czegoś brak...

[malaaa1003]

witam
mój problem jest pewnie bardzo powszechny ale wspomnę o nim też tutaj, a więc...
od trzech lat jestem z chłopakiem, wiadomo jak każda para mieliśmy swoje wzloty i upadki, ale od jakiegoś roku jeden miesiąc wygląda u nas jak miesiąc miodowy, a drugi z kolei jak na chwile przed rowodem, pełeł kłotni i awantur. Ostatnio również był obecny taki kryzys, po którym doszliśmy do porozumienia i było ok, ale teraz trochę się psuje, i wydaje mi się że chyba widzę przyczynę. Przyczyna dla mnie jest prosta..czegos brak. mam wrażenie że brakuje mi tego faceta sprzed trzech lat...tego ktory mi zawrócił w głowie, tych zawirowań, podekscytowania przed każdym spotkaniem, po prostu tego czegoś... może taka rutyna, a raczej napewno. brakuje mi tych szaleństw, tego jak na mnie patrzył, jaki był mną zachwycony, chociaż on mówi, że to sie nie zmieniło, jednak ja mam inne wrażenie, czuje się taka jakaś nieatrakcyjna, nie zauważana przez niego tak jak na początku, po prostu brak mi "tego czegoś". jest tak nudno, tak udawanie, sztucznie i wgl bez sensu. on dość często ma na mnie ochote, a ja raz mam raz nie. czuje że potrzebuje czegoś nowego, jakiegoś nowego zawirowania, jednak nie wiem jak to zrobić, brak mi nawet zapału do działania. dlatego ostatnio wiecznie na niego narzekam a każda nasza wieczorna kłótnia kończy się awanturą. co robić...

[Sherminka]

W związku nie sztuką jest trwać, ale o niego dbać.

o taki rym

[8c5e47fe6e48fd89bc9c227f1239fe5b9f79e095_5edd71729ccf0]

Napisane przez malaaa1003

witam
mój problem jest pewnie bardzo powszechny ale wspomnę o nim też tutaj, a więc...
od trzech lat jestem z chłopakiem, wiadomo jak każda para mieliśmy swoje wzloty i upadki, ale od jakiegoś roku jeden miesiąc wygląda u nas jak miesiąc miodowy, a drugi z kolei jak na chwile przed rowodem, pełeł kłotni i awantur. Ostatnio również był obecny taki kryzys, po którym doszliśmy do porozumienia i było ok, ale teraz trochę się psuje, i wydaje mi się że chyba widzę przyczynę. Przyczyna dla mnie jest prosta..czegos brak. mam wrażenie że brakuje mi tego faceta sprzed trzech lat...tego ktory mi zawrócił w głowie, tych zawirowań, podekscytowania przed każdym spotkaniem, po prostu tego czegoś... może taka rutyna, a raczej napewno. brakuje mi tych szaleństw, tego jak na mnie patrzył, jaki był mną zachwycony, chociaż on mówi, że to sie nie zmieniło, jednak ja mam inne wrażenie, czuje się taka jakaś nieatrakcyjna, nie zauważana przez niego tak jak na początku, po prostu brak mi "tego czegoś". jest tak nudno, tak udawanie, sztucznie i wgl bez sensu. on dość często ma na mnie ochote, a ja raz mam raz nie. czuje że potrzebuje czegoś nowego, jakiegoś nowego zawirowania, jednak nie wiem jak to zrobić, brak mi nawet zapału do działania. dlatego ostatnio wiecznie na niego narzekam a każda nasza wieczorna kłótnia kończy się awanturą. co robić...

Rozmawiać a nie użalać się na wizazu. Jak coś się psuje to trzeba rozmawiać, a nie awanturować się, próbować rozwiązać w cztery oczy, kierować się intuicją, ale i stanowczoscią w działaniu

[caramelmilk]

