Kocham go, ale jest...

[laurka89]

...zgredem...

Sorki dziewczyny za brak polskich znakow. Opisze w skrocie. Mamy po 25 lat, jestesmy ze soba 3 lata, mieszkamy razem... Zareczylismy sie po 1,5 roku i wlasnie sie bierzemy za przygotowania do slubu, on chce jesienia, ja nie mam nic przeciwko... chyba.

Jest fajnym facetem - odpowiedzialny, opiekunczy, inteligentny, angazuje sie w "prowadzenie domu" (nawet bardziej niz ja...), ujelo mnie w nim to ze jest naprawde dojrzaly, byl juz 3 lata temu. Wiem ze moge byc go pewna w tym sensie, ze mnie nie zdradzi, nie zostawi, takie ma wzorce rodzinne i wartosci... Jestem przekonana, ze gdybysmy mieli dzieci to bylby idealnym ojcem, ktory nie widzialby poza nimi swiata. Jeden problem. Jest aspoleczna maruda, ktora ciagle jeczy.

Mamy dobra sytuacje, jak na swoj wiek oboje niezle zarabiamy, brak jakichs zobowiazan, prace ma fajna, bardzo ja lubi. To jest ten idealny czas, kiedy mozna cieszyc sie zyciem bez zmartwien, pojezdzic po swiecie, spedzac czas ze znajomymi, troche poimprezowac, znalezc sobie jakies pasje na ktore wczesniej nie bylo pieniedzy, a pozniej nie bedzie czasu (kiedy pojawia sie dzieci). No ale sie nie da, bo... on marudzi.

Zapraszam go do restauracji (ja stawiam) - jeczy, ze strata kasy i czasu. Spotkac sie ze znajomymi (moimi, bo on swoich za bardzo nie ma) - niee, bo go ludzie mecza (jak juz sie jakims cudem z kims spotka to dogaduja sie dobrze, niby wszystko jest ok, ale nastepnym razem juz nie chce; nie ma zadnych konkretnych zarzutow, po prostu nie bo nie). Mowi ze jak chce to moge isc sama, ale potem ma o to pretensje jeczy ze na pewno juz go nie chce. Do kina - niee, bo film ma tylko 7,5 na filmwebie i pewnie slaby bedzie. Marudzi ze przytyl - proponuje zebysmy zaczeli biegac, zapisali sie na silownie - to nieeee, bo mu sie nie chce. Wraca z pracy - i ciagle narzeka, ze klient glupi, sprzet nie dzialal, mowie mu "to zmien prace" - "nie, bo ta jest super" i dalej JECZY. Czuje sie jakbym byla z emerytem, a nie rownolatkiem. Najchetniej siedzialby przed TV tylko ze mna w domu i w ten sposob spedzal caly wolny czas...

I tu sie zaczyna problem - kocham go, ALE... Boje sie co bedzie potem, jak mu dojda prawdziwe problemy - co jesli bedzie jeszcze gorzej? Juz jest tak, ze siedze w pracy coraz dluzej zeby nie sluchac jego narzekania... Jak juz ma dobry (czyli neutralny) humor to dogadujemy sie swietnie, wiem ze moge na niego zawsze liczyc... No i cholera, co mam robic? Jak go zachecic do ZYCIA? Nie ma depresji, jestem tego pewna. Po prostu marudzenie sprawia mu przyjemnosc...

[VioletSkirt]

A powiedziałaś mu o tym, że to jego wieczne narzekanie bardzo Cię męczy i wywołuje u Ciebie zły nastrój?

[mary_poppins]

Napisane przez laurka89

...zgredem...

Sorki dziewczyny za brak polskich znakow. Opisze w skrocie. Mamy po 25 lat, jestesmy ze soba 3 lata, mieszkamy razem... Zareczylismy sie po 1,5 roku i wlasnie sie bierzemy za przygotowania do slubu, on chce jesienia, ja nie mam nic przeciwko... chyba.

Jest fajnym facetem - odpowiedzialny, opiekunczy, inteligentny, angazuje sie w "prowadzenie domu" (nawet bardziej niz ja...), ujelo mnie w nim to ze jest naprawde dojrzaly, byl juz 3 lata temu. Wiem ze moge byc go pewna w tym sensie, ze mnie nie zdradzi, nie zostawi, takie ma wzorce rodzinne i wartosci... Jestem przekonana, ze gdybysmy mieli dzieci to bylby idealnym ojcem, ktory nie widzialby poza nimi swiata. Jeden problem. Jest aspoleczna maruda, ktora ciagle jeczy.

Mamy dobra sytuacje, jak na swoj wiek oboje niezle zarabiamy, brak jakichs zobowiazan, prace ma fajna, bardzo ja lubi. To jest ten idealny czas, kiedy mozna cieszyc sie zyciem bez zmartwien, pojezdzic po swiecie, spedzac czas ze znajomymi, troche poimprezowac, znalezc sobie jakies pasje na ktore wczesniej nie bylo pieniedzy, a pozniej nie bedzie czasu (kiedy pojawia sie dzieci). No ale sie nie da, bo... on marudzi.

