Chce dziecka...ale?

[juka_juka]

Witajcie.Opowiem w skrócie.Jestem mężatką od kilku lat.Oboje pracujemy,ja na niepełny etat,mąż zarabia dosyć dobrze.Mamy mieszkanie na kredyt,małe ale dwupokojowe.Ogólnie żyje nam się dobrze.Do niedawna nie chcieliśmy mieć dzieci.Uważaliśmy że to nie dla nas,że jest nam dobrze tak jak jest.Patrząc na życie naszych znajomych czy rodziny posiadających dzieci zawsze widzieliśmy ich zmęczenie,wiecznie narzekanie jakie to życie z dziećmi ciężkie.My lubimy żyć wygodnie więc myśleliśmy że po prostu będziemy sami dla siebie.Aż do momentu..Jak grom z jasnego nieba instynkt macierzyński..Poczułam że bardzo chce mieć dziecko.Myślałam że to chwilowe,że minie.Nie minęło.Bardzo często o tym myślę.Tzn nadal myślę że życie z dzieckiem jest ciężkie że jest sie uwiązanym i ogólnie sporo minusów.Serce mówi co innego.Patrzę w lustro wypinam brzuch i myślę jakby to było..Była raz sytuacja że podejrzewałam ciążę.Byłam zła że to zły czas i w ogóle gdy zrobiłam test i okazało się że nie ciąża w głębi duszy jednak czułam się zawiedziona..W końcu powiedziałam o tym mężowi.Powiedział że on jednak też chciałby dziecko.Ja chce teraz już zaraz...Problem polega na tym że mam milion obaw.Odkładamy pieniądze żeby spłacic szybko hipoteke i kupić większe mieszkanie.Jeśli w przeciągu kilku lat zdecydowalibyśmy się na dziecko to oczywiste jest że już nie odłożymy i musielibyśmy zostać w tym mieszkaniu dłużej a może i na zawsze.Póki dziecko byłoby małe mieszkanie nie byłoby problemem.Ale.Boje się że jednak te plany większego mieszkania by nie wypaliły a średnio sobie wyobrażam nastolatka w tak małym mieszkaniu.Obawa nr 2.Teoretycznie jestem młoda.Do magicznej trzydziestki mam trochę zapasu.Można by najpierw spłacić i kupić większe i dopiero pomyśleć o dziecko.Tylko co jeśli okazałoby się że coś jest nie tak że jest jakiś problem?Wtedy mielibyśmy wyrzuty że tyle czasu zwlekaliśmy...Obawa nr 3.Praca.Teoretycznie wolałabym zajść w ciążę teraz póki praca nie jest jakaś mega super dochodowa.Nie miałabym wielkiego żalu jej zostawić.Gdy znalazłabym lepszą oczywiste jest że byłoby mi żal że po ciązy nie wrócę więc pewnie znowu odkładałabym decyzję o dziecku.Mąż jest zdecydowany.Powiedział że tak naprawdę nigdy nie będzie odpowiedni czas na dziecko a my decyzję ciąglę odwlekamy bo coś tam.Jestem w totalnej rozsypce.Mogę powiedzieć że dostałam jakiegoś bzika.Czuję się bezradna w tej sytuacji.Chciałabym mieć większe mieszkanie żeby dziecko miało lepsze warunki.Z drugiej str wiem że są rodziny w małych mieszkaniach i też są szczęśliwe.Mam pytanie do Was.Gdy pragnęłyście dziecka byłyście zdecydowane mimo obaw?Czy może prawda jest taka że tak naprawdę nie chce a szukam wymówki?Gubię się już w tym czego pragnę co powinnam..

[pani-jesień]