Napisane przez malaaa1003

witam
mój problem jest pewnie bardzo powszechny ale wspomnę o nim też tutaj, a więc...
od trzech lat jestem z chłopakiem, wiadomo jak każda para mieliśmy swoje wzloty i upadki, ale od jakiegoś roku jeden miesiąc wygląda u nas jak miesiąc miodowy, a drugi z kolei jak na chwile przed rowodem, pełeł kłotni i awantur. Ostatnio również był obecny taki kryzys, po którym doszliśmy do porozumienia i było ok, ale teraz trochę się psuje, i wydaje mi się że chyba widzę przyczynę. Przyczyna dla mnie jest prosta..czegos brak. mam wrażenie że brakuje mi tego faceta sprzed trzech lat...tego ktory mi zawrócił w głowie, tych zawirowań, podekscytowania przed każdym spotkaniem, po prostu tego czegoś... może taka rutyna, a raczej napewno. brakuje mi tych szaleństw, tego jak na mnie patrzył, jaki był mną zachwycony, chociaż on mówi, że to sie nie zmieniło, jednak ja mam inne wrażenie, czuje się taka jakaś nieatrakcyjna, nie zauważana przez niego tak jak na początku, po prostu brak mi "tego czegoś". jest tak nudno, tak udawanie, sztucznie i wgl bez sensu. on dość często ma na mnie ochote, a ja raz mam raz nie. czuje że potrzebuje czegoś nowego, jakiegoś nowego zawirowania, jednak nie wiem jak to zrobić, brak mi nawet zapału do działania. dlatego ostatnio wiecznie na niego narzekam a każda nasza wieczorna kłótnia kończy się awanturą. co robić...

Odpowiedz sobie na pytanie czy Ci na tym chłopaku zależy? Ja mam wrażenie, że ten związek Cię nudzi. Motylki z brzucha na początku związku po jakimś czasie odlatują, klapki opadają i według mnie, dopiero wtedy pojawia się prawdziwa miłość. Lub nie.

[HellNo Kitty]

Jeśli "czegoś brak"... to chyba świadomości tego, jakie są naturalne fazy rozwojowe związku...

[bebemwls]

Napisane przez Sherminka

W związku nie sztuką jest trwać, ale o niego dbać.

o taki rym

[Magiusa]

Napisane przez malaaa1003

witam
mój problem jest pewnie bardzo powszechny ale wspomnę o nim też tutaj, a więc...
od trzech lat jestem z chłopakiem, wiadomo jak każda para mieliśmy swoje wzloty i upadki, ale od jakiegoś roku jeden miesiąc wygląda u nas jak miesiąc miodowy, a drugi z kolei jak na chwile przed rowodem, pełeł kłotni i awantur. Ostatnio również był obecny taki kryzys, po którym doszliśmy do porozumienia i było ok, ale teraz trochę się psuje, i wydaje mi się że chyba widzę przyczynę. Przyczyna dla mnie jest prosta..czegos brak. mam wrażenie że brakuje mi tego faceta sprzed trzech lat...tego ktory mi zawrócił w głowie, tych zawirowań, podekscytowania przed każdym spotkaniem, po prostu tego czegoś... może taka rutyna, a raczej napewno. brakuje mi tych szaleństw, tego jak na mnie patrzył, jaki był mną zachwycony, chociaż on mówi, że to sie nie zmieniło, jednak ja mam inne wrażenie, czuje się taka jakaś nieatrakcyjna, nie zauważana przez niego tak jak na początku, po prostu brak mi "tego czegoś". jest tak nudno, tak udawanie, sztucznie i wgl bez sensu. on dość często ma na mnie ochote, a ja raz mam raz nie. czuje że potrzebuje czegoś nowego, jakiegoś nowego zawirowania, jednak nie wiem jak to zrobić, brak mi nawet zapału do działania. dlatego ostatnio wiecznie na niego narzekam a każda nasza wieczorna kłótnia kończy się awanturą. co robić...

To dosc normalne i nawet udowodnione naukowo. Po 3 latach juz na oparach endorfin jedzie twoj mozg wzgledem danej relacji. Mowi sie ze milosc przechodzi wtedy w faze spokojna. Nie jestes w stanie miec motyli w brzuchu i dreszczy przez cale zycie wzgledem jednego partnera.
Mowi sie tez ze ten etap przetrwaja tylko pary, ktore zbudowaly solidne podstawy i procz milosci jest miedzy nimi tez prawdziwa przyjazn.
Jestem sklonn uwierzyc ze Twoj partner sie nie zmienil...tylko po prostu twoje uczucia nie sa juz tak intensywne i teraz pytanie jakie macie podstawy zbudowane i czy chcesz z nim byc na cale zycie, na tyle by dalej dbac i pielegnowac to co macie.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[wildkeed]

Może to nuda, brak tej ekscytacji, która towarzyszy pierwszemu poznaniu. Może to brak gotowości przed wkroczeniem związku w taki etap (co swoją drogą stało się bez względu na to, czy byłaś gotowa, czy też nie). Prawdą jest to, że żadna z nas nie wie co siedzi w Twojej głowie, a więc nie potrafimy odpowiedzieć na nurtujące Cię pytanie - Ty za to możesz.


