bycie zakonnicą

[konwaliowa_eu]

Czy macie w swojej rodzinie jakieś zakonnice i moglibyście powiedzieć coś więcej o ich życiu i o nich samych ?

Czy są jakieś konkretne wymagania by dostać się do klasztoru ( wiek, wykształcenie) ?

PS. Złosliwe komentarze proszę zachować dla siebie.

[klempaa]

Napisane przez konwaliowa_eu

Czy macie w swojej rodzinie jakieś zakonnice i moglibyście powiedzieć coś więcej o ich życiu i o nich samych ?

Czy są jakieś konkretne wymagania by dostać się do klasztoru ( wiek, wykształcenie) ?

PS. Złosliwe komentarze proszę zachować dla siebie.

Zależy jakiego klasztoru, są zgromadzenia które mają pewne wymagania co do wykształcenia, ale raczej nie ma z tym problemu.
Musisz rozmawiać z konkretnym zgromadzeniem.

A jeśli chcesz się czegoś o życiu zakonnym dowiedzieć - no to też, tutaj bez konkretów nie da rady. Są różne typy zgromadzeń i od tego, o jakim myślisz konkretnie zależy, co mozna o nim powiedzieć.
Nie da się poopowiadać tak ogólnie.

[konwaliowa_eu]

Tak , mam świadomość, że są te bardziej "zamknięte" i bardziej "otwarte". Tyle, że nie wiem nic o tym więcej jeśli chodzi o szczegóły.

[klempaa]

No dobrze, ale co konkretnie chciałabyś wiedzieć?
No i o jakich zgromadzeniach?

[konwaliowa_eu]

Chciałabym mniej więcej wiedzieć, które to są te bardziej zamknięte a które te bardziej otwarte i jakieś konkretne zasady przebywania w klasztorze. Co można a czego nie.

[klempaa]

Bardziej zamknięte to np. karmelitanki, klaryski.
Otwarte - np. szarytki. Ewentualnie większość zgromadzeń bezhabitowych.

Co wolno a czego nie - tu też nie da się mówić bez odniesienia do konkretnego zgromadzenia. W jednych z momentem złożenia ślubów wieczystych poza mury klasztoru nie wyjdziesz już nigdy (pomijając np. konieczność leczenia szpitalnego), w innych - pracujesz poza klasztorem.

Na pewno w każdym składasz śluby - ubóstwa, posłuszeństwa, czystości. W niektórych - są również dodatkowe śluby, np. pomocy najbiedniejszym, posłuszeństwa papieżowi w sprawach misji, troski o wykształcenie dzieci i młodzieży.

[konwaliowa_eu]

Napisane przez klempaa

Bardziej zamknięte to np. karmelitanki, klaryski.
Otwarte - np. szarytki. Ewentualnie większość zgromadzeń bezhabitowych.

Co wolno a czego nie - tu też nie da się mówić bez odniesienia do konkretnego zgromadzenia. W jednych z momentem złożenia ślubów wieczystych poza mury klasztoru nie wyjdziesz już nigdy (pomijając np. konieczność leczenia szpitalnego), w innych - pracujesz poza klasztorem.

Na pewno w każdym składasz śluby - ubóstwa, posłuszeństwa, czystości. W niektórych - są również dodatkowe śluby, np. pomocy najbiedniejszym, posłuszeństwa papieżowi w sprawach misji, troski o wykształcenie dzieci i młodzieży.

O dziękuję! Rozjaśniaś mi trochę w głowie. Zastanawiam się tylko na jakiej zasadzie oni tam przyjmują - takie osoby z ulicy ?

Tak w ogóle to nie byłam świadoma, że w niektórych nie można w ogóle wychodzić poza mury!
Myślę, że jeśli chodzi o jedzenie to jest jakieś wspólne gotowanie i przyrządzanie według kolejki. No a tak poza tym to co poza modlitwą można robić w taki zupełnie zamkniętym klasztorze ? Chyba raczej nic poza właśnie tym gotowaniem i jakimś tam utrzymaniem tego klasztoru w czystości.
Ciekawa jestem co się dzieje po złamaniu jakiegoś ślubu.

