Dda

[FrAnKy_PuNky]

Wisienki - wcale sie nie wymądrzasz starasz sie pomóc a to jest jaknajbardziej pozytywne i nie ma nic wspólnego z wymądrzaniem

anamnezis- tata chodził na terapie ale ona nic mu niepomagała przestał pić sam... ja codziennie boje sie ze on znowu zacznie pić... ze znowu zacznie sie ten koszmar ja wyprowadzam sie za miesiąc na studia do innego miasta i niechce mamy zostawić z tym wszystkim .. mimo ze narazie jest OK boje sie że to wróci i ona bedzie z tym sama oni mieli juz sie rozwieść ,mama niewytrzymywala... teraz jest super mówi sie w domu o problemie taty ,on sam tez o tym mowi... kontakt mam z Nim dobry nawet bardzo, czasem małe spięcia,ale wiadomo jak to w rodzinie-norma!
Mam kochającego faceta ,z którym to własnie bede mieszkała jesteśmy razem juz rok... moje wcześniejesze związki były porażką i nawet szkoda o nich pisać. teraz jest zupełnie inaczej... tak jak powinno być
czasem Go ranie bo ja starsznie szybko sie denerwuje i to z błachych powodów... jestem okropnie zazdrosna o jego byłe, a nwet o koleżanki... i wiem ze nie mam zadnych podstaw do tego ale nic niemoge na to poradzić bardzo go kocham i dla niego chce sie zmienić! ale też dla siebie bo starsznie sie z tym męcze... on wie o wszytskim co działo sie u mnie w domu... rozumie !

Jak czytałam ten wątek to czułam sie jakbym czytała o sobie!

no to tyle chyba narazie...

[quietly]

Ja nie jestem DDA, bo nie jestem dorosła. Ale mój ojciec jest alkoholikiem, prawie od zawsze. Doskonale rozumiem to, co piszecie. Ojciec mnie nie bije, ale wyżywa się na mnie psychicznie, poniża mnie. A kiedy jest trzeźwy, jest jeszcze gorzej

[PopiołyFeniksa]

Mój ojciec wciąż pije.
Niedługo wyjeżdząją z mamą na wakacje, 2 tygodnie, ze znajomymi. Zapraszają mnie i TŻ, ale nie mam ochoty oglądać wieczorami pijanego, radosnego tatuśka. Niedobrze mi na samą myśl.

Dziś mam już dość. Czuję się beznadziejna, samotna, bez przyszłości. Moja choroba znów odżyła, nawrzucałam w siebie kilogramy jedzenia...czuję się, jakbym umierała od środka Wszytskie problemy zdają się nie mieć rozwiązania.
Najgorsze, że nie mogę do nikogo się zgłosić o pomoc TŻ jest daleko, rodzice- nic od nich nie chcę, pewnie i tak by mnie odrzucili. Nie chcę nadwyrężać cierpliwości przyjaciół.

Czuję się jak obrzydliwy robal

Niech mnie ktoś zbije za te myśli, przecież to nieprawda: jestem inteligentna, ładna, przy odrobinie wysiłku poradzę sobie. Skąd we mnie ten pęd do autodestrukcji?....

[Sweet_21]

Napisane przez PopiołyFeniksa

Mój ojciec wciąż pije.
Niedługo wyjeżdząją z mamą na wakacje, 2 tygodnie, ze znajomymi. Zapraszają mnie i TŻ, ale nie mam ochoty oglądać wieczorami pijanego, radosnego tatuśka. Niedobrze mi na samą myśl.

Dziś mam już dość. Czuję się beznadziejna, samotna, bez przyszłości. Moja choroba znów odżyła, nawrzucałam w siebie kilogramy jedzenia...czuję się, jakbym umierała od środka Wszytskie problemy zdają się nie mieć rozwiązania.
Najgorsze, że nie mogę do nikogo się zgłosić o pomoc TŻ jest daleko, rodzice- nic od nich nie chcę, pewnie i tak by mnie odrzucili. Nie chcę nadwyrężać cierpliwości przyjaciół.

Czuję się jak obrzydliwy robal

Niech mnie ktoś zbije za te myśli, przecież to nieprawda: jestem inteligentna, ładna, przy odrobinie wysiłku poradzę sobie. Skąd we mnie ten pęd do autodestrukcji?....

