Nie mam pojęcia co robić.

[Paulina_837]

Witam,
mój problem niektórym wyda się dziecinny, ale dla mnie jest on ogromny i nie mam pojęcia jak go rozwiązać. Troszkę ponad rok temu zostałam mężatką-przyczyna ślubu oczywiście ciąża i napór otoczenia, ale nie powiem, że nie kocham swojego męża, kocham go i to bardzo, mimo wszystko... On również zapewnia o swojej miłości. Zanim zostaliśmy małżeństwem znaliśmy się długo, aczkolwiek od chwili, kiedy zdecydowaliśmy się ze sobą spotykać do dnia ślubu minął niecały rok... I przed ślubem i zaraz po było powiedzmy ok. Zdarzały się kłótnie, zdarzały się i rozstania (jeszcze wtedy narzeczony, będąc w za granicą, w pracy której ja nie akceptowałam od początku, stwierdził, że woli prace ode mnie i dziecka), ale szybko wszystko wracało do normalności i z cynicznego egoisty stawał się znowu opiekuńczym i kochającym partnerem. Wszystko prysło z chwilą urodzenia się dziecka... skończyło się okazywanie uczuć, a zaczęło się wręcz poniżanie. Mąż jest ciągle niezadowolony, robi mi stałe wyrzuty o pracę (zrezygnował z wyjazdów i obwinia mnie o to), z której ciągle nie jest zadowolony, o kontakty innych z naszym dzieckiem, o moje kontakty z jego rodziną ( wtrącali się i okazywali mi niechęć do tego stopnia, że po prostu się odcięłam od nich grubą kreską). Awantury są przynajmniej 2 razy w tygodniu. Padały już z jego strony oskarżania, że to nie jego dziecko, padały również groźby, że w razie rozwodu postara się o to żebym straciła prawa do opieki nad dzieckiem, a jeśli nie to żebym przynajmniej dostała kuratora. Mimo tego, że nie pracuję obarcza mnie problemami finansowymi bo jak twierdz skoro nie pozwoliłam mu na dobrą pracę to finanse stają się moim i tylko moim problemem. Przychodzi z pracy niezadowolony, nie ma możliwości spokojnej rozmowy na jakikolwiek temat. Moja rola sprowadza się do sprzątania, gotowania, opieki nad dzieckiem i zaspokajania jego potrzeb. On ma urodziny- prezent musi być i w ogóle to wielkie święto. jest dzień moich urodzin, nawet nie pamięta o tym, a widząc, że inni składają mi życzenia udaje że nic się nie dzieje. Podczas spaceru z dzieckiem nie dość, że ogląda się za innymi to jeszcze komentuje co mu się w danej kobiecie podoba. Ostatnio doszło do tego, że leżąc obok mnie wieczorem po prostu oglądał sobie filmy porno, a kiedy wyszłam do innego pokoju i po prostu rozpłakałam się z upokorzenia, zażenowania i w ogóle, on na mój płacz zareagował stałym tekstem- i co takiego zrobiłem że znowu syrene włączyłaś... Jestem po prostu bezsilna, czuję się jak człowiek bez jakiejkolwiek wartości i pomysłu na to co dalej...

[Adrianna_8]

Jak to co zrobic? Odejsc. Masz rodzine, ktora Ci pomoze?

Wysłane z mojego HTC Desire 820 przy użyciu Tapatalka

[januszpolak]

