Czy to jest choroba?

Gami15 · 2014-07-13, 17:16

Cześć.
Chciałabym, aby ktoś spojrzał obiektywnie na mój problem.

W 5 klasie zaczęłam mieć styczność z internetem. Na koniec roku wydarzył się incydent przez porywczy charakter mojego ojca. Od tamtej pory korzystałam coraz więcej z komputera. Traktowałam to prawdopodobnie jako odskocznie. Miałam życie tu i w realu. Nie minęło wiele czasu, aż zaczęłam patrzeć inaczej na świat. W 6 klasie aż do 1 gimnazjum miałam nieprzespanych wiele nocy z płakania. Obsesyjne myśli o samobójstwie, a przez chwile napady lękowe, które potem zniknęły. Potrafiłam i potrafię siedzieć np. 16 h dziennie na kompie. Nie, nigdy nie mam i nie miałam niskiej samooceny.
W połowie 1 klasy gimnazjum nie wytrzymałam i rozpłakałam się koleżance (z którą i tak mało rozmawiałam ale czy to ważne?) i powiedziałam o wszystkim (dosyć życia). Oczekiwałam czegoś, a teraz sama nie wiem czego. Stałam się obojętna, patrze na ludzi z dystansu, obserwuje. Nie potrafię nawiązać znajomości. Ogólnie znajomi mnie lubią ale ja do NIKOGO nie czuje więzi (rodziców również).
2 klasa gimnazjum (koniec) czyli teraz. Nie płacze, nic nie chce robić z życiem. Cały czas mam poczucie smutku. Bez powodu. Wiem że jestem uzależniona od internetu. Nie czuje potrzeby rozmawiania z ludźmi. Patrze na matkę, ojca i tylko do nich czuje żal, że nic nie zrobili i niczego nie zauważyli jak się zmieniałam.

Kompletnie nie wiem co robić. Niech ktoś napiszę opinie. Na pytania odpowiem.

sQuaara · 2014-07-13, 17:33

idz do mamy i sie przytul...

Gami15 · 2014-07-13, 17:37

Proszę o konstruktywną wypowiedz.
Widzisz, każdy ma jakieś problemy. Swoją drogą ciekawa jest znieczulica ludzi. Co widzisz śmiesznego w moim temacie?

**60a98fd274480afb9719ccaaf70de5b3b7748a99_6577a34067d43** · 2014-07-13, 18:02

Gami15 to dobrze, że sama czujesz że coś jest nie tak. Poszukaj pomocy psychologa, może w twoim mieście jest coś takiego jak ośrodek interwencji kryzysowej, tam jest psycholog i w takiej sytuacji może pomóc, zwróć się tam, na pewno potrzebna też rozmowa z mamą, a jeśli nie możesz dogadać się z mamą to może ktoś z rodziny, babcia?ciocia?. Wyjdźcie z mamą na spacer, żeby pogadać w neutralnym miejscu, no i żeby rozmowa nie skończyła się wzajemnymi wyrzutami i oskarżeniami. Mam córki nastolatki i wiem, że lekko nie jest jeśli chodzi o porozumiewanie się. Na pewno ci ciężko, współczuję.

lamiaaaaa · 2014-07-13, 18:18

Według mnie jesteś wspaniałą osobą, która tylko potrzebuje miłości i zainteresowania ze strony bliskich. Ważne też, że zdajesz sobie sprawę z prawdopodobnego uzależnienia od internetu. Niestety sama sobie z tym nie poradzisz i jeżeli nie masz zaufania do rodziców, żeby z nimi szczerze porozmawiać, to koniecznie pomyśl, może warto zaufać np. nauczycielce w szkole, cioci, komuś z Twojego otoczenia komu będziesz mogła powiedzieć to co nam. To bardzo ważne, żebyś miała wsparcie i żebyś cieszyła się życiem, jak Twoi rówieśnicy.
Pytasz, czy to choroba? Ja myślę, że tak, ale nie Twoja tylko zabieganych rodziców, którym bardzo dużo umyka, co odbija się na dzieciach. Co nie znaczy, że rodzice są źli. Jeżeli nie masz odwagi porozmawiać z mamą to może napisz do niej list i dopiero jeżeli nic to nie da, to poszukaj wsparcia u innych bliskich Ci osób, ale ja wierzę, że Twoja mama odpowiednio zareaguje na Twoje szczere wyznanie.