Zapraszam go do restauracji (ja stawiam) - jeczy, ze strata kasy i czasu. Spotkac sie ze znajomymi (moimi, bo on swoich za bardzo nie ma) - niee, bo go ludzie mecza (jak juz sie jakims cudem z kims spotka to dogaduja sie dobrze, niby wszystko jest ok, ale nastepnym razem juz nie chce; nie ma zadnych konkretnych zarzutow, po prostu nie bo nie). Mowi ze jak chce to moge isc sama, ale potem ma o to pretensje jeczy ze na pewno juz go nie chce. Do kina - niee, bo film ma tylko 7,5 na filmwebie i pewnie slaby bedzie. Marudzi ze przytyl - proponuje zebysmy zaczeli biegac, zapisali sie na silownie - to nieeee, bo mu sie nie chce. Wraca z pracy - i ciagle narzeka, ze klient glupi, sprzet nie dzialal, mowie mu "to zmien prace" - "nie, bo ta jest super" i dalej JECZY. Czuje sie jakbym byla z emerytem, a nie rownolatkiem. Najchetniej siedzialby przed TV tylko ze mna w domu i w ten sposob spedzal caly wolny czas...

I tu sie zaczyna problem - kocham go, ALE... Boje sie co bedzie potem, jak mu dojda prawdziwe problemy - co jesli bedzie jeszcze gorzej? Juz jest tak, ze siedze w pracy coraz dluzej zeby nie sluchac jego narzekania... Jak juz ma dobry (czyli neutralny) humor to dogadujemy sie swietnie, wiem ze moge na niego zawsze liczyc... No i cholera, co mam robic? Jak go zachecic do ZYCIA? Nie ma depresji, jestem tego pewna. Po prostu marudzenie sprawia mu przyjemnosc...

Mówiłaś mu już dobitnie, że jest maruda i że nie masz ochoty słuchać jego wywodów, jeśli nic szczególnego za nimi nie idzie poza psuciem sobie i Tobie humoru?

[madana]

Napisane przez laurka89

...zgredem...

Sorki dziewczyny za brak polskich znakow. Opisze w skrocie. Mamy po 25 lat, jestesmy ze soba 3 lata, mieszkamy razem... Zareczylismy sie po 1,5 roku i wlasnie sie bierzemy za przygotowania do slubu, on chce jesienia, ja nie mam nic przeciwko... chyba.

Jest fajnym facetem - odpowiedzialny, opiekunczy, inteligentny, angazuje sie w "prowadzenie domu" (nawet bardziej niz ja...), ujelo mnie w nim to ze jest naprawde dojrzaly, byl juz 3 lata temu. Wiem ze moge byc go pewna w tym sensie, ze mnie nie zdradzi, nie zostawi, takie ma wzorce rodzinne i wartosci... Jestem przekonana, ze gdybysmy mieli dzieci to bylby idealnym ojcem, ktory nie widzialby poza nimi swiata. Jeden problem. Jest aspoleczna maruda, ktora ciagle jeczy.

Mamy dobra sytuacje, jak na swoj wiek oboje niezle zarabiamy, brak jakichs zobowiazan, prace ma fajna, bardzo ja lubi. To jest ten idealny czas, kiedy mozna cieszyc sie zyciem bez zmartwien, pojezdzic po swiecie, spedzac czas ze znajomymi, troche poimprezowac, znalezc sobie jakies pasje na ktore wczesniej nie bylo pieniedzy, a pozniej nie bedzie czasu (kiedy pojawia sie dzieci). No ale sie nie da, bo... on marudzi.

Zapraszam go do restauracji (ja stawiam) - jeczy, ze strata kasy i czasu. Spotkac sie ze znajomymi (moimi, bo on swoich za bardzo nie ma) - niee, bo go ludzie mecza (jak juz sie jakims cudem z kims spotka to dogaduja sie dobrze, niby wszystko jest ok, ale nastepnym razem juz nie chce; nie ma zadnych konkretnych zarzutow, po prostu nie bo nie). Mowi ze jak chce to moge isc sama, ale potem ma o to pretensje jeczy ze na pewno juz go nie chce. Do kina - niee, bo film ma tylko 7,5 na filmwebie i pewnie slaby bedzie. Marudzi ze przytyl - proponuje zebysmy zaczeli biegac, zapisali sie na silownie - to nieeee, bo mu sie nie chce. Wraca z pracy - i ciagle narzeka, ze klient glupi, sprzet nie dzialal, mowie mu "to zmien prace" - "nie, bo ta jest super" i dalej JECZY. Czuje sie jakbym byla z emerytem, a nie rownolatkiem. Najchetniej siedzialby przed TV tylko ze mna w domu i w ten sposob spedzal caly wolny czas...

I tu sie zaczyna problem - kocham go, ALE... Boje sie co bedzie potem, jak mu dojda prawdziwe problemy - co jesli bedzie jeszcze gorzej? Juz jest tak, ze siedze w pracy coraz dluzej zeby nie sluchac jego narzekania... Jak juz ma dobry (czyli neutralny) humor to dogadujemy sie swietnie, wiem ze moge na niego zawsze liczyc... No i cholera, co mam robic? Jak go zachecic do ZYCIA? Nie ma depresji, jestem tego pewna. Po prostu marudzenie sprawia mu przyjemnosc...

