Dlaczego nie potrafimy cieszyć się życiem?

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Pozwólcie, że zmodyfikuję pewien cytat.

"Życie nie jest ani lepsze, ani gorsze od naszych marzeń.
Czasem bywa po prostu inne."

Pytanie jak w temacie.
Dlaczego?
Z czego to wynika Waszym zdaniem?

Dlaczego ludzie często nie "radzą" sobie z życiem?
Nie wyciągają z niego tego, co najlepsze, nie "cisną" każdej ulotnej chwili jak soku z cytryny?
Dlaczego zdarza się, że je zwyczajnie MARNUJĄ?
Pytania wynikają po części z... mojej naiwności, a po części z ogromnego zderzenia swojego sposobu myślenia i podejścia do życia, z wątkami, jakie mam okazję momentami czytać na forum.

Zapraszam Was do konstruktywnej - mam nadzieję - wymiany zdań.

[arrabbiata]

Bo najlepiej siedzieć, nic nie robić i jęczeć, że życie jest złe, niedobre...najprościej.

Ja nie potrafię cieszyć się życiem, mam słomiany zapał właściwie do wszystkiego, zacznę coś robić i znudzi mi się szybko...zacznę coś innego, też mi się znudzi, stwierdzę, że bez sensu...i tak w kółko. Mam nadzieję, że w końcu trafię na coś, co mnie zafascynuje na dłużej niż parę dni czy tygodni, ciągle szukam.

Poza tym- monotonia dnia codziennego- dom-praca-dom, wielu ludzi w takim trybie życia jest znudzonych, przychodzą zmęczeni z pracy i brak chęci czy czasu na cokolwiek innego niż kanapa i TV.

W ogóle, jak wygląda 'korzystanie z życia'? Czy są to szalone imprezy w każdy weekend? Może wyjazd gdzieś daleko parę razy w roku? Ogólnie, czy chodzi tylko o znalezienie sobie rozrywki, czy jakiś cel w życiu?

Czasami też po prostu nic się nie chce i wszystko jest bez sensu, eh to przesilenie wiosenne

[Ponura]

Czemu nie potrafiCIE cieszyć się życiem? Ja potrafię.

[Luba]

Żeby naprawde cieszyc się życiem trzeba sobie (też) tak naprawde uświadomoć, że zaprawdę wszystko przemija.
I że my jestesmy jak najbardziej smiertelni. I nasi najbliżsi też.

Niektórzy ludzie albo sa jeszcze za młodzi (nawet jak metryka pokazuje co innego) albo zbyt niedoświadczeni (z tym metryka tez ma niewiele wspólnego) żeby to sobie, tak naprawde, ale naprawdę uświadomić. Albo po prostu odrzucają tę informację.

A jeśli juz jakims tam sposobem dojdziesz do tego, ze to co masz teraz jest jedyne, jednorazowe i niedostępne będzie chocby jutro... To zaczynasz jak kto głupi cieszyc sie tym co masz i codziennie od początku radować cudem istnienia np. sroki za oknem (która mi chyba zarąbała ozdóbkę z tarasu, bo kręciła sie koło niej od 2 dni )

[paula78]

Napisane przez Luba

Żeby naprawde cieszyc się życiem trzeba sobie (też) tak naprawde uświadomoć, że zaprawdę wszystko przemija.
I że my jestesmy jak najbardziej smiertelni. I nasi najbliżsi też.

i jak tu sie cieszyc

a tak powaznie ,wiem ,ze to straszne ale ogladam co tydzien na tvp expres reporterow i ci ludzie pokazuja jak wiele mam i moge miec ,
fakt powinnam to wiedziec i bez tchy czesto biednych ludzi ale takie historie" zmuszaja " do otwarcia oczu na swoje cieple,bezpieczne i szczesliwe zycie.

z drugiej jednak strony lepiej mierzyc w gore niz dól i tu znowu dopada nas bezsilnosc patrzac na tych "lepszych" ,"bogatszych ".

[Luba]

Napisane przez paula78

i jak tu sie cieszyc

Paradoks, ale właśnie wtedy człowiek zaczyna sie cieszyc każda chwilką którą spędza na tym padole

[o000agus]

Do cieszenia się życiem trzeba dorosnąć czasem trzeba sobie uświadomić upływ czasu, przemijanie itd.
ja kiedyś tak siedziałam i narzekałam - teraz żałuję straconego w ten sposób czasu - ale czegoś mnie ot nauczyło - dzisiaj staram się wyciągnąć jak najwięcej z życia, cieszyć się drobnostkami

[Klarissa]

Ja się życiem cieszyć staram. Zgadzam się z tym co napisała Luba, im więcej mamy świadomości przemijania tym bardziej się możemy cieszyć, ale i tym łatwiej nam znosić przeciwności (no przynajmniej mnie jest łatwiej), po prostu porażek nie dobieram sobie tak bardzo do głowy.

