Co się ze mną dzieje?

[Truskawka0126]

Witam Was.
Piszę z pewnym problemem, a mianowicie mam chyba problem ze sobą.
Praktycznie nic mnie ostatnio nie cieszy ani nie wzrusza.
Kończy się sesja na studiach, ledwo uda mi się ją zdać.
O ile mieliśmy ciekawe zajęcia, teraz same nudy.
Mam kilka prac do napisania ale zupełnie nie mam weny,
Ze znajomymi mało się spotykam tłumacząc się sesją a i tak nigdy za wiele się nie nauczę.
Chciałam iść do pracy, byłam na rozmowie, powiedziano mi, że zadzwonią a oczywiście nikt nie zadzwonił. Praca za najniższą krajową dla studentów, oczywiście. W zeszłe wakacje pracowałam całe 3 miesiące za darmo, na praktykach.
Tylko siedzę, myślę o ‘niebieskich migdałach’, chce mi się płakać, dobija mnie to wszystko.
Do tego sytuacja w domu – rodzice się ciągle kłócą, ojciec chodzi bez przerwy nabuzowany, wyżywa się na mnie i na siostrze.
Chciałabym dotrwać jakoś do końca roku akademickiego i ruszyć gdzieś w świat do pracy i na wakacje w jednym. Czuję, że nawet życie tam na stałe byłoby dla mnie łatwiejsze.
Mamy już z koleżanką nawet pewne plany. Myślałyśmy nawet o wylocie za ocean ale moja mama nie chce o tym słyszeć.
Ona dostaje jakichś schiz, ze mnie nie będzie w domu, jakby obrażona na mnie była. Rozumiem, że się martwi ale taka jest kolej rzeczy, że dzieci dorastają i się wyprowadzają.
Zresztą nawet ja sama nie wiem, czy wytrzymałabym tyle czasu poza domem.
Na tą bliższą podróż w sumie też się boję jechać, ale czuję, że muszę się gdzieś wyrwać….trochę odpocząć od tego kraju tutaj i tego wszystkiego…
Nie mam chłopaka, nie mam się do kogo przytulić, brakuje mi bliskości, nie bardzo komu mam się akurat wyżalić..
Nie mam sił, pomóżcie, powiedzcie czy jechać czy zostać, co mi dolega??

[201611090905]

Napisane przez Truskawka0126

Witam Was.
Piszę z pewnym problemem, a mianowicie mam chyba problem ze sobą.
Praktycznie nic mnie ostatnio nie cieszy ani nie wzrusza.
Kończy się sesja na studiach, ledwo uda mi się ją zdać.
O ile mieliśmy ciekawe zajęcia, teraz same nudy.
Mam kilka prac do napisania ale zupełnie nie mam weny,
Ze znajomymi mało się spotykam tłumacząc się sesją a i tak nigdy za wiele się nie nauczę.
Chciałam iść do pracy, byłam na rozmowie, powiedziano mi, że zadzwonią a oczywiście nikt nie zadzwonił. Praca za najniższą krajową dla studentów, oczywiście. W zeszłe wakacje pracowałam całe 3 miesiące za darmo, na praktykach.
Tylko siedzę, myślę o ‘niebieskich migdałach’, chce mi się płakać, dobija mnie to wszystko.
Do tego sytuacja w domu – rodzice się ciągle kłócą, ojciec chodzi bez przerwy nabuzowany, wyżywa się na mnie i na siostrze.
Chciałabym dotrwać jakoś do końca roku akademickiego i ruszyć gdzieś w świat do pracy i na wakacje w jednym. Czuję, że nawet życie tam na stałe byłoby dla mnie łatwiejsze.
Mamy już z koleżanką nawet pewne plany. Myślałyśmy nawet o wylocie za ocean ale moja mama nie chce o tym słyszeć.
Ona dostaje jakichś schiz, ze mnie nie będzie w domu, jakby obrażona na mnie była. Rozumiem, że się martwi ale taka jest kolej rzeczy, że dzieci dorastają i się wyprowadzają.
Zresztą nawet ja sama nie wiem, czy wytrzymałabym tyle czasu poza domem.
Na tą bliższą podróż w sumie też się boję jechać, ale czuję, że muszę się gdzieś wyrwać….trochę odpocząć od tego kraju tutaj i tego wszystkiego…
Nie mam chłopaka, nie mam się do kogo przytulić, brakuje mi bliskości, nie bardzo komu mam się akurat wyżalić..
Nie mam sił, pomóżcie, powiedzcie czy jechać czy zostać, co mi dolega??

Ale to ma być wyjazd do pracy? Na stałe, czy na jakiś okres czasu?
Jeśli masz odpowiednią ilość pieniędzy, znasz język, masz plan i załatwisz wcześniej sobie pracę, to tak, wyjechałabym. A dlaczego martwisz się, że nie wytrzymasz poza domem?
Widać dużo sprzeczności w tym co piszesz, bo z jednej strony chcesz odetchnąć, wyjechać, a z drugiej strony się boisz.

Co do szukania pracy w Polsce - tu jedyną radą po prostu jest ciągłe szukanie, nie poddawanie się, zadbanie o to jak Twoje CV wygląda

Sytuację w domu masz jaką masz, narzekasz na rodziców, a odniosłam wrażenie, że bardzo jesteś do nich przywiązana. Zastanów się czy czasem nie przesadzasz z odbiorem tego jak rodzice się zachowują, jesteś dorosła, więc obrażanie się Twojej mamy, bo chcesz się wyprowadzić jest dziwne.

Według mnie nic Ci nie dolega, po prostu masz słabszy okres, co zdarza się każdemu.
Przemyśl sobie co chcesz robić. Ja na Twoim miejscu na pewno dokończyłabym studia.

[Truskawka0126]

Chcemy wyjechać na te wakacje, a później pewnie wrócić.
Jak na razie to szukamy takiej pracy. Rodzice są tacy jacy są, mama jest nadopiekuńcza trochę (byłam za granicą 2 tygodnie i 4x dziennie do mnie dzwoniła). Może trochę jej ten mój wyjazd "nie w smak" bo się boi, że zostanie sama z ojcem (strasznie się kłócą), nie będzie miała z kim porozmawiać.
Studia kończę w tym roku, później magisterka.

Boję się, że zagranicą mi coś nie wyjdzie, stracę pracę, wyrzucą mnie z mieszkania i zostanę bez grosza, że będę mocno tęsknić za rodziną (mimo wszystko jestem do nich przywiązana)...takie lęki...

[letik]

Moim zdaniem masz lęki właśnie z powodu sytuacji w domu. Nie jest tak, że teoche boisz sie zostawic mame samą? Niepotrzebnie. Ty jesteś młoda, właśnie teraz powinnas poznawać świat, uczyć sie na wlasnych błędach i odnosić sukcesy. Mama sobie poradzi. Jak jej źle z ojcem to niech sie rozstana, Ty nie możesz być jej odskocznią bo masz swoje życie. Dobrze, że masz jakiś plan. Realizuj go z myślą o sobie.

[Truskawka0126]

Tylko, że ja mam takie uczucie w sobie jakby mnie już nic w życiu dobrego nie czekało. Jestem nieszczęśliwie zakochana, mam wrażenie, jakbym nigdy już miała nie przeżyć szczęśliwej miłości.
Taka pustka. Wiem, że się żalę ale tak się czuję.