Napisane przez juka_juka

Witajcie.Opowiem w skrócie.Jestem mężatką od kilku lat.Oboje pracujemy,ja na niepełny etat,mąż zarabia dosyć dobrze.Mamy mieszkanie na kredyt,małe ale dwupokojowe.Ogólnie żyje nam się dobrze.Do niedawna nie chcieliśmy mieć dzieci.Uważaliśmy że to nie dla nas,że jest nam dobrze tak jak jest.Patrząc na życie naszych znajomych czy rodziny posiadających dzieci zawsze widzieliśmy ich zmęczenie,wiecznie narzekanie jakie to życie z dziećmi ciężkie.My lubimy żyć wygodnie więc myśleliśmy że po prostu będziemy sami dla siebie.Aż do momentu..Jak grom z jasnego nieba instynkt macierzyński..Poczułam że bardzo chce mieć dziecko.Myślałam że to chwilowe,że minie.Nie minęło.Bardzo często o tym myślę.Tzn nadal myślę że życie z dzieckiem jest ciężkie że jest sie uwiązanym i ogólnie sporo minusów.Serce mówi co innego.Patrzę w lustro wypinam brzuch i myślę jakby to było..Była raz sytuacja że podejrzewałam ciążę.Byłam zła że to zły czas i w ogóle gdy zrobiłam test i okazało się że nie ciąża w głębi duszy jednak czułam się zawiedziona..W końcu powiedziałam o tym mężowi.Powiedział że on jednak też chciałby dziecko.Ja chce teraz już zaraz...Problem polega na tym że mam milion obaw.Odkładamy pieniądze żeby spłacic szybko hipoteke i kupić większe mieszkanie.Jeśli w przeciągu kilku lat zdecydowalibyśmy się na dziecko to oczywiste jest że już nie odłożymy i musielibyśmy zostać w tym mieszkaniu dłużej a może i na zawsze.Póki dziecko byłoby małe mieszkanie nie byłoby problemem.Ale.Boje się że jednak te plany większego mieszkania by nie wypaliły a średnio sobie wyobrażam nastolatka w tak małym mieszkaniu.Obawa nr 2.Teoretycznie jestem młoda.Do magicznej trzydziestki mam trochę zapasu.Można by najpierw spłacić i kupić większe i dopiero pomyśleć o dziecko.Tylko co jeśli okazałoby się że coś jest nie tak że jest jakiś problem?Wtedy mielibyśmy wyrzuty że tyle czasu zwlekaliśmy...Obawa nr 3.Praca.Teoretycznie wolałabym zajść w ciążę teraz póki praca nie jest jakaś mega super dochodowa.Nie miałabym wielkiego żalu jej zostawić.Gdy znalazłabym lepszą oczywiste jest że byłoby mi żal że po ciązy nie wrócę więc pewnie znowu odkładałabym decyzję o dziecku.Mąż jest zdecydowany.Powiedział że tak naprawdę nigdy nie będzie odpowiedni czas na dziecko a my decyzję ciąglę odwlekamy bo coś tam.Jestem w totalnej rozsypce.Mogę powiedzieć że dostałam jakiegoś bzika.Czuję się bezradna w tej sytuacji.Chciałabym mieć większe mieszkanie żeby dziecko miało lepsze warunki.Z drugiej str wiem że są rodziny w małych mieszkaniach i też są szczęśliwe.Mam pytanie do Was.Gdy pragnęłyście dziecka byłyście zdecydowane mimo obaw?Czy może prawda jest taka że tak naprawdę nie chce a szukam wymówki?Gubię się już w tym czego pragnę co powinnam..

Odpowiem krótko - tak, byłam zdecydowana mimo miliona obaw.
Ale wcale nie uważam, że każdy musi mieć tak samo, a jeśli nie, to znaczy, że tak naprawdę wcale nie chce dziecka. Nikt Ci nie powie, jak jest w Twoim przypadku, sama powinnaś to wiedzieć.

[Seona]

Każdy ma jakieś obawy, to normalne. Ale gdy dziecko się pojawia, całkowicie zmieniają się priorytety i to czy mieszkanie jest duże, małe, praca stabilna czy byle jaka staje się całkiem drugorzędną sprawą.

A co jeśli za te 3, 4 lata kupisz większe mieszkanie, awansujesz, ale pojawią się inne problemy, przez które znowu będziesz odkładać decyzję?

Ja urodziłam dzieci w wieku 27 i 29 lat. Uważam, że to (dla mnie) był bardzo dobry wiek: wszyscy mówili o mnie "młoda ładna mama" W tej chwili moje koleżanki rodzą dzieci i ludzie mówią: "dojrzałe macierzyństwo" , też nieźle Ja już mam już dzieci w wieku prawie szkolnym, odchowane, po wychowawczym zostałam przeniesiona w inne miejsce i okazało się ono strzałem w 10-tkę.

Jakoś wielkich strat przez te dzieci nie doświadczyłam. Przybyło obowiązków, czas się skurczył, skończyły się jedne problemy, zaczęły inne. Nie wiem jakby było gdyby moje życie inaczej sie potoczyło. Być może też zmieniłabym miejsce pracy, też musiałabym codziennie zapitalać od 6:20 na nogach a popołudnie spędzać na jakichś ćwiczeniach (w tej chwili kręgosłupa i logopedii).

