Ludzie mnie nie lubią

[higirl]

Od dzieciństwa zawsze byłam tą gorszą. To nie jest jakiś mój wymysł, po prostu często dawano mi to do zrozumienia. Tak było zanim poszłam do przedszkola, z dziećmi z mojej ulicy, które bawiły się ze mną normalnie, a gdy coś ich naszło po prostu mnie odtrącały, albo gdy przyszedł ktoś inny, lepszy do zabawy, wtedy ja szłam w odstawkę i leciały jakieś wredne teksty w moją stronę. W przedszkolu raczej też nie czułam się zbyt dobrze. Nigdy nie byłam osobą, która lubiła się rządzić, wręcz przeciwnie, zawsze chciałam pomóc innym, być dla innych miła, nie mówić rzeczy, które mogłyby komuś sprawić przykrość. W podstawówce grupa dziewczyn z mojej klasy wystąpiła przeciwko mnie, zaczęła być dla mnie wredna, leciały jakieś teksty, chociaż NIC im nie zrobiłam. Tak samo dziewczyna z poza szkoły też traktowała mnie jak popychadło i jak jej znudziło to mnie odtrącała. W gimnazjum sytuacja się powtórzyła, oczywiście też zdarzyły się sytuacje, gdy przeciwko mnie było kilka osób, bez większego powodu, żeby po mnie jechać. I tak w sumie było całe moje krótkie życie. Usłyszałam też wiele przykrych komentarzy na temat mojego wyglądu. Nie twierdzę, że nie miałam nigdy kolegów i koleżanek, bo miałam. Ale zawsze odczuwałam, że odstaję, że jestem kimś gorszym, mniej ciekawym. Teraz chodzę do szkoły średniej i nie miałam na szczęście sytuacji, żeby ktoś mnie obrażał czy wyzywał. Ale widzę, jak osoby z którymi rozmawiam zaczęły mnie ignorować tak po prostu. I rozwiewam jakieś pytania –jestem zwyczajną, przeciętna osoba, z normalnej rodziny. Od gimnazjum miałam jakiś większy problem z ludźmi, jakąś blokadę, bo czułam się oceniana i najgorsza spośród wszystkich. W liceum zaczęłam bardziej się starać, bo sądziłam, że problem leży we mnie. Zaczęłam zagadywać, przy byle jakiej okazji szukałam kontaktu, rozmawiałam, jeździłam nawet na wycieczki, na które nie lubiłam nigdy jeździć, żeby jakoś się zintegrować. To i tak na nic. Po prostu nie wiadomo ile będę rozmawiać i tak nie umiem nawiązać bliższej relacji, bo ludzie nie są mną zainteresowani. Widzę, jak osoby, z którymi dużo gadam wolą w autobusie rozmawiać z kimś innym z klasy niż ze mną. Nie wiem serio gdzie tkwi przyczyna. Mam chłopaka, który niby mi pomaga, ale nie odczuwam wcale jego wsparcia. On zawsze gdzieś szuka przyczyny we mnie, że powinnam robić to, tamto, że muszę gadać z innymi nawet jak nie mam ochoty gadać z daną osobą. Szuka winy we mnie, a ja starałam się to zmienić, ale i tak wszystko idzie na nic. Czuje się bezwartościowa, mało ciekawa, ciągle wydaje mi się, że to ze mną coś jest nie tak. Nie wiem co mam myśleć o tym wszystkim, zawsze jestem do pomocy, zawsze każdemu jestem w stanie pomóc, zawsze chcę pocieszyć i jakoś wesprzeć. Może jestem trochę nieśmiała, ale też znam granice i umiem się obronić w razie czego. Dajcie mi jakieś rady, ale nie chcę słyszeć o psychologu, bo nie mam na to czasu ani pieniędzy.

[StarFighter]

Piszesz że masz chłopaka więc chyba jakiś kontakt potrafisz nawiązać. Jak to jest w końcu?

[higirl]

Napisane przez StarFighter

Piszesz że masz chłopaka więc chyba jakiś kontakt potrafisz nawiązać. Jak to jest w końcu?

