|
|||||||
| Notka |
|
| Kultura(lnie) Kultura(lnie) to forum dla osób, które interesują się kulturą, sztuką, filmem, literaturą, polityką itd. Zapraszamy do dyskusji. |
 |
|
|
Narzędzia |
2008-02-15, 20:35
|
#811 |
|
Rozeznanie
Zarejestrowany: 2008-01
Lokalizacja: mazowieckie
Wiadomości: 642
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Śliczne były te opowiadania z perwszych stron
 piękne.. dzieki za taki wątek, jak tylko znajde chwilę to przeczytam wszytko
|
|
|
|
2008-02-16, 10:53
|
#812 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2008-02
Wiadomości: 1
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
 Śliczne wiersze i opowadania  Będziesz trzymała Go za rękę, Ale to ja pierwsza tuliłam Jego dłoń. Będziesz z Nim szła przez miasto, Ale ludzie będą moją postać pamiętać. Będziesz całowała Jego usta, ale to ze mną przeżył swój pierwszy pocałunek. Będzie mu smutno, będziesz go pocieszać, ale On będzie pamiętał, jak ja to robiłam .. Przedstawi Cię swojej rodzinie, Ale oni będą pamiętać moment, gdy mnie poznali. Zostaniesz u Niego na noc, ale oni będą widzieć, jakbym ja leżała. Będziesz całowała Jego ciało. Ale On wspomni, gdy ja to robiłam. Będziesz Go bardzo mocno kochać! Ale to ja pierwsza mu serce i dusze oddałam. Będziesz próbowała zrobić coś oryginalnego, ale to ja kiedyś się dla Niego pocięłam. Będzie patrzył w Twoje oczy, ale zauważy w nich mój kolor niebieski! Będziesz czuł Twój zapach, ale podświadomie poczuje moje perfumy. Będziesz go przedstawiać swoim bliskim.. Ale On nie będzie bał się, tak jak za pierwszym razem. Będziesz z Nim spędzać dużo czasu, ale jeszcze więcej ja z Nim spędzałam. Nie wymażesz mnie z Jego wspomnień. A gdy będzie kiedyś płakał, przybiegniesz do Niego, Ale on się odwróci, nie pytaj dlaczego, Bo tam już będę ja ... Sama dobrze wiesz,że o pierwszej miłości nikt nie zapomina... Przepraszam jesli się powtórzyło :P |
|
|
|
|
2008-02-16, 14:14
|
#813 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2008-02
Lokalizacja: zachodniopomorskie
Wiadomości: 13
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Witam , muszę zobaczyć czy mam odpowiedz. ale nie, znam Cię Suz31 , nawet nie wiesz kim jestem , nasze drogi sie spotkały . nawet podałaś mi swoją dłoń. Już w tedy moje serce zatykało do Ciebie. Ale szybko uciekłaś a ja Ciebie szukałem. Ale latem na Miedwie jak przyjedziesz. Będziesz juz moja.Wysokitulipan
Czemu? Coś się we mnie wypaliło. Ostatnia wiązka nadziei, Którą uczucie splamiło, Przyozdabia pomnik w kniei. Piękna damo serca mego, Czemu duszę mą zabijasz? I czemu z serca niemego Gorących uczuć nie spijasz? Gdy Cię nie ma, serce szlocha I płacze me chore ciało, Gdzie Cię pierwszy raz ujrzało. Lecz me serce dalej kocha. Pod pomnikiem złotym w głuszy, Swoje słone łezki suszy. : cmok::c mok::cm ok::cmo k::cmok : : cmok::c mok:wysokitulipan
|
|
|
|
|
2008-02-18, 06:53
|
#814 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2008-02
Lokalizacja: zachodniopomorskie
Wiadomości: 13
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Witam z ranka, zajrzałem z ranka ,spieszę sie do pracy. Ale chcę aby kazdy miał usmiech na twarzy. ja go mam. Myslę ze i Ty masz Suz31. Teraz myslisz kim jestem. dowiesz sie juz w niedługim czasie. Ktoś powiedział Suz31 , że miłość jest jak ognisko. Jest czymś pięknym, wnosi światło i jasność, ogrzewa. Ale nie jest perpetum mobile. Kiedy drewna w ognisku spalą się, ognisko zgaśnie. Dwoje ludzi, siedzących przy wspólnie tworzonym ognisku w każdym momencie mają wpływ na to, czy ono płonie i jak. Jeśli siedzą bezczynnie – drwa się dopalą i zgasną. Naturalny proces. Jeśli rzucą piachem – ogień zgaśnie zdecydowanie szybciej. Doskonale rolę piachu spełniają kłótnie, zdrady i oszustwa, niszcząc miłość bezpowrotnie. Ale co będzie się działo, jeśli dwoje ludzi będzie dokładać drew? Ognisko będzie płonąć pięknym ogniem. Latanie po chrust wymaga wysiłku i zaangażowania. Trzeba o tym myśleć, chcieć to robić, i robić. Wysiłek, niepopularne zjawisko w dobie pilotów do telewizora, ale – opłaca się! Miłość kwitnie i trwa. Im więcej pracy w znoszenie drew, tym większy płomień ognia. Im więcej wysiłku w troskę o miłość, wspólne życie i wzajemną akceptację, tym ta miłość piękniejsza, trwalsza i bardziej satysfakcjonująca.
Trudno mi znaleźć Cię... Jak masz na imię i gdzie mam Cię szukać? Rozglądam się w koło, potrzebna mi wskazówka Aby droga nie była próżna i czas nie był stracony Trudno mi znaleźć Cię pośród tylu twarzy niezliczonych Może gdy wszystkie głosy umilkną z którymi obcuję na co dzień Usłyszę ten Twój i będę wiedział skąd dochodzi I przyjdą myśli, te najpiękniejsze z marzeniami Nie raz się w nich zatracę i zboczę z drogi usłanej różami Ale w porę się opamiętam nim ostatni gong roztropności ucichnie Nim kurz pokryje moje myśli, aż opadną euforii liście I czar nie pryśnie jak w tych bajkach, które wszyscy znamy Ja jestem pisarzem i zdecyduję o tym, co się wydarzy Ambitne mam plany, chcę dotrwać do końca Choć wędrówka w poszukiwaniu Ciebie jest wyczerpująca Pewnego dnia twarzą w twarz w przypadkowym miejscu Wyjawisz mi swe imię, sama Zuzanno które będzie bliskie memu sercu a ja wyszeptam Ci swoje Piotr. a wtedy swiat będzie tylko Nasz. Pozdrawiam wysokitulipan : cmok::c mok::cm ok::cmo k::cmok :
|
|
|
|
|
2008-02-19, 10:18
|
#815 |
|
Raczkowanie
Zarejestrowany: 2007-05
Wiadomości: 111
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
[quote=wysokitulipan;66241 59]Witam z ranka, zajrzałem z ranka ,spieszę sie do pracy. Ale chcę aby kazdy miał usmiech na twarzy. ja go mam. Myslę ze i Ty masz Suz31. Teraz myslisz kim jestem. dowiesz sie juz w niedługim czasie. Ktoś powiedział Suz31 , że miłość jest jak ognisko. Jest czymś pięknym, wnosi światło i jasność, ogrzewa. Ale nie jest perpetum mobile. Kiedy drewna w ognisku spalą się, ognisko zgaśnie. Dwoje ludzi, siedzących przy wspólnie tworzonym ognisku w każdym momencie mają wpływ na to, czy ono płonie i jak. Jeśli siedzą bezczynnie – drwa się dopalą i zgasną. Naturalny proces. Jeśli rzucą piachem – ogień zgaśnie zdecydowanie szybciej. Doskonale rolę piachu spełniają kłótnie, zdrady i oszustwa, niszcząc miłość bezpowrotnie. Ale co będzie się działo, jeśli dwoje ludzi będzie dokładać drew? Ognisko będzie płonąć pięknym ogniem. Latanie po chrust wymaga wysiłku i zaangażowania. Trzeba o tym myśleć, chcieć to robić, i robić. Wysiłek, niepopularne zjawisko w dobie pilotów do telewizora, ale – opłaca się! Miłość kwitnie i trwa. Im więcej pracy w znoszenie drew, tym większy płomień ognia. Im więcej wysiłku w troskę o miłość, wspólne życie i wzajemną akceptację, tym ta miłość piękniejsza, trwalsza i bardziej satysfakcjonująca.
Trudno mi znaleźć Cię... Jak masz na imię i gdzie mam Cię szukać? Rozglądam się w koło, potrzebna mi wskazówka Aby droga nie była próżna i czas nie był stracony Trudno mi znaleźć Cię pośród tylu twarzy niezliczonych Może gdy wszystkie głosy umilkną z którymi obcuję na co dzień Usłyszę ten Twój i będę wiedział skąd dochodzi I przyjdą myśli, te najpiękniejsze z marzeniami Nie raz się w nich zatracę i zboczę z drogi usłanej różami Ale w porę się opamiętam nim ostatni gong roztropności ucichnie Nim kurz pokryje moje myśli, aż opadną euforii liście I czar nie pryśnie jak w tych bajkach, które wszyscy znamy Ja jestem pisarzem i zdecyduję o tym, co się wydarzy Ambitne mam plany, chcę dotrwać do końca Choć wędrówka w poszukiwaniu Ciebie jest wyczerpująca Pewnego dnia twarzą w twarz w przypadkowym miejscu Wyjawisz mi swe imię, sama Zuzanno które będzie bliskie memu sercu a ja wyszeptam Ci swoje Piotr. a wtedy swiat będzie tylko Nasz. Pozdrawiam wysokitulipan : cmok::c mok::cm ok::cmo k::cmok : [/quoteA kim Ty jestes Piotrze Ze tu masz prawo robic zamieszanie suz31 Cicho czego krzyczysz !!!! Czy jestes jednym z tych krzykaczy, co niby kochają , a potem odchodzą .zejdę do rzeczy ostatnio codziennie przyglądałam się Twojemu opisowi i twoim krzykom . Może nie daje tego po sobie poznać.. Ale to z czystego lęku... Mozę leku żeby spojrzeć komuś prosto w twarz może lęku żeby nikt wiecej nie zrobil mi krzywdy po raz drugi....... Następnym razem, a może nie być już tak łatwo.. Nie chce żałować tego co było... nie chce rozpaczać... Choć uświadomiłam sobie właściwie ten mój kawałek sensu... który odnalazłam to Cieszyć się tym co Ci się w każdym Karze w tym tygodniu ze życiu przydarzyło... Cieszyć się każdym życie karze mi iść dobrą ścieżką.. to na czym mi bardzo zależało nie ma sensu ot i tak się cieszę... Że chociaż byłą we mnie nadzieja... ze może jeszcze troszkę jej we mnie płonie... Tylko nie krzycz ...spoko cisza.....suz31 ***************** Prawdziwe Kobiety Świat jakby tańczy Szuka wytchnienia Pragnie spokoju Marzy o cieniu Wielkość przeraża Czas nas przepędza Strach jest olbrzymi Nie wielu zwycięża Hołd PRAWDZIWYM KOBIETOM ************ Łzy płyną po moich policzkach Ocieram je dłonią raz po raz Dusza ma krzyczy z rozpaczy Serce do Ciebie woła I jestem rozdarta jak Niobe Imię Twoje wciąż wołam A, rozum powtarza uparcie To nie jest Twoja droga Odejdź ode mnie Jak echo w myślach woła Ptaki się wzbiły ku niebu Anioł rozpostarł ramiona Płacze i krzyczę z rozpaczy Ja Tu Juz nie krzycz Suz31
__________________
|
|
|
|
|
2008-02-19, 19:17
|
#816 |
|
Raczkowanie
Zarejestrowany: 2008-02
Wiadomości: 138
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
A to coś z życia... Jednak prawdziwa miłość się zdaża, choć trzeba cierpliwie na nią czekać... Warto
