedemnaście lat i mimo iż wiem, że to stosunkowo niewielki wiek, mam świadomość, iż ludzie (mam tu na myśli osoby uczące się, bądź mające to w perspektywie) przeważnie dokonują emigracji dużo, dużo wcześniej ode mnie.
Krótko mówiąc boję się, że jest to już zbyt późno na wejście w nowe środowisko, naukę języka itd.


Proszę o rady i dziękuję.

Hola, hola. Nie masz nawet 17 lat i myślisz o emigracji? Co na to Twoich rodzice/opiekunowie? Bo trochę piszesz to jakbyś wszystko sam planował.

[mia00]

17lat i mówisz, że to za późno na przyjazd tu? tzn mam na myśli uk. Właśnie, co na to Twoi opiekunowie/rodzice? co ze szkołą, bo chyba jeszcze się uczysz... ta Twoja wypowiedź to dla mnie jakas abstrakcja.

[prostownica87]

Napisane przez powolnypospiech

listopadzie kończę siedemnaście lat i mimo iż wiem, że to stosunkowo niewielki wiek, mam świadomość, iż ludzie (mam tu na myśli osoby uczące się, bądź mające to w perspektywie) przeważnie dokonują emigracji dużo, dużo wcześniej ode mnie.
Krótko mówiąc boję się, że jest to już zbyt późno na wejście w nowe środowisko, naukę języka itd.
.

Nie wiem skąd masz takie informacje, 99% Polaków których znam wyemigrowali mając 25+... ja sama miałam 19 lat i z perspektywy czasu widzę że była to dobra dezycja, jedyna różnica była taka że miałam skończone liceum i dzięki temu miałam możliwość zrobić tutaj kursy zawodowe, bez ukończenia szkoły średniej w Polsce może być Ci ciężko.

No i zapytam o to samo co poprzedniczki, co na to rodzina? Nie wyobrażam sobie że ktokolwiek może pozwolić swojej 17-letniej córce na wyjazd na emigracje (i jak sama piszesz na stałe)...

[JustynaJewelleryUK]

Witam
Zgodze sie z poprzednimi wypowidziami
Najpierw skoncz szkole, zrob mature, naucz sie jezyka - bedzie ci latwiej
Czy ci sie spodoba i jak sie zaklimatyzujesz nie dowiesz sie od nikogo o tym sam sie przekonasz
Ja tez wyjechalam majac 25+ i uwazam to za dobra decyzje ..
ale nie kazdy tak uwaza, mnostwo ludzi ponioslo porazke, zle sie tu czuja i wracaja do Pl
Zastanow sie dobrze i tak jak juz napisalam najpierw szkola
Pozdrawiam

[StokrotkaSylwia]

Mam 25 lat i w Londynie jestem od 3 tyg. Zgodzę sie z w/w opiniami. Skończ szkołę, naucz się języka i to bardzo dobrze i dopiero wtedy decyduj się na wyjazd. Z moich obserwacji widzę że bez znajomości ang nie ma po co tu przyjeżdżać ale jeśli znasz ang w stopniu komunikatywnym to śmiało tu przyjeżdżaj bo naprawdę warto

[claudusiaaaaa]

Cześć dziewczyny. Też myślimy z mężem o wyjeździe do Anglii. W Polsce nie mamy raczej perspektyw na życie, bo nie mamy mieszkania, domu, a u rodziców już mieszkać nie chcemy. Mamy drobne obawy, bo nie wiemy jak miałoby to wyglądać. Czy możecie mi coś napisać na temat wyjazdu, Od czego zacząć? Gdzie najlepiej wyjechać? Jak to u Was na początku wyglądało. Będę bardzo wdzięczna

[StokrotkaSylwia]

Napisane przez claudusiaaaaa

Cześć dziewczyny. Też myślimy z mężem o wyjeździe do Anglii. W Polsce nie mamy raczej perspektyw na życie, bo nie mamy mieszkania, domu, a u rodziców już mieszkać nie chcemy. Mamy drobne obawy, bo nie wiemy jak miałoby to wyglądać. Czy możecie mi coś napisać na temat wyjazdu, Od czego zacząć? Gdzie najlepiej wyjechać? Jak to u Was na początku wyglądało. Będę bardzo wdzięczna

