Bezdzietne z wyboru / Nie chcę mieć dzieci cz II

[kalincia]

[QUOTE=ŁAJKA;47732060]Silne relacje nie muszą być tylko w rodzinach które żyją na tzw kupie
Jesli dziecko od swoich rodziców dostało porządną dawkę miłości,przyjaźni ,akceptacji to odległość nie ma znaczenia.
Dziecko może sie wyprowadzić i na Marsa
Lecz gdy zaistnieje taka sytuacja o której wspomina Kalincia to chyba każdy psycholog powie ze w takiej rodzinie relacje byłyby do rozwiązania tylko ...na jego kozetce[/QUOTE]

G...uzik prawda. Dwanaście trudnych, samotnych lat jedyną osobą do której wracała był ten kot.
Relacje w domu były dobre, ale dawno się skończyły.
Jest różnica w podejściu do śmierci kochanej osoby w zależności od punktu, w jakim w momencie straty jesteśmy. Co innego młodość z jej nadziejami i przyszłością przed człowiekiem, co innego ustabilizowane, samotne życie bez nadziei na zmianę. Nie rozumiesz tego, trudno, jaśniej wytłumaczyć nie potrafię.

Wracając do dzieci. Też mam wrażenie, że takie małe są zupełnie nieinteresujące towarzysko i przebywanie z nimi to strata czasu, który można spędzić z bardziej interesującymi osobami, takimi na przykład, jak mój kot i pies. poziom inteligencji podobny, ale zachowanie dużo pełniejsze wdzięku.

[GgochaA]

To Ty nie możesz zrozumieć -tego że rodziny i relacje są różne.

[zakonna]

Czuję się tak jakbym nie potrafiła jasno komunikować się w ojczystym języku.
Po raz ostatni piszę, o sobie, ja wiem, że moje reakcje po stracie psa będą takie same jakie byłyby po stracie dziecka. Nie wzięłam tej wiedzy z sufitu i nie wymyśliłam sobie tego z nudów.
Poza tym, grupa ludzi, którzy z różnych względów, bardziej przeżyją śmierć pupila niż członka rodziny, jest duża i nie jest to wynaturzenie.
Nie wiem dlaczego do niektórych nie docierają takie jasne komunikaty.

[kalincia]

Napisane przez zakonna

Czuję się tak jakbym nie potrafiła jasno komunikować się w ojczystym języku.
Po raz ostatni piszę, o sobie, ja wiem, że moje reakcje po stracie psa będą takie same jakie byłyby po stracie dziecka. Nie wzięłam tej wiedzy z sufitu i nie wymyśliłam sobie tego z nudów.
Poza tym, grupa ludzi, którzy z różnych względów, bardziej przeżyją śmierć pupila niż członka rodziny, jest duża i nie jest to wynaturzenie.
Nie wiem dlaczego do niektórych nie docierają takie jasne komunikaty.

Ja wiem to samo.
Strach w chorobie ojca też przeżywałam tak samo, jak strach w chorobie psa.

[GgochaA]

Napisane przez kalincia

Ja wiem to samo.
Strach w chorobie ojca też przeżywałam tak samo, jak strach w chorobie psa.

Nie ma sensu tego tłumaczyć, tylko się nasłuchacie że jesteście z patologicznych rodzin i kwalifikujecie się do psychologa albo i psychiatry.

[zakonna]

No ja chodziłam i do psychiatry i na terapię więc jestem patologią chorą psychicznie.

[201710120930]

Napisane przez kalincia

e[/QUOTE]

G...uzik prawda. Dwanaście trudnych, samotnych lat jedyną osobą do której wracała był ten kot.
Relacje w domu były dobre, ale dawno się skończyły.
J.

Żeby było 'Śmiesznie'Ty cały czas potwierdzasz moje zdanie
Opisujesz ,no dobra już nie używam słowa patologiczną,tylko dziwną sytuacje
Gdyby moja córka miała oparcie w kocie a nie we mnie to chyba bym sobie w łeb strzeliła.Ze tak obrazowo pojadę

---------- Dopisano o 11:23 ---------- Poprzedni post napisano o 11:21 ----------

Napisane przez zakonna

No ja chodziłam i do psychiatry i na terapię więc jestem patologią chorą psychicznie.