No i oczywiście, jeśli go kochasz:

Napisane przez Sherminka

W związku nie sztuką jest trwać, ale o niego dbać.

o taki rym

[Malawajna]

A ja rozumiem autorkę ponieważ sama tkwię w jakiejś cholernej próżni. Jestem w związku z facetem ( pierwsza miłość ) 5 lat z dwoma przerwami. Od stycznia wyprowadziłam się z rodzinnej miejscowości i zamieszkałam z nim w innym mieście. Wynajmujemy mieszkanie, ja jestem na etapie szukania pracy. Tż ma dobrą pracę , finansowo dajemy radę jakoś, ja tylko czekam aż w końcu zacznę pracować bo dobija mnie siedzenie w domu. Znam tutaj tylko jego kuzynkę od czasu do czasu wpadnie na ploty i jakoś to mnie trzyma na duchu. W miejscowości w której mieszkałam wcześniej zostawiłam wszystko, rodzinę, znajomych.. No ale postawiłam wszystko na jedną kartę i w imię miłości zgodziłam się zamieszkać z Tż. Początki? Trudne bo trzeba się było dotrzeć, w sumie to cały czas to robimy Ale było świetnie, cieszyliśmy się, że możemy się budzić obok siebie. Od miesiąca coś się zmieniło.. Tż pracuje , jest zmęczony - rozumiem to, staram się jak mogę żeby jakoś zrekompensować mu to, że jestem na jego utrzymaniu na chwilę obecną, robię obiadki, sprzątam.. Ale jest mi smutno. Nie pamiętam kiedy ostatnio się kochaliśmy.. A dokładniej czasami jest tak, że ja go zaspokoję a o mnie zapomina. Na spacer ze mną nie pójdzie - chyba, że do sklepu i z powrotem.. Czepia się o jakieś błahostki.. Ja wiem, że jesteśmy na takim etapie, że motylki w brzuchu to wspomnienie ale.. brakuje mi jego ciepła, tej namiętności.. I we mnie też się coś zmieniło. Odczułam nawet lekką ulgę jak oboje przyjechaliśmy w swoje rodzinne strony.. Jak to przetrwać, nie chcę żeby ten związek się rozsypał ale z drugiej strony mam wrażenie, że już tak zostanie i nic głębszego mnie nie czeka i to mnie trochę przeraża..

[caramelmilk]

Napisane przez Malawajna

A ja rozumiem autorkę ponieważ sama tkwię w jakiejś cholernej próżni. Jestem w związku z facetem ( pierwsza miłość ) 5 lat z dwoma przerwami. Od stycznia wyprowadziłam się z rodzinnej miejscowości i zamieszkałam z nim w innym mieście. Wynajmujemy mieszkanie, ja jestem na etapie szukania pracy. Tż ma dobrą pracę , finansowo dajemy radę jakoś, ja tylko czekam aż w końcu zacznę pracować bo dobija mnie siedzenie w domu. Znam tutaj tylko jego kuzynkę od czasu do czasu wpadnie na ploty i jakoś to mnie trzyma na duchu. W miejscowości w której mieszkałam wcześniej zostawiłam wszystko, rodzinę, znajomych.. No ale postawiłam wszystko na jedną kartę i w imię miłości zgodziłam się zamieszkać z Tż. Początki? Trudne bo trzeba się było dotrzeć, w sumie to cały czas to robimy Ale było świetnie, cieszyliśmy się, że możemy się budzić obok siebie. Od miesiąca coś się zmieniło.. Tż pracuje , jest zmęczony - rozumiem to, staram się jak mogę żeby jakoś zrekompensować mu to, że jestem na jego utrzymaniu na chwilę obecną, robię obiadki, sprzątam.. Ale jest mi smutno. Nie pamiętam kiedy ostatnio się kochaliśmy.. A dokładniej czasami jest tak, że ja go zaspokoję a o mnie zapomina. Na spacer ze mną nie pójdzie - chyba, że do sklepu i z powrotem.. Czepia się o jakieś błahostki.. Ja wiem, że jesteśmy na takim etapie, że motylki w brzuchu to wspomnienie ale.. brakuje mi jego ciepła, tej namiętności.. I we mnie też się coś zmieniło. Odczułam nawet lekką ulgę jak oboje przyjechaliśmy w swoje rodzinne strony.. Jak to przetrwać, nie chcę żeby ten związek się rozsypał ale z drugiej strony mam wrażenie, że już tak zostanie i nic głębszego mnie nie czeka i to mnie trochę przeraża..

