Choroby psychiczne i upośledzenia w rodzinie – tż nie chce dzieci

[Heledore]

Ja tam nikogo nie posądzam tak mi tylko przyszło do głowy. Zresztą chyba nie ciągnęło by się to przez 4 (?) pokolenia.

Na miejscu autorki narysowałabym sobie drzewko genetyczne (takie jak przerabiało się w liceum na biologii) i spróbowała przeanalizować jak rozkładają się choroby, albo czy jajaś gałąź rodziny jest całkiem wolna od obciążeń. Jesli chora kobieta miała kilkoro dzieci i zachorowało jedno to spróbowanym przeanalizować czym różniło się od rodzeństwa, np. chore dziecko było podobne do matki, a reszta do ojca.
Albo chłopiec był podobny do matki ale był zdrowy. Natomiast później zachorowała jego córka - co sugerowałoby ze mężczyźni są nosicielami genu a kobiety chorują.

Wiem, ze to taka trochę chałupnicza genetyka ale wraz z wyciąganiem informacji od rodziny autorce pewnie uda się zauważyć pewne zależności. W wersji graficznej niektóre rzeczy dużo lepiej widać.

[Fleur_D]

Napisane przez Heledore

chociażby z depresją poporodową (w przypadku tej kobiety która po urodzeniu dziecka została wysłana do jakiegoś zakładu)

Dużo chorób psychicznych/upośledzeń i wszystko owiane tajemnicą... w pierwszej chwili pomyślałam o kazirodztwie w rodzinie lub o zbyt bliskim pokrewieństwie (tak mogłoby być gdyby twoja rodzina od wieków mieszkała i żeniła się w obrębie jednej wsi).

Zastanawiające jest że chorują tylko kobiety (poza jednym wyjątkiem)

I .... autorko. Na twoim miejscu sama bym się przebadała.

To chyba jedyne wyjście. Gorzej, że nie wiadomo czego dokładnie szukać.

Nie wydaje się Wam trochę mało prawdopodobne, że występują jednocześnie choroby psychiczne (mogą być to choroby z grupy afektywnych, tak strzelam kierując się przeczytanymi tu informacjami) oraz upośledzenia umysłowe?
Ktoś wie jaka mutacja dałaby taki efekt? Ja takiej nie kojarzę.

Ta aura tajemniczości może powodować wyolbrzymianie sytuacji. Coś tam ktoś wie, dowie się przypadkiem, zapamiętał jako dziecko i wychodzi tłum chorych. Nawet nie wiemy, czy wszystkie te osoby istnieją.

[tyene]

Autorko, Ty i Twój facet panikujecie, prezentując jakieś zgoła XIX wieczne podejście do zaburzeń psychicznych. Genetyczna może być predyspozycja, a różnice procentowe w przypadku rodziny z zaburzeniami nie wzrastają dużo w przypadku np. schizofrenii.

Co do Twojej rodziny, to duże znaczenie mają czynniki środowiskowe. Twoja prababcia przeżyła wojnę, być może jej dzieci też to pamiętają. Jest spore prawdopodobieństwo, że była ofiarą napaści seksualnej. Warunki w Polsce były ciężkie, drastyczne, standardy wychowywania dzieci też. Bicie i przemoc na porządku dziennym, sama zresztą opisujesz swojego dziadka. Naprawdę, z takim dzieciństwem, pełnym upokorzenia i przemocy (a wiesz tylko minimum tego, co tam się działo) zaburzenia psychiczne, depresje w rodzinie nikogo nie powinny dziwić. Czynniki środowiskowe, traumy, PTSD, to wszystko odgrywa ogromną rolę. Znacznie większą niż predyspozycje genetyczne.

[JossStone]

Napisane przez Heledore

chociażby z depresją poporodową (w przypadku tej kobiety która po urodzeniu dziecka została wysłana do jakiegoś zakładu)

Dużo chorób psychicznych/upośledzeń i wszystko owiane tajemnicą... w pierwszej chwili pomyślałam o kazirodztwie w rodzinie lub o zbyt bliskim pokrewieństwie (tak mogłoby być gdyby twoja rodzina od wieków mieszkała i żeniła się w obrębie jednej wsi).

Zastanawiające jest że chorują tylko kobiety (poza jednym wyjątkiem)

I .... autorko. Na twoim miejscu sama bym się przebadała.

