Jak odbudować poczucie własnej wartości ??

[niczka87]

Napisane przez maja79

Ależ pójście do psychologa wcale nie oznacza, ze jesteś "chora"! Broń Boże!!
Nie traktujcie tego w ten sposób!

Jasne, ze wiele osób radzi sobie "samemu" - a raczej pomagają im bliscy. Ale jeśli najbliżsi nie są w stanie Cię przekonać, że wszystko z Tobą ok - nie wierzysz osobom, do których masz największe zaufanie, to coś jest "nie halo". Myślę, ze psycholog by pomógł takiej osobie, znalazł by pewnie przyczynę tego dlaczego ona tak o sobie myśli...

Ja wiem jaka jest "moja" przyczyna. Pisałam o tym wyżej. Zdaje sobie sprawę, że psycholog nie jest od "chorych", doskonale o tym wiem. Ale narazie podjęłam walkę sama. A co do moich bliskich... ufam im, tak to prawda, mówią mi że źle ze mną nie jest itd itp. Ja im wierze, wiem, że nie jest źle, ale przychodzą momenty kiedy mam siebie dosyć, swojego wyglądu itd. (nie wszystkiego) Widzę różnicę sprzed np. miesiąca, a jak jest teraz. Krok po kroku...

[niczka87]

mam 22lata

[olusia070794]

A dzięki No ja na razie też się do psychologa nie wybieram Jest lepiej, bliscy pomagają Właściwie to dawno nie miałam tak dobrego humoru przez kilka dni

[Rocket Queen]

no jak tam babeczki??
nie piszecie nic, czyzby takie zmiany na lepsze zaszly i nie macie juz po co zagladac tutaj?
mam nadzieje, ze tak wlasnie jest, tym bardziej ze ta pogoda w ostatnich dniach wprost cudna oby tak dalej to i humory dobre beda sie utrzymywac!

[niczka87]

Ja walcze nadal, staram się dobrze wyglądać, biegam itd. Ale fakt, że nie mam faceta mnie przeraża i działa na mnie destrukcyjnie, a winy upatruje w sobie...

[olusia070794]

Oj, no u mnie tak średnio. Rodzice się tak strasznie kłócą, co mnie dobija, do tego znowu mi wraca mój brak wiary w siebie. Wydaje mi się, że niszcze wszystko, że wszystko to moja wina, że do niczego się nie nadaje, do tego że ludzie mają mnie dość, że zawracam wszystkim sobą głowę, chociaż nie dają mi powodów do takiego myślenia. Nie wiem co robić...

[niczka87]

skoro nikt nie daje Ci powodów do tego abyś czula sie niepotrzebna, niechciana to sobie nie dokręcaj nic. chyba zabardzo patrzymy na zdanie innych i zatracamy przy tym siebie...

[olusia070794]

Chyba masz rację. Tylko to tak strasznie ciężko pokonać. To uczucie, że robi się wszystko nie tak i że ktoś może myśleć o nas tylko negstywnie, a zalet w nas nie dostrzega....

[niczka87]

Wiem ze ciezko jest to wszystko pokonac, udźwignąć. Ale jeśli mam żyć w smutku, obawie,stresie o to, co powiedzą inni, co pomyślą, to nie chce żyć, bo to nie życie, to wegetacja. Więc walcz, żeby nie zostać roślinką...

[olusia070794]

Chyba masz rację. Bo takie bycie roślinką-człowiekiem to nie żadne życie. Nie po to przecież jesteśmy ludźmi, zeby zamykać się w swoim pokoju i tak siedzieć...

[Sheeba]

ja mam tak ze ni by usłysze od mamy lub jej faceta ze sie robie zgrabniejsza np. albo ze ładna jestem ...ale sie taka nie czuje i wogóle . A jezeli o facetów chozi to ja nie wiem czemu ale chyba sie ich "boje" czy co bo wogóle sówam ich na dalszy plan i od razu mówie ze napewno sie nie podobam bo nie chce sie zawieść ze to tylko moje omamy

[Semele]

Też mam taki problem-niskie poczucie wartości i zbyt krytycznie patrze na siebie i uważam ze każda dziewczyna jest ładniejsza i lepsza ode mnie.. cóż taki już mój charakter... ale bardzoo ale to bardzoo chcialabym to zmienić echh ..