Każdy ma chwile zwątpienia.I napewno jest tak jak napisałas w ostatnich zdaniach czyli napewną jestes inteligentną, ładną i sympatyczna dziewczynąPozdrawiam

[anamnezis]

Jesteśmy teraz na "Intymnie"
Tyle dobrze, że nie na plotkowym razem z tą całą papką, która tam jest.

[FrAnKy_PuNky]

wczoraj powiedzialam o dda rodzinie to powiedzieli ze sobie wmawiam głupoty

[Wisienki]

Napisane przez FrAnKy_PuNky

wczoraj powiedzialam o dda rodzinie to powiedzieli ze sobie wmawiam głupoty

ja nie powiem o dda w domu - znam moją rodzinkę od razu poniósłby sie krzyk, ze mi się w dupie poprzewracało, ża tato coprawda pił ale nie był alkoholikiem, że szykaluje honor rodziny i za przeproszeniem kalam własne gniazdo, że nie tak mnie wychowywali...... że o takich rzeczach nie mówi sie publicznie, nawet na forum internetowym...

[dioska]

Napisane przez Wisienki

ja nie powiem o dda w domu - znam moją rodzinkę od razu poniósłby sie krzyk, ze mi się w dupie poprzewracało, ża tato coprawda pił ale nie był alkoholikiem, że szykaluje honor rodziny i za przeproszeniem kalam własne gniazdo, że nie tak mnie wychowywali...... że o takich rzeczach nie mówi sie publicznie, nawet na forum internetowym...

O dda trzeba mówić, ale nie zawsze warto. Tutaj możemy to robić szczerze i bez strachu o jakieś szykany. Ale sama spotkałam się już kilkakrotnie z brakiem zrozumienia, dlatego ograniczam swoją wylewność co do tego tematu

[szkubana]

ja też DDA

[Mysia_]

Też należę do DDA.
Tata jest alkoholikiem. Kiedyś przestał pić na 1,5 roku, był spokój, było cudownie. Cała nasza rodzina przynajmniej na trochę odżyła psychicznie. Długo nie wytrzymał.Teraz znowu pije. teraz ejstem już dorosła, mniej się przjemuję, mniej wstydzę. Pamiętam jak byłam młodsza, jak wychodziłam z koleżankami, a wiedziałam ze On pije, wszędzie się rozglądałam, czy nie idzie On, bałam się wstydziłam. Jak byłam młodsza robił awantury, czasem mamie sie dostało, mnie nigdy nie uderzył choć raz podniósł rękę, ale nie zrobił tego. Na dzień dzisiejszy pije owszem, ale nie robi juz awantur, jest spokojnie przynajmniej. Mama jest zniszczona psychicznie. Ja? Też, choć ejstem młoda.Teraz zaczynam mieć do tego wszystkiego dystans, ale wiem, że to wszystko zostawi trwały slad na mojej psychice. Pozdrawiam, trzymajcie się

[anamnezis]

Nie wiedziałam, że aż tyle Was jest. Myslałam sobie może 2, 3 wizażanki
Przykre to, że aż tyle, ale z drugiej strony cieszę się, że się ujawniacie
Mysia_ witaj bytomianko

[Apiska]