[karolca]

Obawy będą zawsze, bez względu w jakiej sytuacji nie będziesz. Mieszkanie, ilośc pokoi... tutaj uznaliśmy, że "przyjdzie czas, będzie rada" Najbardziej martwiły mnie sprawy zdrowotne, aby wszystko było dobrze. Mijają 4 lata odkąd dziecko jest na świecie i nie ma dnia, abym się o to nie martwiła.
Z pracą potoczyło się tak, że mimo stałej umowy nie miałam po co wracać (dokąd miałam). Po zdobyciu doświadczenia w innych firmach wzięłam los w swoje ręce i robię to, o czym marzyłam od kilku lat.
My z mężem potrzebowaliśmy prawie 6 lat aby podjąć decyzję o dziecku, od zawsze mówiliśmy NIE. Jednak do rodzicielstwa podeszliśmy raczej racjonalnie niż instynktownie.

[juka_juka]

Napisane przez karolca

Obawy będą zawsze, bez względu w jakiej sytuacji nie będziesz. Mieszkanie, ilośc pokoi... tutaj uznaliśmy, że "przyjdzie czas, będzie rada" Najbardziej martwiły mnie sprawy zdrowotne, aby wszystko było dobrze. Mijają 4 lata odkąd dziecko jest na świecie i nie ma dnia, abym się o to nie martwiła.
Z pracą potoczyło się tak, że mimo stałej umowy nie miałam po co wracać (dokąd miałam). Po zdobyciu doświadczenia w innych firmach wzięłam los w swoje ręce i robię to, o czym marzyłam od kilku lat.
My z mężem potrzebowaliśmy prawie 6 lat aby podjąć decyzję o dziecku, od zawsze mówiliśmy NIE. Jednak do rodzicielstwa podeszliśmy raczej racjonalnie niż instynktownie.

Ja mam taki charakter że wiecznie się o coś zamartwiam..To też jest moja obawa że nawet jeśli zdecydowalibyśmy się na dziecko to ja ciągle będę się o coś martwić a to też nie ma dobrego wpływu na ciążę.Najbardziej boję się tego że potem będę żałować,że np za kilka lat sytuacja będzie dużo lepsza i wtedy dobry czas na ciążę i pomyślę że mogliśmy poczekać.I wprost przeciwnie że za kilka lat powiem po co czekaliśmy...U nas mija 4 lata od ślubu.Przed ślubem byłam zdecydowana że ślub i zaraz dziecko.Poźniej nie chciałam bo nie mogłam znaleźć pracy.Jak już ją znalazłam i wszystko się ułożyło to nie chcieliśmy.Aż do tamtego momentu w którym pojawił się instynkt.Jest jeszcze jeden problem.Mój mąż ma torbiele na jądrach.Nie żylaki powrózka tylko zwykłe torbiele.Lekarz powiedział że na zajście w ciąże nie ma to wpływu.Wiecie coś może na ten temat czy faktycznie tak jest?Czy po prostu nie chciał nas straszyć

[żurawinka]

Myślę że za bardzo się zamartwiasz i niepotrzebnie szukasz problemów.
Jak się ma zamartwianie o wyimaginowane rzeczy które mogą się zdarzyć do faktycznych problemów?
Powiem Ci że ja bardzo chciałam mieć dziecko ale nie był mi to tak szybko dane, w tym czasie zmarł mój ukochany tata a nagle miesiąc później zaszłam w ciążę. Ten czas był jednocześnie najpiękniejszym i najsmutniejszym okresem w moim życiu. Ciąża nie była łatwa - trzeba było leżeć kilka razy w szpitalu i poza, straszyli mnie poronieniem.
Do czego zmierzam - zamartwianie niczego nie da bo rzeczy straszne staną się i bez tego, a rzeczy piękne mogą Cię ominąć Gwarantuję że mając dziecko stresu przybędzie ale pięknych chwil również.
My mając małe mieszkanie jesteśmy b.szczęśliwi

[karolca]

Napisane przez żurawinka

Myślę że za bardzo się zamartwiasz i niepotrzebnie szukasz problemów.
Jak się ma zamartwianie o wyimaginowane rzeczy które mogą się zdarzyć do faktycznych problemów?
Powiem Ci że ja bardzo chciałam mieć dziecko ale nie był mi to tak szybko dane, w tym czasie zmarł mój ukochany tata a nagle miesiąc później zaszłam w ciążę. Ten czas był jednocześnie najpiękniejszym i najsmutniejszym okresem w moim życiu. Ciąża nie była łatwa - trzeba było leżeć kilka razy w szpitalu i poza, straszyli mnie poronieniem.
Do czego zmierzam - zamartwianie niczego nie da bo rzeczy straszne staną się i bez tego, a rzeczy piękne mogą Cię ominąć Gwarantuję że mając dziecko stresu przybędzie ale pięknych chwil również.
My mając małe mieszkanie jesteśmy b.szczęśliwi

