Jak się rozstać z facetem bluszczem?

[kolorowa_doniczka]

Cześć.

Mam ogromny problem i nie wiem, jak go rozwiązać.
Jestem z facetem parę miesięcy (a znamy się parę lat). Wszystko było jak w bajce, po trudnym związku w końcu trafiłam, jak mi się wydawało, na super faceta. Zakochałam się, dużo nas łączyło. Myślałam, że to ten. Jest cudowny, odpowiedzialny, strasznie dobry człowiek. Było nam razem świetnie. Niestety, nie zauważałam drobnych sygnałów. Adorował mnie bardzo i bardzo mi się to na początku podobało. Zaczął milion razy dziennie wyznawać mi miłość, przynosić kwiaty, akceptował wszystko. W końcu zaczął żyć tylko naszym życiem i naszym związkiem. Uzależniał swoje samopoczucie ode mnie. Kiedy potrzebowałam oddechu, płakał. Wszędzie doszukiwał się zagrożenia, że z nim zerwę. Powtarzał, że jestem cudowna i chce ze mną spędzić całe życie. Zaczęło mnie to męczyć, bo to nie był fajny facet, w którym się zakochałam. Nie miał już własnego życia, żył moim. Nie można z nim było normalnie pogadać, bo był zajęty patrzeniem mi w oczy. Wytłumaczyłam mu szczerze, jak się czuję przytłoczona. Dramat. Nie zrozumiał. Uważa, że robi dla mnie wszystko, a ja tego nie doceniam, robi z siebie ofiarę, że kobiety jak mają takiego cudownego faceta to uciekają, że wolą pewnie być z takim, który zdradza i bije (jakby nie było nic pośrodku, tylko bluszcze albo maczo). Tragedia. Postanowiłam rozluźnić relację, nie chciałam się spotkać, zareagował jak 16 latek.

Czuję się winna, bo też mu wyznawałam miłość i chciałam z nim sobie życie układać, ale nie wiedziałam, że taki jest. Kiedy poczuł się pewniej, po prostu zdjął maskę. Ma teraz trudny okres w życiu i ja to rozumiem, ale tak się na mnie uwiesił, że moje uczucia zaczynają znikać, albo już znikły. Nie wiem, czy to ratować? Skoro się tylko męczę? Nie wiem, jak się z nim rozstać, bo zdaje się, że nic do niego nie dociera. Strasznie mi go żal i żal mi tego, gdzie się podział ten mężczyzna, że zostało mi dziecko, nie facet. Zasugerowałam rozstanie, ale on chce usłyszeć powód. Co ja mam mu powiedzieć? Który facet by chciał usłyszeć, że rzuca go dziewczyna, bo zachowuje się jak niedojrzałe dziecko i przylepa? Próbowałam mówić delikatniej, że za bardzo się zaangażował, że się duszę. Reakcja: dalszy dramat. Pomocy!

PS kiedy zaczęliśmy być razem i przedtem, miał normalne życie, znajomych, pasje. Potem przestał wychodzić na piwo z kumplami, bo podobno kobiety tego nie lubią i nie chce mnie stracić, chce się dla mnie poświęcić. Nie widywał się z byłą, ani z koleżankami, żebym go nie zostawiła. Nigdy go nie prosiłam ani o jedno, ani o drugie. Zaczęłam go niemal wypychać na te piwa, wyjazdy. Stwierdził, że chyba go nie kocham, że milion lasek dałoby wszystko za takiego faceta, który nigdzie nie chodzi a poświęca się dla swojej kobiety, że jego znajome się skarżą na facetów a on dla mnie tyle robi. Obraża się, kiedy nie chcę iść z nim za rękę. Pasje poszły w odstawkę, siedzi i rozmyśla nad tym, jak naprawić naszą wielką miłość. Używa egzaltowanych słów do granic możliwości. Niedawno był zaproszony na imieniny, sam, bo solenizantka mnie nie znała, dalsza znajoma. Chciał mnie wkręcić, ale powiedziałam, że nie będę się wbijać, posiedzę w domu nad książką i przyda nam się oddzielny wieczór. Powiedziałam zgodnie z prawdą, że cieszę się, że w końcu sam gdzieś pójdzie, rozerwie się. Stwierdził, że ściemniam i że tak naprawdę na pewno mi przykro, że będę w ten dzień sama i oczywiście przyjechał, bez zapowiedzi! Czy ja przesadzam, wytrzymałybyście z kimś takim?

[mary_poppins]

Napisane przez kolorowa_doniczka

Cześć.