- o, matko w sumie miałam to samo skojarzenie, gdy to czytałam: "stary malutki", co to życie przeżył i teraz czeka aż co miesiąc emerytura przyjdzie. Opisałaś typ "zabijacza radości" życia, na co dzień w sumie to chyba ciężko z kimś takim żyć, prawda?
Pytanie: CZY mówiłaś mu, jak źle odbierasz jego wieczne niezadowolenie i narzekanie? jak bardzo Ci to przeszkadza??
Jeden ze sposobów na takiego narzekacza: chcesz coś zrobić, proponujesz, on "nie, bo..", to zostawiasz go z jego narzekanie i idziesz: na zakupy, poćwiczyć, pobiegać, do kina ze znajomymi. Najgorsze co mogłabyś sobie zrobić, to wejść w emerycki świat 25-latka.

[bb410bd1fbb42d2edea92b1ada01ce79bf3cfb02_603add0278cd5]

Rozamawiałaś z nim o tym, żeby przestał tyle marudzić, bo Cie to zwyczajnie męczy? Twój facet ma jakieś pasje zainteresowania czy tylko TV?

Ja widzę to tak:
1. Facet Cie zamęczy marudzeniem, już teraz od niego uciekasz. I albo oboje będziecie tetrykami albo rozstaniecie się za jakiś czas.
2. Facet znajdzie sobie jakieś pasje (ewentualnie na siłę będziesz go gdzieś wyciągać) i przez to zrobi się aktywniejszy. Mało prawdopodobne wg mnie bo on zwyczajnie lubi się kisić w marudzeniu. To jest jego hobby.
3. Porozmawiasz z nim i kategorycznie zakażesz mu narzekać w nadmiarze, wyjaśnisz sytuacje. Jeśli na to przystanie super! Jeśli nie to zastanów się czy chcesz skończyć w pkt. 1.

[szynka_w_toscie]

Przez całe 3 lata związku nie zauważyłaś, że on taki jest? Czy byłaś zaślepiona miłością i dopiero teraz to zauważyłaś?
Pogadaj z nim i powiedz mu co myślisz o tym narzekaniu. Może to da mu do myślenia.

[laurka89]

Jasne ze mu mowilam, ze irytuje mnie jego marudzenie... Czasami mam ochote go udusic za jeki i on o tym doskonale wie, to jedyny powod naszych klotni (ktore sa coraz czestsze...). Bledne kolo, bo przez to coraz gorzej sie dogadujemy. On mowi ze wie, iz ciagle narzeka, ale nic z tym nie robi...

[madana]

Napisane przez laurka89

Jasne ze mu mowilam, ze irytuje mnie jego marudzenie... Czasami mam ochote go udusic za jeki i on o tym doskonale wie, to jedyny powod naszych klotni (ktore sa coraz czestsze...). Bledne kolo, bo przez to coraz gorzej sie dogadujemy. On mowi ze wie, iz ciagle narzeka, ale nic z tym nie robi...

- to może jednak wstrzymaj się ze ślubem, bo to mu cudownie nie minie, jak SAM nie zacznie coś z tym wiecznym marudzeniem i narzekaniem robić, a po ślubie będzie to samo, tylko bardziej. Przecież tu w sumie chodzi o Waszą wspólną codzienność- trudno być z kimś, kto na co dzień zabija wszystko narzekaniem, marudzeniem i jest wiecznym jęczybułą.

[laurka89]

Napisane przez szynka_w_toscie

Przez całe 3 lata związku nie zauważyłaś, że on taki jest? Czy byłaś zaślepiona miłością i dopiero teraz to zauważyłaś?

Mam wrazenie ze to postepuje u niego, dlatego sie boje. Poza tym na poczatku zwiazku jak to zwykle bywa nie mialam nic przeciwko temu, zeby po prostu siedziec z nim w domu, ale on tez zachowywal sie inaczej...

[dziewczyna__Bonda]

jeżeli Ci się wydaje że on się jakoś poprawi to... Ci się wydaje nie pocieszę Cię ale z wiekiem może być coraz gorzej...

dla mnie to tak odpychająca cecha, że nawet nie brałabym pod uwagę znajomości z kimś takim, lubię u ludzi umiejętność cieszenia się z tego co ma (nawet jeśli niewiele ma), jakiejś aktywności, zaradności, energii, entuzjazmu, a tu taka męczybuła

[VanOlg]

A może on nie lubi tych rzeczy, które ty proponujesz? Ja np. nie lubię prawie każdej aktywności fizycznej, nie cierpię rolek, na które ostatnio ktoś mnie wyciągał i też strasznie jęczałam, bo mi się nie podobało, nienawidzę, po prostu nienawidzę chodzić po górach, co wszyscy kochają i nie wiem czemu... kocham za to narty i taniec indywidualny i to w sumie wszystko. Ewentualnie na basen mogę pójść, ale na pewno w góry się nie wybiorę. Może z twoim facetem jest podobnie? Ja też np. nienawidzę oglądać filmów, bo to dla mnie strata czasu. Lubię tylko takie z wyraźnym przesłaniem, bo mnie czegoś uczą, ale historia dla samej historii mnie nudzi. Czy są rzeczy którymi twój facet kocha się zajmować i jak się już nimi zajmuje to nie narzeka?