O tak, to prawda

[juka_juka]

Dzięki Dziewczyny.Wiem że macie rację.Ja sama jestem na siebie zła że ciągle się zamartwiam ale nie potrafię tego zmienić.Teraz mam problemy w pracy i doszedł kolejny problem do zmartwień.Czasami myślę czy nie iść do psychologa,może to nie kwestia charakteru ale jakichś zaburzeń?Chociaż moja mama jest taka sama.Odkąd pamiętam zawsze była smutna i nawet jeśli nie było problemów to sama je sobie znalazła.Co do mieszkania mieszka nam się bardzo dobrze.Cieszyliśmy się jak dzieci że w końcu mamy gniazdko i swoje miejsce na ziemi.Do moich wątpliwości przyczynila się rodzina i znajomi.Teksty typu ,,no chyba nie zamierzacie mieć tutaj dziecka?,,jak powiększy się rodzina będzie wam za ciasno musicie już myśleć o większym..i czy nie żałujemy kupna że mogliśmy poczekać i kupić odrazu większe.Z tym że my i tak cudem dostaliśmy kredyt.Więc stwierdziliśmy że kiedyś się zamieni na większe jak będzie potrzeba.

[pani-jesień]

Napisane przez juka_juka

Dzięki Dziewczyny.Wiem że macie rację.Ja sama jestem na siebie zła że ciągle się zamartwiam ale nie potrafię tego zmienić.Teraz mam problemy w pracy i doszedł kolejny problem do zmartwień.Czasami myślę czy nie iść do psychologa,może to nie kwestia charakteru ale jakichś zaburzeń?Chociaż moja mama jest taka sama.Odkąd pamiętam zawsze była smutna i nawet jeśli nie było problemów to sama je sobie znalazła.Co do mieszkania mieszka nam się bardzo dobrze.Cieszyliśmy się jak dzieci że w końcu mamy gniazdko i swoje miejsce na ziemi.Do moich wątpliwości przyczynila się rodzina i znajomi.Teksty typu ,,no chyba nie zamierzacie mieć tutaj dziecka?,,jak powiększy się rodzina będzie wam za ciasno musicie już myśleć o większym..i czy nie żałujemy kupna że mogliśmy poczekać i kupić odrazu większe.Z tym że my i tak cudem dostaliśmy kredyt.Więc stwierdziliśmy że kiedyś się zamieni na większe jak będzie potrzeba.

A jakiej wielkości macie mieszkanie, ile pokoi?

[juka_juka]

36 m.Dwa pokoje.Jeden większy drugi to nasza sypialnia.Kuchnia jest osobno.Przed nami mieszkało tu małżeństwo z pięcioletnim dzieckiem.

[pani-jesień]

Napisane przez juka_juka

36 m.Dwa pokoje.Jeden większy drugi to nasza sypialnia.Kuchnia jest osobno.Przed nami mieszkało tu małżeństwo z pięcioletnim dzieckiem.

Powierzchnia mała, fakt, ale jeśli są 2 pokoje, to nie jest źle. Moja babcia ma takie mieszkanie. Z jednym dzieckiem spokojnie się pomieścicie

[filia_]

Napisane przez juka_juka

36 m.Dwa pokoje.Jeden większy drugi to nasza sypialnia.Kuchnia jest osobno.Przed nami mieszkało tu małżeństwo z pięcioletnim dzieckiem.

Ja się odniosę tylko do kwestii mieszkania
Przez 7 lat mieszkaliśmy na 38m, tez dwa pokoje i oddzielna kuchnia, (ogólnie jak na ten metraz to było super rozplanowane) w tym 5 lat z dzieckiem
na początku nie było żadnego problemu, dziecko spało z nami w pokoju (zalezało nam zeby sypialnia była oddzielnie, nie chcielismy 1 pokoju przeznaczac dla dziecka) wiadomo, im później tym trudniej po pierwsze coraz wiecej zabawek, które trzeba było trzymac w "salonie" (w sypialni nasze łóżko + łóżeczko + wielka szafa przesuwna na jednej ścianie + jeszcze komoda i na nic wiecej nie było miejsca) ale najgorzej było ze spaniem dziecka bo ile można spać w łóżeczku okazuje sie ze długo (na szczescie nasze dziecko jest dosc drobne) i spał w łóżeczku ponad 5 lat (zwykłe łóżko dzieciece by sie do sypialni nie zmiesciło) w koncu jednak zaczeło mu bardzo wyraznie brakować miejsca z tym ze juz w tym momencie problem rozwiązalismy przeprowadzką do wiekszego mieszkania gdzie ma swój pokój z wymarzonym pietrowym łóżkiem (dół czeka na brata, który urodził sie zaraz po przeprowadzce) gdyby nie przeprowadzka to w tym momencie juz musielibysmy jeden pokój przeznaczyć dla dzieci albo baardzo kombinowac zeby cos jeszcze w tej sypialni zmiescic