No jakiś tam kontakt umiem nawiązać, ale to, że go poznałam to kwestia przypadku po prostu (przez koleżankę z dzieciństwa która chodziła z nim do jednej klasy, która zresztą jest moją jedyną koleżanką obecnie). Większość ludzi, którzy przewijali się przez moje życie mieli na mnie dosłownie wywalone.

[StarFighter]

Skoro chłopak nie ma wywalone to znaczy że może to dlatego że sama nigdy nie podejmujesz inicjatywy rozmowy czy wyjścia. Ludzie nie przepadają za osobami stroniącymi od towarzystwa bo wydaje im się zupełnie tak jak Tobie, że taka osoba ma na nich wywalone i nie chce z nimi gadać.
Musiałabyś zacząć zagadywac na spontanie i nie zrażać się jak większym gronie będziesz na marginesie, wtedy właśnie musisz się odzywać żeby Cię nie przytloczono

[higirl]

Napisane przez StarFighter

Skoro chłopak nie ma wywalone to znaczy że może to dlatego że sama nigdy nie podejmujesz inicjatywy rozmowy czy wyjścia. Ludzie nie przepadają za osobami stroniącymi od towarzystwa bo wydaje im się zupełnie tak jak Tobie, że taka osoba ma na nich wywalone i nie chce z nimi gadać.
Musiałabyś zacząć zagadywac na spontanie i nie zrażać się jak większym gronie będziesz na marginesie, wtedy właśnie musisz się odzywać żeby Cię nie przytloczono

Ale przecież napisałam, że wiele razy sama zaczynam rozmowę, dosiadałam się, czy jak jest w szkole jakaś praca w grupach to też zaczynam temat. A i tak nic z tego później nie wychodzi. Ja coś gadam, zaczynam rozmowę, ktoś odpowiada tylko i tyle. Mam wrażenie, że niektórym w ogóle nie zależy, żeby pogadać bardziej ze mną, bo sami tej rozmowy nigdy nie zaczynają.

[201701261449]

Ee, szczerze mówiąc, to mam tak samo i przywykłam.
Z profilu wnioskuję, że 20 lat masz, jeśli podałaś prawdziwą datę.
Jestem rok starsza i naprawdę, da się przyzwyczaić.
Miałam problem w podstawówce, gdy zniknęłam ze szkoły z powodu choroby na pół roku czy prawie rok nawet, nie pamiętam i po powrocie moje koleżanki już miały swoje sprawy, inne przyjaźnie, wiadomo. To się trochę wycofałam i tak od podstawówki mam jedną, dwie koleżanki do pogadania, bez przyjaciółek i będąc szczera sama ze sobą - kompletnie mi to nie przeszkadza, bo nie jestem zbyt towarzyska.
TŻa też mam, poznałam go przez Internet, gdzie poznał najpierw mnie, moje zdanie i częściowo charakter - na spotkaniu na żywo miał już jakiś obraz mnie.
Jedyne, co usłyszałam od jednej osoby to to, że często mam wyniosłą minę, jakby mi się nie chciało z kimś gadać - a ja po prostu tak wyglądam, bo mam poniekąd "azjatyckie" rysy, układ twarzy, opadnięte powieki, usta prosto itp. i wyglądam na znudzoną po prostu.
Może Ty też odstraszasz ludzi mimiką?
Druga sprawa, ja jestem dość cicha, gdy wokół mnie jest dużo osób. Tzn na zajęciach się odezwę, wypowiem się w gronie, ale wolę słuchać i tu też ludzie twierdzą, że przez moje milczenie wydaję się być niedostępna i dopiero, jak się mnie dobrze pozna i długo ze mną poprzebywa to się wie, że całkiem spoko jestem.

Nie masz co nad tym myśleć. Jak Ci brak jakiejś koleżanki, to załóż wątek na wizażowej społeczności, na badoo i gadaj z ludźmi. Jak się spodoba rozmowa, to będzie można ją na realny grunt przenieść, ja tak poznałam dwie koleżanki - nic głębszego, przyjaźń z tego nie wyszła, bo sama odpuściłam, wolę tak neutralnie, ale Tobie może wyjdzie.
Jeśli nie, to po prostu miej innych, plotkujących gdzieś i zajmuj się sobą.

No i: często nam się wydaje, że ktoś o nas coś mówi, plotkuje, jest przeciwko nam. To tylko Twoje nakręcanie się.