W sumie to nie taka głupia myśl, bo rodzina mojej babci pochodzi z gór, mieszkali w jakiejś małej wiosce, same kuzynostwa, wujostwa i prawie każdy z kimś rodzina....a to w końcu od strony babci są prawie wszystkie przypadki

[rembertowa]

Napisane przez skazana_na_bluesa

Hah, tez pomyslalam o kazirodztwie.

no ale to by musiało być bardzo odległe kazirodztwo, skoro chorowały i matka babki i matka dziadka, nieprawdaż?

Kobiety, które popełniły samobójstwo, to przecież pokolenie wojenne. Równie dobrze ich choroba mogła być wywołana przeżyciami wojennymi - mojej babci, która przeżyła Auschwitz, odbiło gdzieś w latach siedemdziesiątych. Autorka pisze tu o upośledzeniach umysłowych - równie dobrze dzieciak mógł być trochę inny od reszty, przecież we wczesnym PRL-u mało kto się przejmował takimi sprawami, a to chyba tak datowo by wynikało. Trzeba by dociec, co jest tym ciotkom, które się leczą, a resztę między bajki włożyć.

I jeszcze jedno - najbardziej wariacko to jednak w całym tym zestawie wygląda lista chorych i upośledzonych. Cała rodzina składa się z wariatów i wedle tego kryterium dobiera kandydatów na nowych członków? Dlatego też ciekawszy dla mnie byłby trop dziadka jako mendy społecznej, co się lokatorów z domu chce pozbyć.

[JossStone]

Napisane przez rembertowa

no ale to by musiało być bardzo odległe kazirodztwo, skoro chorowały i matka babki i matka dziadka, nieprawdaż?

Kobiety, które popełniły samobójstwo, to przecież pokolenie wojenne. Równie dobrze ich choroba mogła być wywołana przeżyciami wojennymi - mojej babci, która przeżyła Auschwitz, odbiło gdzieś w latach siedemdziesiątych. Autorka pisze tu o upośledzeniach umysłowych - równie dobrze dzieciak mógł być trochę inny od reszty, przecież we wczesnym PRL-u mało kto się przejmował takimi sprawami, a to chyba tak datowo by wynikało. Trzeba by dociec, co jest tym ciotkom, które się leczą, a resztę między bajki włożyć.

I jeszcze jedno - najbardziej wariacko to jednak w całym tym zestawie wygląda lista chorych i upośledzonych. Cała rodzina składa się z wariatów i wedle tego kryterium dobiera kandydatów na nowych członków? Dlatego też ciekawszy dla mnie byłby trop dziadka jako mendy społecznej, co się lokatorów z domu chce pozbyć.

mój dziadek pochodzi w ogóle z innych stron niż babcia

[Candy_lips]

Napisane przez Catjusza

Pewnie, co tam choroba psychiczna, nic takiego. Wiesz ty w ogóle jakie np. skutki uboczne mają leki psychotropowe ? Witaminy to są?

W ogóle, twoje myślenie, mentalność budzą we mnie grozę i przerażenie. Jestem matką, mam zdrowe dziecko, wiem co to znaczy wychowywać dziecko (zdrowe!) ile to kosztuje wysiłku ile lęku i obaw czy i jak da sobie radę w życiu, a ty mam nadzieję tylko teoretyzujesz i jesteś po prostu jeszcze gówniarą i zmądrzejesz kiedy dorośniesz.




Dokładnie tak samo myślę.

Weź dziewczyno dorośnij i zajmij się może konkretnie tymi sprawami zamiast snuć wizje jak to cudownie mieć różowe bobo, bo rzeczywiście w twoim przypadku może być większe ryzyko choroby wrodzonej.
Oboje się tym porządnie zajmijcie.

Mam 22 lata, ale wypisywania od gówniar sobie nie życzę. Owszem, nie mam jeszcze dziecka, ale to moje poglądy i mam do nich prawo. Tak, zdecydowałabym się na dziecko, mimo takiego ryzyka. W wielu przypadkach zdecydowałabym się na dziecko, mimo ryzyka, nie mówię, że we wszystkich, ale w wielu tak. Ktoś inny może być pod tym względem inny i nie zdecydować się, ale mi bardziej chodzi o sam fakt, że on niby chciał mieć dzieci, a teraz po ślubie zmienia zdanie, nawet nie mówi o innych opcjach, nic nie rozważa, tak jakby ten temat był mój obojętny, jakby dzieci nie chciał. Dlatego tu pomińmy już mój pogląd, że ja bym się zdecydowała na dziecko, w odniesieniu do jej męża chodzi mi bardziej o to,że on jakby za szybko się poddał...