No dobrze że chodziłaś.Czy ja mówię że to źle
Jak trzeba to trzeba

[GgochaA]

No ludzie - czego Ty nie rozumiesz? Są różne sytuacje. Zdarza się że rodzic musi wyjechać na drugi koniec świata z powodów osobistych. Jeżeli relacje były poprawne ale nie nadzwyczajnie ciepłe to logiczne że dziecko (mówię o osobie dorosłej) da sobie radę samo i jeżeli potrzebuje jakiejś relacji i satysfakcjonuje je kot, TO CO W TYM ZŁEGO. Widzi go codziennie, mówi do niego, ma z nim kontakt dzień w dzień, a rodzica przykładowo widziało 10 lat temu. To czyja strata bardziej taką osobę dotknie nawet NAMACALNIE. Kogoś kogo i tak by może już w życiu nie zobaczyła, czy zwierzaka którym dzień w dzień zajmowała się od lat. No co w tym trudnego, ludzie!

[sab_eth]

obecne tu mamuśki doskonale potwierdzają stereotyp...

[golgie]

Napisane przez ŁAJKA

Żeby było 'Śmiesznie'Ty cały czas potwierdzasz moje zdanie
Opisujesz ,no dobra już nie używam słowa patologiczną,tylko dziwną sytuacje
Gdyby moja córka miała oparcie w kocie a nie we mnie to chyba bym sobie w łeb strzeliła.Ze tak obrazowo pojadę

---------- Dopisano o 11:23 ---------- Poprzedni post napisano o 11:21 ----------


No dobrze że chodziłaś.Czy ja mówię że to źle
Jak trzeba to trzeba

No raczej.

---------- Dopisano o 11:32 ---------- Poprzedni post napisano o 11:29 ----------

Napisane przez GgochaA

No ludzie - czego Ty nie rozumiesz? Są różne sytuacje. Zdarza się że rodzic musi wyjechać na drugi koniec świata z powodów osobistych. Jeżeli relacje były poprawne ale nie nadzwyczajnie ciepłe to logiczne że dziecko (mówię o osobie dorosłej) da sobie radę samo i jeżeli potrzebuje jakiejś relacji i satysfakcjonuje je kot, TO CO W TYM ZŁEGO. Widzi go codziennie, mówi do niego, ma z nim kontakt dzień w dzień, a rodzica przykładowo widziało 10 lat temu. To czyja strata bardziej taką osobę dotknie nawet NAMACALNIE. Kogoś kogo i tak by może już w życiu nie zobaczyła, czy zwierzaka którym dzień w dzień zajmowała się od lat. No co w tym trudnego, ludzie!

Bo rodzice,to rodzice,a kot to tylko kot?

---------- Dopisano o 11:33 ---------- Poprzedni post napisano o 11:32 ----------

Napisane przez sab_eth

obecne tu mamuśki doskonale potwierdzają stereotyp...

Och i ach,jakiż to?

[zakonna]

załamałam się... jak krowie na rowie można do niektórych, a i tak nie trafi.

[golgie]

Napisane przez kalincia

Ja wiem to samo.
Strach w chorobie ojca też przeżywałam tak samo, jak strach w chorobie psa.

Acha

[GgochaA]

Ale można nie mieć kontaktu z rodzicami, chociaz w dziecinstwie był poprawny, no zrozum!

[kalincia]

[QUOTE=ŁAJKA;47732500]Żeby było 'Śmiesznie'Ty cały czas potwierdzasz moje zdanie
Opisujesz ,no dobra już nie używam słowa patologiczną,tylko dziwną sytuacje
Gdyby moja córka miała oparcie w kocie a nie we mnie to chyba bym sobie w łeb strzeliła.Ze tak obrazowo pojadę

---------- Dopisano o 11:23 ---------- Poprzedni post napisano o 11:21 ----------

Gdyby jej rodzice zyli, jak nie żyją od 25 lat, to pewnie miałaby oparcie w nich i tak nie opłakiwała kota.

