Nigdy nie wiem co odpowiedzieć, nieśmiałość

[streets_of_love]

Napiszę tu o problemie wyczerpanym do granic możliwości. Chociaż myślę, że każdy przypadek jest inny. Mianowicie w tamtym roku skończyłam szkołę, obecnie pracuje w pewnym miejscu, mam staż. Jestem bardzo mocno nieśmiała, uwierzcie mi ja w ogóle się po sobie tego nie spodziewałam, zawsze byłam nieśmiała, małomówna, ale nie wiedziałam, że aż tak. W szkolę trzymałam się też z tymi spokojnymi i nikt nie dręczył mnie, że siedzę cicho, bo taka po prostu byłam i już, a tak poza tym nigdy nie było tak, że to tylko ja byłam nieśmiała. Najtrudniej jest w pracy, to działa w ten sposób, że ja nigdy nie wiem co powiedzieć Podam wam przykład-koleżanka pyta się z uśmiechem, żartuje sobie-Kornelia, jakie ty masz niesamowite talenty? albo jem cukierka z alkoholem i ktoś mi się pyta czy chcę popitkę, ja kompletnie nie umiem ani zażartować ani powiedzieć nic równie głupiego.Musiałabym myśleć z pół godziny nad tym co odpowiedzieć, więc w konsekwencji nie mówię nic, albo uśmiecham się jak jakaś idiotka.Mam też problem z głosem jak ktoś coś mi się pyta to boję się coś odpowiedzieć, bo to brzmi bardzo sztucznie jak coś powiem, mam też bardzo cichy głos. Mam kompleksy na punkcie swojej wiedzy,niestety nie jestem inteligentna, ciężko mi dużo rzeczy załapać,trzeba mi dwa razy wszystko powtarzać. Nie jestem też obyta, mam kompleksy na tym , że nigdzie nigdy nie byłam, nic nie widziałam.Nie umiem się obronić jak ktoś zwala na mnie winę. Bardzo się stresuje, mimo że nie mam czym. Boję się czasami, że nie wiem albo nie umiem zrobić rzeczy oczywistych. Kiedyś myślałam, że żeby być odebraną za osobę śmiałą wystarczy dużo mówić, a niestety to już widać po stylu bycia, po ruchach ja nie umiem tego ukryć. Ostatnio moja ciocia do mnie- Jesteś taka nieśmiała, że ja się zastanawiam jak ty w ogóle dajesz sobie radę w tej pracy. Jestem załamana, macie dla mnie jakieś sposoby na ten głośniejszy głos czy umiejętność jakiegoś błyskotliwego odpowiadania? Błagam, bo jestem załamana.

[201803111829]

Psycholog?

[streets_of_love]

Byłam u psychologa, absolutnie nie widziała u mnie żadnego problemu, dawała mi do zrozumienia, żebym więcej do niej nie przychodziła, bo nie ma po co. Gdy powiedziałam jej, że mam problemy ze stresem powiedziała mi, że tak już jestem i nic na to nie poradzimy. Po tej wizycie kilka dni nie mogłam dojść do siebie.
Innego psychologa w moim miasteczku nie ma. Naprawdę ze mną jest aż tak źle?

[201803111829]

No to idź do
innego psychologa

[MrEko]

Napisane przez streets_of_love

Byłam u psychologa, absolutnie nie widziała u mnie żadnego problemu, dawała mi do zrozumienia, żebym więcej do niej nie przychodziła, bo nie ma po co. Gdy powiedziałam jej, że mam problemy ze stresem powiedziała mi, że tak już jestem i nic na to nie poradzimy. Po tej wizycie kilka dni nie mogłam dojść do siebie.
Innego psychologa w moim miasteczku nie ma. Naprawdę ze mną jest aż tak źle?

