Moje serce zostalo wyrwane i zdeptane...

[blue2003]

.

[myShaczeQ]

przytulam bardzo mocno i mysle, ze najlepsze co mozesz teraz zrobic to porzadnie sie wyplakac, zjesc kubel lodow z kilogramem chipsow, odchorowac swoje kilka dni, bo nalezy Ci sie, a potem probowac ukladac wszytsko od nowa
Ja jestem podla i wredna, wiec pewnie na Twoim miejscu wzielabym jakies wasze wspolne zdjecia <o ile takie masz> i wybrala sie do niego z wizyta , ale nie mowie tego na 100%, bo pewnie moja duma kazalaby mi siedziec w domu i udawac ze ten facet nie istnieje.

A u Ciebie nie rozumiem jednej rzeczy - kochałaś go czy nie ? Bo czytajac Twoj post wydawalo mi sie, ze jestes w nim bardzo zakochana, natomiast koncowka mnie troche zaskoczyla.

a swja droga tego kolesia to bym

[lemoorka]

Dlatego związki na odleglośc nie sa dobrym rozwiązaniem. Bo wcale nie poznaje się środowiska drugiej osoby, zawsze mozna troche pofantazjowac.

Trzeba zaczac zycie od nowa Wszystkiego dobrego

[sylwónia]

Nie umiem doradzać w sprawach osobistych, ale życzę byś dała sobie z tym radę i by czas, który musi minąć by zaleczyć rany upłynął jak najszybciej

[Madlenka007]

Nawet nie wyobrażam sobie tego, co musisz teraz czuc... Mówisz że go nie kochałaś ale ja w to nie wierze. Bo musiałaś darzyć go jakimś ważnym uczuciem skoro jego plany dotyczące Waszej wspólnej przyszłości były dla Ciebie tak ważne.
Jedyne co możesz teraz zrobic to sobie to wszystko spokojnie odchorować. Zaproś przyjaciółki, nie powinnaś być teraz sama. Wybierz sie na zakupy, do knajpy... Zób cos co zawsze poprawiało Ci humor. I na pewno nie zapomnisz o nim od razu, ale przynjamniej nie będziesz się zadręczać tym wszytskim.
Co do tego, co powinnaś z nim zorbić... Ja na Twoim miejscu Napisałabym mu smsa (nie dzwoniła, żeby sie przypadkiem przy nim nie rozkleić) że macie sie spotakć gdzieś uniego w mieście. Jesli nie przyjdzie to znaczy że jest tchórzem i zerem, wtedy wziełabym Wasze wspólne zdjęcia i udała sie do Nowej Żony tego faceta. W końcu on oszukiwał Was dwie, nie warto sie nad nim litować. Tej dziewczynie będzie z tym na pewno źle i nie wiadomo jak to sie u nich skończy, ale myślę że to nie jest juz Twoja sprawa. Ty po prostu zrób mu to co on Tobie. Nie pozwól żeby uszło mu to na sucho. Bo on Twoimi uczuciami sienie przejmował.
Pozdrawiam

[Gumyszka]

Cóż,,mogę ogromnie współczuć i życzyć żebyś szybko stanęła na nóżki,,,

trzymaj się dzielnie

[anusiuniaa]

Nie jesteś sama u mnie tez się wszysko pieprzy.....

głowa do góry

[xyoko]

Mi też się wydawało, że jesteś bardzo zakochana, jak czytałam pierwszą część posta. A potem piszesz, że jednak nie?
Ogromnie Ci współczuje, bo taka informacja musiała być dla Ciebie ogromnym szokiem. Na Twoim miejscu spotkałabym się jednak z nim ostatni raz i dokładnie wyjaśniła z nim wszystko. Inaczej bym oszalała, domyślając się, jak to się wszystko stało..
Trzymam kciuki, żebyś się pozbierała.

