Jestem w ciąży, nie wiem czy chce to dziecko.

[zagubiona93]

Witam! Jestem tutaj nowa, liczę na porady z waszej strony.
Tak więc mam 19 lat jestem w 20 tygodniu ciąży, zaczełam studia 100 km od domu no i juz teraz wiem ze nie jestem w stanie ich raczej tam skończyć. Problem polega na tym, że nie czuję więzi z tym dzieckiem, nie wiem czy je chce... Czuję, że popsuło mi życie, bo przeciez jestem jeszcze zbyt młoda na nie, nie skończyłam szkoły ani nie mam pracy. Ojciec dziecka bardzo mnie wspiera, tylko że on tez jest jeszcze młody (19 lat) w tym roku pisze maturę (jest w technikum). Chodzi o to że nawet jakbyśmy chcieli mieszkać razem to nie mamy za co żadne z nas nie pracuje. Moi rodzice przyjeli fatalnie wiadomość o dziecku, na szczescie juz jest lepiej, chociaż mama nadal się nie może z tym pogodzić, ponieważ zawsze w rodzinie uchodziłam za rozsądną i mądra dziewczynke Rodzice zawalają mnie pytaniami o to co planuje, co dalej, jak sobie wyobrażam moje życie. A ja przeciez nie znam odpowiedzi na te pytania. Boję się komukolwiek wyznac, że czuję jak to dziecko mnie niszczy od środka. Nie wiem co mam zrobić...

[baby montana]

usunięcie może ci popsuć psychikę, zastanów się czy nie lepiej na rok odpuścić studia, urodzić dziecko i oddać do adopcji.

[zagubiona93]

Nie pozwolą mi oddać tego dziecka, ani rodzina, ani chlopak. A ja czuje ze nie jestem na nie gotowa...

[MalaWredna]

Napisane przez zagubiona93

Witam! Jestem tutaj nowa, liczę na porady z waszej strony.
Tak więc mam 19 lat jestem w 20 tygodniu ciąży, zaczełam studia 100 km od domu no i juz teraz wiem ze nie jestem w stanie ich raczej tam skończyć. Problem polega na tym, że nie czuję więzi z tym dzieckiem, nie wiem czy je chce... Czuję, że popsuło mi życie, bo przeciez jestem jeszcze zbyt młoda na nie, nie skończyłam szkoły ani nie mam pracy. Ojciec dziecka bardzo mnie wspiera, tylko że on tez jest jeszcze młody (19 lat) w tym roku pisze maturę (jest w technikum). Chodzi o to że nawet jakbyśmy chcieli mieszkać razem to nie mamy za co żadne z nas nie pracuje. Moi rodzice przyjeli fatalnie wiadomość o dziecku, na szczescie juz jest lepiej, chociaż mama nadal się nie może z tym pogodzić, ponieważ zawsze w rodzinie uchodziłam za rozsądną i mądra dziewczynke Rodzice zawalają mnie pytaniami o to co planuje, co dalej, jak sobie wyobrażam moje życie. A ja przeciez nie znam odpowiedzi na te pytania. Boję się komukolwiek wyznac, że czuję jak to dziecko mnie niszczy od środka. Nie wiem co mam zrobić...

Ty zniszczysz życie temu dziecku, bo kiedyś będzie uświadomione, ze własna matka uważała dziecko za popsucie życia.
Szkoda że nie pomyśleliście o tym WCZEŚNIEJ. Jak się uprawia seks, to trzeba się liczyć z konsekwencjami. Jak mniemam wpadka? Bo na planowaną ciąże mi to nie wygląda.
Oddaj to dziecko do adopcji, bo nie dorosłaś do tego, by być matką.

[arenika]

Przemyśl wszystko na spokojnie, usiądz i porozmawiaj z ojcem dziecka i swoimi rodzicami skoro jesteś od nich finansowo zależna. Może oddanie go do adopcji jest najlepszym wyjściem- noworodek z jasna sytuacją ma bardzo duże szanse na szybkie znalezienie nowego domu, gdzie będzie kochany i wyczekiwany.

