Życie uciekające mi między palcami.

[_Tola]

Dziewczyny.
Za dwa dni kończę 21 lat i wzięło mnie na przemyślenia.
Doszłam do wniosku, że moje życie jest szare, nudne, że sama ja taka jestem. Patrzę jak wielu ludzi wokół mnie się realizuje, spełnia marzenia, ma pasje... a ja łapę doła, okropnego...

Bilans?
Nie mam pasji. Nie gram na instrumentach, nie umiem perfekcyjnie żadnego języka... Ogólnie nie mam talentów(jako dziecko wszystko mnie interesowało- ale niestety- słomiany zapał).
Nie jestem FIT, nie prowadzę żadnej super zdrowej diety.Nie podążam za modą.
Nie mam zgranej paczki przyjaciól. Nigdy nie byłam jakoś super lubiana- miałam koleżanki, ale to raczej takie szkolne znajomości... Na studiach tak samo- po za uczelnią z nikim się nie widuję.
Studiuję, bo studiuję. Chemię (kierunek wybrałam bez pomyślunku,, ale ogólnie mi się podoba). Nie mam planów na siebie, nie mam planu na biznes, na zycie, nie mam aspiracji by być lepsza i lepsza...

Dziś złapałąm doła. Moja siostra- kompletne mnie zaprzeczenie- studiuje dwa kierunki, co rusz wymyśla sobie jakieś kursy, planuje jak tu ustawić swój rozwój, samokształcenie. Ma pasję- jest fotografem.
Jest ode mnie rok młodsza, a zwiedziła więcej świata, jest ambitniejsza.Ma szalone pomysły, realizuje je.
A ja?Ja mam 21 lat i myślę, że wszystko w życiu spadnie mi z nieba.
Że będę miała dobrą pracę, że tak jak moi rodzice będę dobrze zarabiać i jeździć super nowymi autami.
Od ostatniego czasu zastanawiam się tylko jak ustawić swoje życie, by mieć pieniądze na swoje zachcianki. Jaką firmę otworzyć, za co się zabrać.

Musiałam ten chaos z siebie wyrzucić. Nie wiem czego oczekuje- baty na mnie nie zadziałąją, potrzebowałąbym kołka który 24/7 stałby nade mną i ganiał do pracy.
Jak się zmobilizować, zacząć żyć pełnią życia?! Dostrzec, że szczęście to nie tylko pieniądze na wyjazd zagraniczny czy nową bluzkę?

[abas1992]

Powiem Ci, że mam podobnie, zmieniłam kierunek studiów bo jeden mi się nie podobał, ale obecny też mnie nie ciekawi. Jesteśmy w podobnym wieku i może to ten wiek- może to przejściowe... Mam taką nadzieję, bo tak jak Ty jestem załamana
Chociaż jak miałam faceta, czy kogoś z kim się spotykałam to wszystko przychodziło mi z taką łatwością, plany same się pojawiały i realizowałam je, wiec może to też jest jakiś taki powód sama nie wiem
Mam nadzieję, że Cię pocieszyłam, że nie jesteś sama :P

[_Tola]

Dzięki za odpowiedź! Pocieszyłaś.
Mam faceta, owszem łatwiej się zebrać i pojechać na rower czy na jakąś wycieczkę. Ale chodzi mi głównie o coś co zrobię dla siebie- nic takiego nie umiem.
Chciałabym zmienić nawyki żywieniowe i zacząć aktywny tryb życia to co?-ZWYCZAJNIE MI SIĘ NIE CHCE. Nie mam samozaparcia,po tygodniu rezygnuję. Kolejne podejścia tylko umacniająmnie w tym, że nie wiem co to samodyscyplina. To dołuje i demotywuje. Już nie wspomnęo innych aktywnościach, jak np. pójscie na kurs językowy.
Kompletnie też nie umiem planować przyszłości. Nie wiem czy i gdzie chce robić magisterkę, jak się dokształcić, jak znaleźć pracę (któej w ogole nigdy nie miałam... porazka).

[abas1992]

Może po prostu nie jesteś jeszcze na to gotowa. Życie na pewno zmusi Cię do tego, że w końcu będziesz zdyscyplinowana, może teraz po prostu nie masz takiej potrzeby.