[mały_groszek]

no to ode mnie skromny

[nri]

ja bym odpuscila mezczyzni, ktorzy odsuwaja od siebie ukochana osobe za pomoca klamstw bo chca ja chronic istnieja tylko w filmach po co zawracac sobie glowe takim czlowiekiem? przeciez nie ma nawet o co walczyc bo - z jego strony - nigdy to prawdziwe uczucie nie bylo przykre, ze nigdy nie mozemy byc pewni czy to co widzimy to milosc

[***luna]

tylko czas może pomóc

[megi_t]

;************

[male]

Napisane przez lemoorka

Dlatego związki na odleglośc nie sa dobrym rozwiązaniem. Bo wcale nie poznaje się środowiska drugiej osoby, zawsze mozna troche pofantazjowac.

Trzeba zaczac zycie od nowa Wszystkiego dobrego

Proszę Cię nie uogólniaj.
Nie odległość była problemem w tym związku. Przecież wszystko wydawało się być w porządku, aż do ostatniego smsa.


Pojechałabym do niego, żeby mi to wyjaśnił. Ale to jestem ja i wiem, że bym nie odpuściła.
Ja mogę teraz tylko mocno wirtualnie ptrzytulić.

[martini.]

nie wiem co Ci napisać, wysyłam więc tylko wirtualne przytulenie

[natali86]

[lemoorka]

Napisane przez male

Proszę Cię nie uogólniaj.
Nie odległość była problemem w tym związku. Przecież wszystko wydawało się być w porządku, aż do ostatniego smsa.


Pojechałabym do niego, żeby mi to wyjaśnił. Ale to jestem ja i wiem, że bym nie odpuściła.
Ja mogę teraz tylko mocno wirtualnie ptrzytulić.

Nie uogólniam. Poza tym skad mozesz wiedziec , że było dobrze?? Nie było, bo kobieta, z która wzial slub z ziemi nagle nie wyrosła. Bedac daleko mogł sobie działac na dwa fronty, liczac na to, ze ona sie o tym nie dowie. Kontrolował sytuacje idealnie...

[male]

Napisane przez lemoorka

Nie uogólniam. Poza tym skad mozesz wiedziec , że było dobrze?? Nie było, bo kobieta, z która wzial slub z ziemi nagle nie wyrosła. Bedac daleko mogł sobie działac na dwa fronty, liczac na to, ze ona sie o tym nie dowie. Kontrolował sytuacje idealnie...

Nie wiem jak było, mnie przy tym nie było.
blue2003 pisała, że na początku było ok.


Piszmy o tym konkretnym przypadku, a nie o wszystkich związkach na odległość.
Bo takie bywają różne.

[lemoorka]

Napisane przez male

Nie wiem jak było, mnie przy tym nie było.
blue2003 pisała, że na początku było ok.


Piszmy o tym konkretnym przypadku, a nie o wszystkich związkach na odległość.
Bo takie bywają różne.

Zgadzam sie, że sa rózne związki, ale sama się zastanów, czy mogłby tak legalnie wziac slub mieszkajac blisko?: Raczej nie

[Sandrunia Niepoń]

Przykro mi bardzo az mi ciarki przeszly jak przeczytalam ze wzial slub.Tak Ci wspolczuje Brak slow,trzymaj sie cieplutko,ale wiesz milosc na odleglosc to ciezka spara,tylko niektorym zwiazkom sie udaje przetrwac do konca.

[neta-b]

Facet który tak postąpił nie jest wart tego aby darzyć go najdrobniejszym uczuciem. Wiem, że trudno jest Ci się z tym pogodzić ale w każdej sytuacji dobrze jest znaleźć pozytywne aspekty. Dobrze że to nie Ty za niego wyszłaś bo po ślubie mógłby Cię okłamywać tak jak tamtą. Ślubu nie organizuje się w tydzień i pewnie spotykał się z wami równocześnie.

Głowa do góry. To nie była twoja druga połówka.