 "A w mym sercu wiosna... Dla odmiany..... Jak ja Cię nie lubiłam, wręcz nie znosiłam, strasznie mnie irytowałeś, te Twoje smsy, i to co pisałeś... Nie chciałam się z Tobą spotkać. Nie chciałam Cię znać. Tylko czemu? Bałam się, że będziesz zadufany..., że będziesz zachowywał się tak jak Ci chłopcy...?? Nie odpuściłeś, nie wiem czemu Ci tak zależało. Przecież nawet się nie widzieliśmy. Dopiąłeś swego. I jestem szczęśliwa... Pamiętasz Nasze pierwsze spotkanie? Tylko zaraz, które możemy tak nazwać? Czy to, kiedy podstępem zjawiłeś się u mnie w sklepie? Twoje figlarne oczęta Cię zdradziły.  Czy kiedy się po prostu umówiliśmy? Ach..., te Twoje perfumy (czuć było z daleka) i minimalne akcenty czerwono - czarne Twojej kurtki, a znaczna przewaga jednak była białego, o którym nie wspomniałeś. I jak ja niby w tej ciemności miałam zobaczyć te akcenty... Co? Tego wieczoru spacerowaliśmy z dala od ludzi, rozmawialiśmy o różnych rzeczach, opowiadaliśmy o sobie i Ty jeszcze tak słodko pytałeś: „I co jeszcze?". Na koniec buziak w czółko. W domu róża, którą mi podarowałeś od razu znalazła swoje miejsce (stoi do tej pory, zasuszona, ale jest). A ja tej nocy po raz pierwszy od jakiegoś czasu poszłam spać z uśmiechem na twarzy i z myślami, gdzie podział się ten kolczyk. Ale jednak większą przewagą byłeś TY.Od razu mi się spodobałeś, bałam się jednak kolejnego związku, nie chciałam powtórki, ciężko było zaryzykować. Potem były kolejne spotkania, były i są cudowne. Ja promieniałam z dnia na dzień... Pamiętasz jak weszliśmy razem na most kolejowy? Ta straszna przestrzeń pod nami, wziąłeś mnie wtedy pierwszy raz za rękę i zaprowadziłeś prawie, że na środek.. Nigdy wcześniej na niego nie weszłam. Przy Tobie czułam się wtedy taka bezpieczna. Potem mnie przytuliłeś, tak bardzo tego chciałam, nawet znacznie wcześniej.. Zaczęło rozwijać się to jeszcze bardziej. Aż przyszedł moment, kiedy na środku plaży, przy świetle gwiazd, spytałeś się mnie czy będę Twoją dziewczyną. Tak ciężko było Ci to powiedzieć. Wiem, bałeś się. Nie chciałam Cię odtrącić, a jednak się nie zgodziłam. A wtedy Ty powiedziałeś, że będziesz czekał. Byłeś taki wyrozumiały. Wiedziałeś czego chce. Gdy było mi smutno, potrafiłeś się zjawić u mnie i mnie przytulić, porozmawiać, chociaż już widzieliśmy się tego dnia. Można było na Ciebie liczyć. Nie zostawiałeś mnie samej sobie. A pamiętasz tą kłótnie..., chociaż czy w naszym wykonaniu można nazwać takie sprzeczki kłótniami? To było o dziewczynę, poczułam lekką zazdrość. Gdyby nie jej kłamstwa i to co zrobiła, nie przekonałabym się, że można z Tobą normalnie porozmawiać, wyjaśnić nieporozumienie, bez zbędnych epitetów, bez mówienia, jakimi jesteśmy okropnymi ludźmi. Nie, nie było tego, była rozmowa pełna czułości i zrozumienia. I za każdym razem tak jest. Pocałunek... pamiętasz? Jak zwykle rozmawialiśmy. W pewnym momencie zacząłeś delikatnie dotykać moją twarz, czułam, że chcesz buziaka, też chciałam. Przysunąłeś się, nasze usta się spotkały. Całus był tak delikatny, a jednak namiętny. Z dnia na dzień było mi z Tobą coraz lepiej, zresztą, wszyscy to widzieli. 1 listopada 2007, odwiedzaliśmy groby, żarzące się płomienie, zaduma. A ja poznałam Twoich rodziców. I wtedy też stałam się oficjalnie Twoja dziewczyną. Tym razem, to też był podstęp. Te liczne pytania, które dążyły do określonej odpowiedzi. Ach, Ty niedobry...  Słowo KOCHAM CIĘ, pojawiło się też w niedługim czasie, jak pięknie ono brzmiało w Twoich ustach. Pamiętasz nasz pierwszy raz? Hmm... delikatność wprost z Ciebie wypływała. I wtedy staliśmy się taką prawdziwą jednością. Po tym obiecałam sobie, że będziesz już tylko mój. Tylko z Tobą mogłam rozmawiać o dzieciach, nie bałeś się tego.. Między nami nie było i nie ma tematu tabu. Na co mamy ochotę, to to robimy, i to jest piękne. Żyć chwilą. A nasz pierwszy wspólny Sylwester? Ach, to dopiero niezapomniana noc.... Tych wspomnień mamy znacznie więcej... Pamiętasz turlanie się w liściach, okropnego psa, wino, niby tajemnicze sprowadzenie Cię na noc?  Jestem szczęśliwa będąc przy Tobie. Tak wiele mi dajesz, tak wiele Ci zawdzięczam. Dostaje od Ciebie troskę, opiekę, mogę na Ciebie liczyć w każdej sytuacji, gdy jestem potworkiem, albo jest mi cholernie smutno.. Wiem, że jesteś, i zrobisz wszystko bym była szczęśliwa. Zawsze marzyłam o kimś takim i w końcu mam. Mam KOCHANE MISIĄTKO przy sobie. I teraz Mój drogi nie puszczę Cię, o nie. Mam co do Ciebie poważne zamiary. Wiedz, że KOCHAM i będę ZAWSZE. Martwię się o Ciebie, boję, i zrobiłabym dla Ciebie WSZYSTKO. Bardzo mi na Tobie zależy... " |
|
|
|
|
2008-02-20, 07:08
|
#817 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2008-02
Lokalizacja: zachodniopomorskie
Wiadomości: 13
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Juz ranek nastał , a Ty moja piękna odezwałaś się. Już nie krzyczę . będę mowił szeptem.... K........ C.. Suz31
_________________________ _________________________ _______ Pozwól mi Moja mila Pozwol mi byc twoim bohaterem... Pozwol mi obejmowac Cie gdy jest mi zle.... Pozwol mi calowac Cie gdy tylko chce... Pozwol mi...pomoc Ci... Pozwol mi...prosze... Moge byc z Toba na zawsze... Mozesz przyjsc do mnie kiedy chcesz... Pozwol mi tylko dalej marzyc... Bo jeStes moja Miloscia... Pozwol mi byc twoim bohaterem.... Pozwol mi snic dalej... Pozwol mi wierzyc w Milosc.... Będę Cię rózami obsypywał wiem że nie sprostałem oczekiwań zbyt mało Ci mówiłem jaka jesteś wyjątkowa za to wiele na los utyskiwań kiedy Tobie zawalił się świat od nowa a Ty napisałaś abecadło swojej miłości a ja zamiast świeczek paliłem znicze o mało nie zabiłem w Tobie uczuć radości teraz wiem jak ważne są nie tylko czyny ale i słowa wiem co zrobić by nie stracić Ciebie bym nie musiał zacząć szukać miłości od nowa zaczynam powoli zmieniać siebie wybacz mi moja ukochana pozwól się zrehabilitować padam przed Tobą na kolana znowu będę Cię różami adorował POZDRAWIAM CIE MOJA KOCHANA ________wysokitulipan : cmok::c mok::cm ok::cmo k::cmok : : cmok::c mok:
Edytowane przez wysokitulipan Czas edycji: 2008-02-20 o 17:22 |
|
|
|
|
2008-02-22, 12:50
|
#818 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2008-02
Lokalizacja: zachodniopomorskie
Wiadomości: 13
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Kochanie Ty Moje, Chciałbym Ci dzisiaj pieśń podarować. Taką, by zawsze przy Tobie była. Nuty i słowa cudownie dobrać, byś jej słuchając swobodniej żyła.Chciałbym Ci dzisiaj taniec darować,najcudowniejszy jaki znać mogę.Byś w takt muzyki wirując śmiało zawsze zgubiła smutki i trwogę.jesteś mi tak kochana ,a jeszcze odległa, ale to już niedługo się zmieni. Wiem ,bo tak Czuje czy Słyszysz Mnie Zuzanno!!!!!
---------------------------------------------------------------------------------- Nie jestem sam Nie... , ja nie jestem wcale sam, ja wiem, że przecież Ciebie mam. Jesteś drogą wzdłuż rzeki, rosą na mojej łące, wiatrem co chyba oszalał bo budzi motyle śpiące. Zmarzniętym przebiśniegiem co chce wyprzedzić wiosnę, nadzieją co szare smutki w myśli zamienia radosne. Nie... , ja nie jestem wcale sam, ja wiem, że przecież Ciebie mam. Jesteś chwilą wzruszenia co łzą spływa po twarzy, tabletką od bólu głowy, kiedy się kac przydarzy. Lekarstwem na minus w banku i przeciwności losu, moją jedyną radością, bez której żyć nie sposób. Nie... , ja nie jestem wcale sam, ja wiem, że przecież Ciebie mam. Jesteś zawrotem głowy od jazdy na karuzeli, drożdżówką ze śmietaną jedzoną co niedzieli. Wiesz, nawet jeśli Cię nie ma i może nigdy nie było, to zawsze będzie nas łączyć to zwariowane szczęście. Nie... , ja nie jestem wcale sam, ja wiem, że przecież Ciebie mam. Pozdrawiam Cię moje kochanie Wysokitulipan:cmok::cmok: :cmok::cmok::cmok::cmok:: cmok::cmok::cmok::cmok::c mok::cmok::cmok::cmok::cm ok::cmok::cmok::cmok::cmo k::cmok::cmok::cmok::cmok ::cmok::cmok::cmok::cmok: :cmok: |
|
|
|
|
2008-02-23, 08:07
|
#819 |
|
Raczkowanie
Zarejestrowany: 2007-05
Wiadomości: 111
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Witam wszystkich . a szczegolnie w tym Dzisiejszym dniu , mam dzis wielkie swęto , Trochę latek przybyło. no i muszę odpowiedzieć mojemu koledze, a tak prosiłam , Mow szeptem Od rana mam uśmiech na twarzy i i mam dobry humorek
*** Podniosłeś wczoraj zdeptana różę Kolce zraniły moją duszę Mój krzyk poszybował wysoko w gore I echem zastukał do Ciebie Podałeś mi dłoń swoją silną I otworzyłeś Twoje piękne serce Oparłam swoja duszę bezpiecznie I ufnie spojrzałam w przyszłość Czarny Anioł odszedł ode mnie W moim sercu tęcza rozbłysła Twoich mądrych i ciepłych słów Jestem już inna niż byłam Dziękuję i .. proszę o jeszcze. *** Kochany, Dałeś mi dzisiaj różę Tulę ja delikatnie Dotykam czerwone płatki Drogi mój, Moje usta szepczą Twoje imię A dłonie do ramion tulę Tęsknię i płaczę do Ciebie Kiedy Cię wreszcie przytulę Miły mój, Jestem tak blisko Ciebie Twój oddech moim oddechem Oplatam dłońmi Twoją szyję Jesteśmy jednym istnieniem Kochany mój, Ta noc taka długa Księżyc zagląda do okna Myśli moje biegną do Ciebie Ta chwila jest taka krotka Jedyny mój, Spójrz w niebo wysoko Tam nowa gwiazda rozbłysła Na imię dałam jej Miłość... *** Tańczę w ramionach Twoich To tango Ty i Ja A róża jest czerwona Jak suknia ,która mam Rytm nas porywa dwoje Przytulasz się namiętnie Rozwiane moje włosy Kołyszą się na wietrze Dotykasz swoją dłonią Kontury moich ust Ja szepcze Twoje imię Ty prosisz: zostań tu... Lecz tutaj nie ma nieba Na ziemi perły łez Okruchy serca spadły Ja mówię Tobie nie Nic żalu nie ukoi Odpycham Cię powoli Ty krzyczysz: czemu? Nie! Przed nami głucha cisza I tango anava Zamykasz moje usta I cisza nadal trwa. *** ..i wiedz człowiecze, że czytanie jest sztuką..., a rozumienie czytanych słów ~ doskonałością... Pozdrawiam wszystkich i Ciebie Wysokitulipanie Suz31
__________________
|
|
|
|
|
2008-02-23, 21:17
|
#820 |
|
Raczkowanie
Zarejestrowany: 2007-07
Wiadomości: 32
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
- Puk, puk
- Kto tam? - To ja, Miłość - Nie znam Cię - Otwórz, proszę - Nie otworzę, nie znam Cię - Otwórz serce to mnie poznasz - Nie chcę, bo mnie zranisz... - Nie zranię, pokaże Ci co to szczęście... - Jak? - Pokażę Ci siebie, poznasz mnie. Pozwolę Ci się pokochać. Dam Ci siebie. - Za darmo? Nie wierzę Ci. Czego chcesz ode mnie? - Otwórz się, proszę. Zaufać mi możesz... chcę Ci tylko siebie dać, daj się poznać. Potrzebuję Cię. Może jak mnie poznasz będziesz mnie chcieć, może Ci się spodobam, może mnie pokochasz... daj mi szansę... otwórz - Czemu właśnie ja, Miłość? Jest milion innych serc... zapukaj do innych... - Pukam do Ciebie, otworzysz? Nie dasz Nam szansy? Wolisz być sama? - Boję się, nie chcę znów cierpieć... - A Twoja samotność to nie cierpienie? Nie cierpisz z jej powodu? Sama jesteś szczęśliwa? Serce zaufaj mi... zaryzykuj... daj szansę, przecież to nam mnie właśnie czekasz... może to ja? - A może nie Ty... - Tego nie wiesz dopóki nie spróbujesz... puk, puk... otwórz... to ja Miłość... nie bój się... - Nie, dziś nie mogę... nie jestem gotowa... dziś jeszcze za wcześnie... bałagan mam, nie otworzę... - A więc mogę mieć nadzieję? Serce... - Może kiedyś je otworzę... |
|
|
|
|
2008-02-23, 21:18
|
#821 |
|
Raczkowanie
Zarejestrowany: 2007-07
Wiadomości: 32
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Pewnego razu było dziecko gotowe, żeby się urodzić. Więc któregoś dnia zapytało Boga:
