Czy można kochać kogoś całe życie?

[insidemyhead]

Potrzebuję porady kogoś, kto może przeżył podobną sytuację, komu udało się lub nie wyjść z tego.

Nie jestem już nastolatką, mam 25 lat. Mam za sobą 2 związki, jeden był dość poważny, ale oba się zakończyły. Prawie 2 lata temu poznałam kogoś. On jest starszy ode mnie o 10 lat, jest dojrzały, ma wszystkie te cech, których zawsze mi brakowało. (mam dość ciężką sytuację rodzinną, zawsze brakowało mi miłości, zrozumienia)W nim znalazłam to, czego nigdy nie miałam.
Historia jest dośc długa i zawiła i nie chcę tego opisywać. Chodzi o to, że ja go strasznie kocham, nie wyobrażam sobie życia bez niego, nigdy wcześniej do żadnego z moich poprzednich partnerów nie czułam czegoś takiego.
Nie mamy szansy być razem i nigdy nie będziemy, to jest pewne.

I teraz pytam, czy można kogoś kochać całe życie? Czuję, że już nigdy nikogo nie będę w stanie pokochać, że całe życie będę żyć tą miłością, myśląc o nim. Wcale oczywiście tego nie chcę, ale nie potrafię inaczej, to trwa już tak długo.
Czy można nie móc przestać kochać, tym bardziej, że nie ma szans na związek?

[201607110949]

Napisane przez insidemyhead

Potrzebuję porady kogoś, kto może przeżył podobną sytuację, komu udało się lub nie wyjść z tego.

Nie jestem już nastolatką, mam 25 lat. Mam za sobą 2 związki, jeden był dość poważny, ale oba się zakończyły. Prawie 2 lata temu poznałam kogoś. On jest starszy ode mnie o 10 lat, jest dojrzały, ma wszystkie te cech, których zawsze mi brakowało. (mam dość ciężką sytuację rodzinną, zawsze brakowało mi miłości, zrozumienia)W nim znalazłam to, czego nigdy nie miałam.
Historia jest dośc długa i zawiła i nie chcę tego opisywać. Chodzi o to, że ja go strasznie kocham, nie wyobrażam sobie życia bez niego, nigdy wcześniej do żadnego z moich poprzednich partnerów nie czułam czegoś takiego.
Nie mamy szansy być razem i nigdy nie będziemy, to jest pewne.

I teraz pytam, czy można kogoś kochać całe życie? Czuję, że już nigdy nikogo nie będę w stanie pokochać, że całe życie będę żyć tą miłością, myśląc o nim. Wcale oczywiście tego nie chcę, ale nie potrafię inaczej, to trwa już tak długo.
Czy można nie móc przestać kochać, tym bardziej, że nie ma szans na związek?

Akurat, nie chcesz. Chcesz, wybrałaś sobie niedostępnego faceta i teraz zamierzasz poświęcić się wyidealizowanej miłości, jakże to romantyczne... A raczej cierpiętnicze.
Widać, że masz w domu rodzinnym nie halo, skoro wybrałaś sobie taką ścieżkę miłosnej kariery (choć pewnie podświadomie). Nie wiem czy Cię to pocieszy czy zmartwi, ale niepodsycane uczucie zniknie, zakochasz się na pewno kiedyś na nowo i oby tym razem szczęśliwie

[Candy_lips]

Możesz kochać go całe życie. No, ale skoro jest niedostępny, to czy nie lepiej byłoby dać sobie spokój? Jest naprawdę wielu interesujących facetów. Wprawdzie nie są nim, ale mogą być równie interesujący. Takie historie sprawdzają się w filmach, w życiu realnym są bez sensu. Będziesz przez to tylko cierpieć, a kiedyś powiesz sobie "Po co mi to było"?
Jasne, że możesz kochać całe życie jego i odrzucać każdego innego faceta, ale kiedyś możesz tego żałować.
Uważam, że powinnaś sobie dać szansę na odwzajemnione uczucie. Spójrz na to tak; wiele wycierpiałaś, dlaczego masz jeszcze cierpieć? Zasługujesz na szczęście. Spróbuj poznać innych facetów, bez porównywania. A nuż zauważysz kogoś ciekawego. A z nim dasz sobie spokój. W końcu chyba chciałabyś być w szczęśliwym związku?
Jeżeli nie radzisz sobie, radziłabym iść do psychologa.
To, że czujesz, że nikogo nie pokochasz już, to nie jest jakieś nienormalne, w końcu często ludzie po rozstaniu czy zawodzie miłosnym tak myślą. Jednak mam nadzieję, że z czasem zakończysz "żałobę" po nim i zaczniesz iść dalej. Bo widzis,z ja kiedyś też myślałam, że np nie przestanę kochać byłego i nie będę szczęśliwa, a jednak się udało.
Warto próbować .

