Czuję się niepotrzebna- czy to choroba?

[Ninlil]

Witajcie. Nie raz już pisałam w wątku DDA. Pisałam też w innych wątkach związanych z alkoholizmem w rodzinie.`
Śmiać mi się chciało kiedy dziewczyny zakładały wątki w stylu mąż mnie bije, co mam zrobić czy tym podobne. Wyjście z takich sytuacji wydaje sie byc banalne i oczywiste. Przynajmniej dla kogoś kto to czyta i stoi z boku. Dzisiaj wiem, że zaangazowanie emocjonalne jest o tyle niebezpieczne, że odbiera rozum , dlatego bardzo proszę nie traktować mnie tak, jak ja te dziewczyny z których śmiałam się czasem na forum.

Nie wiem czy ktoś jest w stanie mi pomóc. Jestem emocjonalnym wrakiem.
Już myślałam, że wszystko się ułożyło. Poszłam na terapię DDA poszłam do psychologa, i wszystko było ok . Do teraz. Nagle coś pękło. Wylała się cała nienawisc, złośc, rozgoryczenie i zalewa wszystkich ludzi. Mam wrazenie , że wszyscy traktują mnie jak śmiecia. Moja rodzina, człowiek z którym mieszkam a którego wcale nie kocham, nawet psycholog który nomen omen wcale mnie nie słucha. Czy to jest jakaś choroba? Nie wiem..paranoja? To się leczy? Mój lekarz jest idiotą, zadaje mi ciągle te same pytania i narzuca swoje zdanie. Człowiek z którym mieszkam karze mi wychodzic z kuchni kiedy robi sobie kanapki, bo ja mu się patrze na ręce i to mu przeszkadza. Przeszkadzam wszystkim, jestem przesuwana z kąta w kąt i nie mam gdzie sie podziać. Mam złe myśli, nie radzę sobie. To straszne uczucie być tak samotnym i tak niepotrzebnym się czuc. Jestem sama jak palec, nienawidzę ludzi. Czy to jest choroba? Czy jest tu jakiś psycholog który mógłby mi pomóc? Bo do normalnego lekarza już nie pójdę, nie ma szans.

[klempaa]

Napisane przez Ninlil

Witajcie. Nie raz już pisałam w wątku DDA. Pisałam też w innych wątkach związanych z alkoholizmem w rodzinie.`
Śmiać mi się chciało kiedy dziewczyny zakładały wątki w stylu mąż mnie bije, co mam zrobić czy tym podobne. Wyjście z takich sytuacji wydaje sie byc banalne i oczywiste. Przynajmniej dla kogoś kto to czyta i stoi z boku. Dzisiaj wiem, że zaangazowanie emocjonalne jest o tyle niebezpieczne, że odbiera rozum , dlatego bardzo proszę nie traktować mnie tak, jak ja te dziewczyny z których śmiałam się czasem na forum.

Nie wiem czy ktoś jest w stanie mi pomóc. Jestem emocjonalnym wrakiem.
Już myślałam, że wszystko się ułożyło. Poszłam na terapię DDA poszłam do psychologa, i wszystko było ok . Do teraz. Nagle coś pękło. Wylała się cała nienawisc, złośc, rozgoryczenie i zalewa wszystkich ludzi. Mam wrazenie , że wszyscy traktują mnie jak śmiecia. Moja rodzina, człowiek z którym mieszkam a którego wcale nie kocham, nawet psycholog który nomen omen wcale mnie nie słucha. Czy to jest jakaś choroba? Nie wiem..paranoja? To się leczy? Mój lekarz jest idiotą, zadaje mi ciągle te same pytania i narzuca swoje zdanie. Człowiek z którym mieszkam karze mi wychodzic z kuchni kiedy robi sobie kanapki, bo ja mu się patrze na ręce i to mu przeszkadza. Przeszkadzam wszystkim, jestem przesuwana z kąta w kąt i nie mam gdzie sie podziać. Mam złe myśli, nie radzę sobie. To straszne uczucie być tak samotnym i tak niepotrzebnym się czuc. Jestem sama jak palec, nienawidzę ludzi. Czy to jest choroba? Czy jest tu jakiś psycholog który mógłby mi pomóc? Bo do normalnego lekarza już nie pójdę, nie ma szans.

