Psychiatra- cz 3

[wadera4]

Napisane przez Madlen__18

Wadera: depresja ma różne oblicza, przy diagnozie nie trzeba miec totalnie wszystkich objawów (masa tego jest), żeby ją stwierdzić.
Ad psychiatry to powinien cię zapytać czy leczyłaś się gdzieś wcześniej - jest to bardzo ważne np przy późniejszym doborze leków.
Zatajanie diagnozy nie ma sensu, to, że psychiatra będzie wiedzieć w niczym nie zaszkodzi. Jeśli pojawiłby się jakiś sygnał, który mówi o tym, że nie jest to depresja, to i tak go zauważy.
A tak przynajmniej ma obraz jak na ciebie działało poprzednie leczenie i co zrobić, aby teraz było lepiej.

Dziękuję.. ale problem tkwi właśnie w tym, że wtedy ten lek nic nie dawał.. żadnej poprawy.. może ktoś mi wytłumaczy czy ten lexapro to w ogóle skuteczny środek?
dużo tu czytam o Waszych problemach, np. obsesja sprawdzania gazu, zamkniętych drzwi itd. ja z kolei zamartwiam się o bliskich.. kiedy mój tż wyjeżdża w trasę boję sie o niego panicznie. wystarczy, że nie odpisze przez pół godziny na smsa, albo nie odbierze telefonu.. robi mi się gorąco i mam najgorsze myśli.. albo kiedy nie mam z nim kontaktu a dzwonią do mnie jego rodzice - od razu w myślach najgorsze scenariusze.. skąd to się bierze?.. pamiętam, że gdy byłam mała tak samo martwiłam się o mamę. wychowałam się bez ojca, mój brat chodził już do szkoły, a kiedy ona wychodziła na chwilę do sklepu ja wpadałam w panikę. miałam wtedy 5-6 lat i pamiętam jak wychodziłam na korytarz, patrzyłam kiedy przyjedzie winda, wyglądałam przez okno.. a nie daj Boże jechała akurat karetka.. to było straszne i uświadomiło mi teraz, jak wcześnie zaczęły się moje "problemy'...
najgorsze jest to, że ostatnio coraz częściej uciekam przed tym wszystkim w alkohol. na początku daje ulgę, ale po kilku głębszych rzeczywistość jest jeszcze gorsza, a strach ma coraz większe oczy......

[maczupikczu]

pozniej doczyta wac co pisalyscie bo teraz ide na urodziny, choc troche mi sie nie chce
napisalam do Andrzeja z pytaniem czy moge przyjechac i kiedy i za ile $
odpisal, ze 22 ma wolne mam byc ok 12 i nawet odbierze mnie z dworca o kasie nic nie wspomnial ale i tak wezme, jade we wtorek zatem do niego :boisie:
kawa tak mam daleko i drogo do wawy, ale teraz walcze o swoje nie tylko zdrowie ale i zycie, bo juz dluzej nie wytrzymam zyc w takim smutku i napieciu, licze ze Andrzej mi pomoze, a jak ie to zrezygnuje z jego pomocy
mega sie boje bo pierwszy raz bede w warszawie i to jeszcze sama
ale dam rade chce walczyc o siebie jeszcze, coz mi pozostalo..jedynie smierc, ale moze da sie ja odroczyc gdybym ozdrowiala
do pozniej kochane

[Anatomia]

Napisane przez wadera4

Dziękuję.. ale problem tkwi właśnie w tym, że wtedy ten lek nic nie dawał.. żadnej poprawy.. może ktoś mi wytłumaczy czy ten lexapro to w ogóle skuteczny środek?
dużo tu czytam o Waszych problemach, np. obsesja sprawdzania gazu, zamkniętych drzwi itd. ja z kolei zamartwiam się o bliskich.. kiedy mój tż wyjeżdża w trasę boję sie o niego panicznie. wystarczy, że nie odpisze przez pół godziny na smsa, albo nie odbierze telefonu.. robi mi się gorąco i mam najgorsze myśli.. albo kiedy nie mam z nim kontaktu a dzwonią do mnie jego rodzice - od razu w myślach najgorsze scenariusze.. skąd to się bierze?.. pamiętam, że gdy byłam mała tak samo martwiłam się o mamę. wychowałam się bez ojca, mój brat chodził już do szkoły, a kiedy ona wychodziła na chwilę do sklepu ja wpadałam w panikę. miałam wtedy 5-6 lat i pamiętam jak wychodziłam na korytarz, patrzyłam kiedy przyjedzie winda, wyglądałam przez okno.. a nie daj Boże jechała akurat karetka.. to było straszne i uświadomiło mi teraz, jak wcześnie zaczęły się moje "problemy'...
najgorsze jest to, że ostatnio coraz częściej uciekam przed tym wszystkim w alkohol. na początku daje ulgę, ale po kilku głębszych rzeczywistość jest jeszcze gorsza, a strach ma coraz większe oczy......

Każdy lek jest skuteczny, ale nie każdy jest odpowiedni dla danej osoby Ja biorę lexapro, ale razem z Anafranilem i trochę pomagają w takim połączeniu.

Jeśli lexapro nie działał to teraz pewnie dostaniesz coś innego, jest tych leków bardzo dużo.

A co do tych lęków o najbliższych- mam dokładnie to samo! To jest totalna obsesja w moim przypadku. Panikuję np jak ktoś nie odbiera telefonu do tego stopnia że wymiotuję z nerwów. A za to jak już odbierze...boże jaka to jest ulga...

