Jak powiedziec chłopakowi że ojciec jest alkoholikiem ? :(

[soo_shy]

Witajcie,
zdaję sobie sprawę że odpowiedzi pod moim postem będą na pewno negatywne, aczkolwiek tak czy inaczej proszę o szczere rady.
Mój ojciec jest alkoholikiem, pije odkąd pamiętam ja, moja starsza siostra i młodszy brat. Pije zawsze, raz w tyg zdarzy się dzień trzeźwości po to by następnego dnia znów zacząć. Nie dociera do niego fakt że niszczy nam życie, ale to chyba typowe dla alkoholika. Ciągłe awantury, wyzwiska, groźby, rzucanie rzeczami to codzienność. Pieniadze na zycie daje nam z łaski, o to często kłoci się moja matka, która nie rozwodzi się z nim "bo jak sobie sami poradzimy". Woli się męczyc i kłocic o te marne grosze które nam daje. Ja nie wytrzymuje juz psychicznie, ciągły płacz i mysli ze mam dosc zycia przerastają mnie. Od matki uslyszę tylko "płaczka" albo "nie wtrącaj się" w czasie kłotni, ona nigdy nie zrozumie jak ciężkie jest moje zycie. Studiuję , a dzien taki jak dzis to dla mnie dramat, opuchniete od wczoraj oczy i zły stan psychiczny wykanczają mnie. Ale teraz wracając do tematu.
Mam chłopaka. Od prawie 1,5 roku uprzedzając wasze sł0wa czuję się totalnie źle i beznadziejnie z faktem że on nic o tym nie wie. Wie tylko o tym że nie zbyt darzę "sympatią" swojego ojca oraz to ze często się kłoci z matką. Nie zna jednak powodu (choc moze się domyslac, taka szansa istnieje zawsze). Nigdy nie byl u mnie w domu, zazwyczaj idziemy na miasto albo do jego kawalerki bo jest spoza miasta, studiuje tu i rodzice mu ją wynajeli. Jego rodzinie dobrze się wiedzie, ma wyksztalconych rodzicow, pieniędzy im nie brak, a my ledwo wiążemy koniec z koncem przez ojca. Nie wiem jak mam mu spojrzec w oczy i powiedziec słowa"moj ojciec ma problem " , chcialam kilka razy ale boję się jego spojrzenia, jego slow,tego ze oceni mnie na podstawie korzeni. Mówil kiedys ze chcialby miec fajnych tesciow, a ja wiem ze z mojej strony tego nie doswiadczy. Jestem tchórzem i zastanawiam się nad odejsciem od niego, ale wiem ze kocham go tak bardzo że pęknie mi serce jesli to zrobie. On nie był u mnie w domu, bo nie dosc ze ojciec jest jaki jest to w dodatku nigdy nie przejmowal sie remontami, mamy brzydka lazienkę a reszta mieszkania nie wygląda jak typowe salony. Za to wszystko tak strasznie mi wstyd, za ojca który pije, choc nie powinno bo ja jestem inna, ale ta mysl jakos nie pomaga. Nie wiem jak kiedykolwiek mam go zaprosic do domu, byl tylko u mojej siostry ktora zyje normalnie, nie mam u niej szumow ani alkoholu.
Drogie wizażanki , wiem ze spotkam się z niemilymi slowami z waszej strony, powiecie że jak mogę byc z chlopakiem ktoremu nie ufam i go oklamuje, ale naprawde bardzo ciezko postawic sie jest w takiej sytuacji dopoki się jej nie doswiadczy samemu. Bez względu na to co powiecie wypowiedzcie się, może w koncu się obudzę i zrobię to co nalezy, czyli powiem mu prawdę.

[madzia5150]

Myślę,że przyjdzie taki moment,że sam zapyta o co w tym wszystkich chodzi,czemu go do domu nie zapraszasz itp. Wtedy już się nie wykręcaj od odpowiedzi. Jeśli masz z tym problem, wiadomo rozmowa zawsze jest trudniejsza to napisz sms i czekaj na odpowiedź. Jeśli Cię kocha i to uczucie jest prawdziwe to przetrwacie. Mam podobna sytuację, ojca alkoholika i wiem jak jest Ci ciężko, jakie życie musisz mieć z tym potworem. Polecam załatwić sobie alimenty , a ojca wysłać na przymusowe leczenie. Nic to nie kosztuje a pomoże Twojej psychice... Rozumiem Cię,bo z moja psychiką też jest ciężko.. Tak w ogóle ile masz lat?