[StarFighter]

A Twoja klasa jest zintegrowana ogólnie? Jakieś wyjścia, wycieczki itd. ?

[higirl]

Napisane przez smellsliketeenspirit

Ee, szczerze mówiąc, to mam tak samo i przywykłam.
Z profilu wnioskuję, że 20 lat masz, jeśli podałaś prawdziwą datę.
Jestem rok starsza i naprawdę, da się przyzwyczaić.
Miałam problem w podstawówce, gdy zniknęłam ze szkoły z powodu choroby na pół roku czy prawie rok nawet, nie pamiętam i po powrocie moje koleżanki już miały swoje sprawy, inne przyjaźnie, wiadomo. To się trochę wycofałam i tak od podstawówki mam jedną, dwie koleżanki do pogadania, bez przyjaciółek i będąc szczera sama ze sobą - kompletnie mi to nie przeszkadza, bo nie jestem zbyt towarzyska.
TŻa też mam, poznałam go przez Internet, gdzie poznał najpierw mnie, moje zdanie i częściowo charakter - na spotkaniu na żywo miał już jakiś obraz mnie.
Jedyne, co usłyszałam od jednej osoby to to, że często mam wyniosłą minę, jakby mi się nie chciało z kimś gadać - a ja po prostu tak wyglądam, bo mam poniekąd "azjatyckie" rysy, układ twarzy, opadnięte powieki, usta prosto itp. i wyglądam na znudzoną po prostu.
Może Ty też odstraszasz ludzi mimiką?
Druga sprawa, ja jestem dość cicha, gdy wokół mnie jest dużo osób. Tzn na zajęciach się odezwę, wypowiem się w gronie, ale wolę słuchać i tu też ludzie twierdzą, że przez moje milczenie wydaję się być niedostępna i dopiero, jak się mnie dobrze pozna i długo ze mną poprzebywa to się wie, że całkiem spoko jestem.

Nie masz co nad tym myśleć. Jak Ci brak jakiejś koleżanki, to załóż wątek na wizażowej społeczności, na badoo i gadaj z ludźmi. Jak się spodoba rozmowa, to będzie można ją na realny grunt przenieść, ja tak poznałam dwie koleżanki - nic głębszego, przyjaźń z tego nie wyszła, bo sama odpuściłam, wolę tak neutralnie, ale Tobie może wyjdzie.
Jeśli nie, to po prostu miej innych, plotkujących gdzieś i zajmuj się sobą.

No i: często nam się wydaje, że ktoś o nas coś mówi, plotkuje, jest przeciwko nam. To tylko Twoje nakręcanie się.

Nie umiem mieć tego gdzieś niestety, jestem wrażliwa.
Z mimiką to fakt, wydaje mi się, że mam taką nudną twarz, bez wyrazu, myślę, że w tym może być problem. Chociaż nie wiem, czemu ktoś miałby myśleć, że jestem znudzona, jak zawsze odpowiadam normalnie, pełnymi zdaniami, a nie żadnymi półsłówkami. Chłopak stwierdził, że gdy z kimś rozmawiam wydaje się czasami arogancka, wyniosła właśnie, że uważam się za kogoś lepszego. Czasami mam taki zawias, że nie wiem co mam powiedzieć, więc nie powiem nic, albo się uśmiechnę, ale zazwyczaj staram się szukać w głowie jakiejś odpowiedzi, żeby tę rozmowę dalej pociągnąć.

---------- Dopisano o 23:29 ---------- Poprzedni post napisano o 23:27 ----------

Napisane przez StarFighter

A Twoja klasa jest zintegrowana ogólnie? Jakieś wyjścia, wycieczki itd. ?

Jestem w klasie maturalnej, raczej nie mamy obecnie takich wypadów, nawet nie wiem czy bym na nie teraz pojechała, bo jak widzę, jak z kimś gadam a ta osoba i tak chodzi i ma mnie gdzieś, to nie mam po co na siłę się starać.

[StarFighter]

Bo wiesz czasem to jest tak że jak na początku nie dalas o sobie znać i przespalas okres integracji to później będziesz odtrącana bo wszyscy już będą mieli jakieś stale towarzystwo i nie będą odczuwali potrzeby kolegowania się z Tobą. Ludzie są niestety często okrutni. Wiele zależy też od liceum w liceach prestiżowych gdzie jest "wyścig szczurów" często się tak właśnie dzieje

[Limonka2738]

Napisane przez higirl

Nie umiem mieć tego gdzieś niestety, jestem wrażliwa.

