on nigdy nie chce ślubu-co robic?

[Julia1457]

Opiszę w miarę w skrócie, jak wygląda sytuacja między mną a moim obecnym chłopakiem (na odległość jak na razie). Bardzo proszę o porady, bo już nie wiem, czy to coś ze mną jest nie tak. Jestem z chłopakiem, który jest obcokrajowcem. Poznaliśmy się w Polsce, gdy był na wymianie edukacyjnej na kilka miesięcy. Potem, na koniec jego wymiany, pojechał ze mną do mojej rodziny, a potem ja z nim do Hiszpanii, żeby poznać jego rodzinę i spędzić wspólne wakacje. Później, aż do grudnia, na zmianę do siebie przyjeżdżaliśmy na święta czy wakacje co kilka tygodni (jesteśmy razem ponad pół roku). Na odległość gadamy prawie codziennie przez telefon lub kamerkę. Mi zostało jeszcze półtora roku studiowania, które muszę dokończyć, więc wcześniej nie mogę się do niego przeprowadzić i zamieszkać z nim. Chłopak mówi, że poczeka na mnie, dokończymy swoje sprawy związane z edukacją i zamieszkamy razem.



W czym tkwi problem?

Po tych kilku miesiącach spotykania powiedział mi, że on w ogóle nie chce mieć w życiu ślubu, bo nie chce mieszać trzeciej partii w nasz związek. Że kochamy się i tak jest dobrze. Szczerze, jak mi to powiedział, to bardzo mnie to zabolało, bo myślałam, że piękne zaręczyny, ślub i ewentualne dzieci w przyszłości to naturalna kolej rzeczy (dla mnie oczywiście). Pochodzę z religijnej rodziny. Ja sama jestem wierząca, ale nie tak bardzo religijna jak moja rodzina. Jednak zawsze marzyłam o pięknych zaręczynach i skromnym ślubie dla najbliższych. Dodatkowo nie bardzo podoba mi sie w przyszlosci wizją posiadania dzieci bez slubu ( a mój chłopak mowi ze kiedys chce miec dzieci)



Dodatkowo, jak się spotykamy, to często mówi mi o pierścionkach, że nie lubi, jak je noszę – przeszkadzają mu, gdy trzyma mnie za rękę. Bardziej mnie to utwierdza w przekonaniu, że on nigdy mi się nie oświadczy. Oczywiście, że nie chcę zaręczyn po pół roku -zwłaszcza na odległosc-, ale boli mnie to, że gdy się go zapytałam o to, powiedział, że nie może mi tego obiecać i że ten „papierek” nic nie zmieni. Powiedział kiedys przy okazji, że jego znajomi są w związku partnerskim i łatwiej wtedy ustalic co należy do chłopaka i do dziewczyny. Zaznaczę, że nie chodzi mi o sam pierścionek – taki mogę sobie sama kupić – ale o akt zaręczyn, ślub, podjęcie się odpowiedzialności i zapewnienie bezpieczeństwa itp.



Bardzo dobrze mnie traktuje, kupuje kwiaty, wyjeżdżamy na wycieczki, jak się spotykamy, i planuje ze mną przyszłość. Ale boli mnie fakt tego ślubu, że jest to tak ważne dla mnie.



Co zrobić w tej sytuacji?

Wyjazdy do niego przez te półtora roku to duże koszta i poświęcenie. Co zrobilibyście na moim miejscu? Ja mam 22 lata, mój chłopak jest z Hiszpanii i ma 26. Czy to jest odpowiedni powód do rozstania już na starcie, bo mamy inne cele w życiu? Naprawdę nie chcę się rozstawać. Pierwszy raz spotkałam mężczyznę, który mnie dobrze traktuje i dba o mnie, i ma dobrą rodzinę, która mnie super przyjela, jego babcie i rodzice zawsze dają mi prezenty jak przyjezdzam . Jednak tak ważna kwestia nas różni. W jego rodzinie rodzice itp. są po ślubie, ale jego mama, jak rozmawiałam z nią, gdy byłam w Hiszpanii, powiedziała, że kiedyś ludzie brali śluby, a teraz po prostu się łączą i nie biorą.



Porozmawiam niedługo z chłopakiem, ale potrzebuję porady. Chciałabym poznać Waszą opinię. Z góry dziękuję! :

[Aelora]

Napisane przez Julia1457

Powiedział kiedys przy okazji, że jego znajomi są w związku partnerskim i łatwiej wtedy ustalic co należy do chłopaka i do dziewczyny. Zaznaczę, że nie chodzi mi o sam pierścionek – taki mogę sobie sama kupić – ale o akt zaręczyn, ślub, podjęcie się odpowiedzialności i zapewnienie bezpieczeństwa itp.