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[aza3994]

Jeśli Wasze uczucie jest prawdziwe to nie odejdzie... musisz zaufać mu, trochę odwagi, wygadaj sie jemu, nie nam, powiedz, że Cię to boli, że cierpisz. Chłopak raczej nie będzie Cię oceniał po Twoim ojcu, przecież to nie Twoja wina. Dzięki temu, że zrzucisz z siebie ten cięzar to i jemu i Tobie będzie łatwiej. Pewnie się zastanawia, czemu jego dziewczyna nigdy nie zaprosiła go do domu - mój czułby się chyba dziwnie. A ty znajdziesz w nim wsparcie, nie będziesz ukrywała tego , co czujesz.

[86lola]

Ja Cie rozumie, dobrze wiem jak bardzo mozna sie wstydzic rodzicow pijakow I syfu w domu. Musisz sobie przedewszystkim uswiadomic, ze to nie Twoja wina, niemasz na to wplywu. No, a chlopakowi kiedys bedziesz musiala powiedziec jak to u Ciebie wyglada. Niepowinnas sie obawiac jego reakcji. On Cie kocha I wie jaka Ty jestes, wiec napewno zrozumie, a I myle, ze bedzie sie staral bardziej wspierac w trudnych momentach, wiedzac jak masz ciezko w domu. Glowa do gory, zbierz sie na odwage I wyznaj mu swoj sekret.

[Chatul]

Napisane przez soo_shy

Witajcie,
zdaję sobie sprawę że odpowiedzi pod moim postem będą na pewno negatywne, aczkolwiek tak czy inaczej proszę o szczere rady.
Mój ojciec jest alkoholikiem, pije odkąd pamiętam ja, moja starsza siostra i młodszy brat. Pije zawsze, raz w tyg zdarzy się dzień trzeźwości po to by następnego dnia znów zacząć. Nie dociera do niego fakt że niszczy nam życie, ale to chyba typowe dla alkoholika. Ciągłe awantury, wyzwiska, groźby, rzucanie rzeczami to codzienność. Pieniadze na zycie daje nam z łaski, o to często kłoci się moja matka, która nie rozwodzi się z nim "bo jak sobie sami poradzimy". Woli się męczyc i kłocic o te marne grosze które nam daje. Ja nie wytrzymuje juz psychicznie, ciągły płacz i mysli ze mam dosc zycia przerastają mnie. Od matki uslyszę tylko "płaczka" albo "nie wtrącaj się" w czasie kłotni, ona nigdy nie zrozumie jak ciężkie jest moje zycie. Studiuję , a dzien taki jak dzis to dla mnie dramat, opuchniete od wczoraj oczy i zły stan psychiczny wykanczają mnie. Ale teraz wracając do tematu.
Mam chłopaka. Od prawie 1,5 roku uprzedzając wasze sł0wa czuję się totalnie źle i beznadziejnie z faktem że on nic o tym nie wie. Wie tylko o tym że nie zbyt darzę "sympatią" swojego ojca oraz to ze często się kłoci z matką. Nie zna jednak powodu (choc moze się domyslac, taka szansa istnieje zawsze). Nigdy nie byl u mnie w domu, zazwyczaj idziemy na miasto albo do jego kawalerki bo jest spoza miasta, studiuje tu i rodzice mu ją wynajeli. Jego rodzinie dobrze się wiedzie, ma wyksztalconych rodzicow, pieniędzy im nie brak, a my ledwo wiążemy koniec z koncem przez ojca. Nie wiem jak mam mu spojrzec w oczy i powiedziec słowa"moj ojciec ma problem " , chcialam kilka razy ale boję się jego spojrzenia, jego slow,tego ze oceni mnie na podstawie korzeni. Mówil kiedys ze chcialby miec fajnych tesciow, a ja wiem ze z mojej strony tego nie doswiadczy. Jestem tchórzem i zastanawiam się nad odejsciem od niego, ale wiem ze kocham go tak bardzo że pęknie mi serce jesli to zrobie. On nie był u mnie w domu, bo nie dosc ze ojciec jest jaki jest to w dodatku nigdy nie przejmowal sie remontami, mamy brzydka lazienkę a reszta mieszkania nie wygląda jak typowe salony. Za to wszystko tak strasznie mi wstyd, za ojca który pije, choc nie powinno bo ja jestem inna, ale ta mysl jakos nie pomaga. Nie wiem jak kiedykolwiek mam go zaprosic do domu, byl tylko u mojej siostry ktora zyje normalnie, nie mam u niej szumow ani alkoholu.
Drogie wizażanki , wiem ze spotkam się z niemilymi slowami z waszej strony, powiecie że jak mogę byc z chlopakiem ktoremu nie ufam i go oklamuje, ale naprawde bardzo ciezko postawic sie jest w takiej sytuacji dopoki się jej nie doswiadczy samemu. Bez względu na to co powiecie wypowiedzcie się, może w koncu się obudzę i zrobię to co nalezy, czyli powiem mu prawdę.