Wita kolejna osoba , ktora należy do grona DDA...
Trafilam na ten temat na wizazu przypadkiem. Powiem szczerze, że mnie przeraziło, że są tu osoby takie jak ja...
Pierwszy raz usłyszalam-wyczytałam o DDA w internecie na ich nieoficjalnej stronie...Zaczelam czytać opisy innych ludzi i ....zrozumiałam, że ja również taka jestem.
Alkohol w moim domu jest od mojego urodzenia...Dobrze, że mam brata, który od małego się mną zajmowal. Matka pije od kiedy się urodziłam, tata od 5 lat. Nie mam żadnych wspomnień związanych z mama, wręcz jej teraz nienawidze, lecz bywają momenty że rozmawiamy, ale niezbyt długo to trwa, zawsze schodzi na kłotnie. Tate pamiętam dobrze, byłó cudownie, byłam nazywaną "córeczką tatusia". Małżeństwo moich rodziców nie było udanej. W domu dochodziło do rękoczynów, w ruch szły noże...MAtka co wieczór była nieprzytomna..Tata nie mógł tego znieść, znalazlam sobie Kochankę u której zamieszkaliśmy...Trwało to 3 lata, był to najgorsze 3 lata mojego zycia, nie chciałabym do tego wrócić. Po tych 3 latach wróciliśmy do domu <rodzice nie mieli rozwodu i nie maja do tej pory>. Do dnia dzisiejszego mieszkamy razem, ale nie mogę nazwać tego rodziną. W szkole koleżanki nigdy nic nie słyszały o mojej mamie, nigdy o niej nie wspominałam, bo się jej wstydziłam. O ojcu wiedzą, że pije...Codzinnie pije, nie w domu a pod sklepem, mają swoją ekipe<żadne menelstwo, po prostu ogrodek piwny>. Często przychodzi wstawiony, a ja na każde usłyszenia wsadzania klucza do drzwi, serce bije jak oszalałe, jak by chciało uciec. Byly ostre awantury, dwa razy były 'okazje' abym oberwala po twarzy. Od matko to była normalka, każda sytuacja, np nie kupienia proigramu telewizyjnego czy też papierosów kończy się awanturą i wyzwiskami w moją stronę. Opróćz alkoholizmu w moim domu gościły kradzieże...Tak, matka kradła mi każdy grosik, nigdy nic od niej nie dostałam. Do tej pory nie trzymam pieniądzy w domu, albo daje do koleżanki, albo od razu wplacam do Banku.
Tacie mogę zawdzięczyć dużo: utrzymuje mnie, dba o mnie, lecz kiedyś było o wiele lepiej. Są momenty, że go nie nawidze ale w głebi duszy go kocham
Wiele razy mówiłam: "Boże, zabierz mi matke, a odmień ojca".
Brat wyrwał się z domowego piekła, znalazł kobiete, okazało sie że i ona jest DDA. Nie wiem czy mój brat zna to określenie, ale Jej i Nasza rodzina są b. podobne, alkohol to podstawa każdego dnia.
Czytając wasze wypowiedzi widze siebie. Jestem typem samotnika, mogłabym całymi dniami przesiadywać w domu, znajomi ciągle namawiają mnie na wyjścia, a ja po prostu się....boje...Każdy kontakt z nową osobą wywołuje u mnie ogromny strach, zawroty głowy...Do tego mam okropną przypadłość: Czerwienie się na buzi. Przez to staje się mnie pewna siebie.
Nie jestem typem dobrej uczennicy, raczej normalnej. Alkohol wywołuje u mnie wstręt, lecz okazyjnie lubie wypić.
Nie potrafie związać się z mężczyzną, boję się ich, boję się bliskości, czułości...A zarazem pragne tego...

Dziękuję, że taki wątek zostal założony, przynajmniej mogłam rąbek mojego życia gdzieś napisac..
Dziewczyny musimy być silne.

[meesha]

no to ja chyba tez... ale nie potrafie jeszcze o tym mowic- za kazdym razem jak probuje pozbierac moja historie do kupy to placze... moze kiedys i w ogole za duzo placze- przy kazdej okazji... mam zszargane nerwy a przeciez juz od ponad 2 lat mam spokoj w domu...





(apiska)

[Mysia_]

Napisane przez anamnezis

Nie wiedziałam, że aż tyle Was jest. Myslałam sobie może 2, 3 wizażanki
Przykre to, że aż tyle, ale z drugiej strony cieszę się, że się ujawniacie
Mysia_ witaj bytomianko