[bb410bd1fbb42d2edea92b1ada01ce79bf3cfb02_603add0278cd5]

Napisane przez VanOlg

A może on nie lubi tych rzeczy, które ty proponujesz?

Problem jest chyba w tym, że on niczego nie lubi Zauważył, że przytył i nic z tym nie robi... Przecież nie musi od razu wsiadać na kolażówkę, wystarczyły by spacery. Oglądanie filmów, nie bo bez sensu. Znajomi nie, bo go ludzie męczą. Pomijam to, że sam może coś wymyślić, a nie czekać aż Autorka coś wymyśli. Z tego opisu wyłania się taka osoba bez pasji, zainteresowań... Autorko to jak z jego hobby? Ma jakieś, interesuje się czymś? Jak wyglądają wasze wieczory?

On mowi ze wie, iz ciagle narzeka, ale nic z tym nie robi...

Problem po części leży chyba w tym, że on jest leniwy i lubi marudzić, co w połączeniu daje wampira enegretycznego Autorka przecież już ma ochotę go udusić.

[VanOlg]

No, też wątpię w to, co napisałam , ale chciałam się upewnić, bo w pierwszym poście może nie wszystko jest napisane Bo ponoć są momenty, kiedy nie narzeka, więc cóż to za momenty?

[madana]

Napisane przez VanOlg

A może on nie lubi tych rzeczy, które ty proponujesz? Ja np. nie lubię prawie każdej aktywności fizycznej, nie cierpię rolek, na które ostatnio ktoś mnie wyciągał i też strasznie jęczałam, bo mi się nie podobało, nienawidzę, po prostu nienawidzę chodzić po górach, co wszyscy kochają i nie wiem czemu... kocham za to narty i taniec indywidualny i to w sumie wszystko. Ewentualnie na basen mogę pójść, ale na pewno w góry się nie wybiorę. Może z twoim facetem jest podobnie? Ja też np. nienawidzę oglądać filmów, bo to dla mnie strata czasu. Lubię tylko takie z wyraźnym przesłaniem, bo mnie czegoś uczą, ale historia dla samej historii mnie nudzi. Czy są rzeczy którymi twój facet kocha się zajmować i jak się już nimi zajmuje to nie narzeka?

-ale czym innym jest chyba lubić coś innego, a nie lubić prawie niczego poza tv i siedzeniem w domu + bycie wysysaczem energii i radości życia.
Też z mężem rozmijam się w upodobaniem, ale nikt z nas nie jęczy z tego powodu i wiecznie nie narzeka: nie znoszę zimy i jazdy na nartach- moja rodzina uwielbia, efekt: sami jeżdżą; najgorsze wakacje to dla mnie plaża i opalanie- dlatego wspólny urlop wyklucza takie "rozrywki".
Są jednak rzeczy, które robi się wspólnie.
Tu- problemem jest wieczne marudzenie. Na wszystko, na dłuższą metę to bardzo męczące w codziennym życiu.

[VanOlg]

Jezu, dobra, wiem, po prostu zadałam dodatkowe pytanie, czy aby na pewno ten pan NIC nie robi, bo może w pierwszym poście nie jest napisane wszystko, może wyjdą jeszcze jakieś fakty znaczące dla tej kwestii.

[madana]

Napisane przez VanOlg

Jezu, dobra, wiem, po prostu zadałam dodatkowe pytanie, czy aby na pewno ten pan NIC nie robi, bo może w pierwszym poście nie jest napisane wszystko, może wyjdą jeszcze jakieś fakty znaczące dla tej kwestii.

- o, matko,nie denerwuj się, to było zasadne pytanie

[VanOlg]

Napisane przez madana

- o, matko,nie denerwuj się, to było zasadne pytanie

Ech ten bark intonacji i tonu głosu w tekście Nie, to było na zasadzie: "No dobra, już dobra, wiem" + machnięcie ręką :P Więc pozbawione zdenerwowania jakby co ^^


Jak czytałam tego posta to się zastanawiałam, kiedy w tym opisie idealnego faceta gruchnie nagle jak z armaty czymś, co jest cechą nie do zniesienia :P

[calliope86]

Jeśli facet nie będzie chciał zmienić swojego nastawienia to nie widzę sensu brania ślubu . Taki stan niestety postępuje wraz z wiekiem i będzie mu coraz więcej rzeczy przeszkadzać, np. a po co to, to złe, tamto niedobre i wszyscy ogólnie są źli lub przeciwko niemu. Oczywiście nie zachowa swoich żalów dla siebie tylko będzie również Ciebie i dzieci tym obarczał i dołował.

[Chatul]

Napisane przez laurka89

Jasne ze mu mowilam, ze irytuje mnie jego marudzenie... Czasami mam ochote go udusic za jeki i on o tym doskonale wie, to jedyny powod naszych klotni (ktore sa coraz czestsze...). Bledne kolo, bo przez to coraz gorzej sie dogadujemy. On mowi ze wie, iz ciagle narzeka, ale nic z tym nie robi...