Najlepiej byłoby gdybyście mieli jakiś znajomych już na miejscu. Na pewno musicie przygotować się że nie tak od razu dostaniecie pracę a i czasem poszukiwania odpowiedniego lokum trwa (odpowiedniego, czyt. gdzie nie ma grzyba na każdej ścianie, w domu nie ma robactwa, itp). A jak tam Wasz ang? Bo też jest bardzo ważne. W 100% popieram Wasz pomysł z wyjazdem z Pl bo dokładnie tak samo zrobiłam, wiedziałam że w PL nie ma możliwości na dalszy rozwój i zdecydowałam się na wyjazd. Z tym że ja jestem sama i przyjechałam tu jako au pair. Życzę Wam powodzenia ale przemyślcie wszystko kilka razy

[claudusiaaaaa]

Napisane przez StokrotkaSylwia

Najlepiej byłoby gdybyście mieli jakiś znajomych już na miejscu. Na pewno musicie przygotować się że nie tak od razu dostaniecie pracę a i czasem poszukiwania odpowiedniego lokum trwa (odpowiedniego, czyt. gdzie nie ma grzyba na każdej ścianie, w domu nie ma robactwa, itp). A jak tam Wasz ang? Bo też jest bardzo ważne. W 100% popieram Wasz pomysł z wyjazdem z Pl bo dokładnie tak samo zrobiłam, wiedziałam że w PL nie ma możliwości na dalszy rozwój i zdecydowałam się na wyjazd. Z tym że ja jestem sama i przyjechałam tu jako au pair. Życzę Wam powodzenia ale przemyślcie wszystko kilka razy

Mąż zna angielski bardzo dobrze, a ja w stopniu komunikatywnym Wiadomo, że nie będzie to szczeniacka decyzja pod wpływem impulsu i kaprysu. A Ty ile juz jesteś w Anglii? jak sobie na początku radziłaś?

[anka_85]

Bez języka jest cholernie ciężko.
Ale jak jest się zdolnym i przebywa się dużo z anglikami to w ciągu roku można się nauczyć swobodnie i bez stresu porozumiewać, a im więcej czasu mija, tym wszystko lepiej idzie.
Z pracą gorzej, bez języka to tylko kołchozy oferują daremną robote i to tylko przy mega szczęściu że się taką dostanie.
Nie jest lekko teraz w UK.

[claudusiaaaaa]

Napisane przez anka_85

Bez języka jest cholernie ciężko.
Ale jak jest się zdolnym i przebywa się dużo z anglikami to w ciągu roku można się nauczyć swobodnie i bez stresu porozumiewać, a im więcej czasu mija, tym wszystko lepiej idzie.
Z pracą gorzej, bez języka to tylko kołchozy oferują daremną robote i to tylko przy mega szczęściu że się taką dostanie.
Nie jest lekko teraz w UK.

Domyślam się, że bez znajomosci języka lekko nie będzie. Na szczęście z mężem ogarniamy Nie mówie, że idealnie i super płynnie, ale mysle, że się dokształcimy. Troszeczkę się boję, bo jednak jest to duża zmiana i loteria, ale myślę, że warto spróbować. Jak się nie uda to wrócimy. Ale jestem dobrej myśli,

[StokrotkaSylwia]

Napisane przez claudusiaaaaa

Mąż zna angielski bardzo dobrze, a ja w stopniu komunikatywnym Wiadomo, że nie będzie to szczeniacka decyzja pod wpływem impulsu i kaprysu. A Ty ile juz jesteś w Anglii? jak sobie na początku radziłaś?

Ja w Londynie jestem dopiero miesiąc czasu ale bardzo się cieszę że zdecydowałam się tu przyjechać. Życie tu jest całkiem inne niż w PL, ludzie są życzliwsi. Na samym początku byłam w szoku ale teraz jest ok Szczera prawda że jak obracasz się tylko w gronie samych Anglików twoj ang bedzie lepszy, wiem to ze swojego doświadczenia Ja w Pl miałam pracę, kiepsko płacili i dlatego zdecydowałam się wyjechać. Oczywiście w pracy wzięłam sobie 3 miesięczny urlop bezpłatny w razie gdyby mi się tu nie udało. Ale się udało i tak łatwo się nie poddam Musicie myśleć pozytywnie i przyszykować się na to że przez jakiś okres czasu będzie Wam trudno ale wierze że Wam się uda trzymam za Was kciuki

[anka_85]

Po ponad 2 latach w uk Polska wydaje mi się krajem strasznie dzikim, ludzie są chamscy, płace są żałosne, nie ma szans na samodzielne życie. Ceny odieży i jedzenia zkrawają o paranoje, liczyłam z funtów na złotówki i prawie wszystko jest tutaj tańsze i o wiele łatwiej dostępne.

