Psychoterapia grupowa a praca zarobkowa

[AFX]

Witajcie dziewczyny

Mam 26 lat , nieobronioną pracę dyplomową , prace zarobkową której nie lubię i skierowanie od psychologa na terapię grupową. To pokrótce o mojej obecnej sytuacji.

Pod koniec lipca mogłabym rozpocząć terapię , która trwałaby 3 miesiące i odbywałaby się codziennie w godzinach najprawdopodobniej od 9 do 13-14. Ogólnie terapia sama w sobie miałaby miejsce trzy razy w tygodniu pozostałość to jakieś warsztaty itp. W związku z tym trzy razy w tygodniu musiałabym zjawiać się w godzinach rannych w ośrodku gdzie byłaby ona prowadzona.
Problem w tym że chciałabym również zmienić pracę. Od października pracuję na infolinii, odbieram połączenia od klientów i szczerze mam jej dość . Od marca obiecuję sobie , że poszukam czegoś innego, bardziej dochodowego ale jak do tej pory ze względu na różne przeciwności losu i stan mojej psychiki nie wysłałam ani jednego CV. Obiecałam sobie że muszę jednak się ogarnąć i miałam robić to już od teraz ale pani psycholog zaproponowała mi tą terapię. Tutaj muszę jednak wybierać: albo terapia albo zmiana pracy i jestem w konflikcie.
Bo z jednej strony chciałabym przejść przez terapię. Mam po części nadzieje, że to mi pomoże, poznam siebie, ulepszę i umocnię swoją osobę ( koleżanka która rok temu przechodziła przez terapię powiedziała, że to inwestycja na długie lata i wygrają tylko Ci którzy się na nią otworzą ) z drugiej strony ciąży nade mną fakt , iż muszę poszukać innej pracy, tym bardziej że moja słaba kondycja psychiczna jest też po części spowodowana tą infolinią : słabo zarabiam ( a utrzymuje się sama w dużym mieście ) i liczę grosz do grosza , mam czasami ucinane godziny pracy , co wiążę się z mniejszą kasą , do tego drażnią mnie klienci , którzy do miłych nie należą. Mieszkam teraz w akademiku więc mam w miarę tanio ale niedługo będę musiała się wyprowadzić i zamieszkać na stancji co wiąże się z kolejnym obciążeniem finansowym.

No i tu jest mój dylemat. Nie wiem co robić: szukać pracy i odpuścić sobie ta terapię czy jednak pozostać na infolinii - to będzie kolejne 5 miesięcy z tego co liczyłam- i podjąć się leczenia mojej psychiki.
Tutaj chodzi też o godziny w jakich terapia się odbywa. Jest ona rano w godzinach 9-13 , ja na infolinii mam możliwość ustalenia godzin pracy. W tym przypadku byłyby to godziny popołudniowe. Rano chodziłabym na terapię a południami lub w weekendy do pracy. Natomiast gdybym znalazła inną pracę to bardzo możliwe że pracowałabym rano i nie miałabym jak chodzić do ośrodka.

Post wyszedł długi, chciałabym jednak dodać z jakimi problemami zgłosiłam się do psychologa.

-nerwicą i brakiem umiejętności radzenia sobie w sytuacjach ze stresem

- dodatkowo mam mamę , która ingeruje w moje życie, wywiera na mnie presję , atakuje różnymi metodami i sposobami stara się wymusić na mnie pewne zachowania i być mi dyktatorką. Jednym słowem użyję określenia którego nie lubię- jest toksyczna

- jestem niestabilna emocjonalnie, bywa ze mój humor zmienia się co godzinę. Raz czuję ze mogę wszystko , raz czuję ze nie mam po co żyć, ze nie ma dla mnie nadziei. W sumie trafiłam do psychologa , bo po ostatnio poczułam ze jest ze mną na tej płaszczyźnie coraz gorzej i boję się ze wpadnę w dół z którego już nie wyjdę

- no i boję się tworzyć relacji z facetami. Mam z nimi dobry kontakt ale jak przyjdzie co do czego to wycofuję się,

- no i niskie poczucie własnej wartości

Tutaj może Wy coś doradzicie, może któraś coś podpowie, wskaże jakieś rozwiązanie. Z jednej strony bardzo chciałabym przejść przez psychoterapię a z drugiej chciałabym zacząć myśleć o innej bardziej satysfakcjonującej pracy
Postaram się może porozmawiać z psychologiem o terapii indywidualnej albo poszukam w mieście innych ośrodków.
Terapia prywatnie odpada bo mnie nie stać.
Z drugiej strony też dużo czytam. Może któraś z Was bezie potrafiła określić czy fachowa literatura i poradniki psychologiczne zastąpią mi taką terapię.
Co wg. Was powinnam wybrać pracę zarobkową czy terapię , która w pewnym stopniu jest jakąś drogą do samorozwoju.