Skoro nic z tym nie robi, to widać tak jest mu dobrze. I musisz brać pod uwagę, że on taki będzie już przez resztę życia. Dlatego tak, jak radzi Madana, wstrzymaj się ze ślubem. I zastanów się, czy naprawdę chcesz brać ślub z tym facetem. Czy jesteś w stanie zaakceptować to, że on jest marudny. Czy jesteś pewna, że dasz radę z taką marudą żyć szczęśliwie przez resztę życia…

[wiekanka]

Napisane przez laurka89

...zgredem...

Sorki dziewczyny za brak polskich znakow. Opisze w skrocie. Mamy po 25 lat, jestesmy ze soba 3 lata, mieszkamy razem... Zareczylismy sie po 1,5 roku i wlasnie sie bierzemy za przygotowania do slubu, on chce jesienia, ja nie mam nic przeciwko... chyba.

Jest fajnym facetem - odpowiedzialny, opiekunczy, inteligentny, angazuje sie w "prowadzenie domu" (nawet bardziej niz ja...), ujelo mnie w nim to ze jest naprawde dojrzaly, byl juz 3 lata temu. Wiem ze moge byc go pewna w tym sensie, ze mnie nie zdradzi, nie zostawi, takie ma wzorce rodzinne i wartosci... Jestem przekonana, ze gdybysmy mieli dzieci to bylby idealnym ojcem, ktory nie widzialby poza nimi swiata. Jeden problem. Jest aspoleczna maruda, ktora ciagle jeczy.

Mamy dobra sytuacje, jak na swoj wiek oboje niezle zarabiamy, brak jakichs zobowiazan, prace ma fajna, bardzo ja lubi. To jest ten idealny czas, kiedy mozna cieszyc sie zyciem bez zmartwien, pojezdzic po swiecie, spedzac czas ze znajomymi, troche poimprezowac, znalezc sobie jakies pasje na ktore wczesniej nie bylo pieniedzy, a pozniej nie bedzie czasu (kiedy pojawia sie dzieci). No ale sie nie da, bo... on marudzi.

Zapraszam go do restauracji (ja stawiam) - jeczy, ze strata kasy i czasu. Spotkac sie ze znajomymi (moimi, bo on swoich za bardzo nie ma) - niee, bo go ludzie mecza (jak juz sie jakims cudem z kims spotka to dogaduja sie dobrze, niby wszystko jest ok, ale nastepnym razem juz nie chce; nie ma zadnych konkretnych zarzutow, po prostu nie bo nie). Mowi ze jak chce to moge isc sama, ale potem ma o to pretensje jeczy ze na pewno juz go nie chce. Do kina - niee, bo film ma tylko 7,5 na filmwebie i pewnie slaby bedzie. Marudzi ze przytyl - proponuje zebysmy zaczeli biegac, zapisali sie na silownie - to nieeee, bo mu sie nie chce. Wraca z pracy - i ciagle narzeka, ze klient glupi, sprzet nie dzialal, mowie mu "to zmien prace" - "nie, bo ta jest super" i dalej JECZY. Czuje sie jakbym byla z emerytem, a nie rownolatkiem. Najchetniej siedzialby przed TV tylko ze mna w domu i w ten sposob spedzal caly wolny czas...

I tu sie zaczyna problem - kocham go, ALE... Boje sie co bedzie potem, jak mu dojda prawdziwe problemy - co jesli bedzie jeszcze gorzej? Juz jest tak, ze siedze w pracy coraz dluzej zeby nie sluchac jego narzekania... Jak juz ma dobry (czyli neutralny) humor to dogadujemy sie swietnie, wiem ze moge na niego zawsze liczyc... No i cholera, co mam robic? Jak go zachecic do ZYCIA? Nie ma depresji, jestem tego pewna. Po prostu marudzenie sprawia mu przyjemnosc...

Takiego miec na codzien do przyslowiowej jajecznicy,to nie zazdroszcze.Jak dla mnie to grob za zycia.
Przeciez po pracy i domowych obowiazkach istnieje nie tylko telewizor.
Rozumiem jeszcze ,ze to taki typ" baw mnie",bo sam nie ma pomyslu na wolny czas ale na propozycje przystaje .A u ciebie to widze ,ze trzeba namawiac albo co gorsze blokuje,bo cyt"potem ma pretensje,jeczy,ze napewno juz go nie chce"
Skoro juz mu o tym wiele razy mowilas,to znaczy ,ze taki jest i sie nie zmieni.
Pytanie czy ty bedziesz potrafila sie zmienic,dostosowac i zaakceptowac jego filozofie zycia.

[new woman in town]

Skoro nie pasujecie do siebie, to skąd pomysł na ślub? Dziwna sytuacja, wiesz, że facet zupełnie do ciebie nie pasuje, męczysz się w tym związku, czujesz jak w klatce, jak z własnym dziadkiem...ale ślub ma być. A potem będzie długo i szczęśliwie? Otóż, facet jeszcze bardziej zdziadzieje, osiądzie a ty będziesz nudną żoną przy nudnym mężu. No chyba, że w końcu, po euforii, że jesteś żoną, znajdziesz jakiegoś pana, który i umili czas i uszczęśliwi w jednym.