Aj tam, źle na pewno nie jest. Ja mam podobne objawy do twoich i czuje się z tym dobrze, a nawet więcej - nie chciałbym być inny. Nie lubię dużych skupisk ludzi, nie umiem/nie chce mi się rozmawiać o pierdołach(chyba, że z ludźmi, których lubię). Zawieranie znajomości w normalnym tempie(normalnym dla moich znajomych, raczej wszyscy są osobami towarzyskimi, otwartymi) to dla mnie abstrakcja.
Myślę, że na siłę też nie ma co się zmieniać. Warto za to co jakiś czas przeczytać jakąś książkę, obejrzeć film, poczytać jakieś pierdoły w internecie. To z pewnością pomoże w rozmowie.

ja kompletnie nie umiem ani zażartować ani powiedzieć nic równie głupiego.Musiałabym myśleć z pół godziny nad tym co odpowiedzieć, więc w konsekwencji nie mówię nic, albo uśmiecham się jak jakaś idiotka.

W takich sytuacjach najlepiej właśnie wyłączyć myślenie i palnąć to co ślina na język przyniesie. Nie zawsze będzie elokwentnie, ale tu przecież nie o to chodzi. Więc głowa do góry

[tarkowska]

Napisane przez streets_of_love

Napiszę tu o problemie wyczerpanym do granic możliwości. Chociaż myślę, że każdy przypadek jest inny. Mianowicie w tamtym roku skończyłam szkołę, obecnie pracuje w pewnym miejscu, mam staż. Jestem bardzo mocno nieśmiała, uwierzcie mi ja w ogóle się po sobie tego nie spodziewałam, zawsze byłam nieśmiała, małomówna, ale nie wiedziałam, że aż tak. W szkolę trzymałam się też z tymi spokojnymi i nikt nie dręczył mnie, że siedzę cicho, bo taka po prostu byłam i już, a tak poza tym nigdy nie było tak, że to tylko ja byłam nieśmiała. Najtrudniej jest w pracy, to działa w ten sposób, że ja nigdy nie wiem co powiedzieć Podam wam przykład-koleżanka pyta się z uśmiechem, żartuje sobie-Kornelia, jakie ty masz niesamowite talenty? albo jem cukierka z alkoholem i ktoś mi się pyta czy chcę popitkę, ja kompletnie nie umiem ani zażartować ani powiedzieć nic równie głupiego.Musiałabym myśleć z pół godziny nad tym co odpowiedzieć, więc w konsekwencji nie mówię nic, albo uśmiecham się jak jakaś idiotka.Mam też problem z głosem jak ktoś coś mi się pyta to boję się coś odpowiedzieć, bo to brzmi bardzo sztucznie jak coś powiem, mam też bardzo cichy głos. Mam kompleksy na punkcie swojej wiedzy,niestety nie jestem inteligentna, ciężko mi dużo rzeczy załapać,trzeba mi dwa razy wszystko powtarzać. Nie jestem też obyta, mam kompleksy na tym , że nigdzie nigdy nie byłam, nic nie widziałam.Nie umiem się obronić jak ktoś zwala na mnie winę. Bardzo się stresuje, mimo że nie mam czym. Boję się czasami, że nie wiem albo nie umiem zrobić rzeczy oczywistych. Kiedyś myślałam, że żeby być odebraną za osobę śmiałą wystarczy dużo mówić, a niestety to już widać po stylu bycia, po ruchach ja nie umiem tego ukryć. Ostatnio moja ciocia do mnie- Jesteś taka nieśmiała, że ja się zastanawiam jak ty w ogóle dajesz sobie radę w tej pracy. Jestem załamana, macie dla mnie jakieś sposoby na ten głośniejszy głos czy umiejętność jakiegoś błyskotliwego odpowiadania? Błagam, bo jestem załamana.