A ufasz swojemu chłopakowi? Uważasz, że jest z Tobą dlatego, że Ty jesteś wartościowa? Myślisz, że chłopak ocenia ludzi tylko/głównie na podstawie tego, kim są ich rodzice?
Jakiej reakcji z jego strony się spodziewasz? Myślisz, że miałby do Ciebie pretensje o to, że Twój ojciec jest alkoholikiem?

A odchodząc trochę od tematu – co robisz, żeby wyrwać się z domu i przepracować dorastanie w domu z alkoholikiem? Masz pracę, planujesz niedługo wyprowadzkę?
Byłaś na terapii u psychologa?

[ckin2u]

pamietaj ze to nie Twoja wina, ze Twoj ojciec taki jest..
Powinien zrozumiec, ze bylo Ci glupio po prostu o tym powiedziec, powinien Cie wspierac w takiej sytuacji Moim zdaniem.

[soo_shy]

Napisane przez madzia5150

Myślę,że przyjdzie taki moment,że sam zapyta o co w tym wszystkich chodzi,czemu go do domu nie zapraszasz itp. Wtedy już się nie wykręcaj od odpowiedzi. Jeśli masz z tym problem, wiadomo rozmowa zawsze jest trudniejsza to napisz sms i czekaj na odpowiedź. Jeśli Cię kocha i to uczucie jest prawdziwe to przetrwacie. Mam podobna sytuację, ojca alkoholika i wiem jak jest Ci ciężko, jakie życie musisz mieć z tym potworem. Polecam załatwić sobie alimenty , a ojca wysłać na przymusowe leczenie. Nic to nie kosztuje a pomoże Twojej psychice... Rozumiem Cię,bo z moja psychiką też jest ciężko.. Tak w ogóle ile masz lat?

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

Mam 23 lata, ale jestem dopiero na 2 roku studiow, gdyz wyjechalam za granice i probowalam tam sobie zycie ulozyc jednak nie wyszlo, musialam wrocic i zaryzykowalam ze studiami jeszcze raz. Wiem ze sama sobie nie poradzę , nawet z dorywczą pracą nie bedzie mnie stac na wyprowadzkę z domu, wiem jakie są realia , sama sobie nie poradzę ze studiami na karku. Powiedzial ze nawet jak napiszę podanie o alimenty to gówno dostanę. Albo będą mu sciągac je z wypłaty kosztem tego ze potem przyjdzie i nic nie da na zycie mojej matce

[Chatul]

Napisane przez soo_shy

Mam 23 lata, ale jestem dopiero na 2 roku studiow, gdyz wyjechalam za granice i probowalam tam sobie zycie ulozyc jednak nie wyszlo, musialam wrocic i zaryzykowalam ze studiami jeszcze raz. Wiem ze sama sobie nie poradzę , nawet z dorywczą pracą nie bedzie mnie stac na wyprowadzkę z domu, wiem jakie są realia , sama sobie nie poradzę ze studiami na karku. Powiedzial ze nawet jak napiszę podanie o alimenty to gówno dostanę. Albo będą mu sciągac je z wypłaty kosztem tego ze potem przyjdzie i nic nie da na zycie mojej matce

Czy Twoje rodzeństwo jest pełnoletnie? Uczy się, studiuje, pracuje?

[soo_shy]

Moja siostra ma 30 lat, mieszka ze swoim przyszłym mężem i dzieckiem, mój brat jest pełnoletni, dopiero zaczął pracę i jeszcze mieszka z nami teraz.

[Chatul]

Napisane przez soo_shy

Moja siostra ma 30 lat, mieszka ze swoim przyszłym mężem i dzieckiem, mój brat jest pełnoletni, dopiero zaczął pracę i jeszcze mieszka z nami teraz.

To moim zdaniem śmiało możesz wyprowadzić się z domu i sądownie załatwić sprawę alimentów.

[madzia5150]

Napisane przez soo_shy

Mam 23 lata, ale jestem dopiero na 2 roku studiow, gdyz wyjechalam za granice i probowalam tam sobie zycie ulozyc jednak nie wyszlo, musialam wrocic i zaryzykowalam ze studiami jeszcze raz. Wiem ze sama sobie nie poradzę , nawet z dorywczą pracą nie bedzie mnie stac na wyprowadzkę z domu, wiem jakie są realia , sama sobie nie poradzę ze studiami na karku. Powiedzial ze nawet jak napiszę podanie o alimenty to gówno dostanę. Albo będą mu sciągac je z wypłaty kosztem tego ze potem przyjdzie i nic nie da na zycie mojej matce

Chodzisz na studia dzienne za które nie płacisz? Jeśli nie przekracza wam dochód możesz wziasc stypendium, wynająć pokój. I dalej studiować i żyć w spokoju..