[KawaMarcepanowa]

Napisane przez maczupikczu

pozniej doczyta wac co pisalyscie bo teraz ide na urodziny, choc troche mi sie nie chce
napisalam do Andrzeja z pytaniem czy moge przyjechac i kiedy i za ile $
odpisal, ze 22 ma wolne mam byc ok 12 i nawet odbierze mnie z dworca o kasie nic nie wspomnial ale i tak wezme, jade we wtorek zatem do niego :boisie:
kawa tak mam daleko i drogo do wawy, ale teraz walcze o swoje nie tylko zdrowie ale i zycie, bo juz dluzej nie wytrzymam zyc w takim smutku i napieciu, licze ze Andrzej mi pomoze, a jak ie to zrezygnuje z jego pomocy
mega sie boje bo pierwszy raz bede w warszawie i to jeszcze sama
ale dam rade chce walczyc o siebie jeszcze, coz mi pozostalo..jedynie smierc, ale moze da sie ja odroczyc gdybym ozdrowiala
do pozniej kochane

Super cieszę się z Tobą i zazdroszczę, zanim ja się z nim spotkam to pewnie trochę minie, ech... w każdym razie oczywiście, ile byś nie miała do W-wy warto walczyć, odległość nie gra roli.

[blueone]

Napisane przez maczupikczu

pozniej doczyta wac co pisalyscie bo teraz ide na urodziny, choc troche mi sie nie chce
napisalam do Andrzeja z pytaniem czy moge przyjechac i kiedy i za ile $
odpisal, ze 22 ma wolne mam byc ok 12 i nawet odbierze mnie z dworca o kasie nic nie wspomnial ale i tak wezme, jade we wtorek zatem do niego :boisie:
kawa tak mam daleko i drogo do wawy, ale teraz walcze o swoje nie tylko zdrowie ale i zycie, bo juz dluzej nie wytrzymam zyc w takim smutku i napieciu, licze ze Andrzej mi pomoze, a jak ie to zrezygnuje z jego pomocy
mega sie boje bo pierwszy raz bede w warszawie i to jeszcze sama
ale dam rade chce walczyc o siebie jeszcze, coz mi pozostalo..jedynie smierc, ale moze da sie ja odroczyc gdybym ozdrowiala
do pozniej kochane

gratuluje podjęcia odważnej decyzji, będę trzymać kciuki żeby wszystko sie udało! powodzenia i daj koniecznie znać jak poszło

[euphoriall]

Przeżyłam to spotkanie. Było nawet całkiem miło. Dziewczyna sympatyczna ale strasznie znerwicowana. Śmiałyśmy się, że obie tak strasznie bałyśmy się ze sobą zobaczyć (ona ma fobie społeczną) i nie wiedziałyśmy o czym będziemy rozmawiać, a co będzie jak każda z nas będzie się bała odezwać. Nawet nie miałam przy niej żadnych lęków, czułam się swobodnie.

Martwi mnie natomiast fakt, że chyba straciłam jedną koleżankę. Ostatnim razem jak się z nią spotkałam miałam straszny atak - że ona mnie sprawdza, że wszystko co powiem to wykorzysta przeciwko mnie. Boję się jej, chyba już się z nią nie zobaczę. Ale z drugiej strony mi trochę szkoda tej znajomości bo bardzo fajnie mi się z nią rozmawiało. Tylko że ten lęk jest tak silny.

[Anatomia]

Napisane przez euphoriall

Przeżyłam to spotkanie. Było nawet całkiem miło. Dziewczyna sympatyczna ale strasznie znerwicowana. Śmiałyśmy się, że obie tak strasznie bałyśmy się ze sobą zobaczyć (ona ma fobie społeczną) i nie wiedziałyśmy o czym będziemy rozmawiać, a co będzie jak każda z nas będzie się bała odezwać. Nawet nie miałam przy niej żadnych lęków, czułam się swobodnie.

Martwi mnie natomiast fakt, że chyba straciłam jedną koleżankę. Ostatnim razem jak się z nią spotkałam miałam straszny atak - że ona mnie sprawdza, że wszystko co powiem to wykorzysta przeciwko mnie. Boję się jej, chyba już się z nią nie zobaczę. Ale z drugiej strony mi trochę szkoda tej znajomości bo bardzo fajnie mi się z nią rozmawiało. Tylko że ten lęk jest tak silny.

Widzisz, najczęściej tak jest że jak się już gdzieś pójdzie to okazuje się że strach był nieuzasadniony i jest fajnie

A z tą drugą koleżanką to może jeszcze poczekaj, może zrób chwilową przerwę w kontaktach, a później ten lęk się osłabi? Nie masz racjonalnych powodów żeby tak o niej myśleć, nie? Spróbuj sobie to może jakoś przetłumaczyć, chociaż wiem że to trudne...

[Madlen__18]

Napisane przez maczupikczu

pozniej doczyta wac co pisalyscie bo teraz ide na urodziny, choc troche mi sie nie chce
napisalam do Andrzeja z pytaniem czy moge przyjechac i kiedy i za ile $
odpisal, ze 22 ma wolne mam byc ok 12 i nawet odbierze mnie z dworca o kasie nic nie wspomnial ale i tak wezme, jade we wtorek zatem do niego :boisie:
kawa tak mam daleko i drogo do wawy, ale teraz walcze o swoje nie tylko zdrowie ale i zycie, bo juz dluzej nie wytrzymam zyc w takim smutku i napieciu, licze ze Andrzej mi pomoze, a jak ie to zrezygnuje z jego pomocy
mega sie boje bo pierwszy raz bede w warszawie i to jeszcze sama
ale dam rade chce walczyc o siebie jeszcze, coz mi pozostalo..jedynie smierc, ale moze da sie ja odroczyc gdybym ozdrowiala
do pozniej kochane

Super Maczupkiczu!
Trzymam za to spotkanie kciuki..
Powiem Wam, że cieszę się bardzo, ze coś się tutaj na wątku dzieje, że moja osoba mogła się przyczynić do tego w jakimś malutkim stopniu, że Maczu jedzie do Andrzeja a Pushit zadzwoniła do Moniki. To są ludzie, którym bardzo ufam i świetnie mi z myślą, że walczycie o siebie

Maczu: TY SAMA SOBIE POMOŻESZ, bo to w Tobie jest ta siła, potrzeba ci tylko drogowskazu.

