Czy ja nadal go kocham?

[morphifry]

Witajcie Mam 18 lat, on niedługo 19 i jesteśmy ze sobą prawie 3 lata. Jakoś od stycznia coś mi odbija... Do stycznia właśnie byłam bezgranicznie w nim zakochana, prawie płakałam, kiedy ode mnie wychodził chociaż mieliśmy się widzieć znowu za tydzień, kiedy mówiłam mu że go kocham, czułam TO fajne uczucie którego nie potrafię opisać, takie coś w środku, wiecie... W ogóle zawsze jak o nim myślałam, to to czułam i ogólnie było super. On jest świetnym chłopakiem, stara się o mnie, bardzo mnie kocha itd. No i problem zaczął się na początku stycznia i trwa do dziś, a mianowicie jakieś dziwne uczucie przytłacza mnie niemal codziennie, kiedy mówię mu że go kocham, myślę o nim, nie czuję tego super uczucia już i nie wiem czy jest to związane z tym że może przestałam go kochać? Codziennie się stresuję tym, bo nie wiem czy jestem w stosunku do niego ok i do siebie... Rozmawiałam z nim o tym, on bardzo się przestraszył i prosił żebym go nie zostawiała, stara się nadal itd. Z jednej strony wątpię, że może przestałam go kochać, bo chcę się z nim spotykać, jak się widzimy to jestem dla niego miła, przytulamy się całujemy i mi się to podoba, chcę z nim ciągle rozmawiać itd. No ale to dziwne uczucie mnie przeraża... Może po prostu wyszłam już z tego etapu mega zakochania i teraz przeradza się to w jakąś dojrzalszą miłość, czy coś? No tylko, że on nadal jest taki mną podekscytowany, więc sama już nie wiem, pomóżcie... Dodam, że to mój pierwszy chłopak. I raz czuję, że to ten jedyny na pewno, a za chwilę znowu niespodziewanie zaczynam się stresować

[letik]

W sumie to nie wiem o co Ci chodzi. Ja kiedy mam napięcie przed @ to mam takie rozmyślania..a tu wydaje mi się ze szukasz jakiegoś problemu a sama nie wiesz o co Ci chodzi. Może wyjedź gdzieś bez niego na weekend czy coś i zdystansuj się do sytuacji. Tylko nie podejmuj żadnych Decyzji bo co będzie jak i on nabierze wątpliwości?

[morphifry]

Dobrze to ujęłaś, sama nie wiem o co mi chodzi i zdaję sobie sprawę z tego, że być może szukam dziury w całym.. Od zawsze za dużo o wszystkim rozmyślam, no ale... Nawet kiedy próbuję się tego pozbyć, to ten stres wraca

[lukasz_socho]

Opadło bezgraniczne idealizowanie partnera, nie ma już tych motyli w brzuchu gdy słyszysz jego imię - to normalne zjawisko. Powoli miłosne klapki będą opadały z oczu, dojrzysz jego wady a fascynacja i zakochanie będzie się przeradzała w miłość lub stwierdzisz "niee to jednak nie ten, to nie z nim chcę się zestarzeć" Piszesz, że jest Ci z nim OK, odpowiedz sobie na pytanie czy z kimś innym było by Ci tak dobrze, jeśli stwierdzisz, ze tylko z nim osiągasz pełnie szczęscia to oznaka, że go kochasz i widać szansę na długoletni związek.

[morphifry]

Zrozumiałam już, że nie da się ciągle czuć tych motyli w brzuchu i tak dalej i dzięki temu zdałam sobie sprawę, że problem tkwi głównie w tym, że bez powodu i niespodziewanie zaczynam się po prostu stresować, nie wiem czym i czemu i zaczyna mi się wtedy od razu wydawać że tu chodzi o mój związek, tak naprawdę może chodzi o coś innego... Nie wiem, nie chcę się tak czuć i nie mam już siły do tego, chce mi się płakać, bo chciałabym znowu być taka jak kiedyś, a tymczasem ja sobie siedzę w kuchni i jem, a nagle brzuch zaczyna mnie boleć, stresuję się i od razu myśli, czemu tak jest? Chodzi o niego, nie kocham go? Zwariuję chyba