Napisane przez Paulina_837

Witam,
mój problem niektórym wyda się dziecinny, ale dla mnie jest on ogromny i nie mam pojęcia jak go rozwiązać. Troszkę ponad rok temu zostałam mężatką-przyczyna ślubu oczywiście ciąża i napór otoczenia, ale nie powiem, że nie kocham swojego męża, kocham go i to bardzo, mimo wszystko... On również zapewnia o swojej miłości. Zanim zostaliśmy małżeństwem znaliśmy się długo, aczkolwiek od chwili, kiedy zdecydowaliśmy się ze sobą spotykać do dnia ślubu minął niecały rok... I przed ślubem i zaraz po było powiedzmy ok. Zdarzały się kłótnie, zdarzały się i rozstania (jeszcze wtedy narzeczony, będąc w za granicą, w pracy której ja nie akceptowałam od początku, stwierdził, że woli prace ode mnie i dziecka), ale szybko wszystko wracało do normalności i z cynicznego egoisty stawał się znowu opiekuńczym i kochającym partnerem. Wszystko prysło z chwilą urodzenia się dziecka... skończyło się okazywanie uczuć, a zaczęło się wręcz poniżanie. Mąż jest ciągle niezadowolony, robi mi stałe wyrzuty o pracę (zrezygnował z wyjazdów i obwinia mnie o to), z której ciągle nie jest zadowolony, o kontakty innych z naszym dzieckiem, o moje kontakty z jego rodziną ( wtrącali się i okazywali mi niechęć do tego stopnia, że po prostu się odcięłam od nich grubą kreską). Awantury są przynajmniej 2 razy w tygodniu. Padały już z jego strony oskarżania, że to nie jego dziecko, padały również groźby, że w razie rozwodu postara się o to żebym straciła prawa do opieki nad dzieckiem, a jeśli nie to żebym przynajmniej dostała kuratora. Mimo tego, że nie pracuję obarcza mnie problemami finansowymi bo jak twierdz skoro nie pozwoliłam mu na dobrą pracę to finanse stają się moim i tylko moim problemem. Przychodzi z pracy niezadowolony, nie ma możliwości spokojnej rozmowy na jakikolwiek temat. Moja rola sprowadza się do sprzątania, gotowania, opieki nad dzieckiem i zaspokajania jego potrzeb. On ma urodziny- prezent musi być i w ogóle to wielkie święto. jest dzień moich urodzin, nawet nie pamięta o tym, a widząc, że inni składają mi życzenia udaje że nic się nie dzieje. Podczas spaceru z dzieckiem nie dość, że ogląda się za innymi to jeszcze komentuje co mu się w danej kobiecie podoba. Ostatnio doszło do tego, że leżąc obok mnie wieczorem po prostu oglądał sobie filmy porno, a kiedy wyszłam do innego pokoju i po prostu rozpłakałam się z upokorzenia, zażenowania i w ogóle, on na mój płacz zareagował stałym tekstem- i co takiego zrobiłem że znowu syrene włączyłaś... Jestem po prostu bezsilna, czuję się jak człowiek bez jakiejkolwiek wartości i pomysłu na to co dalej...

Biorąc pod uwagę to co napisałaś powyżej, to w którym konkretnie miejscu zapewnia Cię o swojej miłości?

Ręce opadają, jak możesz dawać się tak traktować i dalej z nim być? Rozwód, bierzesz dziecko, alimenty. Tylko nie próbuj z nim dalej być, tu będzie tylko gorzej.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

A dalej powinien być rozwód, pozew o alimenty i życie bez tego durnia u boku. Dziecka Ci nie zabierze, za bardzo ma je w dupie.

[Dagunia]

Kolejny przykład, że branie ślubu "bo dziecko" jest totalnym nieporozumieniem.
Odejdź od niego.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez januszpolak

Biorąc pod uwagę to co napisałaś powyżej, to w którym konkretnie miejscu zapewnia Cię o swojej miłości?

Pewnie za dowód miłości uchodzą dni, w których jej akurat nie gnoi.

[magbeth]

I wspomnienia. Autorko, wymiksuj się z tego związku, dla siebie i dla dziecka.

Sent fra min D2403 via Tapatalk

[cotusie]