Co do chorób psychicznych- nie, leki to nie są witaminy, ale mimo ryzyka choroby psychicznej czy jakiejś fizycznej w wielu przypadkach zdecydowałabym się na dziecko. Chodzi mi o postęp medycyny, można się leczyć, leki nie są obojętne dla organizmu, ale lekarze zazwyczaj kontrolują stan chorego i można nauczyć się z tym żyć. Dla Was może to być nieodpowiedzialne, a dla mnie nie, jeśli ktoś czuje się na siłach, to dlaczego nie? A dziecko może być szczęśliwe, niezależnie od choroby. Owszem, na początku będzie to pewnie walka o to, by było dobrze, ale może zaprocentować. Zastanowiłabym się przy zespole Downa, bo wtedy faktycznie dziecko potrzebuje opieki zawsze i gdyby mnie zabrakło, to mogłoby być ciężko, ale w przypadku innych raczej nie.

Przeczytałam też dalej. Autorko, na Twoim miejscu zdecydowałabym się na dziecko. Wielu osób w Twojej rodzinie jest chorych, ale jako argument dla Twojego faceta jest właśnie jak napisała tyene, że w dużej mierze to przyczyny środowiskowe mogły być. No i żyjemy w XXI wieku coraz więcej wiedzy na ten temat, kiedyś może i gorzej, bo i leki były gorsze, wiedza mniejsza. Te samobójstwa to był pewnie efekt depresji, co przecież nie oznacza, że inna osoba z depresją popełni samobójstwo. Oczywiście jednak co do dziecka to Wasza indywidualna decyzja. Nazywacie mnie egoistką, a widzicie, np w mojej rodzinie nie było podobno przypadków chorób psychicznych itp, a ja mam nerwicę i od zawsze jestem bardzo nerwowa, a np moi rodzice tacy nie są. Dlatego ja nawet mało wierzę w takie przechodzenie chorób psychicznych i mimo wielu osób, które mają problemy psychiczne w rodzinie zdecydowałabym się. Geny genami, ale wychowanie dziecka według dobrych zasad bardzo procentuje, kochający rodzice dadzą mu szczęście, nawet jakby było chore, muszą tylko wiedzieć, że temu podołają.

[Darkoz]

Napisane przez Clemence

kochalabym tak samo kazde dziecko BO JEST MOJE.I strasznie krzywdzi opinia- a bo bedzie chore to lepiej nie. . Co za wygodnictwo ...

Wygodnictwo? Ty chcesz swojego dida mieć, nawet jeśli do końca życia będzie wymagał nieustannej opieki, może ubezwłasnowolnienia... No ale przecież kochałabyś. Dla mnie zdecydowanie się na dziecko przy ogromnym ryzyku, że będzie zupełnie niedostosowane do normalnego życia albo że będzie warzywem (oczywiście ryzyko potwierdzone przez lekarza) to jedno z największych świństw, które można drugiemu człowiekowi zrobić. Nawet gdy bycie mamą to priorytet numer jeden.

JossStone, popieram pomysł Heledore z drzewkiem genealogicznym. Przyjrzyj się, może uda Ci się wyciągnąć jakieś wnioski, ta przeżyła Auschwitz, ta mogła mieć depresję poporodową, ta pochodziła z małej wioski, gdzie każdy z każdym był spokrewniony... Szkoda, że tak mało wiesz, ale myślę, że warto by się wybrać do lekarza, zrobić jakieś badania.

Jakie macie podejście do adopcji i in vitro?

[grubella]

Napisane przez Candy_lips

Mam 22 lata, ale wypisywania od gówniar sobie nie życzę. Owszem, nie mam jeszcze dziecka, ale to moje poglądy i mam do nich prawo. Tak, zdecydowałabym się na dziecko, mimo takiego ryzyka. W wielu przypadkach zdecydowałabym się na dziecko, mimo ryzyka, nie mówię, że we wszystkich, ale w wielu tak. Ktoś inny może być pod tym względem inny i nie zdecydować się, ale mi bardziej chodzi o sam fakt, że on niby chciał mieć dzieci, a teraz po ślubie zmienia zdanie, nawet nie mówi o innych opcjach, nic nie rozważa, tak jakby ten temat był mój obojętny, jakby dzieci nie chciał. Dlatego tu pomińmy już mój pogląd, że ja bym się zdecydowała na dziecko, w odniesieniu do jej męża chodzi mi bardziej o to,że on jakby za szybko się poddał...