u nas tak to wyglądało, może będzie jakąś inspiracją

[juka_juka]

Napisane przez filia_

Ja się odniosę tylko do kwestii mieszkania
Przez 7 lat mieszkaliśmy na 38m, tez dwa pokoje i oddzielna kuchnia, (ogólnie jak na ten metraz to było super rozplanowane) w tym 5 lat z dzieckiem
na początku nie było żadnego problemu, dziecko spało z nami w pokoju (zalezało nam zeby sypialnia była oddzielnie, nie chcielismy 1 pokoju przeznaczac dla dziecka) wiadomo, im później tym trudniej po pierwsze coraz wiecej zabawek, które trzeba było trzymac w "salonie" (w sypialni nasze łóżko + łóżeczko + wielka szafa przesuwna na jednej ścianie + jeszcze komoda i na nic wiecej nie było miejsca) ale najgorzej było ze spaniem dziecka bo ile można spać w łóżeczku okazuje sie ze długo (na szczescie nasze dziecko jest dosc drobne) i spał w łóżeczku ponad 5 lat (zwykłe łóżko dzieciece by sie do sypialni nie zmiesciło) w koncu jednak zaczeło mu bardzo wyraznie brakować miejsca z tym ze juz w tym momencie problem rozwiązalismy przeprowadzką do wiekszego mieszkania gdzie ma swój pokój z wymarzonym pietrowym łóżkiem (dół czeka na brata, który urodził sie zaraz po przeprowadzce) gdyby nie przeprowadzka to w tym momencie juz musielibysmy jeden pokój przeznaczyć dla dzieci albo baardzo kombinowac zeby cos jeszcze w tej sypialni zmiescic

u nas tak to wyglądało, może będzie jakąś inspiracją

No dokładnie taki miałabym plan.Z tymże teraz odkładamy pieniądze żeby za jakieś 5 lat spłacic hipotekę.Gdy pojawi się dziecko wydatki się zwiększą więc i planowana spłata wydłuży się w czasie.Dlatego mam takie dylematyGdyby nie ta kasa wszystk byłoby prostrze..Ci co mieszkali przed nami mówili tak samo.Dwa lata mały był z nimi w pokoju potem już przekształcili sypialnie na jego pokój.I wtedy też zaczęli rozglądać się za większym spłacając to obecne w którym mieszkam.Mimo wszystko wiele moich wątpliwości rozwiałyście

[Seona]

Ja uważam, że dwa oddzielne pokoje na jedno, dwoje dzieci to nie tak źle My sami z mężem, mimo, że mamy 3 pokoje, to często rozkładamy sobie kanapę w dużym pokoju - tzw. gościnny czy salon jak to się mówi (tu gdzie tv) i tam śpimy a sypialnia taka z prawdziwego zdarzenia stoi pusta Dzieci śpią (teraz już) u siebie w pokoju. Więc ten trzeci pokój to w tej chwili w sumie nieużywany jest

Prawda jest taka, że aby mieć dziecko albo nie mieć zawsze znajdzie się mnóstwo "wymówek", problemów itp.

[wika82]

Urodziłam dziecko w wieku 31 lat, mieliśmy podobne rozterki, byłam zdecydowana, że dzieci nie chcę, było nam wygodnie, a potem po prostu nam się zachciało.
Obaw było milion.
Teraz czekamy na drugie. Naprawdę świat przewraca się do góry nogami, wszystko się zmienia, priorytety się przestawiają, aktualnie mogę stwierdzić, że dopiero teraz czujemy, że naprawdę żyjemy i jesteśmy rodziną.

[Ingrid80]

A ja z mojej strony mogę cię uspokoić że mój świat nie wywrocil się w żadną stronę ;-) a tego się najbardziej obawiałam.

[wika82]

Napisane przez Ingrid80

A ja z mojej strony mogę cię uspokoić że mój świat nie wywrocil się w żadną stronę ;-) a tego się najbardziej obawiałam.

