Wybuchowy partner

[Maartha_]

Cześć Dziewczyny! Mam problem i ciekawa jestem czy znalazłybyście jakiś sposób aby go rozwiązać, bo ja nie mam żadnego.

Chodzi o to, że mój facet (jesteśmy razem ponad 5 lat) jest strasznie uparty i narwany. Bardzo łatwo go wyprowadzić z równowagi, nie da sobie wtedy nic powiedzieć, krzyczy, przeklina, mówi przykre rzeczy. Po całej tej "akcji" zawsze trzyma przy swoim, tylko ja jestem wszystkiemu winna. Za to po jakimś czasie zazwyczaj, a prawie zawsze przychodzi się przytulić i przeprasza. Jednak takie sytuacje są notoryczne...
Nie raz z nim rozmawiałam, przepraszał itd., jednak nic z tego. Zauważyłam, że w stosunku do swojej mamy także się tak zachowuje. Niedługo mamy zamieszkać razem, planujemy założenie rodziny. Jednak jakoś nie wyobrażam sobie, żeby mając dziecko on jako ojciec tak się w stosunku do mnie zachowywał.
Jak myślicie co zrobić , żeby go w końcu opanować?

[2988c920f887451997ed59670eafbe58b42f5da3_61df6c3a62fb8]

Napisane przez Maartha_

Cześć Dziewczyny! Mam problem i ciekawa jestem czy znalazłybyście jakiś sposób aby go rozwiązać, bo ja nie mam żadnego.

Chodzi o to, że mój facet (jesteśmy razem ponad 5 lat) jest strasznie uparty i narwany. Bardzo łatwo go wyprowadzić z równowagi, nie da sobie wtedy nic powiedzieć, krzyczy, przeklina, mówi przykre rzeczy. Po całej tej "akcji" zawsze trzyma przy swoim, tylko ja jestem wszystkiemu winna. Za to po jakimś czasie zazwyczaj, a prawie zawsze przychodzi się przytulić i przeprasza. Jednak takie sytuacje są notoryczne...
Nie raz z nim rozmawiałam, przepraszał itd., jednak nic z tego. Zauważyłam, że w stosunku do swojej mamy także się tak zachowuje. Niedługo mamy zamieszkać razem, planujemy założenie rodziny. Jednak jakoś nie wyobrażam sobie, żeby mając dziecko on jako ojciec tak się w stosunku do mnie zachowywał.
Jak myślicie co zrobić , żeby go w końcu opanować?

Wierz mi, to straszna męka dla dzieci i odbija się to mocno na psychice. Zaburza poczucie bezpieczeństwa i relacje w domu. Takie dziecko nie jest później w stanie normalnie rozwiązywać sytuacji konfliktowych. Może pomyślcie o jakiejś terapii, bo to naprawdę poważny problem, nie tylko dla niego, ale dla Ciebie i w przyszłości ewentualnych dzieci.

[madana]

Napisane przez Maartha_

Cześć Dziewczyny! Mam problem i ciekawa jestem czy znalazłybyście jakiś sposób aby go rozwiązać, bo ja nie mam żadnego.

Chodzi o to, że mój facet (jesteśmy razem ponad 5 lat) jest strasznie uparty i narwany. Bardzo łatwo go wyprowadzić z równowagi, nie da sobie wtedy nic powiedzieć, krzyczy, przeklina, mówi przykre rzeczy. Po całej tej "akcji" zawsze trzyma przy swoim, tylko ja jestem wszystkiemu winna. Za to po jakimś czasie zazwyczaj, a prawie zawsze przychodzi się przytulić i przeprasza. Jednak takie sytuacje są notoryczne...
Nie raz z nim rozmawiałam, przepraszał itd., jednak nic z tego. Zauważyłam, że w stosunku do swojej mamy także się tak zachowuje. Niedługo mamy zamieszkać razem, planujemy założenie rodziny. Jednak jakoś nie wyobrażam sobie, żeby mając dziecko on jako ojciec tak się w stosunku do mnie zachowywał.
Jak myślicie co zrobić , żeby go w końcu opanować?