Ale z ptaszkami za oknem to Luba różnie bywa, nie przesadzajmy - jak mnie gołębie zasrały balkon to nie było u mnie radości, były wrzaski i utylizacja gniazda. Eksmitowałam je i to zimą, bez zapewnienia lokalu zastępczego.

[ulinkaaa]

Napisane przez Klarissa

Ja się życiem cieszyć staram. Zgadzam się z tym co napisała Luba, im więcej mamy świadomości przemijania tym bardziej się możemy cieszyć, ale i tym łatwiej nam znosić przeciwności (no przynajmniej mnie jest łatwiej), po prostu porażek nie dobieram sobie tak bardzo do głowy.

Zgadzam sie z Wami. Najwazniejsze jednak, to byc zdrowym

[milkNhoney]

właśnie sobie o tym myślałam.
Nie potrafię się cieszyć życiem od około pół roku. Czasem wszystko nagle się zmienia i nie potrafimy się odnaleźć i chociaż się staramy to nic nie wychodzi.To zniechęca. Dużo stresu i odkładamy na jutro radość z życia. A w życiu piękne są tylko chwile..

[Maniwa]

Napisane przez cbc6429be45513368b51b71e3 40d921ce6d338a3

Pozwólcie, że zmodyfikuję pewien cytat.

"Życie nie jest ani lepsze, ani gorsze od naszych marzeń.
Czasem bywa po prostu inne."

Ten cytat zawiera odpowiedź I wbrew pozorom ma całkiem pozytywny wydźwięk

Napisane przez cbc6429be45513368b51b71e3 40d921ce6d338a3

Pytanie jak w temacie.
Dlaczego?
Z czego to wynika Waszym zdaniem?

Dlaczego ludzie często nie "radzą" sobie z życiem?
Nie wyciągają z niego tego, co najlepsze, nie "cisną" każdej ulotnej chwili jak soku z cytryny?
Dlaczego zdarza się, że je zwyczajnie MARNUJĄ?

To, że marnują, to indywidualna sprawa każdego. Sęk w tym, żeby odróżnić marnowanie życia od ewolucji poglądów. I czy to marnowanie, to tylko szereg niespełnionych marzeń i frustracje, czy realna groźba utraty życia/zdrowia psychicznego...

Napisane przez cbc6429be45513368b51b71e3 40d921ce6d338a3

Pytania wynikają po części z... mojej naiwności, a po części z ogromnego zderzenia swojego sposobu myślenia i podejścia do życia, z wątkami, jakie mam okazję momentami czytać na forum.

Zapraszam Was do konstruktywnej - mam nadzieję - wymiany zdań.

Backie, są wątki na Wizażu (rzecz jasna głównie na intymnym), że odechciewa mi się wszelakiego myślenia, odpisywania w temacie. Bezsilność bierze u mnie górę i zwyczajnie wyłączam wątek, żeby sobie krwi nie napsuć. I to od tematów o zwykłej pie*dole zaczynając, po poważne zdarzenia, na które zdrowy człowiek nie może sobie pozwolić.
Właśnie wtedy powątpiewam, jak w ogóle można cieszyć się życiem, jak na każdym kroku czyhają na nas takie pułapki, jak opisane w w/w dziale...
Gdzieś, kiedyś... w poczytnej babskiej gazecie przeczytałam, że przeciętna młoda Polka, jest dziś w takim stanie psychicznym, jak przeciętny pacjent szpitala psychiatrycznego w latach 50-tych.

No, to ja jeszcze dodam, że cieszę się życiem, olewam kupkające gołębie, nieznośnych sąsiadów, kłótliwe współlokatorki (nie mam takowych, ale i tak olewam ), niegrzecznego chłopaka, rygorystycznych rodziców i takie tam. Najważniejsze to być zdrowym i żyć w zgodzie ze sobą.

[uparta Marti]

trudno jest cieszyć się zyciem gdy życie nie szczędzi na bolu,przykrości,porażek. Stawia nam przeszkody,które czasem są nie do ominięcia.Może miedzy innym z tego wynika ze ludzie sobie nie radzą,marnują je. Przyczynia się do tego też monotonia życia która odbiera cheć na cokolwiek.