No to cóż, sama wybierasz trwanie w takim stanie jak teraz.

[mpt]

W jaki sposób psycholog miałby pomóc Ci przez internet w realnych problemach? Pytam zupełnie poważnie i bez ironii.
Elementem terapii jest też przygotowanie do niej, wyjście z domu i kontakt z żywym człowiekiem. E-terapia może być dodatkiem do dobrze prowadzonej terapii realnej. Ja Ci doradzę zmianę terapeuty, być może skonsultowanie się z kimś pracującym w innym nurcie.
Jeśli obecny psycholog pomagał Ci do tej pory, poradź się go, co masz robić dalej. Jeśli nie jest naciągaczem powinien skierować Cię w odpowiednie miejsce.
Dlaczego nie chcesz iść do realnego lekarza? To nie jest dobre podejście.

[Ninlil]

Nie chcę iść do psychologa bo włąśnie mam problem z poczuciem, że ktoś traktuje mnie powaznie. Mam wrazenie, że siedzę tam a facet po prostu robi swoje 8 h dziennie i czeka aż w końcu wyjdę i dam mu spokój bo kompletnie go nie obchodzę. Chodziłam na mitingi DDA, ale ludzie chodzą tam się wyżalać i nie dowiedziałam się niczego co mogłoby mi pomóc . Jedynie mnie to dobiło. Słuchałam ludzi którzy biją swoje żony, matek które są wyzywane od k... przez własnych synów, kobiet które trwają w związku z facetami molestującymi ich dzieci. To nie jest budujące. Stąd niechęć do lekarzy.

Klempaa, masz poniekąd rację. Zauwazyłam, że sama dążę do autodestrukcji, bo kilka razy próbowałam się zebrac i zawsze kończyło się wybuchem. Niszczę zarówno swoją psychikę( urządzam od rana awantury, płaczę całe dnie) jak i ciało( schudłam 7 kilogramów, wygladam tragicznie). Nie mam tez swojego miejsca. Mieszkałam z matka alkoholiczką. Ktoś mi na forum poradził odciać się od tego. Wybrałam więc mniejsze zło i przeprowadziłam się do byłego który przyjął mnie do siebie bez problemu. Teraz jemu zatruwam życie, nie ma ze mną chwili spokoju, ca dzień od rana awantury, nie chce juz nawet ze mną rozmawiać. Mam mu za złe że nie jest po prostu kimś innym, nie kocham go choć mi na nim zależy. On też ma mnie już powoli dosyc, wiem że chciałby żebym dała mu żyć i po prostu się wyniosła, ale mogę jedynie wrócić do matki czego bardzo nie chcę. Mam więc 2 domy i w gruncie rzeczy w żadnym nie jestem mile widziana.

[klempaa]

Napisane przez Ninlil

Nie chcę iść do psychologa bo włąśnie mam problem z poczuciem, że ktoś traktuje mnie powaznie. Mam wrazenie, że siedzę tam a facet po prostu robi swoje 8 h dziennie i czeka aż w końcu wyjdę i dam mu spokój bo kompletnie go nie obchodzę. Chodziłam na mitingi DDA, ale ludzie chodzą tam się wyżalać i nie dowiedziałam się niczego co mogłoby mi pomóc . Jedynie mnie to dobiło. Słuchałam ludzi którzy biją swoje żony, matek które są wyzywane od k... przez własnych synów, kobiet które trwają w związku z facetami molestującymi ich dzieci. To nie jest budujące. Stąd niechęć do lekarzy.