Ad zamartwiania się, to miałam identycznie z tym zostawaniem sama w domu itp itd, sprawdzaniem gazu, światła itp w dzieciństwie. Przez moją niepełnosprawność i czeste pobyty w szpitalu musiałam sobie szybciej "wydorośleć" i właśnie taka mocno "lękowa" się zrobiłam. Pamiętam także natręctwa typu gaszenie światła w łazience x razy, no bo jak nie zgaszę to np coś się złego może stać moim bliskim. żyłam w takim poczuciu, że muszę "chronić ich" i zamartwiałam się przesadnie.
Natręctwa szybko mi przeszły, ale widać mam pewien typ osobowości, który się okazał pożywką dla depresji np.
Więc wiem o co chodzi.

Pytanie o NLP: skąd u was przekonanie, że to jest "czary mary" i ten strach? O_o.
Rozwińcie.

[Anatomia]

A ten Andrzej przyjmuje w Warszawie, prawda? Jakiego rodzaju problemami sie zajmuje i jaką terapię prowadzi? Może i ja bym się do niego zgłosiła...?

Co do NLP to ja po prostu niewiele o tym wiem, a czytałam na ten temat jakieś artykuły- że niepotwierdzone naukowo są te teorie, że skuteczność nieudowodniona. Ale ja wcale się tego nie boję, mnie to właśnie zainteresowało i zamierzam poczytać na ten temat więcej jak będę miałą chwilkę czasu

[pani-jesień]

Napisane przez Madlen__18

Pytanie o NLP: skąd u was przekonanie, że to jest "czary mary" i ten strach? O_o.
Rozwińcie.

NLP nie ma podstaw naukowych i choćby dlatego nie mam zaufania do tej metody.
Moja terapeutka nie stosuje technik NLP w psychoterapii, jakieś powody pewnie ma, nie wnikałam jakie, ale cieszę się z tego.

Aha, dla mnie to nie "czary-mary", tylko rodzaj manipulacji raczej.

[Madlen__18]

Hm, co do stosowania w psychoterapii to ja uważam, że niektóre z technik się przydają (np postawa ciała ws nastrój - jak sądzicie, ma to wpływ wzajemny na siebie?), ale to są raczej takie drobne zabiegi służące pacjentowi, na podstawie NLP łatwiej jest np stwierdzić czy ktoś mówi nam prawdę, czy można przypuszczać kłamstwo, dużo czyta się z gestów "między wierszami" więc to może się przydać, ale po to by widzieć więcej, lub by służyło pacjentowi.
(dużo z NLP dzieje się na poziomie nieświadomym, i nie ma tu nic z "czary mary" - niektóre rzeczy są oczywiste dla wszystkich).
Szersze stosowanie NLP w terapii nie ma sensu, bo to ma być praca pacjenta, z jego emocjami itp, po co robić coś co mogłoby "zanieczyszczać" cały proces.

---------- Dopisano o 17:35 ---------- Poprzedni post napisano o 17:21 ----------

Można też oczywiście wykorzystać NLP w niekoniecznie szczytnych celach (reklama, marketing itp) ale też myślę, że nie ma sensu przyklejać NLP jakiejś strasznie negatywnej łatki. Wiele w założeń jest bardzo sensownych, logicznych i zrozumiałych dla każdego (kotwiczenie, "linia czasu" - to się bardzo często stosuje w terapii i jest to szalenie przydatne w zasadzie a nie jest manipulacją) . Nie podoba mi się jedynie to, że szkoleń jest strasznie dużo i prowadzą je niekoniecznie kompetentni ludzie. Przez to jest tyle kontrowersji i taka.,"samowolka".Przeczy tajcie sobie którąś z książek (ale nie typu "nlp w biznesie"..) np: http://peb.pl/nauka-i-technika/10684...dzenie-do.html

tam jest do pobrania.

wiele w technik psychologicznych można by wykorzystać na "minus" niestety, nie tylko NLP. Ono ma bardzo wiele wspólnego np z mową ciała, o której każdy z nas wie. (mnie się zdarzyło parę razy że nie mogłam wyjść w szoku co mi się zadziało jak np miałam ćwiczenia z kontaktu terapeutycznego : nie stosuję NLP, znam jedynie troszkę technik, bo czytałam i miałam zajęcia, a w trakcie zajęć na własne oczy zobaczyłam, że coś tam na sens, bo się automatycznie stało.

[pani-jesień]

Napisane przez Madlen__18

Przeczytajcie sobie którąś z książek (ale nie typu "nlp w biznesie"..)

Moja terapeutka powiedziała, że NLP stosuje się właśnie m.in. w biznesie, podejrzewam, że ona prowadzi tego typu szkolenia

[euphoriall]

Napisane przez Anatomia

Widzisz, najczęściej tak jest że jak się już gdzieś pójdzie to okazuje się że strach był nieuzasadniony i jest fajnie

A z tą drugą koleżanką to może jeszcze poczekaj, może zrób chwilową przerwę w kontaktach, a później ten lęk się osłabi? Nie masz racjonalnych powodów żeby tak o niej myśleć, nie? Spróbuj sobie to może jakoś przetłumaczyć, chociaż wiem że to trudne...