- Mówią, że chcesz mnie jutro posłać na ziemię, ale jak ja mam tam żyć, skoro jestem takie małe i bezbronne? - Spomiędzy wielu aniołów wybiorę jednego dla ciebie. On będzie na ciebie czekał i zaopiekuje się tobą. - Ale powiedz mi, tu w Niebie nie robiłem nic innego tylko śpiewałem i uśmiechałem się, to mi wystarczało, by być szczęśliwym? - Twój anioł będzie ci śpiewał i będzie się także uśmiechał do ciebie każdego dnia. I będziesz czuł jego anielską miłość i będziesz szczęśliwy. - A jak będę rozumiał, kiedy ludzie będą do mnie mówić, jeśli nie znam języka, którym posługują się ludzie? - Twój anioł powie ci więcej pięknych i słodkich słów niż kiedykolwiek słyszałeś, i z wielką cierpliwością i troską będzie uczył Cię mówić. - A co będę miał zrobić, kiedy będę chciał porozmawiać z Tobą? - Twój anioł złoży twoje ręce i nauczy cię jak się modlić. - Słyszałem, że na ziemi są też źli ludzie. Kto mnie ochroni? - Twój anioł będzie cię chronić, nawet jeśli miałby ryzykować własnym życiem. - Ale będę zawsze smutny, ponieważ nie będę Cię więcej widział. - Twój anioł będzie wciąż mówił tobie o Mnie i nauczy cię, jak do mnie wrócić, chociaż ja i tak będę zawsze najbliżej ciebie. W tym czasie w Niebie panował duży spokój, ale już dochodziły głosy z ziemi i Dziecię w pośpiechu cicho zapytało: - O, Boże, jeśli już zaraz mam tam podążyć powiedz mi, proszę, imię mojego anioła. - Imię twojego anioła nie ma znaczenia, będziesz do niego wołał: "Mamusiu". ^^ |
|
|
|
|
2008-02-23, 21:23
|
#822 |
|
Raczkowanie
Zarejestrowany: 2007-07
Wiadomości: 32
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Siedziała i czekała na niego nie przyszedł zadzwonił i powiedział że musiał jechać do kuzyna. Ona smutna wróciła do domu, zamknęła się w pokoju i rozpłakała się
Wiedziała ze coś jest nie tak ze coś się od dawna psuje między nimi Następnego popołudnia zadzwonił telefon. Julia odebrała, okazało się że to on miał cichy niespokojny głos, chciał się spotkać. Wiedziała że Łukasza coś trapi Zlekceważyła to i szybko zaczęła przebierać w swoich ubraniach. Ubrała się w nową bluzkę i krótkie spodenki. Czekał na nią w parku. Usiadła koło niego on zaczął: - ahh Julia to jest dla mnie takie trudne ale musze ci o czymś powiedzieć&bo wiesz hmm - kochanie co się stało? Powiedz! - bo nasz związek był tylko głupim zakładem&założyłem się z kolegą że będę z jakąś dziewczyną pół roku i jakoś tak wtedy na tej imprezie wypadło na ciebie Ehm Dziewczyna ze łzami w oczach słuchała słów które ją tak bardzo bolały. - no i wygrałem- ciągnął Łukasz - teraz wiem że to było głupie ale nie możemy być razem, Bo ja cie nie kocham Julia szybko uciekła biegła, a łzy spływały po jej rozgrzanych policzkach wiatr wiał jej prosto w twarz i targał jej brązowymi włosami. Tak bardzo go kochała Minął rok od rozstania pierwszy raz od tamtego momentu poszła na dyskotekę. Bawiła się świetnie ze swoimi dwiema przyjaciółkami. Czuła, że żyje nagle podszedł do niej chłopak wysoki, wysportowany. Poprosił do tańca, a ona znów poczuła się ważna. Zapomniała o bólu. Zapomniała o zranionym sercu, chciała tak wiecznie trwać& Tańczyli tak jeszcze wtuleni przez parę piosenek&gdy wróciła do domu, wszystko sobie przypomniała, i obiecała sobie że tylko się będzie nim bawić. Że nie może się zakochać po raz kolejny. Była przekonana że ją skrzywdzi i postanowiła że ona to pierwsza zrobi! Rano zadzwoniła komórka&zaspanym głosem odebrała. Okazało się że to Arek. Gadali przez ponad pół godziny chciał się spotkać. Dziewczyna z lekką niepewnością w głosie zgodziła się. Wieczorem zobaczyli się w pobliskiej restauracji. Po długim flircie Julia chciała wrócić do domu. Umówili się w sobotę na dyskotekę. Przyjechał po nią. Julia wiedziała, że musi go skrzywdzić i odegrać się za Łukasza. Gdy dotarli na miejsce, dziewczyna szybkim krokiem oddaliła się od Arka do swoich koleżanek. Zaczęła flirtować z każdym napotkanym chłopakiem, który jej się spodobał. Wtedy stało się coś okropnego paru chłopaków widząc zachowanie i wyzywający strój Julii chwyciło ją i zaprowadziło do męskiej toalety. Choć się wyrywała to nic nie mogła zrobić, było ich przecież pięciu, a ona sama. Gdy zaczęli ją rozbierać, wbiegł Arek. Rzucił się na nich, a Julii kazał biec po ochroniarzy. Gdy zdołała już przywołać ich, Arek leżał na kafelkach cały we krwi, a zbrodniarze uciekli. W tym momencie Julia zrozumiała, że jest beznadziejna&nie powinna była tego robić. Ale teraz czasu na to nie było. Ochrona zadzwoniła po karetkę. Następnego dnia, była odwiedzić w szpitalu chłopaka& był już przytomny. Z trudem mówił ale wypowiedział najważniejsze słowo świata: - Julio ja Cie kocham Wtedy zrozumiała, że znalazła miłość swojego życia, że on jej nie skrzywdzi. Na te słowa odpowiedziała mu pocałunkiem&pragnęła z nim żyć aż po grób |
|
|
|
|
2008-02-23, 21:25
|
#823 |
|
Raczkowanie
Zarejestrowany: 2007-07
Wiadomości: 32
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Dwa podróżujące anioły zatrzymały się na noc w domu bogatej rodziny.
Rodzina była niegrzeczna i odmówiła aniołom nocowania w pokoju dla gości, który znajdował się w ich rezydencji. W zamian za to anioły dostały miejsce w małej, zimnej piwnicy. Po przygotowaniu sobie miejsca do spania na twardej podłodze, starszy anioł zobaczył dziurę w ścianie i naprawił ją. Kiedy młodszy anioł zapytał dlaczego to zrobił, starszy odpowiedział: Rzeczy nie zawsze są takie na jakie wyglądają." Następnej nocy anioły przybyły do biednego, ale bardzo gościnnego domu farmera i jego żony, by tam odpocząć. Po tym jak farmer podzielił się resztą jedzenia jaką miał, pozwolił spać aniołom w ich własnym łóżku, gdzie mogły sobie odpocząć. Kiedy następnego dnia wstało słońce, anioły znalazły farmera i jego żonę zapłakanych. Ich jedyna krowa, której mleko było ich jedynym dochodem, leżała martwa na polu. Młodszy anioł, był w szoku i zapytał starszego anioła: Jak mogłeś do tego dopuścić ? "Pierwsza rodzina miała wszystko i pomogłeś im oskarżył. Druga rodzina miała niewiele i dzieliła się tym co miała, a Ty pozwoliłeś, żeby ich jedyna krowa zdechła Rzeczy nie zawsze są takie na jakie wyglądają" odpowiedział starszy anioł. Kiedy spędziliśmy noc w piwnicy tej rezydencji, zauważyłem że w tej dziurze w ścianie było schowane złoto. Od czasu kiedy właściciel się dorobił i stał się takim chciwcem niechętnym do tego by dzielić się swoją fortuną, w związku z czym zakleiłem tę dziurę w ścianie, by nie mógł znaleźć złota znajdującego się tam. W noc, którą spędziliśmy w domu biednego farmera, Anioł Śmierci przyszedł po jego żonę. W zamian za nią dałem mu ich krowę. Rzeczy nie zawsze są takie na jakie wyglądają. Niektórzy ludzie pojawiają się w naszym życiu i szybko odchodzą... Niektórzy ludzie stają się naszymi przyjaciółmi i zostają na chwilę ... zostawiając piękne ślady w naszych sercach... |
|
|
|
|
2008-02-25, 07:29
|
#824 | |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2008-02
Lokalizacja: zachodniopomorskie
Wiadomości: 13
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Cytat:
_________________________ _________________________ ____________ Dziękuje że się odezwałaś Moja Ukochana .Piękne wiersze wstawiłaś dla mnie. Znaczy ze mogę mieć nadzieję ,że będziesz Moja. Pozdrawiam Cię moja miła ,wybacz ze nie piszę co dzień , ale jestem na wyjezdzie i mam slaby dostęp do internetu Wysokitulipan Kocham cię mocniej (najpiękniejsza jedyna) niż kogokolwiek na ziemi i jesteś dla mnie droższa niż cokolwiek na niebie - światło słoneczne i śpiew witają cię choćby wszędzie panowała zima z tak głęboką ciszą i ciemnością że nikt nie mógłby odgadnąć (prócz mojego żywota) prawdziwej pory roku - i gdyby to co nazywa się światłem miało szczęście usłyszeć ten śpiew (albo dojrzeć to słoneczne światło wzbijające się nad wszelką wysokość poprzez czyjeś serce radośniejsze od samej radości na twoje każde przyjście) nikt by nie wierzył (moja najpiękniejsza jedyna) w nic prócz miłości. Jesteś dla mnie wszystkim , chcę Ci podarować cały Swiat wysokitulipan : cmok::c mok::cm ok::cmo k:
|
|
|
|
|
|
2008-02-27, 17:07
|
#825 |
|
Raczkowanie
Zarejestrowany: 2007-12
Wiadomości: 118
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Sliczne ! Sliczne opowiadania
wlasnie takich szukalam  uwielbiam je i mam pytanie do pani ktora zalozyla ten watek skad takie opowiadanie wzielas ) ? naprawde sliczne wkleje moze jedno moje ale nie wiem czy juz go tu nie ma
|
|
|
|
|
2008-02-27, 17:31
|
#826 |
|
Raczkowanie
Zarejestrowany: 2007-12
Wiadomości: 118
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
WARTE PRZECZYTANIA
ByŁ piękny dzień, Nieśmiałe słońce wdrapywało się po błękitnym niebie, Ptaki pięknie spiewały, kot przeciągnął się, Usiadł na murku i przyglądał się przechodniom... Szła ulicą, ubrana w letnia sukienkę, Z usmiechem na ustach i radością w sercu, Bo szła do Ciebie. W jednej chwili, Dwóch chłopaków wciągnęło ją do ciemnej bramy, Krzyczała, błagała o pomoc, Gwłacili ją jeden za drugim, I mówili "Dzi***, chcesz tego mów że tego chcesz" "Ty s*** je****" Szarpali jej ciało, bili, cieli gładką skórę, A kiedy skończyli odeszli zadowoleni... Leżała skulona, Milczeniem otulona, Po drobnej twarzyczce, łzy z brudem i krwią się mieszały, Nie wiedziała gdzie iść, co robić, Sił nie miała, ale żyć chciała, Dla Ciebie, ale czy ty taką byś ją chciał? Minęła godzina, druga, trzecia, Wstała i pobiegła do Ciebie, Bo właśnie teraz Ciebie potrzebowała. Ludzie ją z daleka mijali, Bo biegła w poszarpanej sukience, Była brudna i zapłakana... Zadzwoniła domofonem, Lecz tylko cisza jej odpowiedziała, Usiadła na ławce, w myślach pogrążona, I czekała na Ciebie. W końcu usłyszała twój głos, Odwróciła głowę i zobaczyła... Przytulałeś inną dziewczynę, Całowałeś inne usta, Gładziłeś inny policzek. Odwróciłeś wzrok, I zobaczyłeś ją, Siedziała na ławce w poszarpanej sukience. Podbiegłeś do niej, strach ścisnął Ci gardło, A ona zapytała tylko, czemu wcześniej tego nie powiedziałeś, że jest ktoś inny? Wstała i zaczęła uciekać, Przed Tobą, przed sobą, przed światem, przed wspomnieniem, Tego, co się wydarzyło w tej ciemnej bramie. Usłyszałeś pisk opon i straszny huk. Gdy podbiegłeś, leżała na czarnej jezdni. Konała na twoich rękach, Zanim Bóg zabrał ją do siebie, Patrząc Ci w oczy, Powiedziała, że kocha tylko Ciebie. Mimo wszystko. Choć minęło tyle czasu, Nadal masz wyrzuty sumienia, Byłeś z inną, kiedy krzywdzili twoja miłość, A potem, gdy po wszystkim, przyszła do Ciebie, Ty wbiłeś nóż w serce. A ona w niebie aniołem jest, Tobą się opiekuje, Kiedy śpisz, leży obok, Gładzi Cię po włosach, W czoło całuje, Ociera twoje łzy, Za kazdym razem wytrąca żyletki z ręki, Trzyma za rękaw, kiedy chcesz skoczyć, Zostawiła krótki liścik na stole, "Kochanie, nie prowokuj śmierci" |
|
|
|
|
2008-02-29, 14:45
|
#827 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2008-02
Lokalizacja: Głogów
Wiadomości: 12
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Witam wzystkich, jestem nowa na forum, a ten wątek i zamieszczane przez was opowiadania i wiersze tak mi się spodobały, że postanowiłam dodać coś od siebie. Autorem jest Janusz Leon Wiśniewski (może jest długie, ale warte przeczytania