Dziękuje z góry za wszystkie odpowiedzi

[Lui1234]

Na twoim miejscu wybrałabym te terapie o ktorej piszesz na początku postu, te ktora polecała Ci kolezanka. Sprawdzone miejsce, skoro jej pomogło to Tobie tez.
Rok wytrzymasz! a moze obecna praca cie wykancza min przez Twoją psychikę?
Im szybiej zaczniesz tę terapie tym szybciej ją skonczysz i mozliwe ze staniesz twrza w twarz ze switem zupełnie odmieniona. A tak jesli nie zaczniesz jej to wiecznie wszedzie bedzie cos nie tak.

[201604191001]

Napisane przez AFX

Z drugiej strony też dużo czytam. Może któraś z Was bezie potrafiła określić czy fachowa literatura i poradniki psychologiczne zastąpią mi taką terapię.

Nie, to nie wystarczy.

Wybrałabym terapię i przemęczenie się w pracy. Terapia może zmienić Twoje podejście i praca nie będzie Cię aż tak dobijać i łatwiej będzie wytrzymać.

[TheKey]

Dziewczyno, Ty masz nerwicę i na infolinii pracujesz? To jest jedna z najgorszych prac jakich mogłaś się podjąć w Twojej sytuacji. Uciekaj stamtąd jak najprędzej. Lepsze już roznoszenie ulotek albo wykładanie towaru, niż użeranie się z cwaniaczkami przez telefon. Nie wiem jaki jest sens chodzić na terapię, kiedy równocześnie będziesz pogarszać swój stan poprzez tę pracę.
Piszesz, że utrzymujesz się sama - może mogłabyś ograniczyć kontakt z matką do minimum? To też by Ci na pewno dużo dało.

[vretka]

A czy nie ma możliwości otrzymania zwolnienia lekarskiego na czas trwania terapii?

[zdiamentowychgor]

Teraz właśnie uczestniczę w takiej terapii i uczestnicy dostają zwolnienia lekarskie. Część pracuje po zajęciach (chociaż czasami bywa ciężko, jeśli jakiś temat Cię bardzo ruszy, ale się da).

[Acabar]

'

[_chocolate]

Napisane przez Acabar

Ja bym poszukała nowej pracy. W moim przypadku, gdy poukładałam sobie życie na zewnątrz, problemy wewnętrzne same zniknęły.

ja tez bym najpierw tak próbowała.
Nowa praca i zerwanie albo maksymalne ograniczenie kontaktów z matką. Nie mów jej o swoim życiu.
Musisz uwolnić się od niej psychicznie. Już nie jesteś od niej zależna, nie musisz się jej podporządkowywać, nawet jeśli nie będzie się jej podobał np. facet, z którym się spotykasz, to co z tego? Rzucisz go z tego powodu? Nie musisz już jej zadowalać.
uprawiaj też regularnie sport, to daje dobry nastrój.

[AFX]

Hej dziewczyny
Dziękuje Wam za zainteresowanie moim wątkiem

Napisane przez vretka

A czy nie ma możliwości otrzymania zwolnienia lekarskiego na czas trwania terapii?

Napisane przez zdiamentowychgor

Teraz właśnie uczestniczę w takiej terapii i uczestnicy dostają zwolnienia lekarskie. Część pracuje po zajęciach (chociaż czasami bywa ciężko, jeśli jakiś temat Cię bardzo ruszy, ale się da).

Co do zwolnienia lekarskiego to nic mi to nie da , bo pracuję na umowę zlecenie. Oznaczałoby to dla mnie , że nie miałabym dochodu przez ten czas

Co do pójścia po pracy po tych zajęciach to moja koleżanka mówiła mi, że może być ciężko właśnie ze względu na trudne tematy które są poruszane.

