Psycholog

[Dziunia0710]

Mam 16 lat i bardzo duży problem z którym sama sobie nie poradzę. Szczera rozmowa z kimś mogłaby mi w tym momencie pomóc dlatego muszę iść do psychologa, bo wiem, że jeśli z tym nie skończę to to skończy ze mną. Jednak nie chcę żeby ktokolwiek z mojej rodziny dowiedział się o tym. Czy jeśli jestem niepełnoletnia psycholog musi powiadomić o tym moich rodziców czy może to pozostać tylko pomiędzy nim a mną?

[zagubiona89r]

Napisane przez Dziunia0710

Mam 16 lat i bardzo duży problem z którym sama sobie nie poradzę. Szczera rozmowa z kimś mogłaby mi w tym momencie pomóc dlatego muszę iść do psychologa, bo wiem, że jeśli z tym nie skończę to to skończy ze mną. Jednak nie chcę żeby ktokolwiek z mojej rodziny dowiedział się o tym. Czy jeśli jestem niepełnoletnia psycholog musi powiadomić o tym moich rodziców czy może to pozostać tylko pomiędzy nim a mną?

O co chodzi? Może my będziemy mogli jakoś pomóc? Można spróbować. Czasami problemy nam urastające do rangi nierozwiązywalnych wcale tak straszne nie są i z pomocą/radą kogoś innego można im dać radę.

Co do wieku szczerze mówiąc nie wiem. Wydaje mi się, że może, ale nie musi powiadamiać Twoich rodziców.

[Merys]

Zalezy od sytuacji. Jezeli psycholog stwierdzi ze sprawa jest na tyle powazna i w jakims stopniu Ci zagraza to faktycznie nie obedzie sie bez powiadomienia rodzicow. Jezeli chcesz pojsc sie wygadac, by pomogl Ci rozwiazac jakis problem to raczej na pewno nikt nikogo nie bedzie powiadamial.

[pani-jesień]

zagubiona89, nie sądzę, że Wizażanki będą w stanie pomóc autorce wątku
Skoro zdecydowała się na wizytę u psychologa, to na pewno czuje się bardzo źle, chyba nikt nie chodzi do psychologa ot tak sobie
A nieprofesjonalne rady mogą przynieść więcej szkody niż pożytku.

[zagubiona89r]

Napisane przez pani-jesień

zagubiona89, nie sądzę, że Wizażanki będą w stanie pomóc autorce wątku
Skoro zdecydowała się na wizytę u psychologa, to na pewno czuje się bardzo źle, chyba nikt nie chodzi do psychologa ot tak sobie
A nieprofesjonalne rady mogą przynieść więcej szkody niż pożytku.

Zaproponowałam to dlatego, że autorka jest w takim wieku gdzie (o ile ja swój okres tej burzy hormonów pamiętam) wszystko urastało do tragedii a świat był okrutny szary a ja totalnie nieszczęśliwa, gdzie jak na to chłodnym okiem spojrzeć problemy były drobne, tylko ja wszystko tak przeżywałam. Czasami wtedy wystarczyłaby mi szczera rozmowa z kimś dobra rada pokazanie "problemu" w innych barwach. To miałam na myśli proponując, żeby napisała o co chodzi.

Jeśli natomiast problem jest z natury poważniejszych to nawet bym się nie bawiła w jakieś radzeniem komukolwiek czegokolwiek tylko nawet pomogła szukać tego psychologa.

Nie miałam złych intencji.

[angela0033]

Mój kolega ma 17 lat i jeździ do psychologa bez rodziców i bez ich zgody

[Dziunia0710]

Napisane przez zagubiona89r

Zaproponowałam to dlatego, że autorka jest w takim wieku gdzie (o ile ja swój okres tej burzy hormonów pamiętam) wszystko urastało do tragedii a świat był okrutny szary a ja totalnie nieszczęśliwa, gdzie jak na to chłodnym okiem spojrzeć problemy były drobne, tylko ja wszystko tak przeżywałam. Czasami wtedy wystarczyłaby mi szczera rozmowa z kimś dobra rada pokazanie "problemu" w innych barwach. To miałam na myśli proponując, żeby napisała o co chodzi.

Jeśli natomiast problem jest z natury poważniejszych to nawet bym się nie bawiła w jakieś radzeniem komukolwiek czegokolwiek tylko nawet pomogła szukać tego psychologa.

Nie miałam złych intencji.

Spodziewałam się, że właśnie tak zostanie to odebrane. Tu nie chodzi o problemy w kontaktach z chłopakami czy zbyt wymagających rodziców. Jestem bulimiczką...

[zagubiona89r]

Napisane przez Dziunia0710

Spodziewałam się, że właśnie tak zostanie to odebrane. Tu nie chodzi o problemy w kontaktach z chłopakami czy zbyt wymagających rodziców. Jestem bulimiczką...