Witaj anamnezis Ja tez nie wiedziałam, że tyle Nas może byc

Napisane przez Apiska

Wita kolejna osoba , ktora należy do grona DDA...
Trafilam na ten temat na wizazu przypadkiem. Powiem szczerze, że mnie przeraziło, że są tu osoby takie jak ja...
Pierwszy raz usłyszalam-wyczytałam o DDA w internecie na ich nieoficjalnej stronie...Zaczelam czytać opisy innych ludzi i ....zrozumiałam, że ja również taka jestem.
Alkohol w moim domu jest od mojego urodzenia...Dobrze, że mam brata, który od małego się mną zajmowal. Matka pije od kiedy się urodziłam, tata od 5 lat. Nie mam żadnych wspomnień związanych z mama, wręcz jej teraz nienawidze, lecz bywają momenty że rozmawiamy, ale niezbyt długo to trwa, zawsze schodzi na kłotnie. Tate pamiętam dobrze, byłó cudownie, byłam nazywaną "córeczką tatusia". Małżeństwo moich rodziców nie było udanej. W domu dochodziło do rękoczynów, w ruch szły noże...MAtka co wieczór była nieprzytomna..Tata nie mógł tego znieść, znalazlam sobie Kochankę u której zamieszkaliśmy...Trwało to 3 lata, był to najgorsze 3 lata mojego zycia, nie chciałabym do tego wrócić. Po tych 3 latach wróciliśmy do domu <rodzice nie mieli rozwodu i nie maja do tej pory>. Do dnia dzisiejszego mieszkamy razem, ale nie mogę nazwać tego rodziną. W szkole koleżanki nigdy nic nie słyszały o mojej mamie, nigdy o niej nie wspominałam, bo się jej wstydziłam. O ojcu wiedzą, że pije...Codzinnie pije, nie w domu a pod sklepem, mają swoją ekipe<żadne menelstwo, po prostu ogrodek piwny>. Często przychodzi wstawiony, a ja na każde usłyszenia wsadzania klucza do drzwi, serce bije jak oszalałe, jak by chciało uciec. Byly ostre awantury, dwa razy były 'okazje' abym oberwala po twarzy. Od matko to była normalka, każda sytuacja, np nie kupienia proigramu telewizyjnego czy też papierosów kończy się awanturą i wyzwiskami w moją stronę. Opróćz alkoholizmu w moim domu gościły kradzieże...Tak, matka kradła mi każdy grosik, nigdy nic od niej nie dostałam. Do tej pory nie trzymam pieniądzy w domu, albo daje do koleżanki, albo od razu wplacam do Banku.
Tacie mogę zawdzięczyć dużo: utrzymuje mnie, dba o mnie, lecz kiedyś było o wiele lepiej. Są momenty, że go nie nawidze ale w głebi duszy go kocham
Wiele razy mówiłam: "Boże, zabierz mi matke, a odmień ojca".
Brat wyrwał się z domowego piekła, znalazł kobiete, okazało sie że i ona jest DDA. Nie wiem czy mój brat zna to określenie, ale Jej i Nasza rodzina są b. podobne, alkohol to podstawa każdego dnia.
Czytając wasze wypowiedzi widze siebie. Jestem typem samotnika, mogłabym całymi dniami przesiadywać w domu, znajomi ciągle namawiają mnie na wyjścia, a ja po prostu się....boje...Każdy kontakt z nową osobą wywołuje u mnie ogromny strach, zawroty głowy...Do tego mam okropną przypadłość: Czerwienie się na buzi. Przez to staje się mnie pewna siebie.
Nie jestem typem dobrej uczennicy, raczej normalnej. Alkohol wywołuje u mnie wstręt, lecz okazyjnie lubie wypić.
Nie potrafie związać się z mężczyzną, boję się ich, boję się bliskości, czułości...A zarazem pragne tego...

Dziękuję, że taki wątek zostal założony, przynajmniej mogłam rąbek mojego życia gdzieś napisac..
Dziewczyny musimy być silne.

Apiska
Jak czytam te wszystkie Wasze przeżycia, emocje, odczucia związane z alkoholizmem rodziców, to tak jakbym czytała o sobie.

[Apiska]

meszuś Ja nie tyle co płacze jak myśle o tym, co się smuce. Tyle moich koleżanek ma 'normlane doby'.
Nie mówie, że ja nie mam normlanego, ale w innym tego slowa znaczeniu. Mam gdzie spać, co jeść, są i wypasy w jedzeniuu. Mam ciepła wode, mam ciepło w zime, ale to nie wszystko....Najgorsze że nie ma miłości...
Ciesze się, że są tu osoby takie co ja..

[meesha]

ja placze bo mam nerwice i dlatego tez, ze jak czytam ten watek to o tym wszystkim mysle.. dotychczas staralam sie nie myslec o tym bo i tak nie mialam z kim pogadac... teraz tym bardziej- mama ma nowego partnera i marze o tym zeby wyjechac juz na studia, bo czuje sie niepotrzebna w domu...

[Nadin]

meesha

[Apiska]

meszuś ja również chcę jak najszybciej się ryrwać z domu...Eh.

