Mężczyzna z zaburzeniami depresyjnymi/nerwicowymi - czy w ogóle ma szansę na związek?

[WaltherPPX]

Witam!

Chciałbym Was dziewczyny zapytać, jak oceniacie taką sytuację: Jest mężczyzna - zmagający się z zaburzeniami w tytule. Nie jest to osoba z tzw. wariatkowa, na co dzień w miarę funkcjonujący, jednak cierpiący na ww. zaburzenia. Czy taki człowiek w ogóle ma szansę na miłość, związek i założenie rodziny?
Jak powszechnie wiadomo, przywołane zaburzenia często potrafią zrujnować całkowicie człowiekowi życie, zwłaszcza relacje z kobietami.
Jak się na to zapatrujecie? Ma szansę taki mężczyzna, który ambitnie stara się leczyć i walczyć z tym badziewiem, czy lepiej niech od razu się pogodzi, że "los chciał dla niego lepiej" i zgnoił go w taki sposób?

[201607040946]

Napisane przez WaltherPPX

Witam!

Chciałbym Was dziewczyny zapytać, jak oceniacie taką sytuację: Jest mężczyzna - zmagający się z zaburzeniami w tytule. Nie jest to osoba z tzw. wariatkowa, na co dzień w miarę funkcjonujący, jednak cierpiący na ww. zaburzenia. Czy taki człowiek w ogóle ma szansę na miłość, związek i założenie rodziny?
Jak powszechnie wiadomo, przywołane zaburzenia często potrafią zrujnować całkowicie człowiekowi życie, zwłaszcza relacje z kobietami.
Jak się na to zapatrujecie? Ma szansę taki mężczyzna, który ambitnie stara się leczyć i walczyć z tym badziewiem, czy lepiej niech od razu się pogodzi, że "los chciał dla niego lepiej" i zgnoił go w taki sposób?

Come on, chłopie, jaki los?
Oczywiście, że ma szansę. Tylko nie gadaj o losie.

[ajah]

ma szansę

[WaltherPPX]

Lubię sobie tak dogryźć "losowo"
Ok, więc mówicie, że ma szansę, a teraz dochodzi do takiej sytuacji: Macie bardzo wrażliwego mężczyznę, który jest po pewnych przejściach, ale daje sobie jakoś radę, walczy, stara się o Was bardzo dbać, ma swoje pasje, ciągle szuka czegoś nowego. Nagle pojawia się inny, oczywiście bez wspomnianych zaburzeń, nieco lepiej ustawiony, bardziej poukładany, powiem wprost (nawet jeśli to zabrzmi ekstremalnie i brutalnie) po prostu lepszy. Też o Was dba i jest wrażliwy (choć mniej niż ten wspomniany "quasi-świrus").
Kogo byście wtedy wybrały?
Dlaczego pytam? Bo uważam, że niestety tacy ludzie już mają przewalone w życiu... Zwykle, kiedy oni uświadamiają sobie chorobę (albo jej skutki i spustoszenia, jakie poczyniła w dotychczasowym życiu), to ich gros kolegów zazwyczaj jest już dużo dalej w życiu od nich...

[herbata_to_zycie]

No wszystko fajnie, tylko że... wiesz, że nie tylko ludzie z zaburzeniami mogą zostać zamienieni na lepszy model? Nie ma co robić z siebie ofiary...

[WaltherPPX]

Napisane przez herbata_to_zycie

No wszystko fajnie, tylko że... wiesz, że nie tylko ludzie z zaburzeniami mogą zostać zamienieni na lepszy model? Nie ma co robić z siebie ofiary...

Wiem, ale jak widzisz, mogą zostać zamienieni, czyli tak naprawdę warto, żeby się starali? Jak widać, nie, potwierdziłaś odpowiedzią ważną kwestię.
Kto robi z kogo ofiarę?