[golgie]

Ciężko mi sobie wyobrazić, że szanowny pan, nie był łaskaw jakoś wcześniej przygotować Cię na ewentualność, że może się ożenić. Po prostu tak z cicha pękł.No nie do uwierzenia:/

[Maniwa]

Napisane przez blue2003

Fakt, nie byl to normalny zwiazek. Poznalismy sie na poczatku sierpnia 2005. Spojrzalam raz w te jego oczy i wiedzialam, ze bedzie moj. Zamienilismy kilka slow. Ponownie spotkalismy sie kilka dni pozniej, wieczorem w moje 20. urodziny. Spedzilismy razem noc. Byl moim pierwszym facetem. Do teraz o tym nie wie. Potem pol dnia wisielismy na telefonie nie mogac sie nagadac, potem byla kolejna wspolna noc. I tak minelo kilka nastepnych dni i nocy. Az przyszla pora sie pozegnac, kazde z nas musialo zajac sie czyms innym tam gdzie mieszkalo. Setki telefonow, smsow, maili. Jakos nie bylam tym przejeta, bo nie wierzylam ze cos moze z tego wszystkiego byc. Ale spotkalismy sie znowu. Rozstalismy sie. Spotkalismy sie. I tak ciagle i ciagle. Po jakims roku zaczal mi mowic ze mnie kocha, snuc plany. Bylam cholernie szczesliwa. Do teraz pamietam kazde jego slowo, kazdy dotyk. To, jak scalowywal moje lzy przy kazdym pozegnaniu. Jak na sniadanie przynosil moje ulubione kakaowe 7daysy i sok. Jak grzal mnie soba kiedy bylam chora zima, a popsulo sie ogrzewanie. Pamietam jak mowil, ze chcialby miec czterech synow i zeby wszyscy mieli moje oczy. Jak pokazywal zdjecia swojego nowego mieszkania i zapisywal jakie kolory lubie najbardziej i jakie kwiatki powinien kupic, zeby dobrze rosly na poludniowym balkonie. Te kilka wspolnych dni co kilka tygodni sprawialo ze moglam przenosic gory. Bylismy razem i mielismy byc. Czekalismy tylko az skoncze studia. No i tak sobie zylismy od spotkania do spotkania, przyzwyczajeni juz do tej sytuacji. Nie bylo juz tylu telefonow, smsow, maili co na poczatku. Bedac dalej oddalalismy sie troche od siebie, ale kiedy sie spotykalismy wszystko bylo po staremu. Ostatnio spotkalismy sie 8 marca. I wtedy juz bylo dziwnie, tak jakos inaczej niz zwykle. Wtedy mielismy jeszcze jakis kontakt. Potem napisalam mu, ze za pare dni moge przyjechac i spytalam na kiedy dokladnie kupowac bilet, bo nie wiedzialam jak pracuje. Ale on nic nie odpisal. Wiec to olalam. Tak jakbym przeczuwala, ze to moze byc koniec. A dzisiaj w nocy nie mogac zasnac, znowu napisalam mu esa - z pytaniem co sie dzieje, czy ma jakies klopoty itd. A on odpisal... Ze przeprasza. I ze w zeszlym miesiacu wzial slub. I ze przeprasza raz jeszcze. Prawie zemdlalam, telefon wypadl mi z reki. Zart? Nie sadze. Jestem zdruzgotana. Chyba nie powinnam byc. W koncu nie kochalam go nigdy. Nie potrafie wykrzesac z siebie takiego uczucia. A nie dalej jak dwa dni temu, pisalam w watku "Tak bardzo chce sie zakochac" ze ja tez chcialabym, ale pewnie nic z tego nie bedzie. Myslalam chyba podswiadomie o nim. Za to juz widze, ze faktycznie nic z tego nie bedzie. Bo juz nie mam w kim. Juz nie mam jego, najblizszego mi na swiecie czlowieka. Oddalabym wszystko zeby dowiedziec sie co tak naprawde sie stalo. Co moglo go az tak zmienic. Ale nie wiem czy warto. Nie mam nawet sily wlaczyc telefonu. Siedze tu druga godzine piszac tego posta, trzese sie cala, lzy kapia mi na klawiature. Nawet nie mam juz komu tak naprawde sie wyplakac...