Przerwę w kontakcie na pewno zrobię, czy ten lęk się osłabi to nie wiem, ostatnio coraz więcej mam tych "schiz" i dotyczą one coraz bliższych mi osób. Zdarzyło mi się nawet naskoczyć na moją mamę.
Racjonalnych powodów nie mam ale urojenia są strasznie silne. Z tym przetłumaczeniem sobie to jest tak, że ja sobie zdaję sprawę z tego, że to urojenia ale i tak się boję i np. słucham głosów, które karzą mi unikać pewnych osób, czy mówić pewne rzeczy.

[Madlen__18]

No owszem, że się stosuje, bo niektóre z technik można wykorzystać np do nakłonienia kogoś do zakupu, ale chodzi tutaj o coś innego tak na prawdę.
NLP najczęściej się wykorzystuje do poprawienia kontaktu z innymi ludźmi. "Złapania kontaktu" z ludźmi. Poprawienia z nimi relacji, lepsze ich rozumienie.
To co możemy w innych dostrzec, daje nam większą świadomość tego "czego nam brakuje", "co utrudnia" np właśnie dogadanie się. Masz też większą świadomość samego siebie, poprzez przyjrzenie się sobie.
Biznesowe książki NLPowskie odradzam z dwóch powodów:
* służą czemuś innemu niż NLP pierwotnie: czyli jak zrobić biznes, jak zrobić tak, żeby ludzie odbierali nas tak czy siak, jak zdobywać klientów itp itp. Jest tam też inna terminologia, inne metody troszkę itp.
* Takie książki są bardziej w formie poradników, czego ja nie lubię i poradników nie czytam bo w nich tyle entuzjazmu "ohów i ahów" że się to staje mało wiarygodne w ogóle.

Polecam tą niebieską książkę (jest też pomarańczowa "NLP i zdrowie" czyli jak ukierunkować swoje myślenie by to było korzystne dla zdrowia) z linku bo wyjaśnia " o so chodzi" w NLP takim jakie było pierwotnie, wykorzystywanie w biznesie było potem, jak ktoś odkrył, że się to może przydać.

---------- Dopisano o 21:11 ---------- Poprzedni post napisano o 20:54 ----------

Jeszcze odnośnie tej części nazwy, "neurolingwistyczne" czyli jak wiadomo tyczy się to słów. Czyli jaką treść niosą za sobą poszczególne słowa. Jak można mówić by poszczególni ludzie (są różne "Typy ludzi" jakby, wzrokowcy, słuchowcy itp, ten sam komunikat rozumieją inaczej, świadomość z jakim człowiekiem mamy do czynienia pomaga nam w tym by zrozumiał co mówimy, wiemy jak to robić itp)
- w biznesie np ludzie się nauczyli, że można przemycić jakąś sugestię jak się z kimś złapie kontakt, albo jak zdobyć poparcie, przekonać do czegoś, dlatego się mówi o manipulacji...
Ale NLP nie zostało stworzone w tym celu i jeśli się mówi o terapeucie, którego celem jest POMOC to nie ma się sensu bać słysząc o NLP - bo tutaj i tak pole manewru jest ograniczone.

[blueone]

Napisane przez Madlen__18

Ja nie jestem w szkole państwowej a prywatnej, zatem mamy inny program, bo nie wszystkich kryteriów musimy się trzymać, miałam troszkę takich zajęć, których normalnie nie ma - np NLP właśnie, Zajęć takich jak RTZ z Andrzejem - także nie ma, Nie ma obowiązkowych u mnie treningów psychologicznych (trening interpersonalny, "warsztat wewnętrzne dziecko", "trening intrapsychiczny" czy wreszcie "warsztat pracy z klientem" - treningi robią sobie wszyscy ludzie w temacie zwykle po studiach jako element terapii własnej_, nie wiem czy jest np psychoterapia grupowa, gdzie np prowadzimy grupę, przy współpracy z kamerą itp..Tak samo mój egzamin do dyplomu wyglądał tak, że na treningu pracy z klientem *nad morzem byłam, w maju teraz* w trakcie mieliśmy egzamin. Przyjechała sobie pani terapeutka, w sali były ustawione 2 kamery, jedna z mojej strony, druga ze strony pacjenta. I ta terapeutka odbywała pacjenta, od momentu wejścia do pseudogabinetu do wyjścia z niego. W ramach egzaminu prowadzisz normalnie pierwszą sesję z pacjentem (trzeba spełnić pewne warunki, rozpisywać się nie będe), jest to nagrywane na kamerę, egzamin ocenia 2 ekspertów spoza szkoły, żeby było obiektywniej.
Pewnie mam braki spore w wiedzy akademickiej, bo niektórych przedmiotów nie miałam do tej pory, miałam za to furę ćwiczeń, technik itp (jestem na kierunku psychoterapia, nie czysta psychologia. Kiedyś było to tylko studium 3 letnie - na poziomie licencjatu, obecnie się poszerzyło do studiów mgr - współpracujemy z drugą uczelnią i można kontynuować dalej na mgr, uzupełnia się jeśli czegoś nie było, resztę przepisują). Jeśli idę na magisterkę to muszę nadrobić część z tego czego nie było teraz na zaliczeniu, mieć zdany egzamin ten z kamerą, i obronić pracę dyplomową, normalnie jak przy licencjacie.
Moja szkoła jest inna, można na nią patrzeć inaczej niż na UJ bo poradnie lubią tylko uczelnie Państwowe, ale ja się nie czuję gorsza...na studiach zwykłych nie ma masy rzeczy które ja już mam za sobą..