[201607040946]

Napisane przez WaltherPPX

Lubię sobie tak dogryźć "losowo"
Ok, więc mówicie, że ma szansę, a teraz dochodzi do takiej sytuacji: Macie bardzo wrażliwego mężczyznę, który jest po pewnych przejściach, ale daje sobie jakoś radę, walczy, stara się o Was bardzo dbać, ma swoje pasje, ciągle szuka czegoś nowego. Nagle pojawia się inny, oczywiście bez wspomnianych zaburzeń, nieco lepiej ustawiony, bardziej poukładany, powiem wprost (nawet jeśli to zabrzmi ekstremalnie i brutalnie) po prostu lepszy. Też o Was dba i jest wrażliwy (choć mniej niż ten wspomniany "quasi-świrus").
Kogo byście wtedy wybrały?
Dlaczego pytam? Bo uważam, że niestety tacy ludzie już mają przewalone w życiu... Zwykle, kiedy oni uświadamiają sobie chorobę (albo jej skutki i spustoszenia, jakie poczyniła w dotychczasowym życiu), to ich gros kolegów zazwyczaj jest już dużo dalej w życiu od nich...

Też mam nerwicę i depresję (a dokładniej ChaD, więc mam przerąbane).
Nie uważam się za gorszą.
A starać się powinny OBIE STRONY.
Jeśli ktoś mnie zmieni z tego powodu na lepszy model, to kopnę w pupę i będę żyć dalej. Za stara jestem na rozpaczanie.

[Lexie]

Napisane przez WaltherPPX

Wiem, ale jak widzisz, mogą zostać zamienieni, czyli tak naprawdę warto, żeby się starali? Jak widać, nie, potwierdziłaś odpowiedzią ważną kwestię.
Kto robi z kogo ofiarę?

Nie warto się starać, bo można zostać wymienionym na "lepszy model"?
No, z takim podejściem to faktycznie można mieć przerąbane - jak się człowiek nie stara (bo uzna, że nie warto), to zwykle faktycznie zostanie wymieniony. Samospełniająca się przepowiednia, jego własna wina

Bez sensu jest tak na zimno roztrząsać, bo w związku w grę wchodzą uczucia i jak się kogoś kocha, to nawet jak się pojawi na horyzoncie ktoś bez depresji czy nerwicy - zakochana osoba zostanie ze swoim partnerem, nie będzie go zmieniać.

Więc tak, osoba lecząca zaburzenia ma szansę na związek. Większe, jak sama ich sobie nie skopie dziwnymi przekonaniami.

[December12]

Dla mnie nie miałby szans, chyba że byłby w trakcie leczenia i widziałabym że próbuje z tego wyjść. Mój ojciec ma takie właśnie zaburzenia i dlatego sama bym się w takie coś nie pakowała.

[201701261449]

Napisane przez WaltherPPX

Lubię sobie tak dogryźć "losowo"
Ok, więc mówicie, że ma szansę, a teraz dochodzi do takiej sytuacji: Macie bardzo wrażliwego mężczyznę, który jest po pewnych przejściach, ale daje sobie jakoś radę, walczy, stara się o Was bardzo dbać, ma swoje pasje, ciągle szuka czegoś nowego. Nagle pojawia się inny, oczywiście bez wspomnianych zaburzeń, nieco lepiej ustawiony, bardziej poukładany, powiem wprost (nawet jeśli to zabrzmi ekstremalnie i brutalnie) po prostu lepszy. Też o Was dba i jest wrażliwy (choć mniej niż ten wspomniany "quasi-świrus").
Kogo byście wtedy wybrały?
Dlaczego pytam? Bo uważam, że niestety tacy ludzie już mają przewalone w życiu... Zwykle, kiedy oni uświadamiają sobie chorobę (albo jej skutki i spustoszenia, jakie poczyniła w dotychczasowym życiu), to ich gros kolegów zazwyczaj jest już dużo dalej w życiu od nich...