ach w niedzielny poranek iść do roboty i każdy zawsze mnie pozdrawiał, jak przechodziłam przez park. nie zapomnę tego zdziwienia pierwszy raz, jak ludzie mogą być zyczliwsi i bardziej uprzejmi. uwielbiam to miejsce, tu już mam dom, rodzine i do PL nigdy nie wróce

[claudusiaaaaa]

Napisane przez StokrotkaSylwia

Ja w Londynie jestem dopiero miesiąc czasu ale bardzo się cieszę że zdecydowałam się tu przyjechać. Życie tu jest całkiem inne niż w PL, ludzie są życzliwsi. Na samym początku byłam w szoku ale teraz jest ok Szczera prawda że jak obracasz się tylko w gronie samych Anglików twoj ang bedzie lepszy, wiem to ze swojego doświadczenia Ja w Pl miałam pracę, kiepsko płacili i dlatego zdecydowałam się wyjechać. Oczywiście w pracy wzięłam sobie 3 miesięczny urlop bezpłatny w razie gdyby mi się tu nie udało. Ale się udało i tak łatwo się nie poddam Musicie myśleć pozytywnie i przyszykować się na to że przez jakiś okres czasu będzie Wam trudno ale wierze że Wam się uda trzymam za Was kciuki

Dziękuję kochana mam nadzieję, że wszystko się uda. Jesteśmy nastawieni na trudne początki, ale liczę, że wszystko nam się ułóży. Dziękuję za słowa otuchy i zainteresowanie moimi wpisami.

---------- Dopisano o 22:34 ---------- Poprzedni post napisano o 22:33 ----------

Napisane przez anka_85

Po ponad 2 latach w uk Polska wydaje mi się krajem strasznie dzikim, ludzie są chamscy, płace są żałosne, nie ma szans na samodzielne życie. Ceny odieży i jedzenia zkrawają o paranoje, liczyłam z funtów na złotówki i prawie wszystko jest tutaj tańsze i o wiele łatwiej dostępne.

ach w niedzielny poranek iść do roboty i każdy zawsze mnie pozdrawiał, jak przechodziłam przez park. nie zapomnę tego zdziwienia pierwszy raz, jak ludzie mogą być zyczliwsi i bardziej uprzejmi. uwielbiam to miejsce, tu już mam dom, rodzine i do PL nigdy nie wróce

Cieszę się, że Tobie się tam wszystko ułożyło Mam nadzieję, że też za jakiś czas będę mogła to napisać o nas

[sublime]

Napisane przez powolnypospiech

Następnym dość ważnym tego powodem, jest moja nieznajomość angielskiego w stopniu pozwalającym mi na swobodną komunikacje w środowisku anglojęzycznym.

Jeżeli jesteś zdecydowany - możesz zawsze pójść do szkoły w Anglii i ucząc się języka pracować dorywczo, by odłożyć na (późniejsze) studia, które w UK kosztują krocie (ja płaciłam 3000GBP, teraz jest już 6000GBP za rok... - wszystko zależne od kierunku);

Pierwsza, zasadnicza sprawa, to gdzie będziesz mieszkał? Jedziesz z rodziną? Do rodziny? Nie chodzi mi o konkretną miejscowość, tylko jaki masz plan na ten wyjazd?

Musisz trochę bardziej szczegółowo opisać sytuację.
Pamiętaj, że nikt nie przeżyje życia za Ciebie, a wyjazd łączy się z tym, że zaczniesz praktycznie od nowa...

[bloody_kate]

Odświeżam wątek
Zacznę od początku. W grudniu skończę 19 lat, jestem po maturze. Mój angielski jest.. okej. Ustny egzamin zdałam na 100 % a pisemny na 96%. Podstawowy, żałuję, że nie zdecydowałam się na rozszerzenie ale to już nie ważne. Myślę więc, że potrafiłabym się porozumieć. Dlaczego więc nie spróbować budować swojego życia za granicą? Myślałam nad Anglią, och bardzo często.. mam na myśli Londyn. Na studia w Polsce niestety mnie nie stać, nie mam z kim wyjechać bo znajomi studiują a jechać do kogo w Wielkiej Brytanii nie mam (w Niemczech tak ale to nie kraj dla mnie, byłam dwa miesiące-język straszny), żadnej rodziny znajomych. Co więc radzicie? Każda z was kiedyś zaczynała i była w takim samym punkcie. Każdy komu mówię o tym, iż chciałabym wyjechać za granicę, spróbować tam żyć reaguje śmiechem.. może jednak by się udało? Jak sądzicie? Przepraszam, że tak chaotycznie ale mam mętlik w głowie Proszę o pomoc dziewczyny, może chociaż wy pokierujecie, wskażecie drogę..