[Maguda_]

Napisane przez konwaliowa_eu

O dziękuję! Rozjaśniaś mi trochę w głowie. Zastanawiam się tylko na jakiej zasadzie oni tam przyjmują - takie osoby z ulicy ?

Tak w ogóle to byłaś świadoma, że w niektórych nie można w ogóle wychodzić poza mury!
Myślę, że jeśli chodzi o jedzenie to jest jakieś wspólne gotowanie i przyrządzanie według kolejki. No a tak poza tym to co poza modlitwą można robić w taki zupełnie zamkniętym klasztorze ? Chyba raczej nic poza właśnie tym gotowaniem i jakimś tam utrzymaniem tego klasztoru w czystości.
Ciekawa jestem co się dzieje po złamaniu jakiegoś ślubu.

No tak, na tym polegają zakony zamknięte
Nie wiem przebiega cała procedura, ale są najpierw próby, szkolenia i dopiero potem zostaje się taką 100% zakonnicą.

[klempaa]

Napisane przez konwaliowa_eu

O dziękuję! Rozjaśniaś mi trochę w głowie. Zastanawiam się tylko na jakiej zasadzie oni tam przyjmują - takie osoby z ulicy ?

Tak w ogóle to byłaś świadoma, że w niektórych nie można w ogóle wychodzić poza mury!
Myślę, że jeśli chodzi o jedzenie to jest jakieś wspólne gotowanie i przyrządzanie według kolejki. No a tak poza tym to co poza modlitwą można robić w taki zupełnie zamkniętym klasztorze ? Chyba raczej nic poza właśnie tym gotowaniem i jakimś tam utrzymaniem tego klasztoru w czystości.
Ciekawa jestem co się dzieje po złamaniu jakiegoś ślubu.

Na zasadzie takiej, że przychodzisz i rozmawiasz. Ja byłam kilka miesięcy w zgromadzeniu Misjonarek Miłości. Najpierw napisałam list do przełozonej, opisałam siebie i swoją sytuację życiową, poprosiłam czy mogłabym przyjechać na 2 tygodnie zobaczyć, jak one żyją. Pojechałam... no a potem zostałam - byłam w aspiracie 7 miesiecy.
Jak wygladał dzień? Te siostry pracują z biednymi akurat, wiec nie zgromadzenie zamknięte, ale mogę opowiedzieć.
Pobubudka o 4.30, modlitwa, msza święta, pranie swojego habitu (chodzą w sari). Potem skromne śniadanie. Później idą do ubogich - w międzyczasie odmawiają rózaniec. Praktycznie ze sobą nie rozmawiaja - poza tym, co powiedzieć trzeba (czyli np. "podaj mi ścierkę"), chyba że w czasie półgodzinnego odpoczynku po obiedzie. Potem - znowu do biednych. Wieczorem - modlitwy, kolacja i czas do 22 dla siebie.

W zakonach klauzurowych siostry dużo się modlą, pracują w ogrodzie, sprzątają itd - ale mnóstwo czasu spędzają na modlitwie.

Zalezy jaki ślub złamany zostanie i na ile. Zasadniczo to zawsze grzech ciężki, podlega zazwyczaj karze (poza pokutą ze spowiedzi) - czyli jakimś dodatkowym obowiązkom np. Jeśli zakonnica/zakonnik próbuje zawrzeć małżeństwo - czeka ją/go interdykt (taki lżejszy wymiar ekskomuniki). Oczywiście złamanie ślubów może spowodować wydalenie ze zgromadzenia.

---------- Dopisano o 14:51 ---------- Poprzedni post napisano o 14:48 ----------

Napisane przez Maguda_

No tak, na tym polegają zakony zamknięte
Nie wiem przebiega cała procedura, ale są najpierw próby, szkolenia i dopiero potem zostaje się taką 100% zakonnicą.