Powinnam się poczuć urażona Facet. Jestem z mega wrażliwym mężczyzną. Może i nie miał w życiu najgorzej, ale i nie najlepiej, no nie użala się. I w tym to tkwi. Dopóki się nie użalasz nad swoim losem, dopóty sądzę, że wrażliwość nie jest zła.
I wiem, że niektórzy mogliby wyśmiać mojego tż, że rozpłakuje się na widok małych piesków (długa historia) albo gdy powiem mu coś, czego nie usłyszał - choćby bardziej wyrafinowane wyznanie miłości. Ale na zewnątrz, dla innych osób to twardy facet, który się nie pieści i nie uznaje, że cały świat musi o tym wiedzieć. Powiedział mi, ok. Bo mi zaufał. A reszta nie musi wiedzieć. Można nad sobą pracować zawsze, pamiętaj.
Co do tego mojego pierwszego zdania: jestem osobą, która dostała po tyłku nie jeden raz. Uodporniłam się również na bodźce zewnętrzne, żeby nie być aż tak wrażliwa. I nie uważam, że moja przyszłość jest przewalona. I że po mnie sieją się trupy. Stworzyłam związek, szczęśliwy, a też mam zaburzenia kompulsywne, nerwicę natręctw, stany depresyjne za sobą i myśli samobójcze. Jak sobie nie radzisz idź do terapeuty. Jak nie, to po prostu tego nie uzewnętrzniaj każdej napotkanej osobie.
I można, podkreślam, można stworzyć normalny związek z taką osobą. Wystarczy praca nad sobą, samozaparcie, leczenie.

[Clemence]

Wszystko zalezy od osobowosci i od tego czy chce sie cos z tym zrobic.. Na pewno jak sie nic nie robi to i normalny czlowiek, nie mający zadnych problemow doprowadzi osobę w związku do szału i w konsekwencji wszystko się rozpadnie..
Duzo zalezy od osoby,jej staran i dojrzałości ;]

---------- Dopisano o 15:50 ---------- Poprzedni post napisano o 15:48 ----------

Napisane przez WaltherPPX

Lubię sobie tak dogryźć "losowo"
Ok, więc mówicie, że ma szansę, a teraz dochodzi do takiej sytuacji: Macie bardzo wrażliwego mężczyznę, który jest po pewnych przejściach, ale daje sobie jakoś radę, walczy, stara się o Was bardzo dbać, ma swoje pasje, ciągle szuka czegoś nowego. Nagle pojawia się inny, oczywiście bez wspomnianych zaburzeń, nieco lepiej ustawiony, bardziej poukładany, powiem wprost (nawet jeśli to zabrzmi ekstremalnie i brutalnie) po prostu lepszy. Też o Was dba i jest wrażliwy (choć mniej niż ten wspomniany "quasi-świrus").
Kogo byście wtedy wybrały?
Dlaczego pytam? Bo uważam, że niestety tacy ludzie już mają przewalone w życiu... Zwykle, kiedy oni uświadamiają sobie chorobę (albo jej skutki i spustoszenia, jakie poczyniła w dotychczasowym życiu), to ich gros kolegów zazwyczaj jest już dużo dalej w życiu od nich...

Jezeli sie kogos kocha to sie nie widzi "tego lepszego" modelu. Nawet jakby mial więcej kasy i klasy to się nie odda ukochanego kolesia chodzącego w gadkach Ferdka i zgniło-zielonych pantoflach domowych

[WaltherPPX]

Wow parę postów i widzę, że ja i też jestem zaburzony Internet to jednak kopalnia wiedzy o samym sobie Chyba pora się zbadać!
Na serio, od zawsze mnie nurtowało podejście kobiet do takich kwestii, miałem w bliskim otoczeniu ludzi z większymi lub mniejszymi zaburzeniami. Scenariusze toczyły się różnie...

[Sybil_]

oczywiście, że ma szanse

[thirky]

A kobieta z zaburzeniami może wg Ciebie liczyć na miłość?

[adult90]

Napisane przez WaltherPPX

Czy taki człowiek w ogóle ma szansę na miłość, związek i założenie rodziny?

Jeśli intensywnie się leczysz, zarówno farmakologicznie jak i psychoterapią - masz szansę na zdrowy, trwały związek.

Jeśli nie leczysz lub choroba jest bardzo przewlekła, z epizodami zaostrzenia powodów (np. eksponujesz się na sytuacje, ludzi i miejsca które nasilają zaburzenia) to szanse są bardzo małe. Prędzej czy później partner zostanie doprowadzony do frustracji i marazmu, nie wytrzyma obciążenia jakie na nim wywierasz.


Staraj się i intensywnie lecz - a będzie dobrze wtedy będzicie mogli być z partnerką dla siebie wzajemnym oparciem i fundamentem bezpieczeństwa.