---------- Dopisano o 12:07 ---------- Poprzedni post napisano o 12:05 ----------

[QUOTE=golgie;47732602]No raczej.

---------- Dopisano o 11:32 ---------- Poprzedni post napisano o 11:29 ----------



Bo rodzice,to rodzice,a kot to tylko kot?

---------- Dopisano o 11:33 ---------- Poprzedni post napisano o 11:32 ----------


Mój kot, to nie tylko kot, to ważna w moim życiu osoba. Tsk, jak dla kogoś dziecko, że wrócę do tematu wątku.

---------- Dopisano o 12:09 ---------- Poprzedni post napisano o 12:07 ----------

Napisane przez golgie

Acha

Acha, i nie ma w tym nic złego ani nienormalnego. Nie oznacza to bowiem, że tatę kochałam słabo, ale że psa kocham mocno.

[favianna]

Ta dyskusja jest juz nudna. Nikt tego nie widzi?

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[queenie777]

Motyla noga
Tyle czasu mnie tu nie było, chciałam nadrobić zaległości ot tak, ale dzieje się widzę więc najpierw po popcorn muszę skoczyć bo takie emocje trzeba zagryźć !

[golgie]

Napisane przez kalincia

[/COLOR]
Mój kot, to nie tylko kot, to ważna w moim życiu osoba. Tsk, jak dla kogoś dziecko, że wrócę do tematu wątku.

---------- Dopisano o 12:09 ---------- Poprzedni post napisano o 12:07 ----------



Acha, i nie ma w tym nic złego ani nienormalnego. Nie oznacza to bowiem, że tatę kochałam słabo, ale że psa kocham mocno.

Błagam,chyba sama w to nie wierzysz?

[Luba]

Czyli podsumowując: jesli ktoś nie umie/nie może nawiązywać poprawnych stosunków z ludzmi, to przywiązuje się do zwierząt, bo człowiek już jest tak skonstuowany, że do kogos musi.
Czyli po prostu zwierze to zastępstwo dla osób samotnych emocjonalnie. Owszem, taka osoba będzie rozpaczac po stracie zwierzęcia, bo ono zaspokajało te uczucia, które powinni tej osobie zapokajać ludzie, ale z jakiegos powodu tych ludzi wokół nie ma.
Gdyby jednak taka osoba miała wokół siebie ludzi do których mogłaby sie przywiązać, to wtedy te proporcje przywiazania nie byłyby zachwiane i osoba taka łatwo zrozumiałaby, że uczucie do człowieka jest silniejsze niż do zwierzęcia.
I dlatego teraz tłumaczenia np Golgie, jako osoby posiadajacej zwierzę ale mającej też rodzinę, nie trafiają do osób, które te proporcje mają, z różnych przyczyn, zachwiane.

I dziwnym trafem te zachwiania widać u osób, które dzieci nie chcą lub mieć nie mogą.
Podświadomie lub świadomie dążą do przelania swoich uczuć na zwierzę, które jest tak samo nieporadne jak niemowlę. A jednak łatwiejsze i mniej wymagające niż dziecko i może przez to tak chętnie przygarniane przez osoby, które dzieci mieć nie chcą.

[GgochaA]

Dlaczego ma nie wierzyć? Przecież nie mówi: "kocham mojego kota, nie lubię mojego dziecka". Mówi: "kocham mojego kota, dziecka nie mam więc dla mnie on jest najważniejszy, tak jak dla kogoś kto ma dziecko ono jest najważniejsze"

[kalincia]

[QUOTE=golgie;47733256]

Napisane przez kalincia

Błagam,chyba sama w to nie wierzysz?

W co, konkretnie?
A, zauważyłam, w to, że dla kogoś dziecko, dla mnie kot i pies. Mój kot i pies to ważne w moim życiu osoby,nie jedyne, oprócz nich mam kochanego przeze mnie faceta, mamę, przyjaciół. Potrzeby emocjonalne mam zaspokojone, i przez ludzi i przez psa i kota.