Nie żadne próby i szkolenia to nie wojsko. Są różne szczeble "wtajemniczenia" że tak powiem. Bywa różnie, ale zasadniczo najpierw jest się w zakonie nie składając żadnych ślubów, później śluby czasowe (np. na rok, odnawiane po tym czasie, czesto kilkakrotnie), a później dopiero śluby wieczyste.
Wyjątkiem są np. jezuici - u nich jest nowicjat (bez ślubów) po czym od razu śluby wieczyste.

[konwaliowa_eu]

Napisane przez klempaa

Na zasadzie takiej, że przychodzisz i rozmawiasz. Ja byłam kilka miesięcy w zgromadzeniu Misjonarek Miłości. Najpierw napisałam list do przełozonej, opisałam siebie i swoją sytuację życiową, poprosiłam czy mogłabym przyjechać na 2 tygodnie zobaczyć, jak one żyją. Pojechałam... no a potem zostałam - byłam w aspiracie 7 miesiecy.
Jak wygladał dzień? Te siostry pracują z biednymi akurat, wiec nie zgromadzenie zamknięte, ale mogę opowiedzieć.
Pobubudka o 4.30, modlitwa, msza święta, pranie swojego habitu (chodzą w sari). Potem skromne śniadanie. Później idą do ubogich - w międzyczasie odmawiają rózaniec. Praktycznie ze sobą nie rozmawiaja - poza tym, co powiedzieć trzeba (czyli np. "podaj mi ścierkę"), chyba że w czasie półgodzinnego odpoczynku po obiedzie. Potem - znowu do biednych. Wieczorem - modlitwy, kolacja i czas do 22 dla siebie.

W zakonach klauzurowych siostry dużo się modlą, pracują w ogrodzie, sprzątają itd - ale mnóstwo czasu spędzają na modlitwie.

Zalezy jaki ślub złamany zostanie i na ile. Zasadniczo to zawsze grzech ciężki, podlega zazwyczaj karze (poza pokutą ze spowiedzi) - czyli jakimś dodatkowym obowiązkom np. Jeśli zakonnica/zakonnik próbuje zawrzeć małżeństwo - czeka ją/go interdykt (taki lżejszy wymiar ekskomuniki). Oczywiście złamanie ślubów może spowodować wydalenie ze zgromadzenia.

---------- Dopisano o 14:51 ---------- Poprzedni post napisano o 14:48 ----------


Nie żadne próby i szkolenia to nie wojsko. Są różne szczeble "wtajemniczenia" że tak powiem. Bywa różnie, ale zasadniczo najpierw jest się w zakonie nie składając żadnych ślubów, później śluby czasowe (np. na rok, odnawiane po tym czasie, czesto kilkakrotnie), a później dopiero śluby wieczyste.
Wyjątkiem są np. jezuici - u nich jest nowicjat (bez ślubów) po czym od razu śluby wieczyste.

i co robiłaś w tym czasie? Dlaczego zdecydowałaś się odejść?

[Maguda_]

Napisane przez klempaa

Nie żadne próby i szkolenia to nie wojsko. Są różne szczeble "wtajemniczenia" że tak powiem. Bywa różnie, ale zasadniczo najpierw jest się w zakonie nie składając żadnych ślubów, później śluby czasowe (np. na rok, odnawiane po tym czasie, czesto kilkakrotnie), a później dopiero śluby wieczyste.
Wyjątkiem są np. jezuici - u nich jest nowicjat (bez ślubów) po czym od razu śluby wieczyste.

Nie wiedziałam jak to fachowo nazwać, chodziło mi właśnie o taki okres próbny, wtajemniczenia, tak jak pisałaś, że byłaś

[klempaa]

Napisane przez konwaliowa_eu

i co robiłaś w tym czasie? Dlaczego zdecydowałaś się odejść?

Głównie czytałam, jeśli miałam możliwość - to też rozmawiałam z innymi siostrami.

Zdecydowałam się odejść... bo to nie było dla mnie
Nie w sensie to konkretne zgromadzenie - tylko po prostu zakon. Ogólnie wspominam ten czas naprawdę bardzo miło - cieżka praca, to prawda (masakra, jakie one rzeczy robią...), ale przemiłe siostry, czułam się tam jak w rodzinie. Nawet pomimo tego, że odeszłam nie czułam się w żaden sposób napiętnowana.