[4e9f92519f0a2c998a884c2af4c543da9bfeb435_5ffce6a84e16b]

Napisane przez baby montana

usunięcie może ci popsuć psychikę, zastanów się czy nie lepiej na rok odpuścić studia, urodzić dziecko i oddać do adopcji.

Usunac to ona sobie mozna skorki wokol paznokci. Przeciez to 20 tydzien!!

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez zagubiona93

Witam! Jestem tutaj nowa, liczę na porady z waszej strony.
Tak więc mam 19 lat jestem w 20 tygodniu ciąży, zaczełam studia 100 km od domu no i juz teraz wiem ze nie jestem w stanie ich raczej tam skończyć. Problem polega na tym, że nie czuję więzi z tym dzieckiem, nie wiem czy je chce... Czuję, że popsuło mi życie, bo przeciez jestem jeszcze zbyt młoda na nie, nie skończyłam szkoły ani nie mam pracy. Ojciec dziecka bardzo mnie wspiera, tylko że on tez jest jeszcze młody (19 lat) w tym roku pisze maturę (jest w technikum). Chodzi o to że nawet jakbyśmy chcieli mieszkać razem to nie mamy za co żadne z nas nie pracuje. Moi rodzice przyjeli fatalnie wiadomość o dziecku, na szczescie juz jest lepiej, chociaż mama nadal się nie może z tym pogodzić, ponieważ zawsze w rodzinie uchodziłam za rozsądną i mądra dziewczynke Rodzice zawalają mnie pytaniami o to co planuje, co dalej, jak sobie wyobrażam moje życie. A ja przeciez nie znam odpowiedzi na te pytania. Boję się komukolwiek wyznac, że czuję jak to dziecko mnie niszczy od środka. Nie wiem co mam zrobić...

mozesz urodzic dziecko i oddac do adopcji.

Napisane przez baby montana

usunięcie może ci popsuć psychikę, zastanów się czy nie lepiej na rok odpuścić studia, urodzić dziecko i oddać do adopcji.

halo, ziemia. nie robi sie aborcji w prawie 6 miesiacu ciazy!

[SekretnyWachlarz]

A może skorzystasz z pomocy psychologa? Może on pomoże ci jakoś przez to przejść. Szkoda, że rodzice tak to przyjęli. Wiadomo... każdy rodzic chciałby rozsądne i nienaganne dziecko, ale życie to życie i powinni cię wspierać mimo wszystko, a nie jeszcze dodatkowo dołować. Dobrze, że ojciec dziecka cię nie zostawił, to już duży plus. I dziewczyny powstrzymajcie się od uwag, że mogła się za seks nie brać skoro do niego nie dorosła, bo nie macie pewności czy np. antykoncepcja nie zadziałała, bo jak wiemy ŻADNA nie daje 100% pewności. A jeszcze chciałam spytać... co na to rodzice chłopaka? Jak oni to przyjęli? Czy możecie liczyć na ich pomoc i wsparcie?

[zagubiona93]

Napisane przez MalaWredna

Ty zniszczysz życie temu dziecku, bo kiedyś będzie uświadomione, ze własna matka uważała dziecko za popsucie życia.
Szkoda że nie pomyśleliście o tym WCZEŚNIEJ. Jak się uprawia seks, to trzeba się liczyć z konsekwencjami. Jak mniemam wpadka? Bo na planowaną ciąże mi to nie wygląda.
Oddaj to dziecko do adopcji, bo nie dorosłaś do tego, by być matką.

Dziecka oddać nie mogę, nie pozwolą mi na to bliscy, a tymbardziej ojciec dziecka, jest mi nawet wstyd o tym głośno powiedzieć... No tak wpadka, ale jestem z tym chlopakiem ponad 3 lata więc chyba to normalne że zaczeliśmy współżycie. Ja po prostu wiem, że nie dam sobie rady...