Madlen tak z ciekawości zapytam: jakie masz uprawnienia po skończeniu swojej szkoły? studiujesz dziennie?

pytam ponieważ psychologia (a raczej psychoterapia) zawsze była moim cichym marzeniem...oczywiście przy założeniu, że udałoby mi sie dojść do ładu z samą sobą ale z różnych powodów nie wybrałam tych studiów, właśnie kończę inne, ale myśl o zrealizowaniu tego marzenia ciągle kołacze mi sie w głowie...

zawsze myślałam,że żeby wykonywać ten zawód trzeba być po jednolitych studiach magisterskich na jakims uniwerku

[Anatomia]

Napisane przez blueone

Madlen tak z ciekawości zapytam: jakie masz uprawnienia po skończeniu swojej szkoły? studiujesz dziennie?

pytam ponieważ psychologia (a raczej psychoterapia) zawsze była moim cichym marzeniem...oczywiście przy założeniu, że udałoby mi sie dojść do ładu z samą sobą ale z różnych powodów nie wybrałam tych studiów, właśnie kończę inne, ale myśl o zrealizowaniu tego marzenia ciągle kołacze mi sie w głowie...

zawsze myślałam,że żeby wykonywać ten zawód trzeba być po jednolitych studiach magisterskich na jakims uniwerku

Ale przecież to nie musi być uczelnia państwowa. Np w Wawie jest SWPS który każdego roku kształci tysiące psychologów

[Madlen__18]

Są różne drogi do tego blueone : ta typowa to właśnie psychologia mgr + certyfikat.
U mnie też tak jest tyle, że zaczęło się od studium - moja szkoła działa jako studium już 10 lat, teraz mamy możliwość kontynuowania szkoły - po 3 latach studium i zdaniu egzaminu, obronieniu pracy + praktyki można kontynuować szkołę na mgr (dzięki współpracy z inną szkołą psychologii poza PL - dzięki prawu UE nie muszę nostryfikować dyplomu, zostaje uznany normalnie jako mgr na terenie całej Unii, a tym samym mam prawo do wykonywania zawodu psychologa / terapeuty na terenie Unii właśnie.

Bez tego mgr mam dyplom "specjalisty od terapii xxx - zależnie od specjalizacji albo od uzależnień, albo rodzinnej itp ( ale! nie jest to jakaś duża nowość, są też inne szkoły wydające takie certyfikaty np Polska Agencja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych (PARPA) prowadzi 4 letnie studium psychoterapii, jesteś po nim "asystentem terapii np od uzależnień"- też się nad tym zastanawiałam. (znam takie osoby, normalnie pracują, nie jest to uboższe wykształcenie, jedynie w oczach opinii publicznej , bo robisz tam rzeczy stricte pod kątem zawodu już)
Powiedzmy sobie tak : wg prawa po takim studium, czy moim czy tym PARPA wolno Ci wykonywać zawód terapeuty, ale nie jesteś psychologiem ( to nie jest tożsame, więc środowisko psychologiczne się burzy przeciwko temu bardzo, bo to nowa droga, od niedawna tak wolno), nie będziesz mogła też zdobyć większości najbardziej liczących się certyfikatów , takich które są znane i wiadomo, że ktoś kto go ma jest osobą w pełni kompetentną - np PTP. Bo do tego musisz mieć wyższe wykształcenie na jakimś psychologicznym lub pokrewnym kierunku (+ milion innych wymagań, jak np 5 lat praktyki w zawodzie, żeby w ogóle móc podejść do tego + kilka tysięcy złotych bo to taka "zamknięta klika")
Także teoretycznie po takim studium możesz pracować, ale tą pracę jest ci trudno znaleźć, bo placówki NFZ raczej nie ufają takim dyplomom, i zawsze zarządają certyfikatu, o który ty się nie możesz ubiegać.
Jest to trochę niesprawiedliwe, bo często na takim studium kształcisz się +/- 4 lata, masz zrobione różne treningi psychologiczne (ja mam), które są wymagane (np ubiegając się o PTP robisz takie treningi), uczysz się pod kątem terapii stricte, a po samych studiach psychologicznych nie masz wiedzy w tym temacie..ale po skończonym UJ dostaniesz pracę bez problemu, i jesteś dopuszczona do pacjenta, kiedy nie masz jeszcze wiedzy, bo dokształcasz się już pracując.
Także mówię : teoretycznie mam uprawnienia, w praktyce mogę mieć duże problemy z pracą, a że mnie zależy na tym by mieć faktyczną wiedzę i uprawnienia - to zdobędę ten mgr chociażbym się musiała cofnąć do studiów na UJ i zacząć od nowa (tyle, że nie będzie to czas tracony bo mam już studium terapeutyczne, jeśli po psychologii chcesz być terapeutą to i tak musisz je zrobić), jednym słowem na rzęsach stanę
Na razie się muszę obronić - jest to równoznaczne z licencjatem i będę kontynuować sobie w mojej szkole. Ewentualnie gdyby się okazało, że lepiej dla mnie i dla przyszłej pracy mieć dyplom państwowy to będę siedzieć na stażach gdzie się da i równocześnie studiować na Ujocie np.