[KiniaaxD]

Dlaczego niby widac ze nie miala za dobrze w rodzinnym domu?!

Nie musisz od razu jej krytykowac, ja uwazam ze nie chciala sie w nim zakochac a wyszlo jak wyszlo i nic nie moze z tym zrobic, autorko nie wiem jak to jest bo nie bylam w akiej sytuacji tzn ja kocham chlopaka nad zycie ale mam mozliwosc bycia z nim.

Mysle jednak ze Tobie po dlugim czasie to przejdzie, teraz zapewne nie jest Ci lekko, ale jak to sie mowi czas leczy rany, pozwala zapomniec, tym bardziej ze wiesz iz wasz zwiazek nigdy nie nastanie. Wiec glowa do gory, zapewne zakochasz sie w kims z kim bedziesz mogla tworzyc zwiazek

[Olivvek]

Dokładnie, czas leczy rany można kochać całe życie, ale jeśli się jest ze sobą i pielęgnuje związek. W Twojej sytuacji- nie. Dlatego dla Ciebie samej najlepiej by było urwać kontakt i dać sobie szansę na poznanie kogoś nawet bardziej interesującego i BYCIE Z NIM.

[mimbla mniejsza]

Byłam w podobnej sytuacji, też sądziłam, że taka miłość się już nie powtórzy, jak nie ten, to żaden. Guzik prawda. Wystarczyło całkowicie zerwać kontakt i po 3 miesiącach byłam już na nowo zakochana. Tym razem z wzajemnością. Moja rada - krótkie, szybkie cięcie - gwarantuję, że ta "miłość" się sama nie wykarmi.

[201607110949]

Napisane przez KiniaaxD

Dlaczego niby widac ze nie miala za dobrze w rodzinnym domu?!

Dlatego, że dziewczyny pochodzące z normalnych rodzin rzadko kiedy wybierają sobie na miłość życia faceta, z którym nie mogą być, natomiast jest to raczej typowa postawa dla kobiety, która miała problemy z ojcem.

Napisane przez KiniaaxD

Nie musisz od razu jej krytykowac, ja uwazam ze nie chciala sie w nim zakochac a wyszlo jak wyszlo i nic nie moze z tym zrobic

A ja twierdzę, że podświadomie chciała. Nie krytykuję jej tylko staram się przywrócić do pionu i uświadomić różne rzeczy.

[insidemyhead]

Dziękuję za odpowiedzi. Jak pisałam w moim domu nie było dobrze, zawsze brakowało mi miłości i opieki. Stąd być może zakochanie w starszym mężczyźnie, nie wyobrażam sobie byc z kimś w moim wieku.
W ogóle nie wyobrażam sobie być z nikim innym. Jak patrzę na innych facetów (nawet tych obiektywnie fajnych) czuję... obrzydzenie naprawdę. Nie wyobrażam sobie, żeby ktokolwiek oprócz niego mógł mnie nawet dotknąć.
Naprawdę starałam się zapomnieć, ale od 2 lat nic się nie zmienia.
Wypisałam sobie jego wady i zalety (wad jest sporo i są dość poważne), czytam je sobie w ciężkich chwilach i troszeczkę mi lepiej, ale na krótko.
Byłam też na 2 randkach z innymi facetami i cały czas porównywałam ich do niego. Oni nie byli nim, chciałam uciekać ze spotkania, potem czułam się jeszcze gorzej...