[Cytruska89]

Oddaj je do adopcji, jesteś jeszcze młoda po co niszczyć sobie i jemu życie nie będziecie szczęśliwi

[tyene]

Masz prawo czuć się skołowana, przestraszona, wściekła, zła i przerażona. To normalne - obiektywnie nie jesteś w najłatwiejszej sytuacji, w dodatku hormony ciążowe też robią swoje. To, że się tak w tej chwili czujesz nie czyni i nie uczyni z Ciebie złej matki i nie oznacza, że nie pokochasz swojego dziecka, jak pojawi się na świecie. Ciąża nie bez powodu trwa 9 miesięcy - nie tylko po to, aby dziecko się rozwinęło, by móc przeżyć poza brzuchem matki ale też po to, byś mogła budować z nim więź, powoli. Nie każda kobieta jest zakochana w swoim dziecku przed jego narodzeniem.

Co mogę Ci powiedzieć? Moja mama urodziła mnie będąc nastolatką. Czy było jej łatwo i wszystkie plany jej wyszły? Nie, ale to też przez to, że mój ojciec się nie popisał. Czy żałuje, że jestem na tym świecie? Nie sądzę. Niezależnie od trudności w naszych relacjach i w życiu mojej mamy jestem przekonana, że mnie kocha, chociaż wszyscy ją namawiali na usunięcie ciąży i niemalże to zrobiła (aborcja była wtedy legalna w Polsce). Czy ja jestem szczęśliwa, że żyję i jestem na tym świecie? Tak, bardzo. Czy kocham moją mamę? Tak, bardzo. I staram się, aby ten świat był troszkę lepszy, bo ja w nim jestem.

Weź głęboki oddech. Przestań myśleć o tym, jak inni Cię oceniają i co o Tobie myślą. Za 10 lat wszyscy będą mieć gdzieś to, że miałaś "tylko" 19 lat, jak urodziłaś dziecko. Daj sobie prawo do posiadania negatywnych emocji, ale nie pozwól, by one Tobą kierowały. Po prostu trochę zaufaj, odpocznij, pozwól sobie na zrozumienie, że Twoje życie się nie kończy, że nawet, jak będzie trudniej i Twoje plany będą wymagały większej elastyczności, to nadal możesz spełnić swoje marzenia.

A jeżeli pomimo wzięcia oddechu uznasz, że nie dasz rady, to możesz legalnie zostawić dziecko w szpitalu. Nie musisz nikomu mówić, że oddałaś je adopcji - możesz powiedzieć, że zmarło, jeżeli boisz się takich pytań. I nie oznacza to, że oddając je jesteś złą kobietą i złą matką.

Zacznij myśleć o sobie z miłością.

Życze Ci wszystkiego najlepszego i będę trzymać za Was kciuki i się za Was pomodlę.

[kalincia]

Szczerze mówiąc, ja nie urodziłabym dziecka, które rujnowałoby mi plany. Przerwałabym ciążę i tyle. Nie znam jednak twoich poglądów na tę kwestię i twojego chłopaka. Ja wiem, że usunęłabym niechciany płód, nie zrujnowałabym sobie życia przez wpadkę. Teraz już bez sensu pytać, czemu do tego nieszczęścia doszło. Bo wiesz, ja nie mam dzieci świadomie i wystarczą do tego tabletki, które są dużo lepsze jednak niż skutek uboczny w postaci końca życiowych marzeń.

[baby montana]

[1=4e9f92519f0a2c998a884c2 af4c543da9bfeb435_5ffce6a 84e16b;38378433]Usunac to ona sobie mozna skorki wokol paznokci. Przeciez to 20 tydzien!![/QUOTE]

matko, nie doczytałam nie wiem dlaczego wydawało mi się że autorka dopiero się o tym dowiedziała

[kalincia]

Napisane przez skazana_na_bluesa

mozesz urodzic dziecko i oddac do adopcji.


halo, ziemia. nie robi sie aborcji w prawie 6 miesiacu ciazy!

No tak, za szybko odpowiedziałam, za późno na aborcję. Zostaje - jak urodzisz, to pokochasz, albo adopcja.