Napisane przez Paulina_837

Witam,
mój problem niektórym wyda się dziecinny, ale dla mnie jest on ogromny i nie mam pojęcia jak go rozwiązać. Troszkę ponad rok temu zostałam mężatką-przyczyna ślubu oczywiście ciąża i napór otoczenia, ale nie powiem, że nie kocham swojego męża, kocham go i to bardzo, mimo wszystko... On również zapewnia o swojej miłości. Zanim zostaliśmy małżeństwem znaliśmy się długo, aczkolwiek od chwili, kiedy zdecydowaliśmy się ze sobą spotykać do dnia ślubu minął niecały rok... I przed ślubem i zaraz po było powiedzmy ok. Zdarzały się kłótnie, zdarzały się i rozstania (jeszcze wtedy narzeczony, będąc w za granicą, w pracy której ja nie akceptowałam od początku, stwierdził, że woli prace ode mnie i dziecka), ale szybko wszystko wracało do normalności i z cynicznego egoisty stawał się znowu opiekuńczym i kochającym partnerem. Wszystko prysło z chwilą urodzenia się dziecka... skończyło się okazywanie uczuć, a zaczęło się wręcz poniżanie. Mąż jest ciągle niezadowolony, robi mi stałe wyrzuty o pracę (zrezygnował z wyjazdów i obwinia mnie o to), z której ciągle nie jest zadowolony, o kontakty innych z naszym dzieckiem, o moje kontakty z jego rodziną ( wtrącali się i okazywali mi niechęć do tego stopnia, że po prostu się odcięłam od nich grubą kreską). Awantury są przynajmniej 2 razy w tygodniu. Padały już z jego strony oskarżania, że to nie jego dziecko, padały również groźby, że w razie rozwodu postara się o to żebym straciła prawa do opieki nad dzieckiem, a jeśli nie to żebym przynajmniej dostała kuratora. Mimo tego, że nie pracuję obarcza mnie problemami finansowymi bo jak twierdz skoro nie pozwoliłam mu na dobrą pracę to finanse stają się moim i tylko moim problemem. Przychodzi z pracy niezadowolony, nie ma możliwości spokojnej rozmowy na jakikolwiek temat. Moja rola sprowadza się do sprzątania, gotowania, opieki nad dzieckiem i zaspokajania jego potrzeb. On ma urodziny- prezent musi być i w ogóle to wielkie święto. jest dzień moich urodzin, nawet nie pamięta o tym, a widząc, że inni składają mi życzenia udaje że nic się nie dzieje. Podczas spaceru z dzieckiem nie dość, że ogląda się za innymi to jeszcze komentuje co mu się w danej kobiecie podoba. Ostatnio doszło do tego, że leżąc obok mnie wieczorem po prostu oglądał sobie filmy porno, a kiedy wyszłam do innego pokoju i po prostu rozpłakałam się z upokorzenia, zażenowania i w ogóle, on na mój płacz zareagował stałym tekstem- i co takiego zrobiłem że znowu syrene włączyłaś... Jestem po prostu bezsilna, czuję się jak człowiek bez jakiejkolwiek wartości i pomysłu na to co dalej...

Problem nie jest dziecinny, tylko poważny, ale jednej rzeczy nie rozumiem - co doprowadziło do ciąży? Też napór otoczenia? Znałaś go dłużej, nie spodziewałaś się po nim kompletnie tego, że tak może się zachowywać? Nie było żadnych ostrzeżeń z jego strony ani znaków, że tak może się rozwinąć Wasza znajomość po zdecydowaniu się na seks i ewentualną jego konsekwencję, czyli dziecko? Tak czy inaczej, nie wyobrażam sobie sytuacji, że nagle jak za dotknięciem różdżki zacznie być jednak szczęśliwym i czułym mężem, więc życzę dobrych decyzji i powodzenia.

[Marishka]

Słuchaj, zasługujesz w życiu na coś lepszego. Nikt nie powinien czuć się tak przez męża, a on nie ma prawa Ciebie tak traktować. Nie tak traktuje się kogoś, kogo się rzekomo kocha... Uważam, że jest sfrustrowany tym, jak potoczyło się jego życie, a te frustrację wyładowuje na Tobie. Nikt go do ołtarza końmi nie zaciągnął, a dziecko pojawiło się tak samo Tobie jak i jemu. Nie ma prawa zrzucac odpowiedzialności na kogokolwiek i zachowywać się tak kapryśnie, jakbyś była ucielśnieniem złego losu, który sie na niego uwzial. On się nie zmieni i szkoda, by dziecko też w takim klimacie dorastało, bo to się odbije na jego psychice. Myślę, że naprawdę powinnaś poważnie pomyśleć o zwróceniu się do bliskich Ci osób, by pomogli Ci od niego odejść (sama możesz nie dać rady, bo już widać, że będzie chciał toczyć ostra grę). Myślę, że z perspektywy czasu, nie będziesz żałowała tej decyzji.