Nie chcę, naprawdę nie chcę zmarnować sobie życia przez niego, chcę być szczęśliwa, kochać i czuć, że ktoś mnie kocha, ale nie wyobrażam sobie, żeby to był ktoś inny niż on.. . Boje się, że nie uda mi się przestać go kochać.

[KiniaaxD]

Ja rowniez pochodze z takiej rodziny!
Nie koniecznie musi pochodzic z rodziny patologicznej zeby zakochac sie bez wzajemnosci, i akurat w jej problem nie wciagalabym jej rodziny. Malo osob zakochuje sie bez wzajemnosci, i nie moze byc z ta osoba?! Nie, nie malo, i nie sa to TYLKO osoby co mialy popsute dziecinstwo, wiec nie powinnas tak w ogole pisac. Pozdrawiam

[madana]

Napisane przez KiniaaxD

Ja rowniez pochodze z takiej rodziny!
Nie koniecznie musi pochodzic z rodziny patologicznej zeby zakochac sie bez wzajemnosci, i akurat w jej problem nie wciagalabym jej rodziny. Malo osob zakochuje sie bez wzajemnosci, i nie moze byc z ta osoba?! Nie, nie malo, i nie sa to TYLKO osoby co mialy popsute dziecinstwo, wiec nie powinnas tak w ogole pisac. Pozdrawiam

- akurat SALIX napisała mądrze; bo o ile sporo osób zakochuje się bez wzajemności, to tylko niektóre osoby, z pewnymi - nazwijmy to: brakami uczuciowymi, przeżywają to w taj dramatyczny sposób: nigdy nie pokocham innego, nie możemy być razem itp.

[chwast]

Czyli brak ojca ma jakiś wpływ na odczucia co do partnera tak? Że jest się z nim jakoś silniej związanym i wie się, że to NA PEWNO TEN i żaden inny

[insidemyhead]

Napisane przez madana

- akurat SALIX napisała mądrze; bo o ile sporo osób zakochuje się bez wzajemności, to tylko niektóre osoby, z pewnymi - nazwijmy to: brakami uczuciowymi, przeżywają to w taj dramatyczny sposób: nigdy nie pokocham innego, nie możemy być razem itp.

tak jak napisałam, w moim domu rodzinnym nie było zbyt dobrze. Zawsze brakowało mi miłości i opieki i właśnie w nim to znalazłam, tylko co z tego skoro i tak nie będziemy razem

[KiniaaxD]

Kazdy ma swoje zdanie, ja mam akurat inne. Faktycznie jest ciezej okazywac uczucia, ale nie jest do konca tak moim zdaniem ze zakochuja sie bez wzajemnosci tylko osoby z zlym dziecinstwem..

[Candy_lips]

Napisane przez madana

- akurat SALIX napisała mądrze; bo o ile sporo osób zakochuje się bez wzajemności, to tylko niektóre osoby, z pewnymi - nazwijmy to: brakami uczuciowymi, przeżywają to w taj dramatyczny sposób: nigdy nie pokocham innego, nie możemy być razem itp.

No możliwe, ale myśleć świeżo po rozczarowaniu "nie pokocham innego" to jest normalna sprawa, gorzej jak tak myślimy, a minęło wiele czasu.

[normalnyFacet]

Napisane przez insidemyhead

Historia jest dośc długa i zawiła i nie chcę tego opisywać. Chodzi o to, że ja go strasznie kocham, nie wyobrażam sobie życia bez niego, nigdy wcześniej do żadnego z moich poprzednich partnerów nie czułam czegoś takiego.

pogrubione: Klasyczny błąd kobiet, że tak twierdzą. Wielkie uniesienia potem wielkie upadki, by potem odbić się od dna itd. itd.

Napisane przez insidemyhead

Nie mamy szansy być razem i nigdy nie będziemy, to jest pewne.

Nie jesteście razem = po co ten masochizm? Po co to wszystko? te rozkminy, myśli itp?

Napisane przez insidemyhead

I teraz pytam, czy można kogoś kochać całe życie?

Dla mnie miłość = wzajemność + docenienie. Jeśli nie ma tych aspektów to NIE MA MIŁOŚCI (wg mnie).