Facet chyba nie ogarnia, że u nas nie ma związków partnerskich, które regulowałyby takie sprawy między ludźmi którzy nie chcą brać ślubu. Może po prostu wyjaśnij mu, że w Polsce póki co nie ma takiej opcji: albo sformalizowanie związku i związana z tym pełnia praw (dziedziczenie, informacja o zdrowiu, rozliczanie podatków itd.), albo nic.
Jego mama ma trochę racji, popatrz sobie na statystyki jak w innych krajach europejskich wygląda liczba zawieranych małżeństw, ile średnio lat mają nowi małżonkowie, jaki procent dzieci rodzi się w związku pozamałżeńskim. Polska wypada na tym tle dość tradycyjnie, więc też nie dziw się że masz partnera-obcokrajowca i on ma inne podejście do pewnych kwestii niż Polacy.
Podejście do ślubu/dzieci to poważna sprawa, on jasno deklaruje swoje stanowisko. Teraz pytanie do Ciebie, co zamierzasz zrobić i czy jesteś gotowa zrezygnować z własnych przekonań dla chłopaka. Na pewno wymuszone zaręczyny i ślub są jedną z najgorszych rzeczy które możesz zrobić, bardzo możliwe że będą na tym tle tarcia w związku.

[Natalia0303030]

Napisane przez Julia1457

Opiszę w miarę w skrócie, jak wygląda sytuacja między mną a moim obecnym chłopakiem (na odległość jak na razie). Bardzo proszę o porady, bo już nie wiem, czy to coś ze mną jest nie tak. Jestem z chłopakiem, który jest obcokrajowcem. Poznaliśmy się w Polsce, gdy był na wymianie edukacyjnej na kilka miesięcy. Potem, na koniec jego wymiany, pojechał ze mną do mojej rodziny, a potem ja z nim do Hiszpanii, żeby poznać jego rodzinę i spędzić wspólne wakacje. Później, aż do grudnia, na zmianę do siebie przyjeżdżaliśmy na święta czy wakacje co kilka tygodni (jesteśmy razem ponad pół roku). Na odległość gadamy prawie codziennie przez telefon lub kamerkę. Mi zostało jeszcze półtora roku studiowania, które muszę dokończyć, więc wcześniej nie mogę się do niego przeprowadzić i zamieszkać z nim. Chłopak mówi, że poczeka na mnie, dokończymy swoje sprawy związane z edukacją i zamieszkamy razem.



W czym tkwi problem?

Po tych kilku miesiącach spotykania powiedział mi, że on w ogóle nie chce mieć w życiu ślubu, bo nie chce mieszać trzeciej partii w nasz związek. Że kochamy się i tak jest dobrze. Szczerze, jak mi to powiedział, to bardzo mnie to zabolało, bo myślałam, że piękne zaręczyny, ślub i ewentualne dzieci w przyszłości to naturalna kolej rzeczy (dla mnie oczywiście). Pochodzę z religijnej rodziny. Ja sama jestem wierząca, ale nie tak bardzo religijna jak moja rodzina. Jednak zawsze marzyłam o pięknych zaręczynach i skromnym ślubie dla najbliższych. Dodatkowo nie bardzo podoba mi sie w przyszlosci wizją posiadania dzieci bez slubu ( a mój chłopak mowi ze kiedys chce miec dzieci)



Dodatkowo, jak się spotykamy, to często mówi mi o pierścionkach, że nie lubi, jak je noszę – przeszkadzają mu, gdy trzyma mnie za rękę. Bardziej mnie to utwierdza w przekonaniu, że on nigdy mi się nie oświadczy. Oczywiście, że nie chcę zaręczyn po pół roku -zwłaszcza na odległosc-, ale boli mnie to, że gdy się go zapytałam o to, powiedział, że nie może mi tego obiecać i że ten „papierek” nic nie zmieni. Powiedział kiedys przy okazji, że jego znajomi są w związku partnerskim i łatwiej wtedy ustalic co należy do chłopaka i do dziewczyny. Zaznaczę, że nie chodzi mi o sam pierścionek – taki mogę sobie sama kupić – ale o akt zaręczyn, ślub, podjęcie się odpowiedzialności i zapewnienie bezpieczeństwa itp.



Bardzo dobrze mnie traktuje, kupuje kwiaty, wyjeżdżamy na wycieczki, jak się spotykamy, i planuje ze mną przyszłość. Ale boli mnie fakt tego ślubu, że jest to tak ważne dla mnie.



Co zrobić w tej sytuacji?