- nie opanujesz, nie zmienisz, będziesz miała to, co masz, to, co ma z nim jego matka. Masz to od 5 lat.
A nie zmienisz go z prostej przyczyny: on sam musiałby CHCIEĆ zrobić coś z własną agresją.
Stąd wiesz już, JAK będzie wyglądało Twoje przyszłe życie z nim. Tak właśnie: z napadami szału, złości, przeklinaniem itp.
Skąd to wiem: bo kiedyś byłam podobną wariatką (+ rzucałam we wściekłości rzeczami różnymi). Tyle ze to ja sama pracowałam nad swoją zmianą. Nie mąż wtedy postawił tylko veto: "nie będę tego więcej znosił".
A Ty robisz błąd: Ty chcesz go zmieniać i dlatego to się nie uda.

[provoge]

Znam takie osoby i wiem, że bardzo trudno jest im się zmienić. A jak on zaczyna się wściekać, to jak Ty reagujesz? Też krzyczysz? nic nie mówisz? płaczesz? Może najlepiej od razu, jak tylko zacznie podnosić ton, zwracaj mu uwagę, jeśli to nie poskutkuje, w sensie, że on w ogóle się nie uspokoi, to wtedy powiedz, że nie będziesz kontynuować rozmowy. To może być dla Ciebie trudne, takie zwracanie uwagi i wymaga od Ciebie wielkiej cierpliwości, ale spróbować warto.

Bo wiem, że czasami partner/partnerka takiej agresywnej osoby nie reaguje w czasie napadu, co więcej, potem w ogóle nie pokazuje, że nie akceptuje takich zachowań, udaje, że wszystko jest ok. Albo zaczyna też krzyczeć, przeklinać, a wtedy bezsensu zwrócić uwagę, skoro robi się dokładnie to samo.

[la fresa del vidrio]

Mój ojciec jest taki.
Dla dziecka nie będzie to łatwe, na pewno będzie miało potem jakieś zaburzenia (ja mam np. nerwicę natręctw i nerwicę hipochondryczną, którą jakoś ogarnęłam), mam też czasem podobne napady złości, trudno mi panować nad emocjami.
Najbardziej przykre to będzie jednak dla ciebie, moja mama się czasem męczyła bardzo. A mimo wszystko są z ojcem razem, ona go potrafi uspokoić itd. Najciężej jest na początku... No i ciężko jest małemu dziecku, bo nie rozumie, o co chodzi, boi się. Potem, jak jest starsze - uczy się olewać, widzi błędy rodzica.

Albo terapia, albo rozstanie. No chyba, że chcesz się denerwować całe życie o siebie i dziecko, nigdy nie wiadomo, co i kiedy odbije i o co zacznie krzyczeć (np. o stłuczoną szklankę - najgłupsza głupota, a jednak).

[elvegirl]

Napisane przez Maartha_

Jak myślicie co zrobić , żeby go w końcu opanować?

Powiedzieć wprost, że dopóki nie zacznie nad sobą pracować i dopóki nie będzie widać trwałych zmian, to nie ma w ogóle tematu wspólnego mieszkania, zakładania rodziny, jakichkolwiek planów, które by Cię w ten układ jeszcze głębiej wciągały. I być konsekwentną w tym co mówisz.

Krzyczy? Wychodź. Nie życzysz sobie takiego tonu i nie masz obowiązku znoszenia tego.

Tyle że tutaj jest jedna sprawa - on musi widzieć że jego zachowanie jest destrukcyjne i musi chcieć się zmienić, nie tylko dla związku, ale dla siebie. No i nie wiem ile Ci się uda wywalczyć po 5 latach pozwalania mu na coś takiego, ale spróbować zawsze warto.

[Bothi]

Nagle po 5 latach przestało Ci to pasować? Teraz już nic nie zrobisz, on taki ma charakter, taki był zawsze i taki będzie a Tobie to przez 5 lat odpowiadało. Trzeba było sobie poszukać normalnego partnera a nie choleryka.

[201609062117]

Napisane przez Maartha_

Jak myślicie co zrobić , żeby go w końcu opanować?

moim zdaniem, nie da się. Sama jestem dość temperamentna i mimo wielu obietnic poprawy, nie jestem w stanie zapanować nad sobą w czasie "szału". A największym mankamentem większości choleryków jest to, że obrywają osoby najbliższe.
Najlepszym zachowaniem jest wyjść, wtedy ta agresja nie ma na kim się skumulować, ale czy na dłuższą metę to coś zmieni nie wiem.

[red_tights]

mój tż też jest bardzo wybuchowy. krzyczy za każdym razem jak sie zdenerwuje, nawet o najmniej istotną rzecz. ale nie przeprasza, po prostu chwilę później zachowuje się znowu normalnie. ostatnio mam wrażenie, jakby trochę ustało i denerwował się mniej w stosunku do tego co było wcześniej ale wiem, że raczej nie da się tego całkowicie zniwelować ...