Co do chorób psychicznych- nie, leki to nie są witaminy, ale mimo ryzyka choroby psychicznej czy jakiejś fizycznej w wielu przypadkach zdecydowałabym się na dziecko. Chodzi mi o postęp medycyny, można się leczyć, leki nie są obojętne dla organizmu, ale lekarze zazwyczaj kontrolują stan chorego i można nauczyć się z tym żyć. Dla Was może to być nieodpowiedzialne, a dla mnie nie, jeśli ktoś czuje się na siłach, to dlaczego nie? A dziecko może być szczęśliwe, niezależnie od choroby. Owszem, na początku będzie to pewnie walka o to, by było dobrze, ale może zaprocentować. Zastanowiłabym się przy zespole Downa, bo wtedy faktycznie dziecko potrzebuje opieki zawsze i gdyby mnie zabrakło, to mogłoby być ciężko, ale w przypadku innych raczej nie.

Miałaś do czynienia z dziećmi chorymi psychicznie?
A bierzesz pod uwagę , że to dziecko kiedyś dorośnie i będzie chorym psychicznie dorosłym, który też cały czas potrzebuje opieki, pilnowania aby wziął lekarstwo o odpowiedniej porze i w odpowiedniej dawce.
A co z akceptacją takiego dziecka a potem dorosłego przez społeczeństwo? Wiesz chyba jak to w Polsce wygląda.
Uważasz, że będzie szczęśliwe, uda mu się założyć rodzinę, zdobyć zawód, pracować, odnaleźć się w społeczeństwie bez kompleksów z powodu swojej choroby?
Jeżeli cię przeżyje też może trafić do zakładu.

O chorobach fizycznych już nie mówiąc.
U chorego psychicznie cierpi dusza/o ile jest tego świadomy/ a u chorego fizycznie ciało i dusza.
Operacje, zabiegi, rehabilitacja, zastrzyki, cewniki, dreny, poczucie uzależnienia, wstydu własnego ułomnego ciała, poczucie niemożności robienia tego co inni zdrowi ludzie i mnóstwo innych aspektów choroby.

W jakim celu świadoma takiego ryzyka jakiejś choroby chcesz powołać na świat ułomne dziecko?
Aby pokazać jaka z ciebie bohaterka, udowodnić , że można dać sobie radę?
Rozumiem taką postawę gdy pocznie i urodzi się komuś niespodziewanie dziecko z problemami zdrowotnymi.

Ale mając wiedzę, że jest wysokie prawdopodobieństwo odziedziczenia chorób to dla mnie jest trudne do zrozumienia, że ktoś taki los dziecku chce zgotować.

[Darkoz]

Napisane przez grubella

W jakim celu świadoma takiego ryzyka jakiejś choroby chcesz powołać na świat ułomne dziecko?

Co z tego, że ułomne, miłość matki zapewni mu szczęśliwe życie.

[JossStone]

Napisane przez Darkoz

Wygodnictwo? Ty chcesz swojego dida mieć, nawet jeśli do końca życia będzie wymagał nieustannej opieki, może ubezwłasnowolnienia... No ale przecież kochałabyś. Dla mnie zdecydowanie się na dziecko przy ogromnym ryzyku, że będzie zupełnie niedostosowane do normalnego życia albo że będzie warzywem (oczywiście ryzyko potwierdzone przez lekarza) to jedno z największych świństw, które można drugiemu człowiekowi zrobić. Nawet gdy bycie mamą to priorytet numer jeden.

JossStone, popieram pomysł Heledore z drzewkiem genealogicznym. Przyjrzyj się, może uda Ci się wyciągnąć jakieś wnioski, ta przeżyła Auschwitz, ta mogła mieć depresję poporodową, ta pochodziła z małej wioski, gdzie każdy z każdym był spokrewniony... Szkoda, że tak mało wiesz, ale myślę, że warto by się wybrać do lekarza, zrobić jakieś badania.

Jakie macie podejście do adopcji i in vitro?

Myślę, że spróbuję zrobić właśnie takie drzewko.
Co do in vitro to nie mam na ten temat zdania, nigdy tego nie brałam pod uwagę. Zwłaszcza, ze kosztuje to z tego co widzę około 10 - 15 000 zł, co nie jest małą sumką.
Co do adopcji, to no cóż... też jakoś ta opcja mi nie odpowiada, zresztą nie wiem jakie szanse mielibyśmy na adopcję, zwłaszcza małego dziecka. Może to trochę egoistyczne, ale wolę nie mieć dziecka, niż je adoptować.

[pilotka86]

Autorko nie da się nic doradzić póki nie dowiesz się czy to były/są choroby psychiczne czy opuźnienie/upośledzenie umysłowe, bo to są dwie różne rzeczy.
i wiesz co.... też co pierwsze przyszło mi do głowy to jakieś kazirodztwo albo bliskie krzyżówki typu kuzyn/kuzynka....

