Poczucie odpowiedzialności za matkę

[otoya2]

Cześć. Dziewczyny czy Wy również będąc dorosłymi osobami macie jakieś poczucie odpowiedzialności za rodziców? Moja matka od kilku lat choruje na depresję, regularnie przyjmuje leki, ma za sobą próbę samobójczą z której na szczęście ją odratowałam. Od kiedy pamiętam za każdym razem kiedy miałam jakieś inne zdanie, chciałam zrobić coś po swojemu miałam ogromne poczucie winy. Ostatnio padła ze strony moich rodziców propozycja żeby zamieszkać u nich, nie wydawać pieniędzy na wynajem tylko zagospodarować większy pokój w mieszkaniu (oni zaś byliby w mniejszym). Początkowo bardzo się ucieszyłam, chciałam sfinansować remont pokoju, zmienić meble. Mój ojciec na wieść o tym wpadł w szał. Jest cholerykiem, reaguje bardzo wybuchowo, dużo przeklina, krzyczy, narzuca swoje zdanie. Tym razem chodziło mu o to, że nie chciałam w pokoju układać paneli tylko wycyklinować i odnowić ten parkiet, który jest. Coś wtedy we mnie pękło, że przecież ja nie chce tak żyć, pozwalać na siebie krzyczeć, być wyzywaną, nie móc o sobie decydować. Zrezygnowałam z remontu i propozycji mieszkania z nimi. Boli mnie jednak to jak zareagowała moja matka. Ma jakiś żal do mnie, że nie chce z nimi mieszkać, że ja czekam na ich śmierć żeby mieszkać tam sama. Nic takiego z moich ust nie padło. Martwię się o nią, jak ona sobie z moją decyzją poradzi, czy nic złego sobie nie zrobi. Wiem, że płakała z tego powodu, że nie chce z nimi mieszkać. Przez to zaczęłam znowu rozważać przeprowadzkę do nich. Nie umiem zacząć żyć swoim życiem, ciągle oglądam się na nią żeby jej nic nie było, żeby zrobić jak ona woli. Czy Wy też tak macie?

[201604191001]

Napisane przez otoya2

Cześć. Dziewczyny czy Wy również będąc dorosłymi osobami macie jakieś poczucie odpowiedzialności za rodziców? Moja matka od kilku lat choruje na depresję, regularnie przyjmuje leki, ma za sobą próbę samobójczą z której na szczęście ją odratowałam. Od kiedy pamiętam za każdym razem kiedy miałam jakieś inne zdanie, chciałam zrobić coś po swojemu miałam ogromne poczucie winy. Ostatnio padła ze strony moich rodziców propozycja żeby zamieszkać u nich, nie wydawać pieniędzy na wynajem tylko zagospodarować większy pokój w mieszkaniu (oni zaś byliby w mniejszym). Początkowo bardzo się ucieszyłam, chciałam sfinansować remont pokoju, zmienić meble. Mój ojciec na wieść o tym wpadł w szał. Jest cholerykiem, reaguje bardzo wybuchowo, dużo przeklina, krzyczy, narzuca swoje zdanie. Tym razem chodziło mu o to, że nie chciałam w pokoju układać paneli tylko wycyklinować i odnowić ten parkiet, który jest. Coś wtedy we mnie pękło, że przecież ja nie chce tak żyć, pozwalać na siebie krzyczeć, być wyzywaną, nie móc o sobie decydować. Zrezygnowałam z remontu i propozycji mieszkania z nimi. Boli mnie jednak to jak zareagowała moja matka. Ma jakiś żal do mnie, że nie chce z nimi mieszkać, że ja czekam na ich śmierć żeby mieszkać tam sama. Nic takiego z moich ust nie padło. Martwię się o nią, jak ona sobie z moją decyzją poradzi, czy nic złego sobie nie zrobi. Wiem, że płakała z tego powodu, że nie chce z nimi mieszkać. Przez to zaczęłam znowu rozważać przeprowadzkę do nich. Nie umiem zacząć żyć swoim życiem, ciągle oglądam się na nią żeby jej nic nie było, żeby zrobić jak ona woli. Czy Wy też tak macie?