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[soo_shy]

Napisane przez madzia5150

Chodzisz na studia dzienne za które nie płacisz? Jeśli nie przekracza wam dochód możesz wziasc stypendium, wynająć pokój. I dalej studiować i żyć w spokoju..

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

Dostaję stypendium 250 zł tylko i ledwo mi starcza na cokolwiek, gdyż o dojazd na uczelnie, ubrania i inne rzeczy moj ojciec nigdy się nie martwił, zawsze muszę sobie radzic sama. Od 5 lat jezdzę na całe wakacje harować za granicą , żeby tylko mieć coś dla siebie, bez tego nie miałabym nic, nawet nie mogłabym iść do kina z chłopakiem.
Odechciewa mi się życ, wokół widzę tyle normalnych rodzin i az łzy mi napływają do oczu jak widzę jakie moi znajomi mają kontakty z rodzicami.

[MalaPau]

Mam identyczną sytuacje z tym że ja dopiero ide na studia. Musisz wziąc sie w garsc i powiedziec chłopakowi. 1,5 roku to kawałek czasu, nie wyglada na to by był z toba bo mu sie ot tak chce. POwinien zrozumieć nawet jesli na poczatku bedzie mu cięzko. Może rozglądaj się za pokojem do wynajęcia chociaz? i praca na weekendy? bedzie ciezko, nawet bardzo ale spokoj to wynagrodzi.
to nie twoja wina ze ojciec pije, a niestety twoja mama zachowuje sie idiotycznie. Bo mogłaby odejsc od niego i jesli zawsze on utryzmywał, ona nie ma mozliwosci podjecia pracy być moze sama by dostala jakies alimenty. Ale niestety rodziny alkoholików są od nich uzaleznione często i boją sie odejsc.

[MeredithGrey]

a może najpierw zacznij z nim rozmowę "Co byś zrobił jakbys spotkał dziewczyne, w której zakochałbys się bardziej ode mnie? a jakby miała ojca alkoholika?"
i tak jakby nie o sobie rozmawiaj...

[soo_shy]

Postanowilam że muszę to zrobic, choc wiem ze stchórzę, to jednak muszę sprobowac. Za jakis czas jadę do niego do domu za miasto na weekend bo jego rodziców nie będzie, postaram się wtedy zebrac w sobie i mu to jakos wyznac. Choc wiem ze to będzie strasznie cięzkie dla mnie

[ckin2u]

Napisane przez MeredithGrey

a może najpierw zacznij z nim rozmowę "Co byś zrobił jakbys spotkał dziewczyne, w której zakochałbys się bardziej ode mnie? a jakby miała ojca alkoholika?"
i tak jakby nie o sobie rozmawiaj...

ale po co robic problem tam gdzie go nie ma?
Jak bym byla z chlopakiem poltora roku a on by sie ode mnie odwrocil bo mam ojca alkoholika to uznalabym, ze jest niedojarzly.

Nie odpowiadamy za to jakich mamy rodzicow, a facet nie wiaze sie z Twoim ojcem tylko z Toba.

Powiedz mu wprost jaka jest sytuacja, nie kazdy ma ekstra rodzine

[Chatul]

Soo_shy, byłaś na terapii u psychologa? Rozważasz jednak wyprowadzenie się i sądowne załatwienie alimentów od rodziców?

Uważam, że zostawienie kogoś tylko dlatego, że ma rodzica alkoholika jest mocno niefajne, ale bez problemu zrozumiałabym zostawienie osoby, która ma rodzica alkoholika, a jednak niewiele robi, by wydostać się z toksycznego domu. Terapię też uznaję w takiej sytuacji za właściwie niezbędną, żeby osoba wychowana w domu z alkoholikiem poukładała sobie różne sprawy ze swojej przeszłości i w przyszłości nie powieliła schematu rodziców.

[soo_shy]

Napisane przez Chatul

Soo_shy, byłaś na terapii u psychologa? Rozważasz jednak wyprowadzenie się i sądowne załatwienie alimentów od rodziców?

Uważam, że zostawienie kogoś tylko dlatego, że ma rodzica alkoholika jest mocno niefajne, ale bez problemu zrozumiałabym zostawienie osoby, która ma rodzica alkoholika, a jednak niewiele robi, by wydostać się z toksycznego domu. Terapię też uznaję w takiej sytuacji za właściwie niezbędną, żeby osoba wychowana w domu z alkoholikiem poukładała sobie różne sprawy ze swojej przeszłości i w przyszłości nie powieliła schematu rodziców.