[lukasz_socho]

Wydaje mi się, że za bardzo chcesz już teraz uzyskać od siebie deklarację "kocham go na zabój" lub "nie kocham go wcale" Nie zawsze miłość od początku jest bezgraniczna, nie każdy kocha mocno i z całych sił. Masz cień wątpliwości i to jest normalne, musisz dać sobie czas i nie próbować tak szybko zdecydować czy to miłość na 100% czy może 0%. Dopusć do siebie myśl, że może być coś pośredniego, że możesz go kochać na 80% i nie jest to ani znak, że to koniec ani pewność, że to miłość, aż po grób.

[morphifry]

Racja, dziękuje! Mam nadzieję, że niedługo przestanę się tak tym zadręczać

[lukasz_socho]

Przede wszystkim nie zadręczaj się tym, że masz wątpliwości. Nie myśl, że wątpliwości to coś złego. To, że masz chwile zwątpienia nie oznacza, że jesteś zła, dziwna, głupia i że nie kochasz swojego faceta. To, że wątpimy nie oznacza, ze jestesmy źli.

[13alexia13]

"On jest świetnym chłopakiem, stara się o mnie, bardzo mnie kocha" powinnaś dziękować Bogu wiele bym dała, żeby mieć przy sobie taką osobę..

[morphifry]

Gdyby ta chwila trwała kilka dni a nie kilka miesięcy, byłoby łatwiej... Staram się myśleć pozytywnie, ale nie mam chyba wpływu na te chwile paniki i stresu, przynajmniej tak mi się wydaje, że nie mogę tego kontrolować, skoro przychodzą same i nawet nie wiem kiedy się ich spodziewać.. Najgorsze są właśnie one, bo każdy z nas wie jak bardzo są nieprzyjemne Jeśli w ogóle wiecie o czym mówię, chodzi o taki niepokój, stres, nieprzyjemne uczucie w brzuchu i ogólnie taki dołek

[aleksandra_88]

Ja Ci powiem jedno. Jak byłam w Twoim wieku miałam swojego pierwszego poważnego chłopaka i wiem, że jak się zaczynają pytania typu "czy ja go w sumie kocham" to nawet nie trzeba sobie na to odpowiadać.

Oczywiście być może właśnie chodzi ci tylko o te motyle w brzuchu, które po paru-kilku miesiącach ustępują. Jeśli tylko to się zmieniło, to wszystko jest ok. Ale jeśli codziennie się zastanawiasz "czy ja go w ogóle kocham" no to dla mnie odpowiedź jest jasna Mimo wszystko po prostu starajcie się cieszyć sobą a co będzie to czas pokaże. Jakieś pochopne decyzje są bez sensu skoro póki co masz tylko wątpliwości (czasami każdy je ma).

[morphifry]

Mnie to przeraża, że mogłabym przestać go kochać, jak czytam takie słowa to strasznie się czuję.. To jest bez sensu, zastanawiam się czy to miłość, a nie chcę się z nim rozstawać i na samą myśl, że może jednak go nie kocham robi mi się słabo. To dziwne, czuję się jak psychiczna jakaś

[PaulinciaKWC]

Napisane przez 13alexia13

"On jest świetnym chłopakiem, stara się o mnie, bardzo mnie kocha" powinnaś dziękować Bogu wiele bym dała, żeby mieć przy sobie taką osobę..

Ale jesli ona juz go nie kocha to nic z tego nie bedzie. Milosc musi byc wzajemna.

Autorko, daj sobie troche czasu, przestan sie tym zadreczac. Dobrze, ze porozmawialas z chlopakiem o tych watpliwosciach

[bceb01c221ea3319abad6ab25f068feed7228d52_657f8c47e3c47]

Napisane przez morphifry

Gdyby ta chwila trwała kilka dni a nie kilka miesięcy, byłoby łatwiej... Staram się myśleć pozytywnie, ale nie mam chyba wpływu na te chwile paniki i stresu, przynajmniej tak mi się wydaje, że nie mogę tego kontrolować, skoro przychodzą same i nawet nie wiem kiedy się ich spodziewać.. Najgorsze są właśnie one, bo każdy z nas wie jak bardzo są nieprzyjemne Jeśli w ogóle wiecie o czym mówię, chodzi o taki niepokój, stres, nieprzyjemne uczucie w brzuchu i ogólnie taki dołek

Na pewno nie masz teraz w życiu innych zmartwień, kłopotów? Nic się nie dręczy, nie stresuje? Bo takie nagłe napady paniki wydają mi się niepokojące i wcale nie jestem pewna czy wynikają z problemów z "miłością".