Kochałaś go, jestem pewna. Zaprzeczenie temu może Ci albo pomóc albo zaszkodzić Skróć swoje cierpienie, przez wyjaśnienie tego. On ma obowiązek wyjaśnić Ci to. Nie musisz od razu uderzać do jego żony. Chyba że czujesz że w ten sposób i ją uchronisz przed podobym cierpieniem. W końcu ją też oszukiwał i pewnie jeszcze kiedyś oszuka. Co do niego - to zwykły drań. Odległość działała na jego korzyść i wykorzystał to.
Cham i prostak.

A Ty się trzymaj.

[nri]

Napisane przez lemoorka

Zgadzam sie, że sa rózne związki, ale sama się zastanów, czy mogłby tak legalnie wziac slub mieszkajac blisko?: Raczej nie

taka mala dygresja - latwiej obiecywac wspolna przyszlosc i nosic na rekach przez te kilka godzin w miesiacu nizli dzielic codzienne smutki i radosci; imo wlasciwe okreslenie na taki stan rzeczy to romans bo zwiazek to na pewno nie jest (nie mowie oczywiscie o przypadkach gdy problem odleglosci pojawil sie w trakcie zwiazku) zaraz posypia sie glosy wszystkich tych, ktore sa w takowym ukladzie badz tych, ktorym (gdy problem odleglosci przestal istniec) udalo sie stworzyc szczesliwy zwiazek, ze sie myle; niemniej co to jest te kilka godzin (czy nawet dni)? oczywiscie taki uklad jest wygodny bo praktycznie bezproblemowy - wszystko romantycznie, pieknie i rozowo

ps. byc moze facet zrobil tamtej dziecko i sie poczul (w co watpie ) badz tez znudzila mu sie zabawa na odleglosc i postanowil ja w sposb dosc brutalny zakonczyc; niemniej zdania nie zmienie - nadal uwazam, ze nie ma sensu sie nim przejmowac bo po prostu nie ma czym - facet nie kocha i tyle

[madziunia80]

Napisane przez Maniwa

Kochałaś go, jestem pewna. Zaprzeczenie temu może Ci albo pomóc albo zaszkodzić Skróć swoje cierpienie, przez wyjaśnienie tego. On ma obowiązek wyjaśnić Ci to. Nie musisz od razu uderzać do jego żony. Chyba że czujesz że w ten sposób i ją uchronisz przed podobym cierpieniem. W końcu ją też oszukiwał i pewnie jeszcze kiedyś oszuka. Co do niego - to zwykły drań. Odległość działała na jego korzyść i wykorzystał to.
Cham i prostak.

A Ty się trzymaj.

Nie mogę się nie zgodzić, cham i świnia, bym rzekła nawet. Związki na odległość są trudne, zawsze są spowite pewną tajemnicą, a dodatkowo emocje w takich związkach przeżywa się mocniej, ze względu na krótki czas, kiedy jest się razem.
Zostałaś oszukana i cierpisz i cholernie mi przykro. Bardzo Ci współczuję:glasi u: Chyba tylko czas tu może pomóc
Trzymaj się cieplutko i o ile to możliwe, myśl pozytywnie

[blue2003]

Dziekuje dziewczyny.
Byc moze macie racje, ze jednak go kochalam. Ale chyba do teraz nie zdawalam sobie z tego sprawy. Bo nie wiedzialam, ze ewentualny koniec az tak zaboli. Chociaz wlasciwie juz od tego marca przestalam o nim myslec jako o moim facecie. I jakos wtedy potrafilam to zaakceptowac. Wiem, glupie to wszystko.
Spotkac sie z nim? Chyba nie dalabym rady poki co...
A co do naszych zdjec - tak, stoja ciagle na biurku. Mam ochote je roztrzaskac!!!
Nie wiem co wiecej dzisiaj placze - niebo czy ja...