)Anorexia nervosa Pierwszy raz zobaczyła go w Wigilię. Siedział na betonowej płycie przy ich osiedlowym śmietniku i płakał. Ojciec powinien lada chwila wrócić z dyżuru w szpitalu; mieli zasiąść do Wigilii. Nie mogła się doczekać. Karp skwierczący na patelni - tak cudownie pachniało w całym mieszkaniu - kolędy, choinka przy nakrytym białym obrusem stole. Tak przytulnie, ciepło, rodzinnie i bezpiecznie. Czy może być świat lepszy niż ten wigilijny? Dlatego tylko, dla dobra wigilijnego nastroju i dla zachowania „rodzinnej zgody i harmonii”, nie zaprotestowała, gdy matka poprosiła ją, aby wyniosła śmieci. W planie Wigilii jest choinka, pieczenie karpia i fryzjer rano, ale nie ma śmieci, które mogłyby poczekać do jutra! Akurat teraz - było już ciemno! Poza tym nie znosiła osiedlowego śmietnika. Był jak śmierdząca, ohydna więzienna klatka. Ale dla jej matki Wigilia nigdy nie była powodem, aby bodaj trochę odstąpić od ustalonego harmonogramu. „Dzień musi mieć plan” - powtarzała przy każdej okazji. Wigilia różni się tylko planem i poza tym jest zaznaczona na czerwono w jej filofaksie. To nic, że Jezus, nadzieja i pasterka. Zupełnie nic. Wigilia, 11:30, fryzjer - przeczytała kiedyś przypadkiem w jej kalendarzu pod datą 18 października. W połowie października zarezerwowany fryzjer na Wigilię! Tego nie robią nawet Niemcy w Bawarii! Ten jej cholerny filofax jest jak lista wyroków na dany dzień - myślała czasami. Rozmawiała kiedyś z nią o Wigilii. Wtedy, kiedy jeszcze rozmawiały o czymś ważniejszym niż lista zakupów w spożywczym za rogiem. To było tuż przed maturą. Przeżywała okres totalnej fascynacji religią. Zresztą, pół żeńskiej części ich klasy to miało. Chodziły na wykłady do Akademii Teologicznej - niektóre pewnie tylko dlatego, że podkochiwały się w przystojnych chłopcach w habitach - uczyły się modlitw, uczestniczyły w akademickich mszach. Czuła, że jest lepsza, spokojniejsza i taka uduchowiona poprzez ten kontakt z religią. To wtedy właśnie, gdy któregoś dnia przy przedświątecznym myciu okien stały tak blisko siebie, że się niemal dotykały, zapytała matkę, czy ona także odczuwała kiedyś takie „mistyczne” oczekiwanie na Boże Narodzenie. Teraz wie, że wybrała zły moment na to pytanie. Matka przy sprzątaniu była zawsze wściekła, uważała bowiem, że to bezsensowna strata cennego czasu i ona nigdy nie zrozumie, jak te wszystkie gospodynie domowe mogą nie wpaść w depresję po tygodniu takiego życia. Pamięta, że matka odłożyła ścierkę na parapet, cofnęła się o krok, aby móc patrzyć jej w oczy i powiedziała tonem, jakim zwracała się do studentów: - Mistyczne oczekiwanie?! Nie. Nigdy. Przecież w Bożym Narodzeniu nie ma żadnego mistycyzmu, córeczko. Pamięta, że nawet w tym „córeczko” nie było bodaj odrobiny ciepła. Zresztą, znała to. Przeważnie po „córeczko” na końcu zdania szła do pokoju, zamykała się i płakała. - Wigilia i Boże Narodzenie to przede wszystkim elementy marketingu i promocji. Jak inaczej syn cieśli z zabitej dechami Galilei stałby się idolem porównywalnym z tymi twoimi Madonną lub Jacksonem. Cały ten jego dział promocji, tych dwunastu apostołów, łącznie z najbardziej medialnym Judaszem, to jedna z pierwszych tak dobrze zorganizowanych akcji, która wypromowała prawdziwą gwiazdę. Cuda, tabuny kobiet gotowych zdejmować majtki na każde jego zawołanie, ciągnące za idolem od miasta do miasta, masowe histerie, zmartwychwstania i wniebowstąpienia. Jezus, gdyby żył dzisiaj, miałby agenta, prawnika, ad*res e-mailowy i stronę WWW. Podniecona swoim wywodem, ciągnęła z zapałem: - Oni mieli strategię i Biblia to opisuje w szczegółach. Bez dobrej promocji nie wstrząsa się cesarstwem i nie instaluje się nowej religii. - Mamo, co ty mówisz, co za strategia - przerwała jej proszącym głosem - jaki dział promocji, oni przecież widzieli w nim syna Boga, mesjasza... - Tak?! Niektóre z tych panienek, co spędzają noce pod hotelem Jacksona na deszczu lub mrozie, też myślą, że Jackson jest Jezusem. Jezus, córeczko, to po prostu idol pop kultury. A to, co ty mówisz, to są wszystko legendy. Tak samo jak ta o dziecięcym żłobie, pasterzach ze łzami w oczach, wole i osiołku. Bo prawda historyczna jest zupełnie inna. Nie było żadnego spisu ludności, który zmusił Marię i Józefa, aby odbyli podróż do Betlejem. O tym wiedzą nawet ci, co nie są teologami. Zapaliła papierosa, zaciągnęła się głęboko i mówiła dalej: - A nawet gdyby był, to do spisu nie zapraszali takich biedaków jak cieśla z Nazaretu. Trzeba było mieć albo ziemię, albo niewolników. Poza tym spis miał być rzekomo w Jerozolimie. Jedyna droga do Jerozolimy z Nazaretu prowadziła wtedy przez dolinę Jordanu. W grudniu dolina Jordanu jest wypełniona błotem po szyję wysokiego mężczyzny. A Maria nie należała do olbrzymów i była w ciąży z Jezusem, jak pamiętasz - skończyła, uśmiechając się z lekką drwiną. Nie mogła w to uwierzyć. Jeśli to nawet prawda - a najprawdopodobniej tak, jej matka słynęła z mówienia prawdy, głównie naukowej, za co dostała habilitację już w wieku trzydziestu czterech lat - to czy musiała jej mówić to dwa dni przed Wigilią, gdy ona tak bardzo to przeżywa i tak bardzo w to wierzy? I tak bardzo czeka na ten dzień? Pamięta. To właśnie wtedy, przy tym oknie, postanowiła, że już nigdy nie wysłucha niczego, co będzie chciała powiedzieć matka po „córeczko”. Gdy kiedyś po latach opowiedziała tę rozmowę najlepszej przyjaciółce, Marta skomentowała to dosadnie, jak tylko ona to potrafiła: - Bo twoja jest jak współczesna hetera. Tak w starożytnej Grecji nazywano wykształcone i oczytane kobiety. Przeważnie były samotne, bo żaden mężczyzna ich nie chciał. A twoja mat*ka jest na dodatek heterą walczącą i chce objaśnić świat samo*dzielnie i na własną rękę. Ale to nie jest wcale żadna samodzielność. Jeżeli facet często robi to sobie sam, to wcale nie znaczy, że jest samodzielny. Twoja matka jest jak ten facet. Chociaż to było już tak dawno temu, zawsze myśli o tym w Wigilię. I o ojcu. Czasami, szczególnie ostatnio, tuli się do nie*go wcale nie z czułości ani pragnienia bliskości lub z tęsknoty. Tuli się, aby mu wynagrodzić lodowaty chłód jego zorganizowanej żony. Myśli, że w ten sposób przywiąże go do siebie i domu. Gdyby ona była mężem jej matki, odeszłaby wiele lat temu. Nie wytrzymałaby takiego chłodu. Bo jej matka potrafiła być zimna jak skroplony azot. A on wytrzymuje i jest tutaj. Wiedziała, że jest tylko dla niej. Dzisiaj też to zrobi. Dzisiaj też przytuli się do niego i obejmie go. On będzie jak zwykle zaskoczony, położy głowę na jej ramieniu, mocno uściśnie, pocałuje jej szyję, powie szeptem „córeczko”, a gdy się rozdzielą, będzie miał zaczerwienione oczy i będzie tak śmiesznie udawał, że coś wpadło mu do oka. I to jego „córeczko” jest takie piękne. Takie pełne czułości. Takie wigilijne właśnie. Ale dzisiaj zrobi to tak od siebie. Bo dzisiaj jest wigilijnie rozczulona. Poza tym nie zna innego mężczyzny, który byłby chociaż w przybliżeniu podobny do jej ojca. Takich mężczyzn już nie ma. Dlatego, i aby była zgoda, harmonia i wykonał się ten cholerny plan Wigilii z filofaxu jej matki, wyniesie te śmieci. Zaraz i natychmiast. Będzie nawet udawała, że robi to chętnie. Zeszła z dwoma pełnymi wiadrami. Było wietrznie i zacinał deszcz ze śniegiem. Wpatrzona w okna migoczące blaskiem choinkowych lampek, otworzyła kluczem śmietnik. Popchnęła nogą drucianą bramkę i zobaczyła go. Siedział po turecku na postrzępionej tekturze przy dużym śmietniku na wprost wejścia i osłaniał dłońmi od wiatru świeczkę stojącą na gałęzi choinki. Pło*mień świeczki odbijał się w jego oczach i płynących z nich łzach. Stanęła jak wryta. Puściła oba wiadra, które z hukiem upadły na beton i przewróciły się. Chciała odwrócić się i uciec. - Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć - powiedział cicho zachrypniętym głosem. - Pomogę ci zebrać te śmieci. Zaczął się podnosić. - Nie! Nie! Nie chcę. Zostań tam, nie podchodź do mnie - wrzasnęła. Chwyciła wiadra, odwróciła się i wybiegła, zatrzaskując z hukiem bramkę śmietnika. Biegła na oślep przez błoto osiedlowych trawników, na których nawet wiosną nie ma trawy. Wpadła do klatki schodowej. Ojciec wyjmował listy z ich skrzynki. Wpadła na niego i przytuliła się z całych sił. - Córeczko, co się stało? - Nic. Przestraszyłam się. Po prostu się przestraszyłam. Ten człowiek tam w śmietniku... - Jaki człowiek? Co ci zrobił? - Nic nie zrobił. Po prostu tam był. Siedział i płakał. - Co ty mówisz? Zaczekaj tutaj. Nie ruszaj się stąd. Pójdę i sprawdzę. - Nie! Nigdzie nie idź. Chodźmy do domu. Wysupłała się z jego objęcia, poprawiła włosy i ruszyła schodami w górę. Wziął od niej wiadra i poszedł za nią. Mogli jechać windą, ale chciała się uspokoić po drodze. Tak aby matka nic po niej nie poznała, gdy wejdzie do mieszkania. Pomyślała*by, że jest histeryczką. Jej ojciec zrozumiał to natychmiast. Bez jednego słowa. Dlatego szedł za nią na ósme piętro, opowiadając o swoim dyżurze w szpitalu i delektując się zapachami wydobywających się z mieszkań, które mijali po drodze. Do mieszkania weszła uśmiechnięta. Matka nic nie zauważyła. Dowiedziała się, jak ma na imię, gdy wjechał swoim samochodem w punto, którym Marta jechała na swój ślub. Marta była jej najlepszą przyjaciółką. Od zawsze. Nie pamięta czasów, kiedy nie było Marty w jej życiu. Marta też będzie do końca. Cokolwiek to znaczy. |
|
|
|
|
2008-02-29, 14:46
|
#828 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2008-02
Lokalizacja: Głogów
Wiadomości: 12
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Gdyby Marta miała czas i zrobiła test na inteligencję, to ona mogłaby z dumą powiedzieć, że jest przyjaciółką najbardziej inteligentnej kobiety w tej części Europy. Ale Marta ani nie miała na to czasu, ani nie było to dla niej istotne. Marta wykorzystywała swoją inteligencję głównie po to, aby przeżywać emocje. Ta wiejska dziewczyna - przyjechała na studia do Krakowa z zapadłej Sękowej, gdzie „telefon miał tylko proboszcz i jego kochanka”, jak sama mówiła - nagle odkryła świat. Po roku anglistyki zaczęła równoległe studia na filozofii. „Krztusiła się” życiem w Krakowie. Nie odbyło się nic ważnego w operze, teatrze, muzeum, filharmonii i klubie, w czym nie uczestniczyłaby Marta. To właśnie w klubie poznała tego ślicznego quasi-artystę w skórzanych spodniach. Powtarzał trzeci rok na Akademii Sztuk Pięknych, ale zachowywał się jak Andy Warhol na stypendium ministerialnym. Nie dość, że jak Warhol, to jeszcze był z Warszawy, co przy każdej okazji podkreślał. Kraków miał zaniemówić. Oszaleć i paść na kolana, bo przyjechał geniusz.
