Młode wdowy

[Beata_Batumi]

Witam,

mam 27 lat i 2 letnie dziecko, 14.10.2012 r zostałam wdową, mąż zmarł nagle, we śnie...

Może są na Wizażu inne dziewczyny, któe borykają się z podobną stratą?

Wiem, że są inne fora na ten temat, ale lubię Wizaż i chciałbym pisać tutaj.

[Oh Stella_Stellah_huh]

Napisane przez Beata_Batumi

Witam,

mam 27 lat i 2 letnie dziecko, 14.10.2012 r zostałam wdową, mąż zmarł nagle, we śnie...

Może są na Wizażu inne dziewczyny, któe borykają się z podobną stratą?

Wiem, że są inne fora na ten temat, ale lubię Wizaż i chciałbym pisać tutaj.

Strasznie Ci współczuję, nawet sobie nie umiem wyobrazić co musisz czuć... Jak sobie teraz radzisz? Korzystasz z pomocy psychologa? Masz jakieś wsparcie rodziny, przyjaciół?

[Beata_Batumi]

Mam wsparcie od rodziny i przyjaciół, ale mam też niezłe przeboje z teściami, z którymi jeszcze mieszkam....

[mazena111]

Współczuję ci ogromnie.

[preetamsingh]

bardzo mi przykro, nie ma pewnie słów, żeby pocieszyć choć trochę po takiej stracie...
Masz gdzie ewentualnie się wyprowadzić od teściów? A może jednak uda wam się dogadać?

[Silesian Girl]

Współczuję to a pewno trudna sytuacja, dla Ciebie i całej rodziny. Teściowie mogą być w szoku, w końcu kto mógłby się spodziewać,chyba że Twój mąż chorował... jeśli masz możliwość, to wyprowadź się do swoich rodziców, tam gdzie będziesz miała wsparcie i spokój. Może wizyta u psychologa też okaże się pomocna?

[eveliine]

a ja Cię rozumiem, jestem w pewien sposób "wdową", bo straciłam najukochańszego faceta na świecie 2 lata temu i nadal nie mogę się z tym pogodzić i niestety chyba się nie pogodzę.
jeśli nie masz wsparcia teściów, bardzi Ci współczuję, bo wiem jakie ważne jest w tej sytuacji wsparcie bliskich.
idź również do psychologa, taka osoba Ci pomoże chociaż trochę, bo wiemy, że tego się tak do końca nigdy nie wyleczy.

[Beata_Batumi]

Sytuacja wygląda tak: mieszkalismy u teściów, ale osobno- na zasadzie bliźniaka, mąż był maminsynkiem- miał wyprany od dzieciństwa mózg, z tesciami rozmawiałam tylko służbowo bo o nich się z mężem kłóciliśmy - ciągle go odciągali ode mnie i dziecka, chcieli go mieć tylko dla siebie i ja też. No ale to nie ma teraz znaczenia.
Teściowie uważają, że nic mi się po mężu nie zależy, nic nie wniosłam do małżeństwa (co jest nieprawdą), wybrali pieniądze z jego konta (znali pin) i nic z tego nie dostałam.
Na szczęście pracuję i mam rentę na dziecko więc jakoś sobie radzę finansowo.
Ogólnie - z teściami tragednia, doszło do tego że chcieli mnie wyrzucić z dmu i zabrali mi samochód (mieli zapasowe kluczyki i zastawili innym samochodem tak że nie mogłam wyjechać) a samochodem jeżdzę do pracy...
Wyprowadziłabym się bo mam mieszkanie w wawie ale boję się że gdy dziecko pójdzie do żłobka (do tej pory tesciowa z nią siedziała) zacznie chorowac, ja będę musiał brać wolne lub L4 i zwolnią mnie z pracy- jestem sekretarką więc fizycznie muszę być w pracy...
Po niedzielnej awanturce trochę zmiękli bo boją się że niedopuszczę ich do jedynej wnuczki, zobaczymy jak będzie...
Rodzice mieszkają ok 80 km ode mnie...

[JJJustynAAA]

Nawet sobie nie wyobrażam jak się musisz czuć. Strata bliskiej osoby to coś strasznego... A do tego jeszcze teściowie którzy zamiast cię wspierać pokazują swoje najgorsze oblicze.
Na twoim miejscu ostro bym postawiła granice co im wolno a co nie. Do czego ty masz prawo i czego nie powinni ci odbierać.

A ta część bliźniaka jest twoją własnością czy teściów???
Teściowa zostaje z dzieckiem jak jesteś w pracy tak ?