[KawaMarcepanowa]

Madlen ja trzymam kciuki, z chęcią bym się do Ciebie wybrała kiedyś jak z A. się nie dogadam a ciężko nam idzie

[Madlen__18]

Między innymi przez moją pokrętną drogę do zawodu się czuję troszkę gorsza od ludzi z UJ i sobie pluję w brodę troszkę, bo ja się na UJ dostałam, ale byłam wtedy w trakcie wyprowadzki z domu, i realizowania planów ślubnych z Tż..jestem osobą niepełnosprawną, nie mam prawka jeszcze, więc mieszkając sama nie jestem w stanie (kiedy Tż pracy) poruszać się szybko i sprawie po mieście, np między zajęciami. Nawet na wieczorowych, Tż w pracy ja wychodzę na zajęcia na które nie mam jak dotrzeć, conajwyżej odebrałby mnie wieczorem.
Fizycznie nie byłam w stanie i zrezygnowałam - znalazłam alternatywę w postaci tego studium..pomyślałam sobie, że najwyżej później pójdę na studia.
I troszkę mi tego szkoda, ale wiem, że nie dałabym rady niestety

Heh, co jest we mnie takiego, że się wszyscy chcą spotkać? jesteście wspaniałe*

[pani-jesień]

Madlen, ja Ci z całego serca życzę powodzenia

Zastanawiam się czy moja psycholożka też jest terapeutką z powołania - i obstawiam, że chyba tak, bo inaczej pewnie nie chciałoby jej się przechodzić tej całej długiej drogi do zdobycia certyfikatu PTP

Zazdroszczę Wam tych Waszych planów na przyszłość, ja skończyłam ochronę środowiska i żałuję, że nie kupiłam sobie młotka i nie wybiłam tego z głowy, kiedy jeszcze było można
Nie wyobrażam sobie siedzieć w tym do samej emerytury, a nie mam żadnych innych umiejętności i poważnie mnie to przygnębia
Nie wiem co mam robić, pewnie pozostaje mi tylko polubić swoją dziedzinę - jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma Ale...

[KawaMarcepanowa]

oj kochana ja mam tak samo ze studiami, żałuję że poszłam na ten kierunek, co śmieszniejsze - marzyłam o psychologii, miałam wręcz "fazę" na to, jednak coś mi strzeliło do łba z wydziałem prawa i koniec....
także wiem co czujesz

[pani-jesień]

Napisane przez KawaMarcepanowa

oj kochana ja mam tak samo ze studiami, żałuję że poszłam na ten kierunek, co śmieszniejsze - marzyłam o psychologii, miałam wręcz "fazę" na to, jednak coś mi strzeliło do łba z wydziałem prawa i koniec....
także wiem co czujesz

A ja kiedyś chciałam być lekarzem

[Anatomia]

Madlen, Ty po prostu jesteś osobą jakby stworzoną do bycia psychologiem, popatrz ilu osobom zdołałaś pomóc nawet przez zwykłe internetowe forum! Tak więc naprawde nie ma znaczenia jaką szkołę skończysz, grunt że masz naprawdę predyspozycje do tego zawodu i jesteś na dobrej drodze żeby to wykorzystać

A ja z kolei mam kompletnie pokręconą ścieżkę edukacji, studiuję równolegle dziennie dwa kierunki, a planuję zacząć medycynę, chociaż jestem już naprawdę stara
Więc dziewczyny- radzę wam, jeśli macie jakieś marzenia, to starajcie się je zrealizować! Za wszelką cenę! Żeby później nie żałować przez całe życie...

[Madlen__18]

Napisane przez pani-jesień

Madlen, ja Ci z całego serca życzę powodzenia

Zastanawiam się czy moja psycholożka też jest terapeutką z powołania - i obstawiam, że chyba tak, bo inaczej pewnie nie chciałoby jej się przechodzić tej całej długiej drogi do zdobycia certyfikatu PTP

Zazdroszczę Wam tych Waszych planów na przyszłość, ja skończyłam ochronę środowiska i żałuję, że nie kupiłam sobie młotka i nie wybiłam tego z głowy, kiedy jeszcze było można
Nie wyobrażam sobie siedzieć w tym do samej emerytury, a nie mam żadnych innych umiejętności i poważnie mnie to przygnębia
Nie wiem co mam robić, pewnie pozostaje mi tylko polubić swoją dziedzinę - jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma Ale...

No droga długa faktycznie.. Np : Studia - 5 lat + szkolenie z psychoterapii - 4 lata + certyfikat - ale to już w trakcie pracy.
Czyli 9 lat kształcenia - zaczynając od 19 r.ż
Dlatego na takich studiach warto robić co się da : jak najszybciej złapać jakąkolwiek praktykę, wolontariaty itp, wszystko się liczy do doświadczenia, jeśli robisz coś od początku prawie to nie tak dużo musisz się napracować, żeby potem spełnić to kryterium do PTP o latach pracy w zawodzie.
Inna rzecz, że musisz przejść x godzin psychoterapii własnej, mieć superwizję, i co jakiś czas jechać na szkolenie/warsztat żeby pozostać w dobrej formie psychicznej i uniknąć przeniesień