[konwaliowa_eu]

Napisane przez klempaa

Głównie czytałam, jeśli miałam możliwość - to też rozmawiałam z innymi siostrami.

Zdecydowałam się odejść... bo to nie było dla mnie
Nie w sensie to konkretne zgromadzenie - tylko po prostu zakon. Ogólnie wspominam ten czas naprawdę bardzo miło - cieżka praca, to prawda (masakra, jakie one rzeczy robią...), ale przemiłe siostry, czułam się tam jak w rodzinie. Nawet pomimo tego, że odeszłam nie czułam się w żaden sposób napiętnowana.

A czy jest możliwość jednoczesnego studiowania i przebywania w klasztorze?

[Leszy]

Dlaczego myślisz o pójściu do zakonu?
Ze względu na niespełnioną miłość?

[konwaliowa_eu]

Napisane przez Leszy

Dlaczego myślisz o pójściu do zakonu?
Ze względu na niespełnioną miłość?

Nie , nie dlatego. Uważam, że z moim charakterem to najbardziej odpowiednie miejsce dla mnie. Poza tym wolałabym żyć gdzieś z dala i modlić się za kogoś niż swoją osobą niepotrzebnie denerwować i psuć życie innym. W taki wypadku może bym się przynajmniej na coś przydała naprawdę.

[201607040946]

A natchnienie? Powołanie? Myślałam, że do zakonu idą osoby, które chcą służyć Bogu, innym ludziom.

[konwaliowa_eu]

Napisane przez kaguya

A natchnienie? Powołanie? Myślałam, że do zakonu idą osoby, które chcą służyć Bogu, innym ludziom.

Tak- chcę służyć. Mogę pracować i modlić się za innych.

[taka_cholercia]

Samo pójście nie jest decyzją wiążącą (taką jak śluby wieczyste). To samo z seminarium. Możesz iść, rozeznać swoje powołanie, aczkolwiek z tego co się orientuję będą cię odwodzić od pomysłu bycia zakonnicą, jeśli nie czujesz realnego powołania. Chęć odpoczynku od zgiełku świata, zapomnienie o miłości itp chyba nie wystarczą, by zostać tam na zawsze i być szczęśliwą Mam zakonnicę w rodzinie, posiłkuję się na jej opowieściach.

[201607111028]

Nie za dużo tych pomysłów na siebie? Niedawno zastanawiałaś się nad magisterką, poza tym marzyła Ci się praca w hotelu.
Może trochę więcej przemyśleń, mnie spontanicznie rzucanych pomysłów.

[klempaa]

Napisane przez konwaliowa_eu

A czy jest możliwość jednoczesnego studiowania i przebywania w klasztorze?

W niektórych owszem, ale najcześciej jest się proszonym o przyjście do zakonu po ukończeniu studiów.

---------- Dopisano o 15:55 ---------- Poprzedni post napisano o 15:54 ----------

Napisane przez taka_cholercia

Samo pójście nie jest decyzją wiążącą (taką jak śluby wieczyste). To samo z seminarium. Możesz iść, rozeznać swoje powołanie, aczkolwiek z tego co się orientuję będą cię odwodzić od pomysłu bycia zakonnicą, jeśli nie czujesz realnego powołania. Chęć odpoczynku od zgiełku świata, zapomnienie o miłości itp chyba nie wystarczą, by zostać tam na zawsze i być szczęśliwą Mam zakonnicę w rodzinie, posiłkuję się na jej opowieściach.

Zniechęcać to może nie (przynajmniej tak było w moim przypadku) ale na pewno jest dużo rozmów, rozkminiania - z przełożoną, z kierownikiem duchowym itd. Ja osobiście jestem przekonana, że jeśli ktoś nie ma naprawdę powołania, to nie wytrzyma po prostu

Jeśli chodzi o odpoczynek od zgiełku - to niektóre zakony oferują taką możliwość, można przyjechać na rekolekcje/pobyt i się wyciszyć. Jasne, nie żyje się na takich zasadach jak siostry, ale jakaś to jest opcja - jeśli komuś chodzi o reset.

