Płacz

[maryanna3]

A ja chciałam tylko zauważyć że więcej niż prowokacji to ostatnio wątków na których przynajmniej 1-2 pierwsze strony to wyścig dziewczyn która będzie śmieszniejsza/bardziej zgryźliwa/sarkastyczna i ironiczna, która bardziej ośmieszy autorkę i udowodni że TAK TO PROWOKACJA!!

ja tam nie wiem czy prowokacja czy nie ale problem nie jest taki niemożliwy jak się wielu z was wydaje bo dużo ludzi tak ma że się po prostu wzrusza za często albo w nieodpowiednich momentach i to naprawdę utrudnia życie, nie wiem co w tym takiego dziwnego że nie możecie tego pojąć
aha wakacje się jeszcze dla większości uczniów nie zaczęły

[night prowler]

Dziwię się bardzo, że za niektóre komentarze z tego wątku nie rozdano ostrzeżeń....

Co do tematu- ja miałam od dzieciństwa podobny, choć może nie tak ostry problem z pieśniami patriotycznymi- ryczałam jak bóbr, nie byłam w stanie mówić, miałam problemy z oddychaniem. Pomógł regularny trening- zamykałam się w pokoju, nakładałam na uszy słuchawki i słuchałam, ile miałam siły, jednocześnie próbując się koncentrować- najpierw mimo cieknących łez skupiałam wolę, żeby powoli i spokojnie oddychać, jak przeszłam ten etap to zaczęłam się pilnować, żeby jak najmniej łez leciało. Próbowałam "odlatywać" myślami do jakiegoś problemu, który mnie ostatnio frapował, byle tylko nie myśleć i nie czuć tak mocno muzyki, żeby troszkę rozproszyć swoje zainteresowanie na inne rzeczy i z czasem nauczyłam się nad tym panować. Nawet pod wpływem alkoholu potrafię się teraz nie rozklejać przy tej okazji, więc myślę, że osiągnęłam pełen sukces . Wydaje mi się, że z tym, jak z większością problemów, można wygrać przy pomocy wysiłku w postaci regularnych ćwiczeń. Jeśli sama nie dasz rady, polecam wybrać sie do terapeuty, bo może problem ma dużo głębsze podłoże, niż może się z wierzchu wydawać. Powodzenia .

[czarna1985]

Napisane przez maadz91

Nie wiedziałam gdzie ten wątek umieścic, więc odważyłam się go dac tutaj.
Piszę bo nigdzie nie mogę znaleźc informacji ani pomocy na moją przypadłośc.
Zacznę od tego, że mam 19 lat. Moim problemem jest to, że nie mogę chodzic do kościoła ponieważ płaczę przy organach i pieśniach religijnych. Zdarzyło mi się nawet rozpłakac, gdy zobaczyłam pielgrzymkę. Płaczę także przy skrzypcach i pozytywkach. Nie mam pojęcia czym jest to spowodowane. Już od maleńkości (jak wspomina mama) nie mogłam przebywac w kościele, bo od razu wpadałam w furie płaczu.
Czekam na jakąś pomoc z waszej strony. Może ktoś z was miał podobny problem?

Może egzorcyzmy??

[1c3a9668cb473eb00ec0f3dce65be5361e74cda4_63d1c28200398]

dać Ci radę ?? - Zostań ateistką i przestań chodzić do kościoła. Ja bym tak zrobiła

hardgirl123 - Oj tak tak, zdecydowanie za długo trwają te upały ...

[Arrianna]

Może jesteś tak uwarunkowana. Ale to jest płacz powodowany wzruszeniem, smutkiem czy ot płacz?
Może zacznij od nagrań muzyki klasycznej i organowej połączonych z jedzeniem czekolady?
Uwarunkowało cię na płacz to zmień to na jakieś przyjemne uczucie :P

Wiecie - problem tego forum to trolle raz a zaraz po nich szydercy, którzy nic tylko spamują i te trolle karmią. Ludzie nie prowokują tych co dają normalne porady tylko was szanowni prześmiewcy - gratuluję i trollom i szydercom - połączyły was niebiosa :P

[2016070953]

hmmmm, ja w dziwnych sytuacjach czasem mam ochotę wybuchnąć śmiechem lub płaczem, ale jakiś czas temu nauczyłam sie to kontrolować, szczególnie jak jestem przy ludziach. ale mimo to nadal uważam że ten wątek to prowokacja,

[Ceith]

A niby co miał ten wątek sprowokować i w jaki sposób?
Coraz więcej osób na Wizażu naprawdę wpada w jakąś paranoję i wszędzie widzi trolle. Kto tu powinien udać się do psychologa, hę? Przydałaby się co poniektórym terapia odtrollowująca i, co najważniejsze, odchamiająca.
Wyobraźcie sobie, że ludzie mają również nietypowe problemy, nie tylko "jaką kieckę ubrać na imprezkę", czemu chłopak mnie nie kocha" i "czy mogę być w ciąży"...