To śmieszne, bo jakbym wam miała doradzać jak macie szukać terapeuty to właśnie sprawdzać czy ktoś ma certyfikat towarzystwa psychologicznego, bo wiem jakie są wymagania - a z drugiej strony uważam je za niezupełnie sprawiedliwe, bo czemu jedna jedyna instytucja może mieć monopol na to. powstaje pytanie jaką rolę w tym wszystkim odgrywają pieniądze np.
Inna rzecz, że odradzałabym Wam samą siebie (obecnie, ale tutaj nie ma się co spierać: wiem, że obecnie kwalifikacji nie mam żeby pracować, chyba, że pod nadzorem na stażu wiadomo) )
Dlatego wiem, że muszę zrobić mgr, wolałabym kontynuować moją szkołę właśnie, dowiem się w październiku dokładniej i zadecyduję - bo jestem pierwszym rocznikiem, który ma możliwość uzyskać wykształcenie wyższe w mojej szkole i jeszcze jest parę znaków zapytania - ale jakby się okazało, że coś tam mi nie pasuje, to będę szukać innych dróg.
A mówiłam już, że tak czy siak na zajęcia do mgr musiałabym jeździć do Łodzi co drugi tydzień?
Co drugi tydzień mam też egzamin, co by nadrobić jakieś tam braki w teorii (bo to jest 1.5 roku, przedmioty które już miałam w studium są przepisywane - razem jest 4.5 roku + znowu egzamin i praca mgr do obronienia, czyli normalnie jak na studiach, ale po tym mam już status psychologa + terapeuty więc lepiej niż po samym UJ)

---------- Dopisano o 22:33 ---------- Poprzedni post napisano o 22:20 ----------

Napisane przez Anatomia

Madlen, Ty po prostu jesteś osobą jakby stworzoną do bycia psychologiem, popatrz ilu osobom zdołałaś pomóc nawet przez zwykłe internetowe forum! Tak więc naprawde nie ma znaczenia jaką szkołę skończysz, grunt że masz naprawdę predyspozycje do tego zawodu i jesteś na dobrej drodze żeby to wykorzystać

A ja z kolei mam kompletnie pokręconą ścieżkę edukacji, studiuję równolegle dziennie dwa kierunki, a planuję zacząć medycynę, chociaż jestem już naprawdę stara
Więc dziewczyny- radzę wam, jeśli macie jakieś marzenia, to starajcie się je zrealizować! Za wszelką cenę! Żeby później nie żałować przez całe życie...

Nie wiem czy stworzoną, wiem, że bardzo to "czuję" i bardzo chcę. Dzięki mojemu studium i temu jak wygląda - czyli dużo praktyki, treningi psychologiczne - poczułam na sobie, zobaczyłam w innych ludziach, że TO DZIAŁA.
I warto to robić na prawdę.
To coś co mnie fascynuje niezmiennie tak samo, nie widzę siebie w czymś innym.
No i chyba troszkę przyciągam ludzi, miałam już kilka spotkań z ludźmi "w ciemno", żeby pobyć z kimś kto jest w kiepskiej formie , często jestem w roli kogoś "wspierającego" mimo, że specjalnie do tego nie dążę. To ludzie mnie "znajdują" raczej.

I chętnie się spotkam z którąkolwiek z Was, nawet na kawce niezupełnie związanej z tematem

[blueone]

Napisane przez pani-jesień

Madlen, ja Ci z całego serca życzę powodzenia

Zastanawiam się czy moja psycholożka też jest terapeutką z powołania - i obstawiam, że chyba tak, bo inaczej pewnie nie chciałoby jej się przechodzić tej całej długiej drogi do zdobycia certyfikatu PTP

Zazdroszczę Wam tych Waszych planów na przyszłość, ja skończyłam ochronę środowiska i żałuję, że nie kupiłam sobie młotka i nie wybiłam tego z głowy, kiedy jeszcze było można
Nie wyobrażam sobie siedzieć w tym do samej emerytury, a nie mam żadnych innych umiejętności i poważnie mnie to przygnębia
Nie wiem co mam robić, pewnie pozostaje mi tylko polubić swoją dziedzinę - jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma Ale...

też studiuję OŚ nie mam złudzeń, ale jednocześnie staram sie nie załamywać totalnie i wierzę, że uda mi się wstrzelić gdzieś i przy odpowiedniej determinacji pracować w zawodzie, który będzie dawał mi satysfakcję. być może jestem zbyt optymistyczna no ale cóż

chociaz wymarzenie chciałabym uprawiać jakiś wolny zawód, najlepiej artystyczny (i realizować w ten sposób swoje pasje) lub własnie pomagac ludziom i zostać terapeutą.

jednak w pierwszej kolejności muszę sie pogodzić sama ze sobą.

Madlen Twój przykład dodaje mi siły i motywacji, że warto coś ze sobą zrobić i podjąc poważną próbe leczenia. codziennie zagladam na ten wątek, żeby utwierdzić się w tej decyzji...

i tez wierzę, że masz prawdziwe powołanie. a tylko tacy ludzie powinni pracować w tym zawodzie. także życzę Ci z całego serca abyś zrealizowała swój cel!

aha i czekam na Twoją książkę

[pani-jesień]

Napisane przez Anatomia

A ja z kolei mam kompletnie pokręconą ścieżkę edukacji, studiuję równolegle dziennie dwa kierunki, a planuję zacząć medycynę, chociaż jestem już naprawdę stara
Więc dziewczyny- radzę wam, jeśli macie jakieś marzenia, to starajcie się je zrealizować! Za wszelką cenę! Żeby później nie żałować przez całe życie...

A ile masz lat?
Ja w tym roku skończę 27 i nie ma szans, żeby zacząć coś od początku.

Napisane przez blueone

też studiuję OŚ nie mam złudzeń, ale jednocześnie staram sie nie załamywać totalnie i wierzę, że uda mi się wstrzelić gdzieś i przy odpowiedniej determinacji pracować w zawodzie, który będzie dawał mi satysfakcję. być może jestem zbyt optymistyczna no ale cóż

Ooo, miło wiedzieć, że nie jestem jedyna, która chciała chronić środowisko

[Anatomia]

Napisane przez pani-jesień

A ile masz lat?
Ja w tym roku skończę 27 i nie ma szans, żeby zacząć coś od początku.