Klempaa, masz poniekąd rację. Zauwazyłam, że sama dążę do autodestrukcji, bo kilka razy próbowałam się zebrac i zawsze kończyło się wybuchem. Niszczę zarówno swoją psychikę( urządzam od rana awantury, płaczę całe dnie) jak i ciało( schudłam 7 kilogramów, wygladam tragicznie). Nie mam tez swojego miejsca. Mieszkałam z matka alkoholiczką. Ktoś mi na forum poradził odciać się od tego. Wybrałam więc mniejsze zło i przeprowadziłam się do byłego który przyjął mnie do siebie bez problemu. Teraz jemu zatruwam życie, nie ma ze mną chwili spokoju, ca dzień od rana awantury, nie chce juz nawet ze mną rozmawiać. Mam mu za złe że nie jest po prostu kimś innym, nie kocham go choć mi na nim zależy. On też ma mnie już powoli dosyc, wiem że chciałby żebym dała mu żyć i po prostu się wyniosła, ale mogę jedynie wrócić do matki czego bardzo nie chcę. Mam więc 2 domy i w gruncie rzeczy w żadnym nie jestem mile widziana.

No cóż, to trzeba zamieszkac samemu i wziąć za siebie odpowiedzialność. Innego wyjscia nie ma.

+ dobra terapia.

[Ninlil]

Gdyby to było w zasiegu moich możliwości to już dawno bym to zrobiła.

[201605011933]

A dlaczego nie możesz zamieszkać sama? Iść do pracy, wynająć jakiś pokój w mieszkaniu studenckim?

[mpt]

Może odpowiem za autorkę: w obecnej kondycji psychicznej to zapewne zbyt trudna decyzja. Musisz zacząć polegać na sobie, musisz zawalczyć o siłę, żeby poradzić sobie sama. Do tego potrzebny Ci jest mądry terapeuta. Nie taki, który nazwie Twoją "chorobę" i zdejmie z Ciebie odpowiedzialność, ale taki, który nauczy Cię żyć bez niej i bez chowania się za plecami innych. Innej rady nie ma, musisz znaleźć specjalistę, któremu zaufasz na tyle, że nie będziesz widziała jedynie tykającego zegarka w jego oczach.

[Ashaai]

A ja bym zaczęła na Twoim miejscu wszystko od nowa. Wyjedź do innego miasta, wynajmij mieszkanie, daj sobie czas, spokój z związkami. Kup psa Chodź na długie spokojne spacery, zacznij jakaś fajną nową pracę. Może jakaś pasja? Najlepszym rozwiązaniem jest odcięcie się od tego wszystkiego + dobry, nowy lekarz. Psycholog wbrew pozorom może być osobą która troszczy się szczerze o swojego pacjenta.

[tigrinha]

Zmień psychologa, tak jak w każdej innej dziedzinie są dobrzy specjaliści i partacze z kupionym dyplomem. Zresztą Twój lekarz może nie jest taki zły jak myślisz, tylko po prostu nadajecie na różnych falach - to się zdarza. Szkoda czasu na terapię, która w ogóle Ci nie pomaga.

[ariadna90]

jako dda powiem Ci, że:
1. zmień psychologa, psycholog nie narzuca zdania, a pokazuje drogę
2. może wydaje ci się, że go nie kochasz, a myślisz tak z powodu swojego żalu?
3. zachowujesz się tak, bo lubisz mieć kontrolę nad wszystkim, to typowe dla dda
4. aby wyzbyć się emocji przechodzi się przez kilka etapów: od płaczu, do złości, do pogodzenia się z sytuacją, do innego życia. Przynajmniej tak powinno to wyglądac
życzę powodzenia

[Ninlil]

Kocimiętko, nie mogę wyjechać bo mnie na to nie stać. Boję się, nie dam sobie rady. Mieszkanie studenckie odpada, studia już dawno skończyłam. Mam tu w mieście zobowiązania, opłaty.