[sublime]

Jak już pisałam utrzymanie w Londynie to masakra.
Koszt studiów też nie najmniejszy. Jeżeli nie masz z czym startować możesz wyjechać na próbę, jako au pair. Jest wątek dla operek, wpisz w wyszukiwarce.
Ewentualnie możesz poszukać innej pracy, lepiej płatnej niż au pair, bo one zazwyczaj dostają kieszonkowe bardziej niż wypłatę (chyba, że mam nieaktualne info), ale na wyjazd i studia od ręki nie masz za bardzo co liczyć. Samo załatwienie kredytu studenckiego trwa. Płacąc kilka tys rocznie za studia lepiej najpierw odłożyć coś nie coś.

[Miss L]

Napisane przez powolnypospiech

Witam serdecznie,
Zdecydowałem się na rozpoczęcie wątku na niniejszej stronie celem zasięgnięcia opinii innych użytkowników, co (mam nadzieję) pozwoli mi na rozwiązanie mojego dylematu.
Mam możliwość stałego wyjazdu i tym samym osiedlenia się w UK.
Początkowo sądziłem, że to nie jest najlepsza koncepcja na dalszą realizację mojego życia, aczkolwiek w ostatnim czasie nastąpiło w nim sporo komplikacji wobec czego postanowiłem ponownie przemyśleć ten koncept.
Jak dotychczas (jak wszędzie) widnieją zarówno atuty, jak i wady.
Przede wszystkim mam obawy co do przyjęcia mnie w nowym otoczeniu.
Następnym dość ważnym tego powodem, jest moja nieznajomość angielskiego w stopniu pozwalającym mi na swobodną komunikacje w środowisku anglojęzycznym.
Ostatnią, lecz według mnie sztandarową kwestią, która mnie powstrzymuje przed wyjazdem, jest fakt iż w listopadzie kończę siedemnaście lat i mimo iż wiem, że to stosunkowo niewielki wiek, mam świadomość, iż ludzie (mam tu na myśli osoby uczące się, bądź mające to w perspektywie) przeważnie dokonują emigracji dużo, dużo wcześniej ode mnie.
Krótko mówiąc boję się, że jest to już zbyt późno na wejście w nowe środowisko, naukę języka itd.


Proszę o rady i dziękuję.

Tak jak wiele użytkowniczek już wspomniało, zastanawia mnie czy zamierzasz wyjechać z rodzicami/opiekunami czy planujesz dać nogę samemu? Nie raz wraz z rodziną początki w nowym miejscu są trudne, a na własną rękę bywa jeszcze ciężej.. Jako, że nie dużo Ci zapewne zostało proponuję najpierw skończyć szkołę średnią w Polsce, poduczyć się angielskiego a następnie opracować plan wyjazdu.
Nigdy nie jest za późno na wyjazd. Znam osoby, które wyjechały z rodzicami w wieku 10, 16, , 19, 20 lat oraz ludzie w wieku 30 - 45 lat.

[dredziara]

Ja jestem w Londynie niecały tydzień i na razie załatwiam formalności w postaci konta bankowego, NIN-u. Przez pierwszą godzinę żałowałam swojej decyzji, wysiadłam sama na Baker Street, ale się nie poddałam. Angielski, którego uczy się w szkołach to nic w porównaniu z tymi wieloma tutaj. Zaryzykowałam, przyleciałam sama, i zaczynam szukać pracy. Moi znajomi biją się w głowę, Mama trzyma kciuki. Czego się nie robi dla marzeń? Trzeba być pewnym siebie i próbować. Lepiej niż potem żałować, że się nie zaryzykowało.
Pozdrawiam!

[anka_85]

Napisane przez dredziara

Ja jestem w Londynie niecały tydzień i na razie załatwiam formalności w postaci konta bankowego, NIN-u. Przez pierwszą godzinę żałowałam swojej decyzji, wysiadłam sama na Baker Street, ale się nie poddałam. Angielski, którego uczy się w szkołach to nic w porównaniu z tymi wieloma tutaj. Zaryzykowałam, przyleciałam sama, i zaczynam szukać pracy. Moi znajomi biją się w głowę, Mama trzyma kciuki. Czego się nie robi dla marzeń? Trzeba być pewnym siebie i próbować. Lepiej niż potem żałować, że się nie zaryzykowało.
Pozdrawiam!