[morphifry]

Wydaje mi się że nie, skoro myślę tylko o tym.. No i jeszcze ta matura np., studia niedługo, nowe miasto itd, ale nie myślę o tym na co dzień i nie stresuję się za bardzo, więc nie wiem czy może chodzić o coś innego.. Najbardziej boję się tego, że mogłabym przestać go kochać, bo w sumie on jest dla mnie wszystkim, może i nie unoszę się ze szczęścia z tego powodu, ale skoro nie chcę go stracić i boję się tego, że mogłabym się od niego odsunąć, to to chyba jednak znaczy, że to miłość, prawda? Sama już nie wiem, ciekawe kiedy to minie i czy w ogóle tak będzie, bo ja nie wyobrażam sobie, żebym mogła być z kimś innym, bez niego.

[bceb01c221ea3319abad6ab25f068feed7228d52_657f8c47e3c47]

Napisane przez morphifry

Wydaje mi się że nie, skoro myślę tylko o tym.. No i jeszcze ta matura np., studia niedługo, nowe miasto itd, ale nie myślę o tym na co dzień i nie stresuję się za bardzo, więc nie wiem czy może chodzić o coś innego.. Najbardziej boję się tego, że mogłabym przestać go kochać, bo w sumie on jest dla mnie wszystkim, może i nie unoszę się ze szczęścia z tego powodu, ale skoro nie chcę go stracić i boję się tego, że mogłabym się od niego odsunąć, to to chyba jednak znaczy, że to miłość, prawda? Sama już nie wiem, ciekawe kiedy to minie i czy w ogóle tak będzie, bo ja nie wyobrażam sobie, żebym mogła być z kimś innym, bez niego.

Spróbuj się uspokoić, bo takim panikowaniem tylko pogarszasz sytuację, nie dzieje się nic złego na razie przecież.

Moim zdaniem, gdybyś go nie kochała, nie chciałabyś z nim być. Nie zależało by ci na jego towarzystwie, nie tęskniłabyś za nim, nie lubiła jego dotyku. A przecież jest dokładnie odwrotnie!

Przestań odbierać miłość jako coś co musisz jakoś "czuć" - jakąś emocję, która cię opanowuje. Pomyśl o niej jako o postawie, jaką masz wobec swojego chłopaka - o tym że chcesz dla niego jak najlepiej, że nie wyobrażasz sobie bez niego przyszłości, że lubisz jego obecność.

Także: nie panikuj, skup się na relacji, a nie na sobie i zobacz co będzie dalej.

[morphifry]

Baardzo dziękuje za pomoc, nie wiem co bym bez was zrobiła Mimo tego, że zapewne pomoże mi to na krótko i znowu będę się przejmować, to w każdej chwili będę mogła przeczytać jeszcze raz to co mi poradziliście Masz rację, powinnam to czuć w ten sposób, bo w sumie nie jestem już małym dzieckiem, żeby z byle powodu się ekscytować, prawda? Ani nie jestem z nim rok, tylko 3 lata, a zaczęliśmy być ze sobą kiedy miałam 15 lat, więc jako taka młoda dziewczyna inaczej to się chyba odczuwa niż jak zaczynasz być dorosłą osobą..

[bceb01c221ea3319abad6ab25f068feed7228d52_657f8c47e3c47]

Napisane przez morphifry

Baardzo dziękuje za pomoc, nie wiem co bym bez was zrobiła Mimo tego, że zapewne pomoże mi to na krótko i znowu będę się przejmować, to w każdej chwili będę mogła przeczytać jeszcze raz to co mi poradziliście Masz rację, powinnam to czuć w ten sposób, bo w sumie nie jestem już małym dzieckiem, żeby z byle powodu się ekscytować, prawda? Ani nie jestem z nim rok, tylko 3 lata, a zaczęliśmy być ze sobą kiedy miałam 15 lat, więc jako taka młoda dziewczyna inaczej to się chyba odczuwa niż jak zaczynasz być dorosłą osobą..