Ja również czasami mam "napady" nadmiernego rozklejania się, u mnie to jest np. podczas słuchania mojej ulubionej muzyki (notorycznie), albo np. gdy widzę, że ktoś się niesamowicie bardzo cieszy. Nie jest to jakieś uporczywe, czy przeszkadzające, ale czasem mi głupio, jak oglądam z innymi coś w zasadzie wesołego, czy przyjemnego, a mi zaczynają łzy płynąć z oczu.
Nie wiem czy to się też wpisuje do wątku, ale mam tak też w jakichś sytuacjach stresowych czy nerwowych, np. ciężko mi przeprowadzić poważną, nieprzyjemną rozmowę, bo zaraz zaczynam "płakać", mimo, że wcale nie chcę, nie jest mi do płaczu psychicznie, a jednak łzy lecą i głos się łamię. To jest niesamowicie irytujące, bo chcę coś odpowiedzieć w takiej rozmowie ostrzej, czy ogryźć się, czy po prostu być twarda, a tu takie coś...

[malgoskagc]

Napisane przez Ceith

Ja również czasami mam "napady" nadmiernego rozklejania się, u mnie to jest np. podczas słuchania mojej ulubionej muzyki (notorycznie), albo np. gdy widzę, że ktoś się niesamowicie bardzo cieszy. Nie jest to jakieś uporczywe, czy przeszkadzające, ale czasem mi głupio, jak oglądam z innymi coś w zasadzie wesołego, czy przyjemnego, a mi zaczynają łzy płynąć z oczu.
Nie wiem czy to się też wpisuje do wątku, ale mam tak też w jakichś sytuacjach stresowych czy nerwowych, np. ciężko mi przeprowadzić poważną, nieprzyjemną rozmowę, bo zaraz zaczynam "płakać", mimo, że wcale nie chcę, nie jest mi do płaczu psychicznie, a jednak łzy lecą i głos się łamię. To jest niesamowicie irytujące, bo chcę coś odpowiedzieć w takiej rozmowie ostrzej, czy ogryźć się, czy po prostu być twarda, a tu takie coś...

jej, mam identycznie i dopiero Twój post mi to uswiadomil :P wkurzalo mnie to w tych sytuacjach, ale nie pozbieralam tego tak "do kupy", bo moj placz w kosciele jako dziecko przy muzyce organowej nie wiadomo od czego sie zaczal i nie wiadomo od czego sie skonczyl :P

[Aivilo]

Napisane przez Ceith

Ja również czasami mam "napady" nadmiernego rozklejania się, u mnie to jest np. podczas słuchania mojej ulubionej muzyki (notorycznie), albo np. gdy widzę, że ktoś się niesamowicie bardzo cieszy. Nie jest to jakieś uporczywe, czy przeszkadzające, ale czasem mi głupio, jak oglądam z innymi coś w zasadzie wesołego, czy przyjemnego, a mi zaczynają łzy płynąć z oczu.
Nie wiem czy to się też wpisuje do wątku, ale mam tak też w jakichś sytuacjach stresowych czy nerwowych, np. ciężko mi przeprowadzić poważną, nieprzyjemną rozmowę, bo zaraz zaczynam "płakać", mimo, że wcale nie chcę, nie jest mi do płaczu psychicznie, a jednak łzy lecą i głos się łamię. To jest niesamowicie irytujące, bo chcę coś odpowiedzieć w takiej rozmowie ostrzej, czy ogryźć się, czy po prostu być twarda, a tu takie coś...

Jezu, mam to samo. To koszmar jest, nie moge przeprowadzić poważnej rozmowy, bo od razu w ryk, a wcale nie chcę płakać, nie robię tego specjalnie, ale nie umiem powstrzymać! I przez to mialam mnóstwo kłótni z matką, bo zamiast racjonalnie odpierać argumenty, to ja w ryk, a moja matka uważała, ze usiuję ją emocjonalnie tym płaczem szantazować i odpowiadała, że ona nie bedzie ze mną rozmawiać takim tonem.
Po czyms takim to juz swiadomie ryczalam ze wscieklosci w poduszke.

Podobnie jest z TŻ, tez przy jakichś sprzeczkach od razu łzy mi lecą i powoli dochodzi do tego, że on przestaje na m,ój płacz reagować, bo skoro płaczę od byle czego, to najwyraźniej te moje łzy mało są warte.

Martwi mnie to, bo kiedy zdarzy się naprawdę poważny problem, to on może zlekceważyć moje łzy i nie zauwazyć, ze tym razem naprawdę jest źle...

I kurcze, ani matka, ani TŻ nie są w stanie zrozumieć, ze ja tych łez i łamiącego się płaczu nie umiem powstrzymać i że mi się wcale nie chce płakać, to samo tak leci, bez udziału mojej woli!

Masakra...

coś takiego naprawdę utrudnia życie...