[niczka87]

Napisane przez Semele

Też mam taki problem-niskie poczucie wartości i zbyt krytycznie patrze na siebie i uważam ze każda dziewczyna jest ładniejsza i lepsza ode mnie.. cóż taki już mój charakter... ale bardzoo ale to bardzoo chcialabym to zmienić echh ..

Najpierw trzeba zacząć zmiany "mózgowe", co jest bardzo trudne... Uświadomić sobie, że nie nasze krzywe nogi i niezgrabny nos, nadają Nam wartość, ale to jakie jesteśmy. Sama z tym nadal walczę, uświadomiłam sobie, że moim największym problemem jest brak faceta i przez to najbardziej czuje się beznadziejna, zaraz sobie dokręcam, że i brzydka, bo nie zagadują czy coś, a to chyba ja ich odstraszam moim bojowym nastawieniem... ;|

[Rocket Queen]

niczka popieram w 100% ....
I też wydaje mi się, że u mnie ten brak faceta dużo robi swoje :/ Aczkolwiek musimy zdać sobie też sprawę z tego, że żaden chłopak nie wytrzyma długo naszych kompleksów, nasrojów.. Trzeba z tym walczyć. Zdecydowanie. Jak na poważnie się podejdzie i zacznie się widzieć efekty to może być tylko lepiej
Ale to niestety takie trudne jest... bardzo Ja niestety należę do osób, które szybko się załamują i dość łatwo popadają w dołki... ehh

[Semele]

Napisane przez niczka87

Najpierw trzeba zacząć zmiany "mózgowe", co jest bardzo trudne... Uświadomić sobie, że nie nasze krzywe nogi i niezgrabny nos, nadają Nam wartość, ale to jakie jesteśmy. Sama z tym nadal walczę, uświadomiłam sobie, że moim największym problemem jest brak faceta i przez to najbardziej czuje się beznadziejna, zaraz sobie dokręcam, że i brzydka, bo nie zagadują czy coś, a to chyba ja ich odstraszam moim bojowym nastawieniem... ;|

Tak. U mnie to chyba tez o to chodzi. Chcociaż nie powiem że jakoś nie waidomo jak bardzo chciałabym kogoś mieć <wychodzę z założenie nic na siłę, może na mnie też kiedyś przyjdize pora >, ale często mam myslenie podobne do Ciebie- dokładnie chodzi mi o wyróżnione zdanie ...

---------- Dopisano o 09:41 ---------- Poprzedni post napisano o 09:39 ----------

Napisane przez Rocket Queen

Ja niestety należę do osób, które szybko się załamują i dość łatwo popadają w dołki... ehh

tak, ja chyba też, ale ja się cześciej załamuje niż popadamw dołki..

[niczka87]

ja też się szybko zniechęcam i załamuję ehhh, a co do tego czy ktoś wytrzyma nasze ciągłe pogadanki na temat jaka to ja zła, brzydka, niefajna, to powiem Wam, że to zalezy od faceta, ja byłam ze swoim 4 lata i jakoś wytrzymywał;p
a teraz mi się podoba facet i ja zaraz sobie dokręcam, jakie to on zna laski fajne, że na mnie nie zwróci uwagi (jeszcze Go nie znam), że ja beznadziejna, zero szans itd ehhh chyba mojej psychy nic nie wyleczy...

[Rocket Queen]

No właśnie dziewczyny, ogólnie wszystkie mamy ten sam problem (albo bardzo podobny).. Mamy te kompleksy, nie wierzymy w siebie, szybko się zniechęcamy niepowodzeniami itp...
Ale jak radzicie sobie/walczycie ze swoimi kompleksami? Bo ja raczej za brzydką nie uchodzę (Wy pewnie też, tylko ta nasza nieśmiałość ehh....) a po prostu nie umiem na siebie spojrzeć przychylnym okiem (no chyba, że mam dobry dzień - czytaj rzadko) po prostu nie potrafie!!! A chciałabym, bo jak już pisałam kiedyś zaobserwowałam coś takiego, że jak mam dobry dzień, lepiej czuję się ze sobą to od razu więcej osób zwraca na mnie uwagę, mówi mi miłe rzeczy itp. Tylko jak dopada mnie fatalny nastrój to ooj...
Macie wiec jakies spostrzeżenia i porady dla innych jak sobie radzić w sytuacji gdy czujecie się źle bądź gdy czujecie, że zbliża się jakiś "napad" kompleksów itp. Bo jak wiemy, jak już dopadnie to o dobrym humorze przez najbliższy czas można sobie pomarzyć