[Meliitele]

Dziewczyno!!
Ja stracilam na poczatku grudnia swojego synka w 20 tygodniu ciazy!
Mam 20 lat, nie mam skonczonej szkoly, nie mam pracy, nie mialam wsparcia od ojca dziecka. Ksawery tez nie byl planowany.
Nie rozumiem jak mozesz tak myslec zeby usunac? zresza w tym tygodniu to bys musiala urodzic..
Nie ruszaja Cie wizyty na usg? nie czujesz swojego dziecka?
Nie mam szacunku do takich dziewczyn jak Ty.. trzeba liczyc sie z konsekwencjami!
Ja z poczatku tez nie wiedzialam jak to bedzie, ale nigdy przez mysl mi nie przeszlo aby usunac..
Boli mnie cholernie ze ja swoje dziecko pragnelam z wszystkich sil a jednak Pan Bog mi go zabral.. A takie jak Ty nie doceniaja jakimi sa szczesciarami!
Zycie to dopiero sobie popsujesz jak zrobisz to co Ci chodzi po glowie..
Zastanow sie.. jak nie czujesz sie do roli matki to oddaj do adopcji ale nie zabijaj swojego dziecka...

[mpt]

Napisane przez zagubiona93

Witam! Jestem tutaj nowa, liczę na porady z waszej strony.
Tak więc mam 19 lat jestem w 20 tygodniu ciąży, zaczełam studia 100 km od domu no i juz teraz wiem ze nie jestem w stanie ich raczej tam skończyć. Problem polega na tym, że nie czuję więzi z tym dzieckiem, nie wiem czy je chce... Czuję, że popsuło mi życie, bo przeciez jestem jeszcze zbyt młoda na nie, nie skończyłam szkoły ani nie mam pracy. Ojciec dziecka bardzo mnie wspiera, tylko że on tez jest jeszcze młody (19 lat) w tym roku pisze maturę (jest w technikum). Chodzi o to że nawet jakbyśmy chcieli mieszkać razem to nie mamy za co żadne z nas nie pracuje. Moi rodzice przyjeli fatalnie wiadomość o dziecku, na szczescie juz jest lepiej, chociaż mama nadal się nie może z tym pogodzić, ponieważ zawsze w rodzinie uchodziłam za rozsądną i mądra dziewczynke Rodzice zawalają mnie pytaniami o to co planuje, co dalej, jak sobie wyobrażam moje życie. A ja przeciez nie znam odpowiedzi na te pytania. Boję się komukolwiek wyznac, że czuję jak to dziecko mnie niszczy od środka. Nie wiem co mam zrobić...

Chcesz mieć dziecko? To podstawowe pytanie.
Nie masz 14-15 lat, jesteś już "dużą dziewczynką" i jeśli będziesz chciała, to sobie poradzisz. Najważniejsze teraz to usiąść z ojcem dziecka i Waszymi rodzicami i zrobić poważny plan na przyszłość. Niech Cię rodzice nie zawalają pytaniami, tylko sami na kilka odpowiedzą. Przegadajcie, na ile każdy może pomóc (każdy - rodzice, ojciec dziecka), na ile każdy chce zmienić swoje życie i na ile chcecie cokolwiek zmieniać. Bo to Wasza decyzja, czy to dziecko się urodzi. Aczkolwiek czasu na decyzję macie już niewiele. Późno się ogarniacie.
Edit: no racja, zbyt późno. Chociaż pewnie niejeden rzeźnik by się tego podjął.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez zagubiona93

Dziecka oddać nie mogę, nie pozwolą mi na to bliscy, a tymbardziej ojciec dziecka, jest mi nawet wstyd o tym głośno powiedzieć... No tak wpadka, ale jestem z tym chlopakiem ponad 3 lata więc chyba to normalne że zaczeliśmy współżycie. Ja po prostu wiem, że nie dam sobie rady...

nie kieruj sie zdaniem innych, bo w razie W to TY zostaniesz z tym problemem. to TWOJE zycie bedzie zmarnowane. a jesli nie pokochasz dziecka - jemu tez zmarnujesz zycie.

