Dlaczego ludzie szukający przyjaźni spotykają się z odrzuceniem?

[hamak288]

Niektórzy ludzie powierzają jakiś dosyć intymny i nierzadko wstydliwy sekret innej osobie, którą uważają za bliską sobie. Nie znajdują jednak u niej zrozumienia, a wręcz przeciwnie- spotykają się z agresją. Oskarżani są o chęć zwrócenia na siebie uwagi, problem nie jest zachowywany w tajemnicy, a znajomość, zamiast się zacieśnić- zrywa się. Szukającemu pomocy i pocieszenia wydawać się może, że wybrała niewłaściwą osobę na swojego powiernika. A nawet dosyć nikczemną- skoro mało, że nie daje żadnej rady czy wsparcia, ale wręcz dobija cierpiącego- niesprawiedliwie ocenia intencje i zwyczajnie traci szacunek. Okrutna reakcja jest jednak emocjonalnie wytłumaczalna. Najpierw jednak warto wyjaśnić, czym jest koleżeństwo, przyjaźń i miłość oraz jaka jest granica między nimi. Każda z tych relacji jest specyficzna, chociaż mają ze sobą pewne cechy wspólne. Różnica między miłością a przyjaźnią wydaje się pozornie ostrzejsza. Przyjaźń wywodzi się bowiem z koleżeństwa, miłość tworzy się zaś bardziej spontanicznie, szybciej i gwałtowniej. Jednak pod względem więzi emocjonalnej przyjaźń jest znacznie bardziej podobna do miłości. Osoby chcące znaleźć w kimś oparcie, wpadają w pułapkę, bo mylą koleżeństwo z przyjaźnią: relacje, które się równie trudno odróżniają, co równie mocno różnią. Kolegą może być właściwie prawie każdy, do kogo nie czuje się jakiejś urazy, ani niczym nie denerwuje. Przyjaciel, podobnie jak życiowy partner, nie może być kimś jednym z wielu. Żeby nim zostać, trzeba zafascynować samym sobą. Szczerość i dzielenie się cierpieniem to nagroda za tą wyjątkowość. Nie da się jej komuś przypadkowemu. Przyjaźń nie odbywa się na zasadzie: ja jestem samotny, ty jesteś samotny, no to się przyjaźnijmy. Przyjaciel, to nie towar z półki, który się weźmie, bo ma się na niego ochotę. Tych, którzy chcą wylać swoje uczucia na każdego, kto się na to zgodzi i w oparciu o nie zbudować więź emocjonalną zamiast bliskości spotka odrzucenie. A ogromnie niesprawiedliwe opinie, o chęć zwrócenia na siebie uwagi jest przejawem irytacji wyrażającej się w podświadomym myśleniu: on(a) nic dla mnie nie znaczy, a oczekuje, że ja się zaangażuję w jego problem. Nie mam zamiaru tego robić! Obgadywanie czy zerwanie znajomości to właśnie kara za zbyt szybkie dążenie do relacji, która nigdy już nie nastąpi.

[Lexie]

Ale piszesz o jakimś własnym problemie, czy tak sobie teoretyzujesz?

[3d23842983a6357ec11121c0b2dc0194ed81d40b_604ff51fe6891]

Czy to jest czyjeś wypracowanie na polski?

[bb410bd1fbb42d2edea92b1ada01ce79bf3cfb02_603add0278cd5]

Napisane przez hamak288

Niektórzy ludzie powierzają jakiś dosyć intymny i nierzadko wstydliwy sekret innej osobie, którą uważają za bliską sobie. Nie znajdują jednak u niej zrozumienia, a wręcz przeciwnie- spotykają się z agresją. Oskarżani są o chęć zwrócenia na siebie uwagi, problem nie jest zachowywany w tajemnicy, a znajomość, zamiast się zacieśnić- zrywa się. Szukającemu pomocy i pocieszenia wydawać się może, że wybrała niewłaściwą osobę na swojego powiernika. A nawet dosyć nikczemną- skoro mało, że nie daje żadnej rady czy wsparcia, ale wręcz dobija cierpiącego- niesprawiedliwie ocenia intencje i zwyczajnie traci szacunek. Okrutna reakcja jest jednak emocjonalnie wytłumaczalna. Najpierw jednak warto wyjaśnić, czym jest koleżeństwo, przyjaźń i miłość oraz jaka jest granica między nimi. Każda z tych relacji jest specyficzna, chociaż mają ze sobą pewne cechy wspólne. Różnica między miłością a przyjaźnią wydaje się pozornie ostrzejsza. Przyjaźń wywodzi się bowiem z koleżeństwa, miłość tworzy się zaś bardziej spontanicznie, szybciej i gwałtowniej. Jednak pod względem więzi emocjonalnej przyjaźń jest znacznie bardziej podobna do miłości. Osoby chcące znaleźć w kimś oparcie, wpadają w pułapkę, bo mylą koleżeństwo z przyjaźnią: relacje, które się równie trudno odróżniają, co równie mocno różnią. Kolegą może być właściwie prawie każdy, do kogo nie czuje się jakiejś urazy, ani niczym nie denerwuje. Przyjaciel, podobnie jak życiowy partner, nie może być kimś jednym z wielu. Żeby nim zostać, trzeba zafascynować samym sobą. Szczerość i dzielenie się cierpieniem to nagroda za tą wyjątkowość. Nie da się jej komuś przypadkowemu. Przyjaźń nie odbywa się na zasadzie: ja jestem samotny, ty jesteś samotny, no to się przyjaźnijmy. Przyjaciel, to nie towar z półki, który się weźmie, bo ma się na niego ochotę. Tych, którzy chcą wylać swoje uczucia na każdego, kto się na to zgodzi i w oparciu o nie zbudować więź emocjonalną zamiast bliskości spotka odrzucenie. A ogromnie niesprawiedliwe opinie, o chęć zwrócenia na siebie uwagi jest przejawem irytacji wyrażającej się w podświadomym myśleniu: on(a) nic dla mnie nie znaczy, a oczekuje, że ja się zaangażuję w jego problem. Nie mam zamiaru tego robić! Obgadywanie czy zerwanie znajomości to właśnie kara za zbyt szybkie dążenie do relacji, która nigdy już nie nastąpi.

Długi post, a ja i tak w sumie nie wiem o co chodzi.

Mogłabyś napisać konkretniej?

---------- Dopisano o 15:33 ---------- Poprzedni post napisano o 15:32 ----------

[1=3d23842983a6357ec11121c 0b2dc0194ed81d40b_604ff51 fe6891;59586331]Czy to jest czyjeś wypracowanie na polski?[/QUOTE]
w sumie trochę tak wygląda, tylko akapitów brakuje...

[201712242137]

Ja rozumiem, o co autorce (autorowi?) chodzi (w duzym skrócie: trzeba ostrożnie dobierać sobie przyjaciół), ale nie bardzo wiem, w jakim celu to napisała i o czym tu właściwie dyskutować.

[elka9]

Też chyba rozumiem, choć post jest zawiły.
Myślę, że Twój problem polega na tym, że za szybko zaczynasz uważać kogoś za przyjaciela. Jeśli zwierzasz się komuś po kilku miesiącach znajomosci z bardzo intymnych rzeczy, to to niektórych odrzuca

[201607111028]

A ja uważam, ze Twój problem polega na tym, że jesteś żałosnym trollem. Ostatnio chyba opadłeś z sił, wątek-prowo o żołnierzach był "lepszy"