co sądzicie? mam 13-letnią córkę i chciałabym mieć drugie dziecko?

[doriiiis]

Witam. Chciałabym się Was poradzic -mam 12-letnią córkę i zastanawiam się nad drugim dzieckiem, co prawda jako matka czuję się spełniona, ale córka wypomina mi od lat że jest sama, wręcz płacze że chce mieć rodzeństwo, wcześniej nie brałam pod uwagę jej argumentów ale teraz zaczynam sie zastanawiać czy jej nie skrzywdzę tym że zawsze będzie jedynaczką. Z drugiej strony obawiam się o pracę o to czy podołam fizycznie i psychicznie, bo co tu duzo mówić odwykłam od pieluch itd, boję się że po zażywaniu 10 lat pigułek dziecko moze być chore, mam tyle obaw i lęku w sobie, że sama nie wiem co sądzić i jak zdecydować. Prosze Was Kochane babeczki o radę, może któraś ma podobny dylemat albo już podjęła decyzję- chetnie posłucham wszystkich rad. Mam 32 lata więc całkiem stara nie jestem.

[tylkokasia]

Nie to forum ...

[71f1a49ccdda6499050838d6b2ef76d32f6aae36_5f5aaff1a659f]

Chyba temat nie na to forum...
Zastanów się,czy sam chcesz dziecka, moze być tak,ze np. uroszi się chłopiec, a córa będzie narzekała, że jednak wolałaby siostrę, albo nagle zobaczy,ze już nie jest oczkiem w głowie rodziców i nie będzie się chciała nim opiekować, pomagać czy przyjaźnić się.
Jesli sama nie czujesz wewnętrznego pragnienia posiadania drugiego dziecka, to robienie tego dla córki jest jakieś... dziwne. Jeżeli córce brakuje przyjaciół, albo ma potrzebę opiekowania się inną istotą, albo Ty chcesz,zeby ona była dzięki potencjalnemu rodzeństwu bardziej koleżeńska, troskliwa, towarzyska, nieegoistyczna - to może warto byłoby kupić zwierzątko, albo zapisać córkę na zajęcia, żeby mogła więcej czasu spędzać z innymi dziećmi.
Przecież jesli ma 13 lat to niedługo wejdzie w okres dojrzewania, ani nie nie obejrzysz aż będize w liceum i na studiach, a Ty z brzdącem w domu.
Chyba kwestia zasadniczą jest czy sama pragniesz dziecka czy też chcesz sprawić przyjemność(albo może: dać radość) córce?

[erta10]

O swoich obawach porozmawiaj z ginekologiem i przede wszystkim z mężem.

[eyo]

napisz do moderatora o przeniesienie na intymne albo coś bo złe forum

na "leczenie" twojej córki z bycia jedynczką to już jest mocno za późno i nowe dziecko nie sprawi, że ona przestanie czuć się jak jedynaczka
jeżeli mam być szczera - to rodzenie dziecka tylko dlatego, że 12 latka nie ma się dosłownie czym zajć i chce nową "zabawke" to nienajlepszy pomysł
5-10 letnie dzieci jest bardzo trudno przyzywczaić do tego, że nagle mają rodzeństwo a co dopiero nastolatkę wchodzącą w okres buntu..

[doriiiis]

Hej. Już napisałam do moderatora-przepraszam to całkiem omyłkowo wątek trafił tutaj. A nawiązując do mojego tematu to nie zrozumcie mnie źle to nie chodzi o urodzenie dziecka zabaweczki dla starszej córki, ja jestem odpowiedzialną osobą i nie kierowałabym sie nigdy takimi motywami. Chodzi o to, że tak w życiu sie ułozyło że wczesniej może nie miałam warunków na drugie dziecko teraz natomiast mam jak najbardziej, a starsza córka fakt nalega bardzo ale nie od kilku dni bo zobaczyła gdzieś tam dzidziusia tylko wiele lat marzy o rodzeństwie. Druga sprawa jest taka, że wydaje mi się, że nie jedno małżeństwo które decyduje sie na drugie dziecko robi to właśnie nie tyle dla siebie co dla tego pierwszego, żeby kiedyś nie zostało na tym świecie samo jak palec i to jest właśnie sedno mojego tematu który kieruję do ludzi z podobnymi dylematami jak ja

[FioletowyAnanas]

Moja była sąsiadka urodziła niedawno dziecko a jej starsza córka ma 15 lat i tak samo jak Twoja córka zawsze chciała mieć rodzeństwo. Mimo, że to jak niektóre osoby tu się wypowiedziały, że to okres buntu jej córka jest oczarowana maluszkiem. I jak by mogła nie odstępowała go na krok. U sąsiadki bardziej to dziecko było nie planowane hmm może inaczej planowała je po swoim drugim ślubie, ale wyszło przed. I uważam, że jeśli miałabyś ochotę na drugie dziecko to czemu nie? A jeśli boisz się co do tych leków. To najlepiej jakby ginekolog wszystko wyjaśnił.