[zagubiona93]

Napisane przez Meliitele

Dziewczyno!!
Ja stracilam na poczatku grudnia swojego synka w 20 tygodniu ciazy!
Mam 20 lat, nie mam skonczonej szkoly, nie mam pracy, nie mialam wsparcia od ojca dziecka. Ksawery tez nie byl planowany.
Nie rozumiem jak mozesz tak myslec zeby usunac? zresza w tym tygodniu to bys musiala urodzic..
Nie ruszaja Cie wizyty na usg? nie czujesz swojego dziecka?
Nie mam szacunku do takich dziewczyn jak Ty.. trzeba liczyc sie z konsekwencjami!
Ja z poczatku tez nie wiedzialam jak to bedzie, ale nigdy przez mysl mi nie przeszlo aby usunac..
Boli mnie cholernie ze ja swoje dziecko pragnelam z wszystkich sil a jednak Pan Bog mi go zabral.. A takie jak Ty nie doceniaja jakimi sa szczesciarami!
Zycie to dopiero sobie popsujesz jak zrobisz to co Ci chodzi po glowie..
Zastanow sie.. jak nie czujesz sie do roli matki to oddaj do adopcji ale nie zabijaj swojego dziecka...

przecież nie napisałam, ze chce usunac dziecko!!

[tyene]

Napisane przez Meliitele

Dziewczyno!!
Ja stracilam na poczatku grudnia swojego synka w 20 tygodniu ciazy!
Mam 20 lat, nie mam skonczonej szkoly, nie mam pracy, nie mialam wsparcia od ojca dziecka. Ksawery tez nie byl planowany.
Nie rozumiem jak mozesz tak myslec zeby usunac? zresza w tym tygodniu to bys musiala urodzic..
Nie ruszaja Cie wizyty na usg? nie czujesz swojego dziecka?
Nie mam szacunku do takich dziewczyn jak Ty.. trzeba liczyc sie z konsekwencjami!
Ja z poczatku tez nie wiedzialam jak to bedzie, ale nigdy przez mysl mi nie przeszlo aby usunac..
Boli mnie cholernie ze ja swoje dziecko pragnelam z wszystkich sil a jednak Pan Bog mi go zabral.. A takie jak Ty nie doceniaja jakimi sa szczesciarami!
Zycie to dopiero sobie popsujesz jak zrobisz to co Ci chodzi po glowie..
Zastanow sie.. jak nie czujesz sie do roli matki to oddaj do adopcji ale nie zabijaj swojego dziecka...

Bardzo mi przykro z powodu straty Twojego dziecka, ale właśnie przez takie posty myślę, że kobiety cierpiące żałobę z powodu straty nie powinny doradzać innym. Bardzo łatwo wtedy kogoś skrzywdzić swoją oceną. Bardzo wiele kobiet - kobiet, które zatrzymują dzieci, są świetnymi matkami i szaleją na ich punkcie - zmaga się z takimi obawami, emocjami jak autorka postu. I to nie czyni z nich potworów. Niestety w Polsce i zresztą w ogóle na świecie panuje ogromne tabu wyrażania negatywnych emocji związanych z macierzyństwem. Wpędzaniem autorki w poczucie winy jej nie pomożesz, nie pomożesz jej także w nawiązaniu relacji z dzieckiem, które w sobie nosi.

Naprawdę, pęka mi serce, jak czytam niektóre posty. Są po prostu okrutne.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

o usunieciu to juz nie ma mowy ona jest w 20 tygodniu ciazy.
masz oparcie w rodzicach?
pracuja obydwoje?
moze mama moze ci pomoc w wychowaniu dziecka a ty bedziesz mogla kontynuowac studia zaocznie.
do tego masz partnera ktory cie wspiera wiec on tez moze pomoc przy wychowywaniu dziecka mozecie sie nim zajmowac na zmiane i kontynuowac nauke.
znam wiele par ktore zostaly rodzicami na studiach i jakos pogodzily to wszystko.
jesli po urodzeniu dziecka nadal nie poczujesz wiezi bedziesz musiala naradzic sie z ojcem dziecka co dalej.mozesz oddac je jemu i jego rodzina moze zajac sie jego wychowaniem a ty bedziesz placic alimenty,mozecie wspolnie zadecydowac o oddaniu dziecka do adopcji(co osobiscie nie polecam bo mysle ze mozesz tego w przyszlosci zalowac)
musisz porozmawiac szczerze z mama o swoich niepokojach,obawach i rozczarowaniu tym co sie stalo.twoje uczucia sa normalne w twoim stanie.
wszyscy popelniamy bledy.twoja mama moze byla i jest rozczarowana tym co sie stalo ale napewno wesprze cie i doradzi,jest kobieta i matka.
postaraj sie otworzyc pogadac z kims bliskim ,moze znajdziesz jakies rozwiazanie moze spojrzysz na swoje zycie bardzej optymistycznie.tego ci zycze w tym nowym roku
trzymam kciuki za ciebie.