A psychicznie? Odpowiedzialność, nowe radości, zmartwienia, inne priorytety? Nie wierzę, że nie.

[Ingrid80]

Oczywiście że wiele się zmieniło ale nie odczulam żeby mój świat przewrócił sie do góry nogami

[LaLaRe87]

milion obaw, usunięcie ciązy pozamacicznej, duże ryzyko kolejnej ... ale zaryzykowaliśmy, instynktu jakiegoś nie czułam podczas starań, ale jednak przy niepowodzeniach byłam zawiedziona (to chyba również sygnał!) pragnęliśmy dziecka i nadal pragniemy, za 3,5 miesiąca urodzi się nasza cudowna córeczka i podchodzę do tego całkiem normalnie, wiesz... staram się nie słuchać ludzi, nawet bliskich znajomych. Ta cała gadanina, że tak ciężko, że nie ma się czasu dla siebie.... g** prawda! wiele zależy od naszej własnej organizacji! można przy dziecku życ zupełnie normalnie i gotować i ćwiczyć(na tym b. mi zależy) i robić zakupy. Ważne, aby dobrze poznać swojego malucha Ludzie dużo mówią, powołują się na własne doświadczenia, ale u mnie wcale nie musi tak być chce mieć własne doświadczenia... każdy mówił, że współczuje mi I trymestru ciazy, że będę się okropnie czuć, że będę tyć i w ogole 6 miesiac ciazy, waga 54,5 kg, ćwiczę 5 razy w tyg, czuję się wspaniale, rośnie tylko brzuszek który i tak jest malutki.... Ja po prostu chcę wyciągać własne wnioski z zyciowych doświadczen Dziecko to wielka odpowiedzialność, czekamy na malutką z utęsknieniem, jednocześnie żyjąc normalnie po prostu wiemy, że nasze życie wzbogaci się, a nie zmieni na gorsze będzie ciężko, ale co z tego? Będzie pięknie! tego i Tobie, Wam życzę

[juka_juka]

Napisane przez LaLaRe87

milion obaw, usunięcie ciązy pozamacicznej, duże ryzyko kolejnej ... ale zaryzykowaliśmy, instynktu jakiegoś nie czułam podczas starań, ale jednak przy niepowodzeniach byłam zawiedziona (to chyba również sygnał!) pragnęliśmy dziecka i nadal pragniemy, za 3,5 miesiąca urodzi się nasza cudowna córeczka i podchodzę do tego całkiem normalnie, wiesz... staram się nie słuchać ludzi, nawet bliskich znajomych. Ta cała gadanina, że tak ciężko, że nie ma się czasu dla siebie.... g** prawda! wiele zależy od naszej własnej organizacji! można przy dziecku życ zupełnie normalnie i gotować i ćwiczyć(na tym b. mi zależy) i robić zakupy. Ważne, aby dobrze poznać swojego malucha Ludzie dużo mówią, powołują się na własne doświadczenia, ale u mnie wcale nie musi tak być chce mieć własne doświadczenia... każdy mówił, że współczuje mi I trymestru ciazy, że będę się okropnie czuć, że będę tyć i w ogole 6 miesiac ciazy, waga 54,5 kg, ćwiczę 5 razy w tyg, czuję się wspaniale, rośnie tylko brzuszek który i tak jest malutki.... Ja po prostu chcę wyciągać własne wnioski z zyciowych doświadczen Dziecko to wielka odpowiedzialność, czekamy na malutką z utęsknieniem, jednocześnie żyjąc normalnie po prostu wiemy, że nasze życie wzbogaci się, a nie zmieni na gorsze będzie ciężko, ale co z tego? Będzie pięknie! tego i Tobie, Wam życzę

Przejrzałam Twój instagram.Pięknie wyglądaszCzyli kolejny dowód na to że ciąża i dziecko nie zmienia życia na gorsze.

[Seona]

Juka, a Twój mąż też ma takie same obawy? On też chce mieć dziecko? Też go naszło tak nagle czy to Ty go namawiasz? Nie wspiera Cię, nie mówi coś w stylu: "poradzimy sobie" czy jest na nie i chce czekać na większe mieszkanie?

[juka_juka]

Napisane przez Seona

Juka, a Twój mąż też ma takie same obawy? On też chce mieć dziecko? Też go naszło tak nagle czy to Ty go namawiasz? Nie wspiera Cię, nie mówi coś w stylu: "poradzimy sobie" czy jest na nie i chce czekać na większe mieszkanie?