[male]

Napisane przez blue2003

Dziekuje dziewczyny.
Byc moze macie racje, ze jednak go kochalam. Ale chyba do teraz nie zdawalam sobie z tego sprawy. Bo nie wiedzialam, ze ewentualny koniec az tak zaboli. Chociaz wlasciwie juz od tego marca przestalam o nim myslec jako o moim facecie. I jakos wtedy potrafilam to zaakceptowac. Wiem, glupie to wszystko.
Spotkac sie z nim? Chyba nie dalabym rady poki co...
A co do naszych zdjec - tak, stoja ciagle na biurku. Mam ochote je roztrzaskac!!!
Nie wiem co wiecej dzisiaj placze - niebo czy ja...

Blue to normalna kolej rzeczy, że teraz płaczesz. Masz do tego prawo, zostałaś zraniona.
Często bywa tak, że dopiero jak kogoś lub coś stracimy, to orientujemy się, jak ważne to dla nas było.
Może nie czujesz się teraz na siłach, ale ja myślę, że masz prawo żądać wyjaśnień.

A teraz pomyślałam to samo co nri, może cały ten ślub to bujda? Może jest tchórzem i nie wiedział jak zakończyć ten związek? Więc pomyślał, że jak dowali z grubej rury, to dasz mu spokój?
Albo ma jakieś problemy i wolał zakończyć to w dosyć w drastyczny sposób, żeby nie obarczać ciebie swoimi problemami? (Wiem, że w związku problemami powinno się dzielić i próbować jakoś razem je rozwiazywać, ale może ten typ tak ma?)

[mała___mi]

Czeski film po prostu

Fatalna sytuacja - a będzie jeszcze fatalniejsza jeśli teraz pod wpływem tego co się stało zaczniesz sobie wmawiać, że on był milością Twego życia itd. Jak sama pisałaś nie kochałaś go, nie byłaś chyba nawet zakochana i pamiętaj o tym. Wiem, że na pewno bardzo cierpisz - to oczywiste - ale nie wyolbrzymiaj tego, nie nakręcaj się.
Nie wiem co mogę Ci doradzić, chyba musisz przeczekać parę dni, "dać czasowi czas", a poźniej bez zbędnych emocji (mam nadzieję, że do tej pory już opadną) dowiedzieć się, co się naprawdę stało i jeśli prawdą jest to, że on się ożenił to poinformować jego żonę o całej sytuacji. Po pierwsze w imię zemsty, a po drugie w imię kobiecej solidarności.

A takiego gościa to sorry ale się powinno chyba odstrzelić - aż w głowie się nie mieści do czego ludzie są zdolni i skąd się tacy biorą.

Trzymaj się dzielnie i daj znać co u Ciebie.

[coccinelle]

ja to bym go odwiedzilaz kolegami z podworka. a wiadomo, ze koledzy z podworka na roznych ludzi wyrastaja: i na intelektualistow i na margines...
wyvralabym raczej tych z drugiej wymienionej przeze mnie grupy spolecznej.

bo...nie "nie ma litosci dla skur..." (jak spiewal kazik).

