Mama a TŻ - kogo wybrać?

[ama09]

....

[cherry_flamme]

Jeżeli musicie- zróbcie sobie sami wesele, a do dzieci zatrudnijcie opiekunkę. Szantaż na poziomie przedszkolaka
Jak tylko przeczytałam, że mama uważa mężczyzn za pijaków i seksoholików, to byłam pewna, że jest po rozwodzie i przerzuca swoje złe doświadczenia na Ciebie, ale skoro rodzice Cię utrzymują, to chyba nadal są razem, tak? Czy w przeszłości stało się coś, co mogłoby spowodować u niej takie myślenie? Nie napisałaś też nic o swoim partnerze. Może nadużył kiedyś alkoholu (kto z nas tego nie zrobił ), Twoja mama się o tym dowiedziała i już ma dowód na podparcie swoich ''mądrości''.
Jeżeli jest Ci dobrze w związku, to absolutnie bym z niego nie rezygnowała, a mamie postawiła sprawę jasno, czyli moje życie- mój związek. Może, a raczej na pewno, się obrazi, ale chyba nie potrzebujesz jej rekomendacji przy wyborze chłopaka.

[chwast]

Napisane przez ama09

Niestety zostałam postawiona przed takim wyborem.

Głównym powodem jest moja matka. Nie podoba jej się TŻ i jest przeciwko naszemu związkowi, kategorycznie kazała mi z nim skończyć. Ale ja sobie nie wyobrażam, że może go nie być w moim życiu - na samą myśl o tym ciekną mi łzy...
Jestem jedynaczką i to chyba przez to mam największe problemy. Mama uważa, że wrócę do domu po studiach i całe życie będę z nią mieszkać. Nawet nie miałabym nic przeciwko temu - ale ja chcę być z TŻ. A ona wprost mi powiedziała, że jej taki zięć nie odpowiada, że ona nam wesela nie zrobi i nie będzie bawić naszych dzieci.
Ona ma takiego przekonanie o facetach, że każdy to pijak i tylko chce sexu. Nie potrafię jej przekazać, że TŻ taki nie jest.
Uważa, że on mi już namieszał w głowie.

Kocham i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Jesteśmy razem niecały rok.

Jestem uzależniona od matki, bo mieszkam w domu rodzinnym. Pomimo, że mam stypendium (mieszkam w akademiku w mieście gdzie studiuję) to rodzice nadal mnie utrzymują.

Rany, mam 23 lata a czuję się jak małe dziecko, któremu mama każe co ma robić.
Wiem, powinnam się postawić jej - ale zostałam tak wychowana, że rodzina jest najważniejsza...
Zupełnie nie wiem co mam robić.

twoja matka robi ci wielkie świństwo.
A kto jej każe robić wesele czy niańczyć wasze dziec? (z resztą jesteście ze sobą rok i tak nie wiadomo jak się potoczy tzn oby jak najlepiej, ale wiadomo o co chodzi)

to jest twoje własne życie i to ty masz być szczęśliwa a nie twoja matka. Twoja matka miała swoje i nadal je ma i niech nim się zamie jeśli chodzi o te sfery. Ja bym tak powiedziała i tyle.
A jak będzie chciała uciąć kontakt bo zięciunio nie odpowiada - trudno. To będzie tylko i wyłącznie jej wybór, mega dziecinny i na pewno taki, którego będzie żalować

[ama09]

,,,

[cherry_flamme]

Doczytałam jeszcze o planach Twojej mamy w stosunku do Ciebie, czyli mieszkanie razem po studiach. To nie jest normalne. Tzn. samo mieszkanie, nawet z wygody do czterdziestki, to nic złego, ale rodzice, którzy sami oczekują tego od dziecka mają chyba problem z przecięciem pępowiny.

Nie miej też poczucia podporządkowania się rodzicom, bo Cię utrzymują. Fakt, że rodzice dają Ci pieniądze, nie oznacza, że mogą sterować Twoim życiem.

[ama09]

...

[201704210903]

Napisane przez ama09

Wiem, też tego nie pojmuję.