[Kalini]

Napisane przez Candy_lips

Mam 22 lata, ale wypisywania od gówniar sobie nie życzę. Owszem, nie mam jeszcze dziecka, ale to moje poglądy i mam do nich prawo. Tak, zdecydowałabym się na dziecko, mimo takiego ryzyka. W wielu przypadkach zdecydowałabym się na dziecko, mimo ryzyka, nie mówię, że we wszystkich, ale w wielu tak. Ktoś inny może być pod tym względem inny i nie zdecydować się, ale mi bardziej chodzi o sam fakt, że on niby chciał mieć dzieci, a teraz po ślubie zmienia zdanie, nawet nie mówi o innych opcjach, nic nie rozważa, tak jakby ten temat był mój obojętny, jakby dzieci nie chciał. Dlatego tu pomińmy już mój pogląd, że ja bym się zdecydowała na dziecko, w odniesieniu do jej męża chodzi mi bardziej o to,że on jakby za szybko się poddał...

Co do chorób psychicznych- nie, leki to nie są witaminy, ale mimo ryzyka choroby psychicznej czy jakiejś fizycznej w wielu przypadkach zdecydowałabym się na dziecko. Chodzi mi o postęp medycyny, można się leczyć, leki nie są obojętne dla organizmu, ale lekarze zazwyczaj kontrolują stan chorego i można nauczyć się z tym żyć. Dla Was może to być nieodpowiedzialne, a dla mnie nie, jeśli ktoś czuje się na siłach, to dlaczego nie? A dziecko może być szczęśliwe, niezależnie od choroby. Owszem, na początku będzie to pewnie walka o to, by było dobrze, ale może zaprocentować. Zastanowiłabym się przy zespole Downa, bo wtedy faktycznie dziecko potrzebuje opieki zawsze i gdyby mnie zabrakło, to mogłoby być ciężko, ale w przypadku innych raczej nie.

Przeczytałam też dalej. Autorko, na Twoim miejscu zdecydowałabym się na dziecko. Wielu osób w Twojej rodzinie jest chorych, ale jako argument dla Twojego faceta jest właśnie jak napisała tyene, że w dużej mierze to przyczyny środowiskowe mogły być. No i żyjemy w XXI wieku coraz więcej wiedzy na ten temat, kiedyś może i gorzej, bo i leki były gorsze, wiedza mniejsza. Te samobójstwa to był pewnie efekt depresji, co przecież nie oznacza, że inna osoba z depresją popełni samobójstwo. Oczywiście jednak co do dziecka to Wasza indywidualna decyzja. Nazywacie mnie egoistką, a widzicie, np w mojej rodzinie nie było podobno przypadków chorób psychicznych itp, a ja mam nerwicę i od zawsze jestem bardzo nerwowa, a np moi rodzice tacy nie są. Dlatego ja nawet mało wierzę w takie przechodzenie chorób psychicznych i mimo wielu osób, które mają problemy psychiczne w rodzinie zdecydowałabym się. Geny genami, ale wychowanie dziecka według dobrych zasad bardzo procentuje, kochający rodzice dadzą mu szczęście, nawet jakby było chore, muszą tylko wiedzieć, że temu podołają.

Jesteś dziecinna. Twój tok myślenia to coś typu "Dziecka z zespołem Downa nie chcę, bo się przy nim napracuje, ale takie z zaburzeniami psychicznymi może być, będzie normalnie wyglądało i najwyżej będzie trochę dziwne". Wybacz, ale ja to tak interpretuje.

---------- Dopisano o 20:32 ---------- Poprzedni post napisano o 20:27 ----------

P.S. Ja tez pomyślałam o kazirodztwie, ale nie chciałam tego pisać, aby nie zostało to zinterpretowane jako jakieś oskarżenie.

[Candy_lips]

Napisane przez grubella

[/B]

Miałaś do czynienia z dziećmi chorymi psychicznie?
A bierzesz pod uwagę , że to dziecko kiedyś dorośnie i będzie chorym psychicznie dorosłym, który też cały czas potrzebuje opieki, pilnowania aby wziął lekarstwo o odpowiedniej porze i w odpowiedniej dawce.
A co z akceptacją takiego dziecka a potem dorosłego przez społeczeństwo? Wiesz chyba jak to w Polsce wygląda.
Uważasz, że będzie szczęśliwe, uda mu się założyć rodzinę, zdobyć zawód, pracować, odnaleźć się w społeczeństwie bez kompleksów z powodu swojej choroby?
Jeżeli cię przeżyje też może trafić do zakładu.