3maj się... Zawsze po tym co złe pojawia się w życiu to co nam daje wiarę że będzie dobrze.

[la'Mbria]

Beato, współczuję ci z całego serca
ze swojej strony mogę powiedzieć tyle- mój synek jest żłobkowy i ani razu nie chorował, więc może jednak warto przemyśleć wyprowadzkę,szczególnie, ze teściowie fajni nie są, wręcz złośliwi i toksyczni, a tak szczerze,to nie masz za bardzo prawa mieszkać w ich domu(znaczy jeśli zechcą to naprawdę mogą cię wyrzucić), po co ci ciągła szarpanina?ja bym wolała spokój ducha...a mało to samotnych matek w wawie sobie radzi?
głowa do góry będzie lepiej, tylko uwolnij się od wrednych teściów- zobaczysz, że od razu się poprawią wam relacje jak będziesz dalej

[mayeczka87]

A ja podziwiam za spokój po stracie męża. Minął miesiąc, a Twoi teściowi i Ty, zamiast się jakoś zbliżyć po tak ogromnej stracie, rzucacie się sobie do gardeł :O W sensie Twoi teściowie oczywiście. Jak mogli wypłacić WASZE pieniądze? Jak tak czytam, to mam wrażenie, że nie śmierć męża jest tu problemem dla Ciebie i teściów, ale teściowie właśnie.

[LLime]

Wyprowadzić się możesz, ale mimo wszystko ja radziłbym skontaktować się z prawnikiem i dowiedzieć się, co ci się prawnie należy. Nawet jeśli ty niczego nie chcesz i honor ci na to nie pozwala - zrób to dla dziecka, dla jego przyszłości.
Jakby na to nie patrzeć byliście małżeństwem, twój mąż był ojcem twojego dziecka i nie ma znaczenia co wniosłaś do małżeństwa, ty i dziecko dziedziczycie nie jego rodzice.

[Beata_Batumi]

Dom i działka należą do teściów, ja i dziecko jesteśmy zameldowani więc mam prawo tam mieszkać.
Sprawa spadkowa jest już w sądzie, czekam na rozprawę.
Prawników mam w pracy więc na bieżąco się ich podpytuję co i jak.
Teściowa siedzi z dzieckiem odkąd zaczęłam pracować czyli ponad rok. Teraz mówiła mojej mamie że chce mi "pomóc" - boją się że stracą dziecko, zobaczymy jak to będzie...

Przez tą chorą sytuację nawet nie mam kiedy rozpaczać po stracie męża, w weekendy staram się wyjeżdzać do rodziców albo tak sobie organizować czas żeby nie siedzieć w domu i nie rozpaczać.

[lachryma]

Napisane przez Beata_Batumi

Teściowie uważają, że nic mi się po mężu nie zależy, nic nie wniosłam do małżeństwa (co jest nieprawdą), wybrali pieniądze z jego konta (znali pin) i nic z tego nie dostałam.
Ogólnie - z teściami tragednia, doszło do tego że chcieli mnie wyrzucić z dmu i zabrali mi samochód (mieli zapasowe kluczyki i zastawili innym samochodem tak że nie mogłam wyjechać) a samochodem jeżdzę do pracy...

Nie potrafiłabym mieszkać z tak chorymi osobami.
Wyprowadziłabym się razem z dzieckiem jak najszybciej.

Samochód był Wasz czy teściów?

[SZALONA SZAMANKA]

Napisane przez Beata_Batumi

Witam,

mam 27 lat i 2 letnie dziecko, 14.10.2012 r zostałam wdową, mąż zmarł nagle, we śnie...

Może są na Wizażu inne dziewczyny, któe borykają się z podobną stratą?

Wiem, że są inne fora na ten temat, ale lubię Wizaż i chciałbym pisać tutaj.

