Co znaczy "idealne życie"?

[mariamarysienka]

moim zdaniem, jeśli się człowiek postara, to może polepszyć swoje życie ciesząc się z małych rzeczy. kiedy spadnie śnieg - cieszyć się że jest biało, będą ładne zdjęcia, mogę wyciągnąć z szafy tą piękną czapkę którą chowałam na większe zimno, a nie narzekać, że olaboga, buty mokną, nosek marznie i autobusy się spóźniają. jak spadnie deszcz - super! poprzytulam się z tż! ktoś gwizdnie mi sprzed nosa bluzkę na wyprzedaży - kupię sobie ładniejszą. bolą mnie nogi od stania w pracy - za to, co dzisiaj zarobię kupię sobie jakąś totalnie zbyteczną przyjemnostkę.
dlatego są momenty kiedy czuję że moje życie jest idealne bo jest wypełnione radością z maleńkich rzeczy, świadomością, że mam faceta, który mnie bardzo kocha, że jestem na dobrych studiach, że jestem młoda, zdrowa, mam przyjaciół na których mogę polegać i że nie przejmuję się drobnostkami, które mogłyby zatruć mi umysł

[201607110949]

Napisane przez madana

- to podobnie; tyle że nie rozumiem tego właśnie "kłamiesz, udajesz, konfabulujesz". Bo przecież coś takiego nie dostaje się od losu?/Boga? jak zapakowany prezent, ale za tym jest praca, dokonywane wybory, myślenie. Pewnie, że są tacy, którzy mają na starcie łatwiej, ale inni w życiu pod górkę, ale w dużej mierze to, jak będzie nasze życie wyglądać, zależy od nas samych.

Dużo osób ma bardzo roszczeniowe podejście do życia w ogóle, stąd wiele kobiet czeka, że przyjedzie książę na białym rumaku i stworzą razem cudowną rodzinę. Czeka, czeka, on nie przyjeżdża i pojawia się gorycz. Samemu wziąć odpowiedzialność za swoje życie i strach i ciężko; takie miałam nieszczęśliwe dzieciństwo, jestem biedna i nieszczęśliwa, to nie ja powinnam pracować i coś zmieniać... itd. itp. I siedzą niektórzy w swoim grajdołku nie próbując nawet z niego wyjść a na każdą wzmiankę o czyimś szczęściu reagują uśmiechem politowania - że to na pewno kłamstwo - bo sami innego życia nie znają i nie wierzą, że fajne życie naprawdę istnieje.

[KarolinaK]

Nie wiem co to znaczy idealne. Pewnie takie jakie nam sie wydaje ze maja inni albo takie jakie sobie wyidealizujemy. Bo jak juz sie je ma to chyba zawsze czegos do idealu brakuje

[mala19881]

To chyba po prostu udane zycie. Wiadomo, ze nigdy nie bedzie idealnie ale wydaje mi sie, ze wystarczy byc szczesliwym, otaczac sie kochajacymi ludzmi i miec przede wszystkim zdrowie.

[sandrina]

Idealne życie (wg mnie)jest wtedy kiedy można spokojnie powiedzieć, że jest się szczęśliwym człowiekiem

[kathaireo]

Na chwilę obecna, idealne życie to dla mnie życie u boku ukochanej osoby, w zdrowiu i szczęściu. Realizacja pasji i marzeń. Po prostu love&laugh&learn.

[Melanchton]

Napisane przez kathaireo

Na chwilę obecna, idealne życie to dla mnie życie u boku ukochanej osoby, w zdrowiu i szczęściu. Realizacja pasji i marzeń. Po prostu love&laugh&learn.