Nie znosiła go od momentu, gdy Marta przedstawiła ich sobie w autobusie. Siedział bezczelnie i mówił o sobie tak głośno, że cały autobus musiał to słyszeć. Marta stała, ona stała i ta kaszląca staruszka z laską obok też stała. A ten „war(c)hoł” siedział w tych swoich skórzanych przetartych spodniach i wygłaszał wykład o swojej roli w współczesnej sztuce. Marcie wydawało się to jednak piękne. Zakochała się. Prawdopodobnie tylko „chemicznie”, ale skutki były opłakane. Karmiła go ze swojego stypendium, kupowała mu hektolitry alkoholu ze swoich oszczędności, nawet dawała mu pieniądze na jego przejazdy autobusem, aby mógł imponować licealistkom swoimi wykładami w drodze na akademię. To dla niego przestała bywać. A jeśli już bywała, to stała jak szara myszka zaraz za warszawskim „war(c)hołem” i patrzyła na niego z podziwem, gdy opowiadał wszystkim, co to on zrobi w życiu, gdy tylko „to beztalencie mszczące się na prawdziwych artystach” - miał na myśli profesora, który go drugi raz oblał na egzaminie - „pozbędzie się genetycznej zawiści”. Mówiła Marcie, że ma się opamiętać. Prosiła, błagała, groziła. Ale Marta nie słuchała - była w tym czasie jak w reakcji chemicznej. Musiało coś się zdarzyć, aby tę reakcję zatrzymać. Zdarzyło się. Za pięć dwunasta. Prawie dosłownie. Ślub Marty był wyznaczony na dwunastą w południe w pewien październikowy piątek. Jechali punto Marty do Urzędu Stanu Cywilnego. Marta, w wypożyczonej sukni ślubnej, prowadziła. Artysta, czyli pan młody, siedział obok, bo nie miał prawa jazdy. Odebrali mu za jazdę po pijanemu. Ona jako oficjalny świadek siedziała na tylnym siedzeniu. Marta była podniecona i pijana - rano wypiły we dwie pół butelki bułgarskiego koniaku na pusty żołądek, bo nie mogła przełknąć śniadania z podniecenia. Marta myślała, że zdąży, zanim żółte światło zmieni się w czerwone. Nie zdążyła. Usłyszały huk, Marta krzyknęła: „O ****a” i zrobiło się cicho. Uderzył w tył z prawej strony. Wina Marty była oczywista. Artysta wysiadł gwałtownie, zostawiając otwarte drzwi. Podszedł do tamtego auta. Otworzył drzwi, wyciągnął kierowcę i bez słowa zaczął okładać go pięściami. Marta, z czerwonym plamami krwi na welonie i sukni ślubnej, podbiegła do artysty i wepchnęła się między niego i kierowcę tego drugiego samochodu. W pewnym momencie, po przypadkowym uderzeniu w twarz, upadła na asfalt. W tej samej chwili kierowca z całych sił uderzył w twarz artystę. Widziała to wszystko dokładnie, siedząc w punto. Gdy Marta po przypadkowym ciosie artysty upadła na asfalt, energicznie otworzyła drzwi, wysiadła z samochodu, podbiegła do leżącej przyjaciółki i uklękła przy niej. Kierowca przykląkł także. - Jest mi tak bardzo przykro. Nie chciałem tego. Ja miałem zielone światło. Dlatego ruszyłem. Jest mi tak bardzo przykro. Miałem zielone. Niech mi pani uwierzy. Miałem zielone - powtarzał bez przerwy, nachylony nad Martą. Artysta podniósł się i z całych sił popchnął go, przewracając na Martę. Usłyszeli wycie policyjnej syreny i głos: - Proszę się natychmiast uspokoić. Wszyscy z dokumentami do mojego auta. Wszyscy! Młody policjant wskazywał na poloneza zaparkowanego na wysepce przystanku autobusowego. - My nie mamy czasu - wykrzyknął artysta - o dwunastej w południe jest nasz ślub! Marta podniosła się z asfaltu, podeszła do niego i powiedziała spokojnie: - Nie ma żadnego ślubu. Przeproś tego pana i spierdalaj, ty gnojku. Dosłownie tak! To była znowu ta stara, normalna Marta. Na*reszcie! Pamięta, że w tym momencie wpatrywała się w oczy tego mężczyzny i wiedziała, że zna to spojrzenie. - Ja miałem zielone. Ja bardzo panią przepraszam - powiedział bezradnie. Marta zerwała welon z głowy, wytarła nim zakrwawiony nos, zgniotła w dłoni i rzuciła na asfalt. Chwyciła mężczyznę za ramię. - Ja wiem. Niech pan przestanie wreszcie przepraszać. Moje ubezpieczenie zapłaci za wszystko. Nawet pan nie wie, co pan dla mnie zrobił. Podeszła do niego, wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. Nie rozumiał, o co chodzi. Stał jak osłupiały. W tym momencie przypomniała sobie, skąd go zna. To przecież on siedział przy śmietniku w tamtą Wigilię. Artysta zniknął w tłumie gapiów, którzy zdążyli zebrać się na chodniku. - Pomogę pani ściągnąć auto z jezdni - powiedział mężczyzna. Wepchali we trójkę punto na chodnik. - Mam na imię Andrzej. A pani? - Marta. A to moja przyjaciółka Ada. To znaczy Adrianna. Spojrzał na nią uważnie. Podał jej rękę i powiedział cicho: - Andrzej. Przepraszam, że przestraszyłem panią wtedy w Wigilię. Tak sobie po prostu! Tak jak gdyby ta Wigilia była przed tygodniem. A przecież minęły prawie dwa lata. Był wysoki. Miał czarne włosy, zaczesane do tyłu. Szeroką bliznę na prawym policzku i bardzo szczupłe dłonie. Nigdy nie spotkała mężczyzny, który miałby tak szerokie i pełne wargi. Jego glos był lekko zachrypnięty i niski. Pachniał czymś, co jej przypominało jaśmin. - Mam na imię Ada. Pamiętasz to jeszcze? To było prawie dwa lata temu. - Tak, pamiętam. Szukałem cię wtedy. Długo cię szukałem. Ale nie znalazłem. Chciałem cię przeprosić. Dopiero dzisiaj. Ten wypadek... Uśmiechnęła się do niego. - Nie ma za co przepraszać. Mieszkam w bloku zaraz przy śmietniku. - Dlaczego tam wtedy siedziałeś? Nie odpowiedział. Odwrócił głowę i zaczął rozmawiać z Martą. Po chwili poszedł do swojego samochodu, zjechał do zatoczki i wrócił do nich. Marta, w poplamionej krwią sukni ślubnej, budziła sensację. Tłum gapiów na chodniku nie przerzedzał się. Gdy załatwili wszystkie formalności z policjantem w polonezie, zapytał: - Gdzie mam was wywieźć z tego przedstawienia? - Pojedźmy do mnie - odparła Marta. - Musimy to uczcić. Po drodze wstąpili do restauracji, gdzie miało odbyć się weselne przyjęcie. Dowiedzieli się, że goście dzwonią nieustannie, ale Marta nie przejęła się tym w ogóle. Kazała zapakować cały alkohol, który zamówiła, i półmiski z jedzeniem. Przenieśli to wszystko do samochodu Andrzeja i pojechali do mieszkania Marty. Już dawno nie widziała przyjaciółki tak szczęśliwej. Po kilku kieliszkach wina zaczęli tańczyć. Przytulona do Andrzeja poczuła, że on jest jej dziwnie bliski. Nad ranem odwiózł ją taksówką do domu. Wysiadł z nią i odprowadził pod klatkę schodową. Gdy przechodzili obok tego śmietnika, podała mu rękę. Ścisnął ją delikatnie i już nie puścił. Przy klatce schodowej podniósł ją do ust i dotknął wargami. Kochała go już znacznie wcześniej, ale urzekł ją tak na*prawdę, gdy rzucił się na maskę jadącego wprost na nie*go samochodu. Od tego wieczoru i nocy po odwołanym ślubie Marty prawie wszystko w jej życiu się zmieniło. Andrzej odszukał ją następnego dnia na uczelni; czekał przed salą wykładową. Stał podścianą. Nieco zawstydzony, z kwiatami nieudolnie schowanymi za plecami. Gdy podeszła do niego i uśmiechnęła się, nie potrafił ukryć ulgi i radości. Od tego dnia byli razem. Wszystko przed Andrzejem straciło sens. Wiedziała to już po tygodniu. Ujęły ją jego wrażliwość i czułość. Później doszedł szacunek, jakim ją otaczał. To chyba przez ten szacunek czekał z pierwszym pocałunkiem tak długo. Mimo że go prowokowała, dotykając, ocierając się o niego, nawiązując do tego w rozmowach, całując jego dłoń w ciemnym kinie. Minęło strasz*nie dużo czasu, zanim po raz pierwszy pocałował ją w usta. Wracali ostatnim z tramwajem od Marty, u której zasiedzieli się po koncercie. Na zakręcie, ulegając sile bezwładu, przycisnął ją do szyby. - Jesteś najważniejsza - wyszeptał i zaczął ją całować. Przestał, gdy motorniczy wykrzyknął, że zjeżdża do zajezdni. To tam, w tym tramwaju, tak naprawdę zaczęła go kochać. Był zafascynowany tym, że ona studiuje fizykę. Uważał, że jest to nauka „absolutnie podstawowa, nieomal uroczysta”, a przy tym wyjątkowo trudna. |
|
|
|
|
2008-02-29, 14:48
|
#829 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2008-02
Lokalizacja: Głogów
Wiadomości: 12
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Od pierwszej godziny słuchał jej uważnie. Wsłuchiwał się we wszystko, co mówiła. I wszystko pamiętał. Potrafił siedzieć na podłodze naprzeciwko niej, zapatrzony, i godzinami słuchać. Później, gdy byli już parą i sypiali ze sobą, potrafił kochać się z nią, wstać z łóżka, pójść do kuchni, wrócić z torbą jedzenia i napojów i rozmawiać z nią do rana. Czasami denerwowało ją to nawet trochę, bo zdarzało się, że nie kochali się już drugi raz, tylko cały czas rozmawiali.
