Jak nie być bluszczem?

[maryanna3]

Napisane przez willy_nilly

Wiele osób mi tak powtarza. Dziękuję za ciepłe słowa i zaangażowanie.

Wiem, przeszkadza mi to strasznie. Ale już chłopcu zapowiedziałam, że w tym tygodniu ma dla mnie wygospodarować czas na rozmowę, bo mamy sobie kilka rzeczy do wyjaśnienia. Albo rybki albo akwarium.

To raczej wygląda w ten sposób: "Dziewczyno, ogarnij się i nie pisz, bo uzna, że go osaczasz, nie masz życia poza nim i... ucieknie." "Nie rób awantur o tę niedzielę w samotności, bo uzna, że jesteś męcząca i chcesz go zamknąć w złotej klatce." "Nie bądź za ostra." Wiem, wiem - albo mnie bierze z dobrodziejstwem inwentarza, albo to nie jest TEN. Czasami jednak potrzeba czasu, żeby przegadać emocje.

Kurczę, założyłam ten wątek z zupełnie innego powodu (z powodu mojego niezdrowego podejścia do związków), a rozwinął się temat poboczny. Chociaż wyszło mi to i na dobre, bo zrozumiałam kilka spraw.

Dziękuję, dziewczyny.

Bo pewnie problem jest z obu stron i z Twojej i z jego ale ważniejsze że póki co to absolutnie nie jest taki typ relacji, w którym możesz spokojnie zmieniać swoje natręctwa. Do tego potrzeba czuć się bezpiecznie i naturalnie w związku-tu mi się wydaje, że tego brakuje. Facet przez parę zachowań odbiera Ci to bezpieczeństwo.

Zresztą jest tak jak myślałam, Ty się boisz okazywać swoje potrzeby, które wcale niczym dziwnym nie są. Boisz się że uzna Cię za wariatkę. W normalnym, zdrowym związku nie ma miejsca na takie strachy. Musisz z nim pogadać, długo i szczerze, nie owijając w bawełnę powiedzieć mu wszystko co Cię męczy czy irytuje. Powodzenia

[willy_nilly]

Cześć, dziewczyny!

Nie pisałam nic, bo musiałam parę spraw sobie przemyśleć, uporządkować i rozegrać tak, żeby było dobrze. Przez pewien czas było kiepsko, aż coś we mnie pękło i kiedy kolejny raz (dwa dni z rzędu zresztą) zrobił coś, co mnie zabolało - urządziłam mu awanturę. Powiedziałam mu wszystko: co mi przeszkadza, co chciałabym zmienić, że jeśli będzie tak dalej to ja pasuje, że ja też nie jestem idealna i zdaję sobie sprawę z tego, co robię źle itp.

Od tamtej pory minęło półtora tygodnia. Nie jest to wiele czasu, także chyba za szybko, żeby mówić cokolwiek o długoterminowej poprawie i nie chcę zapeszać, ale póki co jest dobrze. Mam nadzieję, że nie jest to radość przedwczesna. Zobaczymy, co będzie dalej...

Martwi mnie tylko jedno - mój brak zaufania do niego...

Dziękuję Wam ślicznie za wszelkie rady i pomoc.