Ja mam może nietypową radę. Próbowałaś udzielać się na jakimś forum, stronie, czacie i tam wdawać w dyskusje i błyskawicznie ripostować? To by Ci mogło pomóc. Jak widzę bardzo się tym przejmujesz, a to też wpływa na sztywność reakcji. Wyluzuj, spróbuj coś powiedzieć. Raz palniesz może bez sensu, ale trening czyni mistrza

[lisbeth_wasp]

Napisane przez tarkowska

Ja mam może nietypową radę. Próbowałaś udzielać się na jakimś forum, stronie, czacie i tam wdawać w dyskusje i błyskawicznie ripostować? To by Ci mogło pomóc. Jak widzę bardzo się tym przejmujesz, a to też wpływa na sztywność reakcji. Wyluzuj, spróbuj coś powiedzieć. Raz palniesz może bez sensu, ale trening czyni mistrza

Zgadzam się z ostatnim zdaniem Też jestem nieśmiała, często miewałam (miewam chyba nadal) pustkę w głowie jak chciałam coś powiedzieć/do kogoś zagadać. Musisz próbować się przełamać i nie przejmować aż tak bardzo. Spotykaj się ze znajomymi, nie unikaj sytuacji których się boisz. Musisz próbować stawić czoła życiu. Na początku będzie ciężko ale małymi kroczkami "oswoisz" się z tym wszystkim. Musisz popracować nad poczuciem własnej wartości - bo to raczej tutaj leży problem.

[noqtore]

Tego da się "nauczyć". Miałam podobnie za młodu, a bardzo pomogło przebywanie mi w gronie wyluzowanych, żartobliwych osób, z którymi złapałam dobry kontakt. W końcu ich sposób bycia przeszedł na mnie. Choć kluczowa tu jest akceptacja siebie i pozbycie się kompleksów, bo one baaardzo blokują.

[LikeYourSong]

Nie musisz być wcale nie wiem jak śmiała, inteligentna i zabawna, żeby ludzie Cię lubili. Nie mówię, że brak pewności siebie nie jest problemem (bo jest i słusznie szukasz rozwiązania). Chodzi mi jednak o to, że Twoje odpowiedzi wcale nie muszą być zawsze bardzo wyszukane. Kiedyś też miałam problemy z nieśmiałością. Starałam się to zmienić i wydawało mi się, że każda moja wypowiedź powinna być fajna i zabawna. Efekty oczywiście były żałosne.
Ktoś pyta żartobliwie, czy chcesz popitkę? Uśmiechnij się i odpowiedz "Tak, proszę". Kolega ucieszy się, że doceniłaś jego żart. Ktoś pyta o Twoje niezwykłe talenty. Może wystarczy przyznać, że nie wiesz i spytać tę osobę o jej talenty. Ludzie lubią, kiedy się ich słucha.
A co do pewności siebie i dobrego samopoczucia... Możesz jak najbardziej poszukać innego psychologa. A jeśli nie, to może pomogłoby znalezienie jakiejś rzeczy, która sprawia Ci przyjemność i jesteś w tym dobra? Zapisanie się na treningi sportowe, zajęcia z malarstwa? Coś, co mogłabyś robić w grupie innych ludzi ale nie wymagałoby rozmawiania przez cały czas Podniosłoby Ci poczucie własnej wartości i być może pomogłoby powoli przełamać bariery.

[natalcia250]

wiem, że to raczej słaba rada, ale mi pomógl alkohol
w pracy to raczej słabo, ale jeżeli chodzi o ogólne przełamywanie się do ludzi to wychodzenie weekendami do knajpy na piwo dużo mi pomogło. po 2 piwach byłam już 2x bardziej otwarta, a po pewnym czasie po prostu przyzwyczaiłam się do dużej ilości ludzi wokół mnie i do prowadzenia luźnej konwersacji, że alkohol nie był już potrzebny

[SylwiaKaja]

Mam kompleksy na punkcie swojej wiedzy,niestety nie jestem inteligentna, ciężko mi dużo rzeczy załapać,trzeba mi dwa razy wszystko powtarzać.

Mam wrażenie, że żadna naprawdę nieinteligentna osoba nigdy by tak o sobie nie powiedziała :P

Jesteś jeszcze bardzo młodą dziewczyną. za bardzo skupiasz się na tym, co pomyślą o Tobie inne osoby, zamiast zastanowić się na co sama masz ochotę.