powodzenia! pamiętaj że z czasem będzie ze wszystkim lepiej a i Ty się dobrze w tym wszystkim odnajdziesz nie trać optymizmu. no i z pracą teraz dobrze, bo ruch przed świętami. gorzej w styczniu, ale jak się gdzieś "przyczepisz" to jest duża szansa że przezimujesz, a po zastoju (marzec) to znów dobrze idzie z robotą

[bloody_kate]

nie odpowiecie kochane na mój post? bardzo was proszę bo nie mam pojęcia co robić

[Miss L]

Napisane przez bloody_kate

Odświeżam wątek
nie mam z kim wyjechać bo znajomi studiują a jechać do kogo w Wielkiej Brytanii nie mam (w Niemczech tak ale to nie kraj dla mnie, byłam dwa miesiące-język straszny), żadnej rodziny znajomych. Co więc radzicie? Każda z was kiedyś zaczynała i była w takim samym punkcie. Każdy komu mówię o tym, iż chciałabym wyjechać za granicę, spróbować tam żyć reaguje śmiechem.. może jednak by się udało?

Wydaje mi się, że jeśli dobrze to rozegrasz nie powinno być większych problemów. Ważne by mieć dach nad głową i chociaż wstępnie zorganizowaną pracę, umówione rozmowy o pracę, jakieś oszczędności. Musisz rówież wiedzieć co będzie Ci potrzebne by rozpocząć pracę, gdzie i jak to załatwić, itd.
Ja osobiście, gdy wyjeżdzałam z PL to leciałam do rodziców, którzy już od ok 2 lat mieszkali w Anglii, także było o tyle łatwiej, że miałam dach na głową, wszystko mi pokazali i pomogli, gdy była taka potrzeba. Znam ludzi, którzy wyjechali sami i było im ciężko, gdy pojawiał się problem nie mieli do kogo się zwrócić a do tego samotność bardzo doskwierała. Są też tacy, którzy świetnie sobie poradzili sami. Wszystko pewnie zależy od człowieka i jego motywacji.

[madebyvirginia]

Napisane przez bloody_kate

Odświeżam wątek
Zacznę od początku. W grudniu skończę 19 lat, jestem po maturze. Mój angielski jest.. okej. Ustny egzamin zdałam na 100 % a pisemny na 96%. Podstawowy, żałuję, że nie zdecydowałam się na rozszerzenie ale to już nie ważne. Myślę więc, że potrafiłabym się porozumieć. Dlaczego więc nie spróbować budować swojego życia za granicą? Myślałam nad Anglią, och bardzo często.. mam na myśli Londyn. Na studia w Polsce niestety mnie nie stać, nie mam z kim wyjechać bo znajomi studiują a jechać do kogo w Wielkiej Brytanii nie mam (w Niemczech tak ale to nie kraj dla mnie, byłam dwa miesiące-język straszny), żadnej rodziny znajomych. Co więc radzicie? Każda z was kiedyś zaczynała i była w takim samym punkcie. Każdy komu mówię o tym, iż chciałabym wyjechać za granicę, spróbować tam żyć reaguje śmiechem.. może jednak by się udało? Jak sądzicie? Przepraszam, że tak chaotycznie ale mam mętlik w głowie Proszę o pomoc dziewczyny, może chociaż wy pokierujecie, wskażecie drogę..

Bloody_Kate, skoro sie domagasz, to powiem ci co ja zrobilam.
Zaczelam studia u siebie w miescie, kompletnie mi sie nie podobal poziom filologii angielskiej, wiec postanowilam cos zrobic. Ktoregos razu wpadlam przypadkiem na strone brytjskiej uczelni i stwierdzilam, ze warto sprobowac. Wyslalam aplikacje, nie wiedzac. czy sie dostane, nie wiedzac, czy bedzie mnie stac na studia (finanse u mnie w domu staly krucho). Dostalam sie, wiec stwierdzilam, ze teraz juz nie ma bata i musze przyoszczedzic.
Pracowalam w weekendy, wszystko odkladalam. Cale wakacje przed studiami przepracowalam po 10 godzin dziennie na sluchawkach i wszystko co moglam odkladalam, plus dokladalam sie do domu.

Mialam zaoszczedzone okolo 400-500 funtow na start. Nie jest to zawrotna kwota, ale majac 18-lat mialam nadzieje, ze wszystko sie ulozy.
Wyjechalam nie znajac nikogo, mialam zaklepany akademik i kase na pierwszy miesiac. Caly czas szukalam intensywnie pracy i udalo mi sie znalezc po 3 tygodniach. Od tamtej pory caly czas pracuje i studiuje. Nie mialam tu rodziny, ani przyjaciol, ale ci ostatni szybko sie znalezli.