Napisane przez insidemyhead

Czy można nie móc przestać kochać, tym bardziej, że nie ma szans na związek?

Dziwnie sformułowane pytanie. Zrozumiałem to tak jakbyś nie chciała stracić tego "uczucia" mimo, że nigdy nie będziecie razem..

MOŻNA przestać kochać i TYM BARDZIEJ, że nie ma szans na związek. Poza tym co to za kochanie jak nie ma wzajemności, toż to czysty masochizm. W końcu przecież taka kolej rzeczy nie daje Ci przyjemności radości ani szczęścia.

[Marlenakocur]

możesz kochać przez całe życie jak pielęgnujesz to uczucie..

[2016070953]

Napisane przez SALIX

Dlatego, że dziewczyny pochodzące z normalnych rodzin rzadko kiedy wybierają sobie na miłość życia faceta, z którym nie mogą być, natomiast jest to raczej typowa postawa dla kobiety, która miała problemy z ojcem.



A ja twierdzę, że podświadomie chciała. Nie krytykuję jej tylko staram się przywrócić do pionu i uświadomić różne rzeczy.

tiaa, a u mnie jest odwrotnie. Mam super ojca i w facetach szukam podobnego, a niestety mój ojciec pochodzi z edycji limitowanej On sam to stwierdził ,że widzi że szukam mu podobnych i że będę miała cięzki orzech do zrgyzienia
i to prawda, bo tak fajnych gostków jest mało a ci co są tacy to są zajęci :/

[edzina]

Napisane przez insidemyhead

Naprawdę starałam się zapomnieć, ale od 2 lat nic się nie zmienia.
Wypisałam sobie jego wady i zalety (wad jest sporo i są dość poważne), czytam je sobie w ciężkich chwilach i troszeczkę mi lepiej, ale na krótko.

Kobieto! Życie Ci mija, a Ty żyjesz jakimiś złudzeniami. Po co?
Nie myśl o nim. Wiem, że łatwo powiedzieć, ale to działa. Spróbuj się kontrolować i powiedzmy przez tydzień pilnuj się, żeby o nim nie myśleć, nie roztrząsać, nie żałować. A kiedy nachodzi Cię jakakolwiek myśl o nim - zacznij coś robić, zacznij natychmiast myśleć o czymś innym, spotkaj się z koleżanką. Po jakimś czasie zobaczysz, że jest fajnie mimo jego braku i że jest Ci coraz łatwiej. Pomyśl sobie, że on ma to gdzieś i to, że myślisz - w żaden sposób na niego nie wpływa i nie wpływa na Twoje dobre samopoczucie. On w tym czasie być może dobrze się bawi, a Ty zachowujesz się jak mniszka.
Musisz się zastanowić czego naprawdę chcesz. Bo jeśli Twoim celem w życiu jest umartwianie się i lubisz tęsknić za czymś czego nie będzie - ok. Twój wybór. Ale pamiętaj, że przez to możesz przegapić coś fajnego.
Jak ostatnio przeczytałam - masz to o czym myślisz. Ty lubisz nurzać się w swoich przeżyciach, roztrząsać i użalać się nad sobą. Bo rodzina nie ma tu nic do rzeczy. Ty sama masz się wziąć w garść. Mnóstwo ludzi żyło i żyje w podobnych, a jednak potrafią być radośni i szczęśliwi. Trzeba tylko chcieć.

[Kaja-ja]

