lęk przed płcią przeciwną...

[bluebells95]

Musze się wyżalić...
Byłam bardzo brzydkim i grubym dzieckiem. Łatwo się domyślić, że miałam ciężkie życie w przedszkolu i podstawówce, bo ciągle byłam obiektem wyśmiewania. Zostałam przyzwyczajona do ciągłego bycia tą najbrzydszą i najmniej lubianą w grupie. Warto odnotować, że takie ostre reakcje pochodziły w znacznej większości od płci przeciwnej.

Po podstawówce dużo schudłam i naprawdę wyładniałam. Niestety pod wpływem wydarzeń z przeszłości do dziś (czyli przez całe gimnazjum i liceum) unikam kontaktu z płcią przeciwną, a wręcz się boję. Jak jakiś chłopak chce nawiązać ze mną kontakt, albo co gorsza okazuje, że mu się podobam, to zaczynam panikować i od razu go od siebie odcinam i zrywam kontakt. Jak w liceum ćwiczyliśmy poloneza (nie szłam na studniówkę, ale raz poproszono mnie o zastępstwo za nieobecną dziewczynę), to miałam ochotę rozpłakać się, albo wybiec z sali za każdym razem, kiedy partner trzymał mnie za rękę, albo kładł ją na talii. Myślałam, że może to po prostu nieśmiałość i samo przejdzie.

Teraz mam 19 lat i studiuję. Nigdy nie miałam żadnego znajomego płci męskiej, nie wspominając nawet o jakichś bliższych relacjach, czy jakimkolwiek kontakcie fizycznym. Czasem zaczynam się bać, że już zawsze będę sama. Niektóre z koleżanek są w kilkuletnich związkach i sprawy "damsko-męskie" są dla nich czymś naturalnym, a ja czuję się przy nich jak dziwadło (w sumie to słusznie...). Jestem teraz naprawdę ładną dziewczyną, może nawet ponad przeciętną (i jest to opinia z moich ust), ale ta blokada psychiczna bardzo utrudnia mi życie, tym bardziej, że w towarzystwie dziewczyn zachowuję się bardzo swobodnie.

Jeszcze coś na koniec - jestem osobą, która przeszła zaburzenia odżywiania (które powstały w dużej mierze pod wpływem tamtego wyśmiewania). Na ten moment wszystko jest pod kontrolą, ale osoby siedzące w temacie wiedzą, że tego nie da się wyleczyć w 100%.

[Scarlettohara88]

Cóż ja Ci mogę powiedzieć.
Wydaje mi się, że generalnie to wyżalanie się na forum pomoże Ci bardzo średnio. Powinnaś jak najszybciej udać się do psychologa. Uwierz mi, to żadna ujma.

[AlaZala]

Napisane przez bluebells95

Musze się wyżalić...
Byłam bardzo brzydkim i grubym dzieckiem. Łatwo się domyślić, że miałam ciężkie życie w przedszkolu i podstawówce, bo ciągle byłam obiektem wyśmiewania. Zostałam przyzwyczajona do ciągłego bycia tą najbrzydszą i najmniej lubianą w grupie. Warto odnotować, że takie ostre reakcje pochodziły w znacznej większości od płci przeciwnej.

Po podstawówce dużo schudłam i naprawdę wyładniałam. Niestety pod wpływem wydarzeń z przeszłości do dziś (czyli przez całe gimnazjum i liceum) unikam kontaktu z płcią przeciwną, a wręcz się boję. Jak jakiś chłopak chce nawiązać ze mną kontakt, albo co gorsza okazuje, że mu się podobam, to zaczynam panikować i od razu go od siebie odcinam i zrywam kontakt. Jak w liceum ćwiczyliśmy poloneza (nie szłam na studniówkę, ale raz poproszono mnie o zastępstwo za nieobecną dziewczynę), to miałam ochotę rozpłakać się, albo wybiec z sali za każdym razem, kiedy partner trzymał mnie za rękę, albo kładł ją na talii. Myślałam, że może to po prostu nieśmiałość i samo przejdzie.

Teraz mam 19 lat i studiuję. Nigdy nie miałam żadnego znajomego płci męskiej, nie wspominając nawet o jakichś bliższych relacjach, czy jakimkolwiek kontakcie fizycznym. Czasem zaczynam się bać, że już zawsze będę sama. Niektóre z koleżanek są w kilkuletnich związkach i sprawy "damsko-męskie" są dla nich czymś naturalnym, a ja czuję się przy nich jak dziwadło (w sumie to słusznie...). Jestem teraz naprawdę ładną dziewczyną, może nawet ponad przeciętną (i jest to opinia z moich ust), ale ta blokada psychiczna bardzo utrudnia mi życie, tym bardziej, że w towarzystwie dziewczyn zachowuję się bardzo swobodnie.

Jeszcze coś na koniec - jestem osobą, która przeszła zaburzenia odżywiania (które powstały w dużej mierze pod wpływem tamtego wyśmiewania). Na ten moment wszystko jest pod kontrolą, ale osoby siedzące w temacie wiedzą, że tego nie da się wyleczyć w 100%.

Albo znaleźć sobie sympatycznego kolegę, który Ci pokaże, że mężczyźni to tacy sami ludzie.

Zdaję sobie sprawę z tego, że może to być dla Ciebie trudne, więc radziłabym Ci poszukać koleżanki, która ma bliskiego kolegę lub kolegów. Jest wtedy szansa, że utworzycie zgraną mieszaną grupę koleżeńską, a Ty zobaczysz, jak funkcjonuje ta "płeć przeciwna".

[gnishu]

Nie możesz uciekać. Jeżeli podobasz się jakiemuś facetowi, to nie uciekaj, daj mu szansę. Przecież nie musisz się angażować, spotkaj się, porozmawiaj, potraktuj to jako zdobywanie doświadczenia Głowa do góry!

[Alex1771]

Byłaś kiedyś w związku ?

[bluebells95]

nie.

[Alex1771]

To idź się kobieto w Piątek rozerwij przełam lody napij się zabaw się itd poznaj kogoś

[carpediem]

Też sugerowałabym psychologa. Dziewczyna może sama tego nie przepracować, a psycholog na pewno pomoże .