[NattiTt]

Może powie coś nastolatka
Urodziła mi się siostra, gdy ja miałam 10 lat. Gdy się pojawiła siostra, wszystko zrobiło się inne, jak dla mnie gorsze. Wiem, że jestem okrutna, ale cóż - nie cierpię się z nią bawic, nią zajmowac. Jako koszmary pamiętam, gdy mała mnie budziła w środku nocy wrzaskami, jak latałam (i dalej latam) po butelkę, czyszczę ją, wyparzam... nie cierpiałam tej odpowiedzialności za dziecko, które rodzice sądzili, że takiej dużej pannicy już można powierzyc - oni też się zmęczyli. Mam jej dośc, ona mi truje, kłócę się z takim małym dzieckiem, cóż, nie potrafię jej zrozumiec. Teraz coś bardzo niedorosłego, ale cóż - małolatą jestem, otóż nie chciałabym miec siostry. Gdyby ona teraz zniknęła, pewnie bym się ucieszyła. To wstrętne, niegodziwe i sadystyczne, ale od niej boli mnie głowa i mam jej po dziurki w nosie. Więc moim zdaniem warto by się było zastanowic, czy kapująca siostra nie zacznie tak bardzo teraz chcącej dziewczynie przeszkadzac, gdy ona będzie musiała uczyc się do późna i zacznie chodzic na randki, czy nie będzie żałowała, że cię tak do tego przekonywała prawie codziennie - jak ja niestety dalej myślę i myślałam. Gdy mamy gości ja z nią siedzę, utulam do snu, daję jedzenie, zabawiam itd. Rodzice mówią, że oni są zmęczeni i to ja się nią mam zajmowac, gdy wszystko będzie we mnie krzyczec 'nie'. Gdy zapraszam do domu przyjaciółki, musimy z nią byc - rodzice są w pracy. Nie mogę zrobic imprezy w domu, bo nawet jak rodzice gdzieś wyjadą, to gdzie się podzieje mała? W nocy nawet filmu pusic głośno nie mogę, bo ona śpi za ścianą...

Nie mówię, że twoja córką na pewno nabierze awersji do dzieci jak ja (nawet nie chcę o dzieciach myślec, nie nawidzę żłobków, przedszkoli, pieluch itd.) - może ona akurat będzie sie o nią troszczyc i będzie jak anioł stróż, pomagający rodzeństwu we wchodzeniu w poszczególne etapy życia.

Przykro mi, jeśli to zabrzmiało, jakbym nie miała serca

[pamfilia]

Napisane przez NattiTt

Rodzice mówią, że oni są zmęczeni i to ja się nią mam zajmowac, gdy wszystko będzie we mnie krzyczec 'nie'. Gdy zapraszam do domu przyjaciółki, musimy z nią byc - rodzice są w pracy. Nie mogę zrobic imprezy w domu, bo nawet jak rodzice gdzieś wyjadą, to gdzie się podzieje mała? W nocy nawet filmu pusic głośno nie mogę, bo ona śpi za ścianą...

To Twoi rodzice mają dziecko czy Ty? Jezu co za nieodpowiedzialni ludzie... Oni są zmęczeni to Ty masz robić za mamusię, masakra...