A z drugiej strony sama się boję. Postawię się jej, a ona wystawi mi walizki za drzwi i co?
Zamieszkam z TŻ, a nie daj Boże nam coś nie wyjdzie i wrócę z podkulonym ogonem?
Chciałabym to jakoś przeczekać do skończenia studiow (ostatni rok mam przed sobą). Tylko w jakich warunkach? Mam cierpieć i znosić jej żale? A TŻ? On też ma uczucia.

wydaje mi się, że to by było dla Ciebie najlepsze rozwiązanie - zaczęłabyś żyć samodzielnie i na pewno być sobie poradziła bez mamy

[vyenna]

Rób co chcesz, jak zamierzasz całe życie spędzić tylko z mamą i zostać starą panną to zerwij z TŻtem - i każdym kolejnym mężczyzną, bo mamusi to przecież nie odpowiada.

[ama09]

...

[madana]

Mama uważa, że wrócę do domu po studiach i całe życie będę z nią mieszkać.

- masz w ogóle świadomość, JAK takie myślenie/oczekiwanie jest nienormalne? Matka nie urodziła cię jako swoje przedłużenie- jesteś oddzielnym bytem.

[ama09]

,,,

[madana]

Przy takiej matce wersja "mieszkamy z ukochanym i upiorną mamusią" jest wersja hardcorową

[Lexie]

Napisane przez ama09

Wiem, też tego nie pojmuję.

A z drugiej strony sama się boję. Postawię się jej, a ona wystawi mi walizki za drzwi i co?
Zamieszkam z TŻ, a nie daj Boże nam coś nie wyjdzie i wrócę z podkulonym ogonem?
Chciałabym to jakoś przeczekać do skończenia studiow (ostatni rok mam przed sobą). Tylko w jakich warunkach? Mam cierpieć i znosić jej żale? A TŻ? On też ma uczucia.

Skoro możesz z nim zamieszkać, to moim zdaniem to by było najlepsze rozwiązanie. Matka usiłuje rządzić Twoim życiem, jeśli dasz sobie wejść na głowę to później nie będzie lepiej.
Jeśli Wam nie wyjdzie, to już może będziesz po studiach, pójdziesz do pracy, będzie Cię stać na samodzielne życie.
Co do studiów, w razie jakiejś awaryjnej sytuacji zawsze możesz na rok wziąć urlop i iść do pracy, potem wrócić jak sobie poukładasz sprawy.

Choć myślę, że matka Ci nigdzie nie wystawi walizek, skoro chce żebyś z nią mieszkała i po studiach.

[AFX]

Napisane przez ama09

Niestety zostałam postawiona przed takim wyborem.

Głównym powodem jest moja matka. Nie podoba jej się TŻ i jest przeciwko naszemu związkowi, kategorycznie kazała mi z nim skończyć. Ale ja sobie nie wyobrażam, że może go nie być w moim życiu - na samą myśl o tym ciekną mi łzy...
Jestem jedynaczką i to chyba przez to mam największe problemy. Mama uważa, że wrócę do domu po studiach i całe życie będę z nią mieszkać. Nawet nie miałabym nic przeciwko temu - ale ja chcę być z TŻ. A ona wprost mi powiedziała, że jej taki zięć nie odpowiada, że ona nam wesela nie zrobi i nie będzie bawić naszych dzieci.
Ona ma takiego przekonanie o facetach, że każdy to pijak i tylko chce sexu. Nie potrafię jej przekazać, że TŻ taki nie jest.
Uważa, że on mi już namieszał w głowie.

Kocham i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Jesteśmy razem niecały rok.

Jestem uzależniona od matki, bo mieszkam w domu rodzinnym. Pomimo, że mam stypendium (mieszkam w akademiku w mieście gdzie studiuję) to rodzice nadal mnie utrzymują.

Rany, mam 23 lata a czuję się jak małe dziecko, któremu mama każe co ma robić.
Wiem, powinnam się postawić jej - ale zostałam tak wychowana, że rodzina jest najważniejsza...
Zupełnie nie wiem co mam robić.

Pod koniec lipca rozpoczynam psychoterapię głównie między innymi dlatego , że nie radzę sobie psychicznie z atakami mojej matki ma moją osobę. Jestem starsza od Ciebie , mieszkam sama 250 km od domu rodzinnego, pracuję, walczę z problemami dnia codziennego i daję radę, a mimo wszystko mama steruje moją osobą, krytykuje ( często obelgami i zgryźliwością) moje postępowanie i wybory. Stara się mną rządzić i nakazywać co powinnam robić. Z mojego byłego chłopaka była niezadowolona. Tak jak Twoja matka z Twojego TŻ.