Jeśli o mnie chodzi to od kilku miesięcy "cisne" z życia każdą chwile Spełniam sowje marzenia,porazki staram się obracać w sukcesy.Tak jak napisała Luba o przemijaniu. Zyje sie raz i trzeba z niego czerpac co najlepsze.

[Hultaj]

Ja wiem, czy nie potrafimy. Jedni potrafią, inni nie. Ale w sumie nie ma po co kusić.

[53a79fa446cdfb8869bfead901fb105f1bedb9e1_5f7ba57211d4f]

Dużo prawdy jest w tym że narzekanie na własny los jest po prostu najłatwiejszym rozwiązaniem. Nie wymaga żadnego wysiłku a i nie powoduje żadnych zmian. Sama też zapędzam sie czasem w tą pułapke.

Myśle że trzeba sobie znaleźć droge żeby cieszyć się naprawde życiem. I kochać to co sie robi. Mnie bardzo dużo radości dają studia i kierunek jaki sobie wybrałam bo czuje że dobrze wybrałam, będę robić to co mnie interesuje choć wiele osób uważało i dalej uważa że nie dam rady. I właśnie zawsze kiedy bierze mnie narzekanie, dół, mam ochote przeleżeć w łóżku myśle o tym że jestem w miejscu w swoim życiu w którym czuje sie szczęśliwa.

A każdą błahostką trza sie cieszyć jak głupi. Bo jak zabraknie tego czegoś to dopiero dostrzegamy jak było to ważne. (Wybaczcie pisanie o sobie ale ja np dowiedziałam sie kilka dni temu że jestem bezglutenowcem. Jakkolwiek by to głupio brzmiało płakać mi sie chciało że tyle rzeczy nie będe mogła już zjeć. A doceniałyście np kiedyś że [oczywiście mówie ogólnie, na pewno jest dużo poszkodowanych niczym ja] mozecie jeść wszystko? Taka głupota...)

A w to paskudne pochmurne nie-wiosenne popołudnie życze uśmiechu na buziach

[whatIthink]

U mnie dużą przeszkodą, żeby się cieszyć jest to, że ciągle mam do siebie żal, że za mało robię, że powinnam to czy tamto. Że za dużo leniuchuję. Czasem chciałabym pójść sobie po prostu na spacer i popatrzeć w niebo, ale liczne obowiązki ściągają mnie na ziemię.
Poza tym jako hipochondryczka mam wiele innych powodów do zamartwiania się ;P

[paulina150528]

Napisane przez backie

"Życie nie jest ani lepsze, ani gorsze od naszych marzeń.
Czasem bywa po prostu inne."

.

I z tym cytatem sie zgodze całkowicie

Wydaje mi sie,ze wiele ludzi ma problem z cieszenia sie i doceniania drobnostek.Ciesza ich "rzeczy"wielkie a jak wiadomo nie zawsze osiagalne.

Ja staram sie nie marnowac życia(bo długie ono nie jest),chwytac takie momenty drobnej radosci za nogi i usmiechac sie do nich.

[Evelayn]

Nie potrafimy się cieszyć życiem ??
Hm... może dotyczy to większości ludzi.. ale ja jestem juz takie dziwne stworzenie, że im więcej niepowodzeń miałam tym lepiej rozumiem życie i cieszę się najmniejszymi rzeczami... Ogólnie jestem niepoprawną optymistką.. podobno umiem tym zarażać hehe Mam czasem doła jak każdy , ale szybko przechodzi ..
Po prostu nie mozna życia brać całkiem serio i nie martwic sie niczym na zapas, nie wracac do tego co było .. CARPE DIEM..

[Ata77]

Napisane przez backie

Dlaczego ludzie często nie "radzą" sobie z życiem?

- bo ich przerasta, bo problemy, których doświadczają wydają się być nierozwiązywalne
- bo są samotni, bo nie mają wsparcia najbliższych
- bo ktoś im to życie sukcesywnie niszczy (czasami "ten najbliższy")
- bo są zbyt głupi lub ślepi,by docenić to co mają w pogoni za czymś więcej,co tak naprawdę nie jest im do szczęscia potrzebne
- bo........

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Dziewczyny nie spodziewałam się nawet tak dużego odzewu.

Dlaczego nie potrafimy cieszyć się życiem?

Może dlatego, że ze skwaszoną miną jest nam do twarzy...?
Może łatwiej rozpaczać niż w uśmiechu podnosić twarz "pomimo"...?
Może tak naprawdę często nie widzimy, że to co mamy przed sobą nie wbija się jedynie w codzienność, a cieszy...?