[sarah22]

Napisane przez doriiiis

Hej. Już napisałam do moderatora-przepraszam to całkiem omyłkowo wątek trafił tutaj. A nawiązując do mojego tematu to nie zrozumcie mnie źle to nie chodzi o urodzenie dziecka zabaweczki dla starszej córki, ja jestem odpowiedzialną osobą i nie kierowałabym sie nigdy takimi motywami. Chodzi o to, że tak w życiu sie ułozyło że wczesniej może nie miałam warunków na drugie dziecko teraz natomiast mam jak najbardziej, a starsza córka fakt nalega bardzo ale nie od kilku dni bo zobaczyła gdzieś tam dzidziusia tylko wiele lat marzy o rodzeństwie. Druga sprawa jest taka, że wydaje mi się, że nie jedno małżeństwo które decyduje sie na drugie dziecko robi to właśnie nie tyle dla siebie co dla tego pierwszego, żeby kiedyś nie zostało na tym świecie samo jak palec i to jest właśnie sedno mojego tematu który kieruję do ludzi z podobnymi dylematami jak ja

idź do lekarza zrób odpowiednie badania i nie czekaj tylko staraj się z mężem o drugie dziecko a córka jak tylko ujrzy dziecko to będzie chciała we wszystkim pomagać ps. ja mam brata o 10 lat starszego ode mnie i siostrę o 4 jesteśmy zżyci i każdy oddał by życie za drugie;D

[sine.ira]

Napisane przez doriiiis

Witam. Chciałabym się Was poradzic -mam 12-letnią córkę i zastanawiam się nad drugim dzieckiem, co prawda jako matka czuję się spełniona, ale córka wypomina mi od lat że jest sama, wręcz płacze że chce mieć rodzeństwo, wcześniej nie brałam pod uwagę jej argumentów ale teraz zaczynam sie zastanawiać czy jej nie skrzywdzę tym że zawsze będzie jedynaczką. Z drugiej strony obawiam się o pracę o to czy podołam fizycznie i psychicznie, bo co tu duzo mówić odwykłam od pieluch itd, boję się że po zażywaniu 10 lat pigułek dziecko moze być chore, mam tyle obaw i lęku w sobie, że sama nie wiem co sądzić i jak zdecydować. Prosze Was Kochane babeczki o radę, może któraś ma podobny dylemat albo już podjęła decyzję- chetnie posłucham wszystkich rad. Mam 32 lata więc całkiem stara nie jestem.

Pytasz ludzi w internecie, czy masz się zdecydować na dziecko ?
A co ma niby stać się płodowi po 10 latach zażywania pigułek ? A co one niby takiego strasznego mogły Ci zrobić ?
Na koniec: nie jesteś całkiem stara, jesteś całkiem młoda.

Ludzie nie przestają mnie zadziwiać.

[doriiiis]

Napisane przez sine.ira

Pytasz ludzi w internecie, czy masz się zdecydować na dziecko ?
A co ma niby stać się płodowi po 10 latach zażywania pigułek ? A co one niby takiego strasznego mogły Ci zrobić ?
Na koniec: nie jesteś całkiem stara, jesteś całkiem młoda.

Ludzie nie przestają mnie zadziwiać.

Hej. Nie wiem co widzisz dziwnego w moim temacie. Wydaje mi się że to problem niejednego człowieka więc nie wiem skąd zdziwienie u Ciebie, nie wiem jak wytłumaczyć żeby wszyscy zrozumieli, ale moze powiem wprost że pytanie kieruję do ludzi którzy mają tak duzą różnicę wieku między dziećmi jak sobie radzą i jak ta różnica wpływa na relacje między dzieciakami? A Ciebie Natii rozumiem , ale to faktycznie jest wykorzystywanie przez Twoich rodziców no nie powinno tak być, ale ja jak najbardziej wiem o czym mówisz, dzięki za szczerą opinię. Jeśli jesteś nastolatką to bardzo dojrzałą i mądrą dziewczyną.Pozdrawiam

[sarah22]

