Wewnętrzne rozdarcie, pomocy

[ewwka9]

Piszę tutaj, ponieważ jestem w emocjonalnym rozdarciu, w którym tkwię już jakiś czas i nie umiem sobie z tym poradzić.

Chodzi o faceta. Wydawało mi się, że spotkałam miłość życia, oboje w tym samym wieku, sporo wspólnych zainteresowań, miło spędzany czas razem, wspólny wyjazd na wakacje, pierwszy partner seksualny (i ja też byłam jego pierwszą), plany dot. wspólnej przyszłości.

Nigdy go nie kontrolowałam, nie czułam takiej potrzeby, żeby zaglądać na jego fejsa, sprawdzać korespondencję, przeglądać historię. Myślałam, że mogę mu ufać, byłam pewna, że mnie kocha. Rok bycia razem i jeden dzień, w którym wszystko mi runęło.
Któregoś dnia pojechał do miasta oddalonego o 250 km, żeby spotkać się z dziewczyną poznaną przez internet. Ja rzecz jasna nie wiedziałam ani o tym spotkaniu, ani nawet o tym, że pisze z jakąś dziewczyną poznaną w internecie. Dowiedziałam się o tym dopiero wieczorem (wrócił w nocy, rano się w ogóle nie odzywał, nie odbierał telefonu) od jego kumpla. Nawet nie możecie sobie wyobrazić co wtedy czułam, zupełnie jakby ktoś mi zbił nóż w plecy.

Drugiego dnia miałam żołądek przy gardle, nie mogłam nic jeść, zastanawiałam się, co robić. W południe spotkaliśmy się i wszystko mi powiedział, że pisze z nią od jakiegoś czasu i że chyba jest zakochany. Po jednym spotkaniu z jakąś panną z internetu, która mieszka 250 km dalej, przekreślił wszystko, cały nasz związek.

Przez kilka miesięcy cierpiałam, urwałam kontakt, ale ciągle oglądałam go na fejsie, to silniejsze ode mnie, i robię to dalej. Wiem, że on dalej się z nią spotyka, średnio 2 razy na miesiąc a potem dodaje fotki ze spotkania.

Słuchajcie, chyba mam jakąś obsesję, bo od tamtego czasu codziennie kontroluję jego profil na fb czy może był u niej, czy ma jakieś nowe zdjęcia z nią.


Nie chodzi tu o zazdrość, nie porównuję się z tamtą panną, bo nie mam jej czego zazdrościć, nie umiem też sama sobie wytłumaczyć, dlaczego ciągle go śledzę mimo że wiem, iż nie wybaczyłabym mu tego nawet, gdyby chciał do mnie wrócić. Uświadomiłam sobie, że to dupek, ale kiedy widzę jakieś nowe fotki ze spotkania z tamtą, coś we mnie w środku pęka i mam ochotę płakać. Z drugiej strony nie umiem przestać go śledzić.
Wierzcie mi, że sporo czasu minęło odkąd uświadomiłam sobie, że nie był mnie wart, ale wystarczy jedna ich wspólna fotka i mam ochotę płakać.
Mimo, że okazał się dupkiem i oszustem, nie mogę zapomnieć tych wspólnych chwil, jego obietnic, które brzmiały tak realnie, mam przeczucie, że już nigdy nie spotkam nikogo, z kim tak dobrze będę się dogadywać.

Wiem, że ich związek może nie wypalić, bo 250 km to jednak sporo, ona mieszka gdzieś na wsi, skąd nawet dojazd gdziekolwiek jest ciężki, ale nie umiem mu wybaczyć, że zepsuł tą relację, a wiem, że teraz już nie umiałabym mu wybaczyć.

Dlaczego tak jest? I czy da się to jakoś wyleczyć? Już nie potrafię z tym żyć, czuję się jak pies na smyczy, te ciągłe śledzenie go mimo, że wiem iż to głupie, nie radzę sobie.

[thirky]

Napisane przez ewwka9

Piszę tutaj, ponieważ jestem w emocjonalnym rozdarciu, w którym tkwię już jakiś czas i nie umiem sobie z tym poradzić.

