Mąż po 6 latach nie chce dziecka :(

[stewardesa]

Napisane przez phony

jakie szczęście, że mi rodzice przekazali inne wartości. To o czym piszesz jest dla mnie totalnym absurdem.
Jak się nie bierze pod uwagę poświecenia własnego życia (w domyśle: na opiekę, wsparcie itd.) dla chorego małżonka to się nie wchodzi w związek małżenski, z którym wiążą się określone obowiązki. Proste. Tu już nawet nie chodzi o kwestie prawne, ale przede wszystkim moralne.

Tak, wiem, wszyscy dookoła tacy szlachetni i żyjący w poczuciu obowiązku poświęcenia życia dla innych, stąd tyle poświęceń widocznych dookoła Szkoda, że tylko w słowach. A ja sobie żyję bezczelnie chyba dla własnej przyjemności, nawet śmiem sama nie wyobrażać sobie, żeby ktoś jakiekolwiek plany poświęcił opiece nade mną i jeszcze nazywam taką oczekującą postawę przykładnym egoizmem. Spłonę w piekle
Ciekawe ile jeszcze osób przybiegnie oburzonych, że by tak nie mogło i ucieszonych z kolejnej okazji do rzucania pustymi deklaracjami i kamieniami.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

mam takie same podejście do tej sprawy jak ty
poświęcać się nie będę,robić czegoś wbrew sobie też nie bede (np rodzic dzieci bo mąż chce )
sama również nie chce aby ktoś poświęcał się dla mnie na stare lata planuje uśpienie z dignitas co już zapowiedzialam moim dzieciom
tak samo nie poswiecilabym się wychowaniu dziecka z downem ani dziecka rośliny
poswiecanie się nie leży bowiem w mojej naturze i jest mi z tym jak najbardziej dobrze

[stewardesa]

I co więcej zakładacie chyba, że partner ma takie samo podejście jak Wy i będzie pokrzywdzony - skąd takie założenie?

[elvegirl]

Napisane przez stewardesa

Tak, wiem, wszyscy dookoła tacy szlachetni i żyjący w poczuciu obowiązku poświęcenia życia dla innych(...)

Ja absolutnie do takich osób nie należę, biorę pod uwagę, że nie dam rady psychicznie i fizycznie w przypadku ciężkiej choroby męża. Ale nie przewiduję, że spakuję się jak tylko usłyszę diagnozę, bo wchodząc w związek, nie zakładałam tylko pachnących różami i dźwięczących pięknymi melodiami chwil. Znam siebie na tyle, że wiem że wiele kwestii będę w stanie ogarnąć, wiem że spróbuję, a jeśli nie dam rady to zadbam o to, żeby pomógł mu ktoś, kto będzie w stanie.
Jeślibym usłyszała w związku deklarację, że partner na bank odejdzie jak się pojawi choroba/tragedia, to bym odeszła.

---------- Dopisano o 08:55 ---------- Poprzedni post napisano o 08:44 ----------

Napisane przez stewardesa

I co więcej zakładacie chyba, że partner ma takie samo podejście jak Wy i będzie pokrzywdzony - skąd takie założenie?

Z rozmów na ten temat i z przeżytych trudnych momentów.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

nie no mogę spróbować pomoc ale widzę różnice między pomoc a poświęcić się
mogę go zawieść do szpitala mogę chodzić do lekarzy na konsultacje,gdyby miał nogę złamana to mogę przejąć większość jego obowiązków aż wroci do zdrowia
nie jestem jednak gotowa poświęcać mojego życia na wycieranie komuś tyłka do końca życia,życia z osobą z zaburzeniami psychicznymi typu choroby chorobliwa zazdrość,depresja trwająca 20 lat,dda itp

[elvegirl]

Pomoc osobie chorej jest poświęceniem co najmniej części naszego życia. Czasem na jakiś czas, czasem na zawsze, to już kwestia chęci i siły. Przez pewien czas to potrzeby osoby chorej są ważniejsze i ciężko to przeskoczyć. Nawet jeśli to jest pomoc tylko finansowa, to odbija się na naszym życiu, bo jednak z czegoś trzeba zrezygnować, żeby tej pomocy udzielić. No, chyba że ktoś ma takie oszczędności/zarobki, że spokojnie może wspomagać osobę chorą bez odczucia tego w sprawach bieżących

[phony]