Przyzwyczaisz się. Też mi kiedyś przeszkadzało. ^^

Mam to samo, źle stoję, robię złą minę, mam zły ton głosu, jestem miła, pomagam wszystkim wokół, a jednak nikt mnie nie lubi. Za to mój chłopak przeciwnie - jest egoistą i nie myśli o nikim innym (z wyjątkiem jemu najbliższych) i nie poświęcił minuty swojego czasu na pomoc komukolwiek. A jego ludzie lubią. To jakaś aura, którą roztaczasz. Pracuj nad tym, ale obawiam się, że będzie ciężko. :/

[higirl]

Napisane przez Limonka2738

Przyzwyczaisz się. Też mi kiedyś przeszkadzało. ^^

Mam to samo, źle stoję, robię złą minę, mam zły ton głosu, jestem miła, pomagam wszystkim wokół, a jednak nikt mnie nie lubi. Za to mój chłopak przeciwnie - jest egoistą i nie myśli o nikim innym (z wyjątkiem jemu najbliższych) i nie poświęcił minuty swojego czasu na pomoc komukolwiek. A jego ludzie lubią. To jakaś aura, którą roztaczasz. Pracuj nad tym, ale obawiam się, że będzie ciężko. :/

Ja już nie wiem co mam robić, żeby było ok. Zgubiłam się już dawno w tym wszystkim jaka powinnam być, żeby mieć jakieś znajomości.

[Laura Rose]

Napisane przez smellsliketeenspirit

Ee, szczerze mówiąc, to mam tak samo i przywykłam.
Z profilu wnioskuję, że 20 lat masz, jeśli podałaś prawdziwą datę.
Jestem rok starsza i naprawdę, da się przyzwyczaić.
Miałam problem w podstawówce, gdy zniknęłam ze szkoły z powodu choroby na pół roku czy prawie rok nawet, nie pamiętam i po powrocie moje koleżanki już miały swoje sprawy, inne przyjaźnie, wiadomo. To się trochę wycofałam i tak od podstawówki mam jedną, dwie koleżanki do pogadania, bez przyjaciółek i będąc szczera sama ze sobą - kompletnie mi to nie przeszkadza, bo nie jestem zbyt towarzyska.
TŻa też mam, poznałam go przez Internet, gdzie poznał najpierw mnie, moje zdanie i częściowo charakter - na spotkaniu na żywo miał już jakiś obraz mnie.
Jedyne, co usłyszałam od jednej osoby to to, że często mam wyniosłą minę, jakby mi się nie chciało z kimś gadać - a ja po prostu tak wyglądam, bo mam poniekąd "azjatyckie" rysy, układ twarzy, opadnięte powieki, usta prosto itp. i wyglądam na znudzoną po prostu.
Może Ty też odstraszasz ludzi mimiką?
Druga sprawa, ja jestem dość cicha, gdy wokół mnie jest dużo osób. Tzn na zajęciach się odezwę, wypowiem się w gronie, ale wolę słuchać i tu też ludzie twierdzą, że przez moje milczenie wydaję się być niedostępna i dopiero, jak się mnie dobrze pozna i długo ze mną poprzebywa to się wie, że całkiem spoko jestem.

Nie masz co nad tym myśleć. Jak Ci brak jakiejś koleżanki, to załóż wątek na wizażowej społeczności, na badoo i gadaj z ludźmi. Jak się spodoba rozmowa, to będzie można ją na realny grunt przenieść, ja tak poznałam dwie koleżanki - nic głębszego, przyjaźń z tego nie wyszła, bo sama odpuściłam, wolę tak neutralnie, ale Tobie może wyjdzie.
Jeśli nie, to po prostu miej innych, plotkujących gdzieś i zajmuj się sobą.

No i: często nam się wydaje, że ktoś o nas coś mówi, plotkuje, jest przeciwko nam. To tylko Twoje nakręcanie się.