Napisane przez NattiTt

Może powie coś nastolatka
Urodziła mi się siostra, gdy ja miałam 10 lat. Gdy się pojawiła siostra, wszystko zrobiło się inne, jak dla mnie gorsze. Wiem, że jestem okrutna, ale cóż - nie cierpię się z nią bawic, nią zajmowac. Jako koszmary pamiętam, gdy mała mnie budziła w środku nocy wrzaskami, jak latałam (i dalej latam) po butelkę, czyszczę ją, wyparzam... nie cierpiałam tej odpowiedzialności za dziecko, które rodzice sądzili, że takiej dużej pannicy już można powierzyc - oni też się zmęczyli. Mam jej dośc, ona mi truje, kłócę się z takim małym dzieckiem, cóż, nie potrafię jej zrozumiec. Teraz coś bardzo niedorosłego, ale cóż - małolatą jestem, otóż nie chciałabym miec siostry. Gdyby ona teraz zniknęła, pewnie bym się ucieszyła. To wstrętne, niegodziwe i sadystyczne, ale od niej boli mnie głowa i mam jej po dziurki w nosie. Więc moim zdaniem warto by się było zastanowic, czy kapująca siostra nie zacznie tak bardzo teraz chcącej dziewczynie przeszkadzac, gdy ona będzie musiała uczyc się do późna i zacznie chodzic na randki, czy nie będzie żałowała, że cię tak do tego przekonywała prawie codziennie - jak ja niestety dalej myślę i myślałam. Gdy mamy gości ja z nią siedzę, utulam do snu, daję jedzenie, zabawiam itd. Rodzice mówią, że oni są zmęczeni i to ja się nią mam zajmowac, gdy wszystko będzie we mnie krzyczec 'nie'. Gdy zapraszam do domu przyjaciółki, musimy z nią byc - rodzice są w pracy. Nie mogę zrobic imprezy w domu, bo nawet jak rodzice gdzieś wyjadą, to gdzie się podzieje mała? W nocy nawet filmu pusic głośno nie mogę, bo ona śpi za ścianą...

Nie mówię, że twoja córką na pewno nabierze awersji do dzieci jak ja (nawet nie chcę o dzieciach myślec, nie nawidzę żłobków, przedszkoli, pieluch itd.) - może ona akurat będzie sie o nią troszczyc i będzie jak anioł stróż, pomagający rodzeństwu we wchodzeniu w poszczególne etapy życia.

Przykro mi, jeśli to zabrzmiało, jakbym nie miała serca

jesteś młoda dlatego tak mówisz.. ale za parę lat zdasz sobie sprawę, że siostra jest twoim sprzymierzeńcem. Wystarczy, że np. zaczną się u Ciebie problemy miłosne albo małżeńskie...

[sine.ira]

Napisane przez doriiiis

Hej. Nie wiem co widzisz dziwnego w moim temacie. Wydaje mi się że to problem niejednego człowieka więc nie wiem skąd zdziwienie u Ciebie, nie wiem jak wytłumaczyć żeby wszyscy zrozumieli, ale moze powiem wprost że pytanie kieruję do ludzi którzy mają tak duzą różnicę wieku między dziećmi jak sobie radzą i jak ta różnica wpływa na relacje między dzieciakami?

Ale co ma w sumie dla Ciebie za znaczenie, czy x obcych Ci ludzi powie, że ma dużą różnicę wieku między dziećmi i jest super albo zupłenie niefajnie. Od tego uzleżnisz swoją decyzję o posiadaniu drugiego dziecka ? Nie wydaje Ci się, że ani opinia Twojej córki, ani nawet tysiąca innych ludzi nie ma znaczenia jeżeli Ty i Twój partner nie podejmiecie decyzji w oparciu o to czy po prostu chcecie mieć kolejne dziecko albo nie ?
Dziwi mnie, że o tak ważnej sprawie zamierzasz decydować rozważając opinie obcych ludzi w internecie. Tak, to jest dziwne jak dla mnie.
Chcę mieć drugie dziecko czy nie, co na to mój partner, czy poradzę sobie z wychowaniem tego dziecka - finansowo i "organizacyjnie". Jaką mam obecnie sytuację w pracy, jak mieszkam itd. itp. - ja bym sobie na Twoim miejscu takie pytania postawiła. A zdanie starszego dziecka (równie dobrze to może być chwilowa fanaberia dziewczynki, może chce mieć w domu taką żywą lalę do pobawienia się, może za pół roku jej się odechce mieć rodzeństwo będzie wolała pieska - i co wtedy ?), a tym bardziej obcych ludzi obchodziłoby mnie najmniej.