Ariadno, co do drugiego pytania- to bardzo ciężka sytuacja. Nie wiem co do niego czuję. Zależy mi na nim, chcę podświadomie utrzymywać z nim kontakt, a z drugiej strony po prostu chciałabym być z kimś innym. Mam natręctwa które niszczą mi życie. Ciągle sprzątam. Może to na tle nerwowym. nie wiem. W każdym razie 10 razy dziennie zamiatam podłogę, myjś łazienkę w tym domu. On wraca z pracy, nabałagani ( w moim mniemaniu) a ja po całym dniu wykańczania się sprzątaniem po prostu się wsciekam i awantura gotowa. Nie wyniesie szklanki- awantura. Nie włozy rzeczy do szafy- awantura. To nie jest normalne. Ja uważam, że on nie szanuje mojej pracy, on uważa, że dom jest od tego żeby w nim mieszkac. Nie dogadujemy się. Ja w bałaganie nie jestem w stanie funkcjonowac. To warunkuje całe moje życie. On nie ma siły na sprzątanie po pracy. Żyję z nim w zawieszeniu, bo nie jesteśmy razem ale nikt tego głośno nie powie. Śpimy w jednym łóżku ale nie sypiamy ze sobą. Tu po prostu jest 1 łóżko. Wkładam w ten dom serce. Gotuję, sprzątam, dbam o psa, a kiedy on wraca do domu wyżywam się na nim że musiałam to wszystko robić chociaż on mi wcale nie karze tego robić. Robię to bo w innych warunkach jestem podirytowana i zestresowana. To cecha DDA czy moja chora psychika?

[ariadna90]

podejrzewam, że to może być cecha dda, ponieważ alkolizm rodzica może wpłynąć tak na dziecko, że cierpi np. na depresje i nerwice. Mnie zdiagnozowano nerwice, a tak naprawde to nie nerwica a stres pourazowy(u mnie były jeszcze inne sytuacje). Chcesz byc z kims innym, bo wkurza Cie, to, że on nie szanuje twojej pracy. Ale zauważ, że nikt by nie wyrzymał z takim zachowaniem-awantury o porządek itd. Często syndrom dda ujawnia się własnie, kiedy jesteśmy w związku. Radziłabym iść do psychologa i nie tylko z powodu związku, ale przede wszystkim dla siebie, bo się wykończysz.

[Ninlil]

Może powinnam spróbować pójśc gdzie indziej... Chociaż z takim nastawieniem jakie mam chyba leczenie nie pomoże. Mój były uwaza, ze ja wręcz potrzebuję leków. Co dzień pyta kiedy pójdę do lekarza.
Czy psycholog może przepisywać leki? Jak mogę się dowiedziec co właściwie mi jest? Psycholog chyba nie jest od takich diagnoz. Może psychiatra? Nie wiem, nie mam z takimi ludżmi styczności. Do swojej poradni leczenia uzależnień nie chcę już chodzić, bo mi się słabo robi jak słucham tych ludzi. Oni są już na dnie, ja widzę różnicę między nimi a sobą, bo mam ogromną wolę życia z tym tylko, że ona raz jest a raz jej nie ma.
Mam swoją pasję. Założyłam nawet firmę, ale pracownię mam u matki i z racji jej charakteru ( pasji) nie mam możliwości przenieść jej gdzie indziej. Tutaj nie ma warunków do tego typu pracy. Poza tym obawiam się, że nawet gdyby mi się udało jakoś to rozwiązac to za jakiś czas może się okazac że i stąd będę musiała się wynieśc bo ten dom nie jest dla mnie bezpiecznym miejscem, raczej niepewnym. Taka" poczekalnia". W gruncie rzeczy jestem bezdomna Mam gdzie spać ale nigdzie nie czuję się bezpiecznie.