[niczka87]

Napisane przez Rocket Queen

No właśnie dziewczyny, ogólnie wszystkie mamy ten sam problem (albo bardzo podobny).. Mamy te kompleksy, nie wierzymy w siebie, szybko się zniechęcamy niepowodzeniami itp...
Ale jak radzicie sobie/walczycie ze swoimi kompleksami? Bo ja raczej za brzydką nie uchodzę (Wy pewnie też, tylko ta nasza nieśmiałość ehh....) a po prostu nie umiem na siebie spojrzeć przychylnym okiem (no chyba, że mam dobry dzień - czytaj rzadko) po prostu nie potrafie!!! A chciałabym, bo jak już pisałam kiedyś zaobserwowałam coś takiego, że jak mam dobry dzień, lepiej czuję się ze sobą to od razu więcej osób zwraca na mnie uwagę, mówi mi miłe rzeczy itp. Tylko jak dopada mnie fatalny nastrój to ooj...
Macie wiec jakies spostrzeżenia i porady dla innych jak sobie radzić w sytuacji gdy czujecie się źle bądź gdy czujecie, że zbliża się jakiś "napad" kompleksów itp. Bo jak wiemy, jak już dopadnie to o dobrym humorze przez najbliższy czas można sobie pomarzyć

Powiem Tobie, że ja nie mam jakichś sprawdzonych sposobów radzenia sobie z kompleksami, ja właściwie sama nie wiem czego ja się siebie uczepiłam, bo ani brzydka nie jestem ani nic, bardziej chodzi mi o buzię, bo mam troszke blizenek małych, rozszerzonych porów i przebarwień po kuracjach na trądzik, ale mam zamiar uzbierać kaskę i pójść na kilka zabiegów, ale mniejsza o to...

ja też mam tak, że jak sama ze sobą się lepiej czuje, mam dobry dzień, to więcej osób zwraca na mnie uwagę, ale to tez przez to, że wówczas więcej i częściej się śmieję i doszłam do wniosku, że uśmiech to podstawa, ja generalnie ostatnimi czasy [nie wiem jak to się stało] dochodzę do wniosku, że wygląd [jeżeli chodzi o mnie oczywiście, bo patrząc np. na chłopaka i widząc go 1 raz, oceniam go po wyglądzie, zresztą przypuszczam jak większość] nie jest najważniejszy. I tak nawet ostatnio patrzę na nk na jakies laski czy coś, to myślę "no i co z tego" że jest taka czy taka, większość zresztą "ładnych" dziewczyn na nk ma poprzerabiane fotki w fotoshopie czy coś w tym stylu, dlatego ja na to już inaczej patrzę... nie jest najważniejsze czy widać Ci pryszcz czy zmarszczkę, ważne jest to, aby być sobą... Nie zakładajmy z góry, że nam się nie uda, że nie dam rady, poprostu walczmy o marzenia, realizujmy założone cele, bo co to za frajda przejść przez życie niezauważoną. Sama teraz jestem podbudowana trochę, bo mam stypendium 1 raz w zyciu, a jestem na 3 roku i to nie pierwszy próg tylko ten drugi i wiem, że można coś osiągnąć, gdy się przyłożymy...
Coś się komuś w nas nie podoba, to jego problem, proste!