Możesz go teraz zostawić jeśli czujesz, że nie wytrzymasz tej nagonki na swoją osobę - rozumiem nie każdy jest silny psychicznie. Wiedz tylko jedno, na tym problem się nie skończy.
Będą inni TŻci , którzy nie do końca się spodobają, będą Twoje wybory, które będą krytykowane, będą kiedyś Twoje dzieci , które będą nie tak wychowywane. Za każdym razem będziesz ulegała ? Za każdym razem będziesz odpuszczać aby uszczęśliwić swoją matkę ?
To jest Twoje życie i od Ciebie zależy jak je przeżyjesz i tylko ty masz prawo o nim decydować czy to się mamie podoba czy nie.

Napisane przez ama09

Wiem, też tego nie pojmuję.

A z drugiej strony sama się boję. Postawię się jej, a ona wystawi mi walizki za drzwi i co?
Zamieszkam z TŻ, a nie daj Boże nam coś nie wyjdzie i wrócę z podkulonym ogonem?
Chciałabym to jakoś przeczekać do skończenia studiow (ostatni rok mam przed sobą). Tylko w jakich warunkach? Mam cierpieć i znosić jej żale? A TŻ? On też ma uczucia.

Wiem,że się boisz. Bo ja na chwilę obecną też mam lekkie napady nerwowe ze strachu , że podwinie mi się noga i będę musiała wrócić do rodzinnego miasta. Należy pamiętać, że jednak z każdej sytuacji jest jakieś wyjście.
Piszesz, że boisz się, że z TŻ nie wyjdzie i do mamy wrócisz? A może usamodzielnisz się, odetniesz pępowinę i będziesz żyła na swój własny rachunek. Nie można ograniczać życia tylko do TŻ i mamy. Trzeba być samodzielnym
No i jeszcze jedno. Mama na pewno nie wystawi Ci walizek za drzwi. Jesteś jej córką. Kocha Cię i chce dla Ciebie dobrze. Tylko problem w tym, że nie akceptuje tego, że Ty sama wiesz co dla Ciebie dobre i robisz coś wbrew jej woli .

Reasumując moje wypociny.

Zrobisz to co uważasz za słuszne. Gdybym była na Twoim miejscu nie rezygnowałabym z miłości. Podczas rozmowy z mamą wyjaśniłabym spokojnie, że kocham swojego chłopaka i nie zamierzam go zostawiać tylko dlatego że ona go nie akceptuje. Gdyby mama szantażowała mnie emocjonalnie, że dzieci nie będzie bawić , że wyrzuci z domu, powiedziałabym tylko jednym zdaniem: Rób jak uważasz.

Wiem, że łatwo pisać. Trudniej wykonać ale wielokrotnie przechodziłam przez to co Ty więc umiem postawić się w Twojej sytuacji. Nie dopuść do tego, że za kilka lat będziesz żałowała, że nie robiłaś po swojemu

Polecam też zapoznanie się z lekturą : Toksyczni rodzice Susan Forward ewentualnie w sytuacji kryzysowej konsultacje z psychologiem

[madana]

AFX- to nie są "wypociny"-to mądry post , który pokazuje, JAK duży dziewczyna ma problem i że myślenie jej matki jest chore i powinna robić wszystko (jak ty), aby odciąć się emocjonalnie i nie uważać, ze coś złego jest w tym, że zaczyna się swoje życie.

[angela2602]

Polecam też zapoznanie się z lekturą : Toksyczni rodzice Susan Forward ewentualnie w sytuacji kryzysowej konsultacje z psychologiem

Pomoc psychologiczna najbardziej w tym momencie jest potrzebna Twojej mamie. Chociaż... mogłybyście się tam wybrać razem, może Twoja mama zrozumiałaby Twoje uczucia i to, jaką krzywdę Ci wyrządza tym, że chce sterować nie swoim życiem :/

[moolly]

A ja powiem tak, z tego co piszesz TŻ jest dla Ciebie dobry, kocha Cię, odrzucisz go bo twojej mamie sie nie podoba? a nie jest wazne ze sie kochacie ? ja bym w ogole nie brała pod uwage zdania mojej mamy, rozumiem gdyby TŻ był zły, pił, bił czy coś to rozumiem zdrowy rozsadek mamy ale co innego gdy mama ma gdzies Twoje szczescie i liczy sie tylko to że chce miec Ciebie dla siebie, to juz jest egoizm. A przeciez nie bedziesz cale życie mieszkać z mama, w pewnym momencie zostaniesz sama w mieszkaniu matki. Jesli ktoś Cię kocha ty kochasz go to matka jest najmniejszą przeszkodą. Zrób tak żebys pozniej nie żałowała, bo na moje to albo wybierzesz TZ albo panieństwo wieczne. Chłopak który Cie kocha nie podoba się twojej mamie, wiec jaki sie jej spodoba? wiadomo że zaden