Wyjazdy do niego przez te półtora roku to duże koszta i poświęcenie. Co zrobilibyście na moim miejscu? Ja mam 22 lata, mój chłopak jest z Hiszpanii i ma 26. Czy to jest odpowiedni powód do rozstania już na starcie, bo mamy inne cele w życiu? Naprawdę nie chcę się rozstawać. Pierwszy raz spotkałam mężczyznę, który mnie dobrze traktuje i dba o mnie, i ma dobrą rodzinę, która mnie super przyjela, jego babcie i rodzice zawsze dają mi prezenty jak przyjezdzam . Jednak tak ważna kwestia nas różni. W jego rodzinie rodzice itp. są po ślubie, ale jego mama, jak rozmawiałam z nią, gdy byłam w Hiszpanii, powiedziała, że kiedyś ludzie brali śluby, a teraz po prostu się łączą i nie biorą.



Porozmawiam niedługo z chłopakiem, ale potrzebuję porady. Chciałabym poznać Waszą opinię. Z góry dziękuję! :

Dałabym sobie spokój z taką relacją .Nawet jeżeli teoretycznie jest udana. .

Dla mnie małżeństwo to podstawa w dłuższej perspektywie tym bardziej jeśli w przyszłość miałby pojawić się dzieci. Zycie w konkubinacie stanowczo by mi nie odpowiadało . Ale to jestem ja Ty możesz mieć zupełnie inne zapatrywania ,nie dla każdego to jest aż tak ważne.

Porozmawiaj z chłopakiem ,przedstawiłaś mu w ogóle swoje zdanie czy tylko wysłuchałaś jego racji?

[SteveS]

Nie wiesz, czy ten koleś dobrze Cię traktuje i dba o Ciebie, bo widzieliście się kilka razy i nie mieszkacie razem. Dodatkowo - nie wiem, czy dobrze Cię traktuje, narzekając, że nosisz pierścionki, a jemu przeszkadzają. To niech mu przeszkadzają, skoro lubisz, to nosisz.

[skara]

Musisz wiedzieć, że średnia wieku na małżeństwo wśród Hiszpanów to 36 lat, instytucja narzeczeństwa praktycznie nie istnieje, za to są dobrze uregulowane związki partnerskie - pareja de hecho to się nazywa. Dla Twojego faceta to czego chcesz dzieje się 10 lat za wcześnie, on chce pewnie teraz wejść na rynek pracy, zdobyć tam jakąś pozycję, trochę pojeździć po świecie, pożyć. Więc jeśli oczekujesz ślubu i dzieci w perspektywie powiedzmy 3-5 lat, to daj sobie z nim spokój.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[xfrida]

Napisane przez Julia1457

Opiszę w miarę w skrócie, jak wygląda sytuacja między mną a moim obecnym chłopakiem (na odległość jak na razie). Bardzo proszę o porady, bo już nie wiem, czy to coś ze mną jest nie tak. Jestem z chłopakiem, który jest obcokrajowcem. Poznaliśmy się w Polsce, gdy był na wymianie edukacyjnej na kilka miesięcy. Potem, na koniec jego wymiany, pojechał ze mną do mojej rodziny, a potem ja z nim do Hiszpanii, żeby poznać jego rodzinę i spędzić wspólne wakacje. Później, aż do grudnia, na zmianę do siebie przyjeżdżaliśmy na święta czy wakacje co kilka tygodni (jesteśmy razem ponad pół roku). Na odległość gadamy prawie codziennie przez telefon lub kamerkę. Mi zostało jeszcze półtora roku studiowania, które muszę dokończyć, więc wcześniej nie mogę się do niego przeprowadzić i zamieszkać z nim. Chłopak mówi, że poczeka na mnie, dokończymy swoje sprawy związane z edukacją i zamieszkamy razem.



W czym tkwi problem?

Po tych kilku miesiącach spotykania powiedział mi, że on w ogóle nie chce mieć w życiu ślubu, bo nie chce mieszać trzeciej partii w nasz związek. Że kochamy się i tak jest dobrze. Szczerze, jak mi to powiedział, to bardzo mnie to zabolało, bo myślałam, że piękne zaręczyny, ślub i ewentualne dzieci w przyszłości to naturalna kolej rzeczy (dla mnie oczywiście). Pochodzę z religijnej rodziny. Ja sama jestem wierząca, ale nie tak bardzo religijna jak moja rodzina. Jednak zawsze marzyłam o pięknych zaręczynach i skromnym ślubie dla najbliższych. Dodatkowo nie bardzo podoba mi sie w przyszlosci wizją posiadania dzieci bez slubu ( a mój chłopak mowi ze kiedys chce miec dzieci)



Dodatkowo, jak się spotykamy, to często mówi mi o pierścionkach, że nie lubi, jak je noszę – przeszkadzają mu, gdy trzyma mnie za rękę. Bardziej mnie to utwierdza w przekonaniu, że on nigdy mi się nie oświadczy. Oczywiście, że nie chcę zaręczyn po pół roku -zwłaszcza na odległosc-, ale boli mnie to, że gdy się go zapytałam o to, powiedział, że nie może mi tego obiecać i że ten „papierek” nic nie zmieni. Powiedział kiedys przy okazji, że jego znajomi są w związku partnerskim i łatwiej wtedy ustalic co należy do chłopaka i do dziewczyny. Zaznaczę, że nie chodzi mi o sam pierścionek – taki mogę sobie sama kupić – ale o akt zaręczyn, ślub, podjęcie się odpowiedzialności i zapewnienie bezpieczeństwa itp.