A miałaś z nim "romans"? Byłaś z nim blisko? Łączyło Was kiedyś coś silniejszego niż znajomość? Bo z Twoich postów wywnioskowałam (może nazbyt pochopnie, ale i tak to napiszę), że Ty jesteś zakochana w WIDMIE tego faceta. Sytuacja rodzinna i tęsknota za bliskością (i pewnie jeszcze inne czynniki) spowodowały, że wyidealizowałaś sobie tego chłopa... zakładam, że nawet dobrze go nie znasz (a nawet jestem tego pewna, bo ja w 3-letnim związku nadal poznaję swojego TŻ). Po prostu zakochałaś się platonicznie w kimś, kto nie istnieje. W sensie takim, że "wbudowałaś" sobie wszystkie cechy, których Ci brakuje w ciało jakiegoś gościa i teraz go wielbisz.
Moim zdaniem szkoda czasu. Nie będziecie razem, więc wyjście jest dość proste - odetnij się całkowicie, nie porównuj, zapomnij. Wiem, łatwo powiedzieć, ale do cholery masz 25 lat - i zakładam, że trochę rozumu w głowie, więc podejdź do sprawy racjonalnie. A pisanie " Nie wyobrażam sobie życia bez niego" - daruj, ale zalatuje gimnazjum.
Nie chcę Cię krytykować, ale sama pod sobą kopiesz dół, nalewasz sobie błotka i się w nim taplasz... Po co Ci to?

[33owieczka]

Dużo łatwiej jest "kochać" wyidealizowany obraz kogoś, z kim nie mozna być, niż zmierzyc się z realnym związkiem, kiedy wychodzą "rysy na diamencie".

Twój ukochany istnieje realnie, ale nie możecie byc ze sobą, zatem Ty spragniona miłości idealizujesz go sobie.

Po co? Bedziesz jeszcze dłużej sie męczyć.
Rzozumiem, że cięzko Ci zapomnieć, bo marzenia sa piekne, a wspomnienia mają to do siebie, ze błękitnieją (stają sie piekniejsze niz w rzeczywistości).

Daj sobie szansę! Na pewno sa Wspaniali mężczyźni, którzy są Ciebie warci, którzy dadzą Ci to czego potrzebujesz.
Tylko nie poróbnuj kazdego z nich do wyidealizowanego wspomnienia!

[eae59dc78e1e9e84c064a10ad74dde2dd7f297a0_6313dc73a6c64]

Napisane przez 33owieczka

Dużo łatwiej jest "kochać" wyidealizowany obraz kogoś, z kim nie mozna być, niż zmierzyc się z realnym związkiem, kiedy wychodzą "rysy na diamencie".

Podoba mi sie to zdanie. Ladny dobor slow + duzo prawdy.

[andzia1989r]

Napisane przez 33owieczka

Dużo łatwiej jest "kochać" wyidealizowany obraz kogoś, z kim nie mozna być, niż zmierzyc się z realnym związkiem, kiedy wychodzą "rysy na diamencie".

Twój ukochany istnieje realnie, ale nie możecie byc ze sobą, zatem Ty spragniona miłości idealizujesz go sobie.

Po co? Bedziesz jeszcze dłużej sie męczyć.
Rzozumiem, że cięzko Ci zapomnieć, bo marzenia sa piekne, a wspomnienia mają to do siebie, ze błękitnieją (stają sie piekniejsze niz w rzeczywistości).

Daj sobie szansę! Na pewno sa Wspaniali mężczyźni, którzy są Ciebie warci, którzy dadzą Ci to czego potrzebujesz.
Tylko nie poróbnuj kazdego z nich do wyidealizowanego wspomnienia!

Zgadzam się. W sumie nic dodac nic ując.

[insidemyhead]

Dzięki za odpowiedzi.
Znamy się dość dobrze. Mieliśmy "romans", była bliskość i wszystko inne co w związkach, oprócz związku...
Ja wiem, że on nie jest idealny, nikt nie jest. Znam jego zalety, znam jego wady i nie idealizuje go. Po prostu przy nikim innym tak dobrze się nie czułam i po prostu myślę, że przy nikim innym tak się nie poczuję, nikogo już tak nie pokocham.
Wcale nie chcę się umartwiać. Mam dość napięty grafik, mało czasu. A jak mam czas to staram się organizować sobie zajęcia, ale to nie pomaga, bo on cały czas jest w mojej głowie. Naprawdę próbowałam nie mysleć tyle, zapomnieć, umawiałam się z innymi, ale to tylko kończyło się zupełnym popsuciem nastroju, bo nikt nie jest taki jak on...
Chwilami czuję się właśnie jak taka zakochana nastolatka, która nie widzi świata poza jednym facetem i sama sobie się dziwię i nie poznaję siebie, bo zawsze byłam odpowiedzialna i w miarę możliwości panowałam nas sobą, starałam się robić wszystko racjonalnie, dopóki nie poznałam jego... Wstyd mi za siebie, bo wiem, że tracę czas.