Powiem ci, ze duzo ryzykowalam jadac, ale warto bylo. U mnie w domu nikt mnie nie wysmiewal, martwili sie jedynie tym, czy sobie poradze.

Jedyna rada jaka mam, to rob, co uwazasz za sluszne, bo ci, ktorzy wysmiewaja twoje plany nie przyzyja twojego zycia za ciebie, niektorzy sa tez zazdrosni. Pamietaj jedynie, aby realnie oszacowac swoje szanse, pamietaj, aby byc zdeterminowana i przede wszystkim podazac za glosem serca.

[blanx]

Moim zdaniem o wiele łatwiej jest wyjechać mając te -naście lat, bo tak naprawdę nic nie tracisz a możesz tylko zyskać i ja bym się nie zastanawiała, jeśli rodzina akceptowałaby moją decyzję i wspierała mnie, wyjechałabym.

Ja z kolei jestem w trudniejszej sytuacji. Z powodu różnych zawirowań zdecydowałam wyjechać z Polski, skończyłam niedawno 30 lat, mam tutaj powiedzmy dobrą pracę i stanowisko ale nie czuję się tutaj szczęśliwa. Nie mam faceta, więc poniekąd nikt mnie tu "nie trzyma". Dodam, że mam dokąd wyjechać, ponieważ siostra mieszka w UK od kilku lat i radzi sobie dobrze. Wiadomo, jak z każdym wyjazdem, mam dylemat, czy dobrze robię, czy nie jestem za stara na takie zmiany - niektórzy łapią się za głowę, mam pracę, mieszkanie, jestem niezależna a tutaj taki pomysł? Po prostu czuję, że gdy teraz czegoś nie zmienię, to będę coraz bardziej nieszczęśliwa. Najbardziej szkoda mi mieszkania, do którego żywię ogromny sentyment, jest wystawione na sprzedaż ale tak naprawdę ciągle zastanawiam się, co będzie gdy nie uda mi się go sprzedać (najpóźniej do wiosny przyszłego roku chcę stąd wyjechać), czy może zostawić mieszkanie rodzicom (zawsze będzie gdzie się zatrzymać), poza tym obawiam się jak moja kotka przeżyje ten morderczy transport na wyspy...Oczywiście boję się, że nie znajdę tam pracy a w Polsce mam kredyty, które trzeba spłacać...Znam perfekcyjnie język niemiecki i angielski na poziomie średnio-zaawansowanym. W UK jest zupełnie inne życie, inni ludzie, ciągnie mnie tam niesamowicie i nawet nie przeraża ta pogoda ;-) Mimo to z każdym dniem coraz więcej mam obaw, czy się tam wszystko uda, co z mieszkaniem tutaj itp itd...Ehhh

[Serdelekk]

Napisane przez blanx

Moim zdaniem o wiele łatwiej jest wyjechać mając te -naście lat, bo tak naprawdę nic nie tracisz a możesz tylko zyskać i ja bym się nie zastanawiała, jeśli rodzina akceptowałaby moją decyzję i wspierała mnie, wyjechałabym.

Ja z kolei jestem w trudniejszej sytuacji. Z powodu różnych zawirowań zdecydowałam wyjechać z Polski, skończyłam niedawno 30 lat, mam tutaj powiedzmy dobrą pracę i stanowisko ale nie czuję się tutaj szczęśliwa. Nie mam faceta, więc poniekąd nikt mnie tu "nie trzyma". Dodam, że mam dokąd wyjechać, ponieważ siostra mieszka w UK od kilku lat i radzi sobie dobrze. Wiadomo, jak z każdym wyjazdem, mam dylemat, czy dobrze robię, czy nie jestem za stara na takie zmiany - niektórzy łapią się za głowę, mam pracę, mieszkanie, jestem niezależna a tutaj taki pomysł? Po prostu czuję, że gdy teraz czegoś nie zmienię, to będę coraz bardziej nieszczęśliwa. Najbardziej szkoda mi mieszkania, do którego żywię ogromny sentyment, jest wystawione na sprzedaż ale tak naprawdę ciągle zastanawiam się, co będzie gdy nie uda mi się go sprzedać (najpóźniej do wiosny przyszłego roku chcę stąd wyjechać), czy może zostawić mieszkanie rodzicom (zawsze będzie gdzie się zatrzymać), poza tym obawiam się jak moja kotka przeżyje ten morderczy transport na wyspy...Oczywiście boję się, że nie znajdę tam pracy a w Polsce mam kredyty, które trzeba spłacać...Znam perfekcyjnie język niemiecki i angielski na poziomie średnio-zaawansowanym. W UK jest zupełnie inne życie, inni ludzie, ciągnie mnie tam niesamowicie i nawet nie przeraża ta pogoda ;-) Mimo to z każdym dniem coraz więcej mam obaw, czy się tam wszystko uda, co z mieszkaniem tutaj itp itd...Ehhh