[4e9f92519f0a2c998a884c2af4c543da9bfeb435_5ffce6a84e16b]

Napisane przez Meliitele

Dziewczyno!!
Ja stracilam na poczatku grudnia swojego synka w 20 tygodniu ciazy!
Mam 20 lat, nie mam skonczonej szkoly, nie mam pracy, nie mialam wsparcia od ojca dziecka. Ksawery tez nie byl planowany.
Nie rozumiem jak mozesz tak myslec zeby usunac? zresza w tym tygodniu to bys musiala urodzic..
Nie ruszaja Cie wizyty na usg? nie czujesz swojego dziecka?
Nie mam szacunku do takich dziewczyn jak Ty.. trzeba liczyc sie z konsekwencjami!
Ja z poczatku tez nie wiedzialam jak to bedzie, ale nigdy przez mysl mi nie przeszlo aby usunac..
Boli mnie cholernie ze ja swoje dziecko pragnelam z wszystkich sil a jednak Pan Bog mi go zabral.. A takie jak Ty nie doceniaja jakimi sa szczesciarami!
Zycie to dopiero sobie popsujesz jak zrobisz to co Ci chodzi po glowie..
Zastanow sie.. jak nie czujesz sie do roli matki to oddaj do adopcji ale nie zabijaj swojego dziecka...

Powsciagnij swoje rozedrgane emocje. Watek nie jest o Tobie. To, ze Ty chcesz dziecka to "mazel tov". Ona nie chce. Trzymaj sie tematu.

[SekretnyWachlarz]

Napisane przez Meliitele

Dziewczyno!!
Ja stracilam na poczatku grudnia swojego synka w 20 tygodniu ciazy!
Mam 20 lat, nie mam skonczonej szkoly, nie mam pracy, nie mialam wsparcia od ojca dziecka. Ksawery tez nie byl planowany.
Nie rozumiem jak mozesz tak myslec zeby usunac? zresza w tym tygodniu to bys musiala urodzic..
Nie ruszaja Cie wizyty na usg? nie czujesz swojego dziecka?
Nie mam szacunku do takich dziewczyn jak Ty.. trzeba liczyc sie z konsekwencjami!
Ja z poczatku tez nie wiedzialam jak to bedzie, ale nigdy przez mysl mi nie przeszlo aby usunac..
Boli mnie cholernie ze ja swoje dziecko pragnelam z wszystkich sil a jednak Pan Bog mi go zabral.. A takie jak Ty nie doceniaja jakimi sa szczesciarami!
Zycie to dopiero sobie popsujesz jak zrobisz to co Ci chodzi po glowie..
Zastanow sie.. jak nie czujesz sie do roli matki to oddaj do adopcji ale nie zabijaj swojego dziecka...

Tak mi się przypomniało jak ktoś mi kiedyś powiedział: możecie się nawet nienawidzić, ale macie się szanować.

[kalincia]

Napisane przez zagubiona93

Dziecka oddać nie mogę, nie pozwolą mi na to bliscy, a tymbardziej ojciec dziecka, jest mi nawet wstyd o tym głośno powiedzieć... No tak wpadka, ale jestem z tym chlopakiem ponad 3 lata więc chyba to normalne że zaczeliśmy współżycie. Ja po prostu wiem, że nie dam sobie rady...