Pokażmy na coś na stać dziewczyny, zaczynając od małych kroków, od małych celów, od małego uszczęśliwiania siebie

[lily6789]

Napisane przez niczka87

Mam problem w sumie już od dłuższego czasu... Mianowicie nigdy nie usłyszałam, że jestem beznadziejna, brzydka czy coś w ten deseń. Wręcz przeciwnie słyszę komplementy na swój temat, że ładna, że fajna, że zgrabne nogi ble ble ble... Generalnie nie uważam się za osobę brzydką, ale na komplementy tego typu odpowiadam jedynie uśmiechem, mówię "dziękuję" i tyle. Nie chcę być wychwalana pod niebiosa, ani nic z tych rzeczy, tylko mnie te komplementy nie ruszają, nie przemawiają do mnie. Mam zaniżone poczucie własnej wartości, choć wiem, że inni widzą mnie innymi oczami, niż ja sama. Nie mam pojęcia czym to może być spowodowane. Dla przykładu: podrywa mnie chłopak, ja łeb w dół czy coś podobnego, albo coś odburknę, bo zaraz nasuwają mi się myśli: "on do mnie? toż to niemożliwe, toż ja jestem taka, siaka, owaka, mam takie duże, małe, krzywe" czy cokolwiek innego. Czasem jak się napatrzę na jakąś niezłą laskę to zaraz się dołuję i znowu sto pytań w głowie z czego najważniejsze jest "czemu ja nie moge mieć tego tamtego tak jak ona"? Może to jest jakieś głupie dążenie do ideału, którego nigdy nie da się dopaść? Chciałabym to zmienić, chciałabym zmienić swój pogląd na własną osobę, uwierzyć, że jestem fajną laską, która zasluguje na wiele dobrego, na bycie szczęśliwą. Jak to osiągnąć? Jak zmienić swój wizerunek w swoich oczach?

BOOONY Dziewczyny, czytam Wasze wypowiedzi i czuje się dokładnie tak samo! Szczerze to mnie powolutku zaczyna to przerastać Moja samoocena nigdy nie należała do najwyższych, ale wtedy myślalam, będę starsza, zaczne się jakoś fajniej ubierać, malować, na pewno coś się zmieni..tak było z 6,5 lat temu, teraz mam 19 lat i nic a nic się nie zmieniło! koniec świata po prostu, bo nie wiem co dalej robić Nie mam już pomysłów. Moją wadą na pewno jest nieśmiałość, bo jak poznaje kogoś nowego, nie potrafię pokazać prawdziwej siebie, ale wydaje mi się, że tak naprawdę nikt nie chce mnie pozać, wszyscy wkoło nie zwracają na mnie uwagi, lekceważa to co mówię, a potem skarżą się, że jestem małomówna, po prostu w nowym towarzystwie czuję się niewidzialna. Znowu z moimi lepszymi znajomymi czuję się czasem jak zabawka, bo jak mam super humor, to tak fajnie jest sie razem pośmiać, ale jak coś mi "dolega" no to tutaj jest już gorzej. Ogólnie to zawsze tak było, mała śmieszna podręczna anecia... czasem wydaje mi się, że nikt nie bierze mnie na serio. Przecież do jasnego piernika ja też mam uczucia! Przykro mi, że nic nigdy nie dzieje się wokół mnie, że jestem tylko dodatkiem. Ja też chciałabym być czasem obiektem zainteresowania...

Co do komplementów to hmmmm, owszem czasem zdarza mi się takowe otrzymać, ale ja w duchu, nie potrafię ich przyjać, od razu wydaje mi się, że ktoś żartuje, a nawet jesli czuję się faktycznie dobrze to za chwilę wszystko wraca "do normy", bo koleś, który mnie przed chwilą komplementował własnie siedzi z moją koleżanką i nie może od niej oczu oderwać(koleżanki, to huuuh faktycznie mam niezłe laski)

Zawsze byłam na bocznym planie, fakt faktem przyzwyczaiłam się, czasem nawet mi to pasowało, bo kurczę miałam spokój. Ale tak na dłuższą metę nie wiem, czy dam radę radzić sobie z tym.

Czuję się jak taki plasterek na czyjąś ranę, czuję się bardzo nudna, przewidywalna, że już niczym nikogo nie zaskoczę, wszystko jest takie monotonne!

Także Dziewczęta łączę się z Wami w bólu i rozpaczy, hehe

[Rocket Queen]

niczka ja mam w sumie bardzo podobnie jak Ty, chodzi mi o kompleksy związane z buzią właśnie.. tez mam ślady po trądziku itp.. i to jest dobijające, że ciężko mi w lustro spojrzeć nieraz przez to.... ale z drugiej strony mam świadomość, że nie to nie powinno wyznaczać tego jak jesteśmy postrzegane przez innych i (co najważniejsze!) jak same siebie postrzegamy. No, ale to już zależy od nastroju danego dnia, eh.

