Wyjazd na praktyki

[Truskawka0126]

--

[liselotta]

masz 22 lata. matka nie może ci zakazać niczego. chyba już czas opuścić kokon?

[mpt]

Jechać! To inwestycja w Twoją przyszłość, a mama chce Cię trzymać pod kloszem. Dla zdrowia - jedź i się nie zastanawiaj.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez Truskawka0126

Dzień dobry,

Z góry przepraszam, jeżeli stawiam pytanie w nieodpowiednim dziale. Sprawa ma się tak. Chcę wyjechać w czasie wakacji na dodatkowe, płatne praktyki studenckie. Mam możliwość wyjazdu do ciepłych krajów w Europie, np. Hiszpanii. Ja niby mam chęć, żeby jechać, problemu finansowego też nie ma bo prawie wszystko finansuje uczelnia/miejsce praktyk. Praktyki trwają 2 miesiące. Jest tylko jeden problem - mam już 22 lata a moja mama nie za bardzo chce mnie puścić, nawet, gdybym jechała z koleżanką. Gdy ze znajomymi o tym rozmawiam, mam wielką chęć na wyjazd a gdy dochodzi do rozmowy z mamą - wszystko pryska. Mama jest trochę nadopiekuńcza moim zdaniem (ale bardzo ją kocham ) a teraz zaczyna mnie już to drażnić. Moje znajome były przez rok w USA i jakoś nic im się nie stało... Tłumaczę to tak mamie ale ona mówi, że będzie tęsknić, martwić się itp...itd...Byłam niedawno w Berlinie sama razem z koleżanką. Wszystko same załatwiałyśmy - samolot, nocleg... Zanim doszło do załatwiania formalności słyszałam, że ja tylko tak mówię a nigdy tego nie zrobię. I co? Zrobiłam. I nawet mama mi na to pozwoliła. I nawet mówiła, że ciszy się, że jestem zadowolona. Wszystko było dobrze, wróciłam, poznałam super ludzi i nic mi się nie stało. Ale teraz mam jest nieugięta. Co mam zrobić? Jechać? Nie jechać? Z jednej strony mam ogromnego "stracha" a z drugiej czuję, że czeka mnie przygoda życia. Proszę o jakieś rady tego typu i jak przekonać mamę.

najpierw dorośnij i odetnij pępowinę, bo to chore.

[Truskawka0126]

--

[Fidare]

Tak, masz jechać i nie patrzeć na mamę. I nie dać sobie wmówić, że w jakikolwiek sposób ją ranisz albo że zdradziłaś jej zaufanie/nie kochasz jej/bógwieco. Bo różne rzeczy mogą być powiedziane.

Jako dziecko rodziców, którzy na jakikolwiek temat wiążący się z moim "opuszczeniem rodzinnego gniazda" reagowali paniką/krzykiem/obrażaniem mnie/próbami wzbudzenia we mnie poczucia, że jestem wyrodną córką, mówię ci: jedź. Nikogo nie krzywdzisz. Na odwrót, to twoja mama w tej chwili robi ci krzywdę i nie daj boże zrobi z ciebie taką bojącą się wszystkiego mimozę (nie insynuuję, ale wiem jak było - i bywa - u mnie). I wierz mi, przytakiwanie rodzicom i robienie tego, czego oni chcą na dłuższą metę jest wielką przegraną. Szczególnie, że nie mówimy tutaj o piętnastoletniej dziewczynie, a kobiecie po dwudziestce. Jedź, bądź ostrożna i uważaj na siebie, ale jedź i wcale się nie zastanawiaj.

[ambaje]

Och, jak ja dobrze cię rozumiem, jestem rok starsza a moja mama nadal czasami traktuje mnie jak małą dziewczynkę Jedź, to tylko 2 miesiące, szybko zleci twojej mamie, przecież będziecie rozmawiać przez telefon, jest skype więc to nie tak że będziesz odcięta od świata. Możesz pokazać mamie jakieś filmiki z takich praktyk, miejsce gdzie będziesz tam mieszkać, żeby poczuła się spokojniejsza

[skazana_na_bluesa]

sorry, ale jesteś traktowana tak, jak dajesz się traktować. ja w GIMNAZJUM byłam bardziej samodzielna niż ty teraz jesteś!

[sophiab2]

Jedź
na erasmusa na pół roku czy na rok dużo ludzi jedzie, więc 2 miesiące to niedługo mama jakoś przeboleje

[Truskawka0126]

--

[soleil5]

Może po prostu tak jak wtedy - postaw mamę przed faktem to Twoja decyzja i Twoja szansa - więc delikatnie wytłumacz mamie

[3metrynadniebem]

Napisane przez Truskawka0126

Dzięki za wszystkie rady, chyba jednak się zdecyduję . Tacy nadopiekuńczy rodzice to jest problem, ci którzy takich mają wiedzą o co chodzi "Nie pójdziesz na imprezę bo po ciemku będziesz wracać, gdzie ty sama w pociągu - jeszcze jakiś szaleniec się dosiądzie, z obcymi spanie w pokoju - wykluczone.... ". Człowiek ma 22 lata a jest momentami traktowany, jakby miał 10 i to jest strasznie męczące, chociaż staram się już teraz jednym uchem to wpuszczać a drugim wypuszczać i robić swoje . Moja mama ma zdolność do dużego wyolbrzymiania niebezpieczeństwa .

Ja mam 21, a to o pociągu, to jakbym swojego tatę słyszała Co śmieszne, denerwował się, bo sama w pociągu,bo późno wieczorem a już ciemno, bo do sąsiedniego miasta 40 km a na festiwale muzyczne na kilka dni, to mnie puszcza bez problemu, nie rozumiem
Ale już się boję, co będzie, jak przyjdzie czerwiec, obronię licencjat i powiem, że na magisterkę chcę do stolycy

Takie zachowanie rodziców utrudnia dużo... W sensie, myśli się "przecież jestem odpowiedzialna, nigdy ich nie zawiodłam, mam 22 lata, najwyższa pora rozpocząć dorosłe życie" ale z drugiej strony i tak przed podejmowaniem wszelkich decyzji przychodzi myśl "a co na to tato"

A podobno, wg psychologów, człowiek staje się naprawdę dorosły dopiero wtedy, kiedy podejmując decyzje nie przejmuje się tym, co powiedzą rodzice

[Truskawka0126]

---