[meesha]

wiecie co wam powiem... wkurza mnie to... wkurza mnie ze przez mojego ojca i reszte rodziny ja dzisiaj musze sie meczyc... ze to tak bardzo na mnie wplynelo i ze nie potrafie sobie z tym poradzic:/

nadin

[kroofk@]

Napisane przez Apiska

Alkohol w moim domu jest od mojego urodzenia

U mnie to samo, ale tylko od strony ojca.
Właśnie dzisiaj mam kolejny "wspaniały" dzień...

Napisane przez Apiska

Do dnia dzisiejszego mieszkamy razem, ale nie mogę nazwać tego rodziną

U mnie jakiś czas temu coś pękło i przez to mojego ojca nienawidzę. To jest jedyne uczucie, które do niego w tej chwili żywię.

Napisane przez Apiska

Często przychodzi wstawiony, a ja na każde usłyszenia wsadzania klucza do drzwi, serce bije jak oszalałe, jak by chciało uciec. Byly ostre awantury, dwa razy były 'okazje' abym oberwala po twarzy

Mój to samo. Pije też w domu. Kupuje sobie wódkę i piwo. Piwem popija wódkę... I na okrągło jest jedna wielka awantura....
Nie raz zdarzyło się, że dostałam.

Napisane przez Apiska

Brat wyrwał się z domowego piekła, znalazł kobiete, okazało sie że i ona jest DDA. Nie wiem czy mój brat zna to określenie, ale Jej i Nasza rodzina są b. podobne, alkohol to podstawa każdego dnia.
Czytając wasze wypowiedzi widze siebie. Jestem typem samotnika, mogłabym całymi dniami przesiadywać w domu, znajomi ciągle namawiają mnie na wyjścia, a ja po prostu się....boje...Każdy kontakt z nową osobą wywołuje u mnie ogromny strach, zawroty głowy...Do tego mam okropną przypadłość: Czerwienie się na buzi. Przez to staje się mnie pewna siebie.
Nie jestem typem dobrej uczennicy, raczej normalnej. Alkohol wywołuje u mnie wstręt, lecz okazyjnie lubie wypić.
Nie potrafie związać się z mężczyzną, boję się ich, boję się bliskości, czułości...A zarazem pragne tego... (...) Dziewczyny musimy być silne.

Mój brat też się ożenił. Wyprowadził się do żony. I cieszę się, że Mu się udało. On ma tam zupełnie inaczej. Kiedy byłam na zaręczynach miałam ochotę z tamtąd wyjść. To nie przez to, że tam było źle... Wręcz przeciwnie. Ja nie potrafię przebywać w domu, w którym rodzice się nawzajem szanują. Bo jeśli widzę ten szacunek chce mi się ryczeć i uciekać jak najdalej. I w tym momencie pojawia się też w mojej głowie pytanie - czemu u mnie tak nie może być. Boję się również ludzi, poznawania nowych osób, kontaktów, czułości. Każde miłe słowo od jakiejkolwiek osoby jest dla mnie jednym wielkim zaskoczeniem. Czuję się wtedy bardzo dziwnie. Czerwienienie się też u mnie występuje... Alkohol - lubię wypić okazjonalnie piwo. Ale mam swoją granicę, poza którą nie wyjdę. Nie chcę i nie potrafię. Co do facetów - Apisko dobrze to ujęłaś - boję się ich, boję się bliskości, czułości a zarazem pragnę tego. Wiem, że być może faceci ten strach wyczuwają i ode mnie się odsuwają.

Anamnezis - jeszcze raz dziękuję Ci za założenie tego wątku. Nawet nie wiesz jak bardzo nam tym pomogłaś.
Takie wygadanie się dużo daje.

[Apiska]

Napisane przez kroofk@

U mnie to samo, ale tylko od strony ojca.
Właśnie dzisiaj mam kolejny "wspaniały" dzień...

Napisane przez kroofk@

U mnie jakiś czas temu coś pękło i przez to mojego ojca nienawidzę. To jest jedyne uczucie, które do niego w tej chwili żywię.

Ja nie nienawidze mojego ojca, bardziej matke, bo przez nią wszystko się stało. Popadliśmy w długi, ktore splacaliśmy przez lata...