Myślę, że najlepiej oswajać się z ludźmi na gruncie zainteresowań. Nie wiem, np lubisz czytać książki, więc dyskutujesz sobie z ludźmi w necie na ten temat. To by rozwiązało Twój kolejny problem, czyli:

Nie jestem też obyta, mam kompleksy na tym , że nigdzie nigdy nie byłam, nic nie widziałam

Nie musisz się znać na wszystkim, ale warto mieć jakąś dziedzinę w której się czujesz pewnie i która pomoże Ci poznawać nowych ludzi.

Co do odpowiedzi na różne żarty, to w praktyce możesz odpowiadać jak najprostsze rzeczy. Ktoś Ci się pyta, czy chcesz popitkę, to wystarczy, że powiesz "jasne, dawaj", a już polowa osób uzna, ze to mega zabawne :P Albo ktoś pyta Ci się, jakie masz niesamowite talenty, no to nie wiem. Zależy, czy masz jakieś talenty, czy nie nie. Jak masz to możesz podać jakiś tam przykład (ja zawsze mówię, że potrafię godzinę kręcić hula -hoop :P), a jak myślisz, ze nie masz, to powiedz spokojnie, że ciągle szukasz siebie i zapytaj jakie ona ma :P

jak dla mnie w takich sytuacjach istotne jest, żebyś miała jakąś jedną rzecz, dziedzinę, którą lubisz i w której czujesz się dobrze i fajnie jakby jeszcze to pomagało Ci poznawać innych ludzi. :P A prawda jest taka, ze nawet najdziwniejsze zainteresowania interesują jeszcze kogoś innego.

[ellen72]

Ale w czym tak naprawde jest problem? Brakuje Ci znajomych albo przyjaciol? Ktos Cie zle traktuje?

Znam swietnych, spokojnych ludzi, ktorzy nie tylko nie sa dusza towarzystwa, ale jak ich dobrze nie znasz, to sobie za bardzo z nimi nie pogadasz. Nie widza w tym problemu i wlasciwie to przeszkadza tylko osobom, ktore na sile probuja sie z nimi zaprzyjaznic.

[kielczanin]

Pocieszę Cię.
Kobieca nieśmiałość w naszym społeczeństwie jest nagradzana. To takie kobiece i urocze jak dziewczyna się zacina, peszy, rumieni. Wtedy facecikom włącza się tryb Rycerz na Koniu. To takie fajne i słodkie. Ty jesteś nieporadna - dziewczęca, a facetowi rośnie ego. Bo czuje się od Ciebie silniejszy.
Teraz wyobraź sobie, że męska nieśmiałość w tym narcystycznym społeczeństwie jest karana. Nieśmiały facet szybko zdobywa przymiotniki na "c", "p", memeja, nieudacznik, no i kastrat.

[Coco97]

Ja też często nie wiem jak reagować na takie 'błyskotliwie' żarciki w towarzystwie, którego nie znam zbyt dobrze.

Ale nie jest to powód do zmartwień ani tym bardziej wizyt u psychologa. Bez przesady. Gdyby każdy chodził z takimi problemami do psychologa...

Trzeba się pogodzić z pewnymi rzeczami. Warto popracować troszkę nad samooceną, ale w 100% osobowości nie zmienisz. Na pewno znajdą się ludzie o podobnym charakterze i właśnie w takim gronie się obracaj.

[201712242137]

Napisane przez kielczanin

Pocieszę Cię.
Kobieca nieśmiałość w naszym społeczeństwie jest nagradzana. To takie kobiece i urocze jak dziewczyna się zacina, peszy, rumieni. Wtedy facecikom włącza się tryb Rycerz na Koniu. To takie fajne i słodkie. Ty jesteś nieporadna - dziewczęca, a facetowi rośnie ego. Bo czuje się od Ciebie silniejszy.
Teraz wyobraź sobie, że męska nieśmiałość w tym narcystycznym społeczeństwie jest karana. Nieśmiały facet szybko zdobywa przymiotniki na "c", "p", memeja, nieudacznik, no i kastrat.

