Problem w związku.

[asdoid2]

Witam, mam dość nietypowy problem. Byłem ze swoją ukochana 3lata, niestety 3dni temu się rozstaliśmy. Rozstaliśmy sie tak naprawdę z mojego powodu, ja tego nie chciałem ale do niej nie docierały moje słowa co do niej mowie, fakt troche za późno zobaczyłem swoje błędy i bardzo tego żałuje, ale cóż czasu się nie cofnie jak to mówią. Próbowałem przez te ostatnie 3dni się z nią spotykać i próbować coś naprawić ale nic niestety nie poskutkowało cały czas mówi jedno "Przemyślałam to, to nie ma sensu" A teraz do sedna sprawy, głównym powodem rozstania była moja mama, która się wtrącała we wszystko, od jakiegoś czasu nie zyla w zgodzie z moja kobieta. Często się kłócili, ja nigdy nie stanąłem w obronie mojej dziewczyny przeważnie broniłem mamy. I w sumie teraz tego żałuje bo to był wielki błąd. Moja dziewczyna powiedziała dość, spakowała się i się wyprowadziła na pokój (mieszkaliśmy u mojej mamy za granica) To było chwilowe, ze względu na przeprowadzke. Prosiła mnie żeby, z nią poszedł ale chwilowo spóźniała mi się wyplata i nie miałem jak, powiedziała mi że ma na tyle pieniędzy żeby zapłacić za nas za miesiąc a później się jakoś wyrówna, ja jej odpowiadałem , ze ja nie potrafię tak, ze kobieta będzie mnie utrzymywać To facet musi o to zadbać, ona poszła sama. Spotykaliśmy się normalnie wszystko było ok, aż któregoś momentu z jej braku obecności przy mnie wybuchnąłem i po tym wszystko się posypało. Powiedziała mi, ze po tym moim wybuchnięciu pękło w niej coś bardzo ważnego. Twierdzi, ze mama mnie strasznie zmieniła przyznałem jej racje. Próbuje ratować ten związek, ale ona mi potwarzą cały czas, ze się nie zmienię. I nie mam tego ciągnąć. Fakt, ze w tym naszym związku więcej było złego niż dobrego. Ale przecież można jakoś niektóre błędy naprawić tak? Dla niej po prostu niektórych rzeczy sie nie da naprawić i ja o tym wiem. Ostatnia rzecz, oświadczyłem jej się w dzień w który chciała się rozstać nie wiedziałem o tym więc stwierdziłem, że to dobry pomysł niestety odrzuciła zaręczyny mówiąc , że trochę sie spóźniłem. Zapytałem ja czy to można nazwać przerwą powiedziała, że ona w przerwy nie wierzy i że lepiej będzie jak sobie po prostu dam spokój. Zapytałem ja, jak tam z jej uczuciami odpowiedziała mi, że są ale stara się je ignorować. Każda nasza rozmowa kończy się jej płaczem. Fakt, że wiele razy już dawała mi tą X szansę. Ale jak już do takiego czegoś doszło to może w naszym związku brakowało po prostu jakiegoś przewietrzenia czy coś? %0A%0ADodam jeszcze, że wielokrotnie naduyżywałem jej zaufania i teraz mi powtarza, że ona już nie ma siły tego naprawiać bo wie, że ja i tak się nie zmienię. I że sie boi, że znowu naduyżyje jej zaufania i będzie jej bardzo ciężko. Wielokrotnie kiedy mnie potrzebowała, żebym przy niej był mnie tam nie było. Jest jeszcze jakas mala nadzieja, że ten związek można uratować> %0A%0AWięc teraz pojawia się pytanie do ekspertów, czy dam rade jeszcze o to walczyć czy stanowczo dziewczyna mówi po prostu NIE?

Dodam jeszcze, że to była nasza pierwsza miłość w życiu. I może po prostu brak doświadczeń I warto zawalczyć o to?

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez asdoid2

Witam, mam dość nietypowy problem. Byłem ze swoją ukochana 3lata, niestety 3dni temu się rozstaliśmy. Rozstaliśmy sie tak naprawdę z mojego powodu, ja tego nie chciałem ale do niej nie docierały moje słowa co do niej mowie, fakt troche za późno zobaczyłem swoje błędy i bardzo tego żałuje, ale cóż czasu się nie cofnie jak to mówią. Próbowałem przez te ostatnie 3dni się z nią spotykać i próbować coś naprawić ale nic niestety nie poskutkowało cały czas mówi jedno "Przemyślałam to, to nie ma sensu" A teraz do sedna sprawy, głównym powodem rozstania była moja mama, która się wtrącała we wszystko, od jakiegoś czasu nie zyla w zgodzie z moja kobieta. Często się kłócili, ja nigdy nie stanąłem w obronie mojej dziewczyny przeważnie broniłem mamy. I w sumie teraz tego żałuje bo to był wielki błąd. Moja dziewczyna powiedziała dość, spakowała się i się wyprowadziła na pokój (mieszkaliśmy u mojej mamy za granica) To było chwilowe, ze względu na przeprowadzke. Prosiła mnie żeby, z nią poszedł ale chwilowo spóźniała mi się wyplata i nie miałem jak, powiedziała mi że ma na tyle pieniędzy żeby zapłacić za nas za miesiąc a później się jakoś wyrówna, ja jej odpowiadałem , ze ja nie potrafię tak, ze kobieta będzie mnie utrzymywać To facet musi o to zadbać, ona poszła sama. Spotykaliśmy się normalnie wszystko było ok, aż któregoś momentu z jej braku obecności przy mnie wybuchnąłem i po tym wszystko się posypało. Powiedziała mi, ze po tym moim wybuchnięciu pękło w niej coś bardzo ważnego. Twierdzi, ze mama mnie strasznie zmieniła przyznałem jej racje. Próbuje ratować ten związek, ale ona mi potwarzą cały czas, ze się nie zmienię. I nie mam tego ciągnąć. Fakt, ze w tym naszym związku więcej było złego niż dobrego. Ale przecież można jakoś niektóre błędy naprawić tak? Dla niej po prostu niektórych rzeczy sie nie da naprawić i ja o tym wiem. Ostatnia rzecz, oświadczyłem jej się w dzień w który chciała się rozstać nie wiedziałem o tym więc stwierdziłem, że to dobry pomysł niestety odrzuciła zaręczyny mówiąc , że trochę sie spóźniłem. Zapytałem ja czy to można nazwać przerwą powiedziała, że ona w przerwy nie wierzy i że lepiej będzie jak sobie po prostu dam spokój. Zapytałem ja, jak tam z jej uczuciami odpowiedziała mi, że są ale stara się je ignorować. Każda nasza rozmowa kończy się jej płaczem. Fakt, że wiele razy już dawała mi tą X szansę. Ale jak już do takiego czegoś doszło to może w naszym związku brakowało po prostu jakiegoś przewietrzenia czy coś? %0A%0ADodam jeszcze, że wielokrotnie naduyżywałem jej zaufania i teraz mi powtarza, że ona już nie ma siły tego naprawiać bo wie, że ja i tak się nie zmienię. I że sie boi, że znowu naduyżyje jej zaufania i będzie jej bardzo ciężko. Wielokrotnie kiedy mnie potrzebowała, żebym przy niej był mnie tam nie było. Jest jeszcze jakas mala nadzieja, że ten związek można uratować> %0A%0AWięc teraz pojawia się pytanie do ekspertów, czy dam rade jeszcze o to walczyć czy stanowczo dziewczyna mówi po prostu NIE?