Ja jestem bardzo często posądzana o "idealne życie".
Sądzę, że głównym czynnikiem, który powoduje tego typu ironiczno-zazdrosne szemrania jest fakt, że jestem bardzo pewna siebie i świadoma swojej (wysokiej, a jakże ) wartości.
Wszystko, co sobie zaplanuję, wszystko o czym zamarzę - musi być moje, a cokolwiek robię - robię najlepiej jak potrafię. Jedne studia, drugie studia, kursy, podróże, prace, doktorat - wszystko mi się udało/udaje. Były nawet takie dwa lata, kiedy studiując stacjonarnie dwa niełatwe kierunki pracowałam równocześnie po pięć godzin dziennie siedem dni w tygodniu, a przy tym na obu wydziałach dostawałam stypendium za wyniki w nauce.
Tyle, że ja nigdy nie narzekam i zawsze sprawiam wrażenie, że rzeczy przychodzą mi bez wysiłku, co równocześnie jest i nie jest prawdą. Nie jest - bo dużo czasu poświęcam na naukę i lekturę i jest, bo to, czym się zajmuję jest moją pasją.
Jestem w świetnym związku, bo wybrałam sobie świetnego faceta, który mnie wpiera, rozumie i pomaga mi się realizować. Wiem, że nie mogłabym być z kimś kto by mnie nie doceniał czy nie szanował. Mam kochanych przyjaciół i generalnie wiodę bardzo dobre życie. Dobre, ale nie idealne, bo mój dom rodzinny zawsze był "trudny" i co w nim w dzieciństwie przeszłam - to moje. (Choć teraz - z dystansu - traktuję to wszystko jako bardzo cenną lekcję). Obecnie moi rodzice chorują, więc też nie jest zbyt różowo. Ale pocieszam się tym, że ludzie i tak zazdroszczą mi "idealnego życia".

[Arakiel]

Napisane przez madana

Tak czytam wątek o tym, jaki to wizaż zły, niektóre wizażanki wredoty wstrętne, a na pewno udają, że mają "idealne życie"? A potem, biedne, zakładają wątek o tym, jakie mają kłopoty pod fałszywym nickiem- no muszą udawać. Dlatego mam pytanie: co znaczy idealne życie?

Nie ma takiego,ale ty o tym dobrze wiesz.

[laisla]

Napisane przez Melanchton

Ja jestem bardzo często posądzana o "idealne życie".
Sądzę, że głównym czynnikiem, który powoduje tego typu ironiczno-zazdrosne szemrania jest fakt, że jestem bardzo pewna siebie i świadoma swojej (wysokiej, a jakże ) wartości.
Wszystko, co sobie zaplanuję, wszystko o czym zamarzę - musi być moje, a cokolwiek robię - robię najlepiej jak potrafię. Jedne studia, drugie studia, kursy, podróże, prace, doktorat - wszystko mi się udało/udaje. Były nawet takie dwa lata, kiedy studiując stacjonarnie dwa niełatwe kierunki pracowałam równocześnie po pięć godzin dziennie siedem dni w tygodniu, a przy tym na obu wydziałach dostawałam stypendium za wyniki w nauce.
Tyle, że ja nigdy nie narzekam i zawsze sprawiam wrażenie, że rzeczy przychodzą mi bez wysiłku, co równocześnie jest i nie jest prawdą. Nie jest - bo dużo czasu poświęcam na naukę i lekturę i jest, bo to, czym się zajmuję jest moją pasją.
Jestem w świetnym związku, bo wybrałam sobie świetnego faceta, który mnie wpiera, rozumie i pomaga mi się realizować. Wiem, że nie mogłabym być z kimś kto by mnie nie doceniał czy nie szanował. Mam kochanych przyjaciół i generalnie wiodę bardzo dobre życie. Dobre, ale nie idealne, bo mój dom rodzinny zawsze był "trudny" i co w nim w dzieciństwie przeszłam - to moje. (Choć teraz - z dystansu - traktuję to wszystko jako bardzo cenną lekcję). Obecnie moi rodzice chorują, więc też nie jest zbyt różowo. Ale pocieszam się tym, że ludzie i tak zazdroszczą mi "idealnego życia".

[Melanchton]

Napisane przez laisla

Nie widywałam słońca, wstawałam o siódmej rano, wracałam o ósmej wieczór, a w międzyczasie praca-uczelnia-czytelnia-uczelnia. Nie chodziłam na część wykładów (są u nas nieobowiązkowe), sesję rozbijałam na czerwiec i wrzesień. Dało się, ale nikomu nie polecam,głównie ze względu na fakt, że nie mogłam skupić się na studiach tak, jakbym tego chciała. Wszystkie wykłady, które kolidowały z pracą musiały odpaść, choćby były najfajniejsze na świecie... Wprawdzie umiem się sama przygotować do egzaminów, ale jednak miałam wrażenie, że dużo straciłam, a później przez jakiś rok, kiedy rzuciłam pracę i już tylko studiowałam zazdrościłam ludziom, którzy przez ten czas, gdy ja goniłam w piętkę rozwijali powoli swoje pasje. Miałam wrażenie, że coś mi uciekło, że na niczym nie znam się dobrze, mimo stypendiów i świetnej średniej. Na szczęście udało mi się to zmienić