[Clemence]

[1=2988c920f887451997ed596 70eafbe58b42f5da3_61df6c3 a62fb8;45049140]Wierz mi, to straszna męka dla dzieci i odbija się to mocno na psychice. Zaburza poczucie bezpieczeństwa i relacje w domu. Takie dziecko nie jest później w stanie normalnie rozwiązywać sytuacji konfliktowych. Może pomyślcie o jakiejś terapii, bo to naprawdę poważny problem, nie tylko dla niego, ale dla Ciebie i w przyszłości ewentualnych dzieci.[/QUOTE]
To prawda.
Ja bym oznajmiła wyraxnie,ze nie chcę takiego męża.Tzn nie tymi słowami!:P
Ale ze chce miec faceta, który zrozumie swoje błędy.Ktory chce powalczyc o zwiazek na serio,a nie stawiac na swoim,krzyczec a Ty co?
zabawka?do wykrzyczenia?
Milosc to nie zabawka a wlasnie praca nad soba,nad emocjami ,nad problemami.
Zeby jak najmniej ranic tę drugą osobę bo mozna przedobrzyc.
W zwiazku z tym niech on lepiej sobie o tym przypomni..

[ulicznica]

100% racji.
To nie jest Twój "piesek", którego można wytresować - on sam musi się zreflektować, że to jak reaguje i co robi nie jest zdrowe i że tak w sytuacjach konfliktowych reagują dzieci, a nie dorośli ludzie.

Napisane przez elvegirl

Powiedzieć wprost, że dopóki nie zacznie nad sobą pracować i dopóki nie będzie widać trwałych zmian, to nie ma w ogóle tematu wspólnego mieszkania, zakładania rodziny, jakichkolwiek planów, które by Cię w ten układ jeszcze głębiej wciągały. I być konsekwentną w tym co mówisz.

Krzyczy? Wychodź. Nie życzysz sobie takiego tonu i nie masz obowiązku znoszenia tego.

Tyle że tutaj jest jedna sprawa - on musi widzieć że jego zachowanie jest destrukcyjne i musi chcieć się zmienić, nie tylko dla związku, ale dla siebie. No i nie wiem ile Ci się uda wywalczyć po 5 latach pozwalania mu na coś takiego, ale spróbować zawsze warto.

[201803290936]

Napisane przez elvegirl

Powiedzieć wprost, że dopóki nie zacznie nad sobą pracować i dopóki nie będzie widać trwałych zmian, to nie ma w ogóle tematu wspólnego mieszkania, zakładania rodziny, jakichkolwiek planów, które by Cię w ten układ jeszcze głębiej wciągały. I być konsekwentną w tym co mówisz.

Krzyczy? Wychodź. Nie życzysz sobie takiego tonu i nie masz obowiązku znoszenia tego.

Tyle że tutaj jest jedna sprawa - on musi widzieć że jego zachowanie jest destrukcyjne i musi chcieć się zmienić, nie tylko dla związku, ale dla siebie. No i nie wiem ile Ci się uda wywalczyć po 5 latach pozwalania mu na coś takiego, ale spróbować zawsze warto.

Zgadzam się z każdym słowem.

[elvegirl]

Napisane przez pinkswan

moim zdaniem, nie da się. Sama jestem dość temperamentna i mimo wielu obietnic poprawy, nie jestem w stanie zapanować nad sobą w czasie "szału".

A ja myślę, że nie ma opcji "nie da się", chyba że ktoś jest przypadkiem klinicznym. Tyle że bardzo często zarówno choleryk, jak i jego otoczenie, bagatelizuje temat, "no rzuca się czasem, ale mu/jej przechodzi, poza tym to dobre dziecko przecież", "no nie dam rady, nie umiem, na szczęście oni przy mnie wciąż są, znają mnie i wiedzą że potem przeproszę, że żałuję". Nie powinno się pobłażać, nie powinno się wykazywać zrozumienia, choleryk musi czuć, wiedzieć, że krzywdzi i swoich bliskich i siebie, że daleko w ten sposób nie zajedzie, że TRZEBA coś ze sobą zrobić i koniec, nie ma że boli. Trzeba szukać pomocy, technik pozwalających na opanowanie się. To długi, baaaaardzo powolny i bardzo bolesny proces, ale da się.