Dodam jeszcze, że to była nasza pierwsza miłość w życiu. I może po prostu brak doświadczeń I warto zawalczyć o to?

daj jej święty spokój. wyciągnij wnioski z tego związku i nie popełniaj takich samych błędów w kolejnych związkach. też nie chciałabym być w związku z facetem, który nadużywa mojego zaufania i jest mamisynkiem.

[1999a18a2ffdaccef542471663304a63305f1c5c]

Nic na siłę. Ty wybrałeś mamę, ona wybrała życie bez ciebie/twojej matki. Ma do tego prawo.

[Alexandra92x]

[1=1999a18a2ffdaccef542471 663304a63305f1c5c;4529016 5]Nic na siłę. Ty wybrałeś mamę, ona wybrała życie bez ciebie/twojej matki. Ma do tego prawo.[/QUOTE]

Racja. Zostaw dziewczynę w spokoju, podjęła decyzję, trzeba było walczyć gdy był na to czas. Teraz się spóźniłeś... Skoro więcej było złego niż dobrego to dobrze, że nie musi się z Tobą męczyć.

[emma8]

Mój ojciec jest mamisynkiem i wiem jedno- dla kobiety nie ma nic gorszego. Zawsze ta PIERWSZA rodzina- siostra, ojciec, matka- będą ważniejsi od żony i dzieci. Matka i siostra mają prawo do błędów, mają prawo mieć dziwne fanaberie i dziwne życzenia- żona nie.
Bo żona to nie rodzina. Żona to żona. Raz może być, raz może jej nie być. Albo będzie inna. Opinia matki, choćby niesłuszna, jest święta. Nigdy nie będziesz gotowała tak samo jak matka, nigdy nie będziesz tak samo pracowita i nigdy nawet do pięt jej nie dosięgniesz.
Ja mam dla Ciebie radę- żyjcie sobie razem z matką szczęśliwie do końca Waszych dni, ona nigdy nie będzie samotna, Ty zawsze będziesz miał ugotowane, poprane i poprasowane tak jak chcesz. Nikt nie będzie od Ciebie niczego wymagał, oprócz tego że po prostu masz być. A normalne kobiety zostaw w spokoju, niech znajdą sobie partnerów je szanują i wiedzą co to znaczy założyć swoją własną rodzinę.
Nie ma nic bardziej żałosnego od mamisynków.

[KiniaaxD]

Pierwsze związki przeważnie się rozpadają, a jeżeli mamusia się wtrąca, to kończy się każdy związek, myślę że nie jedna dziewczyna by tego nie wytrzymała, myślę że możesz sobie odpuścić, i POMYŚLEĆ nad sobą, nad swoim zachowaniem, i nad relacjami z mamą. Sam piszesz że Twoja dziewczyna nie miała w Tobie wsparcia, więc czego oczekujesz? Było więcej złego niż dobrego, więc co tu dalej pisać i myśleć o przyszłości. Dziewczyna chce sobie normalnie życie ułożyć, i Tobie też radzę to zrobić. Ja dziewczynie się nie dziwie, ale zrozumiałeś swój błąd tylko za późno. Poznasz zapewne fajną dziewczynę, i mam nadzieję że nei popełnisz już swoich błędów. Pozdrawiam
EDIT; I zerwij "związek" z mamusią, bo jak będziesz maminsynkiem to daleko nie zajdziesz, i swojej rodziny nie założysz

[Sweet_Sensations]

I ja podpisuję się pod powyższymi wypowiedziami. Naprawdę, jestem pełna podziwu dla dziewczyny, która wytrzymała z Tobą 3 lata. Maminsynek, który dostał X szans i nie potrafił ich wykorzystać, który nadużywa zaufania partnerki i nie potrafi być przy niej kiedy ona tego potrzebuje. To raczej nie rokuje zbyt dobrze na przyszłość.

Chociaż to miłe, że potrafisz dostrzec co jest z Tobą nie tak.