O chorobach fizycznych już nie mówiąc.
U chorego psychicznie cierpi dusza/o ile jest tego świadomy/ a u chorego fizycznie ciało i dusza.
Operacje, zabiegi, rehabilitacja, zastrzyki, cewniki, dreny, poczucie uzależnienia, wstydu własnego ułomnego ciała, poczucie niemożności robienia tego co inni zdrowi ludzie i mnóstwo innych aspektów choroby.

W jakim celu świadoma takiego ryzyka jakiejś choroby chcesz powołać na świat ułomne dziecko?
Aby pokazać jaka z ciebie bohaterka, udowodnić , że można dać sobie radę?
Rozumiem taką postawę gdy pocznie i urodzi się komuś niespodziewanie dziecko z problemami zdrowotnymi.

Ale mając wiedzę, że jest wysokie prawdopodobieństwo odziedziczenia chorób to dla mnie jest trudne do zrozumienia, że ktoś taki los dziecku chce zgotować.

Możliwe, że wyemigruję za granicę, wtedy nie byłoby tak dużego problemu z tolerancją. To, że tolerancja chorób psychicznych u nas jest niska to nie jest moja wina.

Nie chodzi o bohaterstwo, wcześniej na pewno starałabym się poznać osoby dotknięte tą chorobą, by jak najlepiej się przygotować. Teraz uważam, że mimo ryzyka podjęłabym się, bo tak, może u nasz to za głupie, ale chęć posiadania dla mnie dziecka jest silniejsza i co innego dla mnie nie wiem choroba psychiczna, która owszem też zadaje cierpienie ale co innego to niż np choroba, gdzie dziecko nie może się ruszyć, bo nie ma np ani rąk ani nóg. Wtedy faktycznie nic świata nie pozna, a w chorobie psychicznej dzięki odpowiednim lekom, odpowiedniemu nastawieniu może normalnie żyć. Tak, znam trochę osób chorych psychicznie czy mających problemy psychicznie, wielu z nich nieźle sobie radzi.

Kalini, dziecko z chorobą Downa to co innego, potrzebuje stałej opieki, bo nawet dorosłe nie jest samodzielne i tu byłoby właśnie gorzej, gdyby mnie zabrakło. Nie chodzi o sam trud wychowania. Przy chorobie psychicznej też wymagałoby opieki, nie byłoby łatwo, ja to wiem, ale jednak świadomość byłaby tu na pewno większa po latach leczenia. I tak, podjęłabym się tego trudu.

Jednak temat nie o mnie, dlatego warto podrążyć temat w przypadku autorki, jak się nie uda, to po prostu zdecydować się albo nie- zależnie od ich poglądów. Ja akurat nie mam w rodzinie wielu chorób osób, ale mówię co bym zrobiła jakbym miała- w większości przypadków i tak bym się zdecydowała. U mnie to w rodzinie niektórzy, ale nie tak dużo osób ma cukrzycę, mama raka, niektórzy choroby sercowe, to tyle, więc niedużo i nie są to jakieś szczególnie genetyczne choroby, ale jakby było więcej, cięższych to też bym się zdecydowała.

[Shira Yuki]

Napisane przez JossStone

Zawsze chciałam mieć dzieci, nie koniecznie teraz i już, ale mój tż od początku wiedział, że chcę mieć dzieci. Tak samo on chciał mieć dzieci, też nie teraz, ale w przyszłości. W sumie takie rozmowy pojawiały się na początku naszego związku.
Teraz tż doszedł do wniosku, że nie chce mieć dzieci, bo w mojej rodzinie jest wiele przypadków upośledzeń i chorób psychicznych (np. moja ciocia, mój dziadek, jego matka, rodzeństwo mojej babci, jej matka – rodzina ze strony mojego ojca), a jak sam on mówi, nie chciałby, aby jego dziecko mogło takie być i nie chce on ryzykować, bo jego zdaniem prawdopodobieństwo jest bardzo wysokie.
Wiem, ze go nie zmuszę ani nie zgwałcę, chociaż jest to dla mnie bolesne, że do takich wniosków doszedł teraz… Po prostu chciałam się wyżalić i dowiedzieć, czy może któraś z was była w podobnej sytuacji?

Jesteśmy razem ponad 4 lata, ja mam 21 lat, on 25, mieszkamy razem prawie od początku, ponad rok jesteśmy małżeństwem.

sporo tych zachorowań
prawde mówiąc, też bym się bała

[201708160922]

Duzo tych chorob. Drzewko genealogiczne to dobry pomysl.