Przemyśl porządnie. On nie zmieni się nagle w osobę ciekawą świata, zabawną, życzliwą dla ludzi, duszę towarzystwa. Chcesz mieć ojca czy partnera? Zastanów się.

[Littlejackie]

Napisane przez new woman in town

Skoro nie pasujecie do siebie, to skąd pomysł na ślub? Dziwna sytuacja, wiesz, że facet zupełnie do ciebie nie pasuje, męczysz się w tym związku, czujesz jak w klatce, jak z własnym dziadkiem...ale ślub ma być. A potem będzie długo i szczęśliwie? Otóż, facet jeszcze bardziej zdziadzieje, osiądzie a ty będziesz nudną żoną przy nudnym mężu. No chyba, że w końcu, po euforii, że jesteś żoną, znajdziesz jakiegoś pana, który i umili czas i uszczęśliwi w jednym.

Przemyśl porządnie. On nie zmieni się nagle w osobę ciekawą świata, zabawną, życzliwą dla ludzi, duszę towarzystwa. Chcesz mieć ojca czy partnera? Zastanów się.

No ja też tego nie rozumiem. Sama byłam z taką osobą w związku, narzekał, że rutyna ale jak ja chcialam iść razem na imprezę czy na koncert to mu się nie chciało. A jak zerwaliśmy to gadał znajomym, że się zerwał z łańcucha, zresztą po zerwaniu wyjaśniło się, że on chciał imprez i zabaw ale BEZE MNIE, najlepiej z laskami na jedną noc

Zgadzam się ogólnie, że bez sensu ten ślub skoro Ci nie pasuje Twój własny facet i przyszły mąż. Mam taką koleżankę, mieszka razem ze swoim facetem od paru lat i po paru głębszych ciągle go krytykuje i ośmiesza przy znajomych albo opowiada, że cieszy się że wychodzi do pracy bo nie musi być z nim ciągle w domu.
Gdzie tu miłość?

[Magdziorka23]

Moja droga. Samo to że napisalaś na forum to dowód na to że masz wątpliwości co do Waszego związku. Doskonale wiem co opisujesz, ja tkwiłam w takim związku przez 4 lata i na szczęście się on rozpadł. Ja wychodzę z założenia że związek ma być radością dla obu stron, oczywiście trzeba iść na kompromisy. Ale kompromisy powinny dotyczyć obu stron, nie tylko jednej. Mój ex był i jest marudą a ja jestem osobą otwartą ciekawą świata. Dodatkowo nie potrafił rozmawiać a ja jestem wieczną gadułą.Calkwite dwa przeciwienstwa- jak się zeszliśmy?? nie mam zielonego pojęcia. Efekt był taki że sfrustrowna i zdołowana wpadłam w ramiona innego........ takiego co potrafi się cieszyć, zawsze jest uśmiechnięty i wesoły. Można powiedzieć miał mocno ułatwione zadanie->zmęczona wiecznym narzekaniem mojego partnera zachwyciłam się pozytywną postawą nowego adoratora. Wiem że źle zrobiłam, ale moja frustracja była tak ogromna że wtedy zdradę wytłumaczyłam sobie chęcią zemsty na moim obecnym partnerze, za jego negatywne nastawienie do wszystkiego.
Nie chcę Cię odwodzić od decyzji o ślubie, ale poważnie zastanów się czy chcesz tak żyć. Ona raczej nie zmieni swojego nastawienia- poprostu taki jest i koniec.

[kali765]

Napisane przez laurka89

.
Zapraszam go do restauracji (ja stawiam) - jeczy, ze strata kasy i czasu. Spotkac sie ze znajomymi (moimi, bo on swoich za bardzo nie ma) - niee, bo go ludzie mecza (jak juz sie jakims cudem z kims spotka to dogaduja sie dobrze, niby wszystko jest ok, ale nastepnym razem juz nie chce; nie ma zadnych konkretnych zarzutow, po prostu nie bo nie). Mowi ze jak chce to moge isc sama, ale potem ma o to pretensje jeczy ze na pewno juz go nie chce. Do kina - niee, bo film ma tylko 7,5 na filmwebie i pewnie slaby bedzie. Marudzi ze przytyl - proponuje zebysmy zaczeli biegac, zapisali sie na silownie - to nieeee, bo mu sie nie chce. Wraca z pracy - i ciagle narzeka, ze klient glupi, sprzet nie dzialal, mowie mu "to zmien prace" - "nie, bo ta jest super" i dalej JECZY. Czuje sie jakbym byla z emerytem, a nie rownolatkiem. Najchetniej siedzialby przed TV tylko ze mna w domu i w ten sposob spedzal caly wolny czas...

Choć nigdy nie wypowiadam się na intymnym to tym razem aż muszę to skomentować...
Otóż ostatnio się dowiedziałam że to tzw Depresja związkowa (cokolwiek to znaczy). Mój TŻ ma dokładnie to samo. Nic się mu nie chce, nie chce spotykać się ze znajomymi, nie chce iść na impreze,siłownie. No nic nie chce... po pracy gdy wraca siada na kanapie, otwiera kompa i to jest jego relaks... w weekendy zeby było smiesznie cale dnie spedza przed kompem...