Uwielbiał, gdy objaśniała mu wszechświat. Opowiadała o zakrzywieniu czasoprzestrzeni lub tłumaczyła, dlaczego czarne dziury wcale nie są czarne. Patrzył na nią wtedy z podziwem i całował jej dłonie. Nie mogła mu wytłumaczyć, że to nic szczególnego, wiedzieć i rozumieć takie rzeczy. A już na pewno nic bar*dziej szczególnego niż przygotować dobry materiał do gazety. Andrzej studiował dziennikarstwo. Kiedy zapytała go dlaczego, odpowiedział: - Aby mieć wpływ poprzez prawdę. Zastanawiała się kiedyś, od którego momentu była tak naprawdę nim urzeczona. Może wtedy, gdy przez miesiąc chudł i nie mył się, aby upodobnić się do kloszardów i spędzić tydzień w przytułku dla bezdomnych? Artykuł, który napisał z przytułku, poszedł w wydaniu krajowym i był cytowany w większości ogólnopolskich tygodników. A może wtedy, gdy po reportażu z hospicjum dla dzieci za wszystkie swoje oszczędności wyremontował trzy sale „tych na terminalu”, jak mawiały pielęgniarki? „Na terminalu” leżały dzieci, które miały już tylko do przeżycia czas mierzony dniami. Zauważył, że te dzieci nie mają nawet siły odwrócić głowy, aby oglądać rysunki i komiksy na ścianach. Były tak słabe lub podłączone do takich urządzeń, że widziały tylko sufit. Powiedział to ordynatorowi. Ordynator wyśmiał go, nie miał pieniędzy na morfinę, więc komiksy na suficie były dla niego jak kwestia z farsy. Ale dla Andrzeja nie. Kupił za wszystkie swoje pieniądze farby i pędzle i kwestował na ASP tak długo, aż studenci wymalowali komiksy na sufitach w hospicjum. A może wtedy, gdy przyłapała go na tym, że co drugi dzień jeździ do przytułku dla psów i zawozi zebraną żywność? Andrzej miał obsesję na punkcie psów. Gdy jego koledzy latem na ulicy odwracali głowy za dziewczynami, prowokującymi tym, co miały, a raczej tym, czego nie miały na sobie, Andrzej odwracał głowę za każdym napotkanym psem. Każdy był dla niego „niesamowity”, „niezwykły”, „zobacz, jaki piękny” lub po prostu „kochany”. Lubiła psy, ale nie podzielała jego fascynacji. Teraz kocha każdego psa. Może nawet bardziej niż on. Podziwiała go i była strasznie o niego zazdrosna. Chciała go mieć tylko dla siebie. Chciała, żeby żadna kobieta nie poznała go bliżej i nie dowiedziała się, jaki jest. Czuła, że każda, która go pozna, także zechce mieć go tylko dla siebie. Mieszkał w akademiku i nigdy nie wspominał swojego domu ani rodziców. To ją trochę zastanawiało i niepokoiło. Powiedział, że przyjechał do Krakowa z Iławy i że kiedyś ją „tam na pewno zabierze, chociaż to bardzo nieciekawe miejsce”. Unikał rozmów na temat swojej przeszłości. To było widać niemal od pierwszej chwili. Nigdy też nie udało jej się dowiedzieć, co robił w tym śmietniku wtedy w Wigilię. Kiedyś, w łóżku, poprosiła go szeptem, aby opowiedział jej o tym. Pamięta, że zadrżał i za chwilę po*czuła wilgoć jego łez na swoich policzkach. Postanowiła wtedy, że więcej go o to nie zapyta. Jego przeszłość interesowała ją tylko z ciekawości. Bo ich przeszłość zaczęła się, gdy wjechał na nią swoim samochodem. Czyli zaczęło od wielkiego Big Bangu. Tak jak wszechświat - myślała rozbawiona. O początku urzeczenia nim myślała często przed zaśnięciem. Aż do tego czwartku tuż przed przedłużonym weekendem pierwszomajowym. Znali się wtedy już ponad osiem miesięcy. Pojechali na Hel. Miał uczyć ją surfować po zatoce. Ruszyli w czwartek rano. Była prześliczna pogoda. W południe zatrzymali się na opustoszałym leśnym parkingu przy głównej drodze do Gdańska. Siedli na drewnianej ławce skleconej nieudolnie z desek. Nagle przy*siadł na ławce za nią i zaczął ją całować po plecach. Po chwili rozpiął stanik, zdjął, podał jej i objął dłońmi piersi, nie przestając całować pleców. Pamięta, że drżała. Z podniecenia, oczekiwania i lęku, że ktoś może nagle wjechać na ten parking. Ale najbardziej chyba z ciekawości, co stanie się dalej. Bo odkąd pozwoliła mu robić ze swoim ciałem wszystko, co zechce, nigdy nie wiedziała, gdy kochali się, co stanie się dalej. Nagle wstał z ławki, podał jej rękę i pociągnął w kierunku lasu. Biegła za nim. Tak jak stała. Z sukienką opuszczoną do pasa, stanikiem w ręku i nagimi piersiami biegła za nim. Nie pobiegli daleko. Tuż za pierwszymi drzewami zatrzymał się. Zdjął koszulę, rozłożył na trawie i położył ją delikatnie na niej. Przez chwilę całował jej usta. Potem przesunął się między uda, zdjął zębami majtki i już tam został. Zapomniała, że są na parkingu, zapomniała, że widać ich od strony leśnej drogi. Zapomniała o wszystkim. Bo ona się przy nim po prostu zapominała. Szczególnie gdy ją tam całował. Wrócił do jej ust. W tym momencie wjechał na parking jakiś samochód. Zamilkli i leżeli bez ruchu. Odwróciła głowę i widziała to dokładnie. Z samochodu wysiadł niski mężczyzna w garniturze, podszedł do bagażnika, nachylił się, usłyszeli skowyt i zobaczyli, jak wyszarpuje z bagażnika psa. Jego kark obwiązany był grubą, poplamioną smarem liną. Mężczyzna rozejrzał się po parkingu, sprawdzając, czy jest sam. Potem podszedł do najbliższego drzewa, ciągnąc skomlącego psa. Okręcił kilkakrotnie linę wokół pnia i wrócił pośpiesznie do samochodu. Tego, co nastąpiło, nie zapomni do końca życia. Andrzej zerwał się z niej tak jak stał. Podciągając spodnie, biegł jak szalony przez krzaki jałowca w stronę wyjazdu z parkingu. Wstała, zakryła sukienką piersi i pobiegła za nim. Andrzej w pewnym momencie schylił się, podniósł kamień. Wybiegł na szosę przed jadący samochód. Zatrzymał się i rzucił. Rozległ się huk i pisk hamulców. Andrzej rzucił się na maskę. Samochód zatrzymał się. Andrzej zszedł z maski i szarpnął drzwi, po czym wywlókł oniemiałego i zszokowanego kierowcę. - Ty s****ielu jeden, jak mogłeś go tam zostawić?! Jak mogłeś?! Ciągnął go za kark w stronę tamtego drzewa i powtarzał płaczliwie to swoje „jak mogłeś”. !Widok byt makabryczny. Krwawiący Andrzej, samochód z rozbitą szybą i śladami krwi na białym lakierze, stojący w poprzek drogi, odłamki szkła, ujadający rozpaczliwie pies, klaksony zniecierpliwionych kierowców. Zjawiła się też karetka pogotowia. Andrzej akurat przyciągnął swoją ofiarę do drzewa. Pies ujadał i skakał z radości, widząc właściciela. Popchnął mężczyznę w stronę psa i powiedział cicho, bar*dziej do siebie niż do kogokolwiek: - S****ielu, jak mogłeś go tu tak zostawić. Wyczerpany usiadł na trawie przy drzewie i zaczął płakać. Miał oczy pełne łez, jak wtedy w Wigilię przy śmietniku. Objęła go i okryła koszulą. Drżał na całym ciele. To, co się później działo na tym leśnym parkingu, przyprawiają Io drżenie jeszcze teraz. Przyjechała policja. Kierowca uszkodzonego samochodu oskarżył Andrzeja o próbę morderstwa. Tymczasem kierowcy ze stojących w korku aut dowiedzieli się, skąd wziął się przywiązany liną do drzewa pies. Wywołało to prawdziwy wybuch nienawiści do właściciela psa. Policja spisywała protokół, a kierowcy najgorszymi wyzwiskami obrzucali właściciela psa. Andrzej milczał. W pewnym momencie do policyjnej nyski, w której siedzieli, podszedł staruszek, wsunął tekturowe pudełko wypełnione pieniędzmi i zwracając się do Andrzeja, powiedział: - Zebraliśmy dla pana od wszystkich w kolejce. Żeby pan mógł zapłacić za naprawę auta tego... tego osobnika. Policjanci zamilkli. Po godzinie droga opustoszała. Siedzieli przytuleni, w milczeniu, pod drzewem na trawie zrytej przez psa, którego policjanci wzięli do przytułku. Wtedy Andrzej zaczął mówić. Monotonnym, spokojnym głosem. Prawie bez emocji. - Moja matka, jeszcze krwawiąca z rozerwanej moją głową pochwy, z obrzmiałymi, pełnymi mleka piersiami, ta suka jedna, zapakowała mnie nagiego w torbę, z którą chodziła po zakupy na róg do mięsnego, i wyniosła na śmietnik. Tak jak ty te wiadra ze śmieciami. To też było w Wigilię. Położyła mnie obok obierek, butelek po denaturacie i zakrwawionych podpasek i odeszła. Po prostu tak. Położyła mnie jak odpad i odeszła. Ale miałem szczęście. Mogła mnie włożyć na przykład do worka po ziemniakach. Takich worków nie rejestrują węchem nawet szczury. Moja torba była po mięsie, więc zarejestrował ją pies. Miałem temperaturę ciała obniżoną do trzydziestu trzech stopni. Ale przeżyłem. Już wiesz, ile zawdzięczam psom. Tak naprawdę nigdy im się nie odwdzięczę. Pamięta, że siedziała obok niego sparaliżowana tym, co usłyszała, i zastanawiała się, dlaczego akurat teraz nie czuje ani współczucia, ani złości, ani nienawiści. Ani nawet miłości. Czuła jedynie strach. Zwykły biologiczny strach. Bała się, że ten człowiek mógłby kiedyś zniknąć z jej życia. Przedostał się przez „Aleję Snajperów” do hotelu Holiday Inn. Oddal zaprzyjaźnionemu dziennikarzowi z CNN list do niej. Wracając, postanowił pójść na targowisko i kupić truskawki, które tak lubił. Bomba rozerwała go w południowej części targowiska, gdy wracał, wyjadając truskawki z szarej torebki. W kwietniu 1992 roku Serbowie otoczyli Sarajewo. Gdy odstąpili od oblężenia we wrześniu 1995 roku, zostawili ponad dziesięć tysięcy zmarłych, w tym tysiąc sześćset dzieci. Wśród zabitych byli także Polacy. Powiedział jej, że chce tam pojechać, którejś lipcowej nocy w 1993 roku. Siedzieli na kamieniach nad brzegiem morza w Ustce, pili wino z butelki i wpatrywali się w gwiazdy. Wziął jej dłonie, przycisnął do ust i powiedział: - Pozwól mi... Proszę. Poprosił dziekana o urlop. Nic nikomu nie mówił. Po telefonie od przyjaciela pojechał do Berlina i stamtąd przedostał się do Sarajewa z transportem pomocy humanitarnej. Po trzech tygodniach PAP cytował jego reportaże w większości swoich relacji z Sarajewa. Dla Marty był bohaterem, a ona nawet nie potrafiła być dumna. Bała się. Cały czas panicznie się bała. Oglądając wiadomości i zdjęcia z Sarajewa, czuła się jak przy ogłaszaniu wyroku na Andrzeja. Pisał do niej. Codziennie. Listy przychodziły czasami z Berlina, czasami z Wiednia, czasami z Brukseli. Ale najczęściej z Londynu. W Sarajewie zaprzyjaźnił się z dziennikarzami CNN, mieszkającymi w Holiday Inn, i oni właśnie zabierali jego listy i wysyłali ze wszystkich tych miejsc. Hotel Holiday Inn był tak naprawdę jedynym świętym miejscem, oszczędzanym przez Serbów. Tam mieszkali dziennikarze największych stacji radiowych i telewizyjnych z Zachodu i to powodowało, że artyleria oszczędzała ten budynek. Ale okolicy już nie. Wręcz przeciwnie. Tam można było zabijać. Aleja, przy której stał Holiday Inn, zyskała złowieszcze miano „Alei Snajperów”. Serbowie strzelali tam nawet do wałęsających się psów. Ale tylko do zimy 1993/1994. Potem psów już nie było. Wszystkie zostały zjedzone. Andrzej napisał jej o tym mężczyźnie, który po wybuchu granatu stracił żonę i trzy córki i zwariował. Zrobił sobie hełm z gazety i poszedł spacerować po „Alei Snajperów”, wierząc, że w hełmie z gazety jest bezpieczny. Stałem w pobliżu i widziałem, jak przedziurawili go na wylot w kilku miejscach już po piętnastu sekundach - pisał. Pisał także o innych miejscach i o innych śmierciach. Jak na przykład o tej policjantce, kierującej ruchem na ulicach Sarajewa. Zawsze w doskonałym makijażu, zawsze w nienagannie wyprasowanym mundurze i wyjątkowo obcisłej spódnicy. Stawała na skrzyżowaniu i kierowała ruchem. Także gdy nie było już żadnego ruchu. Do kierowania. Taka walka udawaną normalnością przeciwko obłędowi. Umarła któregoś dnia na ulicy. |
|
|
|
|
2008-02-29, 14:49
|
#830 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2008-02
Lokalizacja: Głogów
Wiadomości: 12
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Albo o tym kwartecie smyczkowym, który grał w oszczędzonej przez artylerię katedrze. Przy siedemnastu stopniach mrozu i świetle świec. Beethoven, Mozart, Grieg. I wtedy obok wybuchł granat.