Mam ogromny problem i nie wiem, jak go rozwiązać.
Jestem z facetem parę miesięcy (a znamy się parę lat). Wszystko było jak w bajce, po trudnym związku w końcu trafiłam, jak mi się wydawało, na super faceta. Zakochałam się, dużo nas łączyło. Myślałam, że to ten. Jest cudowny, odpowiedzialny, strasznie dobry człowiek. Było nam razem świetnie. Niestety, nie zauważałam drobnych sygnałów. Adorował mnie bardzo i bardzo mi się to na początku podobało. Zaczął milion razy dziennie wyznawać mi miłość, przynosić kwiaty, akceptował wszystko. W końcu zaczął żyć tylko naszym życiem i naszym związkiem. Uzależniał swoje samopoczucie ode mnie. Kiedy potrzebowałam oddechu, płakał. Wszędzie doszukiwał się zagrożenia, że z nim zerwę. Powtarzał, że jestem cudowna i chce ze mną spędzić całe życie. Zaczęło mnie to męczyć, bo to nie był fajny facet, w którym się zakochałam. Nie miał już własnego życia, żył moim. Nie można z nim było normalnie pogadać, bo był zajęty patrzeniem mi w oczy. Wytłumaczyłam mu szczerze, jak się czuję przytłoczona. Dramat. Nie zrozumiał. Uważa, że robi dla mnie wszystko, a ja tego nie doceniam, robi z siebie ofiarę, że kobiety jak mają takiego cudownego faceta to uciekają, że wolą pewnie być z takim, który zdradza i bije (jakby nie było nic pośrodku, tylko bluszcze albo maczo). Tragedia. Postanowiłam rozluźnić relację, nie chciałam się spotkać, zareagował jak 16 latek.

Czuję się winna, bo też mu wyznawałam miłość i chciałam z nim sobie życie układać, ale nie wiedziałam, że taki jest. Kiedy poczuł się pewniej, po prostu zdjął maskę. Ma teraz trudny okres w życiu i ja to rozumiem, ale tak się na mnie uwiesił, że moje uczucia zaczynają znikać, albo już znikły. Nie wiem, czy to ratować? Skoro się tylko męczę? Nie wiem, jak się z nim rozstać, bo zdaje się, że nic do niego nie dociera. Strasznie mi go żal i żal mi tego, gdzie się podział ten mężczyzna, że zostało mi dziecko, nie facet. Zasugerowałam rozstanie, ale on chce usłyszeć powód. Co ja mam mu powiedzieć? Który facet by chciał usłyszeć, że rzuca go dziewczyna, bo zachowuje się jak niedojrzałe dziecko i przylepa? Próbowałam mówić delikatniej, że za bardzo się zaangażował, że się duszę. Reakcja: dalszy dramat. Pomocy!

Powiedz mu dokładnie to, co tutaj napisałaś - będzie wszystko jasne. Próbując używać delikatniejszych słów prawdopodobnie sprawiasz, że on Cię nie rozumie, tzn. nie rozumie o co Ci chodzi.

[kolorowa_doniczka]

Napisane przez mary_poppins

Powiedz mu dokładnie to, co tutaj napisałaś - będzie wszystko jasne. Próbując używać delikatniejszych słów prawdopodobnie sprawiasz, że on Cię nie rozumie, tzn. nie rozumie o co Ci chodzi.

Starałam się, ale powiedział, że nie dojrzałam jeszcze do prawdziwej miłości. Teraz mi napisał: daję Ci przestrzeń jak prosiłaś, możemy się nie widzieć parę dni, ale strasznie cierpię.

Na pewno trudno mu jest się zmienić, ale zanim to nastąpi, moje uczucia chyba wygasną.

[mary_poppins]

Tak powiedział, bo ma zaburzony obraz związku, zresztą relacji międzyludzkich ogółem pewnie też. Przecież nie musisz się z nim zgadzać.

[201607050913]

Pomyłka

[skazana_na_bluesa]

ja bym powiedziała bez owijania w bawełnę, jak to widzę. z tym zaduszaniem i zmniejszeniem przez to uczuć także. a znając siebie, już dawno temu bym uciekła, bo jednak potrzebuję przestrzeni. plus facet, z którym jestem w związku musi być dla mnie ciekawy, a bez zainteresowań i znajomych wcale taki nie jest.

[zlotniczanka]

Napisane przez mary_poppins

Powiedz mu dokładnie to, co tutaj napisałaś - będzie wszystko jasne. Próbując używać delikatniejszych słów prawdopodobnie sprawiasz, że on Cię nie rozumie, tzn. nie rozumie o co Ci chodzi.

popieram.
A później zerwij kontakt. Na amen.

[modnakaja]

Stara się wzbudzić w Tobie poczucie winy. Wyjaśnij mu że to na Ciebie nie działa. Jeżeli teraz tego nie zrozumie to przyszłość nie będzie różowa.