Ja tego nie wiem, dlatego Was pytam.
Proszę nie posądzać mnie o brak problemów ani przysłowiowe "tej to zawsze z górki"... bo...
Niech zostanie bo...

Czasem wydaje mi się, że zbyt dużo własnego szczęścia uzależniamy od innych ludzi.
Co o tym myślicie?

A czasem myślę, że zdrowie jest tym wyznacznikiem, który sprawia, że cieszymy się, doceniamy rzeczy, ludzi, wydarzenia, dopiero kiedy go nam właśnie brakuje.
Bywa, że mimo wszystko czasem i tak za późno.

Niezależnie od tego w jaki sposób to przychodzi, dobrze jest kiedy człowiek może się ocknąć i powiedzieć sobie: Dzisiaj miałem/am fajny dzień.

A wracając do sfery marzeń:
Marzenia zwykle się spełniają, ale nie tak i nie wtedy, kiedy tego pragniemy.
Tak mówią.

[xhankax]

Napisane przez cbc6429be45513368b51b71e3 40d921ce6d338a3

Dziewczyny nie spodziewałam się nawet tak dużego odzewu.

Dlaczego nie potrafimy cieszyć się życiem?

Może dlatego, że ze skwaszoną miną jest nam do twarzy...?
Może łatwiej rozpaczać niż w uśmiechu podnosić twarz "pomimo"...?
Może tak naprawdę często nie widzimy, że to co mamy przed sobą nie wbija się jedynie w codzienność, a cieszy...?

Ja tego nie wiem, dlatego Was pytam.
Proszę nie posądzać mnie o brak problemów ani przysłowiowe "tej to zawsze z górki"... bo...
Niech zostanie bo...

Czasem wydaje mi się, że zbyt dużo własnego szczęścia uzależniamy od innych ludzi.
Co o tym myślicie?

A czasem myślę, że zdrowie jest tym wyznacznikiem, który sprawia, że cieszymy się, doceniamy rzeczy, ludzi, wydarzenia, dopiero kiedy go nam właśnie brakuje.
Bywa, że mimo wszystko czasem i tak za późno.

Niezależnie od tego w jaki sposób to przychodzi, dobrze jest kiedy człowiek może się ocknąć i powiedzieć sobie: Dzisiaj miałem/am fajny dzień.

A wracając do sfery marzeń:
Marzenia zwykle się spełniają, ale nie tak i nie wtedy, kiedy tego pragniemy.
Tak mówią.

Piękna wypowiedź.
Dlaczego? Bo często to życie nas trochę przerasta, nastręcza wielu problemów.. bo musimy walczyć o swoje, bo nic nie przychodzi nam łatwo...
Ja potrafię cieszyć się wszystkim co mam, nawet tymi najdrobniejszymi sprawami. Niestety mam wokół siebie wielu typowych, narzekających na wszystko ludzi. I dzieje się tak chyba za sprawą tej szarej rzeczywistości, która nas otacza, tej monotonii, w którą wpadamy... Myślę, że to jak żyjemy i kiedy cieszymy się z zycia zależy tylko i wyłącznie od nas. Nie uzależniajmy tego od innych, nie obwiniajmy nikogo o nic, bo to nasze zycie i powinniśmy wziąć je w nasze ręce.

[KawaMarcepanowa]

Cóż, nie wrzucałabym wszystkich do jednego worka
Myślę że dużo zależy od sytuacji człowieka. Czasami trudno jest się cieszyć tak po prostu, bo słońce świeci, bo jest się zdrowym, bo przeżyło się fajny dzień, jak masa problemów zwala się na głowę i trzeba sobie samemu radzić.

[Ata77]

Napisane przez KawaMarcepanowa

Czasami trudno jest się cieszyć tak po prostu, bo słońce świeci, bo jest się zdrowym, bo przeżyło się fajny dzień, jak masa problemów zwala się na głowę i trzeba sobie samemu radzić.

Ale z drugiej strony są inni, którzy nie są zdrowi, nie świeci nad nimi słońce, od dawna nie przeżyli fajnego dnia i, gdy to sobie uświadamiam....to przestaję narzekać.

[Sweet_21]

Czemu nie potrafimy cieszyć się życiem?
Często nie doceniamy tego co mamy, szukamy tego szczęścia, a ono jest jak okulary pana Hilarego.
I taka mała historyjka:
'Pewna kobieta znalazła czterolistna koniczynę.Zawołała swojego męża, dzieci, przyjaciół, siedzieli razem całą noc, czekali pełni nadziei kiedy szczęście w końcu nadejdzie.Ale nic się nie działo, dzieci się śmiały, drzewa szumiały, zegar tykał, świecił księżyc.Rano rozeszli się zawiedzeni, że szczęście nie przyszło".
Zapadło mi to w pamięć po przeczytaniu "Dziecka piątku" Musierowiczowej.