Ale oni grali dalej. Do końca - pisał. To po tym koncercie dostała najpiękniejszy miłosny list, jaki mogła sobie wyobrazić. W schronie słuchał z innymi Natalie Cole i pisał: Adusiu Są ludzie, którzy piszą takie rzeczy, gdy mają 18 lat, są ludzie, którzy nigdy nie napiszą takich tekstów, są ludzie, którzy uważają takie teksty za nieprawdopodobne, są też ludzie, którzy muszą napisać taki tekst, gdy chcą przekazać jakąś wiadomość. Bo kochają i są egoistami. Ja jestem takim egoistą. I dlatego piszę takie teksty. I zawsze będę. Pamiętam, albo sobie przypominam, często tak niezwykle szczegóły z naszego życia. Niezapomniane, „Unforgettable”... Puszystość Twoich włosów na moim policzku, spojrzenia, dotknięcia, Twoje westchnienia, wilgotność Twoich warg, gdy spotkały moje w tym nocnym tramwaju, i ich niecierpliwość. Pamiętam smak Twojej skóry na plecach, pamiętam Twój nie*spokojny język w moich ustach, ciepło Twojego brzucha pod moją dłonią przyciskaną Twoją, westchnienia, wyznania, oddanie, bezwstyd, pragnienie, spełnienie... Niezapomniane “Unforgettable, that’s what you are...”. I te krótkie momenty, kiedy czułem, że Ty czujesz tak samo... Gdy czułaś tę dumę z tego, co ja osiągnąłem, kiedy zazdrościłaś mnie kobietom, które nawet mnie nie widziały, kiedy zadzwoniłaś tak po prostu, bez powodu, w poniedziałek lub w piątek, powiedziałaś: uwielbiam cię i odłożyłaś słuchawkę zawstydzona. „You feel the same way too”... Wydaje mi się, że jesteśmy nierozłączni... Że to po prostu już się stało i że tak będzie zawsze. Że jeśli nawet zostanę zapisem w Twojej pamięci, jakąś datą, jakimś wspomnieniem, to i tak będzie to jak powrót do czegoś, co się tak naprawdę nie odłączyło. Po prostu się przesunęło na koniec kolejki osób istotnych. I przyjdzie taki dzień, być może po wielu latach, kiedy mnie wyciągniesz - na kilka chwil - na początek kolejki i pomyślisz... „ Tak, to ten Andrzej...”. Niezależnie od tego, co się zdarzy, co zdecydujesz, i tak będzie mi się wydawać, że jesteśmy nierozłączni. „Inseparable”... To przychodzi tak cicho i niespodziewanie. Czytam książkę, myję zęby lub piszę kolejny reportaż. Po prostu przychodzi. Nagle zaczynam myśleć o Twojej wardze albo o tym, co napisałaś ostatnio, albo o Twoich oczach, które są takie śliczne, albo o spódnicy, którą podeptałem Ci, wstając w ciemności z naszego łóżka, albo o sutkach Twoich piersi, albo o bieli Twojego brzucha, albo o wierszu, którego jeszcze Ci nie wyszeptałem do ucha, albo o muzyce, której chciałbym słuchacz Tobą, albo po prostu o deszczu, który by na nas padał, gdy siedzimy gdzieś pod drzewem i mogę Cię przed nim osłaniać... I gdy tak myślę, to tak rozpaczliwie tęsknię za Tobą, że chce mi się płakać. I nie jestem pewien, czy z tego smutku, że tak tęsknię, czy z tej radości, że mogę tęsknić. Andrzej Sarajewo, 18 lutego 1994 Tęskniła. Tęskniła za nim nieustannie. Oprócz pragnienia odczuwała tylko to jedno: tęsknotę. Ani zimna, ani ciepła, ani głodu. Tylko tęsknotę i pragnienie. Potrzebowała tylko wody i samotności. Tylko w samotności mogła zatopić się w tej tęsknocie tak, jak chciała. Nawet sen nie dawał wytchnienia. Nie tęskniła, bo śpiąc się nie tęskni. Mogła tylko śnić. Śniła o tęsknocie za nim. Zasypiała ze łzami w oczach i ze łzami się budziła. Jej przyjaciele widzieli to. Nie dawali jej żadnych rad. Byli zbyt dobrymi przyjaciółmi. I za dobrze ją znali. Jedyne, co mogli zrobić, to wyrwać jej kilka godzin z tej tęsknoty. Kino, telefony, niezapowiedziane wizyty, nagłe podrzucenie dzieci do opieki. Aby tylko nie myślała. Organizowali ważne przyjęcia, w zasadzie bez powodu, aby tylko mieć pretekst do wyciągnięcia jej na zewnątrz. Chociaż na kilka godzin. Przychodziła do nich dzielna i uśmiechnięta, mimo że sama nie mogła patrzeć na uśmiechniętych ludzi. Przynosiła im kwiaty, oni układali je w wazonie, a ona już widziała je martwe. Dbała, aby nie nosić czerni. Ani na sobie, ani pod oczami. Nieustannie skupiona. Do granic. Skoncentrowana, aby nie pokazać bólu. Śmiała się tylko twarzą. Powtarzała śmiech po innych. Było to widać, czasami się spóźniała. Nie żaliła się. Nigdy go nie wspominała. Z nikim nie chciała o nim rozmawiać. Tylko raz, jeden jedyny raz pękła jak zbyt jeszcze świeża blizna. Były imieniny Marty. To przecież dzięki Marcie spotkała Andrzeja. Gdyby ona pewnego dnia nie postanowiła wyjść za mąż, nie spotkałaby Andrzeja. Tego dnia Marta, nie ustalając niczego z nią, przysłała taksówkę. Po prostu. Ktoś zadzwonił do drzwi. Otworzyła. Młody taksówkarz wręczył jej kartkę. Poznała pismo Marty. Czekamy na Ciebie. Taksówkarz wie, że nie ma prawa odjechać bez Ciebie. Marta. Zrobiła makijaż, wypiła dwa kieliszki czerwonego wina jeden po drugim, „na odwagę”, wzięła ze stolika nocnego prezent dla Marty i pojechała. Objęły się serdecznie na powitanie. Marta wyszeptała jej do ucha: - Imieniny bez ciebie nie miałyby sensu. Tak się cieszę się, że przyjechałaś. Przedstawiła ją wszystkim. Wśród zaproszonych gości był także młody kleryk. Marta wspominała kiedyś, że poznała go, robiąc reportaż - była dziennikarką w jednym z ogólnopolskich tygodników - i że był „interesujący”. Kleryk nie odstępował jej na krok. Nie był „interesujący”. Ani przez chwilę. Był zarozumiały, powierzchownie inteligentny i miał pianę wokół ust od nieustannego mówienia o sobie i o tym, co „doprowadziło go do prawdy i Pana”. Nie mogła się od niego uwolnić. Nawet ucieczka do toalety jej nie pomogła - czekał pod drzwiami. Wyszła, a on zaczął natychmiast mówić. Dokładnie w tym samym miejscu, w którym przerwała mu swoim wyjściem do toalety. Gdy nawiązał do „straszliwego bezsensu wojny religijnej na Bałkanach”, wiedziała, że czas wracać do domu. Nerwowo szukała wzrokiem Marty, aby się pożegnać. Nagle usłyszała to nieprawdopodobne zdanie, wypowiedziane teatralnym, modulowanym głosem ministranta: - Nie straciliśmy Andrzeja. Zyskaliśmy tylko nowego anioła. Ty też powinnaś tak myśleć. Odwróciła gwałtownie głowę. Zobaczyła jego złożone jak do modlitwy dłonie, to spojrzenie wszystkowiedzącego mentora i tę wstrętną pianę w kącikach jego ust. Nie wytrzymała. Upuściła kieliszek na podłogę, zbliżyła twarz do niego i powiedziała: - Co ty palancie wiesz o stracie?! No co?! Czy ty chociaż raz, jeden jedyny raz widziałeś Andrzeja?! Krzyczała. Histerycznie krzyczała. Wszyscy w pokoju zamilkli i odwrócili głowy w ich stronę. - Czy ty wiesz, że oddałabym wszystkie twoje zasrane anioły za jedną godziną z nim?! Tę jedną, jedyną godzinę?! Żeby mu powiedzieć to, czego nie zdążyłam. Czy ty palancie wiesz, co powiedziałabym mu jako pierwsze?! Powiedziałabym mu najpierw, że najbardziej żałuję tych wszystkich grzechów, których nie zdążyłam z nim popełnić?! Nie?! Nie wiesz tego! Ty proroku na studiach i mesjaszu amatorze, nie wiesz tego?! Ale wiesz, co ja powinnam myśleć?! Zamilkła. Zakryła twarz dłońmi. Trzęsła się jak epileptyk. W pokoju panowała absolutna cisza. Nagle opanowała się, sięgnęła do torebki przewieszonej przez ramię, wyszarpnęła chusteczkę higieniczną i jednym ruchem przesunęła ją wokół warg sparaliżowanego tym wszystkim kleryka. Cisnęła z obrzydzeniem biały zwitek chusteczki na podłogę, odwróciła się i po leżącym na podłodze szkle z rozbitego kieliszka pośpiesznie wyszła. Ale to było ten jeden raz. Jeden jedyny. Nigdy więcej nie zakłóciła żadnego przyjęcia. Zapraszana, przychodziła. Nagle zauważali, że jej nie ma. Wychodziła, nie mówiąc nic nikomu, i wracała w największym pośpiechu, najczęściej taksówką, do domu, aby położyć się na swojej poduszce i płakać w spokoju. Bo ona tak naprawdę chciała tylko pić i tęsknić. I umrzeć też czasami chciała. Najlepiej na atak wspomnień. Biurko z komputerem przysunęła do łóżka. Aby było blisko i żeby w nocy nie przewracać się o rzeczy na podłodze, gdy na*gle zapragnie przeczytać list od niego. Bo wszystkie jego listy zapisała w komputerze. Dwieście osiemnaście listów, które jej przysłał. Gdyby spłonęło całe jej mieszkanie, gdyby zniknął jej komputer, gdyby zapadł się cały ten ohydny blok przy najpiękniejszym osiedlowym śmietniku tego świata, to i tak dyskietka z jego listami ocaleje w metalowym regale w domu Marty. |
|
|
|
|
2008-02-29, 14:50
|
#831 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2008-02
Lokalizacja: Głogów
Wiadomości: 12
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Budziła się dokładnie o trzeciej rano. Dzisiejszej nocy też. I wczorajszej. I każdej z pięciuset trzydziestu ośmiu nocy przed wczorajszą także. Dokładnie o trzeciej rano. Czy zimą, czy latem, obojętnie. O trzeciej rano zapukała do drzwi Marta i powiedziała jej, że Andrzej nie żyje. Patrząc w podłogę, powiedziała to zdanie:
„Andrzeja zabiła bomba na rynku w Sarajewie”. Dokładnie o trzeciej rano. Ponad dwa lata temu. W maju 1994 roku. Dlatego na jej ścianie wisi kalendarz z 1994 roku, chociaż jest 1996. I dlatego ta reprodukcja „Pola maków” Moneta z kalendarza z maja 1994 wita ją, gdy otwiera drzwi po powrocie do domu każdego dnia. Andrzej bardzo lubił Moneta. To on powiesił na ścianie ten kalendarz. Krzywo i za nisko. Pamięta, że posprzeczali się o to, bo on twierdził, że „jest akurat” i „że ona się po prostu czepia”. Zaczęła krzyczeć na niego. Wyszedł obrażony. Wrócił po godzinie. Z kwiatami, lodami waniliowymi, które uwielbiała, i torbą truskawek dla siebie. Zjadła lody i nie zdążyła go nawet zaciągnąć do łóżka. Kochali się na podłodze pod tą ścianą, na której wisi kalendarz. Potem, gdy wyczerpani palili papierosy, on wstał i nagi wyszedł do kuchni. Wrócił z młotkiem i podszedł do kalendarza. - Nie rób tego teraz, jest przecież trzecia w nocy. Sąsiedzi mnie uduszą. Poza tym chcę, żeby on wisiał tak, jak wisi - wyszeptała i zaczęła go całować. Dlatego ten kalendarz zawsze będzie wisiał krzywo i za nisko i dlatego też nigdy nie pomaluje tej ściany. Nigdy. Chudła. Był dla niej jak kapłan. Właśnie tak. Pamięta, że od pewnego momentu nie potrafiła tego inaczej określić. Tylko krótko wydawało się jej, że to jest tak bardzo aroganckie i absurdalne, myśleć o tym właśnie wtedy, gdy leżeli przytuleni do siebie nadzy i lepcy od potu i jego spermy, i on szeptał do niej te wszystkie ewangelie o miłości, a ona czuła, jak z każdym wyszeptanym zdaniem bardziej rozpycha prąciem jej uda. Kapłan z nadchodzącą erekcją. To było może grzeszne, obrazoburcze i wiarołomne, ale właśnie tak wtedy czuła. Był wtedy pośrednik - kapłan właśnie - między czymś mistycznym i ostatecznym a nią. Bo miłość jest przecież tak mistyczna i ostateczna i też ma swoje ewangelie. Ma też swoją komunię - gdy przyjmuje się w siebie czyjeś ciało. Dlatego był dla niej jak kapłan. Gdy odszedł, nie potrafiła zrozumieć celu swojej cielesności i kobiecości. Po co? Dla kogo? Po co jej piersi, jeśli on ich nie dotyka lub nie karmią jego dzieci? No po co? Brzydziła się sobą, gdy mężczyźni wpatrywali się w jej piersi, gdy w roztargnieniu nie ukryła ich w obszerności czarnego wełnianego swetra, lecz włożyła rano zbyt obcisłą bluzkę. Te piersi były przecież tylko dla niego. I dla jego dzieci. Tak postanowiła. Dlatego trzeciego miesiąca po jego śmierci chciała je amputować. Obie. Ta myśl przyszła jej do głowy którejś nocy po przebudzeniu z okropnego snu o Sarajewie, przed okresem, gdy swoją opuchlizną i bólem tak wyraźnie przypominały jej o swoim istnieniu. Oczywiście nie zrobi tego. To zbyt okrutne. Ale zmniejszy je, rozpędzi, rozgoni jak wrzody. Zasuszy. Weźmie je głodem. Rano była najchudsza. Dlatego poranki nie były już takie straszne. Ta jej chudość to była taka mała radość, takie małe zwycięstwo nad okrucieństwem dnia rozpoczynającego się tym swoim cholernym słońcem budzącym wszystko do życia, tą swoją świeżością, tą swoją rosą na trawie i tymi swoimi nieskończonymi dwunastoma godzinami do przeżycia. Weźmie je głodem, zasuszy... Chudła. Otworzyła drzwi. Marta Powiedziała, że nie ruszy się z miejsca, jeśli ona nie pojedzie do lekarza. - Zobacz - wskazała na wypchany plecak - tam jest żywność na minimum dwa tygodnie. Woda leci z twoich kranów. Strasznie się mieszka ze mną. Pomijając to, że chrapię. Uśmiechnęła się. Pojechała z Martą. Wyłącznie dla Marty. Ona sama zrobiłaby wszystko dla Marty. - Anorexia nervosa - powiedział psychiatra, przerażająco chudy starzec o białych jak śnieg, gęstych włosach. - Wypiszę pani skierowanie do stołówki - dodał, pisząc coś pośpiesznie w swoim notatniku. - Do stołówki? - odezwała się Marta, która też była w gabinecie. Bo ona tylko pod tym warunkiem zgodziła się na rozmowę z lekarzem. - Przepraszam - uśmiechnął się - do Kliniki Zaburzeń Odżywiania. Ale i tak przyjmą tam panią dopiero za rok. Tam jest taka kolejka. To teraz bardzo modna choroba. Musi być pani cierpliwa. - Nie chcę żadnego skierowania - zaprotestowała cicho. Podniósł głowę znad notatnika, usiadł wygodniej w fotelu. - Źle pani robi. Bardzo źle. Mam opowiedzieć, co się będzie z panią działo w najbliższych tygodniach i miesiącach? Mam opowiedzieć o tym, jak pani krew stanie się tak wodnista, że najdrobniejsze skaleczenie doprowadzi do krwotoku? O tym, że będzie pani łamała palce lub całe ręce i nawet tego nie zauważy? Że straci pani włosy? Wszystkie. Na głowie, pod ramionami, łonowe. Opowiedzieć o wodzie, która zacznie się zbierać w pani płucach? Opowiedzieć o tym, że zatrzyma sobie pani cykl owulacyjny i praktycznie odłączy od siebie macicę i zatrzyma menstruację? - Spojrzał w jej kartę informacyjną. - I to w wieku dwudziestu ośmiu lat? Odsunął kartę. - Ale pani nie chce skierowania. Pani chce się upodobnić do szarej obojnackiej myszy. Chce pani się po prostu zrobić nieważna, mała, nieistotna. Jaka rozpacz pcha panią do tego, że chce pani przestać być kobietą? Ja nie wiem jaka, ale wiem, że żaden mężczyzna, nawet ten, który umarł, nie chciałby tego. Bo pani jest zbyt piękna. Marta płakała. W pewnym momencie wstała i wyszła z gabinetu. Ona siedziała oszołomiona i patrzyła na tego lekarza. Prze*stał mówić. Odwrócił głowę i patrzył w okno. Siedziała skulona i drżała. Po chwili, nie podnosząc oczu powiedziała: - Czy pan... to znaczy... czy może mi pan wypisać to skierowanie
|
|
|
|
|
2008-02-29, 21:12
|
#832 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2007-11
Lokalizacja: Warszawa
Wiadomości: 19
  |
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Piękne.