Ten związek spisałam na straty choć w oczy mu tego nie powiem.Po prostu nie widzę z nim przyszłości co jest dla mnie tak naprawdę bardzo przykroe bo wiązałam z nim nadzieję. Mieszkam tu sobie od tak bo nie mam gdzie pójsc, a on udaje że tego nie widzi. Unika mnie, żyjemy sobie obok siebie chociaż śpimy w jednym łóżku. Jestem bo on mi pozwala a mnie to po prostu odpowiada czysto praktycznie. W takim układzie on nie znajdzie sobie partnerki i ja też. Patowa sytuacja.

Ariadno- kto zdiagnozował Twoją chorobę i jak to się odbywa? Gdzie mam pójśc żeby ktoś mi powiedział co mi jest? Tak naprawdę sama nie wiem czy problem leży w moim domu czy w mojej relacji z byłym chłopakiem, a moze jest to kompletnie niezależny problem. Chciałabym się tego dowiedziec.

[ariadna90]

ja chodziłam do kilku psychologów zanim zdiagnozowano to, a jestem w poradni terapii uzależnień od alkoholu, tam też przyjmują rodziny, i właśnie tam terapeutka powiedziała, że to syndrom dda i jeszcze inne sprawy. Tak się to zaczęło, chodzę już pół roku. Psycholog nie wypisuje leków, robi to psychiatra. Ja nie brałam leków, problemy w domu mam do dzisiaj. Nie żałuję, że poszła, dzięki temu uratowałam swój związek, który był spisany na straty.

[Ninlil]

W takim razie muszę isć do psychiatry. Można państwowo?

Ja już nie mam co ratować, bo nie chcę być z tym chłopakiem, ale jeśli się nie wyleczę to żaden ze mną nie wytrzyma. Teraz wcale nie chcę związku bo wiem że jaki by nie był to i tak go zawalę i zniszczę, ale może na przyszłośc mi to pomoże.
Czy w ośrodkach terapii uzależnień pzyjmują psychiatrzy?

[klempaa]

Napisane przez Ninlil

W takim razie muszę isć do psychiatry. Można państwowo?

Ja już nie mam co ratować, bo nie chcę być z tym chłopakiem, ale jeśli się nie wyleczę to żaden ze mną nie wytrzyma. Teraz wcale nie chcę związku bo wiem że jaki by nie był to i tak go zawalę i zniszczę, ale może na przyszłośc mi to pomoże.
Czy w ośrodkach terapii uzależnień pzyjmują psychiatrzy?

2 raazy tak

[ariadna90]

u mnie przyjmują, raczej przyjmują, a nawet jeśli jakimś cudem nie, to terapeuta Ci doradzi kogoś.
Co do związku:
też myśklałam,że to już nie to, ale to przez to wszystko miałam takie myśli,Ale jeśli czujesz, że go nie kochasz, to niewarto.
I tak, masz rację, nie lecząc się, każdy związek by się rozwalił.
i trzymam kciuki

[Ninlil]

Nie mogę znaleźc. Wpisuję psychiatra Łódż i wyskakują linki do prywatnych psychiatrów.

Miejski Ośrodek Profilaktyki Zdrowotnej- czy ktoś z forumowiczów miał z nim styczność? Jest tu pani psychiatra Ilona Siuda. Czy ktos zna tą panią? Chciałabym jutro tam pójść i się umówić, tylko boję się że znów trafię na wariatkę.

[dawidowskasia]

W prawie każdej przychodni są psychiatrzy.

A co do chłopaka, to nie musisz go kochać, wystarczy,że będziesz wdzięczna,że Cię przyjął i przestaniesz zatruwać życie brudną szklanką.To jego mieszkanie, ma prawo w nim nawet szczury chodować. Traktuj go jak przyjaciela, bo zasłużył na to.