Rozważam załatwienie alimentów, jednak wiem ze wtedy ojciec nie bedzie płacił pieniedzy na utrzymanie domu mojej matce i nie wiem co wtedy ona zrobi, jej pensja starcza zaledwie na drobne opłaty, na nic wiecej. Terapie u psychologa rozważam w najblizszym czasie. Patrząc na moje doswiadczenia zyciowe nie mam zamiaru powielać schematu rodziców, na imprezach unikam alkoholu, wiem ile zła potrafi wyrządzic, chcę miec w przyszlosci normalną rodzinę, jednak nie wiem czy ktoś bedzie chcial ja ze mna zalozyc ze wzgledu na moje korzenie.

[Chatul]

Napisane przez soo_shy

Rozważam załatwienie alimentów, jednak wiem ze wtedy ojciec nie bedzie płacił pieniedzy na utrzymanie domu mojej matce i nie wiem co wtedy ona zrobi, jej pensja starcza zaledwie na drobne opłaty, na nic wiecej.

Ale to jest jej problem, nie Twój.
Nie jesteś zobowiązana dbać o matkę, która zafundowała Ci życie z alkoholikiem, która nazywa Cię „płaczką” i każe „nie wtrącać się”.
Twoim zadaniem jest dbać o siebie, a nie matkować własnej matce. Niestety, bardzo duże poczucie odpowiedzialności za członków rodziny jest charakterystyczne u osób dorastających z alkoholikiem. Wiele osób z takich rodzin ma problem, żeby emocjonalnie i fizycznie odciąć się rodziny, nie dawać pieniędzy współuzależnionym od alkoholika krewnym itp.. A to tak naprawdę uniemożliwia zdrowe emocjonalnie życie.

Patrząc na moje doswiadczenia zyciowe nie mam zamiaru powielać schematu rodziców, na imprezach unikam alkoholu, wiem ile zła potrafi wyrządzic, chcę miec w przyszlosci normalną rodzinę, jednak nie wiem czy ktoś bedzie chcial ja ze mna zalozyc ze wzgledu na moje korzenie.

Jeśli zdecydujesz się na terapię, przepracujesz to, że dorastałaś w rodzinie dysfunkcyjnej oraz emocjonalnie, finansowo i fizycznie się odetniesz od toksycznej rodziny, to myślę, że Twoja rodzina nie powinna stanowić żadnej przeszkody do bycia z Tobą w związku

[Narrhien]

Kurde, sorry, ale jeśli ma się w domu patologię, alkoholizm i ogólnie warunki takie, że nic tylko uciekać, to się z takiego domu ucieka, dąży do tego, żeby się wyprowadzić, iść na swoje, a nie uwiązuje do tego domu na kolejne 3 czy 5 lat studiów dziennych!!!

W takich przypadkach ze studiów się rezygnuje, idzie się do pracy, wyprowadza z domu, ewentualnie potem startuje się na zaoczne, albo stara dzienne pogodzić z pracą (DA SIĘ, o dziwo ; / ).
Można też walczyć o stypendium naukowe, w połączeniu z socjalnym daje już jakieś możliwości ruchu - oczywiście zależy od uczelni, ale na większości najwyższe naukowe plus socjal dają na tyle kasy, żeby móc wynająć miejsce w pokoju i skromnie się utrzymać, ewentualnie dorobić 200-300zł miesięcznie w weekendy.

Możliwości jest wiele, ale narzekac łatwiej.

---------- Dopisano o 13:21 ---------- Poprzedni post napisano o 13:18 ----------

Napisane przez soo_shy

Rozważam załatwienie alimentów, jednak wiem ze wtedy ojciec nie bedzie płacił pieniedzy na utrzymanie domu mojej matce i nie wiem co wtedy ona zrobi, jej pensja starcza zaledwie na drobne opłaty, na nic wiecej. Terapie u psychologa rozważam w najblizszym czasie. Patrząc na moje doswiadczenia zyciowe nie mam zamiaru powielać schematu rodziców, na imprezach unikam alkoholu, wiem ile zła potrafi wyrządzic, chcę miec w przyszlosci normalną rodzinę, jednak nie wiem czy ktoś bedzie chcial ja ze mna zalozyc ze wzgledu na moje korzenie.

Przejmujesz się swoją mamą bardziej niż ona przejmuje się tobą.

Nie bądź małym ratownikiem. Najpierw zadbaj o siebie, potem ewentualnie możesz (nie musisz!) pomóc matce się z tego wyrwać.

Masz dorosłego, zarabiającego na siebie brata, rozumiem, że mieszka on dalej z matką i ojcem? To są dwie pensje, myślę, że jak najbardziej ona i mama poradzą sobie z utrzymaniem.

A ty się ratuj, póki możesz.