Jesteś jeszcze bardzo młoda, dużo teraz w twoim życiu jest zmian, a będzie jeszcze więcej - na tym etapie życia często jest tak, że nastolenie związki się rozpadają, bo ludzie się zmieniają, mają nowe życiowe wyzwania itd. A czasem się nie rozpadają - tylko przechodzą na inny etap. Nie da się przewidzieć jak będzie z wami.

Ale zadbaj o to, żeby dobrze się skomunikować ze sobą - wsłuchiwać w swoje uczucia i potrzeby. Jak będziesz potrafiła to zrobić na spokojnie, bez panikowania i narzucania sobie że "tak powinnam się czuć", to sama dobrze będziesz wiedziała, czy miłość jest, czy jej nie ma.
Powodzenia!

[AlternatywnaKawa]

Sama piszesz, że przeraża Cię, że mogłabyś go nie kochać i boisz się go stracić. Moim zdaniem to zupełnie przeciwieństwo 'niekochania'.
Może właśnie jest wręcz przeciwnie. Mija ten czas zauroczenia, a przyszedł czas kiedy myślisz 'nie wyobrażam sobie życia bez tego człowieka'. Jak dla mnie wygląda to raczej na strach, że kiedyś może go zabraknąć.

[Darkoz]

,,Iskrzy'' między Wami, pociąga Cię romantycznie? Czujesz, że zaczął Cię irytować albo nudzić?

[morphifry]

Tak, kiedy jesteśmy razem jest bardzo dobrze, widzę, że jest to ktoś idealny dla mnie, chociaż czasem przy nim teraz też o tym myślę, bo jak już się to dziwne coś do mnie przyczepiło, to nie chce odejść.. Po prostu czuję ten strach, nie wiem czy serio już nic do niego nie czuję, czy boję się, że tak może się stać

[I am Rock]

Możliwe jest, że byłaś chłopakiem zauroczona, zafascynowana, ale to uczucie nie przerodziło się w miłość.
Czemu cię przeraża, że mogłabyś go nie kochać? To się zdarza. Nie ma w tym nic przerażającego.
Mam wrażenie, że uczucie minęło, a ty masz z tego powodu poczucie winy. I starasz się sobie wmówić, że nadal jest fajnie. Mimo, że nie jest.

[morphifry]

To chyba nie jest tak, że ja go nie pokochałam, bo wiem co czułam jeszcze niedawno i to raczej nie było zwykłe zauroczenie, zafascynowanie, jestem pewna, że to była/jest miłość, tylko właśnie prawdopodobnie to zafascynowanie się zmniejsza

[ktoregos_dnia]

A może boisz się tych zmian, studia, nowe miasto itp. i tego, że możecie tej próby nie przetrwać? Może tu się zaczął Twój strach o związek i własne uczucia, który tak się skumulował.

[morphifry]

Chciałabym wiedzieć, czy to chodzi o to czy może o coś innego, niestety często łapię takie dziwne fazy na myślenie o czymś i pewnie to bez powodu do mnie przyszło... Próbuję to jakoś odpychać od siebie i myśleć sobie, że skoro jest mi z nim dobrze i skoro uważam, że to idealny chłopak dla mnie, to nie ma co się zastanawiać 200 razy dziennie czy właśnie czuję, że go kocham, czy też nie. Jak będę tego tak wyczekiwać, to raczej na złość będzie inaczej..

[I am Rock]

Postawiłaś tego chłopaka na piedestale, jakby to był jedyny fajny facet na ziemi. I trzymasz się tego kurczowo.
A tak naprawdę przeżyłaś wielka miłość jako piętnastolatka, dziewczynka jeszcze. Teraz jesteś na innym etapie życia. Ale tak przyzwyczaiłaś się do obecności faceta obok siebie, że przeraża cię, iż mogłoby go nie być. Bo on jest bliską ci osobą. Moim zdaniem jednak, to co czujesz obecnie, to ni miłość, ale przywiązanie i lęk przed samotnością.
Człowiek który kocha, płynie na fali szczęścia. Zyskuje spokój. Nie zadręcza się myślami.