[kennedy]

Napisane przez Paulina_837

Witam,
mój problem niektórym wyda się dziecinny, ale dla mnie jest on ogromny i nie mam pojęcia jak go rozwiązać. Troszkę ponad rok temu zostałam mężatką-przyczyna ślubu oczywiście ciąża i napór otoczenia, ale nie powiem, że nie kocham swojego męża, kocham go i to bardzo, mimo wszystko... On również zapewnia o swojej miłości. Zanim zostaliśmy małżeństwem znaliśmy się długo, aczkolwiek od chwili, kiedy zdecydowaliśmy się ze sobą spotykać do dnia ślubu minął niecały rok... I przed ślubem i zaraz po było powiedzmy ok. Zdarzały się kłótnie, zdarzały się i rozstania (jeszcze wtedy narzeczony, będąc w za granicą, w pracy której ja nie akceptowałam od początku, stwierdził, że woli prace ode mnie i dziecka), ale szybko wszystko wracało do normalności i z cynicznego egoisty stawał się znowu opiekuńczym i kochającym partnerem. Wszystko prysło z chwilą urodzenia się dziecka... skończyło się okazywanie uczuć, a zaczęło się wręcz poniżanie. Mąż jest ciągle niezadowolony, robi mi stałe wyrzuty o pracę (zrezygnował z wyjazdów i obwinia mnie o to), z której ciągle nie jest zadowolony, o kontakty innych z naszym dzieckiem, o moje kontakty z jego rodziną ( wtrącali się i okazywali mi niechęć do tego stopnia, że po prostu się odcięłam od nich grubą kreską). Awantury są przynajmniej 2 razy w tygodniu. Padały już z jego strony oskarżania, że to nie jego dziecko, padały również groźby, że w razie rozwodu postara się o to żebym straciła prawa do opieki nad dzieckiem, a jeśli nie to żebym przynajmniej dostała kuratora. Mimo tego, że nie pracuję obarcza mnie problemami finansowymi bo jak twierdz skoro nie pozwoliłam mu na dobrą pracę to finanse stają się moim i tylko moim problemem. Przychodzi z pracy niezadowolony, nie ma możliwości spokojnej rozmowy na jakikolwiek temat. Moja rola sprowadza się do sprzątania, gotowania, opieki nad dzieckiem i zaspokajania jego potrzeb. On ma urodziny- prezent musi być i w ogóle to wielkie święto. jest dzień moich urodzin, nawet nie pamięta o tym, a widząc, że inni składają mi życzenia udaje że nic się nie dzieje. Podczas spaceru z dzieckiem nie dość, że ogląda się za innymi to jeszcze komentuje co mu się w danej kobiecie podoba. Ostatnio doszło do tego, że leżąc obok mnie wieczorem po prostu oglądał sobie filmy porno, a kiedy wyszłam do innego pokoju i po prostu rozpłakałam się z upokorzenia, zażenowania i w ogóle, on na mój płacz zareagował stałym tekstem- i co takiego zrobiłem że znowu syrene włączyłaś... Jestem po prostu bezsilna, czuję się jak człowiek bez jakiejkolwiek wartości i pomysłu na to co dalej...

Rozwiedz sie z nim.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez cotusie

Problem nie jest dziecinny, tylko poważny, ale jednej rzeczy nie rozumiem - co doprowadziło do ciąży? Też napór otoczenia? Znałaś go dłużej, nie spodziewałaś się po nim kompletnie tego, że tak może się zachowywać? Nie było żadnych ostrzeżeń z jego strony ani znaków, że tak może się rozwinąć Wasza znajomość po zdecydowaniu się na seks i ewentualną jego konsekwencję, czyli dziecko?

A ja nie rozumiem, po co pisać takie rzeczy kiedy dziecko już SIĘ URODZIŁO ? I nie dziecko tu jest największym problemem, w ogóle nim nie jest.