sQuaara · 2014-07-13, 18:26

Cytat:

Napisane przez Gami15

Proszę o konstruktywną wypowiedz.
Widzisz, każdy ma jakieś problemy. Swoją drogą ciekawa jest znieczulica ludzi. Co widzisz śmiesznego w moim temacie?

moja rada byłą jak najabardziej empatyczna. to nie moja znieczulica tylko włąsnie Twoja.
powinnas podejsc do kobiety która Cie urodziłą przytulic sie i porozmawiac.. jestes z 10lat mlodsza ode mnie.. ja swoj bunt 15latka juz dawno przeszłam i tez byłam "ponad wszystko i nic mnie nie interesowało"

jak widac nie tylko ja twierdze ze u mamy bedzie Ci najlepiej..

idz do mamy i sie przytul.. wydaje mi sie ze to trudny krok ale tez wg mnie łątwiejszy niz poproseznie o rozmowe.. wyrażenie uczuć lub ich braku

spróbuj dla siebie sie przytulic.. czy cos poczujesz? moze cos w Tobie peknie
z całym szacunkiem 2ga gimnazjum to jestes jeszcze dziewczynką i emocje w Tobie się dopiero rodzą (inne niz gniew, złość, radość) stajesz sie kobietą i w tym pomoże Ci mama.. zaczniesz czuc inne rzeczy niz załamkę ze nie zdałaś matmy.. moze jakas szkolna miłość.. moze czas poszukać przyjaciolki.. moze pomyslec o przyszłosci? jakims sporcie?

Marudna Krolewna · 2014-07-13, 18:39

Cytat:

Napisane przez sQuaara

idz do mamy i sie przytul...

Najlepsza rada! Najprostsza i zarazem najtrudniejsza do wykonania czasem.

Gami15 · 2014-07-13, 18:41

Cytat:

Napisane przez sQuaara

moja rada byłą jak najabardziej empatyczna. to nie moja znieczulica tylko włąsnie Twoja.
powinnas podejsc do kobiety która Cie urodziłą przytulic sie i porozmawiac.. jestes z 10lat mlodsza ode mnie.. ja swoj bunt 15latka juz dawno przeszłam i tez byłam "ponad wszystko i nic mnie nie interesowało"

jak widac nie tylko ja twierdze ze u mamy bedzie Ci najlepiej..

idz do mamy i sie przytul.. wydaje mi sie ze to trudny krok ale tez wg mnie łątwiejszy niz poproseznie o rozmowe.. wyrażenie uczuć lub ich braku

spróbuj dla siebie sie przytulic.. czy cos poczujesz? moze cos w Tobie peknie
z całym szacunkiem 2ga gimnazjum to jestes jeszcze dziewczynką i emocje w Tobie się dopiero rodzą (inne niz gniew, złość, radość) stajesz sie kobietą i w tym pomoże Ci mama.. zaczniesz czuc inne rzeczy niz załamkę ze nie zdałaś matmy.. moze jakas szkolna miłość.. moze czas poszukać przyjaciolki.. moze pomyslec o przyszłosci? jakims sporcie?

Cóż, widzę źle Cię zrozumiałam. Fajnie, że rozwinęłaś myśl.

Co do tematu. Z ojcem nie rozmawiam już od lat. Znaczy "cześć" to dla mnie nie dialog.
Jeśli chodzi o matkę oczywiście nawet wychodzę z nią na spacery. Nie mam oporu z wyrażaniem uczuć, bo dla mnie to wszystko jedno czy wie o jakiś rzeczach, czy nie. Rozmawiam z nią ale jest to dla mnie obca osoba. Od razu mówię nigdy nie krzyczę ponieważ uważam, że tym się nic nie zdziała

Właśnie nie wiem czemu tego nie dodałam. Byłam u psychologa i nic. Ciężko zmienić mój tok rozumowania ponieważ sama kobieta stwierdziła, że dosyć logicznie myślę.