[33owieczka]

ama09, z chłopakiem jesteś dopiero rok. To baaardzo mało w porównaiu z 23 latami spedzonymi z rodzicami.
Jestes na 100% przekonana, że to TEN? A za kolejny rok Ci sie nie odmieni?
Rodzice chcą Twojego dobra, może to Ty nie widzisz czegos co widzi Twoja matka starsza i na bank bardziej doświadczona zyciowo niz dwudziestoparolatka patrzaca przez rózowe okulary na "idealnego" faceta w przeciwieństwie do rodziców- ojca "pantoflarza" i "rozhisteryzowanej" matki.
Myslisz o "samodzielności", a żyjesz z pieniedzy rodziców, od których myslisz się odwrócic. Zarobisz sama na siebie? Twój TŻ zarobi na Was oboje? Na jedzenie, ubrania, rachunki... Może zatem rzucić studia dla "ukochanego"?
A może warto przemyslec racje rodziców? Gdyby chcieli abyś siedziała z nimi w domu nie puściliby Cie na studia i nie finansowali ich. Przemyśl to.
Pogadaj z matką co Ona widzi KONKRETNIE złego w Twoim TŻ, a potem sama popatrz na niego przez ten pryzmat.
Wódki nie przynosi się "Bo tak wypada". "wypada", jeżeli juz- lepszy alkohol, a mozna pomyslec o czyms innym dla pana domu.

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez ama09

Chcę być szczęśliwa z TŻ.

no chyba jednak nie chcesz, skoro się zastanawiasz "kogo wybrać"

[Czcijmarchewe]

Będzie tak mówiła o każdym facecie w Twoim życiu. Nie chce Cie stracić, boi się tego, lecz musi się z tym pogodzić. Nie trać miłości, bo nigdy nie zaznasz szczęścia, jeżeli będziesz zważać tylko na swoją mamę. Mowisz o tym, ze rodzina jest najważniejsza...tak, o ile zgadza się z Twoimi pragnieniami i dąży do zapewnienia Tobie szczęścia. Widzisz, że mama się tym nie kieruje. Jeżeli się jej nie przeciwstawisz, nigdy nie bedzie po Twojej myśli, a to właśnie Twoje życie.

[Mileva_]

Przede wszystkim się usamodzielnij. Wtedy automatycznie matka będzie miała mniej do gadania.

No i pobądź trochę dłużej z tym chłopakiem. Rok to krótko jak na tak daleko idące plany, szczególnie, że jesteś jeszcze bardzo młoda, a różowe okulary pierwszej fazy związku jeszcze Ci z oczu nie spadły. Troszkę więcej dystansu.

Matka przesadza z opinią o facetach - ale to też wynika z faktu, że się martwi.

[ama09]

....

[AFX]

Napisane przez ama09

Wiem, że rok to niedługo. Ale my nie chcemy brać od razu teraz ślubu czy mieć dzieci ( a ona tak uważa). Chcemy po prostu być ze sobą, spotykać się (a ona nam tego zabrania).

Boję się, że to ona będzie chciała wybrać mi męża, a potem mówić co mam robić.
I co, będę mogła być szczęśliwa dopiero gdy jej nie będzie? To chore.

Dlatego musisz zauważyć istotę problemu i musisz nauczyć się sobie z tym radzić.
A czy wcześniej zdarzało się, że mama wtrącała Ci się w jakieś sprawy / dyktowała co masz zrobić ?

Napisane przez madana

AFX- to nie są "wypociny"-to mądry post , który pokazuje, JAK duży dziewczyna ma problem i że myślenie jej matki jest chore i powinna robić wszystko (jak ty), aby odciąć się emocjonalnie i nie uważać, ze coś złego jest w tym, że zaczyna się swoje życie.

dziękuje

[ama09]

...

[AFX]

Napisane przez ama09

zawsze tak było
nie mogłam jechać na wycieczkę szkolną, nie mogłam iść do koleżanki, nie mogłam iść na dyskotekę - jest to też podyktowane tym, że jestem jedynaczką..