Napisane przez kroofk@

Pije też w domu. Kupuje sobie wódkę i piwo. Piwem popija wódkę... I na okrągło jest jedna wielka awantura...

Mój nie pije w domu.

Napisane przez kroofk@

Mój brat też się ożenił. Wyprowadził się do żony. I cieszę się, że Mu się udało. On ma tam zupełnie inaczej. Kiedy byłam na zaręczynach miałam ochotę z tamtąd wyjść. To nie przez to, że tam było źle... Wręcz przeciwnie. Ja nie potrafię przebywać w domu, w którym rodzice się nawzajem szanują. Bo jeśli widzę ten szacunek chce mi się ryczeć i uciekać jak najdalej. I w tym momencie pojawia się też w mojej głowie pytanie - czemu u mnie tak nie może być. Boję się również ludzi, poznawania nowych osób, kontaktów, czułości. Każde miłe słowo od jakiejkolwiek osoby jest dla mnie jednym wielkim zaskoczeniem. Czuję się wtedy bardzo dziwnie. Czerwienienie się też u mnie występuje...

Ja mam to samo, źle mi się robi, gdy widzę brata tulącego się. Cieszę się, że jest szczęsliwy, ma rodzinę, dwójkę dzieci...Ale za każdym razem jak jestem u nich to jestem szczęsliwa. Szkoda, że to trwa tak krótko.
Tak samo nie potrafię patrzeć na cierpienie moich bliskich, przykłądem była obecna operacja mojego brata na kolano. Przy każdym pobycie u niego w szpitalu byłam oschła, nie potrafiląm si,ę uśmiechnać, czułam złość...Gdy tylko wychodziłam ze szpitala od razu humor mi wracal. Chyba nie potrafię patrzeć na cierpienie innych, czuje złośc do sienie.

[kroofk@]

Napisane przez Apiska

Dzięki.

Napisane przez Apiska

Ja nie nienawidze mojego ojca, bardziej matke, bo przez nią wszystko się stało. Popadliśmy w długi, ktore splacaliśmy przez lata...

Wiem, napisałam tak, bo Ty masz "taką" mamę, a ja "takiego" ojca.

Napisane przez Apiska

Mój nie pije w domu.

Mój prawie tylko...zwykle...ale poza domem też.

Nie potrafiłabym znieść krzywdy moich bliskich - czyt. mojej mamy i brata.
Czułabym złość sama na siebie, że im coś się stało, a nie mnie.

[anamnezis]

Napisane przez meesha

wiecie co wam powiem... wkurza mnie to... wkurza mnie ze przez mojego ojca i reszte rodziny ja dzisiaj musze sie meczyc... ze to tak bardzo na mnie wplynelo i ze nie potrafie sobie z tym poradzic:/

nadin

To jest pierwszy krok z "leczeniu" się z DDA. Uświadomienie sobie swojej bezsilności wobec skutków uzależnienia i tego, że przestało się kierować swoim życiem.
Bolesne, ale pewnego rodzaju katharsis.
Milowy krok z pomaganiu sobie z tym.

kroofk@ cieszę się
Jeśli to bym chociaż troszkę pomogło, chociaż tyci tyci, to mogę założyć i sto takich Nawet jeśli mam za to dostać bana

Żegnam Was na miesiąc Nie piszcie proszę za dużo, bo w życiu nie przeczytam tego wszystkiego
Chociaż może uda mi się do Was zajrzeć
Śiskam Was

[Apiska]

Amnezis a gdzie wybyłas?

[FrAnKy_PuNky]

DzieN Dobry Wszystkim
Własnie sie obudziłam i pierwsze co zrobiłam to do komputera i czytam wątek! Witam wszystkie dziewczyny co do Nas dołączyły wiecie co ja czuje z Wami jaką więź ,bo tylko Wy potraficie zrozumieć co tak naprawde czuje ... za co Wam bardzo dziękuje
U mnie jest spokój i z Tatą jest jaknajbardziej pozytywnie, ale gdzieś w środku ciagle sie boje... ze to wróci! Chciałabym zeby u tych dziewczyn u których ten koszmar trwa wszystko sie dobrze ułożyło! musimy nauczyć sie normalnie żyć... i nie wiem jak Wam ale mi ten wątek bardzo pomaga bo wiem ze niejestem sama , jedyna ... ze wcale nie jestem dziwna! Dziękuje jeszcze raz

I miłego dzionka życze pełnego uśmiechów

[dioska]

Dziewczynki moje kochane.