Napisane przez _chocolate

ja tez bym najpierw tak próbowała.
Nowa praca i zerwanie albo maksymalne ograniczenie kontaktów z matką. Nie mów jej o swoim życiu.
Musisz uwolnić się od niej psychicznie. Już nie jesteś od niej zależna, nie musisz się jej podporządkowywać, nawet jeśli nie będzie się jej podobał np. facet, z którym się spotykasz, to co z tego? Rzucisz go z tego powodu? Nie musisz już jej zadowalać.
uprawiaj też regularnie sport, to daje dobry nastrój.

Wierzę że nowa praca postawiłaby mnie trochę na nogi. No i w pewnym sensie mam nadzieje że byłaby bardziej dochodowa niż obecna.
Co do kontaktów z mamą to łatwo powiedzieć trudniej wykonać I tak już bardziej do minium nie da się ograniczyć. Odwiedzam mamę co miesiąc , dzwonię co jakieś trzy dni.
Ja niby myślę racjonalnie ( tak jak psycholog to określiła ) wiem że nie muszę robić tego co ona każe , że jestem dorosła i ja sama podejmuje decyzję ale mama bardzo na mnie wpływa emocjonalnie. Niby buduje w sobie taką wewnętrzną siłę po czym pojawia się kontakt z mamą i nagle wszystko zostaje zniszczone.
Najpierw mówi do mnie normalnie, że chce dla mnie tylko dobrze i jednocześnie dyktuje mi co mam robić. Potem jak to nie skutuje zaczyna mnie obrażać , często rzuca we mnie wyzwiskami , porównuje z innymi , którzy według niej żyją dobrze a na koniec dodaje że jest przeze mnie chora i to że nie jestem usamodzielniona odbija się na jej zdrowiu. Stawiam się jej , tłumaczę że to moje życie i sama o nim decyduję , że sobie radzę to ona i tak mnie zadręcza. Mimo że na zewnątrz jestem twarda to w środku jestem rozbita emocjonalnie po takiej gadce. Czuję się jak dzwiwoląg, który odstaje od reszty społeczeństwa. Do tego mam wyrzuty sumienia że nie sprawiam jej radości swoją osobą i zachowaniem. Z drugiej strony wiem ze to ja mam czuć w swoim życiu szczęśliwa i to ja wiem co dla mnie dobre bo jestem już 26 letnią kobietą.
Jestem zła na siebie , bo nie powinnam przejmować się "nagonką" mojej mamy i odciąć się od tego.
Ale nie potrafię, stąd to skierowanie na terapię

Co do sportu to jak najbardziej masz rację. Biegam od jakiegoś miesiąca i jak na razie jestem wkręcona w ta formę sportu
Wyciszam umysł podczas biegania i nie skupiam się na problemach.

Napisane przez TheKey

Dziewczyno, Ty masz nerwicę i na infolinii pracujesz? To jest jedna z najgorszych prac jakich mogłaś się podjąć w Twojej sytuacji. Uciekaj stamtąd jak najprędzej. Lepsze już roznoszenie ulotek albo wykładanie towaru, niż użeranie się z cwaniaczkami przez telefon. Nie wiem jaki jest sens chodzić na terapię, kiedy równocześnie będziesz pogarszać swój stan poprzez tę pracę.
Piszesz, że utrzymujesz się sama - może mogłabyś ograniczyć kontakt z matką do minimum? To też by Ci na pewno dużo dało.

Ja pracuje na infoliniach dobre parę lat , bo na studiach też w zasadzie utrzymywałam się sama i dorabiałam na słuchawkach. Już się przyzwyczaiłam do tej formy zarobku ale myślę że czas zmienić pracę na bardziej spokojną i ustabilizowaną
Co do nerwicy to może ona nie jest w aż tak zaawansowanej formie.
Co nie zmienia faktu że mam kilka objawów typowych dla osób nerwicowych. Na początku maja było ze mną bardzo źle. Dlatego udałam się na wizytę do specjalisty

[TheKey]

Napisane przez AFX

Najpierw mówi do mnie normalnie, że chce dla mnie tylko dobrze i jednocześnie dyktuje mi co mam robić. Potem jak to nie skutuje zaczyna mnie obrażać , często rzuca we mnie wyzwiskami , porównuje z innymi , którzy według niej żyją dobrze a na koniec dodaje że jest przeze mnie chora i to że nie jestem usamodzielniona odbija się na jej zdrowiu. Stawiam się jej , tłumaczę że to moje życie i sama o nim decyduję , że sobie radzę to ona i tak mnie zadręcza. Mimo że na zewnątrz jestem twarda to w środku jestem rozbita emocjonalnie po takiej gadce. Czuję się jak dzwiwoląg, który odstaje od reszty społeczeństwa. Do tego mam wyrzuty sumienia że nie sprawiam jej radości swoją osobą i zachowaniem.