[Ata77]

Napisane przez Sweet_21

taka mała historyjka:'Pewna kobieta znalazła czterolistna koniczynę.Zawołała swojego męża, dzieci, przyjaciół, siedzieli razem całą noc, czekali pełni nadziei kiedy szczęście w końcu nadejdzie.Ale nic się nie działo, dzieci się śmiały, drzewa szumiały, zegar tykał, świecił księżyc.Rano rozeszli się zawiedzeni, że szczęście nie przyszło".

Refleksyjne

[czesterka]

Ja tam korzystam z życia -przecież siedzę właśnie na wizażu

[untouchable]

eee potrafimy. takie uogalnanie tez nie jest zdrowe. wydaje mi sie ze kazdy ma taki okres w zyciu gdy cos nie wyjdzie, nie udaje sie, sa problemy. ale gdyby nie to to zycie byloby nudne i monotonne. nie przesadzajmy znowu ze wszyscy jestesmy pesymistycznie nastawieni do zycia.

[Le Tigre]

Dlaczego nie potrafimy cieszyć się życiem?

Oczywiście, że potrafimy.

To, że narzekamy na wiele spraw moim zdaniem wynika z tego, że w Polsce nie ma ciśnienia społecznego na szczęście. Wolno nam narzekać więc narzekamy, a nie dusimy to w sobie.

Maniwa wspomniała wcześniej o stanie psychicznym współczesnych Polek a stanem pacjentów psychiatrycznych w latach '50. Dobrze, że zaznaczyłaś, że to rewelacje poczytnego babskiego pisma bo te wyniki były troszkę inne. Generalnie chodziło o to, że obraz świata przeciętnego Polaka jest taki, jak amerykańskiego pacjenta depresyjnego, który się leczy. Wynik ten tłumaczy się następująco - nie, nie jesteśmy jakoś specjalnie depresyjną nacją, tylko jeśli coś nam leży na wątrobie to o tym mówimy, bo w przeciwieństwie do Amerykanina mamy w nosie aprobatę społeczną.

[insomnieux]

a w sumie dla kazdego z nas korzystanie z zycia to cos innego. dla jednej osoby to moze byc zycie non stop w biegu. dla innej po prostu siedzenie w domu i oglądanie tv. wiem to takie dwie skrajnosci.
wydaje mi sie, ze kazdy z nas wymaga od siebie za duzo. patrzymy na innych i myslimy, ze cholera ten to ma szczescie. ma to i to i tamto a nie tak jak ja tysiac problemow. a przeciez tak naprawde kazdy z nas zmaga sie codziennie z jakims syfem.
ja sama moge powiedziec ze nie potrafie cieszyc sie zyciem. trace duzo czasu na rozpatrywanie, analizowanie, przezywanie. na siedzenie w domu, na stagnacje. nie rozwijam sie, nie ide na przod, bo sie boje. mloda dziewczyna, ktora stoi na rozdrozu. jasne, ze czuje ze powinnam to zmienic i chce i pragne tego. ale sie boje. strasznie ciezko jest tak po prostu zmienic sobie zycie, zaczac zyc tak jak sie zawsze zylo w marzeniach. zerwac z starymi, bezpiecznymi przyzwyczajeniami.

[Evelayn]

Napisane przez insomnieux

a w sumie dla kazdego z nas korzystanie z zycia to cos innego. dla jednej osoby to moze byc zycie non stop w biegu. dla innej po prostu siedzenie w domu i oglądanie tv. wiem to takie dwie skrajnosci.
wydaje mi sie, ze kazdy z nas wymaga od siebie za duzo.

Z tym muszę się zgodzić..
i z tym,że czasem ludzie naprawde biora na siebie za dużo.. Też kiedyś tak robiłam.. Teraz staram się wszystko sobie dobrze rozplanować

[insomnieux]

Napisane przez Evelayn

Z tym muszę się zgodzić..
i z tym,że czasem ludzie naprawde biora na siebie za dużo.. Też kiedyś tak robiłam.. Teraz staram się wszystko sobie dobrze rozplanować

bo sęk chyba w tym, ze niektorzy ludzie mysla ze jak beda siedziec w domu i po prostu nie beda nic robic to wtedy zycie im przeleci przez palce. a czasami warto sie zatrzymac i po prostu sobie popatrzec w sufit. wazne, zeby to patrzenie w sufit nie stalo sie sensem zycia