Nie, nie mam tak.

Matka chodzi na terapię?

[zlotniczanka]

ja również tak nie mam. Brzmisz, jakbyś była od mamy współuzależniona albo nie odcięła pępowiny. Jesteś dorosła, masz prawo do samodzielnych decyzji. Twoja mama nie ma prawa Ci niczego narzucać, choć być może powoduje nią choroba.
A już na pewno nie musisz się godzić na wyzwiska, awantury itp. Bardzo dobrze zrobiłaś, że się wycofałaś z tej decyzji. Mamie możesz podpowiedzieć, by omówiła sprawę ze swoim terapeutą, skoro sobie z nią nie radzi. A Ty nie ulegaj szantażom i nie czuj się winna, nie robisz nic złego. Rodzice nie mają prawa tyrać psychiki swoich dzieci, a tym pewnie by się skończyło wspólne mieszkanie.

[paulinika]

Tez kiedys tak mialam. Bylam wspoluzalezniona jak pisze zlotniczanka na szczescie otworzyly mi sie oczy bo ja razem z nimi popadlam w depresje. Ja bym w ogole sie nie zastanawiala nad propozycja wspolnego mieszkania. Ostatnim razem to mama byla u mnie ok 5 miesiecy i mimo iz kocham mame, jak pojechala to zrobilismy z mezem impreze ze szczescia/ciszy itp.

[kalincia]

Napisane przez otoya2

Cześć. Dziewczyny czy Wy również będąc dorosłymi osobami macie jakieś poczucie odpowiedzialności za rodziców? Moja matka od kilku lat choruje na depresję, regularnie przyjmuje leki, ma za sobą próbę samobójczą z której na szczęście ją odratowałam. Od kiedy pamiętam za każdym razem kiedy miałam jakieś inne zdanie, chciałam zrobić coś po swojemu miałam ogromne poczucie winy. Ostatnio padła ze strony moich rodziców propozycja żeby zamieszkać u nich, nie wydawać pieniędzy na wynajem tylko zagospodarować większy pokój w mieszkaniu (oni zaś byliby w mniejszym). Początkowo bardzo się ucieszyłam, chciałam sfinansować remont pokoju, zmienić meble. Mój ojciec na wieść o tym wpadł w szał. Jest cholerykiem, reaguje bardzo wybuchowo, dużo przeklina, krzyczy, narzuca swoje zdanie. Tym razem chodziło mu o to, że nie chciałam w pokoju układać paneli tylko wycyklinować i odnowić ten parkiet, który jest. Coś wtedy we mnie pękło, że przecież ja nie chce tak żyć, pozwalać na siebie krzyczeć, być wyzywaną, nie móc o sobie decydować. Zrezygnowałam z remontu i propozycji mieszkania z nimi. Boli mnie jednak to jak zareagowała moja matka. Ma jakiś żal do mnie, że nie chce z nimi mieszkać, że ja czekam na ich śmierć żeby mieszkać tam sama. Nic takiego z moich ust nie padło. Martwię się o nią, jak ona sobie z moją decyzją poradzi, czy nic złego sobie nie zrobi. Wiem, że płakała z tego powodu, że nie chce z nimi mieszkać. Przez to zaczęłam znowu rozważać przeprowadzkę do nich. Nie umiem zacząć żyć swoim życiem, ciągle oglądam się na nią żeby jej nic nie było, żeby zrobić jak ona woli. Czy Wy też tak macie?

Miałam, ale od dawna nie mam. Jestem za nią odpowiedzialna, ale stawiam granice i żyję po swojemu. Nie przejmuję się, kiedy wymyśla cos po swojemu. Nie ma to na mnie wpływu.