Witaj Beata_Batumi!!
Współczuję Ci bardzo, tym bardziej, że dobrze wiem co przeżywasz.
Ja co prawda żoną nie byłam - nie zdążyłam, bo mój Ukochany zginął miesiąc przed naszym ślubem. Spędziliśmy razem cudowne 5 lat. Do ślubu było już praktycznie wszystko gotowe, o każdy szczegół dbaliśmy sami, bo w końcu to miał być nasz dzień. Dodatkowo nasze szczęście potęgował fakt, że byłam w ósmym tyg. ciąży. Nigdy nie zapomnę Jego radości na wiadomość, że zostanie tatą.
A później... później informacja o Jego śmierci, poronienie i trzy miesiące spędzone w łóżku. Niewiele pamiętam z tego okresu, nie miałam sił i chęci na nic, no może poza jednym – by dołączyć do nich, ale na to nie pozwoliła mi Mama, która cały ten czas spędziła przy mnie. Więc po prostu 3 miesiące leżałam w łóżku bez słowa. Miałam wtedy 24 lata, od tego czasu minęło 6 lat, a ja w dalszym ciągu nie rozumiem dlaczego...
Ale znalazłam w sobie siłę, sama nie wiem jakim cudem. Staram się być dobrym człowiekiem, cieszyć się każdym dniem, nie rozpamiętywać tego co było, tylko skupiać się na tu i teraz. Owszem, dopadają mnie wspomnienia, ale wtedy staram się myśleć tylko o tych dobrych rzeczach i dziękuję światu, że było mi dane je z Nim przeżyć.


Beata_Batumi jeżeli czujesz, że potrzebujesz to poszukaj pomocy np. psychologa. Masz dzidziusia, więc czerp z tego siłę by walczyć o siebie, o Was. Szczęśliwa mama to szczęśliwe dziecko. A przecież Twoje maleństwo zasługuje na wszystko co najlepsze, Ty również. Więc kiedy tylko poczujesz w sobie iskierkę, to rozpal z niej ogień, ogień nowego życia.
A co do teściów (w moim przypadku teściowej) to na samo słowo włosy mi się jeżą. Zostawiłam wszystko, nasze mieszkanie, wspólne rzeczy, konto, dosłownie wszystko co dzieliłam z Ukochanym. Zostałam z niczym, ale święty spokój jest bezcenny i całe szczęście to już za mną. Ty masz dziecko, więc sytuacja jest nieporównywalna.


Ściskam gorąco

[Beata_Batumi]

Szamanka- dziekuję za słowa otuchy i naprawdę Ci współczuję bo Ty chyba przeszłaś więcej... Nie dość że straciłaś ukochanego, to jeszcze dziecko i do tego wszystkie oszczędności, wspólne rzeczy...


Samochód jest zarejestrowany na teścia i męża mojego, do tego są 2 samochody- osobowy i bus, więc wg prawa mam prawo do 1/2 każdego z nich. Czekam na sprawę w sądzie i dostanę co mi się należy.

[lachryma]

Napisane przez Beata_Batumi

Czekam na sprawę w sądzie i dostanę co mi się należy.

I dobrze, bądź silna.
Jeśli mam być szczera, nie wiem czy bym chciała by moje dziecko miało kontakt z tak toksyczną teściową.

[201706190936]

Mimo wszystko autorko na twoim miejscu jak najdalej uciekłabym od teściów. Święty spokój jest nieoceniony, tak samo jak komfort i zdrowie psychiczne. To typ ludzi którzy będą rzygać i jeść dalej, i będzie im non stop mało i mało. Strasznie przykre jest to co piszesz. Współczuję i życzę dużo sił.

[Mileva_]

Beata i Szamanka - bardzo Wam współczuję

Nie rozumiem teściów, jak można być tak pazernym, zachłannym. To jest po prostu nieludzkie w obliczu takiej tragedii.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez Beata_Batumi

Szamanka- dziekuję za słowa otuchy i naprawdę Ci współczuję bo Ty chyba przeszłaś więcej... Nie dość że straciłaś ukochanego, to jeszcze dziecko i do tego wszystkie oszczędności, wspólne rzeczy...


Samochód jest zarejestrowany na teścia i męża mojego, do tego są 2 samochody- osobowy i bus, więc wg prawa mam prawo do 1/2 każdego z nich. Czekam na sprawę w sądzie i dostanę co mi się należy.

przeciez wszystko jest w 100% twoje. jako malzenstwo mieliscie wspolwlasnosc, a teraz wszystko jest twoje. dobrze, ze czekasz na sprawe sadowa, bo tesciowie zachowuja sie patologicznie.

[201604181004]

Wysłałam PW

[94NAT]

Napisane przez Beata_Batumi

Witam,

mam 27 lat i 2 letnie dziecko, 14.10.2012 r zostałam wdową, mąż zmarł nagle, we śnie...

Może są na Wizażu inne dziewczyny, któe borykają się z podobną stratą?

