strata najbliższej przyjaciółki

[w_kw]

Odkąd pamiętam zawsze chciałam mieć przyjaciółkę, z którą robiłabym wszystko, w przyszłości zamieszkałabym z nią i do niedawna taką miałam. Nie jestem lesbijką, chciałam mieć po prostu kogoś bliskiego. Myślałam, że zawsze będziemy się przyjaźnić, do czasu aż znalazła faceta. On wszystko zniszczył i zabrał mi najbliższą osobę. Mam 25 lat, jestem już po studiach i myślę, że teraz będzie już ciężko znaleźć taką przyjaciółkę, bo większość znalazła facetów i mało jest kobiet, które chciałyby żyć w taki sposób jak ja. Planowałyśmy, że kiedyś wspólnie zamieszkamy w małym domku jednorodzinnym, będziemy wspólnie chodzić na siłownię, wyjeżdżać na weekendy i wakacje. Mój świat się zawalił, nagle runęło całe moje wyobrażenie na przyszłość. Nawet nie chcę się jej o to wprost zapytać, ale dlaczego tak jest, że kobiety zawsze ciągną do związków? Boli mnie to, że zostałam sama i nie mam już nikogo bliskiego. Ale jak sobie to przemyślę to sama nie wiem co sobie wyobrażałam, chyba naoglądałam się za dużo amerykańskich teledysków, bo w rzeczywistości coś takiego może byłoby fajne do 30 r.ż, a potem jako 40 latki nie chodziłybyśmy już przed pracą na poranny jogging, a jako 60 latki wspólnie do kościoła na różaniec. Tylko że boję się wizji samotnego życia, a innego planu nigdy nie dopuszczałam. Jak sobie radzić z tą stratą? Czy coś takiego naprawdę nie miało racji bytu?

[bb410bd1fbb42d2edea92b1ada01ce79bf3cfb02_603add0278cd5]

Napisane przez w_kw

Odkąd pamiętam zawsze chciałam mieć przyjaciółkę, z którą robiłabym wszystko, w przyszłości zamieszkałabym z nią i do niedawna taką miałam. Nie jestem lesbijką, chciałam mieć po prostu kogoś bliskiego. Myślałam, że zawsze będziemy się przyjaźnić, do czasu aż znalazła faceta. On wszystko zniszczył i zabrał mi najbliższą osobę. Mam 25 lat, jestem już po studiach i myślę, że teraz będzie już ciężko znaleźć taką przyjaciółkę, bo większość znalazła facetów i mało jest kobiet, które chciałyby żyć w taki sposób jak ja. Planowałyśmy, że kiedyś wspólnie zamieszkamy w małym domku jednorodzinnym, będziemy wspólnie chodzić na siłownię, wyjeżdżać na weekendy i wakacje. Mój świat się zawalił, nagle runęło całe moje wyobrażenie na przyszłość. Nawet nie chcę się jej o to wprost zapytać, ale dlaczego tak jest, że kobiety zawsze ciągną do związków? Boli mnie to, że zostałam sama i nie mam już nikogo bliskiego. Ale jak sobie to przemyślę to sama nie wiem co sobie wyobrażałam, chyba naoglądałam się za dużo amerykańskich teledysków, bo w rzeczywistości coś takiego może byłoby fajne do 30 r.ż, a potem jako 40 latki nie chodziłybyśmy już przed pracą na poranny jogging, a jako 60 latki wspólnie do kościoła na różaniec. Tylko że boję się wizji samotnego życia, a innego planu nigdy nie dopuszczałam. Jak sobie radzić z tą stratą? Czy coś takiego naprawdę nie miało racji bytu?

To co opisujesz jest jakieś niezdrowe. Brzmi jak przylepienie się do jednej osoby jakbyście miały być siostrami syjamskimi.
Co złego w tym, że ta dziewczyna znalazła faceta? To przecież nie przekreśla waszej przyjaźni.