No zmykam, bo coś gadatliwa jestem

[laisla]

Napisane przez Melanchton

Nie widywałam słońca, wstawałam o siódmej rano, wracałam o ósmej wieczór, a w międzyczasie praca-uczelnia-czytelnia-uczelnia. Nie chodziłam na część wykładów (są u nas nieobowiązkowe), sesję rozbijałam na czerwiec i wrzesień. Dało się, ale nikomu nie polecam,głównie ze względu na fakt, że nie mogłam skupić się na studiach tak, jakbym tego chciała. Wszystkie wykłady, które kolidowały z pracą musiały odpaść, choćby były najfajniejsze na świecie... Wprawdzie umiem się sama przygotować do egzaminów, ale jednak miałam wrażenie, że dużo straciłam, a później przez jakiś rok, kiedy rzuciłam pracę i już tylko studiowałam zazdrościłam ludziom, którzy przez ten czas, gdy ja goniłam w piętkę rozwijali powoli swoje pasje. Miałam wrażenie, że coś mi uciekło, że na niczym nie znam się dobrze, mimo stypendiów i świetnej średniej. Na szczęście udało mi się to zmienić

No zmykam, bo coś gadatliwa jestem

To dobrze bo miałam zapytać kiedy właściwie..żyłaś. Można tak pociągnąć (choć z trudem sobie to wyobrażam mimo wszystko) rok, dwa, ale na dłuższą metę nie tak wygląda tytułowe idealne życie Ale chociaż teraz pewnie zbierasz tego owoce więc pewnie warto było

[Unex]

Wg mnie:
- spełniać swoje marzenia te mniejsze i większe
- żyć z kochającą nas osobą, która nas docenia i wspiera, jest naszym przyjacielem
- żyć godnie

[***luna]

Ludzie zazwyczaj pokazują tylko tyle ile chcą by inni widzieli.
Taka kreacja samego siebie, idealne zycie nie istnieje.
Takie udawanie,że życie jest fantstyczne można obserwować i w realu i w necie.
Nagle okazuje się, że super dobrana para, przeszczęśliwa to w rzeczywistości chory związek pełen pretensji, przemocy itd.

Ciężko się przyznać przed samym sobą, a co dopiero swiatem zewnętrznym do tego, że nasze wybory nas unieszczęsliwiają, nie sa wcale dobre. Poczucie porażki nie jest uc
uczuciem łatwym.

[asvr]

Napisane przez laisla

To dobrze bo miałam zapytać kiedy właściwie..żyłaś. Można tak pociągnąć (choć z trudem sobie to wyobrażam mimo wszystko) rok, dwa, ale na dłuższą metę nie tak wygląda tytułowe idealne życie Ale chociaż teraz pewnie zbierasz tego owoce więc pewnie warto było

Ja tak żyję już któryś rok i strasznie to dołujące gdy nie można się skupić na nauce tego co mi się akurat podoba bo drugie studia czekają(kolkwia, praca mgr) i praca codziennie. I jeszcze aerobik bo trzeba dbać o figurę.
Od około 7 lat nie miałam wakacji ostatni raz w 1 klasie liceum wiec chyba tego mi njabradziej brakuje. Takiego tygodniowego nie robienia nic poza spacerami, leżeniem zwiedzaniem odpoczywaniem...
Już nawet nie pamiętam jak to jest miec np miesięczne wakacje he he.

Dla mnie idealne życie to takie życie, że gdy się budzę rano to patrzę w lusterko - uśmiecham się i myślę - jestem z siebie dumna i cieszę się, że zaczął się kolejny cudowny dzień, z którego chcę wycisnąć jak najwięcej

[Puchatek0807]