Candy_lips, kwestia gustu, ja uwazam, ze choroba psychiczna jest gorsza od fizycznej.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[_chocolate]

Teoretycznie nie dziedziczy się chorób psychicznych, tylko predyspozycje do nich (słaby układ nerwowy), ale np. u mnie w rodzinie (akurat nie od mojej strony) są takie choroby i pojawiają się w każdym pokoleniu - chorował dziadek, zachorowały wszystkie jego dzieci i teraz choroba pojawia się u ich dzieci. Mogą to być różne choroby, np. u jednych wystąpi schizofrenia, u innych dwubiegunowa. W ogóle postawienie diagnozy w przypadku chorób psychicznych jest bardzo ciężkie.
Rozumiem Twojego faceta, mógł zmienić zdanie, bo np. dowiedział się jak choroby psychiczne wyglądają z bliska.
To są choroby na całe życie i odbijają się na całej rodzinie. Psychotropy czasem uspokajają jedynie na tyle, że dana osoba nikogo z domowników nie zabije, ale to nie znaczy, że funkcjonuje normalnie. Choroba dotyczy nawet takich prostych rzeczy, że np. do końca życia nie można pić kawy czy alkoholu (żadnych substancji, które mogą oddziaływać na układ nerwowy).
Zbierz jak najwięcej informacji (drzewko genealogiczne to dobry pomysł) i porozmawiaj z psychiatrami, może już są jakieś badania, żeby określić prawdopodobieństwo takiej choroby u Waszych dzieci. Poza tym, poznaj temat z bliska, np. poprzez wolontariat, bo mam wrażenie, ze jest Ci zupełnie obcy. Zresztą, nic dziwnego, choroby psychiczne i szpitale psychiatryczne to temat tabu.

[Shira Yuki]

Napisane przez _chocolate

Teoretycznie nie dziedziczy się chorób psychicznych, tylko predyspozycje do nich (słaby układ nerwowy), ale np. u mnie w rodzinie (akurat nie od mojej strony) są takie choroby i pojawiają się w każdym pokoleniu - chorował dziadek, zachorowały wszystkie jego dzieci i teraz choroba pojawia się u ich dzieci. Mogą to być różne choroby, np. u jednych wystąpi schizofrenia, u innych dwubiegunowa. W ogóle postawienie diagnozy w przypadku chorób psychicznych jest bardzo ciężkie.
Rozumiem Twojego faceta, mógł zmienić zdanie, bo np. dowiedział się jak choroby psychiczne wyglądają z bliska.
To są choroby na całe życie i odbijają się na całej rodzinie. Psychotropy czasem uspokajają jedynie na tyle, że dana osoba nikogo z domowników nie zabije, ale to nie znaczy, że funkcjonuje normalnie. Choroba dotyczy nawet takich prostych rzeczy, że np. do końca życia nie można pić kawy czy alkoholu (żadnych substancji, które mogą oddziaływać na układ nerwowy).
Zbierz jak najwięcej informacji (drzewko genealogiczne to dobry pomysł) i porozmawiaj z psychiatrami, może już są jakieś badania, żeby określić prawdopodobieństwo takiej choroby u Waszych dzieci. Poza tym, poznaj temat z bliska, np. poprzez wolontariat, bo mam wrażenie, ze jest Ci zupełnie obcy. Zresztą, nic dziwnego, choroby psychiczne i szpitale psychiatryczne to temat tabu.

schizofernii się nie dziedziczy?bo ja myślałam,że tak

[grubella]

Napisane przez Shira Yuki

schizofernii się nie dziedziczy?bo ja myślałam,że tak

Schizofrenia nie jest typową chorobą dziedziczną.
Rozwija się w wyniku szczególnego spotkania i wspólnego zadziałania wielu czynników.
Geny o niewielkim efekcie działają dopiero gdy spotkają się w większej liczbie w danym organizmie i w interakcji z czynnikami środowiskowymi mogą spowodować chorobę psychiczną.
Jest to tzw. dziedziczenie poligenowe.

W licznych schorzeniach ukladu nerwowego mogą występować psychozy schizofrenopodobne.
Przybierają one głównie postać zespołu paranoidalnego.
Występują w guzach mózgu, po urazach głowy, zapaleniu mózgu,porażeniu postępującym, padaczce, pląsawicy Huntingtona, zatruciach i innych.

U autorki w rodzinie podobne objawy chorobowe poszczególnych jej członków w różnych pokoleniach mogły być objawami różnych chorób.

Ale mogły być jedną, dziedziczoną chorobą wcale nie z gatunku psychicznych chociaż objawy na to wskazywały.