[201712242137]

W jakim sensie facet to "zniszczył"? To nie macie ze sobą kontaktu już? Przecież dalej możecie się spotykać, może tego czasu spędzanego razem będzie trochę mniej i nie będziecie razem mieszkać, ale to nie musi znaczyć od razu końca przyjaźni. Poza tym możesz spróbować poznać tez innych ludzi, mieć też inne przyjaciółki (to, że są sparowane, nie musi przeszkadzać) i znajomych. No chyba, że dziewczyna rzeczywiście cię olewa odkąd ma faceta, ale to świadczyłoby tylko o tym, że wcale z niej taka super przyjaciółka nie była.

[w_kw]

[1=bb410bd1fbb42d2edea92b1 ada01ce79bf3cfb02_603add0 278cd5;59761131]To co opisujesz jest jakieś niezdrowe. Brzmi jak przylepienie się do jednej osoby jakbyście miały być siostrami syjamskimi.
Co złego w tym, że ta dziewczyna znalazła faceta? To przecież nie przekreśla waszej przyjaźni.[/QUOTE]

Dla niej nic, a dla mnie to, że nigdy już nie zamieszkamy razem i nie będę miała nikogo tak naprawdę. Od kilku lat mówiłyśmy o tych wszystkich rzeczach, wspólnej przyszłości, a teraz nagle mnie zostawia z niczym.

---------- Dopisano o 14:48 ---------- Poprzedni post napisano o 14:47 ----------

Napisane przez karaba_la_sorciere

W jakim sensie facet to "zniszczył"? To nie macie ze sobą kontaktu już? Przecież dalej możecie się spotykać, może tego czasu spędzanego razem będzie trochę mniej i nie będziecie razem mieszkać, ale to nie musi znaczyć od razu końca przyjaźni. Poza tym możesz spróbować poznać tez innych ludzi, mieć też inne przyjaciółki (to, że są sparowane, nie musi przeszkadzać) i znajomych. No chyba, że dziewczyna rzeczywiście cię olewa odkąd ma faceta, ale to świadczyłoby tylko o tym, że wcale z niej taka super przyjaciółka nie była.

Mamy kontakt, ale jest on nieco ochłodzony. A to, że koleżanki są w związkach przeszkadza, bo to już nie taka sama przyjaźń.

[zakonna]

Ale dlaczego planujesz zamieszkanie z przyjaciółka a nie z partnerem/partnerką albo samodzielnie? ?

[bb410bd1fbb42d2edea92b1ada01ce79bf3cfb02_603add0278cd5]

Napisane przez w_kw

Dla niej nic, a dla mnie to, że nigdy już nie zamieszkamy razem i nie będę miała nikogo tak naprawdę. Od kilku lat mówiłyśmy o tych wszystkich rzeczach, wspólnej przyszłości, a teraz nagle mnie zostawia z niczym.

---------- Dopisano o 14:48 ---------- Poprzedni post napisano o 14:47 ----------



Mamy kontakt, ale jest on nieco ochłodzony. A to, że koleżanki są w związkach przeszkadza, bo to już nie taka sama przyjaźń.

Ale co nie jest takiego samego? To, że już nie Ty jesteś najważniejsza tylko ona i jej partner?
Myślę, że powinnaś porozmawiać z psychologiem o postrzeganiu przyjaźni i związków, bo to brzmi toksycznie.

[w_kw]

Napisane przez zakonna

Ale dlaczego planujesz zamieszkanie z przyjaciółka a nie z partnerem/partnerką albo samodzielnie? ?

Dlatego, że nie chcę mieszkać i żyć sama, z przyjaciółką byłoby raźniej, ciekawiej. Podobała mi się taka wizja życia, kiedy sobie to wyobrażałam.

[bb410bd1fbb42d2edea92b1ada01ce79bf3cfb02_603add0278cd5]

Napisane przez w_kw

Dlatego, że nie chcę mieszkać i żyć sama, z przyjaciółką byłoby raźniej, ciekawiej. Podobała mi się taka wizja życia, kiedy sobie to wyobrażałam.

A partener? Czemu nie było go w Twoich wizjach? Czemu ułożyłaś taką wizję życia?
Co z rodziną i innymi znajomymi? Wychodzisz gdzieś, masz jakieś hobby?