Wiem, że są inne fora na ten temat, ale lubię Wizaż i chciałbym pisać tutaj.

ja też jestem wdową pochowałam męża i po tygodniu dowiedziałam się że jestem w ciąży zresztą staraliśmy się o dziecko,byliśmy małżeństwem tylko 3 lata

---------- Dopisano o 00:48 ---------- Poprzedni post napisano o 00:35 ----------

jaki to ciężar stracić miłość swojego życia ale jest córunia dla niej żyje i staram się każdego dnia o lepsze juro dla nas

[Mijanou]

Napisane przez Beata_Batumi

Szamanka- dziekuję za słowa otuchy i naprawdę Ci współczuję bo Ty chyba przeszłaś więcej... Nie dość że straciłaś ukochanego, to jeszcze dziecko i do tego wszystkie oszczędności, wspólne rzeczy...


Samochód jest zarejestrowany na teścia i męża mojego, do tego są 2 samochody- osobowy i bus, więc wg prawa mam prawo do 1/2 każdego z nich. Czekam na sprawę w sądzie i dostanę co mi się należy.

Kochana, ureguluj sprawy spadkowe i uciekaj z tego domu jak najdalej. Ani Tobie, ani dziecku toksyczna atmosfera nie wyjdzie na dobre. Wracaj do rodziców, do bliskich, od których otrzymasz wsparcie. 80 km to wcale nie tak dużo i mając sprawny samochód można dojeżdżać do pracy, to półtorej godziny (mieszkam i pracuję/studiuję w Gdańsku, do mojej pracy/na uniwerek dojeżdżają codziennie dziewczyny z Kartuz i Kościerzyny i zajmuje im to tyle czasu). Jeśli Twoi rodzice już nie pracują, na pewno chętnie zajmą się wnuczką. Jeśli nie, dorzucą się do opiekunki. W każdym razie- mając zaplecze finansowe i wsparcie rodziców, powoli, powolutku odbudujesz swoje życie z kawałków. Ale żeby to zrobić potrzebujesz spokoju i ciepła.

Wszystko pomalutku się ułoży, zobaczysz. Moja kuzynka owdowiała w wieku lat 29, jej mąż też zmarł nagle. Została sama z dwójką maluchów. Przy pomocy rodziców powoli uporządkowała swoje życie i w tej chwili już wszystko toczy się gładko. Z Tobą i Twoim dzieckiem też tak będzie, zobaczysz. Trzymam za Ciebie kciuki.

[coffee]

Ludzie... Patrzcie na daty postów, na które odpowiadacie.
Strasznie dużo takich "odkopanych" wątków ostatnio.

[Beata_Batumi]

Coffee- a co ci przeszkadza że odkopany? U mnie nic się nie zmieniło i chętnie poznam dziewczyny w podobnej sytuacji. Jeśli nie masz nic ciekawego i na temat to nie pisz.

[_stardust]

co to znaczy, ze nic sie nie zmienilo? dalej mieszkasz z tesciami, nie dostalas swojego spadku?

[Beata_Batumi]

Nie pod tym kątem
Mieszkam od ponad pół roku sama z córką we własnym mieszkanku, pracuję, wszystko ok tylko małą strasznie choruje- miesiac teraz chorowała, pochodziła 1,5 tyg do przedszkola i znowu chora... Gdyby nie to, to było by dobrze, już się przyzwyczaiłam do "samotności", nawet jutro planuję zrobić małe malowanie ścian w kuchni

[Kikimorka]

Eh. Niestety tak to już jest i nawet w tym wątku widać. Najpierw są deklaracje pomocy, wsparcie, dopytywanie... Ale po kilku tygodniach dla reszty świata jest już po sprawie. Wszyscy oczekują od ciebie powrotu do normy. A nie bez powodu zwyczajowa żałoba trwa rok.

Bardzo dobrze, że już nie mieszkasz z teściami.
Trzymaj się ciepło!

[MollinkaDing]

Chciałam się przywitać... chyba mogę wypowiadać się w tym wątku choć ślubu formalnie nie mieliśmy.