Wstrętna manipulacja.

Słyszałaś może o narcystycznym zaburzeniu osobowości? To m.in. objawia się takimi zachowaniami jakie opisujesz u Twojej matki.

[AFX]

Napisane przez TheKey

Wstrętna manipulacja.

Słyszałaś może o narcystycznym zaburzeniu osobowości? To m.in. objawia się takimi zachowaniami jakie opisujesz u Twojej matki.

O tym zaburzeniu nie słyszałam. Teraz dopiero co zaczęłam o tym czytać.
Wiele cech tego typu osobowości potwierdza się u mojej mamy. Nie wiem akurat czy to schorzenie występuje akurat u niej ale niestety wiem, że moja mama również potrzebuje leczenia nawet pokusiłabym się o stwierdzenie, że bardziej niż ja....
Nie jest to tylko moje zdanie ale też innych osób z mojej rodziny.

[TheKey]

Napisane przez AFX

moja mama również potrzebuje leczenia

Tego zaburzenia niestety nie da się wyleczyć. Nie da się takiej osoby zmienić, ani w żaden sposób "naprawić". Jedynym sposobem na uratowanie swojego zdrowia psychicznego jest zerwanie kontaktu.

[tambourinist]

Napisane przez TheKey

Dziewczyno, Ty masz nerwicę i na infolinii pracujesz? To jest jedna z najgorszych prac jakich mogłaś się podjąć w Twojej sytuacji. Uciekaj stamtąd jak najprędzej. Lepsze już roznoszenie ulotek albo wykładanie towaru, niż użeranie się z cwaniaczkami przez telefon. Nie wiem jaki jest sens chodzić na terapię, kiedy równocześnie będziesz pogarszać swój stan poprzez tę pracę.

Hahaha. Jak mniemam sam/a pracujesz na infolinii? To się nazywa pozytywny stosunek do pracy i klient... pfu, cwaniaczków.

[Vivienne]

Napisane przez AFX

Co do zwolnienia lekarskiego to nic mi to nie da , bo pracuję na umowę zlecenie. Oznaczałoby to dla mnie , że nie miałabym dochodu przez ten czas

Nie jesteś już studentką i masz 26 lat, więc musisz mieć odkładane składki, także na umowie- zlecenie. Także jak najbardziej przysługuje Ci zwolnienie płatne 80 %.

[AFX]

Napisane przez Vivienne

Nie jesteś już studentką i masz 26 lat, więc musisz mieć odkładane składki, także na umowie- zlecenie. Także jak najbardziej przysługuje Ci zwolnienie płatne 80 %.

Ooo , o tym nie wiedziałam.
Dziękuje za info

[Trzepotka]

Treść usunięta

[vyenna]

W tym momencie to terapia jest najważniejsza. Praca to praca, ale Ty potrzebujesz wreszcie pomocy i miejsca, gdzie będziesz mogła uporządkować swoje życie. Idź na terapie - przysługuje Ci zwolnienie nawet jak jesteś na umowie zlecenie - a jeżeli zwolnienie będzie stałe, to i po zakończeniu umowy ZUS przez chyba pół roku jeszcze musi Ci wypłacać pieniądze. (tylko, żebyś nie miała przerw w zwolnieniach lekarskich). W takim ośrodku możliwe, że Ci napiszą zwolnienie, przecież pracują tam lekarze psychiatrzy też.

[AFX]

Napisane przez Trzepotka

Treść usunięta

Najprawdopodobniej jednak nie dałabym rady utrzymać się z pieniędzy jakie bym miała będąc na zwolnieniu lekarskim.
Pracuje na pełen etat ale w umowie mam 110 godz.

Co do samej terapii to chyba się zdecyduję. Znajomi mówią że jest to pomoc długoterminowa i na pewno odniesie to pozytywne skutki.

No i dostałam też mały awans w pracy. Schodzę ze "słuchawek" i przenoszę się na dział , który zajmuje się rozpatrywaniem reklamacji