On cały czas powtarza że dalibyśmy radę.Że najważniejsze żeby dziecko było zdrowe.A co do mieszkania to że kiedyś napewno będę lepiej zarabiać niż teraz, więc gdy zrobi się ciasno to pomyślimy o większym.Co do jego zarobków jest szansa na podwyżkę za rok.Że w najgrszym wypadku spłata hipoteki się przesunie ale że to żadna tragedia.I że cały czas odkładamy decyzję o dziecku.Na początku nie bo młodzi,potem nie bo praca,teraz nie bo hipoteka.I że za kilka lat możemy się obudzić z ręką w nocniku.
I cały czas mówi że zabardzo się wszystkim przejmuje,analizuje niepotrzebnie.On ma zupełnie inny charakter, przejmuje się problemamy dopiero wtedy gdy się pojawią.Nie tak jak ja

[Seona]

mąż ma sporo racji

[wika82]

Nigdy nie ma "dobrej" pory na dziecko, po prostu kiedyś trzeba się zdecydować.

[Lea_ny]

Napisane przez juka_juka

36 m.Dwa pokoje.Jeden większy drugi to nasza sypialnia.Kuchnia jest osobno.Przed nami mieszkało tu małżeństwo z pięcioletnim dzieckiem.

My mieszkaliśmy we trójkę na 38 m (też dwa pokoje z oddzielną kuchnią). Syn miał swój pokój, my spaliśmy w drugim, który wiadomo, że robił też za salon. Wyprowadzilismy się stamtąd jak młody miał 8 lat. Teraz mieszkamy w o 10 m większym mieszkaniu, ale też 2-pokojowym, więc sytuacja znowu taka sama: śpimy w salonie. Być może niedługo uda nam się przeprowadzić do takiego samego metrażu, ale z możliwością przerobienia na 3 widne pokoje - ale jako, że drugie dziecko w drodze, to my znowu wyladujemy w salonie (bo przecież nie wrzucimy małego brzdaca nastolatkowi do pokoju ).
Ale mnie to jakoś nie razi, moi rodzice też tak całe życie spali, więc to dla mnie normalne. Oczywiście marzy nam się oddzielna sypialnia, ale wierzę, że i do tego dojdziemy



My kiedyś z mężem też widzieliśmy różne przeszkody - ale doszlismy do wniosku, że na każdym etapie życia może coś wyskoczyć i nigdy nie przewidzimy tego idealnego momentu na dziecko... a potem jeszcze zalowalismy, że nie zaczęliśmy wcześniej starań, bo zajście w ciążę zajęło nam 3 lata.

[PaniMigdalek]

Ja mam podobny dylemat jak autorka tematu.
Mieszkamy na 36m, dwa pokoje z aneksem kuchennym.
Jedna różnica jest taka, że powoli budujemy dom.
Chciałabym już zajść w ciąże, ale boję się, że już nigdy nie będę wyglądać dobrze po niej, że chciałbym być znów szczupła, że nie nadaję się na matkę, że sobie nie poradzę, że nie będę mieć w nikim wsparcia (nie mam znajomych po przeprowadzce oraz słaby kontakt z rodziną), że ciężko z brzuchem na ostatnie piętro wchodzić codziennie, że to i tamto i inne... Najgorsze jest to, że nie mam komu się wygadać i to wszystko się we mnie kumuluje, kłębi i coraz bardziej denerwuje.
Mój TŻ też chciałby dzidzie, ale ja boję się, że sobie nie poradzimy finansowo, skoro potrzeba wkładu na budowę, a nie chciałabym, żeby tak jak mi w dzieciństwie, mojemu dziecku coś brakowało.
Jeden wielki dylemat

[wika82]

Napisane przez PaniMigdalek

Ja mam podobny dylemat jak autorka tematu.
Mieszkamy na 36m, dwa pokoje z aneksem kuchennym.
Jedna różnica jest taka, że powoli budujemy dom.
Chciałabym już zajść w ciąże, ale boję się, że już nigdy nie będę wyglądać dobrze po niej, że chciałbym być znów szczupła, że nie nadaję się na matkę, że sobie nie poradzę, że nie będę mieć w nikim wsparcia (nie mam znajomych po przeprowadzce oraz słaby kontakt z rodziną), że ciężko z brzuchem na ostatnie piętro wchodzić codziennie, że to i tamto i inne... Najgorsze jest to, że nie mam komu się wygadać i to wszystko się we mnie kumuluje, kłębi i coraz bardziej denerwuje.
Mój TŻ też chciałby dzidzie, ale ja boję się, że sobie nie poradzimy finansowo, skoro potrzeba wkładu na budowę, a nie chciałabym, żeby tak jak mi w dzieciństwie, mojemu dziecku coś brakowało.
Jeden wielki dylemat

Z tych wszystkich powodów najbardziej błaha jest figura.
Przed ciążą wazylam 49 kg, przytyłam 13, po ciąży wazylam 50, (czas przeszly, bo jestem w drugiej). Wystarczyło trochę poćwiczyć, a codzienne 3 h spacery zrobily resztę.
Reszta może być problemem, może ktoś kto mial podobnie się wypowie.