[soo_shy]

Niestety nie mam na tyle dobrych wynikow zeby dostac stypendium naukowe, moja kolezanka ktora ma dosc dobra srednia dostaje najnizsze stypendium naukowe ok 150 zł, więc jest o nie dosc cięzko na mojej uczelni. Nic nie poradzę na to że mimo wszystko przejmuje się losem matki mimo iż ona moim życiem sie nie interesuje, taki mam charakter, albo to moja cecha jako dziecka DDA, ale wiem ze ciezko mi mimo wszystko nie martwic sie jej losem.

[Chatul]

Napisane przez soo_shy

Nic nie poradzę na to że mimo wszystko przejmuje się losem matki mimo iż ona moim życiem sie nie interesuje, taki mam charakter, albo to moja cecha jako dziecka DDA, ale wiem ze ciezko mi mimo wszystko nie martwic sie jej losem.

Jeśli będziesz miała podejście „nic nie poradzę”, to na pewno nic na to nie poradzisz, bo nawet nie spróbujesz.
Ja szczerze polecam terapię. Dopóki nie uwolnisz się emocjonalnie od rodziny, nie przestaniesz stawiać dobra krewnych nad swoim dobrem, dopóty nie będziesz gotowa na dorosłe życie. Moim zdaniem szkoda marnować własne życie na dbanie o osoby, które o Ciebie nie dbają ani trochę. Dużo lepiej byłoby, gdybyś zadbała o siebie.

[ama4]

Nikt nie twierdzi, że jest łatwo przestać się martwić swoją własną matką. Ale jej czas na podejmowanie decyzji dotyczących Twojego życia już minął. Teraz Ty masz prawo SAMA zadbać o siebie.

[soo_shy]

Właśnie była kolejna awantura. Mój płacz, straszenie ojca policja, tylko straszenie gdyż moja matka nie odwazyla się na to, tylko co to daje że go postraszy? Nic sie nie zmienia, ja juz nie wytrzymuję psychicznie.

[Chatul]

Napisane przez soo_shy

Właśnie była kolejna awantura. Mój płacz, straszenie ojca policja, tylko straszenie gdyż moja matka nie odwazyla się na to, tylko co to daje że go postraszy? Nic sie nie zmienia, ja juz nie wytrzymuję psychicznie.

Nic nie daje straszenie policją, bo nigdy ta policja nie została wezwana. To normalne, że ludzie nie obawiają się regularnie wypowiadanych gróźb, które potem nie są nigdy spełniane.

Poszukaj dorywczej pracy, idź na terapię, wyprowadź się z domu i zawalcz o alimenty na siebie. Tylko w ten sposób masz szansę wyrwać się z toksycznego domu i zacząć żyć normalnie.

[Flai]

Na pewno nie dasz rady się wyprowadzić? Piszesz, że jeździsz za granicę na wakacje: może poszukaj takiej pracy, żeby przez 3 miesiące zarobić chociaż 1200 euro? Albo poszukaj pracy w Anglii bo kurs funta jest wyższy. Taka suma+ stypendium naukowe+ akademik, który wbrew pozorom nie tak trudno dostać zwłaszcza po październiku i masz spokojne życie i studia przez rok akademicki, a przez wakacje bd. w pracy.
Trzymaj się i nie poddawaj

[martyna_925]

Mój ojciec także jest alkoholikiem i także awantury i inne bolesne sceny są w moim domu codziennością. Mam 18 lat, mam kilkoro rodzeństwa, wszyscy starsi i nie mieszkają już w domu rodzinnym. Tylko u mnie z tą różnicą, że gdy ojciec pije, ja jestem w stanie powiedzieć mu wszystko, wyzwać go od najgorszych, on zresztą nie pozostaje mi dłużny (rozumiem, że brzmi to jak totalna patologia, być może nawet właściwie to ujęłam, ale myślę, że nikt niebędący w takiej sytuacji nie jest w stanie tego zrozumieć), mama kłóci się z nim, ale jednocześnie jest na mnie zła, gdy ja mówię mu co myślę. Ale gdy ojciec nie pije (zwykle od poniedziałku do czwartku, bo weekendu nie przepuści, chyba że jest coś wyjątkowego), jest świetnym ojcem (wiem, to też brzmi idiotycznie i pewnie strasznie naiwnie), ale nawet nie wiecie jak mimo wszystko go kocham i gdy nie pije, gdy przeprasza i jest skruszony, wszystkim się zajmuje, ogólnie pomimo pijaństwa jest strasznie pracowity. Moja mama także nie potrafi być wtedy konsekwentna i wszystkie groźby rozwodem kończą się niczym. No i u mnie finansowo także nie jest tak źle, ponieważ oboje Rodziców pracuje, Mama nawet zarabia więcej. Gdy poznałam swojego obecnego chłopaka, na początku bezwzględnie postanowiłam mu tego nie mówić, przyjeżdżał do mnie przez ponad rok i o niczym nie wiedział (mój ojciec jest tym typem alkoholika, któremu się wydaje, że nikt poza domownikami nie wie jaki jest i gdy jest ktoś obcy to się nie pokazuje w złym stanie). Jego Rodzice także są wykształceni i żyją na zupełnie innym poziomie materialnym i "społecznym". On kiedyś zwierzył mi się z jego problemów rodzinnych, wiedziałam jak wiele go to kosztuje i że nikt poza mną o tym nie. Zaufaniem odpowiedziałam na zaufanie, zwierzyłam mu się z wszystkiego i od tamtej pory mam w nim nie tylko chłopaka, ale najlepszego przyjaciela. Teraz wiem, że nie muszę się przed nim niczego wstydzić, ktoś dobrze ujął, że kocha mnie, a nie mojego ojca. I choć jestem pewna, że gdy kiedyś będzie świadkiem jakiejś gorszącej sytuacji w moim domu, to będzie przerażony, ale zrozumie to i tym bardziej będzie mnie w tym wspierał.