...i zawsze tak będzie jeśli nie powiesz Stop.
Nie robisz nic złego chcąc pozostać w związku z TŻ i absolutnie nie musisz dokonywać skrajnych wyborów pomiędzy mamą a chłopakiem. Pamiętaj,że to jest Twoje życie i to Ty powinnaś czuć się szczęśliwa i postępować według własnych przekonań.

[madana]

Napisane przez ama09

Wiem, że rok to niedługo. Ale my nie chcemy brać od razu teraz ślubu czy mieć dzieci ( a ona tak uważa). Chcemy po prostu być ze sobą, spotykać się (a ona nam tego zabrania).

Boję się, że to ona będzie chciała wybrać mi męża, a potem mówić co mam robić.
I co, będę mogła być szczęśliwa dopiero gdy jej nie będzie? To chore.

- ale mama nie ma prawa zabraniać spotykania z chłopakiem dorosłej 23-letniej córce , wiesz o tym? Bo mam wrażenie, ze ty zgadzasz się z tym, że walnięta matka jest panią całej ciebie.

I rzadko to robię (jeśli chodzi o rady), bo cenię sobie szczerość i jasne stawianie sprawy- ALE w twoim wypadku , jeśli czujesz się słaba, boisz się: kłam, oszukuj, nie mów matce prawdy- z chłopakiem się spotykaj, powiedz mu, jaka jest twoja sytuacja w domu- poznawaj go i rób wszystko, aby jak najszybciej z domu się ewakuować.



---------- Dopisano o 09:28 ---------- Poprzedni post napisano o 09:26 ----------

Napisane przez ama09

zawsze tak było
nie mogłam jechać na wycieczkę szkolną, nie mogłam iść do koleżanki, nie mogłam iść na dyskotekę - jest to też podyktowane tym, że jestem jedynaczką..

- a co ma do tego bycie jedynaczką? Znam sporo jedynaków/jedynaczek, którzy nie mają takich chorych akcji.
Dopóki nie postawisz granicy, zawsze tak będzie, nawet gdy będziesz miała 50 lat.
Masz walniętą ostro matkę (i piszę to jako matka 2 dzieci), od takiej to się gdy dorośnie, ewakuuje , a nie zastanawia się: chłopak czy matka. Raczej stawia się sprawę: wolność a matka.
Jej nie zmienisz, zmienić możesz swoje podejście.

[daf502bc9430c04b8cbdbd94f51a8624bed02f84_61e0bd2ac4d4e]

Wiesz, ja też jestem jedynaczką, a nie wyobrażam sobie takich akcji... Przykro mi to mówić, ale Twoja mama po prostu jest jednym z tych "toksycznych" rodziców, którzy chcą kierować życiem swojego dziecka niemalże aż do śmierci, znam taki przypadek osobiście, jedną z moich najbliższych znajomych (choć ona ma akurat 19 lat, a nie 23, ale jej również próbowano rozkazywać, przymuszać do zmiany chłopaka, wyboru konkretnych studiów grożąc że nie dadzą jej pieniędzy jak pójdzie na inne, zabraniano wyjść ze znajomymi, nawet ubrania jej próbowali dobierać). I tutaj jedynym sposobem na to jest Twój opór, powiedz "nie", postaw się, nie pozwalaj sobie ustawiać życia, ona Cię nie zamknie na klucz w pokoju. Jesteś dorosła, masz prawo o sobie decydować, a ona nie ma prawa zabraniać Ci spotykania się z chłopakiem. Jak to ktoś wcześniej napisał - to nie jest wybór między TŻ, a Twoją mamą, a między wolnością, a nią. Nie widzę innego wyjścia jak po prostu się odciąć i zacząć żyć własnym życiem, usamodzielnić się, samemu podejmować decyzje, jej niestety nie zmienisz, a jeżeli będziesz dalej pozwalała jej mieć na Ciebie taki wpływ, to obawiam się, że z czasem może Ci być co raz trudniej się z tego wyrwać. Chyba tego nie chcesz?

[ama09]

...

[Lexie]

Nawet jeśli to nie jest "ten" facet, nawet jeśli się z nim rozstaniesz kiedyś tam (a przecież nie przewidzisz teraz jak będzie za kilka lat), matka i tak nie ma prawa Ci rozkazywać.

Argument z kuzynką to chwytanie się brzytwy trochę, argument z i tyle.

Jeśli nie umiesz tego rozwiązać teraz, to faktycznie kłam i dąż do usamodzielnienia się.

[ama09]

,,,