Szczerze współczuję.
Ale, patrząc z zewnątrz widzę pozytywy. Twój facet z tobą jest. Jak wam jest? Czy jesteście razem tylko dlatego, że zaszła ta wpadka?
Wydaje mi się, że dasz sobie radę. Dacie, jeśli z chłopakiem się kochacie. Ty będziesz matką, on ojcem. Wspólnie podołacie. Trudna jest sytuacja, że potrzebujecie wsparcia rodziców, bo oni nie mają żadnego 0bowiązku go dać, jeśli nie zechcą. Teraz sa wściekli i nie chcą. Ale to sie może zmienić.
Zastanawia mnie jedno. Czemu nie pomyślałaś o usunięciu plodu, kiedy czas był po temu, skoro nie chciałaś dziecka?

[zagubiona93]

DZIECKA NIE USUNĘ, nie wiem skąd takie przypuszczenia u was.

Jutro idę na usg, czy mnie to rusza- owszem, ale tylko w chwili kiedy je widze, po kilku minutach mi przechodzi i znowu nie czuje sie na nie gotowa.

Czuję już jego ruchy i co? Wlasnie nic- przecież miało byc podekscytowanie, zaskoczenie, a u mnie to przechodzi obok- czuje obojetnosc...

[SekretnyWachlarz]

Napisane przez tyene

Naprawdę, pęka mi serce, jak czytam niektóre posty. Są po prostu okrutne.

Zgadzam się. Ja np. dzieci nigdy nie chcę i co? jestem gorsza? samolubna? arogancka? pyszna? nie sądzę.

[anannke]

Jesteś dorosła i to twoje życie. I to jak zorganizować to teraz wszystko zdecydować powinnaś z ojcem dziecka. Nie wiem czym to jest ale zauważyłam że są osoby które w młodym wieku czują dosyć rozwinięte instynkty rodzicielskie. Chłopak może i chce zostać tatusiem ale czy zdaje sobie w pełni sprawę z odpowiedzialności jaką na siebie bierze i konsekwencji jakie za sobą to pociąga? Oczywiste że nie znasz odpowiedzi na te pytania bo sama nie dasz rady na nie odpowiedzieć. Musicie się spotkać z chłopakiem we dwoje i pogadać jaką opcję chcielibyście najbardziej a potem z rodzicami - spróbować ułożyć jakiś plan działania...

Jest dużo dróg wyjścia i rozwiązań ale na pewno wasze młodzieńcze plany i marzenia mocno się zmienią jeśli zdecydujecie się wychowywać dziecko..

[SekretnyWachlarz]

Napisane przez kalincia

Szczerze współczuję.
Ale, patrząc z zewnątrz widzę pozytywy. Twój facet z tobą jest. Jak wam jest? Czy jesteście razem tylko dlatego, że zaszła ta wpadka?
Wydaje mi się, że dasz sobie radę. Dacie, jeśli z chłopakiem się kochacie. Ty będziesz matką, on ojcem. Wspólnie podołacie. Trudna jest sytuacja, że potrzebujecie wsparcia rodziców, bo oni nie mają żadnego 0bowiązku go dać, jeśli nie zechcą. Teraz sa wściekli i nie chcą. Ale to sie może zmienić.
Zastanawia mnie jedno. Czemu nie pomyślałaś o usunięciu plodu, kiedy czas był po temu, skoro nie chciałaś dziecka?

Ojciec dziecka się nie zgodził?
Niepracujący 19 latkowie nie mieli pieniędzy?

[baby montana]

Napisane przez kalincia

Szczerze współczuję.
Ale, patrząc z zewnątrz widzę pozytywy. Twój facet z tobą jest. Jak wam jest? Czy jesteście razem tylko dlatego, że zaszła ta wpadka?
Wydaje mi się, że dasz sobie radę. Dacie, jeśli z chłopakiem się kochacie. Ty będziesz matką, on ojcem. Wspólnie podołacie. Trudna jest sytuacja, że potrzebujecie wsparcia rodziców, bo oni nie mają żadnego 0bowiązku go dać, jeśli nie zechcą. Teraz sa wściekli i nie chcą. Ale to sie może zmienić.
Zastanawia mnie jedno. Czemu nie pomyślałaś o usunięciu plodu, kiedy czas był po temu, skoro nie chciałaś dziecka?

ale tu nie chodzi o podołanie, o udawanie rodziny, tylko o stworzenie tej rodziny - jeśli dziewczyna tego nie czuje (a w 6. miesiącu ciąży chyba powinna zacząć) to nie powinna się zmuszać. oddanie dziecka do adopcji to nie koniec świata, na pewno lepsza opcja niż wychowywanie dziecka i obwinianie go o to, że 'popsuł jej plany'.