Napisane przez Limonka2738

Przyzwyczaisz się. Też mi kiedyś przeszkadzało. ^^

Mam to samo, źle stoję, robię złą minę, mam zły ton głosu, jestem miła, pomagam wszystkim wokół, a jednak nikt mnie nie lubi. Za to mój chłopak przeciwnie - jest egoistą i nie myśli o nikim innym (z wyjątkiem jemu najbliższych) i nie poświęcił minuty swojego czasu na pomoc komukolwiek. A jego ludzie lubią. To jakaś aura, którą roztaczasz. Pracuj nad tym, ale obawiam się, że będzie ciężko. :/

Mam dokładnie tak samo.

Nie sądzę, by była na to jakaś złota rada.

[Elfir]

Ja też. Podobno wyglądam na smutną lub naburmuszoną i na dodatek mówię specyficznym tonem.

[higirl]

Tylko wy pewnie macie znajomych i zyskujecie przy bliższym poznaniu, a ja pomimo tego, że rozmawiam i zachęcam subtelnie ludzi, żeby się mnie "nie bali", że jestem taka sama jak oni to i tak mi to nic nie daje, pogadamy i tyle z tego było.

[axn22]

Też tak mam Przywykłam już do tego Jak chcę gdzieś iść, po prostu idę. Nie szukam na siłę już 'grupki znajomych' bo i tak, nawet jak się wproszę, to wiem, że albo nikt ze mną nie będzie gadał mimo, że będę się starać albo więcej mnie nie wezmą haha
Na wszystkich "przyjaciołach" się przejechałam więc muszę sobie radzić sama.

[letik]

A moze przestan w koncu sie az tak na tym skupiac? Masz chlopaka, bliska kolezanke, zapewne rodzine..az tak zalezy Ci na tym aby kazdy Cie lubil na maxa? Daj spokój; ) ja z LO mialam swoją grupkę dziewczyn z ktora sie trzymalam a reszta mi kompletnie zwisala, moja klasa nie byla zgrana, tak bywa glowa do gory dziewczyno, posiadanie miliona znajomych nie jest wyznacznikiem niczego tak napraede.. z tego co piszesz jestes calkiem normalna osoba wiec może tez problem lezy gdzies w Twoim odbiorze zachowania innych osob wobec Ciebie ?

[Lexie]

Napisane przez Limonka2738

Przyzwyczaisz się. Też mi kiedyś przeszkadzało. ^^

Mam to samo, źle stoję, robię złą minę, mam zły ton głosu, jestem miła, pomagam wszystkim wokół, a jednak nikt mnie nie lubi. Za to mój chłopak przeciwnie - jest egoistą i nie myśli o nikim innym (z wyjątkiem jemu najbliższych) i nie poświęcił minuty swojego czasu na pomoc komukolwiek. A jego ludzie lubią. To jakaś aura, którą roztaczasz. Pracuj nad tym, ale obawiam się, że będzie ciężko. :/

Może to efekt tego, że Tobie jakoś tam zależy i jesteś bardziej spięta, a on ma to gdzieś i jest wyluzowany.

Poza tym trzeba zapamiętać, że to nie chodzi o to, żeby innym pomagać i być zawsze miłym, żeby nas lubili. To nie tak działa. Jak ktoś każdemu pomaga to ma większe szanse na bycie wykorzystywaną ofiarą, niż osobą lubianą przez wszystkich.
Pomaganie innym nie sprawia, że staje się dla nich interesującym. Ciekawsza będzie osoba z energia, z pomysłami na tematy czy na sposoby spędzania czasu, z fajnym hobby, poczuciem humoru itp - czymś, co ludzi zainteresuje.

[December12]

I tak dobrze, że masz faceta, bo ja ani znajomych ani faceta Powiem Ci szczerze, że nie wiem z czego to konkretnie wynika, ale uważam, że problemy w kontaktach międzyludzkich mają osoby które mają problem z samoakceptacją i poczuciem własnej wartości. Ludzie mają jakąś intuicję i to wyczuwają i nie chcą przebywać z osobami, które są zamknięte, zdystansowane, z problemami. Też niestety wiele razy przejechałam się na ludziach, mimo iż byłam dobra i pomocna. Teraz odpuściłam, mam znajomych, ale nie bliskich i po prostu się przyzwyczaiłam. Próbowałam się zmienić, ale nie potrafię.