Nazwał to depresją związkową bo jak twierdzi miał tak w każdym związku jak zamieszkał z dziewczyną. Ja jestem jego trzecią partnerką. mieszkamy razem od kwietnie zeszlego roku i w tak krotkim czasie zdarzył się znudzić(?)
Stwierdził że podczas mieszkania z dziewczyną i bycia w związku czuje się osaczony, nie czuje sie wolny, nic się mu nie chce, tyje, nie jest zadowolony z życia egzystuje a nawet jak ostatnio stwierdził Ja i On to fikcja..
(mój tż ma 28lat)

Sama nie wiem co mam o tym myśleć dlatego chciałam mu pomóc. Namawiałam go na wyjścia z kumplami, na siłownie ale nie pomogło.
A gdy dowiedziałam się że nasz związek to fikcja to postanowiłam poszukac mieszkania.
Dlatego musisz z nim szczerze pogadać nim bedzie za pozno.

[_chocolate]

Myślałam, że to praca go tak frustruje, ale doczytałam, że nie, że sam mówi, że jest super...więc może jakieś konflikty z rodzicami? problemy zdrowotne?jakieś niespełnione plany?...związek?

[laurka89]

Napisane przez _chocolate

Myślałam, że to praca go tak frustruje, ale doczytałam, że nie, że sam mówi, że jest super...więc może jakieś konflikty z rodzicami? problemy zdrowotne?jakieś niespełnione plany?...związek?

Nie wiem nic o zadnych problemach, a jednak mowimy sobie wszystko... wiem co u jego rodziny, nie ma powazniejszych problemow zdrowotnych niz zab do leczenia. Chyba ze o czyms mi nie mowi w co watpie.

Nie odczuwam euforii w zwiazku z tym ze bede zona, wrecz wcale mi sie do tego nie spieszy. Piszecie zeby sie rozstac - latwo napisac. W ogole nie umiem sobie tego wyobrazic. Chcialabym go tylko jakos zachecic do uczestniczenia w zyciu w wiekszym stopniu niz robi to w tym momencie... Po pierwsze - poza tym jednym aspektem jest swietnym facetem, takze z "praktycznego" punktu widzenia (zaraz beda glosy ze jestem wygodnicka, ale poczucie bezpieczenstwa jest dla mnie wazne i on mi je daje) - poza tym za daleko sprawy zaszly, za dlugo ze soba jestesmy, moja rodzina go uwielbia... No i przywiazanie, na tym etapie zwiazku nie ma juz specjalnej euforii, ale sie kochamy i mamy do siebie zaufanie. Byloby idealnie, gdyby nie to, ze to dobrze wyglada z wiekszej perspektywy, a na co dzien coraz czesciej mam ochote nim potrzasnac, zeby sie ogarnal. Zyje jak w dobrym, starym malzenstwie, a dopiero zaczynam tak naprawde dorosle zycie. Patowa sytuacja.

[madana]

Napisane przez laurka89

Nie wiem nic o zadnych problemach, a jednak mowimy sobie wszystko... wiem co u jego rodziny, nie ma powazniejszych problemow zdrowotnych niz zab do leczenia. Chyba ze o czyms mi nie mowi w co watpie.

[Nie odczuwam euforii w zwiazku z tym ze bede zona, wrecz wcale mi sie do tego nie spieszy. Piszecie zeby sie rozstac - latwo napisac. W ogole nie umiem sobie tego wyobrazic. Chcialabym go tylko jakos zachecic do uczestniczenia w zyciu w wiekszym stopniu niz robi to w tym momencie... Po pierwsze - poza tym jednym aspektem jest swietnym facetem, takze z "praktycznego" punktu widzenia (zaraz beda glosy ze jestem wygodnicka, ale poczucie bezpieczenstwa jest dla mnie wazne i on mi je daje) - poza tym za daleko sprawy zaszly, za dlugo ze soba jestesmy, moja rodzina go uwielbia... No i przywiazanie, na tym etapie zwiazku nie ma juz specjalnej euforii, ale sie kochamy i mamy do siebie zaufanie. Byloby idealnie, gdyby nie to, ze to dobrze wyglada z wiekszej perspektywy, a na co dzien coraz czesciej mam ochote nim potrzasnac, zeby sie ogarnal. Zyje jak w dobrym, starym malzenstwie, a dopiero zaczynam tak naprawde dorosle zycie. Patowa sytuacja.

- nie uważasz, że to w sumie bardzo smutne? Bo jesteś młodą kobietą, mieszkasz z facetem, a na samą myśl o byciu żoną nawet się nie cieszysz; ba- Ty z nim żyjąc, przestajesz się cieszyć.
- no to musisz po prostu zaakceptować fakt, że TAK właśnie jak teraz będzie wyglądało Wasze życie w małżeństwie, bo przecież nagle mu się cudownie nie odmieni. Po prostu będziesz miała za męża "małego starutkiego".. W końcu wg Ciebie- poza tym faktem- wszystko jest ok, czyli musisz to zaakceptować.
Aha, i ja żyję na co dzień w starym małżeństwie- i tak nie wygląda nasze życie.

