Jak cieszyć się życiem? RECEPTA

[close18]

Słuchajcie, od niemowlęctwa poważnie choruje na coraz cięższe choroby. W wieku 5 lat odkryli mi marskość wątroby, z którą okazało się urodziłam. W liceum zachorowałam na mononukleozę, której przebieg jest bardzo ciężki (to tak jakby przez rok chorować na grypę tylko musisz do tego normalnie funcjonować - chodzić do szkoły itp). W następnym roku zachorowałam na anoreksję, rok później na bulimię, rok później na anoreksję bulimiczną. Do tego choroby metaboliczne, nietolerancje pokarmowe, osteoporoza, nerwica...Następnie silna depresja, nie pomagają żadne leki do dzisiaj. Dzisiaj się dowiedziałam, że mam niedoczynność tarczycy. Powiem krótko - jestem załamana. I jeszcze WYCIEŃCZONA, mam zrujnowaną psychikę i zrujnowane zdrowie fizyczne. Powiedzcie mi - jak odnaleźć siłę do tego żeby sobie z tym poradzić, żeby przekreślić przeszłość grubą kreską i zacząć cieszyć się życiem?

[rnm]

Napisane przez close18

Słuchajcie, od niemowlęctwa poważnie choruje na coraz cięższe choroby. W wieku 5 lat odkryli mi marskość wątroby, z którą okazało się urodziłam. W liceum zachorowałam na mononukleozę, której przebieg jest bardzo ciężki (to tak jakby przez rok chorować na grypę tylko musisz do tego normalnie funcjonować - chodzić do szkoły itp). W następnym roku zachorowałam na anoreksję, rok później na bulimię, rok później na anoreksję bulimiczną. Do tego choroby metaboliczne, nietolerancje pokarmowe, osteoporoza, nerwica...Następnie silna depresja, nie pomagają żadne leki do dzisiaj. Dzisiaj się dowiedziałam, że mam niedoczynność tarczycy. Powiem krótko - jestem załamana. I jeszcze WYCIEŃCZONA, mam zrujnowaną psychikę i zrujnowane zdrowie fizyczne. Powiedzcie mi - jak odnaleźć siłę do tego żeby sobie z tym poradzić, żeby przekreślić przeszłość grubą kreską i zacząć cieszyć się życiem?

nie oszukujmy się, nie masz w życiu lekko. proponowałabym znalezienie dobrego psychologa i rozpoczęcie z nim współpracy. razem będzie wam łatwiej narysowac tą grubą krechę powodzenia!

[SOCKI]

Tak jak rnm- bez psychologa możesz sobie nie poradzić, a nawet jeśli to z większym trudem. Terapia pozwoli Ci spojrzeć inaczej na życie. Powodzenia!

[close18]

Hmm naprawdę psycholog to nieunikniona rzecz myślicie? Wstydzę się mówić o takich rzeczach jak np. anoreksja i bulimia. Na forum internetowym nikt cię nie widzi to zawsze łatwiej, ale tak oko w oko...hmm
Swoją drogą dzięki za odp, serio pocieszyły mnie że jest jakiś ratunek

[SOCKI]

Ja sama byłam na kilku wizytach u psychologa bo zobaczyłam, że jestem jedną nogą w bulimii. Było ciężko, było okropnie, zarzekałam się że nie pójdę więcej. Więc zaczęłam się motywować, cieszyć drobnostkami, bo nie chcę tego. Ani choroby ani psychologów. Chcę być szczęśliwa. Myślę, że psycholog Ci pomoże.

[wyszukiwarka]

O kurczę... bardzo mi przykro,że tak musisz cierpieć
Ja co prawda nie mogę się porównywać do Ciebie,ale miałam kiedyś podobnie...
Kiedy byłam dzieckiem byłam że tak powiem cała krzywa... począwszy od kręgosłupa a zakończywszy na barkach... dzięki determinacji i cierpliwości moich rodziców wszystko jest jak powinno być-wszystko na miejscu..
Ty nie powinnaś się załamywać,wizyta u psychologa to moim zdaniem dobra decyzja.Zmobilizuj się,nie daj się "złamać",pokaż że dzięki tym chorobom możesz normalnie żyć!!
Pozdrawiam

[close18]

Też byłam na kilku wizytach u psychologa i szczerze mówiąc - bardzo się zniechęciłam. Nie z powodu chorób, ale problemów rodzinnych których też było sporo. Czułam, że ta kobieta mnie nie rozumie. Po tych wizytach jeszcze bardziej się dołowałam. Nie wiem, może po prostu trafiłam na złą osobę?

[żurawinka]

Ale te choroby masz zdiagnozowane przez lekarza, tak ?

[close18]

tak