[ladymezmerize]

Mam dokładnie to samo. Nie wiem, jak to poprawić.

[bluebluesky]

Skup sie na rodzinie, kolezance, chlopaku i przyszlosci. Przed toba matura, chcesz isc na studia? Tam bedziesz modla zaczac od poczatku

[ef54e0a2a1d8c328bd9581b7d386552d742cc4ca]

Treść usunięta

[201604250941]

Zgaduje, ze po prostu dajesz im punkt zaczepienia, bo za duzo o sobie opowiadasz, dajesz im duzo satysfakcji swoja reakcja, a do tego jeszcze nie masz niczego, co mogłoby sprawić, ze będą chcieli zadzwonić i się spotkać.

Cos robisz źle i to sie da zwykle naprawić. Zacznij od przemyślenia tego, co mówisz komu. Jak nie masz nic fajnego do powiedzenia to milcz, jak nie masz w ogóle nic do powiedzenia, to rzuć komplement, gadaj nawet o pogodzie.

[fleur05]

Za dużo o tym wszystkim myślisz.
Po prostu odzywaj się kiedy masz na to ochotę, do kogo masz ochotę.
Ja mam wrażenie, że czasem gadam nawet zbyt dużo, że za bardzo mnie "widać".
I zawsze mi się wydawało, że to takie osoby jak ja szybciej przyciągają hejterów, bo zawsze się będzie do czego przywalić.
Tylko że najlepszym sposobem na coś takiego jest olewanie ludzi, którzy za nami nie przepadają. Im mniej się przejmujesz, tym szybciej się znudzi.
Ludzie już tacy są, że uwielbiają obgadywać, mieć w gronie taką osobę, na którą patrzą i myślą "jak to dobrze, że nie jestem taki". Nie rozumiem tego, mam wrażenie, że to ja jestem jakaś inna, bo naprawdę trochę trzeba, żeby mnie ktoś zaczął realnie denrwować. No bo co mi przeszkadza, że jeden mówi więcej, inny mniej, ktoś ma takie poglądy, ktoś inny takie. Z każdym można o czymś pogadać.
Trzymaj się z daleka od ludzi, których główną rozrywką jest obrabianie innych, bo wśród fałszywych ludzi nie poczujesz się nigdy dobrze.
Nie próbuj na siłę być kimś, kim nie jesteś.

[Czlowieczka]

Sprawa jest niemal beznadziejna. Teoretycznie można sformułować jakieś rady w rodzaju: nie bądź desperatką, nie opowiadaj zbyt dużo o sobie, nie zagaduj pierwsza więcej niż 5x do tej samej osoby, nie... - ale moim zdaniem na niewiele się to zda bo najwidoczniej to sprawa "aury" - jak ktoś wyżej pisał.
Nie da się stać zupełnie innym człowiekiem... jeśli ktoś jest np. nudny to jest to sprawa temperamentu i nie można tego zmienić. Może gdyby ktoś sam się przekonał, jaki jest nudny, i dał sobie jakieś mocne postanowienia... ale czy po miesiącu nie wróci do starych nawyków?

[201604250941]

Można zmienić, całe szczęście, jakbym miala być taka jak w liceum to by była tragedia.

[Czlowieczka]

Napisane przez candycotton

Można zmienić, całe szczęście, jakbym miala być taka jak w liceum to by była tragedia.

Zastanowić się trzeba, czy to, jaka byłaś w LO, to było twoje prawdziwe ja. Bo ludzki charakter jakoś ewoluuje - ale spotkałam naprawdę nudne osoby. Nie ma chyba szans, żeby stały się interesujące towarzysko - bo niby jak?

[201604250941]

Normalnie, musza ewoluowac. Kluczem jest tez znalezienie ludzi, z krorymi po prostu relacje wychodza. Znasz kogos 5 min, ale jakby 5 lat.

[Czlowieczka]

Osoby, o których mówie, mają juz po 50 lat, więc nie skoro do tej pory nie ewoluowały to pozamiatane.

[201604250941]

Tez masz 50lat, ze sie nimi usprawiedliwiasz?

[Czlowieczka]

LOL, przecież ja nie mam tego problemu z byciem nudną. Czytaj ze zrozumieniem. Po prostu autorka może ma cechy, które są niezmienne - taka konstatacja.