Jest taka np. choroba dziedziczna porfiria. Jest chorobą metaboliczną ale jednym z jej objawów są zaburzenia psychiczne, najczęściej rzekomonerwicowe lub histeryczne.

Sporo jest takich chorób dziedzicznych nie będących chorobami psychicznymi ale dającymi takie objawy jak choroba psychiczna.

[skazana_na_bluesa]

No to zle sadzilas. Nie jest to choroba genetyczna. Jest bodajze 15% szans, ze dziecko odziedziczy SKLONNOSC DO ZAPADNIECIA na te chorobe.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Shira Yuki]

Napisane przez grubella

Schizofrenia nie jest typową chorobą dziedziczną.
Rozwija się w wyniku szczególnego spotkania i wspólnego zadziałania wielu czynników.
Geny o niewielkim efekcie działają dopiero gdy spotkają się w większej liczbie w danym organizmie i w interakcji z czynnikami środowiskowymi mogą spowodować chorobę psychiczną.
Jest to tzw. dziedziczenie poligenowe.

W licznych schorzeniach ukladu nerwowego mogą występować psychozy schizofrenopodobne.
Przybierają one głównie postać zespołu paranoidalnego.
Występują w guzach mózgu, po urazach głowy, zapaleniu mózgu,porażeniu postępującym, padaczce, pląsawicy Huntingtona, zatruciach i innych.

U autorki w rodzinie podobne objawy chorobowe poszczególnych jej członków w różnych pokoleniach mogły być objawami różnych chorób.

Ale mogły być jedną, dziedziczoną chorobą wcale nie z gatunku psychicznych chociaż objawy na to wskazywały.

Jest taka np. choroba dziedziczna porfiria. Jest chorobą metaboliczną ale jednym z jej objawów są zaburzenia psychiczne, najczęściej rzekomonerwicowe lub histeryczne.

Sporo jest takich chorób dziedzicznych nie będących chorobami psychicznymi ale dającymi takie objawy jak choroba psychiczna.

ok,ale w rodzinie autorki dość sporo jest zachorowań .to chyba powinno być niepokojące?

[201708160922]

Napisane przez Shira Yuki

ok,ale w rodzinie autorki dość sporo jest zachorowań .to chyba powinno być niepokojące?

A ktos mowi, ze nie jest?

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Shira Yuki]

Napisane przez CzasKomety

A ktos mowi, ze nie jest?

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

no ,skoro choroby psychiczne nie są dziedziczne,to jest się czym martwić,czy nie ?

[zakonna]

zwracam uwagę, że tak naprawdę to nie wiadomo czy w rodzinie autorki były choroby psychiczne, zaburzenia nerwicowo-depresyjne czy upośledzenia umysłowe. Więc nie gadajcie niektóre głupot, że ryzyko jest duże, bo na razie nie wiadomo nic na temat tych schorzeń.

[201708160922]

Napisane przez Shira Yuki

no ,skoro choroby psychiczne nie są dziedziczne,to jest się czym martwić,czy nie ?

Oj, wystarczy przeczytac dokladnie, co dziewczyny przeczytaly, kude no.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Shira Yuki]

Napisane przez CzasKomety

Oj, wystarczy przeczytac dokladnie, co dziewczyny przeczytaly, kude no.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

trudno wyłapać treściwe rzeczy wśród przepychanek słownych i nie wszystkie sa prawdziwe

[201803290936]

Napisane przez tyene

Autorko, Ty i Twój facet panikujecie, prezentując jakieś zgoła XIX wieczne podejście do zaburzeń psychicznych. Genetyczna może być predyspozycja, a różnice procentowe w przypadku rodziny z zaburzeniami nie wzrastają dużo w przypadku np. schizofrenii.

Co do Twojej rodziny, to duże znaczenie mają czynniki środowiskowe. Twoja prababcia przeżyła wojnę, być może jej dzieci też to pamiętają. Jest spore prawdopodobieństwo, że była ofiarą napaści seksualnej. Warunki w Polsce były ciężkie, drastyczne, standardy wychowywania dzieci też. Bicie i przemoc na porządku dziennym, sama zresztą opisujesz swojego dziadka. Naprawdę, z takim dzieciństwem, pełnym upokorzenia i przemocy (a wiesz tylko minimum tego, co tam się działo) zaburzenia psychiczne, depresje w rodzinie nikogo nie powinny dziwić. Czynniki środowiskowe, traumy, PTSD, to wszystko odgrywa ogromną rolę. Znacznie większą niż predyspozycje genetyczne.

Nic tylko się zgodzić z panią Tyene. I ja bym do tej listy dopisała jeszcze jedno: alkoholizm.