Spokojnie Po prostu starałam się podejść od każdej strony. Nie gniewaj się. Nawet jakby to były problemy z chłopakiem czy rodzicami to by nie znaczyło, że nie są ważne, czy, głupiutkie bo jak dla 3 latka tragedią jest rozbite autko dla 16 latki zawiedziona miłość... Każdy wiek ma swoje małe "tragedie" i trzeba do nich podejść poważnie. Mam nadzieję, że rozumiesz o co mi chodzi.

Co do bulimii psycholog tutaj musi pomóc. Bo bez terapii się nie obędzie. Jeśli chciałabyś z innymi dziewczynami borykającymi się z tym problemem chodzącymi na terapię porozmawiać to chyba na dietetyce-krzywe zwierciadło są takie wątki. Będę trzymać za Ciebie kciuki.

Umawiając się na wizytę/dzwoniąc do przychodni najlepiej zapytaj czy osoby niepełnoletnie muszą mieć zgodę rodziców bądź z nimi przyjść... Jeśli tak... poszukaj innego psychologa bo nie wszyscy mają taki wymóg. To kwestia ich dobrej woli.

[pani-jesień]

Napisane przez zagubiona89r

Zaproponowałam to dlatego, że autorka jest w takim wieku gdzie (o ile ja swój okres tej burzy hormonów pamiętam) wszystko urastało do tragedii a świat był okrutny szary a ja totalnie nieszczęśliwa, gdzie jak na to chłodnym okiem spojrzeć problemy były drobne, tylko ja wszystko tak przeżywałam. Czasami wtedy wystarczyłaby mi szczera rozmowa z kimś dobra rada pokazanie "problemu" w innych barwach. To miałam na myśli proponując, żeby napisała o co chodzi.

Jeśli natomiast problem jest z natury poważniejszych to nawet bym się nie bawiła w jakieś radzeniem komukolwiek czegokolwiek tylko nawet pomogła szukać tego psychologa.

Nie miałam złych intencji.

Ja wiem, że nie miałaś złych intencji.
Ale musiałam napisać to, co mi się nasunęło po Twoim poście. Bo ja osobiście żałuję, że pierwszy raz udałam się do psychologa nie w wieku lat 16, tylko prawie 10 lat później.

Z pomocy psychologa warto skorzystać zawsze, kiedy tylko dojdziemy do wniosku, że tego potrzebujemy. Nie warto tego odwlekać, nie można dać sobie wmówić, że demonizujemy nasz problem, wiem to z własnego doświadczenia. Stąd moja odpowiedź.

[rapifen]

Jeśli jesteś bulimiczką, sądzę że psycholog poinformuje rodziców.
To jest tak.
Do 16 roku życia, lekarz/psycholog informuje tylko rodziców o wynikach rozmów, badań.
Między 16 a 18, informuje pacjenta, a rodziców może - lecz nie musi. Po prostu może ale nie robi tego zazwyczaj bo po co.
Od 18 roku życia obowiązuje go tajemnica lekarska i nie może wyjawiać rodzinie nic takiego.

Bulimia to poważna choroba i myślę że lepiej będzie dla ciebie jeśli rodzice się dowiedzą o tym. Potrzebna jest terapia, być może rodzinna, nie znam twojej sytuacji. I tak jak napisała wizażanka wyżej

Umawiając się na wizytę/dzwoniąc do przychodni najlepiej zapytaj czy osoby niepełnoletnie muszą mieć zgodę rodziców bądź z nimi przyjść... Jeśli tak... poszukaj innego psychologa bo nie wszyscy mają taki wymóg. To kwestia ich dobrej woli.

między 16 a 18 rokiem życia, to jest właśnie kwestia woli co zrobi psycholog/lekarz.
Sprawa nie jest uregulowana prawnie, są duże problemy z ginekologiem i np przepisaniem tabletek antykoncepcyjnych. Jedni nie przepisują do 18, jedni nawet chcą żeby na wizytę przyszła mama, inni nie robią problemów. To tylko i wyłącznie kwestia woli psychologa czy ośrodka, poradni.
Ale zastanów się, myślę że lepiej będzie poinformować o tym rodziców. Przygotuj się na tą rozmowę z psychologiem.

[Dziunia0710]

Napisane przez zagubiona89r

Spokojnie Po prostu starałam się podejść od każdej strony. Nie gniewaj się. Nawet jakby to były problemy z chłopakiem czy rodzicami to by nie znaczyło, że nie są ważne, czy, głupiutkie bo jak dla 3 latka tragedią jest rozbite autko dla 16 latki zawiedziona miłość... Każdy wiek ma swoje małe "tragedie" i trzeba do nich podejść poważnie. Mam nadzieję, że rozumiesz o co mi chodzi.