Bardzo dobrze mnie traktuje, kupuje kwiaty, wyjeżdżamy na wycieczki, jak się spotykamy, i planuje ze mną przyszłość. Ale boli mnie fakt tego ślubu, że jest to tak ważne dla mnie.



Co zrobić w tej sytuacji?

Wyjazdy do niego przez te półtora roku to duże koszta i poświęcenie. Co zrobilibyście na moim miejscu? Ja mam 22 lata, mój chłopak jest z Hiszpanii i ma 26. Czy to jest odpowiedni powód do rozstania już na starcie, bo mamy inne cele w życiu? Naprawdę nie chcę się rozstawać. Pierwszy raz spotkałam mężczyznę, który mnie dobrze traktuje i dba o mnie, i ma dobrą rodzinę, która mnie super przyjela, jego babcie i rodzice zawsze dają mi prezenty jak przyjezdzam . Jednak tak ważna kwestia nas różni. W jego rodzinie rodzice itp. są po ślubie, ale jego mama, jak rozmawiałam z nią, gdy byłam w Hiszpanii, powiedziała, że kiedyś ludzie brali śluby, a teraz po prostu się łączą i nie biorą.



Porozmawiam niedługo z chłopakiem, ale potrzebuję porady. Chciałabym poznać Waszą opinię. Z góry dziękuję! :

musisz zrozumiec ze slub nie jest gwarancja bezpieczenstwa ani nawet odpowiedzialnoscia ludzie sie zdradzaja ,zawodza i rozchodza slub ich przed tym nie chroni i nie daje zadnych gwarancji ze bedziecie zyli razem do konca zycia szczesliwi jak w bajce
jednak skoro slub jest dla ciebie priorytetem to nie widze sensu dalszego kontynuowania zwiazku z tym facetem

twoj zwiazek jest bez sensu po pierwsze na odleglosc nie da sie zbudowac bliskiej relacji po drugie rozjezdzacie sie w podstawowych zagadnieniach dotyczacych zwiazku a to by generowalo powazne problemy w przyszlosci

[Cordianka]

Jeżeli ty chcesz ślubu a o nie i znacie się głównie na odległośc to ja bym po prostu spróbowała szczęścia z kimś innym.

[Alegory]

Napisane przez Julia1457

Czy to jest odpowiedni powód do rozstania już na starcie, bo mamy inne cele w życiu?

Wydaje mi się, że ciężko o "lepszy" powód do rozstania, niż inne cele w życiu. Nie istnieje kompromis pomiędzy ślubem a brakiem ślubu. To dobrze, że to wyszło już na starcie, nie zmarnowałaś czasu.

[morning_coffee]

Napisane przez skara

Musisz wiedzieć, że średnia wieku na małżeństwo wśród Hiszpanów to 36 lat, instytucja narzeczeństwa praktycznie nie istnieje, za to są dobrze uregulowane związki partnerskie - pareja de hecho to się nazywa. Dla Twojego faceta to czego chcesz dzieje się 10 lat za wcześnie, on chce pewnie teraz wejść na rynek pracy, zdobyć tam jakąś pozycję, trochę pojeździć po świecie, pożyć. Więc jeśli oczekujesz ślubu i dzieci w perspektywie powiedzmy 3-5 lat, to daj sobie z nim spokój.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Myślę, że u niego nawet nie chodzi o to, że teraz chce zbudować karierę i korzystać z życia, a za jakiś czas ślub i rodzina. On w ogóle nie chce tego ślubu i nie ma co liczyć na to, że mu się odmieni. Z kolei autorka nie chce dzieci bez ślubu, więc wychodzi na to, że zupełnie się rozmijają w podejściu do najważniejszych życiowych spraw. I tak, jak napisała Alegory, nie ma tu miejsca na kompromis, bo albo bierzemy ślub, albo nie. Z przymusu nic dobrego nie wyjdzie. Dlatego ja nie wiązałabym przyszłości z tym panem.

[lettuce96]

Pchanie się z kimś w długoterminową relacje widząc problemy ale ignorując je na zasadzie "bo może się mu odmieni" to zawsze proszenie się o problem, który po latach urośnie do skali dramatu.