[laurka89]

Napisane przez madana

- nie uważasz, że to w sumie bardzo smutne? Bo jesteś młodą kobietą, mieszkasz z facetem, a na samą myśl o byciu żoną nawet się nie cieszysz; ba- Ty z nim żyjąc, przestajesz się cieszyć.
- no to musisz po prostu zaakceptować fakt, że TAK właśnie jak teraz będzie wyglądało Wasze życie w małżeństwie, bo przecież nagle mu się cudownie nie odmieni. Po prostu będziesz miała za męża "małego starutkiego".. W końcu wg Ciebie- poza tym faktem- wszystko jest ok, czyli musisz to zaakceptować.
Aha, i ja żyję na co dzień w starym małżeństwie- i tak nie wygląda nasze życie.

To akurat kwestia tego ze nigdy nie pociagala mnie istytucja malzenstwa, nie mialam takich marzen jako mala dziewczynka i srednio przywiazuje do tego wage, nie jestem przeciwniczka malzenstwa, ale traktuje to jako ulatwienie zalatwiania roznych formalnosci i spraw typu szpital itd.

[Angeela12]

Napisane przez laurka89

...zgredem...

Sorki dziewczyny za brak polskich znakow. Opisze w skrocie. Mamy po 25 lat, jestesmy ze soba 3 lata, mieszkamy razem... Zareczylismy sie po 1,5 roku i wlasnie sie bierzemy za przygotowania do slubu, on chce jesienia, ja nie mam nic przeciwko... chyba.

Jest fajnym facetem - odpowiedzialny, opiekunczy, inteligentny, angazuje sie w "prowadzenie domu" (nawet bardziej niz ja...), ujelo mnie w nim to ze jest naprawde dojrzaly, byl juz 3 lata temu. Wiem ze moge byc go pewna w tym sensie, ze mnie nie zdradzi, nie zostawi, takie ma wzorce rodzinne i wartosci... Jestem przekonana, ze gdybysmy mieli dzieci to bylby idealnym ojcem, ktory nie widzialby poza nimi swiata. Jeden problem. Jest aspoleczna maruda, ktora ciagle jeczy.

Mamy dobra sytuacje, jak na swoj wiek oboje niezle zarabiamy, brak jakichs zobowiazan, prace ma fajna, bardzo ja lubi. To jest ten idealny czas, kiedy mozna cieszyc sie zyciem bez zmartwien, pojezdzic po swiecie, spedzac czas ze znajomymi, troche poimprezowac, znalezc sobie jakies pasje na ktore wczesniej nie bylo pieniedzy, a pozniej nie bedzie czasu (kiedy pojawia sie dzieci). No ale sie nie da, bo... on marudzi.

Zapraszam go do restauracji (ja stawiam) - jeczy, ze strata kasy i czasu. Spotkac sie ze znajomymi (moimi, bo on swoich za bardzo nie ma) - niee, bo go ludzie mecza (jak juz sie jakims cudem z kims spotka to dogaduja sie dobrze, niby wszystko jest ok, ale nastepnym razem juz nie chce; nie ma zadnych konkretnych zarzutow, po prostu nie bo nie). Mowi ze jak chce to moge isc sama, ale potem ma o to pretensje jeczy ze na pewno juz go nie chce. Do kina - niee, bo film ma tylko 7,5 na filmwebie i pewnie slaby bedzie. Marudzi ze przytyl - proponuje zebysmy zaczeli biegac, zapisali sie na silownie - to nieeee, bo mu sie nie chce. Wraca z pracy - i ciagle narzeka, ze klient glupi, sprzet nie dzialal, mowie mu "to zmien prace" - "nie, bo ta jest super" i dalej JECZY. Czuje sie jakbym byla z emerytem, a nie rownolatkiem. Najchetniej siedzialby przed TV tylko ze mna w domu i w ten sposob spedzal caly wolny czas...

I tu sie zaczyna problem - kocham go, ALE... Boje sie co bedzie potem, jak mu dojda prawdziwe problemy - co jesli bedzie jeszcze gorzej? Juz jest tak, ze siedze w pracy coraz dluzej zeby nie sluchac jego narzekania... Jak juz ma dobry (czyli neutralny) humor to dogadujemy sie swietnie, wiem ze moge na niego zawsze liczyc... No i cholera, co mam robic? Jak go zachecic do ZYCIA? Nie ma depresji, jestem tego pewna. Po prostu marudzenie sprawia mu przyjemnosc...

Czuję się jakbyś pisała o moim chłopaku Dlatego wiem jakie to jest irytującem, a rozmowy na ten temat nic nie daja.....

[Medussaa]

To wkręć go w ten świat ! a Nuż mu się spodoba? Odmówi jednym razem,a drugim powiesz,że Ty teraz decydujesz i bardzo Ci zależy żeby wyszedł rozerwać się z Tobą.
Tak próbuj mu to pokazać,że Ciebie to kręci sprawia przyjemność.