Napisane przez stewardesa

Tak, wiem, wszyscy dookoła tacy szlachetni i żyjący w poczuciu obowiązku poświęcenia życia dla innych, stąd tyle poświęceń widocznych dookoła Szkoda, że tylko w słowach. A ja sobie żyję bezczelnie chyba dla własnej przyjemności, nawet śmiem sama nie wyobrażać sobie, żeby ktoś jakiekolwiek plany poświęcił opiece nade mną i jeszcze nazywam taką oczekującą postawę przykładnym egoizmem. Spłonę w piekle
Ciekawe ile jeszcze osób przybiegnie oburzonych, że by tak nie mogło i ucieszonych z kolejnej okazji do rzucania pustymi deklaracjami i kamieniami.

Dla mnie to nie sa puste deklaracje. NIgdy nie zwiazalabym sie po prostu z osoba o takich pogladach jak ty
Mialam okazje "poswiecic sie" dla bliskiej mi osoby i przynajmniej moge teraz spojrzec w lustro i moc powiedziec sobie ze bylam przy niej do jej ostatnich chwil, mimo ze poswiecilam w duzym stopniu moja kariere, wszystkie oszczednosci i takie tam bzdury, ktore moim zdaniem w obliczu zyciowej tragedii bliskiej osoby nie maja zadnego znaczenia. I tak - czuje ogromna satysfakcje, ze nie machnelam reka bo "to puste deklaracje". Licze na to, ze bliskie mi osoby zareagowalyby w ten sam sposob, gdyby mnie spotkala sytuacja wymagajaca poswiecen z ich strony.

[stewardesa]

Napisane przez elvegirl

Ja absolutnie do takich osób nie należę, biorę pod uwagę, że nie dam rady psychicznie i fizycznie w przypadku ciężkiej choroby męża. Ale nie przewiduję, że spakuję się jak tylko usłyszę diagnozę, bo wchodząc w związek, nie zakładałam tylko pachnących różami i dźwięczących pięknymi melodiami chwil.

Zaraz się okaże, że ja to pakuję manatki jak ktoś tylko kichnie. Myślę że ma znaczenie, jaka to diagnoza.

Napisane przez elvegirl

Znam siebie na tyle, że wiem że wiele kwestii będę w stanie ogarnąć, wiem że spróbuję, a jeśli nie dam rady to zadbam o to, żeby pomógł mu ktoś, kto będzie w stanie.
Jeślibym usłyszała w związku deklarację, że partner na bank odejdzie jak się pojawi choroba/tragedia, to bym odeszła.

I takie spróbowanie ma być lepsze? Niby siebie znasz, a nie wiesz czy to wytrzymasz i dopiero byś to sprawdzała, a jednocześnie deklarujesz poświęcenie?

Napisane przez elvegirl

Z rozmów na ten temat i z przeżytych trudnych momentów.

Nie sprecyzowałam - chodziło mi o partnera osoby z takim podejściem jak ja.

Napisane przez elvegirl

Pomoc osobie chorej jest poświęceniem co najmniej części naszego życia. Czasem na jakiś czas, czasem na zawsze, to już kwestia chęci i siły. Przez pewien czas to potrzeby osoby chorej są ważniejsze i ciężko to przeskoczyć. Nawet jeśli to jest pomoc tylko finansowa, to odbija się na naszym życiu, bo jednak z czegoś trzeba zrezygnować, żeby tej pomocy udzielić. No, chyba że ktoś ma takie oszczędności/zarobki, że spokojnie może wspomagać osobę chorą bez odczucia tego w sprawach bieżących

Pomoc =/= poświęcenie. Oczekiwanie tego drugiego to skrajny egoizm.

Napisane przez phony

Dla mnie to nie sa puste deklaracje. NIgdy nie zwiazalabym sie po prostu z osoba o takich pogladach jak ty

I vice versa, a co to ma do rzeczy? Ach, kolejna okazja do podkreślenia swojej lepszości i szlachetności.

Napisane przez phony

Mialam okazje "poswiecic sie" dla bliskiej mi osoby i przynajmniej moge teraz spojrzec w lustro i moc powiedziec sobie ze bylam przy niej do jej ostatnich chwil, mimo ze poswiecilam w duzym stopniu moja kariere, wszystkie oszczednosci i takie tam bzdury, ktore moim zdaniem w obliczu zyciowej tragedii bliskiej osoby nie maja zadnego znaczenia.

Chyba raczej żeby móc teraz się tym chwalić i robić z siebie Matkę Teresę jednocześnie wskazując palcami tych niegotowych do poświęceń. Podziwiam ludzi, którzy naprawdę pomagają bezinteresownie, ale jak ktoś to wykorzystuje do rzucania kamieniami w innych nie deklarujących takiej gotowości, to jego celem nie była pomoc, był to jeden ze sposobów na dowartościowanie się, powody były jak najbardziej egoistyczne. Wytykanie palcami nie idzie w parze z nieskazitelną moralnością, którą można stawiać za przykład. Chciałaś, zdecydowałaś się pomóc - Twoja sprawa, Twoja decyzja, Twoje życie. To nie jest jakiś wzór postępowania dla wszystkich.

Napisane przez phony

I tak - czuje ogromna satysfakcje, ze nie machnelam reka bo "to puste deklaracje". Licze na to, ze bliskie mi osoby zareagowalyby w ten sam sposob, gdyby mnie spotkala sytuacja wymagajaca poswiecen z ich strony.

I to jest właśnie skrajny egoizm. Nie, nikt nie jest Ci niczego winien, to nie jest tak że komuś zrobimy dobrze, a potem możemy oczekiwać, że to do nas wróci - kolejny przykład na to, co naprawdę Tobą kierowało.

[elvegirl]

Napisane przez stewardesa

I takie spróbowanie ma być lepsze? Niby siebie znasz, a nie wiesz czy to wytrzymasz i dopiero byś to sprawdzała, a jednocześnie deklarujesz poświęcenie?

Tak, według mnie to jest lepsze.
Znam siebie i wiem, że nie odejdę na hasło "rak", czy "depresja", czy "kalectwo", deklaruję, że spróbujemy powalczyć o zdrowie i życie razem, ale nie wiem ile będę w stanie wytrzymać, bo to wychodzi niestety dopiero "w praniu". Nie znam każdej jednostki chorobowej i nie wiem też po ilu latach pomocy osobie chorej nieuleczalnie miałabym dość. I czy w ogóle miałabym dość.

Napisane przez stewardesa

Pomoc =/= poświęcenie.

Dla mnie w przypadku ciężkiej choroby jest tu znak równości. Nie da się pomóc, być przy chorej osobie bez poświęcenia wielu swoich planów, marzeń.

[Djuno]

Napisane przez elvegirl

Dla mnie w przypadku ciężkiej choroby jest tu znak równości. Nie da się pomóc, być przy chorej osobie bez poświęcenia wielu swoich planów, marzeń.

Czy ja wiem. A potem te kobiety (bo to statystycznie są kobiety) mają pretensje do wszystkich, że nie poświęcają się jak one. I rozwalają swoje rodziny dla opieki nad chorymi dziećmi czy rodzicami. Tutaj bardzo ciężko znaleźć granicę. I ta pomoc, ale nie poświęcenie, to sensowna granica. Nie warto poświęcać siebie, nawet dla swojego syna, męża czy ojca.

[elvegirl]

Napisane przez Djuno

Czy ja wiem.

To może inaczej - w moim przypadku i w przypadku mojego lubego się nie dało nie postawić tu znaku równości. Pomoc oznaczała rezygnację z ważnych w danym momencie kwestii, w najlepszym wypadku odłożenie ich w czasie.

Podobnie z ciążą i dzieckiem, o czym tutaj mowa - oznaczały co najmniej odłożenie w czasie wielu planów. Coś za coś.

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Napisane przez Djuno

I ta pomoc, ale nie poświęcenie, to sensowna granica. Nie warto poświęcać siebie, nawet dla swojego syna, męża czy ojca.

Na szczęście to tylko i wyłącznie Twoje zdanie. I na szczęście mnie wychowano inaczej.

[Djuno]

[1=578537b29e2e39e1d6e3dc9 dfc9821e485b809af_62f97e7 3ceb2a;63700146]Na szczęście to tylko i wyłącznie Twoje zdanie. I na szczęście mnie wychowano inaczej.[/QUOTE]
Na szczęście dla kogo? Byłaś w sytuacji, kiedy ktoś ignorował twoje potrzeby, bo obok był ktoś bardziej chory?

Napisane przez elvegirl

To może inaczej - w moim przypadku i w przypadku mojego lubego się nie dało nie postawić tu znaku równości. Pomoc oznaczała rezygnację z ważnych w danym momencie kwestii, w najlepszym wypadku odłożenie ich w czasie.

Podobnie z ciążą i dzieckiem, o czym tutaj mowa - oznaczały co najmniej odłożenie w czasie wielu planów. Coś za coś.

W danym momencie oraz odłożenie w czasie jest tutaj kluczowe. Ludzie rozumieją poświęcenie jako 40 lat życia pod dyktando pieluch i tabletek, bo przecież muszę się poświęcić i nie mogę zlecić czynności pielęgnacyjnych pielęgniarce. Bo tego się od kobiet oczekuje.

[elvegirl]

Napisane przez Djuno

W danym momencie oraz odłożenie w czasie jest tutaj kluczowe. Ludzie rozumieją poświęcenie jako 40 lat życia pod dyktando pieluch i tabletek, bo przecież muszę się poświęcić i nie mogę zlecić czynności pielęgnacyjnych pielęgniarce. Bo tego się od kobiet oczekuje.

Nie jest kluczowe, bo przecież choroby są różne, ciąże są różne, dzieci są różne. I cały czas o tym piszę. Piszę też o tym, że pomoc finansowa, czyli opłacenie pielęgniarki, domu opieki, też jest według mnie poświęceniem sporej części swojego życia, bo z czegoś trzeba zrezygnować.
Ja akurat daleka jestem od zarzynania własnego zdrowia w imię pomocy, ale jestem równie daleka od twierdzenia, że w takim wypadku pomoc nie jest poświęceniem. Tam gdzie jest choroba, tam przestawiają się priorytety, a to jest dla wielu osób cios i poświęcenie właśnie.

No i cały czas piszę jak ja to widzę, rozumiem, czuję, a nie jak to widzą "ludzie".

[ANKA54321]

PYTANIE DO AUTORKI
I jak sytuacja ? Odpuszczasz, rozstajecie sie, rozmawiacie czy co ?

[elvegirl]

Napisane przez ANKA54321

PYTANIE DO AUTORKI
I jak sytuacja ? Odpuszczasz, rozstajecie sie, rozmawiacie czy co ?

Przecież w sobotę napisała co ustalili:

Napisane przez Cecelina

Rozmawialiśmy, on dalej twierdzi, że nie chce dzieci, nie czuje tego i nigdy nie zachce. Staneło na tym, że damy sobie trochę czasu na poprawę związku, usunięcie przyczyn ostatnich kłótni. I zobaczymy. On obiecał otworzyć się na myśl o dziecku. Ja dam sobie jeszcze kilka miesięcy, zobaczę czy staranie o związek coś przyniosą, jeśli nie, odejdę. Nie zrezygnuje z dzieci dla niego, to wiem na pewno.

[nazakrecie]

Nie rezygnuj z dzieci. Wiem, że to bardzo trudno w twojej sytuacji, ale myslę że raczej na pewno spotkasz jeszcze miłość i ojca dla dzieci..

[Cecelina]

Tak, jak pisałam, jestem gotowa odejść od męża, skoro tak się różnimy podejściem do posiadania dzieci. Powiedziałam mu o tym, a on twierdzi, że nadal nie ma chęci, ale jeśli mielibyśmy się rozstać, to on może mieć dziecko ze mną.

Nie wiem w tej sytuacji jaką decyzję podjąć i tak naprawdę mam różne myśli i odczucia na temat tego wszystkiego.

[trzyrazypiec]

Napisane przez Cecelina

Tak, jak pisałam, jestem gotowa odejść od męża, skoro tak się różnimy podejściem do posiadania dzieci. Powiedziałam mu o tym, a on twierdzi, że nadal nie ma chęci, ale jeśli mielibyśmy się rozstać, to on może mieć dziecko ze mną.

Nie wiem w tej sytuacji jaką decyzję podjąć i tak naprawdę mam różne myśli i odczucia na temat tego wszystkiego.

A w życiu

[Chatul]

Napisane przez Cecelina

Tak, jak pisałam, jestem gotowa odejść od męża, skoro tak się różnimy podejściem do posiadania dzieci. Powiedziałam mu o tym, a on twierdzi, że nadal nie ma chęci, ale jeśli mielibyśmy się rozstać, to on może mieć dziecko ze mną.

Nie wiem w tej sytuacji jaką decyzję podjąć i tak naprawdę mam różne myśli i odczucia na temat tego wszystkiego.

Bardzo współczuję sytuacji. Mam nadzieję, że uda Ci się podjąć najlepszą dla siebie decyzję.