Powiedz mu o tym. Jeśli myśli o was poważnie, to zrozumie, a jeśli ucieknie, to może to oznaczać, że nie był to ktoś odpowiedni, przecież przez całe życie byś tego przed nim nie ukrywała.

Pozdrawiam wszystkie osoby, które cierpią z powodu alkoholu w domu. To całkiem podnosi na duchu, że jest się samemu w takiej sytuacji. Trzymam (naiwnie) za swojego i waszych ojców alkoholików kciuki, że może pewnego dnia zrozumieją jak ranią i rujnują całą rodzinę i zmierzą się z leczeniem.

[tiniaczek]

Napisane przez soo_shy

Witajcie,
zdaję sobie sprawę że odpowiedzi pod moim postem będą na pewno negatywne, aczkolwiek tak czy inaczej proszę o szczere rady.
Mój ojciec jest alkoholikiem, pije odkąd pamiętam ja, moja starsza siostra i młodszy brat. Pije zawsze, raz w tyg zdarzy się dzień trzeźwości po to by następnego dnia znów zacząć. Nie dociera do niego fakt że niszczy nam życie, ale to chyba typowe dla alkoholika. Ciągłe awantury, wyzwiska, groźby, rzucanie rzeczami to codzienność. Pieniadze na zycie daje nam z łaski, o to często kłoci się moja matka, która nie rozwodzi się z nim "bo jak sobie sami poradzimy". Woli się męczyc i kłocic o te marne grosze które nam daje. Ja nie wytrzymuje juz psychicznie, ciągły płacz i mysli ze mam dosc zycia przerastają mnie. Od matki uslyszę tylko "płaczka" albo "nie wtrącaj się" w czasie kłotni, ona nigdy nie zrozumie jak ciężkie jest moje zycie. Studiuję , a dzien taki jak dzis to dla mnie dramat, opuchniete od wczoraj oczy i zły stan psychiczny wykanczają mnie. Ale teraz wracając do tematu.
Mam chłopaka. Od prawie 1,5 roku uprzedzając wasze sł0wa czuję się totalnie źle i beznadziejnie z faktem że on nic o tym nie wie. Wie tylko o tym że nie zbyt darzę "sympatią" swojego ojca oraz to ze często się kłoci z matką. Nie zna jednak powodu (choc moze się domyslac, taka szansa istnieje zawsze). Nigdy nie byl u mnie w domu, zazwyczaj idziemy na miasto albo do jego kawalerki bo jest spoza miasta, studiuje tu i rodzice mu ją wynajeli. Jego rodzinie dobrze się wiedzie, ma wyksztalconych rodzicow, pieniędzy im nie brak, a my ledwo wiążemy koniec z koncem przez ojca. Nie wiem jak mam mu spojrzec w oczy i powiedziec słowa"moj ojciec ma problem " , chcialam kilka razy ale boję się jego spojrzenia, jego slow,tego ze oceni mnie na podstawie korzeni. Mówil kiedys ze chcialby miec fajnych tesciow, a ja wiem ze z mojej strony tego nie doswiadczy. Jestem tchórzem i zastanawiam się nad odejsciem od niego, ale wiem ze kocham go tak bardzo że pęknie mi serce jesli to zrobie. On nie był u mnie w domu, bo nie dosc ze ojciec jest jaki jest to w dodatku nigdy nie przejmowal sie remontami, mamy brzydka lazienkę a reszta mieszkania nie wygląda jak typowe salony. Za to wszystko tak strasznie mi wstyd, za ojca który pije, choc nie powinno bo ja jestem inna, ale ta mysl jakos nie pomaga. Nie wiem jak kiedykolwiek mam go zaprosic do domu, byl tylko u mojej siostry ktora zyje normalnie, nie mam u niej szumow ani alkoholu.
Drogie wizażanki , wiem ze spotkam się z niemilymi slowami z waszej strony, powiecie że jak mogę byc z chlopakiem ktoremu nie ufam i go oklamuje, ale naprawde bardzo ciezko postawic sie jest w takiej sytuacji dopoki się jej nie doswiadczy samemu. Bez względu na to co powiecie wypowiedzcie się, może w koncu się obudzę i zrobię to co nalezy, czyli powiem mu prawdę.