[wlosomaniaczkaaa]

Napisane przez Raczyna

zapytałam o te chwile słabości, bo u mnie jest to nierozerwalnie związane z mężczyzną, z którym jestem

dwa razy poczułam, że chciałabym mieć dziecko, że byłoby doskonałym uzupełnieniem nas
zresztą, byłam bardzo długo w związku, gdzie taka potrzeba się nie pojawiła, później wyrzucałam sobie, że już po tym powinnam wcześniej się zorientować, że to nie to...

nie mam jakiejś schizy z powodu braku potomka, ale z drugiej strony zdaję sobie sprawę z tego, że omija mnie coś ważnego
przy dzieciach staramy się być lepsi, patrzymy na świat ich oczami i odkrywamy go na nowo
i chyba bardziej tego mi żal, niż posiadania dziecka "w ogóle"

byłam ciekawa, jak wyglądało to u Was

Nie jesteś osamotniona w swoich przemyśleniach, na pewno wiele kobiet, które zrezygnowały z dziecka myślało podobnie. O ile jedynym powodem rezygnacji nie była zwykła niechęć do dzieci, bo są głupie, nudne etc.
Mnie kilka razy podobnie naszło, ale i tak uważam, że w moim przypadku dziecko byłoby kulą u nogi.

[golgie]

Napisane przez GgochaA

Dlaczego ma nie wierzyć? Przecież nie mówi: "kocham mojego kota, nie lubię mojego dziecka". Mówi: "kocham mojego kota, dziecka nie mam więc dla mnie on jest najważniejszy, tak jak dla kogoś kto ma dziecko ono jest najważniejsze"

Przecież o tym już pisałam,że w razie braku dziedcka/rodziców etc.,kot może być najważniejszy,ale niech ktoś kto dziecka nie ma, a więc nie ma też zielonego pjęcia o uczuciach do dziecka, nie pisze,że przeżywałby odejście dziecka i zwierzęcia tak samo ,bo to bzdura

[kalincia]

Napisane przez golgie

Przecież o tym już pisałam,że w razie braku dziedcka/rodziców etc.,kot może być najważniejszy,ale niech ktoś kto dziecka nie ma, a więc nie ma też zielonego pjęcia o uczuciach do dziecka, nie pisze,że przeżywałby odejście dziecka i zwierzęcia tak samo ,bo to bzdura

Skąd wiesz? Piszę - przeżywałam chorobę ojca i psa. Mój niepokój, współczucie - nie różniły się. Bo i ich ból nie różnił się.

[trupiegi]

Wracając do dzieci. Też mam wrażenie, że takie małe są zupełnie nieinteresujące towarzysko i przebywanie z nimi to strata czasu, który można spędzić z bardziej interesującymi osobami, takimi na przykład, jak mój kot i pies. poziom inteligencji podobny, ale zachowanie dużo pełniejsze wdzięku.[/QUOTE]


Jakże celny tekst.

[201710120930]

Ej,z łaski swojej weź edytuj ten post.

[Kusum]

Napisane przez wlosomaniaczkaaa

Mnie się wydaje, że Oye się Ciebie uczepiła, bo bardzo łatwo można Ciebie sprowokować i chętnie wchodzisz z nią w pyskówki. Szybko wybuchasz i się niezdrowo ekscytujesz. Najprostszym sposobem byłoby gdybyś włączyła jej ignora (taki filtr) jeśli nie potrafisz sama z siebie nie reagować na zaczepki.
Ja wiem, że jej się nie da lubić, każdy w tym wątku to wie (bynajmniej z powodu dzietności) i trochę dziwi mnie fakt, że tak tu się pcha. Wiem, wiem, że to forum, że każdy może. Mimo wszystko mnie byłoby głupio, czułabym się nieswojo gdybym się pchała w towarzystwo, które mnie nie lubi. Nawet wirtualne.

Oye to typowy hejter. Nie wnosi niczego do watkow poza przechwalkami i hejtem. Malo wartosciowa dyskusja.
Zastanawia mnie dlaczego ona sie nie udziela na watkach o dzieciach? Moze ich nie ma, bo miec nie moze, a nas nienawidzi, ze mozemy, a nie chcemy?