Idealne życie?
Żyć w zdrowiu przy boku ukochanego mężczyzny, mieć dobre kontakty z rodziną, mieć dobrą pracę, z której można odłożyć na wakacje i na przyjemności. Mieć czas na odpoczynek, relaks, podróże, rozrywki.
Lubić siebie pod względem figury i charakteru. Nie zadręczać się niepotrzebnie pierdołami i rzeczami, na które i tak nie mamy wpływu.
Cieszyć się każdym nowym dniem i dobrze je wykorzystywać. Jeśli żyjemy w zgodzie ze sobą, jesteśmy szczęśliwe, uśmiechnięte, mamy pieniądze i zdrowie to już wtedy można powiedzieć, ze jest idealnie, bo nie którzy ludzie nie posiadają nawet połowy z tych rzeczy a jakoś każdego dnia wstają, uśmiechają się i nie poddają.
Pewnie nigdy życie nie będzie dla nas aż tak idealne żeby nie chcieć czegoś zmienić lub ulepszyć, ale na pewno można starać się to robić

[201803290936]

Jak już ktoś napisał: żyć godnie (przez co rozumiem, że codziennie mam na bułkę, czy chleb, coś na chleb, mleko, składniki na ugotowanie chociażby zupy; bez problemu i w terminie płacę rachunki; nie martwię się o wydanie każdej złotówki, mogę sobie pozwolić na ciuchy - nawet jeżeli tylko z lumpka; mieć coś odłożone na czarną godzinę), w miarę spokojnie (bez większych burz, bo wiadomo - przejściowe kłopoty to norma), być zdrowym, mieć do kogo zagadać, do kogo się przytulić. I od czasu do czasu wypad do kina. Najbardziej nie chciałabym czuć niepewności "co przyniesie jutro".

[suszarka]

dla mnie idealne życie jest wtedy kiedy wiem, że ze wszystkim i zawsze dam sobie radę.

że nie ma rzeczy która moża mnie złamać.

[Puchatek0807]

Napisane przez mariamarysienka

moim zdaniem, jeśli się człowiek postara, to może polepszyć swoje życie ciesząc się z małych rzeczy. kiedy spadnie śnieg - cieszyć się że jest biało, będą ładne zdjęcia, mogę wyciągnąć z szafy tą piękną czapkę którą chowałam na większe zimno, a nie narzekać, że olaboga, buty mokną, nosek marznie i autobusy się spóźniają. jak spadnie deszcz - super! poprzytulam się z tż! ktoś gwizdnie mi sprzed nosa bluzkę na wyprzedaży - kupię sobie ładniejszą. bolą mnie nogi od stania w pracy - za to, co dzisiaj zarobię kupię sobie jakąś totalnie zbyteczną przyjemnostkę.
dlatego są momenty kiedy czuję że moje życie jest idealne bo jest wypełnione radością z maleńkich rzeczy, świadomością, że mam faceta, który mnie bardzo kocha, że jestem na dobrych studiach, że jestem młoda, zdrowa, mam przyjaciół na których mogę polegać i że nie przejmuję się drobnostkami, które mogłyby zatruć mi umysł

Podoba mi się to co napisałaś

[rochelle_]

Zamiast prawić jakieś górnolotne myśli, odpowiem krótko. Idealne życie to dla mnie: własny kąt (dosłownie - własne mieszkanie), fajny mąż, fajne dzieciaki, fajna praca, fajne hobby, pieniądze, które pozwolą mi na wygodne życie (nie muszą to być miliony, ale też chciałabym móc sporo odkładać, inwestować, nie bać się o to, czy jak zepsuje się samochód, to czy będę miała za co naprawić). Do tego grono dobrych przyjaciół, wszyscy zdrowi - i rodzina i przyjaciele i ja - tyle.
I żeby w idealnym życiu nie robili burdelu w polityce, a w tv leciały tylko mądre programy

Sorry, że tak przyziemnie. W każdym razie duuuużo mi jeszcze do ideału brakuje.

[Marika_1987]

Każdy ma inne wyobrażenie idealnego życia i każdy ma swój nie tyle idealny co raczej "wyidealizowany" świat.

Jak dla mnie idealne życie to takie w którym mamy swoje wartości, ideały i nie zatracamy ich na potrzeby chwili. Najważniejsze jest zdrowie, miłość i rodzina. Pieniądze odgrywają dużą rolę w życiu ale moim zdaniem nie są najważniejsze, nie wszystko się da kupić.
Najważniejsze, żeby być sobą, czuć się dobrze we własnej skórze, nie udawać kogos kim się nie jest.
Ja mam kochanego synka, wspaniałego partnera, pracę ale daleko jeszcze do ideału i chyba nigdy sie go nie osiagnie ponieważ życie stawia przed nami różne zadania i to tylko od nas zależy czy im podołamy