Nie wiem oczywiście jaka jest twoja sytuacja życiowa, ale moim zdaniem nigdy nie jest za późno na spełnianie marzeń

Ja w tym roku skończyłam 24, w przyszłym będe poprawiać maturę, więc jeśli dostanę się za 1 razem, to pójdę na medycynę w wieku 25 lat. A studia trwają 6 lat+ specjalizacja Co prawda nie wiem jak w praktyce mi się to uda, ale staram się optymistycznie zakładać że jakoś to będzie...

[novocaine870]

Napisane przez Anatomia

Madlen, Ty po prostu jesteś osobą jakby stworzoną do bycia psychologiem, popatrz ilu osobom zdołałaś pomóc nawet przez zwykłe internetowe forum! Tak więc naprawde nie ma znaczenia jaką szkołę skończysz, grunt że masz naprawdę predyspozycje do tego zawodu i jesteś na dobrej drodze żeby to wykorzystać

Zgadzam się


Miałam tel z ośrodka, że zwolnił się termin, ale niestety wyjątkowo nie pasował mi zaproponowany dzień Próbowałam ustalić tak, że zacznę terapię tydzień później, bo ta godzina i dzień poza nieszczęsnym przyszłym tygodniem mi bardzo pasuje, ale niestety...... Tak więc czekam dalej....

[KawaMarcepanowa]

Napisane przez Anatomia

Nie wiem oczywiście jaka jest twoja sytuacja życiowa, ale moim zdaniem nigdy nie jest za późno na spełnianie marzeń

Ja w tym roku skończyłam 24, w przyszłym będe poprawiać maturę, więc jeśli dostanę się za 1 razem, to pójdę na medycynę w wieku 25 lat. A studia trwają 6 lat+ specjalizacja Co prawda nie wiem jak w praktyce mi się to uda, ale staram się optymistycznie zakładać że jakoś to będzie...

Jestem w tym samym wieku, znaczy jeszcze nie skończone 24 ale rocznikowo... powiedz mi, można w tym wieku poprawiać maturę? to nie jest tak że 5 lat "po" tylko można?

[sugarcane]

Cześć dziewczyny!
Minął mi weekend - cała sobota z TŻ. Było jak dawniej, na początku myśli i te "wątpliwości" wracały, ale później było już cudownie. Tak jak wcześniej. Wiem, że to może ckliwe i tanie, ale w pewnym momencie patrzyłam mu w oczy i czułam jak bardzo kocham tego człowieka, jak bardzo go ranię i jak absurdalne są moje myśli i odczucia. I myślałam, że ten "schiz" już minął, że to koniec. Oczywiście, wieczorem nie mogłam zasnąć, bo bałam się chyba raka, już nie pamiętam, ale o TŻ myślałam tak jak dawniej, przed tymi wszystkimi strasznymi myślami. Obudziłam się w nocy i tęskniłam za nim, byłam taka pewna, że to już koniec.
W niedzielę po południu pojechałam do ojca i znów się zaczęło Myślałam cały czas, że choroba nie może fałszować odczuć, że sobie wmawiam, że to myśli, a to uczucia, bałam się, że nie mamy o czym rozmawiać (bzdura, bo zawsze gadamy godzinami), że nam się nie uda, że go zranię, że to nie to, że mnie irytuje, że na pewno to zaczęło się wcześniej, że wszystko się zniszczy, a jednocześnie za nim ogromnie tęskniłam. Mam taki mętlik w głowie, chcę się z tego oczyścić To niemożliwe, że przestałam go kochać, nie chcę być bez niego, ale takie bycie jak jest teraz, z tymi myślami, nas niszczy. Nie chcę go stracić. Tak walczyłam o nasz związek, wpadałam w paranoję kiedy nie odpisywał na jednego smsa, wciąż bałam się, że znajdzie sobie kogoś innego. I co? I nagle mi się odwidziało? Niemożliwe, poza tym chcę z nim być. Tylko nie wyrabiam z tym myśleniem. Ono ciągle znajduje kontrargumenty, a może tak, a może to, a może ty wszystko sobie uroiłaś? W ogóle nie mogę znaleźć sobie miejsca, nie chcę się z nikim widzieć, nie chcę być sama Nie mam pojęcia co robić..
Czuję się tak, jak miałam lęki przed ciążą. Że "czułam" wszystkie objawy, byłam pewna, że to mi zniszczy życie, nie było chwili spokoju. Teraz jest dokładnie tak samo. Tak jakbym bała się TŻ, bała się przyjaciół, że nawet to nie jest dla mnie radością. A w sobotę było tak jak dawniej..
Te dwa tygodnie temu a teraz to jak niebo a ziemia. Zrozumcie, że w poniedziałek dwa tygodnie temu patrzyłam się na TŻ z uwielbieniem i odczuwałam jego brak po paru godzinach, zasypiałam po jego telefonie, nie mogłam doczekać się spotkania. Był jedyną pewną osobą w moim życiu, której ja chciałam, która była ze mną. Dla niego chciałam wstawać, ubierać się, myć, malować. I nagle ten lęk mi to zabrał. I znów, kiedy to piszę, boję się, że to nie lęk, ale tak jest naprawdę. Chcę się tego pozbyć, jestem na skraju załamania. Jakby cała radość została mi odebrana, niszczyło się to, co tak starannie pielęgnowałam.
Przepraszam, ale nie mam komu o tym powiedzieć..