Podjęłaś już decyzję? Kiedy napisałaś, że czujesz się coraz bardziej nieszczęśliwa będąc w Polsce, to odniosłąm wrażenie jakby się to tyczyło mojej osoby, ale jakby w odwrotną stronę. Każdy jest tak indywidualny, ma inny tor życia, że naprawdę nigdy to samo co jest dobre dla jednego człowieka nie musi być także dobre dla innego. Właśnie tak to jest w życiu, że nikt za nas nei podejmie decyzji, trzeba wziąźć ster w swoje ręce.. może to i trudne, ale wtedy wiesz na pewno, że żyjesz Jestem ciekawa jak dalej potoczy się Twoja historia. A swoją droga 30 lat to nie jest tsrasznie dużo.. Ja mam 29 i podjęłam taką decyzję tylko w odwrotnym kierunku..muszę powiedzieć, że nie żałuję

[bejbeDomi]

Ja właśnie wyjechałam zaraz po maturze Do chłopaka, do którego już w liceum latałam na weekendy i wakacje. Zatrzymałam się w jego pokoju u jego mamy (on żołnierz to spał w koszarach i na weekendy przyjeżdżał do domu), nie musiałam praktycznie nic płacić za tą możliwość więc całą wypłatę miałam dla siebie - dostałam pracę jakiś tydzień po przyjeździe gdyż rozmowę miałam zanim przyjechałam na stałe. Oczywście było świetnie, mogłam pozwolić sobie na wszystko mając tyle kasy i jakoś wydawałam ją na bieżąco - teraz trudno mi w to uwierzyć!
Życie z mamą mojego chłopaka stało się coraz cięższe ze względu na jej partnera, który narzucał innym swoje zasady, mniejsza o to. Zapragnęłam się wyprowadzić i w końcu być dzień w dzień ze swoim chłopem. Mimo że nie miałam tych oszczędności daliśmy radę, on też dobrze zarabia więc wynajęliśmy sobie mieszkanie. Ja musiałam zmienić pracę, którą też udało mi się szybko znaleźć. Praca na super warunkach, w biurze, 2 praca w życiu a zarabiałam jeszcze więcej niż poprzednio ;d Więc mimo że teraz był czynsz do zapłacenia, wciąż była sielanka
Los chciał, ze mój chłopak dostał delegacje do innej jednostki i musieliśmy się przeprowadzić... Teraz siedzę w domu od września i szukam pracy i już zaczyna mi odbijać w domu.
Zostałam zachęcona do przyjazdu do UK ponieważ będąc młoda, "nic nie tracę". I to jest prawda - duża zaleta. Jednak będąc tutaj oprócz dostatniego życia nic więcej nie mam Nie chodziłam tu do szkoły, więc nie mam znajomych, ludzie których poznałam w poprzednich pracach po prostu nie dorównują mi inteligencją (mam namyśli dziewczyny w moim wieku które mogłyby być moimi potencjalnymi koleżankami). Nie mogę pójść tu na studia bo nie mam zamiaru być zadłużona kiedy będę potrzebowała kasy za parę lat na rodzinkę i mieszkanie.
Myślę żeby się zapisać na studia w PL i latać na zjazdy, zrobić licencjat i wtedy może będę mogła się jakoś rozwinąć i tutaj realizować... Bo po tym, co miałam, nie wyobrażam sobie już tak "spocząć" i przez następne -dziesiąt lat jechać takim trybem xD
Odczuwam też nostalgię za PL i chciałabym wrócić, jednak przez marne płace nie zapewnie sobie takiego komfortu życia jak mam tutaj... Nawet mój Anglik się wyprowadza do Polski (w żartach oczywiscie)

To jest moja historia, może da komuś do myślenia. Z praktycznych wskazówek dla chcących tu przyjechać bez znajomości - warto przyjechać z gotowym CV, a zakwaterowania moża np poszukać w ogłoszeniach w polskich sklepach - często są tam pokoje na wynajem itp. Bez kasy na depozyt na własną kawalerkę nawet jadąc w dwójkę nie da rady tego ogarnąć.