A do psychiatry się wybierz. Pewbie masz depresję i nerwicę natręctw (oczywiście według mnie a lekarzem nie jestem)

A od psychologa nie oczekuj przejęcia sprawą, oni są uczeni tego,żeby się nie angażować emocjonalnie, bo wtedy straciliby obiektywizm i ....rozum (ileż można się przejmować tragediami)

Jeśli nie pasuje Ci terapia grupowa rozpocznij indywidualną. Jak się psycholog nie spodoba to nastęny,aż znajdziesz takiego dla siebie.

---------- Dopisano o 20:52 ---------- Poprzedni post napisano o 20:51 ----------

Napisane przez Ninlil

Nie mogę znaleźc. Wpisuję psychiatra Łódż i wyskakują linki do prywatnych psychiatrów.

Miejski Ośrodek Profilaktyki Zdrowotnej- czy ktoś z forumowiczów miał z nim styczność? Jest tu pani psychiatra Ilona Siuda. Czy ktos zna tą panią? Chciałabym jutro tam pójść i się umówić, tylko boję się że znów trafię na wariatkę.

Być może tak. A potem na natępną i następną, ale nie przekonasz się jeśli nie pójdziesz

[ariadna90]

chodziłąm do takiego ośrodka i nie wspominam go dobrze, wizyty co miesiąc, dwa a wizyta 15 minut...

[hokus_pokus]

DROGA!

tematyka DDA jest bardzo bardzo rozległa a terapia jest długa i wymaga Twojego zaangażowania, i chęci zmiany toku Twojego myślenia. To, że napisałaś na forum o swoim problemie jest ważnym i pierwszym krokiem jaki podjęłaś. Następny krok będzie trudniejszy gdyż wymagać będzie od Ciebie poważnego zmierzenia się z problemem z realnym świecie. Tutaj w internecie jest łatwo zgubić drogę do "naprawy siebie" więc odważ się i poszukaj w Twoim mieście poradni leczenia współuzależnień gdyż tak będzie czekała na Ciebie profesjonalna pomoc. Tak... pewnie uznasz po kilku wizytach, że Pani/ Pan jest zupełnie niekompetentna/y i w ogóle sie nie zna i tylko narzuca ci swoje zdanie..... nic bardziej mylnego. Zaden psycholog podczas terapii nie powinien... i zazwyczaj nam się tylko wydaje, że narzucają nam co robić i my się z tym nie zgadzamy.... i w ogóle przerywamy terapię bo "jestem biedna, świat jest zły, nikt i tak mnie nie rozumie".... Ja terapię rozpoczynałam 6 razy z tym samym skutkiem...odejściem bo nie warto...bo wszyscy mnie odrzucają i jestem zupełnie "śmieciem" niepotrzebnym... to jest myślenie osoby która potrzebuje pomocy.... samopomocy...bo gdy pomożesz sobie sama to świat też się zmieni i zobaczycz go tak jak trzeba. Dopiero za 7 razem skonczylam pracę z psychologiem ale wciąż próbuję pracować nad sobą).
pisać mogę wiele ....
Jeśli chodzi o chłopaka.... być może wygasa uczucie ale czy on wie o DDA? może tematyka jest mu zupełnie obca i nie wie co ma robić. Mój partner nie widział i czul się bezsilny a dla mnie nie byłoprzyszłości bo miałam wrażenie, że zawsze DDA będzie powodem by mi dopiec... nie poddaliśmy się i pewnego dnia poprostu pamiętam, że czytaliśmy książkę o DDA.... nie pamiętam tytułu ale chyba coś z końcówką- utracone dzieciństwo.... poszperam może znajde gdzieś. Ale przypuszczam, że sam też pewnie czytywał fora i inne artykuły online.
Jeśli potrzebujesz pomocy by znaleźć odpowiednie miejsce, porozmawiać z kimś poprostu tylko o sprawie DDA to napisz do mnie wiadomość. napewno się uda.
polecam też stronę - http://www.dda.charaktery.eu/
oraz http://www.dda.pl/
tam jest wiele takich jak Ty.
powodzenia

[Ninlil]

Napisane przez dawidowskasia

A co do chłopaka, to nie musisz go kochać, wystarczy,że będziesz wdzięczna,że Cię przyjął i przestaniesz zatruwać życie brudną szklanką.To jego mieszkanie, ma prawo w nim nawet szczury chodować. Traktuj go jak przyjaciela, bo zasłużył na to.