[dorris23]

Napisane przez Paulina_837

Witam,
mój problem niektórym wyda się dziecinny, ale dla mnie jest on ogromny i nie mam pojęcia jak go rozwiązać. Troszkę ponad rok temu zostałam mężatką-przyczyna ślubu oczywiście ciąża i napór otoczenia, ale nie powiem, że nie kocham swojego męża, kocham go i to bardzo, mimo wszystko... On również zapewnia o swojej miłości. Zanim zostaliśmy małżeństwem znaliśmy się długo, aczkolwiek od chwili, kiedy zdecydowaliśmy się ze sobą spotykać do dnia ślubu minął niecały rok... I przed ślubem i zaraz po było powiedzmy ok. Zdarzały się kłótnie, zdarzały się i rozstania (jeszcze wtedy narzeczony, będąc w za granicą, w pracy której ja nie akceptowałam od początku, stwierdził, że woli prace ode mnie i dziecka), ale szybko wszystko wracało do normalności i z cynicznego egoisty stawał się znowu opiekuńczym i kochającym partnerem. Wszystko prysło z chwilą urodzenia się dziecka... skończyło się okazywanie uczuć, a zaczęło się wręcz poniżanie. Mąż jest ciągle niezadowolony, robi mi stałe wyrzuty o pracę (zrezygnował z wyjazdów i obwinia mnie o to), z której ciągle nie jest zadowolony, o kontakty innych z naszym dzieckiem, o moje kontakty z jego rodziną ( wtrącali się i okazywali mi niechęć do tego stopnia, że po prostu się odcięłam od nich grubą kreską). Awantury są przynajmniej 2 razy w tygodniu. Padały już z jego strony oskarżania, że to nie jego dziecko, padały również groźby, że w razie rozwodu postara się o to żebym straciła prawa do opieki nad dzieckiem, a jeśli nie to żebym przynajmniej dostała kuratora. Mimo tego, że nie pracuję obarcza mnie problemami finansowymi bo jak twierdz skoro nie pozwoliłam mu na dobrą pracę to finanse stają się moim i tylko moim problemem. Przychodzi z pracy niezadowolony, nie ma możliwości spokojnej rozmowy na jakikolwiek temat. Moja rola sprowadza się do sprzątania, gotowania, opieki nad dzieckiem i zaspokajania jego potrzeb. On ma urodziny- prezent musi być i w ogóle to wielkie święto. jest dzień moich urodzin, nawet nie pamięta o tym, a widząc, że inni składają mi życzenia udaje że nic się nie dzieje. Podczas spaceru z dzieckiem nie dość, że ogląda się za innymi to jeszcze komentuje co mu się w danej kobiecie podoba. Ostatnio doszło do tego, że leżąc obok mnie wieczorem po prostu oglądał sobie filmy porno, a kiedy wyszłam do innego pokoju i po prostu rozpłakałam się z upokorzenia, zażenowania i w ogóle, on na mój płacz zareagował stałym tekstem- i co takiego zrobiłem że znowu syrene włączyłaś... Jestem po prostu bezsilna, czuję się jak człowiek bez jakiejkolwiek wartości i pomysłu na to co dalej...

Ojejku! Przecież ten buc nie ma do Ciebie żadnego szacunku i nie nie kocha Cie. Nie okazuje tego. Poniża Cie. I niszczy psychicznie. A biedne dziecko będzie na to patrzec. Takiej chcesz przyszlosci dla siebie i dla dziecka? Uciekaj!

[cotusie]

[1=dfdce9ad473ee3ba4bd9426 289ac63cb58eb8552;6507250 1]A ja nie rozumiem, po co pisać takie rzeczy kiedy dziecko już SIĘ URODZIŁO ? I nie dziecko tu jest największym problemem, w ogóle nim nie jest.[/QUOTE]

Oczywiście, że nie dziecko jest problemem, a jego rodzice. Autorkę czeka trudny czas, niezależnie od decyzji, ale oby udało jej się dobrze wychować dziecko.