Chcę Wam napisać coś bardzo ważnego.

Mój tata nie pije od jakichś dwóch lat. Były gorsze i lepsze okresy, momentami było z nim naprawdę źle. Myślę jednak, że nasza rodzina nie jest aż tak skrajnym przypadkiem, bo nigdy nie było w niej przemocy. Aczkolwiek swoje przeżyłam i cały czas odczuwam skutki bycia dda. Na pewno niejedna z was przeżyła więcej, inne może mniej, nie o porównywanie tutaj chodzi.

Chcę wam napisać, że bardzo kocham mojego tatę. Bardzo go szanuję, mimo że gdzieś w głowie mam jeszcze obrazy, kiedy wracał do domu brudny, śmierdzący i nieprzytomny, kiedy mój brat z sąsiadem wnosili go na górę, bo sam nie był w stanie wejść... Nadal pamiętam, jak waliło mi serce, kiedy słyszałam jak wkłada klucz w zamek - i już wtedy wiedziałam czy dzisiaj będzie trzeźwy czy pijany. Gdzieś w podświadomości wiem, ile łez wylałam, ile nerwów straciłam, ile problemów musieliśmy z mamą i bratem pokonać z powodu picia taty właśnie. Ile wstydu, ile kłamstw, ile stresu...

Mimo wszystko dzisiaj - kiedy od dwóch lat widzę MOJEGO tatę - inteligentnego, mądrego człowieka z poczuciem humoru, z pasjami, które realizuje - po prostu nie myślę o tym, co było.

Doskonale zdaję sobie sprawę, że to może wrócić w każdej chwili. Ale też wiem, jak ważne jest to, co mam teraz. Wiem, jak ważne jest to, żebym mu pokazywała, jak bardzo go kocham i jak bardzo się cieszę, że daje sobie z tym radę.

Ślad w mojej psychice zostanie na zawsze. Ale też chyba nie umiem zrzucać całej winy na niego, bo wiem, że to choroba i że jemu z piciem też nie było wcale dobrze. Pamiętam, jak za każdym razem się męczył, kiedy przestawał pić po 2-3-tygodniowych ciągach. Drgawki, fale potu, niesamowita męczarnia. Serce mi się krajało, kiedy na niego patrzyłam, a jednocześnie było we mnie tyle złości, nienawiści i wściekłości. Po prostu mnie rozrywało.

Wiem, że to nie do końca jego wina, ale w żadnym razie nie obwiniam też ani siebie, ani mamy, ani nikogo.

Chcę wam tylko napisać, że - wbrew pozorom - rzadko myślę teraz o tym złym, co było. Patrzę na mojego tatę, który od roku szaleje na punkcie swojego jedynego wnuka (mojego bratanka), który potrafi się smiać, cieszyć pięknem świata, doceniać to, że ma nas. A przecież już tak niewiele brakowało, żeby nie było NAS, naszej rodziny.

Patrzę na człowieka, który w pewnym sensie nieświadomie wyrządził nam wiele krzywdy (psychicznie), ale nie myślę teraz o tym.

Wiem, że u wielu z was koszmar nadal trwa i mój wpis wcale nie ma na celu sprawienia, żebyście wszystko wybaczyły albo zapomniały.

Chciałam się podzielić tym, co czuję, bo uważam, że to w pewnym sensie niesamowite. Wybaczenie przyszło mi bardzo łatwo, chociaż kiedyś wydawało mi się, że go znienawidzę na zawsze.

[meesha]

ja chyba powinnam go nienawidzic za to co robil... ale nie umiem- pierwsze moje 15 lat zycia byl ojcem- wiecznie pijanym... pozniej zachorowal na raka- spedzil 2 lata w domu lezac w lozku i wtedy stal sie tatą... te 2 lata choroby sprawily ze go pokochalam- zaprzyjaznilismy sie i strasznie za nim tesknie, bo juz od ponad 2 lat nie zyje.... dzis pojade na cmentarz i chociaz czuje ze wyrzadzil mi wiele krzywd, ja wole pamietac te ostatnie mile chwile i wole go kochac niz nienawidzic...