---------- Dopisano o 20:52 ---------- Poprzedni post napisano o 20:51 ----------

Nie jesteśmy przyjaciółmi. Nasze relacje popsuły pieniądze. On ma cieżką sytuację finansową. Bardzo często pożycza ode mnie pieniądze i nie oddaje bo szef mu nie płaci w terminie i wtedy ja zostaję bez pieniędzy. Mam wrazenie że on obiecując mi że odda już wtedy wie że tego nie zrobi bo nie będzie miał z czego. Próbowałam o tym rozmawiac, ale jest to temat bomba i zawsze kończy się awanturą i zazwyczaj tym samym- jak ja miałem pieniadze to nie kazałem ci oddawac i z nich korzystałaś, zachowujesz się jak księżniczka bo wiesz jaką mam sytuację, mieszkasz tu więc dokładaj się do rachunków, nie wezmę ci teraz pieniędzy z kosmosu, nie mam wpływu na szefa itd... Zazwyczaj nigdy już tych pieniędzy nie widzę bo on zwyczajnie nie ma z czego oddac. Zawsze jest jakaś faktycznie wazniejsza opłata.. To zepsuło absolutnie wszystkie dobre rzeczy jakie w tym związku były. On uważa, ze to nie jest jego wina że nie moze mi oddać pieniedzy. Po prostu. I nie ma dyskusji. To jest częsć kolejnej sprawy która od lat mnie zamęcza, a mianowicie troszczenie się o innych. . Mogłabym zostawic go samemu sobie i w ogóle nie pomagać, ale nie umiem, bo wtedy straciłby mieszkanie a ja spokój. Zależy mi na nim więc tego nie chcę więc płacę. On pracuje, robi co może, wraca styrany po całym dniu pracy ale to nie wystarcza. Wciąż zmienia prace bo w każdej zarabia za mało, ale bez wykształcenia wiele wiecej zrobić nie może.
Ja natomiast boję się o to, że coś nie zostanie zapłacone w terminie i w sumie wszystkie pieniądze jakie mi tylko zostają idą na ten dom. Wiem, że gdyby tylko miał to by oddał, ale zazwyczaj tych pieniędzy brakuje.

Hokus pokus- widzę, że to pierwszy Twój post więc witam na forum
Pójde do psychiatry, czuję, że muszę. Chłopak wie o DDA, ale jego zdanie jest takie, że co by mi nie było to ja nie mam prawa tak się zachowywac i on sobie nie pozwoli, żebym przenosiła wzorce ze swojego domu na jego osobę. Np. piwo. On miał w życiu moment że pił więcej. Poszedł na terapię, przestał. Teraz kiedy wpadnie kolega i on mi mówi, że wychodzi bo idzie z nim na 1 piwo, to ja wpadam w histerię że wróci pijany choć od czasu ukończenia terapii to się jeszcze nie zdażyło. Tak panicznie sie boję ze zapije ze od razu zaczynam płakać i się stresowaca on mi po prostu mówi NIE JESTEM TWOJĄ MATKĄ. Nie zachowuj się jakbyś była u siebie w domu. Po tym zachowaniu wnioskuję, że moje DDA lata mu koło d...
Ponadto sama nie chcę, by to cokolwiek usprawiedliwiał. Nie chcę żeby mnie zdiagnozowano po to tylko, żebym mogła zasłaniać się chorobą. Wiem, że to jest wygodne, ale w niczym nie pomoże.