[sunshinebutterfly]

Napisane przez _Tola

Dziewczyny.
Za dwa dni kończę 21 lat i wzięło mnie na przemyślenia.
Doszłam do wniosku, że moje życie jest szare, nudne, że sama ja taka jestem. Patrzę jak wielu ludzi wokół mnie się realizuje, spełnia marzenia, ma pasje... a ja łapę doła, okropnego...

Bilans?
Nie mam pasji. Nie gram na instrumentach, nie umiem perfekcyjnie żadnego języka... Ogólnie nie mam talentów(jako dziecko wszystko mnie interesowało- ale niestety- słomiany zapał).
Nie jestem FIT, nie prowadzę żadnej super zdrowej diety.Nie podążam za modą.
Nie mam zgranej paczki przyjaciól. Nigdy nie byłam jakoś super lubiana- miałam koleżanki, ale to raczej takie szkolne znajomości... Na studiach tak samo- po za uczelnią z nikim się nie widuję.
Studiuję, bo studiuję. Chemię (kierunek wybrałam bez pomyślunku,, ale ogólnie mi się podoba). Nie mam planów na siebie, nie mam planu na biznes, na zycie, nie mam aspiracji by być lepsza i lepsza...

Dziś złapałąm doła. Moja siostra- kompletne mnie zaprzeczenie- studiuje dwa kierunki, co rusz wymyśla sobie jakieś kursy, planuje jak tu ustawić swój rozwój, samokształcenie. Ma pasję- jest fotografem.
Jest ode mnie rok młodsza, a zwiedziła więcej świata, jest ambitniejsza.Ma szalone pomysły, realizuje je.
A ja?Ja mam 21 lat i myślę, że wszystko w życiu spadnie mi z nieba.
Że będę miała dobrą pracę, że tak jak moi rodzice będę dobrze zarabiać i jeździć super nowymi autami.
Od ostatniego czasu zastanawiam się tylko jak ustawić swoje życie, by mieć pieniądze na swoje zachcianki. Jaką firmę otworzyć, za co się zabrać.

Musiałam ten chaos z siebie wyrzucić. Nie wiem czego oczekuje- baty na mnie nie zadziałąją, potrzebowałąbym kołka który 24/7 stałby nade mną i ganiał do pracy.
Jak się zmobilizować, zacząć żyć pełnią życia?! Dostrzec, że szczęście to nie tylko pieniądze na wyjazd zagraniczny czy nową bluzkę?

Musisz sobie uświadomić, że na razie się oszukujesz i masz blade pojęcie o dorosłym życiu. Nie, nie będziesz miała dobrej pracy jeżeli nie będziesz do tego uparcie dążyć. Nie, nie będziesz miała pieniędzy, jeśli ugrzęzniesz w lenistwie. To co się sprawdzało, za czasów Twoich rodziców, to już dawno i nie prawda i w dzisiejszych czasach ludzie, którzy nie wiedzą czego chcą i cierpią na wtórne lenistwo najczęściej albo kończą na bezrobociu albo w przebrzydzłej pracy za minimalną krajową.
Im szybciej sobie to uświadomisz tym lepiej dla ciebie, bo na razie żyjesz mrzonkami

[Cherry Blossom Girl]

Napisane przez sunshinebutterfly

Musisz sobie uświadomić, że na razie się oszukujesz i masz blade pojęcie o dorosłym życiu. Nie, nie będziesz miała dobrej pracy jeżeli nie będziesz do tego uparcie dążyć. Nie, nie będziesz miała pieniędzy, jeśli ugrzęzniesz w lenistwie. To co się sprawdzało, za czasów Twoich rodziców, to już dawno i nie prawda i w dzisiejszych czasach ludzie, którzy nie wiedzą czego chcą i cierpią na wtórne lenistwo najczęściej albo kończą na bezrobociu albo w przebrzydzłej pracy za minimalną krajową.
Im szybciej sobie to uświadomisz tym lepiej dla ciebie, bo na razie żyjesz mrzonkami

Najszybciej sobie uświadomi, gdy zacznie żyć na własną rękę, poza rodzicielskim kloszem