Totalna nieprawda. W stosunku do dziewczyn też są określone oczekiwania, stereotypowo wymaga się od nich wesołego, słodkiego szczebiotania, najlepiej non stop, bo przecież kobiety tyyyle gadają i są taaakie społeczne. Co innego, jak ktoś się speszy od czasu do czasu czy zaczerwieni, bo to rzeczywiście może być odebrane jako urocze. Co innego za to, jeśli ktoś siedzi przez większość czasu cicho i strzela oczami ze zdenerwowania, żeby nikt nie zapytał znowu "A co ty tak nic nie mówisz?" albo "Czemu masz taką minę, ktoś umarł?", bo sorry, ale dla mnie tak wygląda nieśmiałość i takie są moje doświadczenia. Chyba inaczej rozumiemy to pojęcie. Na przykład nie wiem, skąd ci się wzięło, że to to samo, co nieporadność.
Muszę się jednak z tobą zgodzić, że faceci mają pod tym względem jeszcze gorzej.

[LikeYourSong]

Napisane przez Coco97

Ja też często nie wiem jak reagować na takie 'błyskotliwie' żarciki w towarzystwie, którego nie znam zbyt dobrze.

Ale nie jest to powód do zmartwień ani tym bardziej wizyt u psychologa. Bez przesady. Gdyby każdy chodził z takimi problemami do psychologa...

Trzeba się pogodzić z pewnymi rzeczami. Warto popracować troszkę nad samooceną, ale w 100% osobowości nie zmienisz. Na pewno znajdą się ludzie o podobnym charakterze i właśnie w takim gronie się obracaj.

Nie wiesz, czy problem dotyczy Ciebie w tym samym stopniu co autorki. Skrajna nieśmiałość może bardzo utrudniać życie i w konsekwencji prowadzić np. do stanów depresyjnych albo nerwicy. Jeśli ciocia autorki dziwi się, że zdołała ona w ogóle znaleźć pracę, to albo powiedziała to złośliwie, albo dziewczyna rzeczywiście nie funkcjonuje do końca prawidłowo i potrzebuje pomocy.

Napisane przez karaba_la_sorciere

Totalna nieprawda. W stosunku do dziewczyn też są określone oczekiwania, stereotypowo wymaga się od nich wesołego, słodkiego szczebiotania, najlepiej non stop, bo przecież kobiety tyyyle gadają i są taaakie społeczne. Co innego, jak ktoś się speszy od czasu do czasu czy zaczerwieni, bo to rzeczywiście może być odebrane jako urocze. Co innego za to, jeśli ktoś siedzi przez większość czasu cicho i strzela oczami ze zdenerwowania, żeby nikt nie zapytał znowu "A co ty tak nic nie mówisz?" albo "Czemu masz taką minę, ktoś umarł?", bo sorry, ale dla mnie tak wygląda nieśmiałość i takie są moje doświadczenia. Chyba inaczej rozumiemy to pojęcie. Na przykład nie wiem, skąd ci się wzięło, że to to samo, nieporadność.
Muszę się jednak z tobą zgodzić, że faceci mają pod tym względem jeszcze gorzej.

Trochę prawda a trochę nieprawda. Bycie towarzyską jest mile widziane - jasne. Ale zauważyłam, że wśród lubianych dziewczyn jest sporo cichszych i spokojnych. Nie zawsze są to osoby rzucającymi błyskotliwymi żartami w każdym dialogu.
Zgadzam się jednak z Tobą, że osoby wystraszone i zdenerwowane mogą być odebrane jako niechętne do rozmowy. Ale jeśli dołączyć do tego miły uśmiech, to już zmienia postać rzeczy...

[201712242137]

Napisane przez LikeYourSong

Trochę prawda a trochę nieprawda. Bycie towarzyską jest mile widziane - jasne. Ale zauważyłam, że wśród lubianych dziewczyn jest sporo cichszych i spokojnych. Nie zawsze są to osoby rzucającymi błyskotliwymi żartami w każdym dialogu.
Zgadzam się jednak z Tobą, że osoby wystraszone i zdenerwowane mogą być odebrane jako niechętne do rozmowy. Ale jeśli dołączyć do tego miły uśmiech, to już zmienia postać rzeczy...