Polecam książki Niwińskiego pt. " My" - dla Twojego chłopaka i " Ja " dla Ciebie

Jeżeli po tej lekturze nie zrozumie, to nic już chyba nie pomoże

Powodzenia

[maszToCoChcesz]

Niestety musisz mu powiedzieć prawdę, przecież to jest nienormalne! Niedługo nie będziesz mogła się spotkać z żadną koleżanką i spędzić czasu z rodziną, bo powinnaś wtedy z nim być.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Szlag by mnie trafił z takim kolesiem.

Napisane przez kolorowa_doniczka

Starałam się, ale powiedział, że nie dojrzałam jeszcze do prawdziwej miłości. Teraz mi napisał: daję Ci przestrzeń jak prosiłaś, możemy się nie widzieć parę dni, ale strasznie cierpię.

To mi wygląda na szantaż emocjonalny.
Może on tego nie robi świadomie, ale i tak tego typu teksty + płacz zawsze kojarzą mi się z szantażem.

[kolorowa_doniczka]

Ogólnie on się focha o wiele rzeczy, niby pozwala mi na wolność bo przecież zrobi dla mnie wszystko, ale jak wychodzę to jakiś taki skwaszony jest (nie mieszkamy razem, ale mamy częsty kontakt online jak się nie widzimy i często u mnie bywa). Ja w tym związku jestem jak stereotypowy facet, który się wyrywa na piwo i jestem dużo mniej romantyczna. Ja pracuję i robię milion innych rzeczy, on gotuje i sprząta. Dodam, że ma dużo większe doświadczenie i lepsze wykształcenie od mojego, ambicje (miał przynajmniej) ale... odpuścił sobie wszystko będąc ze mną, tak jakby mu ta rola pasowała. Jego życie się kręci wokół mnie.

Nie wiem jak postąpić, on wie że coś jest nie tak, ale nie umie się zmienić, a moje uczucie umiera. Koleżanki twierdzą, że i tak długo wytrzymałam... Nie miałam do czynienia z takim typem, lepsze krótkie cięcie, czy powolne ochładzanie relacji?

Jak pisałam, odbyłam z nim poważną rozmowę, dramatyczną z jego strony, powiedziałam nawet dość ostro że to mi nie pasuje, jak się czuję itd. Że nie kocham go tak, jak on mnie. Przez chwilę było lepiej, ale potem znowu miny zbitego psa. Nie mogę na to patrzeć, przestał być dla mnie atrakcyjny. Znamy się długo i nigdy go takiego nie znałam. Po czym wpadł na pomysł... romantycznego wieczoru dla ratowania naszego związku.

Dlaczego z nim jeszcze jestem? Bo nie chcę pochopnych decyzji, bo może on się zmieni a moje uczucie wróci, w końcu tyle nas łączyło, w końcu się w nim bardzo zakochałam kiedyś... Bo czasami jest normalny i jest super. Bo jest dobrym, kochanym człowiekiem.

[skazana_na_bluesa]

krótkie cięcie jest najlepsze w takim przypadku. jak będziesz stopniowo odchodzić to on będzie coraz bardziej naciskać, bo będzie czuł, że cię traci. no i po co znosić dłużej taką bluszczowatość?

[kolorowa_doniczka]

On miał świetną propozycję pracy na drugim końcu Polski i ją przyjął. Jak zdecydowaliśmy się na związek, zostawił ją i wrócił dla mnie. Dlatego się czuję winna i to nie takie proste. Nie ma już tam powrotu, a to była mega szansa i długo się o to starał. Ja mu wcześniej mówiłam, że robi to na własną odpowiedzialność i to jego decyzja i ryzyko czy nam wyjdzie, no ale i tak.

Miał szukać pracy na miejscu, plany, ale nic z tego nie wyszło, nawet się nie starał. Ma stany depresyjne przez to, bo mu się trochę plany posypały ogólnie. A ja nie umiem go ciągnąć za sobą, nie jestem jego matką. Bo dawałam mu wsparcie, ale on chyba chce niańczenia.

Całe życie od nastolatka na siebie zarabiał i był super samodzielny, bo musiał (jest z trudnej rodziny). Pracował, studiował, podróżował, spotykał się z ludźmi. Może jest tym zmęczony i zobaczył we mnie szansę na "odpoczynek", może teraz po tylu latach chce być w nowej, bezpiecznej roli?

---------- Dopisano o 20:55 ---------- Poprzedni post napisano o 20:53 ----------

Napisane przez skazana_na_bluesa

krótkie cięcie jest najlepsze w takim przypadku. jak będziesz stopniowo odchodzić to on będzie coraz bardziej naciskać, bo będzie czuł, że cię traci. no i po co znosić dłużej taką bluszczowatość?

Mamy mnóstwo wspólnych znajomych i to samo środowisko. Poznaliśmy swoje rodziny. On myśli, że za niego wyjdę, że jesteśmy stworzeni dla siebie. Tak, wiem, moja w tym wina, że się pospieszyłam, ale nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy.