szybko przestałam być dzieckiem....

[7d825fa9fec57cf5623273fe7eca2ef8f2442710_5d59d871e15d0]

Ja mam 17 lat nadal czuję się dzieckiem.
Owszem mam czasami takie problemy, ze swiat mi się wali, nie wiem co robić, nie chce się nic, ale to jest po prostu bolesne zderzenie z rzeczywistością, a nie światem dorosłych.
Szkoła, pierwsza praca, wielkie przyjaźnie, śmierć bliskich mi osób, obowiązki, choroby to jeszcze nie jest dowód na to, ze jestem dorosła.

Nadal mogę polegać na rodzicach, oni mnie utrzymują, w jakiś tam sposób kontrolują moje decyzje, nie musze sie martwić jak tu wyżywić siebie i rodzinę.
Mogę się za to cały czas bawić ze znajomymi na imprezach, spotkaniach, ogniskach, robić wiele głupich rzeczy, których dorosłym nie przystoi.

[2018070520180950]

przestalam byc dzieckiem gdy w wieku 10 czy 11 lat diagnoza byl nowotwor. szok.

na szczescie jest teraz dobrze dzieki Bogu.

[Carmenta]

wciąż jestem słodkim dzieckiem, rozpieszczoną córeczką tatusia i mamusi

[CaRooLa]

Napisane przez backie

Mówi się, że cierpienie uszlachetnia i coś w tym chyba jest...
Zupełnie inaczej postrzega się wtedy rzeczywistość i ją docenia.

Kiedy musiało się walczyć o to, żeby żyć...

Coś w tym jest...

[diamentowa]

Kiedy uświadomiłam sobie, że tak naprawdę w 100% mogę liczyć wyłącznie na siebie. Kiedy zaczęłam odnajdywać przyjemność w przebywaniu sama ze sobą, dobrze czułam się w swoim towwarzystwie. Kiedy wyprowadziłam się z domu. Kiedy dotarło do mnie, że kiedy upiję się i będę spać na ławce, zajdę w ciążę, kontroler mnie złapie w autobusie bez biletu- absolutnie wszystkie konsekwencje i odpowiedzialność spadną na mnie.

[Alvesta]

Napisane przez stargazer

Ja rozumiem to tak. Ja np. utożsamiam prawdziwe dzieciństwo z beztroską, brakiem konieczności myślenia o trudnych dorosłych sprawach i martwieniem się tylko o to, co jest typowo związane z tym wiekiem. Dzieci z reguły nie mają jeszcze poważnych obowiązków (poza oczywistymi typu szkoła i w pewnym zakresie pomaganie w domu), nie muszą zarabiać, nie muszą brać na siebie odpowiedzialności za innych, no i zazwyczaj nie myślą o sprawach egzystencjalnych Gdy się wydarzy coś takiego, jak opisały niektóre dziewczyny, trudno się nadal w pełni cieszyć dzieciństwem, bo traci się w pełni tę beztroskę i wkracza, czasem wbrew woli, w świat dorosłych. Czasem dzieje się to stopniowo, ale nieraz następuje taki przełomowy moment, od którego proces dorastania się zaczyna, przynajmniej w subiektywnym odczuciu.

ok, to rozumiem.

Trochę zbyt dosłownie to wcześniej odebrałam (w sensie to przestanie bycia dzieckiem potworek słowny) , a to raczej przenośnia..

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Jeżeli stracę wewnętrzny optymizm, spontaniczność, umiejętność spojrzenia na rzeczy z nowej perpektywy, to wtedy przestanę być dzieckiem. Mam nadzieję,że to nigdy nie nastąpi.

[Pancza]

Ciągle jestem jeszcze dzieckiem, ale nie do końca beztroskim.
Wyprowadzka ojca w wieku 5 lat, rozwód rodziców w wieku 8, depresja mamy po śmierci mojej babci, która zmarła kiedy miała 10 lat. Dzisiaj wiem, że to wszystko wzmocniło mnie wewnętrznie.
Prawdziwa beztroska skończy się za niedługo - samodzielne mieszkanie, pierwsza praca. Trochę przeraża mnie ten dorosły świat

[Cathas]

Napisane przez backie

Mówi się, że cierpienie uszlachetnia i coś w tym chyba jest...
Zupełnie inaczej postrzega się wtedy rzeczywistość i ją docenia.

Cierpienie nie uszlachetnia. Cierpienie nas łamie. Ci, którzy powstaną będą silniejsi niż wcześniej, to oczywiste. Ale nie wszystkim się udaje.

Co takiego w cierpieniu miałoby uszlachetniać?

[cbc6429be45513368b51b71e340d921ce6d338a3]

Napisane przez Cathas

Cierpienie nie uszlachetnia. Cierpienie nas łamie. Ci, którzy powstaną będą silniejsi niż wcześniej, to oczywiste. Ale nie wszystkim się udaje.

Co takiego w cierpieniu miałoby uszlachetniać?

Gdyby cierpienie nas łamało, to by oznaczało z gruntu przegraną walkę.
Bynajmniej dla mnie.
Zauważ, że wypowiadałam się w kontekście choroby.
Mam buntowniczą naturę, więc i wolę walki - jak powiedział kiedyś pewien lekarz - we krwi.

Cathas, nie będę wdawać się w dyskusję na temat tego, czym jest według mnie to powiedzenie i jak je odbieram.
Przyjmijmy, że mam takie zdanie, Ty takiego mieć nie musisz.

Po ostatnich wydarzeniach na Wizażu jestem tak zniesmaczona, że na ten moment nie mam najmniejszej ochoty prowadzić z nikim dysput.


Proponuję skupić się na meritum wątku.
I dodaję tematyczny link:
http://www.racjonalista.pl/forum.php/s,5279
jeżeli jesteś ciekawa poznać zdanie innych w tej kwestii.

[Cathas]

Napisane przez backie

Gdyby cierpienie nas łamało, to by oznaczało z gruntu przegraną walkę.
Bynajmniej dla mnie.
Zauważ, że wypowiadałam się w kontekście choroby.
Mam buntowniczą naturę, więc i wolę walki - jak powiedział kiedyś pewien lekarz - we krwi.

Cathas, nie będę wdawać się w dyskusję na temat tego, czym jest według mnie to powiedzenie i jak je odbieram.
Przyjmijmy, że mam takie zdanie, Ty takiego mieć nie musisz.

Po ostatnich wydarzeniach na Wizażu jestem tak zniesmaczona, że na ten moment nie mam najmniejszej ochoty prowadzić z nikim dysput.


Proponuję skupić się na meritum wątku.
I dodaję tematyczny link:
http://www.racjonalista.pl/forum.php/s,5279
jeżeli jesteś ciekawa poznać zdanie innych w tej kwestii.

OK

[BeRtA1111]

wtedy, kiedy poczułam, że na wszystko to, co mam, ciężko sobie zapracowałam.

[travis]

ciezko powiedziec

zawsze moglam i moge liczyc na rodzicow w kazdej kwestii i to pewnie sie nie zmieni za szybko mimo moich "doroslych" 22 wiosen
nie jestem pewna czy samodzielnosc =doroslosc bo to chyba nie do konca tak
w 2 gimnazjum(ile sie ma 14 lat?) zaczelam prace w czasie wakacji i tak spedzielam kazde wakacje az do napisania matury. zaczelam doceniac wartosc pieniadza, pracy i tego czego dorobili sie rodzice.
samodzielna bylam od kiedy pamietam tzn nie bylam coreczka ani tatusia ani mamusi, sama potrafilam zalatwiac swoje sprawy w wieku nastu lat. i chyba dorosla stalam sie majac te 15-17 lat stopniowo,nie z dnia na dzien
majac 18 z kawaleczkiem wynioslam sie z domu, pojechalam do Niemiec i od tego czasu przebywam za granica.
najpeirw niemcy 8 miesiecy, samodzielna bylam oczywiscie juz wtym momencie nie bralam kasy od rodzicow mimo ze bylam tylko aupair. potem wyjazd do anglii z zerowym angielskim,ciezka praca na myjni samochodowej co mnie zmobilizowalo do nauki jezyka angielskiego.
obecnie mam niespelna 22 lata.
mowie komunikatywnie po angielsku i niemiecku, pracuje w cateringu, skonczylam pierwszy rok studiow w UK, robie prawo jazdy. wszystko SAMA
i chyba caly czas Dorastam, z kazdym dniem