[Arsonist]

Rzeczywiście trudno będzie Ci znaleźć kogoś do modelu, o którym piszesz. Większość ludzi w pewnym wieku zaczyna tworzyć rodzinę oraz gospodarstwo domowe z partnerem, czyt. z osobą, z którą ma i więź emocjonalną, i seks. To, o czym piszesz, to nie jest przyjaźń, tylko właśnie związek, tyle że platoniczny.

Ty nie chcesz mieć nigdy partnera/męża i z nim zamieszkać (skoro nie jesteś lesbijką)?

Napisane przez w_kw

Mamy kontakt, ale jest on nieco ochłodzony. A to, że koleżanki są w związkach przeszkadza, bo to już nie taka sama przyjaźń.

Oczywiście, że nie taka sama. Ale to normalne, że ludzie przechodzą w życiu na kolejne etapy i w wieku 25 lat przyjaźń wygląda inaczej, niż w podstawówce, kiedy się jest psiapsiółkami-nierozłączkami.

[adult90]

Nie jest to zbyt zdrowe tym bardziej że w trakcie mieszkania np. we wspólnym mieszkaniu - i tak w Waszym życiu pojawiliby się mężczyźni i związki. Dorastając, pragniesz własnej przestrzeni, intymności i samodzielności.
Opisany przez Ciebie układ to może być fajny np. na czas studiów, mieszkając w akademiku czy mieszkaniu studenckim (a i tak tylko niektórzy to wytrzymają). Spora część ludzi już wtedy woli bardziej prywatność i własne sprawy.

Nie sądzę, by Twoja przyjaciółka chciała w tym wieku zrealizować Twoją wizję

Dlaczego nie zrealizowałaś tego w trakcie studiów? Zapewne teraz już przeszłoby Ci to pragnienie uwierz mi

[szynka_w_toscie]

[1=bb410bd1fbb42d2edea92b1 ada01ce79bf3cfb02_603add0 278cd5;59761436]Ale co nie jest takiego samego? To, że już nie Ty jesteś najważniejsza tylko ona i jej partner?
Myślę, że powinnaś porozmawiać z psychologiem o postrzeganiu przyjaźni i związków, bo to brzmi toksycznie.[/QUOTE]

Zgadzam się

Jak to wyszło, że ten chłopak zniszczył Waszą przyjaźń?
Czy może on jej nie zniszczył, tylko kiedy pojawił się w życiu Twojej przyjaciółki to Ty się stałaś zazdrosna?

[w_kw]

Macie rację, przyjaciółka miała prawo ułożyć sobie życie po swojemu. Chyba za bardzo sobie to wszystko wyidealizowałam i teraz mam do niej żal. Ale w końcu przez tyle lat snułyśmy różne plany wspólnego życia, że zdążyłam się w to wkręcić. Niektóre z was mnie źle zrozumiały, nie jestem lesbijką, ale takie życie z przyjaciółką bardziej by mi odpowiadało niż życie z facetem. To nie miał być żaden związek z kobietą, nie chodziło tu o inne uczucia niż przyjaźń. I czuję się trochę oszukana, bo uświadomiłam sobie, że czeka mnie samotne życie. Nie mam zamiaru szukać partnera, dwa razy przechodziłam coś strasznego dla mnie przez niespełnioną miłość, bo zostałam potraktowana jak zabawka, zresztą jestem takim trochę typem feministki na pewno nie jestem jedną z tych dziewczyn, do których faceci ustawiają się w kolejkach i przez wygląd, i przez poglądy

[Donatella_Rosa]

Bycie feministką nie oznacza, że nienawidzi się mężczyzn i nie chce się mieć z nimi nic wspólnego.
Masz naprawdę jakieś niezdrowe podejście do przyjaźni. Miałam podobne gdy miałam jakieś 10 lat i przeczytałam Dzieci z Bullerbyn, ale z tego wyrosłam.
Przecież z tą dziewczyną nadal możecie się przyjaźnić, spotykać. Mieszkałyście w ogóle kiedyś razem?

[AlaZala]

Ty nie potrzebujesz przyjaciółki. Sądzę, że potrzebujesz partnerkę aseksualną homoromantyczną.