[madebyvirginia]

Napisane przez bejbeDomi

Nie mogę pójść tu na studia bo nie mam zamiaru być zadłużona kiedy będę potrzebowała kasy za parę lat na rodzinkę i mieszkanie.
Myślę żeby się zapisać na studia w PL i latać na zjazdy, zrobić licencjat i wtedy może będę mogła się jakoś rozwinąć i tutaj realizować... Bo po tym, co miałam, nie wyobrażam sobie już tak "spocząć" i przez następne -dziesiąt lat jechać takim trybem xD

A nie pomyslalas, zeby aplikowac na uczelnie w Szkocji. Dzieki temu, nie muszisz brac student loan. Istnieja takze 'sandwich course', ktore przpominaja studia zaoczne w Polsce. Poza tym, badzmy szczerzy, jesli zamierzasz pozostac na dluzej w UK, brytyjski dyplom ma jednak wieksze znaczenie iz polski dyplom.

[morelka1008]

Hmm
A może ktoś wie jak ma się sprawa odnośnie szukania pracy z Polski? Mam tytuł mgr inż, skończyłam chemię na politechnice, właśnie skończyłam staż w firmie farmaceutycznej. Marzy mi się praca w UK. Jak myślicie jest sens szukać pracy będąc w Polsce? Czy pracodawcy w Anglii w ogóle oddzwonią? Czy lepiej przyjechać do Anglii i szukać pracy na miejscu? I jak w ogóle patrzą na nasze wykształcenie?

[bejbeDomi]

Napisane przez madebyvirginia

A nie pomyslalas, zeby aplikowac na uczelnie w Szkocji. Dzieki temu, nie muszisz brac student loan. Istnieja takze 'sandwich course', ktore przpominaja studia zaoczne w Polsce. Poza tym, badzmy szczerzy, jesli zamierzasz pozostac na dluzej w UK, brytyjski dyplom ma jednak wieksze znaczenie iz polski dyplom.

Dzieki za pomysl ze Szkocja - poczytam sobie co i jak.
Wole studiowac w PL bo dyplom sobie przetlumacze i bedzie okej, a poza tym w glebi duszy mam jednak nadzieje ze wroce...? Ech. No i niechec do czegos, czego nie znam. W PL sie uczylam i wiem jak to wyglada. Prawdopodobnie bez wzgledu na to czy zostaje w UK czy wracam, dyplom stad bylby lepszy Ale coz.


Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[madebyvirginia]

Napisane przez bejbeDomi

Dzieki za pomysl ze Szkocja - poczytam sobie co i jak.
Wole studiowac w PL bo dyplom sobie przetlumacze i bedzie okej, a poza tym w glebi duszy mam jednak nadzieje ze wroce...? Ech. No i niechec do czegos, czego nie znam. W PL sie uczylam i wiem jak to wyglada. Prawdopodobnie bez wzgledu na to czy zostaje w UK czy wracam, dyplom stad bylby lepszy Ale coz.

Jesli zostaniesz, to z brytyjskim dyplomem masz wieksza szanse w zawodzie, niz z polskim. Bachelor to nie to samo co licencjat.
Rozumiem twoje obawy. Systemy nauczania, jak i oceniania roznia sie kompletnie. W Polsce, wydaje mi sie, ze jest latwiejszy, chociazby dlatego, ze oceny lapiesz regularnie, jak w szkole, w dodatku nie ma takiego nacisku na prace w domu. Gdzie tutaj zazwyczaj mam esej i egzamin lub sam egzamin lub dwa eseje. W dodatku kilka do kilkuastu godzin tygodniowo, gdzie musisz usiac w domu i przeczytac mase artykulow i publikacji, wyciagnac wnioski, itp. Gdzie w Polsce, mialam co prawda 25 - 30 godzin tygodniowo, ale wszystko bylo omowione na zajeciach, a nie tylko ogolniki. Byla masa sesji, wiec nie bylo takiej presji, musze zdac teraz (co prawda nigdy nie korzystalam z drugiego terminu, ale zawsze), gdzie tu masz egzamin, a potem poprawke w sierpniu, a potem oblewasz rok (wiec zawsze jest ten stres). Duzo wiecej stresu, ale warto, przynajmniej moim zdaniem

Wierze, ze cokolwiek wybierzesz, nie bedziesz zalowala swojej decyzji