[vretka]

Napisane przez wika82

Z tych wszystkich powodów najbardziej błaha jest figura.
Przed ciążą wazylam 49 kg, przytyłam 13, po ciąży wazylam 50, (czas przeszly, bo jestem w drugiej). Wystarczyło trochę poćwiczyć, a codzienne 3 h spacery zrobily resztę.
Reszta może być problemem, może ktoś kto mial podobnie się wypowie.

Wika, proszę Cię, nie wszystkie kobiety są Tobą Ja pomimo regularnych ćwiczeń w ciąży i odżywianiu się zdrowo przytyłam 17 kg. Co z tego, że zrzuciłam to z nawiązką (ważyłam 4 kg mniej niż przed ciążą), skoro mój brzuch i piersi wyglądają tragicznie (sflaczała skóra cała w rozstępach). Kobiety są naprawdę różne. I oczywiście nie ma co robić dramatu, bo w macierzyństwie nie figura jest najważniejsza, ale to naprawdę nie zawsze jest tak, że jak się chce, to wszystko można. I bynajmniej nie zamierzam tu nikogo straszyć. Ale nie ma też co zaklinać rzeczywistości i zakładać, że akurat u mnie ciąża nie zostawi żadnego śladu.

[pani-jesień]

Napisane przez vretka

Wika, proszę Cię, nie wszystkie kobiety są Tobą Ja pomimo regularnych ćwiczeń w ciąży i odżywianiu się zdrowo przytyłam 17 kg. Co z tego, że zrzuciłam to z nawiązką (ważyłam 4 kg mniej niż przed ciążą), skoro mój brzuch i piersi wyglądają tragicznie (sflaczała skóra cała w rozstępach). Kobiety są naprawdę różne. I oczywiście nie ma co robić dramatu, bo w macierzyństwie nie figura jest najważniejsza, ale to naprawdę nie zawsze jest tak, że jak się chce, to wszystko można. I bynajmniej nie zamierzam tu nikogo straszyć. Ale nie ma też co zaklinać rzeczywistości i zakładać, że akurat u mnie ciąża nie zostawi żadnego śladu.

Ale nie ma też co zakładać, że na pewno będzie tragedia

[vretka]

Napisane przez pani-jesień

Ale nie ma też co zakładać, że na pewno będzie tragedia

Oczywiście, że nie Jednak uważam, że w tematach okołodzieciowych dobrze jest brać pod uwagę również nieco gorsze wersje możliwych scenariuszy. Już nie raz spotkałam się z matkami, które miały bardzo wiele planów (ba, sama się do nich zaliczam ), a rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Dlatego jeśli chodzi o bycie gotowym na pojawienie się dziecka, to jestem zdania, że nie da się na wszystko przygotować i "odpowiedni moment" może nigdy nie nadejść, ale z drugie strony nie ma też co popadać w skrajności typu "będę aktywna całą ciąże, jak się dziecko urodzi będę ćwiczyć, będziemy jeździć na wakacje, itp.". Bo potem pojawiają się rozstępy, kolki u dziecka, absolutny brak tolerancji na fotelik samochodowy i młode mamy często nie radzą sobie z sytuacją, bo inaczej sobie wyobrażały macierzyństwo. Nie mówiąc już o ewentualnych następstwach typu depresja poporodowa czy poczucie bycia złą matką.

Żeby nie było, absolutnie nie zniechęcam do macierzyństwa. Sama jestem właśnie w drugiej ciąży. Po prostu nie lubię bagatelizowania czyichś obaw, na podstawie tego, że samemu miało się inne doświadczenia

Co do obaw autorki wątku, to z mojej strony mogę jeszcze doradzić rozmowy na ten temat ze swoim TŻ. Uważam, że powinniście wspólnie przygotować się na to, że może być różnie. U nas od samego początku oboje byliśmy mocno zaangażowani i wiedziałam, że co by się nie działo, mam oparcie w ojcu mojego dziecka. Bardzo mi to pomogło w najtrudniejszych momentach.