Po co to pisać? Wątek zapewne czytają też takie dziewczyny, które obecnie są w podobnych związkach. Może je spotkać podobny los. Może to jest ten moment, w którym powinny przemyśleć kilka spraw, żeby za jakiś czas nie pisać podobnego wątku? Człowiek wiele może się nauczyć na błędach, nie tylko na swoich. Jeżeli jest chociaż minimalna szansa, że choć jedna dziewczyna, która to przeczyta i przemyśli, wyciągnie takie wnioski, które uratują ją od wysłuchiwania obelg ze strony ludzi takich, jak mąż Autorki, od stresu związanego z tak niepewną sytuacją (który swoją drogą odbija się później na dzieciach), to chyba warto zwrócić na to uwagę. Kobiety nie są od wysłuchiwania obelg i bycia poniżanymi, może chociaż jedna po przemyśleniu kilku spraw, uniknie podobnych sytuacji.

[cava]

Matce dziecka w Polce żaden sąd nie zabierze, wiec pana wyśmiej jak znów wyskoczy z argumentem.
Kuratora Ci załatwi....
Laska, ale co się boisz? Jesteś dobra mamą czy pijesz, ćpasz i ie wiadomo co?
Niech załatwia kuratora, najwyżej kurator będzie miał podstawy, zeby sprawdzic jaki z niego tatuś jest.


Zbieraj sie powoli w sobie, szykuj sobie grunt i składaj pozew o rozwód jak juz będziesz miała przyszykowane co trzeba.

Straszenia odbieraniem dziecka , kuratorami, sądami sie nie bój.
Oskarzeniami o to ze dziecko innego ojca... no to juz Ty wiesz najlepiej kto ojcem jest. Wiec trż wiesz czy się bać czy nie.
Ale jak dzieciak przez niego uznany po porodzie, to pan prawnie i tak jest ojcem.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez cotusie

Oczywiście, że nie dziecko jest problemem, a jego rodzice. Autorkę czeka trudny czas, niezależnie od decyzji, ale oby udało jej się dobrze wychować dziecko.

Po co to pisać? Wątek zapewne czytają też takie dziewczyny, które obecnie są w podobnych związkach. Może je spotkać podobny los. Może to jest ten moment, w którym powinny przemyśleć kilka spraw, żeby za jakiś czas nie pisać podobnego wątku? Człowiek wiele może się nauczyć na błędach, nie tylko na swoich. Jeżeli jest chociaż minimalna szansa, że choć jedna dziewczyna, która to przeczyta i przemyśli, wyciągnie takie wnioski, które uratują ją od wysłuchiwania obelg ze strony ludzi takich, jak mąż Autorki, od stresu związanego z tak niepewną sytuacją (który swoją drogą odbija się później na dzieciach), to chyba warto zwrócić na to uwagę. Kobiety nie są od wysłuchiwania obelg i bycia poniżanymi, może chociaż jedna po przemyśleniu kilku spraw, uniknie podobnych sytuacji.

Tylko, że tamte słowa skierowałaś do autorki, która już dziecko ma. Więc gadanie że po co się decydowałaś, a na co, a w jakim celu, sensu nie ma. Bo dziecko już jest i nikt go nie zamorduje.

[9bfc43f248fa3dd370e3b645ec22fc32ebbe1d0f]

ale czemu nie wiesz, co robić? przecież to proste. rozwód, alimenty na dziecko i niech jeździ do pracy gdzie chce. nie marnuj sobie więcej życia.

[Minna]

Napisane przez Dagunia

Kolejny przykład, że branie ślubu "bo dziecko" jest totalnym nieporozumieniem.
Odejdź od niego.

Dokładnie.

[gamblenka]

Napisane przez cotusie

Oczywiście, że nie dziecko jest problemem, a jego rodzice. Autorkę czeka trudny czas, niezależnie od decyzji, ale oby udało jej się dobrze wychować dziecko.

Po co to pisać? Wątek zapewne czytają też takie dziewczyny, które obecnie są w podobnych związkach. Może je spotkać podobny los. Może to jest ten moment, w którym powinny przemyśleć kilka spraw, żeby za jakiś czas nie pisać podobnego wątku? Człowiek wiele może się nauczyć na błędach, nie tylko na swoich. Jeżeli jest chociaż minimalna szansa, że choć jedna dziewczyna, która to przeczyta i przemyśli, wyciągnie takie wnioski, które uratują ją od wysłuchiwania obelg ze strony ludzi takich, jak mąż Autorki, od stresu związanego z tak niepewną sytuacją (który swoją drogą odbija się później na dzieciach), to chyba warto zwrócić na to uwagę. Kobiety nie są od wysłuchiwania obelg i bycia poniżanymi, może chociaż jedna po przemyśleniu kilku spraw, uniknie podobnych sytuacji.