Napisane przez wlosomaniaczkaaa

Temat wałkowany wiele razy.
Bo kieeedyś te matki też nie chciały dzieci, więc są tu jakby legalnie.
Bo się tu wyżywamy (moje ulubione), atakujemy dzieci i ktoś MUSI je bronić, bo same się nie obronią.
Bo forum jest otwarte i każdy może.
Bo klepiemy takie bzdury, że aż szkoda ich nie czytać i je klawiatura świeżbi, żeby skomentować.
Czekam na argument, że jesteśmy po prostu fajne, dlatego je do nas ciągnie i doczekać się nie mogę.

Teraz to tu spokój jest, w poprzedniej części przez moment taka naparzanka była, że aż matki nas w obronę wzięły.

Dodalabym jeszcze, bo nam zazdroszcza Matki, z ktorymi mam dobre kontakty szczerze mowia czego mi zazdroszcza: 12h snu - nieprzerwanego, imprezy w kazdym dniu tygodnia, w ktorym mam ochote, swobody finansowej, szeroko pojmowanej wolnosci mysli, ich mysli ciagle kraza wokol dzieci, seksu z mezem o dowolnej porze dnia, beztroski, ktora dla nich juz nigdy nie wroci. Macierzynstwo to ciezka praca. A nagroda za nia watpliwa.

Napisane przez ŁAJKA

Ty to przedstawiasz jako argument w jakieś bardziej lub mniej rozsądnej przepychance w internecie by tylko wyjść na swoje , a mi tej kobiety,a Twojej przyjaciółki autentycznie szkoda.bo normalne to to nie jest

O chorobach i zwierzetach powiem jedno: kazdy ma jakas chierarchie uczuc i wartosci. Uszanujmy to co jest dla innych wazne.
Mam koty i na pewno sa dla mnie wazniejsze niz ciocia, ktora widzialam 2 razy w zyciu. W mojej chierarchii stoja zas duzo nizej niz moi najblizsi, ale wyzej niz dalsza rodzina.
Relacje w rodzinach sa rozne. Moja rodzina jest daleka od patologicznej, ale nie jestesmy zbyt zzyci, wylewni i rodzinni. Spedy typu swieta bardzo mnie mecza. I chcetnie ich unikam. Czy to chore? Moze dla osoby kochajacej duze spotkania rodzinne? Kwestia indywidualna.
A co powiecie o ludziach, ktorzy zaniedbuja rodziny i poswiecaja sie pracy, hobby? Np.lekarze, ktorych wiecznie w domu nie ma. W swieta maja dyzury. Mozna powiedziec, ze stawiaja swoich pacjentow ponad rodzine? Obcych ludzi. Przezywaja ich chorobe i smierc. A nie ma ich, gdy wlasne dzieci choruja. A przeciez kochaja swoje rodziny. I to, ze ich nie ma o niczym nie swiadczy w ich mniemaniu.
Mysle, ze jesli chodzi o uczucia to nie mozemy sadzic innych swoja miara.

[trupiegi]

Napisane przez ŁAJKA

Ej,z łaski swojej weź edytuj ten post.

Źle mi zacytowało.

[sylwka37]

Kusum - nic dodać nic ująć w Twojej wypowiedzi zgadzam się z tym co napisałaś

[zakonna]

ja się dowiaduję się z tego wątku, że to czuję jest niemożliwe oraz to co przepracowałam na psychoterapii też jest niemożliwe. I nienormalne, nie zapominajmy o tym

[Kusum]

Napisane przez zakonna

ja się dowiaduję się z tego wątku, że to czuję jest niemożliwe oraz to co przepracowałam na psychoterapii też jest niemożliwe. I nienormalne, nie zapominajmy o tym

Zakonna kazdy z nas jest unikalny i ma swoje, niepowtarzalne uczucia i doswiadczenia. Kiedy chodzi o uczucia: kazda prawda jest prawdziwa o ile nie krzywdzi innych.