Dziękuję za linki. Wprawdzie podchodzę do tych for z rezerwą, bo w internecie każdy jest mocny i każdy jest mądry, dlatego kompetencje tych forumowiczów dzielę przez 2. Potrzebuję znależć ośrodek gdzie przyjmą mnie szybciej niż w przeciągu 2 tygodni. W ośrodku do którego zadzwoniłam mają termin za 1,5 miesiąca!

[Lianca]

Autorko... oprócz DDA masz tez nerwice natręctw... a to schorzenie leczy się u psychiatry - nie psychologa. Mój mąż to ma i jesteśmy szczęśliwi ale to trzeba leczyć. Zmień psychologa-ale na psychiatrę.

[Ninlil]

Kochana, jak to się u Twojego męża objawia? W jaki sposób diagnozuje?

[mpt]

Natręctwa są jednym z komponentów Dda, leczy się to również u psychologa. Wszystko, co opisujesz, to pełnoobjawowe dda. Nie ratuj się na forum, bo tu co najwyżej można szukać wsparcia w trakcie terapii. Musisz jak najszybciej zgłosić się do psychologa. Terapia behawioralno - poznawcza jest wysoce skuteczna przy dda, efekt powinien być szybko widoczny, więc nie ma na co czekać. W tym wypadku jestem zdania, że niewiedza i dziwne informacje mogą zaszkodzić.

[Ninlil]

Już się umówiłam na 10 czerwca do psychiatry Chcieli mnie umówić na koniec lipca, ale kiedy powiedziałam ze doszło do pewnej sytuacji od razu znalazło się miejsce. Dziwna sprawa, bo ktoś naprawdę może potrzebować pomocy i mógłby pójsc wcześniej do lekarza ( bo jak widac są miejsca) to umawiają go na 2 miesiące do przodu.
Ponad to co napisałam bardzo dziękuję za rady. Dostałam tu motywację żeby sie zebrac i pójść do innego lekarza( choć i tak mam mieszane uczucia, ale raczej nic do stracenia)dziękuję.

[mpt]

Gratuluję Ci i będę trzymać za Ciebie kciuki. To, że się umówiłaś świadczy o tym, że masz siłę walczyć o siebie. Powodzenia!
Pamiętaj, że dla psychiatry to będą głównie zaburzenia nerwicowe i na takie dostaniesz leki. Natomiast Dda to dodatkowo zespół zaburzeń przystosowania, które rzutują na sferę społeczną i psychiczną. Po wizycie u psychiatry musisz znaleźć dobrego terapeutę.

[hokus_pokus]

Tak, psychiatra zawsze pomaga lekami psycholog wysłucha i podejmie pomoc. Daty sa tak odległe gdyż (z tego co wiem) potrzebujących jest wiele a państwo nadal stawia limity na osoby przyjęte za darmo której udziela się pomoc. Bardzo liczę na to, że w Polsce dofinansowania i pomoc naprawdę rozwinie się. Jest wiele zgrupowań DDA grupy samopomocowe lub też takie z prowadzącym terapeutą- bardzo polecam.... świetne doświadczenia i wsparcie.
Właśnie bardzo ważne jest by DDA nie powodowało zasłaniania się i nie stało się typem- jestem DDA...dlatego tak robię. DDA termin został stworzony do nazwania tego co się dzieje z Tobą podczas złych doświadczeń z domu. Nie jest wytłumaczeniem na błędy.
Nie podchoć sceptycznie do tego co się zacznie dziać ani nie licz, że rozmowa z psychologiem jest lekiem na całe zło.... to etap i wsparcie na trudnej drodze.
powodzenia i trzymam kciuki.

[Ninlil]

Dziś po raz pierwszy idę do psychiatry i mam takie pytanie- jak ja mam z nim w ogóle rozmawiac? Czy da się pominac temat DDA chcąc wyleczyć sie z innych problemów( z głową)? Nie chcę mówić o DDA. Da sie?