Chodzi o faceta. Wydawało mi się, że spotkałam miłość życia, oboje w tym samym wieku, sporo wspólnych zainteresowań, miło spędzany czas razem, wspólny wyjazd na wakacje, pierwszy partner seksualny (i ja też byłam jego pierwszą), plany dot. wspólnej przyszłości.

Nigdy go nie kontrolowałam, nie czułam takiej potrzeby, żeby zaglądać na jego fejsa, sprawdzać korespondencję, przeglądać historię. Myślałam, że mogę mu ufać, byłam pewna, że mnie kocha. Rok bycia razem i jeden dzień, w którym wszystko mi runęło.
Któregoś dnia pojechał do miasta oddalonego o 250 km, żeby spotkać się z dziewczyną poznaną przez internet. Ja rzecz jasna nie wiedziałam ani o tym spotkaniu, ani nawet o tym, że pisze z jakąś dziewczyną poznaną w internecie. Dowiedziałam się o tym dopiero wieczorem (wrócił w nocy, rano się w ogóle nie odzywał, nie odbierał telefonu) od jego kumpla. Nawet nie możecie sobie wyobrazić co wtedy czułam, zupełnie jakby ktoś mi zbił nóż w plecy.

Drugiego dnia miałam żołądek przy gardle, nie mogłam nic jeść, zastanawiałam się, co robić. W południe spotkaliśmy się i wszystko mi powiedział, że pisze z nią od jakiegoś czasu i że chyba jest zakochany. Po jednym spotkaniu z jakąś panną z internetu, która mieszka 250 km dalej, przekreślił wszystko, cały nasz związek.

Przez kilka miesięcy cierpiałam, urwałam kontakt, ale ciągle oglądałam go na fejsie, to silniejsze ode mnie, i robię to dalej. Wiem, że on dalej się z nią spotyka, średnio 2 razy na miesiąc a potem dodaje fotki ze spotkania.

Słuchajcie, chyba mam jakąś obsesję, bo od tamtego czasu codziennie kontroluję jego profil na fb czy może był u niej, czy ma jakieś nowe zdjęcia z nią.


Nie chodzi tu o zazdrość, nie porównuję się z tamtą panną, bo nie mam jej czego zazdrościć, nie umiem też sama sobie wytłumaczyć, dlaczego ciągle go śledzę mimo że wiem, iż nie wybaczyłabym mu tego nawet, gdyby chciał do mnie wrócić. Uświadomiłam sobie, że to dupek, ale kiedy widzę jakieś nowe fotki ze spotkania z tamtą, coś we mnie w środku pęka i mam ochotę płakać. Z drugiej strony nie umiem przestać go śledzić.
Wierzcie mi, że sporo czasu minęło odkąd uświadomiłam sobie, że nie był mnie wart, ale wystarczy jedna ich wspólna fotka i mam ochotę płakać.
Mimo, że okazał się dupkiem i oszustem, nie mogę zapomnieć tych wspólnych chwil, jego obietnic, które brzmiały tak realnie, mam przeczucie, że już nigdy nie spotkam nikogo, z kim tak dobrze będę się dogadywać.

Wiem, że ich związek może nie wypalić, bo 250 km to jednak sporo, ona mieszka gdzieś na wsi, skąd nawet dojazd gdziekolwiek jest ciężki, ale nie umiem mu wybaczyć, że zepsuł tą relację, a wiem, że teraz już nie umiałabym mu wybaczyć.

Dlaczego tak jest? I czy da się to jakoś wyleczyć? Już nie potrafię z tym żyć, czuję się jak pies na smyczy, te ciągłe śledzenie go mimo, że wiem iż to głupie, nie radzę sobie.

Wysłałam Ci wiadomość prywatną, sprawdź skrzynkę

[ewwka9]

Napisane przez thirky

Wysłałam Ci wiadomość prywatną, sprawdź skrzynkę

Odpisałam. Jeszcze raz dziękuję.