[martinka_m]

nie wiem co powiedziec, okropna sytuacja ...... ale sciskam cie mocno

[Fresa]

Napisane przez blue2003

Fakt, nie byl to normalny zwiazek. Poznalismy sie na poczatku sierpnia 2005. Spojrzalam raz w te jego oczy i wiedzialam, ze bedzie moj. Zamienilismy kilka slow. Ponownie spotkalismy sie kilka dni pozniej, wieczorem w moje 20. urodziny. Spedzilismy razem noc. Byl moim pierwszym facetem. Do teraz o tym nie wie. Potem pol dnia wisielismy na telefonie nie mogac sie nagadac, potem byla kolejna wspolna noc. I tak minelo kilka nastepnych dni i nocy. Az przyszla pora sie pozegnac, kazde z nas musialo zajac sie czyms innym tam gdzie mieszkalo. Setki telefonow, smsow, maili. Jakos nie bylam tym przejeta, bo nie wierzylam ze cos moze z tego wszystkiego byc. Ale spotkalismy sie znowu. Rozstalismy sie. Spotkalismy sie. I tak ciagle i ciagle. Po jakims roku zaczal mi mowic ze mnie kocha, snuc plany. Bylam cholernie szczesliwa. Do teraz pamietam kazde jego slowo, kazdy dotyk. To, jak scalowywal moje lzy przy kazdym pozegnaniu. Jak na sniadanie przynosil moje ulubione kakaowe 7daysy i sok. Jak grzal mnie soba kiedy bylam chora zima, a popsulo sie ogrzewanie. Pamietam jak mowil, ze chcialby miec czterech synow i zeby wszyscy mieli moje oczy. Jak pokazywal zdjecia swojego nowego mieszkania i zapisywal jakie kolory lubie najbardziej i jakie kwiatki powinien kupic, zeby dobrze rosly na poludniowym balkonie. Te kilka wspolnych dni co kilka tygodni sprawialo ze moglam przenosic gory. Bylismy razem i mielismy byc. Czekalismy tylko az skoncze studia. No i tak sobie zylismy od spotkania do spotkania, przyzwyczajeni juz do tej sytuacji. Nie bylo juz tylu telefonow, smsow, maili co na poczatku. Bedac dalej oddalalismy sie troche od siebie, ale kiedy sie spotykalismy wszystko bylo po staremu. Ostatnio spotkalismy sie 8 marca. I wtedy juz bylo dziwnie, tak jakos inaczej niz zwykle. Wtedy mielismy jeszcze jakis kontakt. Potem napisalam mu, ze za pare dni moge przyjechac i spytalam na kiedy dokladnie kupowac bilet, bo nie wiedzialam jak pracuje. Ale on nic nie odpisal. Wiec to olalam. Tak jakbym przeczuwala, ze to moze byc koniec. A dzisiaj w nocy nie mogac zasnac, znowu napisalam mu esa - z pytaniem co sie dzieje, czy ma jakies klopoty itd. A on odpisal... Ze przeprasza. I ze w zeszlym miesiacu wzial slub. I ze przeprasza raz jeszcze. Prawie zemdlalam, telefon wypadl mi z reki. Zart? Nie sadze. Jestem zdruzgotana. Chyba nie powinnam byc. W koncu nie kochalam go nigdy. Nie potrafie wykrzesac z siebie takiego uczucia. A nie dalej jak dwa dni temu, pisalam w watku "Tak bardzo chce sie zakochac" ze ja tez chcialabym, ale pewnie nic z tego nie bedzie. Myslalam chyba podswiadomie o nim. Za to juz widze, ze faktycznie nic z tego nie bedzie. Bo juz nie mam w kim. Juz nie mam jego, najblizszego mi na swiecie czlowieka. Oddalabym wszystko zeby dowiedziec sie co tak naprawde sie stalo. Co moglo go az tak zmienic. Ale nie wiem czy warto. Nie mam nawet sily wlaczyc telefonu. Siedze tu druga godzine piszac tego posta, trzese sie cala, lzy kapia mi na klawiature. Nawet nie mam juz komu tak naprawde sie wyplakac...

Czy ,jak spotykaliście się ze soba-nic Ci nie dało do myślenia,że może być coś nie tak?
Że może kogoś ma ,z kimś się spotyka.
Ślubu nie bierze się raczej po miesiącu znajomości.
Kto wie ile czasu oszukiwał ,tak naprawdę ,Was obie .