Co do bulimii psycholog tutaj musi pomóc. Bo bez terapii się nie obędzie. Jeśli chciałabyś z innymi dziewczynami borykającymi się z tym problemem chodzącymi na terapię porozmawiać to chyba na dietetyce-krzywe zwierciadło są takie wątki. Będę trzymać za Ciebie kciuki.

Umawiając się na wizytę/dzwoniąc do przychodni najlepiej zapytaj czy osoby niepełnoletnie muszą mieć zgodę rodziców bądź z nimi przyjść... Jeśli tak... poszukaj innego psychologa bo nie wszyscy mają taki wymóg. To kwestia ich dobrej woli.

Nie gniewam, po prostu domyśliłam się, że niektórzy mogą pomyśleć, że nie potrzebnie spanikowałam przez jakąś bzdurę A ja już tracę kontrolę nad sobą i czuję, że ta choroba mnie niszczy i nie obejdzie się bez pomocy. Jak na razie trwa to tylko pół roku, a wiem, że im wcześniej się zdecyduje na leczenie tym lepiej. Wczoraj po raz pierwszy powiedziałam o tym komuś, właściwie osobie którą pierwszy raz w życiu widziałam na oczy i dzięki niemu zdecydowałam się zrobić coś ze sobą. Nie chce mówić o tym rodzinie, wstydzę się po prostu. Poza tym oni nie mają o niczym pojęcia i na pewno nawet przez myśl im to nie przeszło, że mogę być chora więc nie wiem jak by to odebrali... Ale bardzo zależy mi na osobistej rozmowie z psychologiem, a jak na to nie patrzeć to zagraża mojemu życiu i nie mam pojęcia czy jest to możliwe. Byłam na forum dietetyka, ale jednak to nie to samo co rozmowa w cztery oczy.

[Lexie]

Jeśli masz bulimię i chcesz szukać pomocy, to bardzo dobrze, że chcesz iść do psychologa. Ale powinnaś też powiedzieć rodzicom o tym problemie, czemu nie chcesz im powiedzieć? Chodzi o wstyd czy o coś innego?
Jeśli "tylko" wstyd, jeśli możesz liczyć na pomoc rodziców, to spróbuj go przełamać, powiedz im i poproś o wsparcie. Prawdopodobnie (nie licząc jakichś patologicznych przypadków) rodzice będą chcieli dla Ciebie jak najlepiej, będą chcieli pomóc, jesteś ich dzieckiem i kochają Cię, nawet jeśli nie zawsze układa się między Wami idealnie.

[nicka01]

Napisane przez rapifen

Jeśli jesteś bulimiczką, sądzę że psycholog poinformuje rodziców.
To jest tak.
Do 16 roku życia, lekarz/psycholog informuje tylko rodziców o wynikach rozmów, badań.

Absolutnie się z tym nie zgodzę!
mając 15 lat zgłosiłam się do psychologa w związku z bulimią. Absolutnie nie informuje on rodziców!
Jedyne co to może nakłaniać do tego abyś sama ich o tym poinformowała (bo to jest jednym z etapó terapii).

Ja poszłam do Pani od Biologii. Jakoś wydawało mi się, że ona 'bardziej' mnie zrozumie.
Ona pojechała ze mną do psychologa.

[Dziunia0710]

Napisane przez nicka01

Absolutnie się z tym nie zgodzę!
mając 15 lat zgłosiłam się do psychologa w związku z bulimią. Absolutnie nie informuje on rodziców!
Jedyne co to może nakłaniać do tego abyś sama ich o tym poinformowała (bo to jest jednym z etapó terapii).

Ja poszłam do Pani od Biologii. Jakoś wydawało mi się, że ona 'bardziej' mnie zrozumie.
Ona pojechała ze mną do psychologa.

A mogłabyś mi tak mniej więcej opisać jak wygląda taka terapia? I ile czasu musiało minąć żeby zaczęło się coś zmieniać?

[Rena]

Napisane przez pani-jesień

zagubiona89, nie sądzę, że Wizażanki będą w stanie pomóc autorce wątku
Skoro zdecydowała się na wizytę u psychologa, to na pewno czuje się bardzo źle, chyba nikt nie chodzi do psychologa ot tak sobie
A nieprofesjonalne rady mogą przynieść więcej szkody niż pożytku.

no zgadzam sie. Aczkolwiek na samych psychologow tez radze uwazac, jak w kazdym zawodzie sa lepsi i gorsi.

[pani-jesień]

Napisane przez Rena

no zgadzam sie. Aczkolwiek na samych psychologow tez radze uwazac, jak w kazdym zawodzie sa lepsi i gorsi.

Zgadzam się w 100%.