[Polly88]

jeżeli to miał być TEN to ciężko pewnie będzie sie pozbierać. Sama nie byłam w takiej sytuacji ale znam jedną historię..
Znali sie prawie od dziecka ale tak na prawdę nigdy nie byli oficjalnie parą. Wszyscy widzieli, że ich do siebie ciągnie, oni także lecz jakoś nie odwazyli się być razem. Ona miała przelotne romanse on też spotykał sie z dziewczynami. On w wieku 19 lat umarł. Minęło 10 lat od jego śmierci a dziewczyna nadal jest sama. Była w kilku paroletnich związkach a nawet miała wyjść za mąż ale sie rozmyśliła. Powiedziała, że żaden mężczyzna nie będzie Nim a Ona nie chce żyć z nikim innym... Przykre. ale widocznie można kochać tylko jedna osobę mimo, że nie ma możliwości by z nią być.

[andzia1989r]

Napisane przez Polly88

jeżeli to miał być TEN to ciężko pewnie będzie sie pozbierać. Sama nie byłam w takiej sytuacji ale znam jedną historię..
Znali sie prawie od dziecka ale tak na prawdę nigdy nie byli oficjalnie parą. Wszyscy widzieli, że ich do siebie ciągnie, oni także lecz jakoś nie odwazyli się być razem. Ona miała przelotne romanse on też spotykał sie z dziewczynami. On w wieku 19 lat umarł. Minęło 10 lat od jego śmierci a dziewczyna nadal jest sama. Była w kilku paroletnich związkach a nawet miała wyjść za mąż ale sie rozmyśliła. Powiedziała, że żaden mężczyzna nie będzie Nim a Ona nie chce żyć z nikim innym... Przykre. ale widocznie można kochać tylko jedna osobę mimo, że nie ma możliwości by z nią być.

A dla mnie to jest szablonowy przykład wyidealizowania sobie osoby, z którą się nigdy nie było, i skopania sobie z tego powodu życia.

Można się i od pieluchy znac, jednak w związku człowiek się poznaje na nowo i od innej strony. I nie zawsze jest cudownie, za to zawsze jest INACZEJ niż sobie człowiek wyobrażał.

U autorki jest podobnie: coś ją z facetem łączyło, ostatecznie on jej nie chce (ewentualnie ma dziewczynę./żonę a ona była tylko kochanką), a ona go idealizuje pod niebiosa.

Nie znam kobiet z rozpadniętych się związków (nawet takich 8 letnich), które by sobie nie zaczęły na nowo układac życia bo... miłośc jedna jedyna ja teraz tylko sama.

Znam za to kilka takich przykładów jak Twój. Tyle, że to nie miłośc a wybujała wyobraźnia, fantazja i przesadna idealizacja. A fakt, wyidealizowanemu w głowie cudowi świata mało który normalny POZNANY facet dorówna.

[Polly88]

ja uważam inaczej. sama wiem po sobie, że gdyby przyszło mi żyć bez mojego faceta to byłabym sama. wolałabym to niż być z kimś innym.
Każdy człowiek jest inny. I nie zawsze chodzi o wyidealizowany obraz tej drugiej osoby tylko o uczucia, bo jeżeli nadal się kocha to jakim cudem wejść w nowy związek? Dla pocieszenia? Bo może się uda? Bez sensu. To że nie możemy z kims być to nie znaczy, że przestajemy kochać. A tłumaczenie sobie, że ta miłość nie ma szans często nie daje rezultatów. Niestety rozum nie zawsze wygrywa z sercem.
Mój kupel jest właśnie w takiej sytuacji. Był z dziewczyna kilka lat i się rozstali. On wszedł w nowy związek - na początku mówił że jest super, że kompletnie inna dziewczyna, że ja kocha. Nie minął rok i z nią się rozstał bo mówi, że to nie jest ta była, że to jednak tamta kocha i nie może o niej zapomnieć mimo że nie mogą juz być razem.