__________________
- A co jeżeli, rzeczywistość tak naprawdę jest iluzją i nic nie istnieje?
– Cóż, w takim razie zdecydowanie przepłaciłem mój nowy dywan. Jak mogę uwierzyć w Boga, gdy właśnie w zeszłym tygodniu mój język wkręcił się w wałek elektrycznej maszyny do pisania? Woody Allen |
|
|
|
|
2008-02-29, 21:46
|
#833 |
|
Raczkowanie
Zarejestrowany: 2007-07
Wiadomości: 32
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Papierowa Ja, papierowy świat.
Papierowe życie, papierowe serce. Bez wyrazu nijaka, albo zacięta, zła, prymitywna. NIE to nie to. Drętwa, martwa, miła, kochająca, wyrozumiała, ciepła, zazdrosna NIE to nie to. Papierowa lalka ubrana w papierową sukienke, wystawiona na deszcz Twoich kłamstw. Papierowa kukiełka, papiery, papieru, papierowa, papierowych, papierowej, papierowe ... Papierowa marionetka. W papierowym świecie rozbita papierowa szyba ... papierowa twarz z wymalowanym uśmiechem ani drgnie. Suche łzy, papierowe życie, papierowa śmierć ... bo papierowe uczucia palą sie najlepiej ... |
|
|
|
|
2008-03-01, 23:06
|
#834 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2007-12
Lokalizacja: I tak sie nie dowiesz
Wiadomości: 7
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Moje serce
obawia się cierpień. Powiedz mu że strach przed cierpieniem jest straszniejszy niż samo cierpienie. I że żadne serce nie cierpiało nigdy, gdy sięgało po swoje marzenia, bo każda chwila poszukiwań jest chwilą spotkania z Bogiem i z Wiecznością. "Alchemik" Fragment
__________________
"Człowiek nie przewidzi swojej rozpaczy, która na niego czyha, codziennie mu się przypatruje, ocenia, czy już może nadejść..." "Im bardziej pęd ku życiu zostaje zablokowany, Tym silniejszy jest pęd ku zniszczeniu" |
|
|
|
|
2008-03-02, 13:43
|
#835 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2008-01
Lokalizacja: Serce
Wiadomości: 8
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Chciałabym umieścić tekst piosenki z Romea I Juli. Myślę,żę w dzisiejszych czasach takie prawdziwe miłości. Może i ja jestem staroświecka,ale śmieszą mnie te "miesięczne" miłości... jak też można kochać kogoś tylko za jego wygląd? Tak się nie da...
Boję się (Romeo i Julia) Boję się choć wiem, że zbudzę się za dnia lecz boję się w podziemiach być gdzie zimny mrok ogarnie mnie czy miłość tam silniejsza jest niż ludzka śmierć? czy zdoła przezwyciężyć smutku cień,że tyle krwi przelano Boję się i smutno mi i dęczą mnie przeczucia złe, bo nawet ksiądz pobłądzić mógł, pomylić się i chociaż zna modlitwy sens wie czym jest grzech czy wie jak uratowć nas, czy wie jak wyrwać nas rozpaczy Mój kochany, nie wiemy dokąd nas szaleństwo gna wygnaniem los ukarał ciebie, a ja poślubiam smutek kochany, mój kochany nieszczęście idzie za mną jak zły cień lecz dobrze wiem, gdy znów ujrzę cię światło rozjaśni mrok Boję się, kto wie czy dobrze to czy źle, że boję się a może lęk przed krokiem złym ostrzegać ma przed błędem mnie ochronić, zmienić plan gdy los chce nam odebrać to co dal, a w zamian dać samotność mój kochany, gdzie nas szaleństwo to prowadzi, gdzie? miłością los obdarzył ciebie i mnie na zawsze kochany, mój Romeo choć idzie za mną smutek jak zły cień on zniknie tak jak noc ja wiem światło rozjasni mrok mój Romeo, promieniał będzie świt gdy ja i ty zdołamy już pokonać lęk i łzy miłością kochany, mój romeo ja wiem ze muszę przezwycięzyć strach przed nami będzie cały świat, gdzie ty tam pójdę ja kocham cię Mam nadzieję,że Wam też się spodobało
__________________
Blaaanka |
|
|
|
|
2008-03-04, 08:13
|
#836 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2008-02
Lokalizacja: zachodniopomorskie
Wiadomości: 13
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Pozdrawiam Was moi Drodzy i Ciebie Zuzanno ,cieszę się że do Ciebie już dociera ,nie rzucam slow na wiatr , kocham Cię całym sercem i duszą.
Mogę powiedzieć głośno nie ma piękniejszej na całym swiecie od Ciebie. jestes promykiem światła , jak wstaje to uśmiecham się do Ciebie. Juz niedługo Święta myślę ze Cię zobaczę , ale już nie będę stał w ukryciu oto podaruje Twoją zdeptaną rozę . MUSZE CI POWIEDZIEĆ ONA ODŻYŁA Życie smutne, bujne czasem nieokrzesane, Ma każdy je takie, jakie jest mu dane. Nie czekajmy na koleje losu jego, TY, ja, - sami zróbmy coś dla niego. Życie smutne, bujne czasem bardzo złe, Każdy z nas doświadczył tego - wie. Czy warto jest zmienić koleje jego ? Uszanuje wybór TWÓJ - kwiatu pięknego ! A gdybym nie dostał od życia już niczego, Zostaniesz TY obraz - RÓŻY, KWIATU PIĘKNEGO !!! Osoba TWOJA NIESPOTYKANA - WYJĄTKOWA !!! PRAWDY NIE ZAPRZECZAJ, JĄ WŁAŚNIE ZACHOWAM !!! Twoją piękną roże Zuzanno!!!!!!! : cmok::c mok::cm ok::cmo k::cmok : |
|
|
|
|
2008-03-04, 12:01
|
#837 |
|
Wtajemniczenie
Zarejestrowany: 2007-02
Wiadomości: 2 482
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Fragmenty ze sztuki "Łaknąć" Sarah Kane:
Chcę bawić się z tobą w chowanego i mówić ci że podobają mi się twoje buty i siedzieć na schodach kiedy się kąpiesz i masować ci kark i trzymać się z tobą za ręce i wychodzić na kolacje i pozwalać ci jeść ze swojego talerza i spotykać się z tobą w knajpce i rozmawiać jak minął ci dzień i przepisywać na maszynie twoje listy i przenosić twoje pudełka i śmiać się z twoich obsesji i dawać ci taśmy których nie będziesz słuchać i oglądać dobre filmy i oglądać złe filmy i narzekać na programy radiowe i robić ci zdjęcia kiedy śpisz i pić kawę o północy i brać cię do okulisty i nie śmiać się z twoich dowcipów i pragnąć cię rano ale nie budzić cię jeszcze i całować twoje plecy i smucić się kiedy wracasz późno i dziwić się kiedy wracasz wcześnie i chodzić na twoje imprezy i przepraszać kiedy robię źle i cieszyć się kiedy mi wybaczasz i oglądać twoje zdjęcia i słuchać jak mówisz mi do ucha i bać się kiedy się złościsz i jedno twoje oko robi się czerwone a drugie niebieskie i włosy spływają na lewą stronę a twarz jest tak orientalna i przytulać cię kiedy tego nie chcesz i skamleć kiedy mam na ciebie ochotę i skamleć kiedy jej nie mam i okrywać cię w nocy i marznąć kiedy zabierasz cały koc i umierać z gorąca kiedy go nie zabierasz i czuć ciepło kiedy się uśmiechasz i rozpuszczać się z gorąca kiedy się śmiejesz i nie rozumieć dlaczego myślisz że cię odrzucam jeśli cię nie odrzucam oburzać się jak możesz myśleć że cię odrzucam i kochać cię tak bardzo że nie można tego wyrazić słowami i zatrzymywać cię w łóżku kiedy musisz już iść i płakać jak dziecko kiedy już pójdziesz i kupować ci prezenty których nie lubisz i zabierać je z powrotem i chodzić po mieście myśląc jakie jest puste bez ciebie i chcieć tego samego czego ty chcesz i myśleć że wszystko już skończone ale pozostawać jeszcze tylko przez dziesięć minut zanim wyrzucisz mnie ze swojego życia i zapominać kim jestem i próbować zbliżyć się do ciebie bo poznawanie ciebie jest wspaniałe i warte wysiłku i mówić do ciebie fatalnie po niemiecku i jeszcze gorzej po hebrajsku i kochać się z tobą o trzeciej nad ranem i jakoś jakoś jakoś przekazać ci część nieprzepartej niegasnącej przygniatającej bezwarunkowej przytłaczającej wzbogacającej rozwijającej nieprzemijającej nieskończonej miłości do ciebie. |
|
|
|
Najlepsze Promocje i WyprzedaĹźe
|
2008-03-05, 09:13
|
#838 | |
|
Raczkowanie
Zarejestrowany: 2007-12
Wiadomości: 49
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Cytat:
bardzo mi się ten tekst podoba i doskonale pasuje do mojej sytuacji... |
|
|
|
|
|
2008-03-08, 07:06
|
#839 |
|
Przyczajenie
Zarejestrowany: 2008-02
Lokalizacja: zachodniopomorskie
Wiadomości: 13
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Z okazji Dnia Kobiet pragnę złożyć Wam Wszystkim Paniom życzenia, wszystkiego najlepszego, dużo szczęścia, by w każdym dniu roku uśmiech na twarzy Wam gościł tak samo często, jak w tym dniu. Bądźcie zawsze szczęśliwe, złym losom nieznane, uprzejme, czułe, tkliwe, przez wszystkich kochane. życzy wysokitulipan
========================= ======================= A DLA CIEBIE ŻYCZĘ MOJA KOCHANA ZUZANNO!!!!!!!!! Z okazji dnia kobiet, życzę Ci dużo zdrowia w szczególności. Niech uśmiech na twojej twarzy zawsze gości, a życie nie sprawia trudności. Niech wiatr pieśń niesie ci radosną, abyś zawsze czuła się jak wiosną. Wśród pachnących kwiatów i śpiewających ptaków. Aby motyle na dłoni ci siadały i najskrytsze marzenia spełniały. Aby ptaki po niebie latały i twojego szczęścia szukały. Żeby z twoich oczu leciały tylko radosne łzy, tak jak wiosną pachnące bzy. W trudnych chwilach niech gwiazdy nad tobą czuwają i właściwą drogę wybrać pozwalają. One nie pozwolą nigdy ci zginąć i żadnego szczęścia ominąć. ZYCZY TOBIE WYSOKITULIPAN |
|
|
|
|
2008-03-09, 11:31
|
#840 | |
|
Zakorzenienie
Zarejestrowany: 2007-08
Wiadomości: 6 146
|
Dot.: "Spotkałam dzisiaj miłość ... " - czyli piękne opowiadania o miłości i nie tylk
Cytat:
Skąd to wzięłaś?
__________________
Who dares, wins.
|
|
|
|
|
|
Nowe wątki na forum Kultura(lnie)
|
|
|
| Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości) | |
|
|
Strefa czasowa to GMT +1. Teraz jest 16:28.