[faza14]

Wiem z doświadczenia, że kiedy zaczynasz się zastanawiać nad takimi sprawami, czy kochasz czy nie itp. to nie będzie z tego nic dobrego. Byłam w Twoim wieku, kiedy byłam z chłopakiem i po paru miesiącach, gdzie też czułam się fantastycznie, nagle naszły mnie dokładnie takie same obawy, nie mogłam spać, bo ciągle o tym myslałam i to przezywałam na nowo. Z czasem było coraz gorzej, dusiłam się, istne tortury. Teraz minęły ponad 3 lata i od dwóch lat jestem z kimś, przy kim, z ręką na sercu, ani razu nie miałam takich wątpliwości i to jest cudowne jesteś młoda, masz jeszcze mętlik w głowie pewnie nie tylko w sprawach sercowych daj sobie jeszcze czas, ale jeżeli uczucie będzie się pogłębiać to nie męcz siebie ani chłopaka, to czas pierwszych miłości, nikt nie powiedział, ze musisz być z Nim do grobowej deski, życzę powodzenia i trzymam kciuki, jeżeli będziesz chciała pogadać, służę pomocą na priv, buziaki

[Loisto]

Też nie raz miałam w swoim życiu tego typu wątpliwości. I sporo rozkminek na ten temat. Mnie akurat przytłoczyły problemy dnia codziennego... Słyszałam też o opcji "boję się, że to ja coś zepsuję", co tylko nakręca negatywne myślenie. A może po prostu czas Twojego związku się skończył. Ciężko to ocenić. Daj sobie czas, tyle czasu ile tylko zechcesz. Najczęściej życie samo weryfikuje takie sprawy. U niektórych zakończy się to rozstaniem, w moim przypadku zakończyło się zupełnie inaczej.
No chyba, że Twój chłopak w pewnym momencie zacznie Cię irytować albo będziesz przelewać na niego swoją frustrację... Wtedy oszczędź mu nerwów i odejdź, bo to już nie do naprawienia.

[elvegirl]

Napisane przez morphifry

Gdyby ta chwila trwała kilka dni a nie kilka miesięcy, byłoby łatwiej... Staram się myśleć pozytywnie, ale nie mam chyba wpływu na te chwile paniki i stresu, przynajmniej tak mi się wydaje, że nie mogę tego kontrolować, skoro przychodzą same i nawet nie wiem kiedy się ich spodziewać.. Najgorsze są właśnie one, bo każdy z nas wie jak bardzo są nieprzyjemne Jeśli w ogóle wiecie o czym mówię, chodzi o taki niepokój, stres, nieprzyjemne uczucie w brzuchu i ogólnie taki dołek

Bez sprecyzowania tej paniki i tego stresu niewiele da się ocenić...samo "boję się że mogłabym przestać go kochać" to za mało, żeby powodować aż taki strach. Spróbuj nazwać to czego się boisz, co Cię tak przytłacza, może wtedy będziesz wiedziała czy to w ogóle ma związek z Twoim chłopakiem.

[morphifry]

Kocham go, uświadamiam to sobie za każdym razem, kiedy to po prostu czuję, ale wkręcam sobie jakieś głupoty chyba, bo od zawsze mam problemy ze znajdywaniem sobie problemów z niestety dupy... Jestem przy nim szczęśliwa, chcę okazywać mu miłość, a jaki miałby sens chęć okazywania jej, gdyby jej nie było... Nie dobijajcie mnie takimi komentarzami, że na pewno nic z tego nie będzie, skoro przemknęły mi przez głowę takie myśli, bo to nie pomaga... Skoro mi na nim zależy i nie chcę nikogo innego, to chyba jednak nie jest ze mną tak źle? Nie zrozumcie mnie źle i dziękuję, że przyjęliście jakieś stanowisko w tym temacie