A probowalas z nim na ten temat porozmawiac? Zapytac? Moze ma jakis problem? Facetow niestety czesto trzeba ciagnac za jezyk.

[Malawajna]

Napisane przez caramelmilk

A probowalas z nim na ten temat porozmawiac? Zapytac? Moze ma jakis problem? Facetow niestety czesto trzeba ciagnac za jezyk.

Jasne, że tak. Próbowałam wiele razy, ostatni raz przedwczoraj gdy po pracy po zjedzeniu obiadu od razu rzucił się na lapka żeby sobie pograć. Reasumując : on nie widzi problemu, jest zmęczony bla bla bla...

[caramelmilk]

Napisane przez Malawajna

Jasne, że tak. Próbowałam wiele razy, ostatni raz przedwczoraj gdy po pracy po zjedzeniu obiadu od razu rzucił się na lapka żeby sobie pograć. Reasumując : on nie widzi problemu, jest zmęczony bla bla bla...

A moze to tylko przejsciowy problem? Napisalas, ze jest tak od miesiaca. W sumie to nie tak dlugo. Mysle, ze Twoj problem wynika tez z tego, ze czujesz sie samotna w nowym miejscu. Ja przezywalam dokladnie to samo. Dla faceta przwprowadzilam sie do innego kraju. Pierwszy rok byl dla mnie koszmarem. Nie znalam jezyka, nie mialam nikogo. Cale moje zycie i przyzwyczajenia zostawilam w Polsce i wiele razy chcialam uciekac. Wyladowywalam swoje frustracje na moim obecnym mezu ale jakos sie wszystko z czasem ulozylo. Mnie sie wydaje, ze oczekujesz od swojego partnera, ze bedzie Ci zapewnial rozrywke. Nie.bronie go ale wiem jak to wyglada... trzymam kciuki abys jak najszybciej znalazla prace i poznala jakichs fajnych ludzi bo umrzesz z nudow siedzac ciagle w domu.

[malaaa1003]

witam po raz kolejny...
właśnie dzisiaj cały wieczór próbowaliśmy gadać, on reagował krzykiem, a kiedy powiedziałam że chciałabym raz na miesiąc dostać ładnego kilkolinijkowego smsa -"wiązakę"to mnie wyśmiał i stwierdził że jestem "niezrównoważoną rozmarzoną piętnastolatką" ;o
oczywiści wszechobecny był krzyk, powiedziałam mu że jeśli nie jest w stanie, jeśli tyle kosztuje go napisanie jednego głupiego smsa, który mnie uszczęśliwi to nie mamy o czym rozmawiać. najpierw powiedziałam o przerwie na jakiś czas to stwierdził, że dobrze, jak sobie życze a teraz musi iść bo ma jakieś ważne "zajęcie" ...
później nie miałam siły już rozmawiać, więc napisałam że niech robi co chce, ja wymiękam, nie wiem jak to nazwać "przerwa czy rozstanie" itp. te wiadomości były długie, bardzo, na trzy smsy, a ostatni był "kocham cię do zobaczenia" a on odpisał mi tylko "ja ciebie tez" i nic. kompletna cisza...
zaznaczę że kiedyś też tak było, że zlał nasze "rozstanie" a na drugi dzień przyjechał i tlumaczył sie że dlatego tak się zachował bo musiał sobie wszystko przemyśleć...i się reszliśmy.
nie wiem co o tym myśleć..