[Flashdance]

Napisane przez zagubiona93

Dziecka oddać nie mogę, nie pozwolą mi na to bliscy, a tymbardziej ojciec dziecka, jest mi nawet wstyd o tym głośno powiedzieć... No tak wpadka, ale jestem z tym chlopakiem ponad 3 lata więc chyba to normalne że zaczeliśmy współżycie. Ja po prostu wiem, że nie dam sobie rady...

A czy prezerwatywy też zabronił wam używać chłopak a czy po tabletki też wstydziłaś się iść do ginekologa? Masz 19 lat a nie 9 może powinnaś sama zacząć decydować o sobie i ponosić konsekwencje swoich czynów? Skoro od początku nie chciałaś tego dziecka to miałaś już dość dużo czasu aby się zastanowić co dalej.

Najpierw sama wszystko przemyśl. Chcesz wychować to dziecko czy nie? Później porozmawiaj z chłopakiem. Jeśli chcecie je wychowywać musicie się zastanowić co dalej ze studiami, pracą, mieszkaniem, pieniędzmi na życie. Porozmawiać z rodzicami Twoimi i jego na ile mogą wam pomóc (mogą ale nie muszą to wasze dziecko i to wy jesteście za nie odpowiedzialni). Teraz jesteś odpowiedzialna nie tylko za siebie ale i za dziecko i na lamenty że Ci zmarnuje życie jest już za późno. Chcesz czy nie musisz dorosnąć, zacząć podejmować dorosłe decyzje i być odpowiedzialną.

[Suvia]

Napisane przez Meliitele

Dziewczyno!!
Ja stracilam na poczatku grudnia swojego synka w 20 tygodniu ciazy!
Mam 20 lat, nie mam skonczonej szkoly, nie mam pracy, nie mialam wsparcia od ojca dziecka. Ksawery tez nie byl planowany.
Nie rozumiem jak mozesz tak myslec zeby usunac? zresza w tym tygodniu to bys musiala urodzic..
Nie ruszaja Cie wizyty na usg? nie czujesz swojego dziecka?
Nie mam szacunku do takich dziewczyn jak Ty.. trzeba liczyc sie z konsekwencjami!
Ja z poczatku tez nie wiedzialam jak to bedzie, ale nigdy przez mysl mi nie przeszlo aby usunac..
Boli mnie cholernie ze ja swoje dziecko pragnelam z wszystkich sil a jednak Pan Bog mi go zabral.. A takie jak Ty nie doceniaja jakimi sa szczesciarami!
Zycie to dopiero sobie popsujesz jak zrobisz to co Ci chodzi po glowie..
Zastanow sie.. jak nie czujesz sie do roli matki to oddaj do adopcji ale nie zabijaj swojego dziecka...

Miał pomóc ten post czy co? Dar Boga trzeba wykarmić, utrzymać, stworzyć mu warunki. Miłością jeszcze nikt nikogo nie wykarmił, a tu jeszcze sama dziewczyna pisze, ze jak na razie to ona nawet nie czuje nic do dziecka.

Autorko na jedno wyjście jest już za późno, a nad drugim zastanów się sama, bo otoczenie może mieć milion odczuć w stosunku do adopcji, ale to TY decydujesz, bo nikt za Ciebie życia nie przeżyje.

I co oznacza, że ci nie pozwolą oddać dziecka? 19-letni ojciec jest w razie czego gotowy sam się nim zająć? Bo do kłapania gębami każdy jest pierwszy, ale dziecko koniec końców będzie zapewne głównie Twoim problemem i zmartwieniem, życie.