Dlaczego mialabys uslyszec od nas cos zlego?

Wspolczuje Ci bardzo rodzicow, mam nadzieje ze uda Ci sie wyrwac z tej patologii jak najszybciej. Ja bym na uszach stanela, by wyprowadzic sie z domu, mozliwe, ze kosztem studiow, do ktorych zawsze mozna wrocic, ale to ja.

Chlopakowi bym powiedziala. Zakladam, ze burakiem nie jest, kocha Cie, wiec niejako taka wiedza mu sie 'nalezy'.

[soo_shy]

Napisane przez martyna_925

Mój ojciec także jest alkoholikiem i także awantury i inne bolesne sceny są w moim domu codziennością. Mam 18 lat, mam kilkoro rodzeństwa, wszyscy starsi i nie mieszkają już w domu rodzinnym. Tylko u mnie z tą różnicą, że gdy ojciec pije, ja jestem w stanie powiedzieć mu wszystko, wyzwać go od najgorszych, on zresztą nie pozostaje mi dłużny (rozumiem, że brzmi to jak totalna patologia, być może nawet właściwie to ujęłam, ale myślę, że nikt niebędący w takiej sytuacji nie jest w stanie tego zrozumieć), mama kłóci się z nim, ale jednocześnie jest na mnie zła, gdy ja mówię mu co myślę. Ale gdy ojciec nie pije (zwykle od poniedziałku do czwartku, bo weekendu nie przepuści, chyba że jest coś wyjątkowego), jest świetnym ojcem (wiem, to też brzmi idiotycznie i pewnie strasznie naiwnie), ale nawet nie wiecie jak mimo wszystko go kocham i gdy nie pije, gdy przeprasza i jest skruszony, wszystkim się zajmuje, ogólnie pomimo pijaństwa jest strasznie pracowity. Moja mama także nie potrafi być wtedy konsekwentna i wszystkie groźby rozwodem kończą się niczym. No i u mnie finansowo także nie jest tak źle, ponieważ oboje Rodziców pracuje, Mama nawet zarabia więcej. Gdy poznałam swojego obecnego chłopaka, na początku bezwzględnie postanowiłam mu tego nie mówić, przyjeżdżał do mnie przez ponad rok i o niczym nie wiedział (mój ojciec jest tym typem alkoholika, któremu się wydaje, że nikt poza domownikami nie wie jaki jest i gdy jest ktoś obcy to się nie pokazuje w złym stanie). Jego Rodzice także są wykształceni i żyją na zupełnie innym poziomie materialnym i "społecznym". On kiedyś zwierzył mi się z jego problemów rodzinnych, wiedziałam jak wiele go to kosztuje i że nikt poza mną o tym nie. Zaufaniem odpowiedziałam na zaufanie, zwierzyłam mu się z wszystkiego i od tamtej pory mam w nim nie tylko chłopaka, ale najlepszego przyjaciela. Teraz wiem, że nie muszę się przed nim niczego wstydzić, ktoś dobrze ujął, że kocha mnie, a nie mojego ojca. I choć jestem pewna, że gdy kiedyś będzie świadkiem jakiejś gorszącej sytuacji w moim domu, to będzie przerażony, ale zrozumie to i tym bardziej będzie mnie w tym wspierał.

Powiedz mu o tym. Jeśli myśli o was poważnie, to zrozumie, a jeśli ucieknie, to może to oznaczać, że nie był to ktoś odpowiedni, przecież przez całe życie byś tego przed nim nie ukrywała.

Pozdrawiam wszystkie osoby, które cierpią z powodu alkoholu w domu. To całkiem podnosi na duchu, że jest się samemu w takiej sytuacji. Trzymam (naiwnie) za swojego i waszych ojców alkoholików kciuki, że może pewnego dnia zrozumieją jak ranią i rujnują całą rodzinę i zmierzą się z leczeniem.

Aż łzy mi ciekły jak to czytałam... Dziękuję Ci bardzo za to co napisałaś, naprawdę.

[ama4]

Autorko, a jak w procentach określałabyś szanse na to, że Twój chłopak się niczego nie domyśla? Bo mnie się wydaje, że jednak coś musi podejrzewać, skoro tak długo go nie zapraszasz do siebie...