Nieraz jak mam takie momenty refleksji, zastanawiam się co ja mam z tego życia w ogóle.. Przez tą nieśmiałość i inne podobne problemy, nie mam odwagi zagadać, rozmawiać itp To jest to o czym mówisz niczka, nie chciałabym jednak przejść przez życie niezauważoną i na starość wyrzucać sobie, że wszystkiego się bałam i najzwyczajniej w świecie nie żyłam normalnie. Bardzo tego nie chcę

A jeśli chodzi o niesmiałość to mam identycznie jak lily6789. Nie ma potrzeby, żebym się o tym rozpisywała bo napisałaś dokładnie tak jak jest i u mnie Ja niestety mam coś takiego, że muszę kogoś poznać naprawdę dobrze, żeby się otworzyć i pokazać prawdziwą siebie.

Dziewczyny, a może pomocne okażą się afirmacje? Próbowała ktoraś z Was? Ja od dłuższego czasu zgłębiam to i uważam, że naprawdę działa jeśli podchodzi się do tego poważnie i naprawde chce się osiągnąć zamierzony cel. Może warto próbować?

[Snaefridur]

Afirmacje pomagają,zwłaszcza wypowiadane głośno przed lustrem .Aż dziwne jak ciężko mi było na początku powiedzieć o sobie coś miłego patrząc sobie prosto w oczy.Brzmi banalnie i takie też jest (ale równocześnie bardzo skuteczne).

[niczka87]

Napisane przez Rocket Queen

niczka ja mam w sumie bardzo podobnie jak Ty, chodzi mi o kompleksy związane z buzią właśnie.. tez mam ślady po trądziku itp.. i to jest dobijające, że ciężko mi w lustro spojrzeć nieraz przez to.... ale z drugiej strony mam świadomość, że nie to nie powinno wyznaczać tego jak jesteśmy postrzegane przez innych i (co najważniejsze!) jak same siebie postrzegamy. No, ale to już zależy od nastroju danego dnia, eh.

Nieraz jak mam takie momenty refleksji, zastanawiam się co ja mam z tego życia w ogóle.. Przez tą nieśmiałość i inne podobne problemy, nie mam odwagi zagadać, rozmawiać itp To jest to o czym mówisz niczka, nie chciałabym jednak przejść przez życie niezauważoną i na starość wyrzucać sobie, że wszystkiego się bałam i najzwyczajniej w świecie nie żyłam normalnie. Bardzo tego nie chcę

A jeśli chodzi o niesmiałość to mam identycznie jak lily6789. Nie ma potrzeby, żebym się o tym rozpisywała bo napisałaś dokładnie tak jak jest i u mnie Ja niestety mam coś takiego, że muszę kogoś poznać naprawdę dobrze, żeby się otworzyć i pokazać prawdziwą siebie.

Dziewczyny, a może pomocne okażą się afirmacje? Próbowała ktoraś z Was? Ja od dłuższego czasu zgłębiam to i uważam, że naprawdę działa jeśli podchodzi się do tego poważnie i naprawde chce się osiągnąć zamierzony cel. Może warto próbować?

Dokładnie z tą niesmiałością jak piszecie dziewczyny, boję się zagadac czy coś bo zaraz sobie wyobrazam, że ktoś się będzie ze mnie śmiał, szydził czy uważał za nienormalną.

A co do tego otwierania się przed nowo poznanymi mam tak samo bez kitu. Wchodzę w nowe towarzystwo, gdzie mało kogo znam, to siedzę ze "swoimi" i gadam z nimi, albo ogólnie mało gadam, raczej słucham i patrzę, aczkolwiek staram się przy okazjach zagadać do kogoś nowego o cokolwiek, ale jak już się z kimś zakumam to mogę góry przenosić. Poprostu to "nicniemówienie" to jak obrona przed "spaleniem się", a żeby czegoś głupiego nie powiedzieć, a żeby za dużo nie powiedzieć itp.

A co do mojego kompleksu twarzy ja często też nie zagaduję, wolę stać z "moimi", dlatego, że mam wrażenie że osoba z którą rozmawiam patrząc na twarz zauważa moje defekty, to mnie krępuje, mam ochotę wtedy założyć worek na głowe i wyjść... Mimo, że nie jest źle i wiem o tym, ale pieknie, cudnie również nie.