Uważam, że mówienie o tym i do autorki ma sens. Jak coś się stało, to trzeba z tego wyciagnąć wnioski na przyszłość. I nie chodzi o "nie będę więcej spała z nieodpowiednimi facetami", ale o zmianę sposobu myślenia, który do tego doprowadził, na przykład może zrobiła to z powodu strachu przed samotnością. Nie chodzi o zmianę zachowania, tylko myślenia.

[dorris23]

Napisane przez gamblenka

Uważam, że mówienie o tym i do autorki ma sens. Jak coś się stało, to trzeba z tego wyciagnąć wnioski na przyszłość. I nie chodzi o "nie będę więcej spała z nieodpowiednimi facetami", ale o zmianę sposobu myślenia, który do tego doprowadził, na przykład może zrobiła to z powodu strachu przed samotnością. Nie chodzi o zmianę zachowania, tylko myślenia.

Ale dobrze Ci pisze poprzedniczka, że dziecko jest i tego sie nie zmieni. Dziecko nie jest niczemu winne. Dziecko jest i powinno być wychowane w miłości dlatego radzę aby odeszła od niego.
A pisanie, że po co sie zdecydowalas itd to wiesz nic w tej sytuacji nie wnoszą. Sa zbędne.

[robcia]

Matko bosko! I jeszcze piszesz ,że bardzo męża kochasz.Za co? Ja się pytam. Czym sobie zasłużył ,że mu się podkładasz niczym wycieraczka pod nogi a on nie dość ,że cie depcze to jeszcze pluje na to uczucie. Otrząśnij się.

[Lexie]

Nie widać tu żadnej miłości z jego strony, więc jakiekolwiek "zapewnienia" możesz włożyć między bajki.

Powinnaś odejść od niego.
Jego straszenie, że zabierze dziecko, to tylko straszenie. On nawet teraz ma dziecko gdzieś, więc na pewno nie chciałby naprawdę stać się jego głównym opiekunem. Kuratora niech sobie próbuje załatwić, jak rozumiem jesteś dobrą matką a nie jakąś patologią, więc można mu życzyć powodzenia z tym planem.

[skazana_na_bluesa]

jedyną radą jest zakończenie tego pseudomałżeństwa. doszliście do etapu, gdzie on nie ma do ciebie żadnego szacunku i nic nie sprawi, że nagle zacznie go mieć i się zmieni.

[cotusie]

Napisane przez dorris23

Ale dobrze Ci pisze poprzedniczka, że dziecko jest i tego sie nie zmieni. Dziecko nie jest niczemu winne. Dziecko jest i powinno być wychowane w miłości dlatego radzę aby odeszła od niego.
A pisanie, że po co sie zdecydowalas itd to wiesz nic w tej sytuacji nie wnoszą. Sa zbędne.

I po tych słowach:

Napisane przez Paulina_837

Troszkę ponad rok temu zostałam mężatką-przyczyna ślubu oczywiście ciąża i napór otoczenia, ale nie powiem, że nie kocham swojego męża, kocham go i to bardzo, mimo wszystko... On również zapewnia o swojej miłości.

Jesteś absolutnie przekonana i dałabyś sobie rękę uciąć, że nie pojawi się w tym związku za jakiś czas drugie dziecko?

Ja zgadzam się z @gamblenka:

Napisane przez gamblenka

Uważam, że mówienie o tym i do autorki ma sens. Jak coś się stało, to trzeba z tego wyciagnąć wnioski na przyszłość. I nie chodzi o "nie będę więcej spała z nieodpowiednimi facetami", ale o zmianę sposobu myślenia, który do tego doprowadził, na przykład może zrobiła to z powodu strachu przed samotnością. Nie chodzi o zmianę zachowania, tylko myślenia.