[inka_91]

Napisane przez konwaliowa_eu

No a tak poza tym to co poza modlitwą można robić w taki zupełnie zamkniętym klasztorze ? Chyba raczej nic poza właśnie tym gotowaniem i jakimś tam utrzymaniem tego klasztoru w czystości.

Często obok klasztoru mają ogród, jakieś małe pole, czasem chyba hodują zwierzęta. Niektóre zgromadzenia prowadzą swoje przedszkola, szkoły, internaty. Ja w liceum mieszkałam właśnie w bursie prowadzonej przez Urszulanki, naszymi wychowawczyniami były siostry. Wiem, że te młodsze zazwyczaj studiowały, np. pedagogikę (i przy okazji nabierały praktyki w zakonnym przedszkolu czy bursie). Teraz też czasem widuję siostry z tego zgromadzenia na swojej uczelni. W wakacje wyjeżdżały, chodziły po górach. Co jakiś czas były odgórnie przenoszone do zgromadzenia w innym mieście, chyba na podobnej zasadzie jak księża. Ogólnie miło wspominam ten okres, siostry, które poznałam były miłymi kontaktowymi osobami, miały poczucie humoru, potrafiły się wygłupiać, złapać kontakt z młodzieżą.

[klempaa]

Napisane przez inka_91

Niektóre zgromadzenia prowadzą swoje przedszkola, szkoły, internaty.

Ale nie zgromadzenia klauzurowe

[zlotniczanka]

Napisane przez carolina662

Nie za dużo tych pomysłów na siebie? Niedawno zastanawiałaś się nad magisterką, poza tym marzyła Ci się praca w hotelu.
Może trochę więcej przemyśleń, mnie spontanicznie rzucanych pomysłów.

myślę, że szukanie pomysłu na siebie nie jest złą rzeczą, ale czemu uważasz, że ze swoim charakterem psujesz innym życie? To akurat najmniej dobra motywacja do wejścia w jakieś zgromadzenie. Jeśli masz jakieś zachowania, które utrudniają Ci życie na co dzień z innymi ludźmi, to wierz mi, w małej zamkniętej społeczności może być jeszcze gorzej.

[konwaliowa_eu]

Napisane przez klempaa

W niektórych owszem, ale najcześciej jest się proszonym o przyjście do zakonu po ukończeniu studiów.

---------- Dopisano o 15:55 ---------- Poprzedni post napisano o 15:54 ----------


Zniechęcać to może nie (przynajmniej tak było w moim przypadku) ale na pewno jest dużo rozmów, rozkminiania - z przełożoną, z kierownikiem duchowym itd. Ja osobiście jestem przekonana, że jeśli ktoś nie ma naprawdę powołania, to nie wytrzyma po prostu

Jeśli chodzi o odpoczynek od zgiełku - to niektóre zakony oferują taką możliwość, można przyjechać na rekolekcje/pobyt i się wyciszyć. Jasne, nie żyje się na takich zasadach jak siostry, ale jakaś to jest opcja - jeśli komuś chodzi o reset.

no bo w sumie jakby to mialo wyglądać- że studiuję i mieszkam tam za darmo podczas gdy inne siostry pracują ?

[201607040946]

Ups, toż to konwaliowa, nie zauważyłam.

[klempaa]

Napisane przez konwaliowa_eu

no bo w sumie jakby to mialo wyglądać- że studiuję i mieszkam tam za darmo podczas gdy inne siostry pracują ?

To nie o to chodzi.
Często jest tak, że człowiek chce isć do zakonu od razu po liceum bo nie ma zbytnio pomysłu na siebie czy - tak jak Ty - chce od czegoś uciec. Zalecenie skończenia studiów, a potem wrócenia w pewien sposób eliminuje osoby, dla których to nie jest faktyczne powołanie, a tylko chwilowy kaprys.

[aleksandra_88]

Napisane przez carolina662

Nie za dużo tych pomysłów na siebie? Niedawno zastanawiałaś się nad magisterką, poza tym marzyła Ci się praca w hotelu.
Może trochę więcej przemyśleń, mnie spontanicznie rzucanych pomysłów.