Afirmacje? No to zaczynam od dziś...

[olusia070794]

Ja mam dokładnie to samo... Unikam chłopaków jak ognia, przyjaźń owszem, ale po naprawdę długim czasie bycia z kimś (w znaczeniu przebywania w jednym towarzystwie i to niekoniecznie tylko nasza dwójka...). Nie mam pojęcia co z tym zrobić...

[niczka87]

Hej kochane. Jak tam? Jakieś kroki w przód, jakiś postęp? Ja powiem szczerze, że u mnie jest o niebo lepiej i mimo tego, iż siedzę w domu [wiadomo wakacje, pozatym nie pracuję teraz, więc kasy mało - oszczędzam:P] i mimo tego, iż mam z lekka zmułkę, to nie dopada mnie dół, cośtam robię, wyjdę czasami, poczytam forum. Bez kitu przez to forum trochę mi weszło do głowy (duuuuużo czytam). Że życie zbyt krótkie, żeby zawracać sobie głowę błahostkami, nieporozumieniami, żeby nie stwarzać sobie problemów tam, gdzie ich nie ma, żeby podchodzić z dystansem, bez kitu od kiedy się do tego stosuję zaczynam czuć, że żyję, że życie jest jednak kolorowe, mimo problemów, że da się żyć - nie zamartwiając się. Chodzę na disco, faceci zagadują, więc źle nie jest, to też mnie zdecydowanie podbudowało. A jak u Was?

[Rocket Queen]

Czesc
ja mam z kolei na odwrót.. Od jakiegoś czasu wszystko jest dla mnie jakieś takie bezbarwne i bez sensu. Nie mam jakiejkolwiek motywacji do działania, zero chęci.. Nie wiem co się ze mną dzieje, ale nie zanosi się na poprawę Najgorsze jest to, że mam świadomość tego, że to moje najlepsze lata a życie płynie, ale nie jestem w stanie do pozotywnych myśli i działań. Nie wiem już co zrobić, gdzie mam szukać motywacji? Jak poradzić sobie z tym spadkiem formy?
niczka87 cieszę się, że Tobie się udaje. Nawet nie wiesz jak ja też bym chciała tak żyć... Powodzenia!

[niczka87]

Rocket, a nie myślałaś o psychologu? Bo tak, jak mówisz życie przez palce przecieka, najlepsze lata, a Ty/my wegetujemy... Co będziesz wspominała? Dzieciom opowiadała? "Słuchajcie mama ciągle płakała i miała doła"? Walcz!

[niczka87]

Dziewczyny jak tam sytuacja...? Jakieś zmiany na lepsze?

[olusia070794]

Hmmm... przydałyby się. U mnie nie najlepiej. Siedzę w wielkim dole bez wyjścia. Chciałam mieć powód, żeby móc się czymś usprawiedliwiać, aleniestety mnie nie zadowolił. Zmarła moja babcia, właściwie była jedną z najbliższych mi osób. Wiem, że trzy dni to za mało, żeby się przyzwyczaić, że jej nie ma. Siedzę w domu już drugi tydzień, bo mam grypę, w związku z czym nie byłam na pogrzebie. Nie zdążyłam się pożegnać, a z tego, co opowiadała mi mama, któa była z nią, bardzo chciała, zebym była obok. Mam koszmarne wyrzuty sumienia, ciągle tylko siedzę i płaczę. Dziewczyny, jak pogodzić się z jej odejściem? Bo to niemożliwe ciągle udawać przed ludźmi, że wszystko jest okey.

A co u was?

[niczka87]

Olusia przykro mi... potrzebujesz z pewnością czasu na to, by oswoić się z tym, że babci już nie ma... Czas leczy rany...

A u mnie w miarę lepiej, ale niekiedy dopada dół, że beczeć się chce... że ta fajniejsza, tamta lepsza, ładniejsza... yhy....

[olusia070794]

Oj czas zdecydowanie potrzebny. Tylko nie wiem, czy wystarczy.

A Te myśli, które Tobie przychodzą do głowy, pojawiają się chyba u wielu z nas. Przynajmniej również u mnie... A jak wam idzie z chłopakami?