[caramelmilk]

Napisane przez malaaa1003

witam po raz kolejny...
właśnie dzisiaj cały wieczór próbowaliśmy gadać, on reagował krzykiem, a kiedy powiedziałam że chciałabym raz na miesiąc dostać ładnego kilkolinijkowego smsa -"wiązakę"to mnie wyśmiał i stwierdził że jestem "niezrównoważoną rozmarzoną piętnastolatką" ;o
oczywiści wszechobecny był krzyk, powiedziałam mu że jeśli nie jest w stanie, jeśli tyle kosztuje go napisanie jednego głupiego smsa, który mnie uszczęśliwi to nie mamy o czym rozmawiać. najpierw powiedziałam o przerwie na jakiś czas to stwierdził, że dobrze, jak sobie życze a teraz musi iść bo ma jakieś ważne "zajęcie" ...
później nie miałam siły już rozmawiać, więc napisałam że niech robi co chce, ja wymiękam, nie wiem jak to nazwać "przerwa czy rozstanie" itp. te wiadomości były długie, bardzo, na trzy smsy, a ostatni był "kocham cię do zobaczenia" a on odpisał mi tylko "ja ciebie tez" i nic. kompletna cisza...
zaznaczę że kiedyś też tak było, że zlał nasze "rozstanie" a na drugi dzień przyjechał i tlumaczył sie że dlatego tak się zachował bo musiał sobie wszystko przemyśleć...i się reszliśmy.
nie wiem co o tym myśleć..

Ja mysle, ze niezrownowazony to jest on. Ja bym sie od takiego czlowieka trzymala z daleka.

[Malawajna]

Napisane przez caramelmilk

A moze to tylko przejsciowy problem? Napisalas, ze jest tak od miesiaca. W sumie to nie tak dlugo. Mysle, ze Twoj problem wynika tez z tego, ze czujesz sie samotna w nowym miejscu. Ja przezywalam dokladnie to samo. Dla faceta przwprowadzilam sie do innego kraju. Pierwszy rok byl dla mnie koszmarem. Nie znalam jezyka, nie mialam nikogo. Cale moje zycie i przyzwyczajenia zostawilam w Polsce i wiele razy chcialam uciekac. Wyladowywalam swoje frustracje na moim obecnym mezu ale jakos sie wszystko z czasem ulozylo. Mnie sie wydaje, ze oczekujesz od swojego partnera, ze bedzie Ci zapewnial rozrywke. Nie.bronie go ale wiem jak to wyglada... trzymam kciuki abys jak najszybciej znalazla prace i poznala jakichs fajnych ludzi bo umrzesz z nudow siedzac ciagle w domu.

Ja tylko chcę widzieć, że mu zależy... Tak , wiem, że mnie utrzymuję, że pracuje i jestem mu za to wdzięczna. Ale to chodzi o coś zupełnie innego. On w towarzystwie innych osób jest..innym człowiekiem. Jest taki dowcipny, otwarty.. A wobec mnie często oschły, obojętny. Kocham te dni kiedy wygłupiamy się jak małe dzieci ale takich dni jest coraz mniej a przez ostatni miesiąc to była tylko jakaś nerwówka. "To źle stoi , tamto przeszkadza, dlaczego tego nie zrobiłaś, z kim pisałaś, kto napisał...". Ostatnio wyciągnęłam go na spacer ( przy okazji bo musiał skoczyć do galerii ) usiadł na ławce , zapalił i " wracajmy do domu". Zero swobody, spontaniczności. Mieszkając u niego sama zgodziłam się na przejęcie większości obowiązków dopóki nie znajdę pracy - ale obawiam się, że tak też będzie jak już zacznę pracować. Robię wszystko i nie jest mi specjalnie źle z tego powodu ale ta myśl , że tak będzie później mnie smuci...

Brakuje mi też jego komplementów, ja staram się żeby czuł się ze mną fajnie - chwalę go, witam go z uśmiechem. Ostatnio zwrócił mi uwagę, że mogłabym częściej ubierać szpilki, kręcą go legginsy - sam mi je chciał kupić. Dbam o siebie i wydaje mi się, że wielu facetów ogląda się za mną. Fakt faktem w mieszkaniu chodzę ubrana raczej na luzie, dżinsy, top, koszulka albo spodnie dresowe i jakiś topik no ale przecież w szpilkach nie będę łazić.. chyba, że gdzieś wyjdziemy to jasne.