**b021da5bf142259817d3b5d5900fc01cf3c7c2e4_67241a01ac6ab** · 2014-07-13, 20:17

Gami, dobrze, że o tym piszesz, wyrzucenie z siebie takich rzeczy jest dobrym początkiem. Masz deficyt uwagi, miłości i zrozumienia, terapia byłaby bardzo dobrym pomysłem. przede wszystkim podniosłaby Twoje poczucie wartości.

Co do porady przytulenia się do mamy, to hm.. zależy jakie macie relacje i jak ona Cię traktowała, czy stawała w Twojej obronie w konflikcie z ojcem(...) Piszesz, że nie czujesz więzi z rodzicami- to nie wzięło się znikąd. Podejrzewam, że rodzice traktuję Cię chłodno i stąd Twój dystans... Po prostu potrzebujesz życzliwej sobie osoby.

sQuaara · 2014-07-13, 20:43

woven mnie rodzice darzyli dużą miłościa a ja byłam jak skała lodu i mialam ich w D...
taki okres nastolatki miałam i nie mialo z tym nic wspolego to jak traktuja mnie rodzice.

---------- Dopisano o 21:43 ---------- Poprzedni post napisano o 21:41 ----------

a co do psychologa to idz do innego.. .bo mowisz na glos ze masz problem a Ona Ci mowi ze masz dobry tok rozumowania i tyle? to za mało.
jesli chcesz cos zmienic zmien najpierw lekarza

porozmawiaj z mama

i co z tym internetem? co tam tyle czasu robisz? znajdz sobie jakies hobby..rolki? basen? robienie zaproszen na slub? kopanie w ogrodku?
cos do czego internet nie jest potrzebnt..cos co zajmie Ci troche czasu...

**b021da5bf142259817d3b5d5900fc01cf3c7c2e4_67241a01ac6ab** · 2014-07-13, 20:55

Cytat:

Napisane przez sQuaara

woven mnie rodzice darzyli dużą miłościa a ja byłam jak skała lodu i mialam ich w D...
taki okres nastolatki miałam i nie mialo z tym nic wspolego to jak traktuja mnie rodzice.

---------- Dopisano o 21:43 ---------- Poprzedni post napisano o 21:41 ----------

a co do psychologa to idz do innego.. .bo mowisz na glos ze masz problem a Ona Ci mowi ze masz dobry tok rozumowania i tyle? to za mało.
jesli chcesz cos zmienic zmien najpierw lekarza

porozmawiaj z mama

i co z tym internetem? co tam tyle czasu robisz? znajdz sobie jakies hobby..rolki? basen? robienie zaproszen na slub? kopanie w ogrodku?
cos do czego internet nie jest potrzebnt..cos co zajmie Ci troche czasu...

Okres nastolęctwa rządzi się swoimi prawami i różne rzeczy siedzą nam wtedy w głowie i duszy

. Ale często jest to tez okres, kiedy młoda osoba buntuje się przeciw prawdziwej krzywdzie.
A czasem po prostu hormony są silniejsze niż miłość

Gami15 · 2014-07-14, 07:26

Oczywiście, że nie wzięło się z niczego mój słaby kontakt z rodzicami. Broniła. Pewnie za mało rozmów chociaż ja wszystko powiem jak ktoś poprosi, bo jak wspomniałam cóż za różnica kto wie o moim charakterze.

Aby już dalej uniknąć to tak: mam dobrą samoocenę, brak problemów w kontaktach międzyludzkich (potrafię podejść i do kogoś zagadać z nudów nawet), nie mam problemów w szkole. Piszę, bo pojawiły się takie wątki.

Ach, co robię w internecie? Różne gry, rozmawianie z różnymi ludźmi do 10h, fora. Raczej mam co robić na internecie, bo bym nie siedziała bezsensu tak.
Kiedyś chodziłam na basen ale zrezygnowałam. Trochę z powodu zdrowia, trochę z niechęci.

Właściwie nawet nie wiem czy chce zmienić obecną sytuacje ale miło poznać opinię innych.