[insidemyhead]

to wszystko jest strasznie niepocieszające

[Marioza]

Napisane przez insidemyhead

Dzięki za odpowiedzi.
Znamy się dość dobrze. Mieliśmy "romans", była bliskość i wszystko inne co w związkach, oprócz związku...
Ja wiem, że on nie jest idealny, nikt nie jest. Znam jego zalety, znam jego wady i nie idealizuje go. Po prostu przy nikim innym tak dobrze się nie czułam i po prostu myślę, że przy nikim innym tak się nie poczuję, nikogo już tak nie pokocham.
Wcale nie chcę się umartwiać. Mam dość napięty grafik, mało czasu. A jak mam czas to staram się organizować sobie zajęcia, ale to nie pomaga, bo on cały czas jest w mojej głowie. Naprawdę próbowałam nie mysleć tyle, zapomnieć, umawiałam się z innymi, ale to tylko kończyło się zupełnym popsuciem nastroju, bo nikt nie jest taki jak on...
Chwilami czuję się właśnie jak taka zakochana nastolatka, która nie widzi świata poza jednym facetem i sama sobie się dziwię i nie poznaję siebie, bo zawsze byłam odpowiedzialna i w miarę możliwości panowałam nas sobą, starałam się robić wszystko racjonalnie, dopóki nie poznałam jego... Wstyd mi za siebie, bo wiem, że tracę czas.

Odpowiadając na Twoje pytanie, z obserwacji własnych wydaje mi się, że można kogoś kochać przez całe życie. Oczywiście miłość ma swoje fazy. I nie ma co liczyć, że zawsze będzie ta fascynacja z dnia poznania (no chyba żeby). Znam ludzi, którzy obchodzą 50 rocznicę pożycia i na pytanie, czego jeszcze pragną odpowiadają, że następnych 50 lat razem

Mam pytanie, bo chyba nie doczytałam... Skąd masz pewność, że nigdy nie będziecie razem??

[preetamsingh]

Nie ma sensu umartwiać się niemożliwą miłością. Skoro jesteś przekonana, że nigdy nie będziecie razem, to coś musi być na rzeczy, albo on jest zobowiązany wobec kogoś/czegoś, albo z innego względu niedostępny.
Wiele okazji może przejść Ci koło nosa, gdy tak analizujesz i porównujesz innych do niego. Zmartwiło mnie tylko, że piszesz, że "brzydzisz się" swoich rówieśników... Rozumiem, że możesz ich nie zauważać, być obojętna, ale czemu masz taką silną niechęć do nich?
Spróbuj sobie wyobrazić siebie za lat powiedzmy 40... Dajmy na to jesteś na emeryturze, masz czas na rozmyślania - czy nie będziesz żałować fascynacji niemożliwym, tego, że odrzuciłaś wiele ciekawych osób, które chciały się do Ciebie zbliżyć?

[insidemyhead]

Napisane przez preetamsingh

Nie ma sensu umartwiać się niemożliwą miłością. Skoro jesteś przekonana, że nigdy nie będziecie razem, to coś musi być na rzeczy, albo on jest zobowiązany wobec kogoś/czegoś, albo z innego względu niedostępny.
Wiele okazji może przejść Ci koło nosa, gdy tak analizujesz i porównujesz innych do niego. Zmartwiło mnie tylko, że piszesz, że "brzydzisz się" swoich rówieśników... Rozumiem, że możesz ich nie zauważać, być obojętna, ale czemu masz taką silną niechęć do nich?
Spróbuj sobie wyobrazić siebie za lat powiedzmy 40... Dajmy na to jesteś na emeryturze, masz czas na rozmyślania - czy nie będziesz żałować fascynacji niemożliwym, tego, że odrzuciłaś wiele ciekawych osób, które chciały się do Ciebie zbliżyć?

Nie chcę, naprawdę nie chcę żałować, że straciłam czas. A straciłam już 2 lata. Ale nie umiem tego przerwać, nie wiem jak. Naprawdę nie wiem. Tłumaczę sobie, że to bez sensu, ale to nie pomaga.