O rany. A teraz zakon? Autorka ewidentnie szuka swojego miejsca na ziemi ale jeśli nie ma powołania i nie czuje się wybrana przez Boga do tej roli to nie ma sensu iść do zakonu "bo to dobre miejsce dla mnie i bym się nadawała".

Autorko spokojnie, daj sobie trochę czasu a na pewno życie ci się fajnie ułoży. Ja bym zaczęła od czegoś bardziej przyziemnego.

[Leszy]

Autorko, poradzę Ci ponownie szczerze i prawdziwie poradzę: udaj się do specjalisty i przepracuj swoje problemy. Bo ze wszystkich Twoich wątków wyłania się obraz, że jednak jakieś masz i szukasz rozwiązania w internecie. Tak się nie da.

[201607040940]

wklejam link do podobnego pytania, mam nadzieję że przejdzie, z odpowiedzi wynika że ważne są rekolekcje powołaniowe.

http://www.katolik.pl/forum/read.php...77191&t=277191

[Alinka456]

Każde Zgromadzenie ma swoje reguły. W internecie mają swe strony, więc wszystkiego możesz się dowiedzieć. Od planu dnia po całą działalność-charyzmę. Polecam kontakt e-mailowy. Zawsze coś pomogą wyjaśnić, powiedzieć. Zapraszają też do siebie, więc z bliska jest szansa by się temu przyjrzeć.


Nie wiem czy autorka ucieka przed problemami, ale ja ją rozumię. Powiedzcie co z ludźmi skreślonymi przez życie? Odniosę się do siebie. Pochodzę z patologicznej rodziny. Ojciec nas terroryzował. Wyprowadziliśmy się. Mamy tylko same kłopoty przez niego (długów narobił). Nie mamy się gdzie podziać. Mieszkamy u rodziny. Nigdy nie usłyszałam od niego dobrego słowa. Już mam zakorzenione to że jestem zerem. Jego rodzina odwróciła się od nas. Od strony mamy też sama patologia albo wielcy państwo co się mają za nie wiadomo kogo. Żadnej pomocy od nikogo. Mieszkamy z ojcem mamy, który za młodości przykładem nie świecił a i dziś słowo "dziadek" ledwo przechodzi mi przez gardło.. i jeszcze musimy się nim opiekować. Moi znajomi odwrócili się ode mnie. Bo się nudna przy starych ludziach stałam.. albo wstydzą się kontaktu ze mną. Kiedyś poznałam wspaniałego chłopaka. Dałam mu kosza, bo się wstydziłam tego co mam. Później otworzyłam się na niego i wyznałam swe skrywane uczucia.. odwrócił się ode mnie. Wszystko nazwał nieporozumieniem. Nie mamy kontaktu. Skończyłam dobre studia, mam pracę marzeń... jednak nie cieszy mnie to. Nie widzę lepszej drogi. Mam tylko mamę.. a tak to nic.. Także chciałabym iść do zakonu. Mam wiarę. Jestem osobą poukładaną. Chciałabym pomagać innym (mam już taki wypracowany obowiązek). Chciałabym nawet cierpieć za innych i modlić się za nich. Nie zależy mi na własnym szczęściu, bo ani w nie nie wierzę ani go nie chcę. Byłam na terapii grupowej i też indywidualnej. Nie pomogło. Może trochę.. Teraz są święta.. nie poszłam nawet poświęcić swego koszyczka, bo nie mam się z kim podzielić (mama w pracy).

---------- Dopisano o 10:21 ---------- Poprzedni post napisano o 09:54 ----------

Do tego dodam jeszcze, że taka osoba nie musi być wredną i sfrustrowaną zakonnicą. Bo co przez swoje ciężkie życie mam się wyżywać na innych. Nie... na co dzień spotykam złych ludzi, którzy mi źle życzą. Tak jak powiedziałam znajomi odeszli ode mnie, rodzina nie jest rodziną.. a mimo to nie wyżywam się na nich.