2014-07-13, 17:16	#1
Gami15 Przyczajenie Zarejestrowany: 2014-07 Wiadomości: 5	Czy to jest choroba? Cześć. Chciałabym, aby ktoś spojrzał obiektywnie na mój problem. W 5 klasie zaczęłam mieć styczność z internetem. Na koniec roku wydarzył się incydent przez porywczy charakter mojego ojca. Od tamtej pory korzystałam coraz więcej z komputera. Traktowałam to prawdopodobnie jako odskocznie. Miałam życie tu i w realu. Nie minęło wiele czasu, aż zaczęłam patrzeć inaczej na świat. W 6 klasie aż do 1 gimnazjum miałam nieprzespanych wiele nocy z płakania. Obsesyjne myśli o samobójstwie, a przez chwile napady lękowe, które potem zniknęły. Potrafiłam i potrafię siedzieć np. 16 h dziennie na kompie. Nie, nigdy nie mam i nie miałam niskiej samooceny. W połowie 1 klasy gimnazjum nie wytrzymałam i rozpłakałam się koleżance (z którą i tak mało rozmawiałam ale czy to ważne?) i powiedziałam o wszystkim (dosyć życia). Oczekiwałam czegoś, a teraz sama nie wiem czego. Stałam się obojętna, patrze na ludzi z dystansu, obserwuje. Nie potrafię nawiązać znajomości. Ogólnie znajomi mnie lubią ale ja do NIKOGO nie czuje więzi (rodziców również). 2 klasa gimnazjum (koniec) czyli teraz. Nie płacze, nic nie chce robić z życiem. Cały czas mam poczucie smutku. Bez powodu. Wiem że jestem uzależniona od internetu. Nie czuje potrzeby rozmawiania z ludźmi. Patrze na matkę, ojca i tylko do nich czuje żal, że nic nie zrobili i niczego nie zauważyli jak się zmieniałam. Kompletnie nie wiem co robić. Niech ktoś napiszę opinie. Na pytania odpowiem. Edytowane przez Gami15 Czas edycji: 2014-07-13 o 17:34

2014-07-13, 17:33	#2
sQuaara Zakorzenienie Zarejestrowany: 2009-06 Lokalizacja: Wrocław Wiadomości: 34 671	Dot.: Samopoczucie - choroba? idz do mamy i sie przytul... __________________ mał(a)żonka

2014-07-13, 17:37	#3
Gami15 Przyczajenie Zarejestrowany: 2014-07 Wiadomości: 5	Dot.: Samopoczucie - choroba? Proszę o konstruktywną wypowiedz. Widzisz, każdy ma jakieś problemy. Swoją drogą ciekawa jest znieczulica ludzi. Co widzisz śmiesznego w moim temacie?

2014-07-13, 18:02	#4
60a98fd274480afb9719ccaaf70de5b3b7748a99_6577a34067d43 Konto usunięte Zarejestrowany: 2006-01 Wiadomości: 1 120	Dot.: Samopoczucie - choroba? Gami15 to dobrze, że sama czujesz że coś jest nie tak. Poszukaj pomocy psychologa, może w twoim mieście jest coś takiego jak ośrodek interwencji kryzysowej, tam jest psycholog i w takiej sytuacji może pomóc, zwróć się tam, na pewno potrzebna też rozmowa z mamą, a jeśli nie możesz dogadać się z mamą to może ktoś z rodziny, babcia?ciocia?. Wyjdźcie z mamą na spacer, żeby pogadać w neutralnym miejscu, no i żeby rozmowa nie skończyła się wzajemnymi wyrzutami i oskarżeniami. Mam córki nastolatki i wiem, że lekko nie jest jeśli chodzi o porozumiewanie się. Na pewno ci ciężko, współczuję.