Bycie spokojnym i raczej cichym nie musi oznaczać, że ktoś jest nieśmiały, może mieć po prostu taki temperament. Nieśmiałość jednak z samej definicji zakłada pewne problemy w kontaktach towarzyskich, co uwidacznia się właśnie np. w zdenerwowaniu i niepewności, co powinno się w danej chwili powiedzieć i czy w ogóle można się odezwać. No jak ktoś mi mówi, że to pomaga w funkcjonowaniu w społeczeństwie i w dodatku jest dobrze odbierane przez innych, to yyy... nie. I przy dużej nieśmiałości uśmiech niewiele zmienia.

[SylwiaKaja]

W sumie mnie się często nie chce gadać z moimi współpracownikami o jakichś głupotach :P Ogólnie człowiek z wiekiem dość szybko się orientuje z kim chce mu się rozmawiać, a kim nie. :P
Jednak nieśmiałość zazwyczaj jest objawem braku pewności siebie i tak jest u autorki. To jest obawa przed tym co pomyślą o niej inni jak się odezwie. Zresztą brak pewności siebie nie jest aż tak strasznie dziwny u bardzo młodej dziewczyny w pierwszej pracy.

[2011607111034]

Napisane przez streets_of_love

Napiszę tu o problemie wyczerpanym do granic możliwości. Chociaż myślę, że każdy przypadek jest inny. Mianowicie w tamtym roku skończyłam szkołę, obecnie pracuje w pewnym miejscu, mam staż. Jestem bardzo mocno nieśmiała, uwierzcie mi ja w ogóle się po sobie tego nie spodziewałam, zawsze byłam nieśmiała, małomówna, ale nie wiedziałam, że aż tak. W szkolę trzymałam się też z tymi spokojnymi i nikt nie dręczył mnie, że siedzę cicho, bo taka po prostu byłam i już, a tak poza tym nigdy nie było tak, że to tylko ja byłam nieśmiała. Najtrudniej jest w pracy, to działa w ten sposób, że ja nigdy nie wiem co powiedzieć Podam wam przykład-koleżanka pyta się z uśmiechem, żartuje sobie-Kornelia, jakie ty masz niesamowite talenty? albo jem cukierka z alkoholem i ktoś mi się pyta czy chcę popitkę, ja kompletnie nie umiem ani zażartować ani powiedzieć nic równie głupiego.Musiałabym myśleć z pół godziny nad tym co odpowiedzieć, więc w konsekwencji nie mówię nic, albo uśmiecham się jak jakaś idiotka.Mam też problem z głosem jak ktoś coś mi się pyta to boję się coś odpowiedzieć, bo to brzmi bardzo sztucznie jak coś powiem, mam też bardzo cichy głos. Mam kompleksy na punkcie swojej wiedzy,niestety nie jestem inteligentna, ciężko mi dużo rzeczy załapać,trzeba mi dwa razy wszystko powtarzać. Nie jestem też obyta, mam kompleksy na tym , że nigdzie nigdy nie byłam, nic nie widziałam.Nie umiem się obronić jak ktoś zwala na mnie winę. Bardzo się stresuje, mimo że nie mam czym. Boję się czasami, że nie wiem albo nie umiem zrobić rzeczy oczywistych. Kiedyś myślałam, że żeby być odebraną za osobę śmiałą wystarczy dużo mówić, a niestety to już widać po stylu bycia, po ruchach ja nie umiem tego ukryć. Ostatnio moja ciocia do mnie- Jesteś taka nieśmiała, że ja się zastanawiam jak ty w ogóle dajesz sobie radę w tej pracy. Jestem załamana, macie dla mnie jakieś sposoby na ten głośniejszy głos czy umiejętność jakiegoś błyskotliwego odpowiadania? Błagam, bo jestem załamana.

Ale żoort, ludzie, czymajcie mnie.
Sorry, są żarty śmieszne, inteligentne i są też suchary, po usłyszeniu których nie wiadomo, czy się śmiać czy płakać, a Ty się zastanawiasz nad wizytą u psychologa Też bym pewnie odpowiedziała "jasne, dawaj tę popitkę, hłehłehłe hłe hłe
hłe,
Sebek"