[201609062117]

Napisane przez elvegirl

A ja myślę, że nie ma opcji "nie da się", chyba że ktoś jest przypadkiem klinicznym. Tyle że bardzo często zarówno choleryk, jak i jego otoczenie, bagatelizuje temat, "no rzuca się czasem, ale mu/jej przechodzi, poza tym to dobre dziecko przecież", "no nie dam rady, nie umiem, na szczęście oni przy mnie wciąż są, znają mnie i wiedzą że potem przeproszę, że żałuję". Nie powinno się pobłażać, nie powinno się wykazywać zrozumienia, choleryk musi czuć, wiedzieć, że krzywdzi i swoich bliskich i siebie, że daleko w ten sposób nie zajedzie, że TRZEBA coś ze sobą zrobić i koniec, nie ma że boli. Trzeba szukać pomocy, technik pozwalających na opanowanie się. To długi, baaaaardzo powolny i bardzo bolesny proces, ale da się.

być może, ale mimo wszytko uważałabym, że tym: da się. Temperamentu nie da się zmienić o 180st, można go zmniejszyć, można nałożyć kajdany cywilizacji w postaci: nie będę bluzgać, rzucać wszystkim co mam pod ręką, tylko zaklnę szpetnie pod nosem, można z wiekiem być coraz większym leniem i nie widzieć już celu w takim a nie innym zachowaniu. Podobnie jak z flegmatyk nie będzie "rzygał tęczą", bo tak się od niego oczekuje, tak pierwszą myślą choleryka nie będzie: porozmawiajmy spokojnie.

[elvegirl]

Tu nie chodzi o zmianę temperamentu, tylko o okiełznanie go. O panowanie nad nim, o umiejętność przerzucenia ataku szału na coś innego, niż wyżywanie się na bliskich.

[201609062117]

to jak chcesz okiełznać choleryka bez zmiany jego temperamentu? Niech się wścieka i recytuje wiersze?

[madana]

Napisane przez pinkswan

to jak chcesz okiełznać choleryka bez zmiany jego temperamentu? Niech się wścieka i recytuje wiersze?

- ja jestem "okiełznanym cholerykiem", więc da się, nie od razu, mnie to zajęło trochę, najpierw zaczęłam od czytania, potem stosowałam techniki relaksacyjne, potem praca nad kontrolą złości, by nie ranić,piłam melisę, wiedziałam, co mnie wkurza i starałam się ograniczyć bodźce, ale wazne jest jedno: to MI samej zależało, choleryk, który twierdzi "taki już jestem" i nic z tym nie robi, zostanie wariatem, z którym trudno żyć.
I tak, temperament mi pozostał, dalej jestem osobą bardzo energiczną, szybką, łatwą złoszczącą się i irytującą, ale nie niszczę już innych przy tym, nauczyłam się panowania nad tą "czerwoną falą". To trwało, bo to proces; zdarza mi się ciągle wściec, ale to już pikuś przy tym, jak potrafiłam się wkurzać.
Aha, nauczyłam się też przepraszać i widzieć swoją winę, jak nawalę, a z tym też miałam problem, bo choleryk zawsze uważa, ze winni są inni, że gdyby nie ci inni, to on by oazą spokoju pozostał i się nie wściekał- co jest oczywistą brednią.

[elvegirl]

Napisane przez pinkswan

to jak chcesz okiełznać choleryka bez zmiany jego temperamentu? Niech się wścieka i recytuje wiersze?

Jeśli mu to pomoże, to czemu nie? Jeśli to pomoże mu się uspokoić, jeśli to pomoże mu nie wyzywać bliskich i nie wrzeszczeć na nich, to warto spróbować
Mnie pomogły techniki relaksacyjne, kontrolowanie oddechu, poznanie etapów napadów wściekłości i na przykład skupianie się na tym, żeby się wyżyć na czymś innym, znam ludzi których wyciszyła joga, jest trochę możliwości, tylko trzeba dobrze pogrzebać i metodami prób i błędów dojść, co jest w danym przypadku najlepsze.

---------- Dopisano o 11:36 ---------- Poprzedni post napisano o 11:36 ----------

Napisane przez madana

I tak, temperament mi pozostał, dalej jestem osobą bardzo energiczną, szybką, łatwą złoszczącą się i irytującą, ale nie niszczę już innych przy tym, nauczyłam się panowania nad tą "czerwoną falą". To trwało, bo to proces; zdarza mi się ciągle wściec, ale to już pikuś przy tym, jak potrafiłam się wkurzać.

O, to, to.