2014-07-13, 18:18	#5
lamiaaaaa Przyczajenie Zarejestrowany: 2014-05 Lokalizacja: Wielkopolska Wiadomości: 33	Dot.: Samopoczucie - choroba? Według mnie jesteś wspaniałą osobą, która tylko potrzebuje miłości i zainteresowania ze strony bliskich. Ważne też, że zdajesz sobie sprawę z prawdopodobnego uzależnienia od internetu. Niestety sama sobie z tym nie poradzisz i jeżeli nie masz zaufania do rodziców, żeby z nimi szczerze porozmawiać, to koniecznie pomyśl, może warto zaufać np. nauczycielce w szkole, cioci, komuś z Twojego otoczenia komu będziesz mogła powiedzieć to co nam. To bardzo ważne, żebyś miała wsparcie i żebyś cieszyła się życiem, jak Twoi rówieśnicy. Pytasz, czy to choroba? Ja myślę, że tak, ale nie Twoja tylko zabieganych rodziców, którym bardzo dużo umyka, co odbija się na dzieciach. Co nie znaczy, że rodzice są źli. Jeżeli nie masz odwagi porozmawiać z mamą to może napisz do niej list i dopiero jeżeli nic to nie da, to poszukaj wsparcia u innych bliskich Ci osób, ale ja wierzę, że Twoja mama odpowiednio zareaguje na Twoje szczere wyznanie.

2014-07-13, 20:17	#9
b021da5bf142259817d3b5d5900fc01cf3c7c2e4_67241a01ac6ab Konto usunięte Zarejestrowany: 2013-07 Wiadomości: 10 600	Dot.: Samopoczucie - choroba? Gami, dobrze, że o tym piszesz, wyrzucenie z siebie takich rzeczy jest dobrym początkiem. Masz deficyt uwagi, miłości i zrozumienia, terapia byłaby bardzo dobrym pomysłem. przede wszystkim podniosłaby Twoje poczucie wartości. Co do porady przytulenia się do mamy, to hm.. zależy jakie macie relacje i jak ona Cię traktowała, czy stawała w Twojej obronie w konflikcie z ojcem(...) Piszesz, że nie czujesz więzi z rodzicami- to nie wzięło się znikąd. Podejrzewam, że rodzice traktuję Cię chłodno i stąd Twój dystans... Po prostu potrzebujesz życzliwej sobie osoby.

2014-07-13, 20:43	#10
sQuaara Zakorzenienie Zarejestrowany: 2009-06 Lokalizacja: Wrocław Wiadomości: 34 671	Dot.: Samopoczucie - choroba? woven mnie rodzice darzyli dużą miłościa a ja byłam jak skała lodu i mialam ich w D... taki okres nastolatki miałam i nie mialo z tym nic wspolego to jak traktuja mnie rodzice. ---------- Dopisano o 21:43 ---------- Poprzedni post napisano o 21:41 ---------- a co do psychologa to idz do innego.. .bo mowisz na glos ze masz problem a Ona Ci mowi ze masz dobry tok rozumowania i tyle? to za mało. jesli chcesz cos zmienic zmien najpierw lekarza porozmawiaj z mama i co z tym internetem? co tam tyle czasu robisz? znajdz sobie jakies hobby..rolki? basen? robienie zaproszen na slub? kopanie w ogrodku? cos do czego internet nie jest potrzebnt..cos co zajmie Ci troche czasu... __________________ mał(a)żonka

2014-07-14, 07:26	#12
Gami15 Przyczajenie Zarejestrowany: 2014-07 Wiadomości: 5	Dot.: Samopoczucie - choroba? Oczywiście, że nie wzięło się z niczego mój słaby kontakt z rodzicami. Broniła. Pewnie za mało rozmów chociaż ja wszystko powiem jak ktoś poprosi, bo jak wspomniałam cóż za różnica kto wie o moim charakterze. Aby już dalej uniknąć to tak: mam dobrą samoocenę, brak problemów w kontaktach międzyludzkich (potrafię podejść i do kogoś zagadać z nudów nawet), nie mam problemów w szkole. Piszę, bo pojawiły się takie wątki. Ach, co robię w internecie? Różne gry, rozmawianie z różnymi ludźmi do 10h, fora. Raczej mam co robić na internecie, bo bym nie siedziała bezsensu tak. Kiedyś chodziłam na basen ale zrezygnowałam. Trochę z powodu zdrowia, trochę z niechęci. Właściwie nawet nie wiem czy chce zmienić obecną sytuacje ale miło poznać opinię innych.

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)