[witch_18]

Właściwie to i ja tu pasuję.Choć to nie mój ojciec był alkoholikiem,a ojczym,ale wiem dobrze jak to jest mieć piekło w domu.Mój ojczym był nie dość,że alkoholikiem to i dużym dzieckiem,którym trzeba było się opiekować.Gdy miał przerwy w piciu i Mama załatwiła mu pracę to musiała każdego dnia wstawać,żeby on przypadkiem nie zaspał,żeby miał kanapki,nie zapomniał o bilecie i się nie spóźnił.Oczywiście szybko robote tracił,bo pił.Nigdy nic go nie obchodziło,rachunki,który przychodziły na niego zostawiał Mamie,gdy w domu nie było co jeść to on się nie przejmował,bo wiedział,że i tak Mama coś załatwi dla nas,bo nie pozwoli,żeby jej dzieci były głodne.Gdy mówiła,że nie ma na książki dla nas to on mówił,żebyśmy nie szli do szkoły,bo po co?A jak kupywała coś do domu typu mikrofalówka czy antena satelitarna albo nawet nam nowe ciuchy,buty to też było słychać 'a po co to,nie masz na co pieniędzy wydawać,przecież macie już,itp,itd.'.Sam nie pracował i wszczynał awantury,gdy Mama chodziła do drugiej pracy,żeby nas utrzymać.Gdy Ona wyjeżdżała na szkolenia to ja,kilkunastoletnie dziecko musiałam codziennie rano chodzić do sklepu i robić zakupy tak,żebyśmy mieli co jeść i,żeby nam starczyło do powrotu Mamy.On się tym nie przejmował.Nienawidziłam ojczyma całe życie i to się chyba nigdy nie zmieni.Bo nigdy nie zapomnę tych awantur i wyzwisk,jak chodziliśmy spać do ciotki,bo baliśmy się z młodszym bratem zostać z nim sami.Nigdy nie uderzył mnie czy brata,na Mamę podniósł raz rękę.Tym jednym razem zaprzepaścił swoją szansę na dalsze mieszkanie z nami.Wyprowadziliśmy się,Mama kupiła sobie mieszkanie i w końcu mamy święty spokój.Od razu jest inna atmosfera,nie trzeba niczego ukrywać,Mama nawet zauważyła,że od razu zaczęliśmy jeść więcej I choć teraz jak o nim pomyślę to czasami robi mi się go szkoda,ale całe życie pracował na to co go teraz spotkało.

EDIT: Nie wiedziałam,że takie długie to będzie

[natka294]

chyba ja tez sie moge podpisac pod tym. bardzo ciezko mi to przychodzi.kłastwa juz takie smieszne ze dwu letnie dziecko by zrozumialo,oszustwa,brak pieniedzy tylko mama nas musi utrzymywac a on oczywiscie żeruje,awantury,przekrety .nie nawidze mojego tatyi nie mam do niego szacunku z to co nam zrobil mimo ze tam w srodku go kocham ale tlumie to uczucie czasem mi zal i jak jest trzezwy jest ok.nie raz mowi do mnie milo ale ja nie potrafie nie odpysknac nie umiem boje sie ze jak odpowiem tez dobrze tatus to ze sie ponize.on i tak na drugi dzien przyjdzie wstawiony.na nic gorsza nie da.gdyby nie ja i moja mama zginelibysmy poprostu.za to moja mame kocham najbardziej na swiecie tyle lat wytrzymuje i jest zawsze z nami i dla nas podziwiam ja. moj tz nigdy nie mial takiego domu teraz wie jak to przezywam i co sie dzieje ze mna, nie raz placze wtulona jak male dziecko w jego ramiona i blagam go zeby mnie zabral ze soba,do siebie..az teraz mam swieczki w oczach piszac to.boje sie ze kiedys i on bedzie pil chociaz wiem ze on nie popija, czasem od okazji jak kazdy.zawsze zazdroscilam kolezanka normlanego spokojnego domu ja tego nie mialam.moj brat przez to ma problemy z samym soba.nigdy mu tego nie wybacze

nie wiedzialam ze jest cos takiego jak dda dzieki kochane za uswiadomienie wiem ze tutaj mam wsparcie.bo rozumiemy sie

[FrAnKy_PuNky]

coraz więcej Nas na tym wątku...