[JoAnne90]

Napisane przez Aivilo

Jezu, mam to samo. To koszmar jest, nie moge przeprowadzić poważnej rozmowy, bo od razu w ryk, a wcale nie chcę płakać, nie robię tego specjalnie, ale nie umiem powstrzymać! I przez to mialam mnóstwo kłótni z matką, bo zamiast racjonalnie odpierać argumenty, to ja w ryk, a moja matka uważała, ze usiuję ją emocjonalnie tym płaczem szantazować i odpowiadała, że ona nie bedzie ze mną rozmawiać takim tonem.
Po czyms takim to juz swiadomie ryczalam ze wscieklosci w poduszke.

Podobnie jest z TŻ, tez przy jakichś sprzeczkach od razu łzy mi lecą i powoli dochodzi do tego, że on przestaje na m,ój płacz reagować, bo skoro płaczę od byle czego, to najwyraźniej te moje łzy mało są warte.

Martwi mnie to, bo kiedy zdarzy się naprawdę poważny problem, to on może zlekceważyć moje łzy i nie zauwazyć, ze tym razem naprawdę jest źle...

I kurcze, ani matka, ani TŻ nie są w stanie zrozumieć, ze ja tych łez i łamiącego się płaczu nie umiem powstrzymać i że mi się wcale nie chce płakać, to samo tak leci, bez udziału mojej woli!

Masakra...

coś takiego naprawdę utrudnia życie...

Dokładnie to samo :|

[ukrycior]

Napisane przez JoAnne90

Dokładnie to samo :|

Dziewczyny, mam tak samo.

[noelia007]

To nie choć do kościoła, wielki masz problem.
Albo zakładaj słuchawki na uszy z grzesznym metalem aaarrr,

[voice_of_silence]

No dziewczyny, pokazałyście klasę.

Napisane przez Ceith

A niby co miał ten wątek sprowokować i w jaki sposób?
Coraz więcej osób na Wizażu naprawdę wpada w jakąś paranoję i wszędzie widzi trolle. Kto tu powinien udać się do psychologa, hę? Przydałaby się co poniektórym terapia odtrollowująca i, co najważniejsze, odchamiająca.
Wyobraźcie sobie, że ludzie mają również nietypowe problemy, nie tylko "jaką kieckę ubrać na imprezkę", czemu chłopak mnie nie kocha" i "czy mogę być w ciąży"...

Ja również czasami mam "napady" nadmiernego rozklejania się, u mnie to jest np. podczas słuchania mojej ulubionej muzyki (notorycznie), albo np. gdy widzę, że ktoś się niesamowicie bardzo cieszy. Nie jest to jakieś uporczywe, czy przeszkadzające, ale czasem mi głupio, jak oglądam z innymi coś w zasadzie wesołego, czy przyjemnego, a mi zaczynają łzy płynąć z oczu.
Nie wiem czy to się też wpisuje do wątku, ale mam tak też w jakichś sytuacjach stresowych czy nerwowych, np. ciężko mi przeprowadzić poważną, nieprzyjemną rozmowę, bo zaraz zaczynam "płakać", mimo, że wcale nie chcę, nie jest mi do płaczu psychicznie, a jednak łzy lecą i głos się łamię. To jest niesamowicie irytujące, bo chcę coś odpowiedzieć w takiej rozmowie ostrzej, czy ogryźć się, czy po prostu być twarda, a tu takie coś...

Napisane przez Aivilo

Jezu, mam to samo. To koszmar jest, nie moge przeprowadzić poważnej rozmowy, bo od razu w ryk, a wcale nie chcę płakać, nie robię tego specjalnie, ale nie umiem powstrzymać! I przez to mialam mnóstwo kłótni z matką, bo zamiast racjonalnie odpierać argumenty, to ja w ryk, a moja matka uważała, ze usiuję ją emocjonalnie tym płaczem szantazować i odpowiadała, że ona nie bedzie ze mną rozmawiać takim tonem.
Po czyms takim to juz swiadomie ryczalam ze wscieklosci w poduszke.

Podobnie jest z TŻ, tez przy jakichś sprzeczkach od razu łzy mi lecą i powoli dochodzi do tego, że on przestaje na m,ój płacz reagować, bo skoro płaczę od byle czego, to najwyraźniej te moje łzy mało są warte.

Martwi mnie to, bo kiedy zdarzy się naprawdę poważny problem, to on może zlekceważyć moje łzy i nie zauwazyć, ze tym razem naprawdę jest źle...

I kurcze, ani matka, ani TŻ nie są w stanie zrozumieć, ze ja tych łez i łamiącego się płaczu nie umiem powstrzymać i że mi się wcale nie chce płakać, to samo tak leci, bez udziału mojej woli!

Masakra...

coś takiego naprawdę utrudnia życie...

Napisane przez JoAnne90

Dokładnie to samo :|

Napisane przez ukrycior

Dziewczyny, mam tak samo.

Ja również.

[krolowakiczu]

Napisane przez Prisca

moze skontaktuj sie z egzorcysta?

mozna i tak