Mój Ukochany umarł nagle na zawał serca w wieku 34 lat 2 lata temu. Nasz synek miał wtedy rok i 3 tygodnie, my bylismy ze sobą ponad 8 lat... Wiem, że każdy o sobie lubi tak mówić, ale naprawdę nie znałam i wciąż nie znam bardziej kochających i wspierających się ludzi... Jak widzicie, od tego czasu minęło już trochę czasu, ja z synkiem teraz już ponad 3-letnim przeniosłam się do mojego rodzinnego miasta - 400km od miasteczka w którym żyliśmy wcześniej. Moja sytuacja wyjściowo jest podobna do tego co opisała Beata_Batumi - tzn. mieszkaniowo - ale na tym podobieństwa się kończą. Mój Facet był niesamowicie nastawiony na naszą rodzinę, nigdy nie był maminsynkiem, zawsze żyliśmy po swojemu, moje zdanie nigdy nie przegrywało z (często śmiesznymi) teoriami jego rodziców. Mieliśmy jasny plan na nasze życie i identyczne poglądy na wychowywanie naszego synka. Niestety, nie będę tu siać truizmów jak to życie wszystko weryfikuje - same wiecie. Sytuacja była bardzo ciężka, mąż (bo tak od lat na siebie mówiliśmy, ślub mieliśmy brać niespełna rok później - na jego 35. i moje 30. urodziny) był jedynakiem i choć totalnie róźnili się z teściami, to wiadomo - ich ból był również przeogromny. Na początku było między nami napięcie, po paru miesiącach lody zostały przełamane - zresztą moja sytuacja życiowa była taka, że wcześniej przez 8 lat nie pracowałam, mąż nas utrzymywał, nie miałam prawa jazdy bo "nie potrzebowałam" i ogólnie popełniłam wiele błędów, które jakby wydłużyły proces wracania do równowagi - a może, z drugiej strony patrząc, dały mi mobilizacyjnego kopa? W każdym razie w 3 tygodnie po jego śmierci, musiałam iść do pracy, kredyty, pożyczki - te sprawy, wiadomo nie czekają. Może i to dobrze, gdyż ogrom tego bólu był nie do opisania, dzięki losowi za mojego synka, który po prostu był "wymuszając" czasem nawet uśmiech u mnie. Wracając do teściów - ślubu nie mieliśmy więc jednocześnie teoretycznie straciłabym też dom, jakąś☠stabilizację. Straciłabym, bo jednak był mój synek - który zdecydowanie stał się oczkiem w głowie dziadków, na początku jak poszłam do pracy, zajmowali się nim - i im to pomagało, i w oczywisty sposób mnie. Z czasem zaczęłam jednak widzieć coś co mnie na poczatku zaniepokoiło, a później bīło jedną z głównych składowych decyzji o wyprowadzce - a mianowicie, że w tym całym ich bólu, żalu itd. oni w sobie nie widzieli dziadków, a rodziców. Szczególnie mówię tu o teściowej - która nieraz była przeze mnie "przyłapana" na tekstach typu "syneczku" "mamusia Ci da obiadek" itp. Drugą kwestią był totalny brak poszanowania do - po pierwsze moich sposobów na wychowanie syna i wizji jak to ma wyglądać, a pod drugie - i chyba gorsze, totalne olanie woli męża. Nie jesteśmy, nie byliśmy katolikami - i np. zdecydowaliśmy że nie ochrzcimy syna dopóki nie będzie w pęłni świadomy i będzie sam chciał to zrobić. To była wielka kość niezgody, zupełnie nie trafiały do nich argumenty, że to nasze dziecko, my o tym decydujemy, czy teraz ja....

Historia nie ma końca, chętnie podzielę się doświadczeniami z - oby jak najmniejszą - grupą, którą opisuje tytuł wątku. Chętnie tez wysłucham, poczytam... Teraz synek nie daje pisać, może nocą zajrzę - to wciąż nie jest dla mnie łatwy temat, choć dla wielu minęło już wystarczająco dużo czasu. Jestem sama - choć chyba coraz bardziej otwarta na drugiego człowieka, żeby się tylko taki znalazł. Nie popełniam już największego błędu - tzn staram się - nie porównuję... ale do znalezienia kogoś jeszcze droga daleka.

wiem, że w jednym poście chciałam poruszyć sto spraw - przepraszam zatem za chaos.

[Beata_Batumi]

Mollinka- Dobrze to ujęłaś- teściowie nie poczuwali się jako dziadkowie ale jako rodzice, u mnie było podobnie, nagle wnuczka nie ważna, synowa gów*****no, wypierdzielać z ich domu i tyle. Szkoda, że nie pomyśleli o dziecku... Szkoda nawet pisać bo tylko mnie nerwy biorą. Czemu się wyprowadziłaś? Jak teraz relacje z teściami? Moi mnie zlewają (np mówię że lek dla dziecka ma być w lodówce, zostawiam ją na 2 dni, na nocowanie, przyjezdzam, a lek stoi przy kaloryferze...specjanie bo ja głupia jestem i sie nie znam), dziecko niby kochają, chcą sie zajmować ale pierwsi nie zadzwonią, mieszkają 15 km od nas i nie widzieli ostanio dziecka przez 2 miesiąc,e dopiero ja interweniowałam bo mała strasznie tęskniła...