[eliz23]

Ja jestem mamą 2 córeczek. Mają 2 i 4 latka i w przyszłości chciałabym mieć jeszcze synka... Ale to może za parę lat bo mam dopiero 23 lata i niestety ale jestem samotną wychowującą mamą
fajnie jest mieć rodzeństwo ja zawsze chciałam mieć ale byłam jedynaczką. Teraz mam 2 braci przyrodnich i między nami jest duża różnica wieku (starszy brat ma 6 lat, młodszy jest starszy od mojej pierwszej córki o 2 miesiące czyli ma 4 latka z haczykiem) ale jakoś słowo bracia czy rodzeństwo trudno mi prze gardło przechodzi może właśnie przez tą różnicę wieku i to że nie wychowywaliśmy się razem...
Myślę że jeśli masz potrzebę taką żeby mieć kolejne dziecko to chyba nie ma w tym żadnego problemu o ile ty i twój partner myślicie tak samo... Każdy ma takie zmartwienia w związku z kolejną ciążą... Rozważ wszystkie za przeciw i pamiętaj że czas leci a za parę lat będziesz mogła żałować że nie zdecydowałaś się na kolejne dziecko. Myślę że lepiej być młodą mamą więc działaj pukiś młoda

---------- Dopisano o 20:24 ---------- Poprzedni post napisano o 20:16 ----------

Napisane przez nattitt

może powie coś nastolatka
urodziła mi się siostra, gdy ja miałam 10 lat. Gdy się pojawiła siostra, wszystko zrobiło się inne, jak dla mnie gorsze. Wiem, że jestem okrutna, ale cóż - nie cierpię się z nią bawic, nią zajmowac. Jako koszmary pamiętam, gdy mała mnie budziła w środku nocy wrzaskami, jak latałam (i dalej latam) po butelkę, czyszczę ją, wyparzam... Nie cierpiałam tej odpowiedzialności za dziecko, które rodzice sądzili, że takiej dużej pannicy już można powierzyc - oni też się zmęczyli. Mam jej dośc, ona mi truje, kłócę się z takim małym dzieckiem, cóż, nie potrafię jej zrozumiec. Teraz coś bardzo niedorosłego, ale cóż - małolatą jestem, otóż nie chciałabym miec siostry. Gdyby ona teraz zniknęła, pewnie bym się ucieszyła. To wstrętne, niegodziwe i sadystyczne, ale od niej boli mnie głowa i mam jej po dziurki w nosie. Więc moim zdaniem warto by się było zastanowic, czy kapująca siostra nie zacznie tak bardzo teraz chcącej dziewczynie przeszkadzac, gdy ona będzie musiała uczyc się do późna i zacznie chodzic na randki, czy nie będzie żałowała, że cię tak do tego przekonywała prawie codziennie - jak ja niestety dalej myślę i myślałam. Gdy mamy gości ja z nią siedzę, utulam do snu, daję jedzenie, zabawiam itd. Rodzice mówią, że oni są zmęczeni i to ja się nią mam zajmowac, gdy wszystko będzie we mnie krzyczec 'nie'. Gdy zapraszam do domu przyjaciółki, musimy z nią byc - rodzice są w pracy. Nie mogę zrobic imprezy w domu, bo nawet jak rodzice gdzieś wyjadą, to gdzie się podzieje mała? W nocy nawet filmu pusic głośno nie mogę, bo ona śpi za ścianą...

Nie mówię, że twoja córką na pewno nabierze awersji do dzieci jak ja (nawet nie chcę o dzieciach myślec, nie nawidzę żłobków, przedszkoli, pieluch itd.) - może ona akurat będzie sie o nią troszczyc i będzie jak anioł stróż, pomagający rodzeństwu we wchodzeniu w poszczególne etapy życia.

Przykro mi, jeśli to zabrzmiało, jakbym nie miała serca

moim zdaniem rodzice obarczyli cię zbytnią odpowiedzialnością za swoje dziecko!! Fakt to twoja siostra i mogłabyś czasem pomóc rodzicom w opiece nad nią ale chyba za dużo od ciebie wymagaja i to cię przerasta bo niesłusznie dołozyli ci ten obowiązek. Doskonale cię rozumiem ale nie przejmuj się za pare lat wszystko się zmieni. I zobaczysz kiedys sama za pare lat gdy będziesz miała dziecko jak to dobrze gdy jest ktoś kto może cię na chwile wyręczyć w opiece nad dzieckiem... Wtedy docenisz siostre

[Olilili]

Ja mam córeczkę w wieku 6 lat i synka prawie 3letniego i pomimo ,że mała strasznie granęła sie do dzieci teraz często słysze .że po co mały się urodził i on jej przeszkadza.Mały fakt jest straszliwym urwisem i potrafi dokuczyć i zmęczyć. Ale wystarczy tylko ,że nie widzą sie pól dnia jak mała jest w szkole to oderwać się od siebie nie mogą tak sie cieszą ,że sie widzą .No i moja mała pomimo czestych przepychanek potrafi powiedzieć też , że on jest dla niej najwazniejszy i dba o jego interesy ( typu on tego potrzebuje itp ) ...
Wydaje mi sie ,że nie nalezy po prostu robić ze starszego dziecka niańki młodszego i wszystkich obowiązków zrzucać na niego i będzie dobrze. Tym bardziej ,ze 12 lat to dużo róznica wieku.
pozdrawiam

[eliz23]

Moje dzieci się biją, potem godzą i znowu kochają a potem znowu biją i kłócą ale jak widzę jak czesto starsza o 2 lata pilnuje młodszej żeby coś jej sie nie stało to aż łza się w oku czasem zakręci ze wzruszenia

[natrix]

Ja też byłam jedynaczką i jak miałam właśnie 12 lat, to urodził mi się brat. I mimo iż dobrze mi było gdy byłam 'sama', to uważam, że brat to była jedna z najlepszych 'rzeczy', jaka mi się przytrafiła Teraz mam 27 lat, a mój 15-letni brat jest moim najlepszym przyjacielem, zawsze się świetnie rozumieliśmy, nie biliśmy się, jak to czasem ma w zwyczaju rodzeństwo, pomagałam mu w lekcjach, wpływałam zapewne na jego gusta, styl - po prostu uczestniczyłam w jego wychowaniu.
Z punktu widzenia moich rodziców trudno mi się wypowiadać. Wiem jednak, że początkowo było im ciężko, bo odzwyczaili się od opieki nad małym dzieckiem. Ale teraz mówią, że brat 'przedłużył im młodość', że nie pozwolił im się rozleniwić, że było to wręcz błogosławieństwo, iż pojawił się na świecie A jak ja po ślubie wyprowadziłam się z domu, co rodzice bardzo przeżywali, to został im jeszcze mój brat

Oczywiście Ty musisz sama rozważyć (albo najlepiej z Mężem i swoim ginekologiem, jak piszą Dziewczyny powyżej) co dla Ciebie i Waszej Rodziny będzie najlepsze. Ja tylko chciałam się podzielić swoim doświadczeniem, jako tej starszej siostry

Wszystkiego dobrego

[doriiiis]

Napisane przez natrix

Ja też byłam jedynaczką i jak miałam właśnie 12 lat, to urodził mi się brat. I mimo iż dobrze mi było gdy byłam 'sama', to uważam, że brat to była jedna z najlepszych 'rzeczy', jaka mi się przytrafiła Teraz mam 27 lat, a mój 15-letni brat jest moim najlepszym przyjacielem, zawsze się świetnie rozumieliśmy, nie biliśmy się, jak to czasem ma w zwyczaju rodzeństwo, pomagałam mu w lekcjach, wpływałam zapewne na jego gusta, styl - po prostu uczestniczyłam w jego wychowaniu.
Z punktu widzenia moich rodziców trudno mi się wypowiadać. Wiem jednak, że początkowo było im ciężko, bo odzwyczaili się od opieki nad małym dzieckiem. Ale teraz mówią, że brat 'przedłużył im młodość', że nie pozwolił im się rozleniwić, że było to wręcz błogosławieństwo, iż pojawił się na świecie A jak ja po ślubie wyprowadziłam się z domu, co rodzice bardzo przeżywali, to został im jeszcze mój brat

Oczywiście Ty musisz sama rozważyć (albo najlepiej z Mężem i swoim ginekologiem, jak piszą Dziewczyny powyżej) co dla Ciebie i Waszej Rodziny będzie najlepsze. Ja tylko chciałam się podzielić swoim doświadczeniem, jako tej starszej siostry

Wszystkiego dobrego

Witam. No własnie o tego typu opinię mi chodziło, osoby która doświadczyła na własnej skórze, ja nie wrzuciłam tego tematu po to żeby ktos podjął za mnie decyzje to oczywiste, poprostu chciałam sie podzielić swoim dylematem i usłyszeć jak to sie ma u innych. Ajć muszę jeszcze dobrze przedyskutowac to z mężem, chociaż podobnie myślimy, oboje jestesmy niezdecydowani, ale temat ten chodzi nam po głowach bo najgorsza jest właśnie myśl że kiedyś zostaniemy sami, a czas leci strasznie szybko. Dzięki Wszystkim za opinie. A Ty Eliz mam odczucia że jesteś super mamą. Pozdrwiam Was serdecznie.